ตอนที่ 932 หลงเซียว คุณมันคนระยำ
ลั่วหานห่อเหี่ยวลง “คนที่เจิ้งซินกำลังมโนอยากมีอะไรด้วยอยู่ก็……คือคุณเหมือนกัน หรือว่าคุณไม่รู้?”
บทสนทนามีความแปลกไป เหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง
หลงเซียวพลิกมือถือไป ก่อนจะปล่อยมือออกจากตาลั่วหาน “คุณ……”
“ฉันทำไม? ตอนฉันอยู่มหาลัยยังเคยคิดลามกต่อคนอื่นเลย แต่ว่าเขาคนนั้นไม่รู้จักฉัน”
ลั่วหานแกล้งทำหน้าทำตาใส่หลงเซียว
คุณรู้หรือเปล่า ฉันก็เคยมีจินตนาการแบบสาวน้อยวัยใสเหมือนกัน แต่ว่านั่นมันโง่เกินไป
“ตอนอยู่มหาลัย? คนที่คุณเคยแอบชอบคือ?” ความหึงของหลงเซียวพุ่งขึ้นมา……
“อืม คนที่ฉันเคยแอบชอบ เขาน่ะเหรอ……ใส่ชุดขาวดั่งหิมะ เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว รอบตัวมีสายรุ้งหลากสีเปล่งออกมา เขาเป็นเหมือนแสงสว่างหนึ่ง มาจุดประกายสว่างให้แก่ชีวิตฉัน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้จักฉัน” ลั่วหานยิ่งพูดยิ่งติดใจ พูดจาอย่างออกหน้าออกตา
หลงเซียว“……”
ชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขา ผู้หญิงคนนี้จงใจชัดๆ จงใจแน่นอน!
ลั่วหานยังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนออกมาไม่ได้ “แต่น่าเสียดาย แม้แต่หน้าของเขาฉันก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน”
หลงเซียว“……”จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา “ยังไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนยังจะไปแอบชอบเขาอีก? คุณเจ๋งจริงๆ เลย!”
“แล้วจะทำไม? ไม่เป็นอุปสรรคต่อการแอบชอบสักหน่อย!” ลั่วหานไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตนเองโง่งม
“คุณแอบชอบเขาได้อย่างไร? เป็นมาอย่างไร?”
“อ้อ……ฉันเห็นวิทยานิพนธ์ที่เขาเขียนบทบอร์ดวิชาการน่ะ ต่อมาฉันลองไปเสิร์ชหานามปากกาของเขา ก็เห็นว่าเขาเคยเขียนบทความวิจารณ์อื่นๆ อีกด้วย แน่นอนว่าล้วนแต่เป็นเรื่องธุรกิจการเงิน
แต่ว่ามีบทความหนึ่งที่ฉันมีความทรงจำลึกซึ้งที่สุดคือการวิเคราะห์ถึงความเสี่ยงในการลงทุนทางการเงิน เขาบอกว่า หุ้น A ที่กำลังเปิดใหม่ในตลาดลงทุนเอามาล่อเด็กที่ยังไม่หย่าจากน้ำนมแม่เท่านั้นแหละNasdaqถึงจะเป็นฮีโร่ที่แท้จริงต่างหาก
ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจการลงทุนทางการเงินมากเท่าไหร่ แต่ว่าแนวการเขียนของเขาคนนี้ค่อนข้างขำขันมาก เขียนเดาความคาดการณ์ยากของวงการลงทุนออกมาได้อย่างสนุกสนานเชียวล่ะ”
ลั่วหานเอาแต่พูดออกมาไม่หยุด ไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปของหลงเซียว
เพลิดเพลินไปกับแววตาและฝีปากหลงผู้ชายของลั่วหานแล้ว ในใจของหลงเซียวได้แต่นึกขึ้นมา……ไม่รู้ว่าตนควรตื่นเต้นหรือถอนหายใจ
เด็กโง่คนนี้!
หรือว่าหลังจากนั้นก็ไม่ได้อ่านบทความของเขาอีก?
“หลังจากนั้นล่ะ?” หลงเซียวแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร
“หลังจากนั้นฉันได้เจอกับคุณ ก็ไม่ได้ตามอ่านบทความของเขาอีก คนเราจะจับปลาสองมือไม่ได้ถูกไหม? อย่างงั้นไม่เรียกว่าแอบนอกใจเหรอ?” ลั่วหานแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อยากรู้ว่าความคืบหน้าขอ ตู้หลิงเซวียนและเจิ้งซินไปถึงขั้นไหนกันแล้ว
แต่หลงเซียวเหมือนดั่งมีตาเห็น รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า “ตอนนี้ล่ะ? ในใจยังมีเขาคนนั้นอยู่หรือเปล่า?”
ลั่วหานเริ่มเกิดความขุ่นเคืองขึ้น “คุณจะสนใจขนาดนี้ไปทำไมกัน?”
“อืม ผมอยากรู้ เด็กหนุ่มคนไหนโชคดีขนาดนี้กัน”
ถ้าหากเขาจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนที่เขียนบทความวิจัยนั้นออกมา เนื้อหาล้วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ความเสี่ยงทางการเงินในปีนั้นทั้งสิ้น ตอนนั้นเขาเรียนหนังสืออยู่ที่อเมริกา ยังเป็นนักศึกษามหาลัยอยู่
หลังจากที่วงการการเงินเกิดความขยายตัวขึ้นอย่างมหาศาล บริษัทMBKได้รับผลกระทบขึ้น เขาก็ได้รับคำสั่งให้กลับประเทศทันที
และก่อนหน้านี้ เขาอาศัยอยู่ที่อเมริกามาโดยตลอด
อีกทั้ง……
ตอนนั้นลั่วหานก็กำลังเรียนแพทย์อยู่ที่อเมริกา
“เด็กอะไรกัน? ฉันเดาว่าเขาต้องเป็นชายวัยกลางคนแน่ๆ วิสัยทัศน์ การเขียนบทความ ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในวงการการเงิน คำอธิบายต่างๆ ล้วนมีความล้ำลึก อย่างน้อยก็คงอายุสี่สิบกว่าๆ ได้?
ไม่แน่อาจจะเป็นคุณลุงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นก็ได้ หลังจากเกษียณแล้วไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาเขียนวิจารณ์ ดื่มชากลางวันอะไรไปเรื่อย หรืออาจจะเป็นนักวิชาการอยู่ติดบ้านก็ได้ ปล่อยวางตัวเองสุดเหวี่ยง ชิๆ อาจจะเป็นผู้ชายที่แคะเล็บตัวเองอะไรประมาณนั้น……ไอ้หยา! ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่ ไม่รู้เรื่องอะไร
ตอนนี้ลองคิดดู จริงๆแล้วก็น่ากลัวเหมือนกัน ดีนะที่ยังไม่ได้ตกหลุมลึกมาก ยังดีที่ฉันมาเจอคุณได้ทันเวลา! คุณช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงน้อยที่บ้าคลั่งในความรักเลยนะ!”
ริมฝีปากของหลงเซียวกระตุกเกร็งขึ้น
คุณลุง?
คุณลุงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น?
ผู้ชายที่ปล่อยตัวแคะเล็บตัวเองไปวันๆ?
คำขยายของเธอใช้ได้ยอดเยี่ยมดีจริงๆ !
หลงเซียวกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณไม่อยากเจอตัวจริงของเขาเหรอ? บางที……อาจจะไม่ได้แย่แบบที่คุณคือไว้ อาจจะเป็นชายวัยรุ่นที่มีอนาคตไกลก็ได้”
“ไม่ๆ ๆ ไม่ดีกว่า ถ้าหากเป็นชายวัยรุ่นมีอนาคตไกลจริงๆ ล่ะก็ ฉันเปลี่ยนใจไปชอบเขาขึ้นมาจะทำอย่างไร?” ลั่วหานพูดยั่วขึ้นมาอย่างไม่กลัวตาย
หลงเซียวเท้าหน้าผากขึ้น “สามีของคุณมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมากพอ”
“แต่ว่าฉันไม่แน่ใจกับความแน่นอนของตัวเองนี่สิ! อย่างไรก็เป็นถึงเทพบุตรในสมัยเรียนของฉัน คอยเสริมพลังให้ฉัน คุณไม่รู้จักความปลาบปลื้มใจในสมัยวัยรุ่นของเด็กสาวเหรอ?
หลงเซียว“……”
ไม่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาให้ได้ก็คงจะไม่หยุดใช่ไหม!
ความปลาบปลื้มใจในสมัยวัยรุ่นของเด็กสาวเหรอ? ดังนั้นเขาเป็นได้แค่ความปลาบปลื้มในสมัยเด็กสาวของเธอเท่านั้นเหรอ?
จู่ๆ อารมณ์ของหลงเซียวก็ปรับเปลี่ยนทันที “ผมก็อยากรู้จักเขาบ้างว่าเก่งขนาดไหนกัน ถึงทำให้ภรรยาของผมใจสั่นถึงขนาดนี้ คงจะเป็นชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์ ความรู้พร้อมแน่นเปี่ยม ชายรูปงามสักคนหนึ่งแน่นอน”
ลั่วหานดึงแขนเสื้อเขาแบบไม่คาดคิด “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? มีการชมคู่อริของตัวเองแบบนี้ด้วย?”
หลงเซียวยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร
ใช่สิ ชมอย่างเพลิดเพลินเลยล่ะ
“มีโอกาสได้รู้จักเขาแน่นอน” หลงเซียวลูบผมลั่วหาน และพูดออกมาอย่างสบายใจ
วันถัดมา แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ย้อมท้องฟ้าของเมืองหลวงให้เป็นสีขาวใส แสงอาทิตย์สอดส่องเข้ามาในห้องนอน ทำให้ห้องที่มีสภาพเละเทะถูกส่องสว่างขึ้น
ตู้หลิงเซวียนรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ก่อนจะนวดขมับและลืมตาขึ้น
หัวสมองแล่นอย่างรวดเร็ว รีบหันไปมองคนข้างๆ ตน
ร่างกายผอมเพรียวขึ้นลงไปผอมกับจังหวะหายใจ นอนอยู่ข้างกายเขา ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่ม
ตู้หลิงเซวียนมองไปทางแสงอาทิตย์แทบจะไม่เชื่อความจริง นึกว่าเมื่อคืนเป็นเรื่องในจินตนาการเขาล้วนๆ
ระหว่างที่ครุ่นคิด ผ้าห่มก็ขยับเขยื้อนขึ้น
ตู้หลิงเซวียนกลืนน้ำลายลง“ตื่นแล้วเหรอ……”
เจิ้งซินกัดริมฝีปากด้วยความขวยเขิน “คุณตื่นแล้วเหรอ?”
ตู้หลิงเซวียนบีบมือแน่น “อืม ตื่นแล้ว คุณโอเคไหม?”
เจิ้งซินขวยเขิน “โทษคุณนั่นแหละ”
ตู้หลิงเซวียนยิ้มฝาดออกมาด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษที”
เจิ้งซินเปิดผ้าห่มออกมาหนึ่งมุม “ฉันไม่โทษคุณหรอก อีกทั้ง……”
คำพูดออกมาแค่ครึ่งเดียว จู่ๆ เจิ้งซินก็ถลนตาขึ้น!
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้ใส่แว่น แต่ระยะห่างของทั้งสองก็ใกล้กันพอ ดังนั้นใบหน้าที่ขยายใหญ่เข้ามาสองเท่านี้ เขามองเห็นได้อย่างชัดเจน!
ไม่ใช่แอนน่า!
เจิ้งซินกรีดร้องเสียงแหลมขึ้น “อ๊า!! ตู้หลิงเซวียน! ทำไมถึงเป็นคุณ!!!! ทำไมถึงเป็นคุณได้!!!”
ตู้หลิงเซวียนขาดสติไปในทันที “คุณ?”
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้! ตอบฉันมา! หลงเซียวล่ะ! หลงเซียวล่ะ!”
ตู้หลิงเซวียนขยี้ตาด้วยความขุ่นเคือง “ให้ตายเถอะ!”
“คุณตอบคำถามฉัน! ทำไมถึงเป็นคุณ!” เจิ้งซินถามออกมาด้วยเสียงแหลม และตบตีเข้าไปที่ท่อนแขนของตู้หลิงเซวียนอย่างบ้าคลั่ง ต่อมาท่อนแขนของตู้หลิงเซวียนก็เกิดรอยแดงจากการถูกตบตีขึ้น
ตู้หลิงเซวียนทึ้งหัวของตนเอง เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น!
แอนน่าล่ะ?
เมื่อคืนแอนน่าโทรหาเขา
ทำไมถึงเป็นเจิ้งซินไปได้?
เมื่อคืน……เจิ้งซินรับโทรศัพท์ของหลงเซียว ต่อมาเจิ้งซินจากออกไป หรือว่าที่ๆ เธอนัดเจอกับหลงเซียวคือที่นี่?
และลั่วหานก็นัดเขา
เจิ้งซินบ้าคลั่งสุดขีด ดวงตาที่โกรธเคืองนี้แทบจะถลนออกมาพร้อมกับน้ำตา “ตู้หลิงเซวียน คุณอธิบายมาให้ชัดเจนนะ!”
สายตาของตู้หลิงเซวียนมองผ่านประตูไปยังขวดเหล้าเปล่าบนโต๊ะในห้องรับแขก เหล้ามีปัญหา!
“พวกเราถูกคนอื่นจัดฉากเข้าให้แล้ว” ตู้หลิงเซวียนหลับตาลงอย่างหมดแรง
“จัดฉาก? คุณหมายความว่าอะไร?”
ติ๊ดติ๊ดติ๊ด!
โทรศัพท์ของตู้หลิงเซวียนดังขึ้นมาจากมุมห้อง
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือหลงเซียว
ให้ตายเถอะ! เป็นเขาจริงๆ ด้วย!
“หลงเซียว นายจัดฉากฉัน!” ตู้หลิงเซวียนกัดฟันกรอด พูดเสียงต่ำด้วยความโกรธ
ณ รีสอร์ทหยีจิ่ง ภายในห้องนอน หลงเซียวหัวเราะอย่างพอใจ “ประธานตู้ คุณหมายความว่าอย่างไร?”
เมื่อเจิ้งซินได้ยินชื่อหลงเซียวแล้ว จึงรีบแย่งมือถือไปตะโกนเสียงดัง “หลงเซียว! คุณเป็นแค่เด็กที่ไม่หย่าน้ำนม! คุณมันคนระยำ”
หลงเซียวรีบยกมือถือออกห่างอย่างไม่รีบร้อน “คุณหนูเจิ้ง เมื่อคืนพวกคุณก็มีความสุขกันมากไม่ใช่เหรอ……หึ”
เจิ้งซินและตู้หลิงเซวียนเบิกตาโพลงขึ้นมาพร้อมกัน!
ตู้หลิงเซวียนกดความเดือดของตนไว้อยู่ “หลงเซียว นายจะทำอะไรกันแน่?”
หลงเซียวเปลี่ยนมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ “เห็นได้ชัดเจน”
“นายจะทำอะไรกันแน่!” ตู้หลิงเซวียนโมโหจนเดินวนอยู่กับที่ โกรธจนดวงตาแทบจะถลนออกมา
หลงเซียวเหอะๆ ออกมาอย่างใจเย็น “ง่ายมาก ถ้าอยากได้คลิปวิดีโอกลับไปก็ต้องเอาของมาแลกกับฉัน”
“นายอยากได้อะไร?” ตู้หลิงเซวียนหลับตาลง กัดฟันกรอด
บริษัทจุนหลิน? หรือว่าหุ้นส่วนของบริษัทหลันเทียน?
หรือว่า ต้องการเงิน?
“ในมือของหลินเหว่ยเย่มีภาพวาดตัวหนังสือของแม่ฉันหนึ่งร้อยยี่สิบสี่ภาพ ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีอะไร แต่หลังจากนี้สามวัน ส่งมาให้ถึงมือฉันโดยห้ามขาดหายแม้แต่ใบเดียว ไม่อย่างนั้น คลิปวิดีโอนี้จะแพร่สะพัดไปทั่วอินเทอร์เน็ต และเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแน่”
“แม่มึง! หลงเซียวนายไปตายซะ!”
“ฉันให้เวลานายแค่สามวันเท่านั้น ฝากบอกเจิ้งซินด้วย วิธีนี้เป็นเธอที่ทำให้เกิดไอเดียมา ขอบคุณเธอแทนฉันด้วย” พูดจบ หลงเซียวก็วางสายลงทันที
“ติ๊ด——!”
ตู้หลิงเซวียนถูกยั่วโมโหจนกู่ไม่กลับ โยนมือถือไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง มือถือแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
