ตอนที่ 945 คุกเข่าขอโทษ
หลังจากงานศพของฟางหลิงหยู้ ฉู่ซีหรานได้รับอนุญาตให้ใช้เวลากับลูกชายของเธอได้สามชั่วโมง
ลั่วหานกังวลว่าฉู่ซีหรานจะทำอะไรบ้า ๆ เธออยากไปกับหล่อน แต่กลับถูกหลงเซียวห้ามไว้
“หลงเซียว จิตใจของฉู่ซีหรานย่ำแย่มาก ถ้าหากหล่อนกลัวว่าลูกชายของหล่อนจะต้องทนทุกข์ทรมานในอนาคต แล้วตัดสินใจฆ่าเด็กเสียตอนนี้… ”
อาจจะเป็นไปได้!
“หล่อนไม่ทำหรอก มีฉีซือหนานอยู่ด้วย” หลงเซียวพาลั่วหานกลับไปยังรถ เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เพื่อไม่ให้เธอหนีลงจากรถได้
“ฉีซือหนาน พ่อผู้ให้กำเนิดของเด็ก?!”ลั่วหานยังไม่เคยพบฉีซือหนาน หน้าตาของเขาเป็นอย่างไร? เขาสามารถทำหน้าที่พ่อได้หรือไม่? เขาจะเลี้ยงดูเด็กอย่างดีไหม?
ดังนั้นทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทราบได้
มองปราดเดียวหลงเซียวก็รับรู้ถึงความกังวลของเธอ “ผมเคยพบกับฉีซือหนานมาก่อน เขาจะเลี้ยงดูลูกของเขาเป็นอย่างดี ”
ลั่วหานมองผ่านม่านฝน เห็นฉู่ซีหรานที่ไกลห่างออกไปเรื่อย ๆ โดยมีห้าวห้าวที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนรถ ยากที่จะเชื่อคำพูดของหลงเซียว
“คุณจะแน่ใจได้อย่างไร ฉันได้ยินมาว่าฉีซือหนานเป็นเพียงดาราตัวประกอบ อายุยังน้อย ก่อนหน้านี้ก็เป็นฉู่ซีหรานที่คอยให้เงินเขาใช้อยู่ฝ่ายเดียว”
หลงเซียวยิ้มและพูดต่อ “เขาทำได้”
…
รถตำรวจที่ฉู่ซีหรานนั่งมาถึงสถานีตำรวจ ฉีซือหนานที่อยู่ในชุดสูทเต็มตัว เขารอฉู่ซีหรานอยู่ที่นี่เกือบทั้งวัน เมื่อเห็นหล่อนเข้ามา ฉีซือหนานจึงเดินเข้าไปทักทาย
“ซีหราน คุณโอเคไหม”
ฉู่ซีหรานตกตะลึง หล่อนชะงักอยู่กับที่ “นาย…นายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของฉีซือหนานปรากฏรอยยิ้มขึ้น “ท่านเซียวบอกให้ผมมา ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
“หลงเซียว?”
“ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรบางอย่าง”
“โอ้……”
เมื่อฉู่ซีหรานได้เห็นความเปล่งประกายของฉีซือหนาน ทั้งความรู้สึกด้อยกว่าและตื้นตันก็เข้าโจมตีหล่อนในคราวเดียวกัน ก่อนหน้านี้หล่อนอยู่ในสถานะที่สามารถเรียกใช้เขาได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้หล่อนกลับสูญสิ้นทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่ที่ยืนของตัวเอง
ทั้งชีวิตกลัวว่าจะถูกคนดูถูก
ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน โดยอยู่คนละฝั่งของโต๊ะยาว
ฉีซือหนานรินน้ำให้เธออย่างสุภาพ “หลงเซียวรู้ว่าผมเป็นพ่อของห้าวห้าว…”
ฉู่ซีหรานถือแก้วน้ำไว้ด้วยมือทั้งสอง ริมฝีปากแตะที่ขอบแก้ว “นั่นสิ ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้ ฉันน่าจะคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าเขารู้เรื่องนี้”
วันนี้ที่ฉีซือหนานได้มองดูแววตาของฉู่ซีหราน มันกลับไม่ทรงพลังเหมือนอย่างก่อน สภาพของฉู่ซีหรานตอนนี้แทบดูไม่ได้ ช่างแตกต่างจากศิลปินหญิงในวงการบันเทิงที่มีใบหน้าสวยสดใสราวกับฟ้ากับเหว เขาผู้ที่หลงอยู่ในแสงสีของวงการบันเทิง ทำไมกลับมองเพียงแค่ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรคนนี้?
หากหลงเซียวไม่รับปากกับเขาว่า จะช่วยให้เขาก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของวงการบันเทิง โดยมีเงื่อนไขเพียงอย่างเดียวคือเขาจะต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูห้าวห้าว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางที่จะกลับมาติดต่อกับฉู่ซีหรานอีก
สมองของฉู่ซีหรานยังคงเฉียบคมอยู่เสมอ หล่อนเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ดวงตาของฉีซือหนาน ฉู่ซีหรานยกน้ำขึ้นจิบและพูดอย่างเย็นชาว่า “งั้นหรือ? นายอยากจะพูดอะไร？”
ฉีซือหนานพยายามเอาอกเอาใจหล่อน “ห้าวห้าวเป็นเลือดเนื้อของผม ผมไม่มีทางทิ้งห้าวห้าว คุณไม่ต้องกังวล ผมจะเลี้ยงดูเขาอย่างเต็มที่ ให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่เขา เมื่อคุณออกมา สิทธิ์ในการเลี้ยงดูห้าวห้าวจะกลายเป็นของคุณ ผมจะไม่แย่งอะไรไปจากคุณทั้งสิ้น ”
ฉู่ซีหรานปิดบังสายตาประชดประชัน เธอไม่เชื่อว่าฉีซือหนานจะมีจิตใจดีขนาดนี้ “บอกฉันมาเถอะ นายทำแบบนี้ทำไม? นายได้อะไรตอบแทน?”
ฉีซือหนานรีบปฏิเสธ “ผมเป็นพ่อของเขา จะมาพูดเรื่องผลตอบแทนได้อย่างไร”
“เลิกเสแสร้งได้แล้ว นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือ?”
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดอีกต่อไป ฉีซือหนานสารภาพทุกอย่าง “หลงเซียวสัญญากับผมว่า เพียงแค่ผมเลี้ยงดูห้าวห้าว และทำตัวเป็นพ่อที่ดี เขาจะทำให้ผมเป็นดาราชั้นนำ ที่โด่งดังไม่แพ้โม่หรูเฟย คุณก็รู้ว่า โม่หรูเฟยเป็นศิลปินหญิงที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรหล่อนก็ไม่โด่งดังสักที จนหล่อนได้กลายมาเป็นซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะฝีมือของหลงเซียว ”
ฉีซือหนานไม่ได้เก็บซ่อนความทะเยอทะยานของตัวเอง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวไปสู่เส้นทางแห่งความสำเร็จ!
ตราบใดที่มีหลงเซียวคอยหนุนหลัง อาชีพของเขาจะต้องโรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างแน่นอน! เขาจะได้ไม่ต้องทำสัญญากับบริษัทที่ขูดเลือดขูดเนื้ออีกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาจะได้ไม่ต้องพึ่งพาผู้หญิงอย่างฉู่ซีหรานอีกต่อไป!
เมื่อนึกถึงการก้าวขึ้นเป็นดาราดังอนาคต เลือดของฉีซือหนานก็พลุ่งพล่าน!
น้ำตาของฉู่ซีหรานตกลงไปในแก้วน้ำ หล่อนหัวเราะกับตัวเองอย่างขมขื่น “ที่แท้…ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”
เมื่อเธออับจนหนทาง ก็ได้หลงเซียวและฉู่ลั่วหานที่ช่วยเธอไว้ เธอไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ
เธอเคยคิดว่าฉีซือหนานจริงใจกับเธอ แต่ทั้งหมดมันก็เพื่อชื่อเสียงและเงินทองเท่านั้น!
ช่างเป็นเรื่องน่าขัน! ช่างเป็นความจริงที่โหดร้าย!
“อย่าโทษผมนะ เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกก็เพราะ… ” ฉีซือหนานไม่พูดต่อ
“พอแล้ว” ฉู่ซีหรานก็ไม่อยากฟังต่อ
ห้าวห้าวถูกตำรวจคนหนึ่งอุ้มเข้ามา และส่งให้กับฉีซือหนาน
ห้าวห้าวรู้สึกไม่คุ้นหน้าฉีซือหนาน เขาร้องไห้ออกมาเสียงดังระงม ยกแขนขาขึ้นเตะเข้ากับแขนของฉีซือหนาน ใบหน้าของเขาเปรอะไปด้วยน้ำตา
ทันใดนั้นฉู่ซีหรานก็ผุดลุกขึ้น “ห้าวห้าว …ห้าวห้าว … ”
เมื่อเห็นลูกชายของเธอ ฉู่ซีหรานพยายามที่จะฉุดตัวเองขึ้นจากห้วงเหวแห่งความเศร้าโศก ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา แขนของเธอกอดห้าวห้าวไว้แน่น
ฉีซือหนานลูบไหล่ของเธอ โอบกอดแม่และเด็กไว้ในอ้อมแขนของเขา “ผมจะดูแลลูกเอง ให้ลูกอยู่กับผม คุณไม่ต้องกังวล”
“นายไม่เข้าใจ! นายไม่เข้าใจว่าฉันรู้สึกอย่างไร! นี่คือลูกชายของฉัน! ลูกของฉัน!”
เธอทนอยู่ในคุกได้ เพียงเพื่อลูกชายคนเดียวของเธอ เธอสัมผัสแก้มนุ่ม ๆ ของห้าวห้าว ฉู่ซีหรานจึงรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของตัวเอง
ฉีซือหนานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับการร้องไห้ของเด็ก แต่ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร ทำได้เพียงปกปิดมันไว้ เขาฉีกยิ้มกว้างและพูดว่า “ ผมไม่ได้ต้องการแย่งลูกไปจากคุณ เขาจะยังคงเป็นของคุณ เมื่อคุณออกจากคุกแล้ว คุณอยากจะดูแลเขาด้วยตัวเอง คุณสามารถมารับเขาไปได้ทุกเมื่อ”
เมื่อห้าวห้าวเห็นแม่ของเขามีท่าทีแปลกไป เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำสองดวง และร้องเรียก “หม่ามี้ … ”
เมื่อได้ยินเขาร้องว่าแม่ น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไป ก็กลับพลั่งพรูขึ้นมาอีกครั้ง
ฉู่ซีหรานปกป้องลูกชายของเธอในฐานะแม่ “คำพูดใช้เป็นหลักประกันไม่ได้ ฉันต้องการทำสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร”
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาฉีซือหนานและฉู่ซีหรานได้เซ็นสัญญาเลี้ยงดูบุตร โดยระบุชัดเจนว่าสิทธิ์ในการดูแลเด็กในอนาคตเป็นของฉู่ซีหราน
หมดเวลาประกันตัวของฉู่ซีหรานแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับเข้าเรือนจำ
มองดูฉีซือหนานอุ้มเด็กไป ฉู่ซีหรานก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง
ด้านนอกห้องรับรองของเรือนจำ มีตำรวจสวมเครื่องแบบตำรวจติดอาวุธ ยืนทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างคุมเข้ม
“ขอบคุณที่ช่วยฉัน”
ฉู่ซีหรานขอบคุณลั่วหานด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาของเธอแดงก่ำ อารมณ์เมื่อครู่ของเธอยังไม่จางหาย
“ฉันก็เป็นแม่คน อย่างไรเสียเด็กไม่ได้มีความผิด ไม่ควรนำเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง” ใบหน้าของลั่วหานไร้อารมณ์
เมื่อได้เห็นท่าทีของฉู่ซีหรานในงานศพของฟางหลิงหยู้แล้ว ลั่วหานก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสำนึกผิดและกลับตัวกลับใจได้
ฉู่ซีหรานกัดริมฝีปากของเธอ สายตาริษยาของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อน “ฉันขอโทษ”
ลั่วหานขมวดคิ้ว เธอไม่คาดคิดว่าฉู่ซีหรานจะเอ่ยคำขอโทษ
“ฉันไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากเธอ ในสายตาของทุกคนฉันคงเป็นผู้หญิงชั่วช้ามากใช่ไหม?” ฉู่ซีหรานยิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของเธอร้อนผ่าว และน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
ชั่วเวลานั้นลั่วหานไม่เห็นความคล้ายคลึงกันของผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา กับผู้หญิงที่มักจะเที่ยวเตร่ไปตามไนต์คลับคนนั้น ราวกับทั้งสองเป็นไม่ใช่คนเดียวกัน “พูดแบบนี้ แสดงว่าเธอเข้าใจตัวเองดีแล้ว”
ฉู่ซีหรานยอมรับคำถากถางของลั่วหานอย่างใจเย็น หลุบตาต่ำพร้อมกับพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “ฉันไม่ไว้ใจให้ฉีซือหนานดูแลห้าวห้าว อยากขอร้องให้เธอช่วยฉัน…ไม่ แค่ครั้งเดียวก็ยังดี ช่วยฉันดูแลห้าวห้าว
เมื่อก่อนที่ฉันเคยทำเรื่องไม่ดีกับเธอมามากมาย “ฉันขอโทษ หวังว่าเธอ…”
ฉู่ซีหรานลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะหน้าด้านอีกสักแค่ไหน เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดต่อ
ลั่วหานรอเธอพูดอย่างอดทน ไม่กล้าที่จะขัดจังหวะ
ฉู่ซีหรานสงบลง “ถือว่าฉัน…ขอร้อง”
เมื่อพูดจบ ฉู่ซีหรานก็ยันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะ ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นก็ได้ยินเสียงคุกเข่าลงกับพื้น เธอคุกเข่าต่อหน้าลั่วหาน!
ลั่วหานกระสับกระส่าย “เธอทำอะไร?”
ฉู่ซีหรานก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาลั่วหาน “ห้าวห้าวเป็นครอบครัวคนเดียวของฉัน ฉันหวังว่าเขาจะเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงและสมบูรณ์”
“ฉันสัญญา” ลั่วหานตอบตกลงโดยไม่ลังเล
“ขอบคุณพี่สาว”
…
ประตูเรือนจำค่อย ๆ ปิดลง ลั่วหานหมุนตัวออกมา
หลังจากฝนตกหนักท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง บนถนนยังมีแอ่งน้ำเป็นจุด ๆ อากาศบริสุทธิ์มีกลิ่นหอมของโคลน
ลั่วหานเข้าไปในรถ
เสียงของโทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงของเครื่องยนต์
“หมอฉู่! มาโรงพยาบาลด่วน!”
แพทย์จากแผนกฉุกเฉินโทรมา มีเหตุฉุกเฉินในโรงพยาบาล
“ว่ามา”
ลั่วหานเหยียบคันเร่ง รถของเธอพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทะยานเข้าสู่ทางด่วนของเมืองหลวง
“จู่ ๆ หยวนชูเฟินเธอก็เป็นลม ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน!”
“อะไรนะ?!”
สมองของลั่วหานนึกย้อนกลับไปถึงประวัติอาการป่วยของหยวนชูเฟินอย่างรวดเร็ว ความเป็นมืออาชีพของลั่วหานไม่อาจทำให้เธอรู้สึกสงบลงได้ เธอรู้สึกถึงเส้นเลือดที่เต้นอยู่บนหน้าผากของตัวเองได้อย่างชัดเจน “มีอาการอย่างไร? บอกรายละเอียดมา”
