ตอนที่ 937 ขี้โกง คนหลอกลวง
ไม่ได้เอาชนะด้วยจำนวนสามร้อยสี่ร้อยครั้ง แต่กลับหยุดอยู่ที่จำนวนที่มากว่าเขาเพียงหนึ่ง
หลงเซียวชนะไปได้อย่างหวุดหวิด ทำให้เจมส์ทรมานจนร้องตะโกนโวยวายไม่ยอมลุกขึ้นจากพื้น “น่ารังเกียจที่สุด! คุณจงใจ! คุณจงใจประชดผม!”
ลั่วหานกินขนอิ่มแล้ว เมื่อครู่เพลิดเพลินไปกับการดูหนุ่มหล่อสองคนแข่งออกกำลังกายกัน และทานอาหารที่ย่างเสร็จสดๆ ร้อนๆ ไปด้วย ไม่ว่าจะรสชาติทางปากหรือทางใจล้วนอิ่มเอม ตอนนี้เช็ดน้ำมันที่อยู่ในมือ ก่อนจะเดินไปยังด้านหน้าของเจมส์ “คุณชาย ในเมื่อคุณชอบลงมาคลุกคลีกับความธรรมดาแบบนี้แล้วก็นอนต่อไปเถอะ พื้นที่ของเมืองหลวงแพงมาก ที่ๆ คุณนอนอยู่คิดเป็นเงินหยวนได้ประมาณหนึ่งล้านหยวนเลยนะ ไม่เสียเปรียบเลย เชื่อสิ”
สั่งสอนคุณชายเสร็จ ลั่วหานเงยหน้าขึ้น เห็นสายตาที่มองมาอย่างอ่อนโยนของหลงเซียวแล้ว ในใจก็สั้นขึ้นมา
หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น “อืม พื้นดินเป็นเงินเป็นทอง รวมกับตัวเจ้าชายแล้ว ถ้านอนคว่ำเหนื่อยแล้วก็นอนหงายได้ ดื่มด่ำกับท้องฟ้าของเมืองหลวง”
เจมส์รู้สึกเหมือนโดนธนูยิงเข้ากลางใจ อยากจะลุกขึ้นมาแต่ก็เสียหน้า แกล้งนอนต่อไปคงจะดีกว่า
น่ารังเกียจที่สุด! ทำไมคนที่ได้รับบาดเจ็บมักจะเป็นเขา!
“พี่ใหญ่! พี่ใหญ่เป็นพวกคุณจริงๆ ด้วย! พระเจ้า แทบจะไม่น่าเชื่อ! เมื่อกี้เถียนเถียนเห็นน้าฉู่จากที่ไกลๆ พวกเราบอกว่าเธอเห็นผิดคนแล้ว ไม่คิดว่าเป็นพวกคุณจริงๆ ด้วย! ไม่คิดมาก่อนเลย!”
ฝั่งนี้เพิ่งจะหยุด เกาจิ่งอานตะโกนมาทางพวกเขาเหมือนกับเจอมนุษย์ต่างดาว แม้แต่เจมส์ที่มีสภาพอนาถยังหมุนตัวกลับไปดู ลั่วหานก็รู้สึกตัวแล้ว “พวกนายมาแล้วเหรอ?”
ก่อนจะส่งสายตาไปถามท่านเซียวว่าเขาเป็นคนเชิญมาหรือเปล่า แต่ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายก็เป็นเหมือนเธอ ไม่รู้อะไรเลย
เกาจิ่งอาน โจวโร่หลิน เกาหยิ่งจือ หวังเค่ย และยังมีเถียนเถียนกับอานอาน คนที่คึกคักกลุ่มหนึ่ง ออกมาเที่ยวด้วยกันเป็นครอบครัวก็เป็นแผนที่ดีเลย
“นานๆ จะมีอากาศที่ดีแบบนี้ พี่สาวผมบอกว่าจะพาเด็กสองคนออกมาเที่ยวที่ชานเมืองน่ะ แล้วก็หาอะไรกินด้วยเลย พี่สะใภ้มีความคิดเห็นเดียวกันด้วยเหรอ คนที่สุดยอดมักจะมีความคิดเห็นตรงกัน!” เกาจิ่งอานตื่นเต้นมาก พูดอ้าปากไม่หยุด
เกาหยิ่งจือมองขวางไปทางน้องชายหนึ่งที “จิ่งอาน ทุกครั้งที่เห็นหลงเซียวกับลั่วหานแล้วก็เสียสติแบบนี้ตลอด นี่เป็นโรคนะ ต้องรักษา”
เกาจิ่งอานตั้งใจแลบลิ้นออกมา “พี่สาว อย่าทำให้เสียเรื่อง ให้ความร่วมมือหน่อย”
ลั่วหานยิ้มแห้งๆ “หมอเกา ช่วงนี้สบายดีไหม? ร่างกายพอไหวไหม?”
ร่างกายของเกาหยิ่งจือดูแข็งแรงดี แต่งหน้าเบาๆ บดบังกระที่อยู่ใต้ตาไว้ได้ แก้มสีแดงสด ผมยาวปกคลุมหัวไหล่ นอกจากจะผอมไปบ้าง ก็ดูไม่ได้แตกต่างจากแต่ก่อนมากนัก
อาจจะเป็นเพราะป่วยอาการดีขึ้น หรือความรักดีขึ้น หรืออาจจะเดินออกมาจากความมืดหม่นได้แล้ว
อย่างไรก็ตาม เกาหยิ่งจือที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนใหม่ แสดงความสวยงามออกมาจากในกระดูก คมคาย เย็นชา ล้วนเป็นสิ่งในอดีตทั้งสิ้น
เธอเปลี่ยนไปแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่ภายในใจที่ลั่วหานรับรู้ได้
เกาหยิ่งจือจูบมือเถียนเถียน ด้านข้างมีหวังเค่ยที่สวมชุดสีเทาอ่อนสบายๆ ยืนอยู่ “ดีมาก กินยาตามเวลา ไปตรวจตามนัด ไม่มีอาการกำเริบ ไม่มีอาการทรุดลง”
“ดีเกินไปแล้ว! ขอแค่ไม่ทรุดลง ก็เป็นข่าวดีแล้ว” ลั่วหานดีใจแทนเธอจริงๆ ดีใจที่เธอได้เริ่มชีวิตใหม่สักที
เถียนเถียนเงยหน้าขึ้น ก่อนจะตะโกนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “น้าฉู่สวัสดีค่ะ!”
พูดทักทายเสร็จ ดวงตาแวววับของเถียนเถียนก็เลื่อนไปหาหลงเซียว ก่อนจะเม้มปากแล้วตะโกน “คุณลุงสุดหล่อสวัสดีค่ะ!”
“ไอหยา ความแตกต่างชัดเจนเกินไปแล้ว ไม่เรียกน้าว่าคุณน้าสุดสวย แต่เรียกเขาว่าคุณลุงสุดหล่อ เถียนเถียน หนูชอบคนที่หน้าตานะเนี่ย!”
เกาจิ่งอานเอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจ “ความแตกต่างของผมชัดเจนที่สุดต่างหาก? ผมใช้หน้าให้เธอเป็นที่นวดแป้งแล้ว เด็กน้อยยังไม่ชมผมเลย”
ใบหน้าของหลงเซียวไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมานัก เพียงแต่มุมปากมีรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย
เขาชอบลูกสาวของตนเองที่สุด ลูกของคนอื่นอาจจะน่ารักหรือว่าเป็นเด็กดี แต่เขาก็ไม่ได้ชอบสุดใจขนาดนั้น เขาไม่ได้ปิดบังความรู้สึกของตนเอง
ลั่วหานไม่ได้เจอเถียนเถียนตั้งนานแล้ว คิดถึงเธอมาก ก่อนจะโน้มตัวลงไปลูบจมูกเธอ “เถียนเถียนมีน้าเกาสุดสวยอยู่ ก็ไม่เอาน้าฉู่แล้วใช่ไหม? น้าฉู่เสียใจนะ”
เถียนเถียนหัวเราะออกมา “ไม่ได้ลืมนะ! น้าเกาเป็นแม่ของเถียนเถียน น้าฉู่เป็นแม่ของชูชู ชูชูรักแม่ของตัวเอง หนูรักแม่ของหนู!”
มือของเถียนเถียนกำมือของเกาหยิ่งจือแน่น ทำตัวติดกับแม่จนแทบแงะไม่ออก
คำพูดเด็กน้อยที่ถูกพูดออกมาอย่างตั้งใจทำให้ ลั่วหานและเกาหยิ่งจือหัวเราะออกมา
“ไม่น่าล่ะชื่อของหนูคือเถียนเถียน ปากหวานจริงๆ”
ดวงตาของเถียนเถียนมองไปรอบๆ “น้าฉู่ ชูชูล่ะ? หนูอยากเล่นกับชูชู”
“ชูชูหลับอยู่บนรถน่ะ รอเขาตื่นมาแล้วค่อยเล่นนะ” ลั่วหานอดที่จะบีบจมูกเด็กน้อยอีกทีไม่ได้
“เถียนเถียนเคยเจอชูชูแค่ครั้งเดียว ก็โวยวายอยากจะเล่นกับชูชูทุกวัน บอกว่าชูชูดูดีกว่าตุ๊กตาบาร์บี้ของตนเสียอีก” เกาหยิ่งจือคิดถึงเรื่องตลกนี้ขึ้นมาก็ยิ้มตาหยี
โจวโร่หลินก็คอยพูดเสริมอยู่ข้างๆ “เทพธิดา รอชูชูพูดจาเป็นแล้ว คุณก็จะรู้ว่าเด็กน้อยก็คือสิ่งมีชีวิตที่ถูกส่งมาจากดาวอื่น ฉันถูกเถียนเถียนถามคำถามมากมายจนไปไม่ถูกแล้ว”
“สนุกขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ชูชูจะพูดจาได้เลยล่ะ”
เกาหยิ่งจือเอ่ย “ที่จริงแล้วลูกของฉันตอนนี้พูดจาได้ค่อนข้างไวเลยล่ะ สารอาหารเยอะ การสั่งสอนตั้งแต่เล็ก เด็กสี่เดือนก็เริ่มพูดคำง่ายๆ ได้แล้ว คุณรออีกหน่อย”
ลั่วหานเคยหารือกับผู้เชี่ยวชาญด้านการพูดและการเดินของลูกอยู่ เด็กสี่เดือนที่พูดได้นั้นมีจำนวนน้อยมาก ชูชูของเธอน่าจะทำไม่ได้ ถ้าหากทำได้ เธอคงจะดีใจมาก!
คำนวณเวลาแล้ว ลูกสาวก็ใกล้จะสี่เดือนแล้วนะ
หวังเค่ยเข้าไปทักทายหัวหน้าหลงเซียว “ประธาน”
หลงเซียวพยักหน้ารับ
โจวโร่หลินทักทายแบบเป็นทางการ “ประธานสวัสดีค่ะ”
เกาจิ่งอานพูดแทรกขึ้น “คุณอย่าเรียนประธานตามเลย คุณต้องทำตามผม ต่อไปนี้เรียกพี่ใหญ่”
ในใจของโจวโร่หลินเต้นแรงขึ้น ต่อให้ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่กล้าเรียกหลงเซียวว่าพี่ใหญ่!
ใช้ข้อศอกทิ่มเกาจิ่งอานไปหนึ่งที ก่อนจะยิ้ม “ประธาน ฉันเรียกคุณแบบนี้จะเป็นธรรมชาติกว่า”
หลงเซียวไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้า บ่งบอกว่าทำตามสบายก็พอ
เจมส์ที่ถูกทำเหมือนตัวล่องหนรีบยืนขึ้นมา สำรวจสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว ก่อนจะผิดหวังเพราะตนเองไม่รู้จักใครเลย
“โอ้! พี่ใหญ่พาเขาออกมาทำไม? ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคุณชายจากประเทศMที่มีข่าวคราวกับพี่สะใภ้คนนั้นเหรอ? พี่ทำดีกับเข้าเกินไปแล้ว? ออกมาเที่ยวยังเอาก้างขวางคอมาด้วยอีก!”
เกาจิ่งอานเอาตัวเองมายืนกั้นระหว่างเจมส์และลั่วหาน ก่อนจะยืนเชิดตัวตรงขึ้น “คุณเจ้าชาย ขอให้คุณออกห่างไปจากพี่สะใภ้ผม”
เจมส์ใช้สายตาเย็นชามองตอบกลับ ก่อนจะยิ้มเย็นส่งไปให้ “who are you？”
เกาจิ่งอานยิ้มตอบกลับ มุมปากหนักขึ้น “ทวดของคุณ”
เน้นชัดทีละคำ พูดอย่างช้าๆ น้ำเสียงก็ต่ำเช่นกัน
ลั่วหานกุมขมับ “……”
พวกนายไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเจ้าชายเลย?
ไม่กลัวว่าเขากลับประเทศไปแล้วสั่งกำลังทหารมารบ?
เกาหยิ่งจือก็กังวลเหมือนกัน “เกาจิ่งอาน ระวังคำพูดด้วย”
เกาจิ่งอานไม่ระวังอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากจะปกป้องพี่สะใภ้จากคนนอกเท่านั้น
เจมส์ไม่เข้าใจว่าทวดของคุณแปลว่าอะไร ดวงตาสีฟ้าครามมองไปทางลั่วหาน ก่อนที่จะได้รับคำอธิบายตามมา “เขาบอกว่าเป็นแฟนคลับของคุณน่ะ นับถือคุณมาก”
เกาจิ่งอานน้ำตานองหน้า พี่สะใภ้อธิบายแบบนี้จะดีเหรอ?!
เจมส์ไม่สนใจ “อ้อ ไม่มีความน่าสนใจ”
ทวดไร้ความสนใจมากกว่าอีก
หลงเซียวใช้สายตาที่คมดั่งมีดมองไปยังเจมส์ “ดูเหมือนว่าคุณชายจะลืมการแข่งขันเมื่อครู่ไปแล้ว บทลงโทษเริ่มตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
เจมส์อ้าปากค้าง ก่อนจะปิดปากลง ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่สายตานี้บ่งบอกทุกความน้อยใจแล้ว ดูเหมือนเด็กที่ถูกรังแกไม่กล้าเอาคืนแล้วก็ดูน่าสงสาร
เกาจิ่งอานไม่เข้าใจ “ทำไมเหรอ?”
ลั่วหานอธิบายอย่างง่ายๆ เกาจิ่งอานดีใจขึ้นมา “ไอหยา! ทำไมไม่บอกก่อน เจ้าชายอยากแข่งอะไรอีก? พวกเราแข่งกันหน่อยไหม!”
เจมส์มองบน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบเกาจิ่งอาน ร่างสูงบางเดินไปยังโต๊ะปิ้งย่างทันที
เถียนเถียนเห็นของอร่อยก็ดีใจมาก “คุณแม่ คุณแม่ พวกเราไปกินกันดีไหม?”
ลั่วหานนิ่งค้างไป ดวงตาสดใสนั้นไม่ได้มองเกาหยิ่งจืออีกต่อไป “พวก……คุณ?”
หวังเค่ยหัวเราะออกมาอย่างเขินอาย อานอานที่อยู่ในอ้อมอกยื่นมือออกมาต้องการให้เกาหยิ่งจืออุ้ม
“อย่ามัวแต่ยิ้ม ตกลงเป็นอย่างไรกันแน่? พวกคุณจะแต่งงานกันแล้ว?”นิสัยรีบร้อนของ ลั่วหานหยุดไม่ได้สักที
เกาหยิ่งจือเกี่ยวผมไปทัดหูอย่างเขินอาย ก่อนจะมีสีหน้าแดงขึ้น “เถียนเถียนติดฉันมาก……”
หวังเค่ยเดินก้าวมาหนึ่งก้าว ก่อนจะรับคำพูดของเกาหยิ่งจือมาเอ่ยต่อ “พวกเราตัดสินใจจะแต่งงานกัน ผมอยากจะมอบตัวตนใหม่ให้กับหยิ่งจือน่ะ”
ข่าวคราวมาแบบรวดเร็วเกินไป ลั่วหานยังไม่ทันได้เตรียมใจ แต่เมื่อนึกถึงหวังเค่ยที่ดูแลเกาหยิ่งจืออย่างดีมาโดยตลอดแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ “เมื่อไหร่เหรอ? งานแต่ง?”
“ยังไม่แน่นอนน่ะ……ที่จริงแล้วฉัน……”เกาหยิ่งจือมีท่าทีลังเล “ที่จริงแล้วฉันกลัวการแต่งงาน”
นี่เป็นความจริง เป็นโสดมาตั้งนาน ในใจก็มีคนที่เป็นไปไม่ได้อยู่ จะปล่อยวางลงง่ายดายแบบนั้นที่ไหน
ลั่วหานเข้าใจได้ “ถ้ายังไม่อยากให้งานแต่งงานมาจำกัดตัวเองล่ะก็ยังไม่ต้องรีบตัดสินใจหรอก ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? เถียนเถียนและอานอานก็ชอบคุณมาก ทำเหมือนคุณเป็นแม่แท้ๆ ไปแล้ว”
เกาหยิ่งจือไม่ได้ตอบกลับ แต่ในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก
ไม่นึกว่าเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว สุดท้ายจะเปิดอกพูดจาออกมาด้วยได้จะเป็นคู่กัดสมัยก่อน
เกาจิ่งอานรู้สึกว่าเล่นกับเจมส์นั้นสนุกดี หน้าตาหล่อเหลา ทั้งยังเป็นวัยรุ่น ไม่เข้าใจวัฒนธรรมจีน จะรังแกก็สบายมือเลย
“คุณชายเจมส์ คุณรู้ว่าคนจีนชอบกินอะไรไหม? โดยเฉพาะผู้หญิงจีนน่ะ”
เกาจิ่งอานขยับเข้าไปใกล้เจมส์ ก่อนจะพลิกเนื้อวัวไปมา และถามเข้าอย่างตั้งใจ
หยังเซินมองมาทางเกาจิ่งอานหนึ่งที ก่อนจะคิดทั้งสองคู่อรินี้……
เจมส์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ “ไม่รู้สิ
