ตอนที่ 951 หลุมที่ใหญ่มาก
อ้อมกอดที่พอเป็นพิธีมีมารยาทขนาดนี้ ถูกเจมส์ตีความไปร้อยพันความหมาย อย่างหนึ่งที่ลึกซึ้งที่สุดก็คือเขาขวางทางหนีทีไล่ของตัวเองเอาไว้โดยสมบูรณ์แบบแล้ว เขาตัดสินใจตัดใจจากแอนน่า ด้วยความสมัครใจก็ดี ไม่สมัครใจก็ช่าง เต็มอกเต็มใจก็ดี จำใจก็ช่าง คนๆนี้ไม่ใช่ของเขา
ความรักที่เขามีต่อลั่วหาน บางทีอาจจะเป็นระยะห่างที่เป็นไปไม่ได้ เขาสามารถละทิ้งประเทศบ้านเกิดของตัวเองข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่เพื่อเธอได้ แต่ทว่าระยะห่างของคนสองคนที่จริงแล้วไกลยิ่งกว่าสุดขอบฟ้าเสียอีก
ร่างกายที่สูงโปร่งของเจมส์กอดลั่วหานเอาไว้ ไหล่กว้างโอบล้อมลั่วหานไว้ในข้อพับแขนของตัวเอง การเคลื่อนไหวไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก เก้ๆกังๆ “แอนน่า คุณมีความรู้สึกไหม?”
ลั่วหานจงใจเพิ่มกำลังที่แขนของตนเอง รู้สึกดูสักหน่อย “รู้สึกสิ…รู้สึกว่าคุณผอมเกินไปจริงๆ ต่อไปทานเยอะกว่านี้หน่อยเถอะค่ะ อืม กล้ามท้องแข็งแรงมาก ผลของการออกกำลังกายเด่นชัด
เจมส์แทบจะกระอักเลือด ดวงตาที่คับแค้นใจแน่นขนัดไปด้วยความรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม “แอนน่า คุณแม้กระทั่งโกหกผมสักหน่อยก็ไม่ยอม? พูดคำพูดที่น่าฟังสักหน่อยก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย เฮอะ”
ในความมืดสลัว สายตาที่รู้ดีทุกอย่างของหลงเซียวปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้นมา
ลั่วหานตบหลังของเจมส์ราวกับโอ๋เด็กก็ไม่ปาน “เจ้าชายเคยเรียนอนุบาลไหมคะ? เป็นคนต้องซื่อสัตย์ โกหกไม่ได้ เอาล่ะค่ะ ตอนนี้ออกไปได้แล้วล่ะมั้ง?”
เจมส์คลายลั่วหานออกอย่างยังรู้สึกไม่เต็มที่ มือทั้งสองข้างทำใจไม่ได้ที่จะจากไป การเคลื่อนไหวแยกเป็นหลายขั้นตอนมากถึงได้ถอยหลังกลับไปอย่างช้าๆ ในใจรู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในขณะเดียวกันก็สว่างไสวขึ้นมา ทางออกที่ถูกลั่วหานขวางกั้นเอาไว้นั้นสดใสขึ้นมาในทันที
เจมส์ไม่แน่ใจว่านี่คือความรู้สึกอะไร แปลกๆ ทั้งยังสบายมาก
หลงเซียวหมุนตัวจากไปอย่างไร้ซุ่มไร้เสียง เงาร่างสูงโปร่งสง่างามออกไปจากตรงนั้น
หิ่งห้อยผลักดันให้งานแต่งงานไปถึงจุดที่สูงที่สุด แขกและคู่บ่าวสาวต่างก็แฮปปี้กันสุดๆ การหยอกล้อเพื่อความสนุกสนานขบขันไม่น้อยยังแสดงการแข่งขันจับหิ่งห้อยบนเวทีอีกด้วย
ลั่วหานเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ ภายใต้แสงและเงาที่เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างแวบเดียวก็สามารถมองหลงเซียวออก คนๆนี้น่ะนะ ไม่ว่าจะยืนอยู่ตำแหน่งอะไร ไม่ว่าจะสิ่งของอะไร เขาต่างก็สามารถเด่นออกมาได้อย่างง่ายดาย
“ที่รักคะ ความคิดสร้างสรรค์ของเจมส์ไม่เลวเลยนะคะ！” ลั่วหานคล้องมือของเขาด้วยน้ำเสียงที่แฮปปี้สบายๆ
“ดีมาก การปรากฏตัวของหิ่งห้อยคือจุดเด่นของค่ำคืนนี้ เห็นได้ว่าเจมส์ใช้ความคิดและจิตใจ กลับไปให้เสี่ยวจื๋อกับหลินซีเหวินขอบคุณเขาต่อหน้า”
ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ลั่วหานจิตใจก็สงบลงมา ที่แท้เจ้าพ่อขี้หึงไม่รู้ความตั้งใจของเจมส์ เธอยังตื่นเต้นกลัวว่าเขาจะระเบิดออกมาอีก ต่อต้านเจมส์ต่างๆนาๆอะไรแบบนั้น
หลงจื๋อกับหลินซีเหวินถูกแขกที่บ้าคลั่งอุ้มโยนขึ้นไปกลางอากาศ ทั้งสองคนนอนหงายคนหนึ่งขึ้นคนหนึ่งลง เสียงโห่ร้องของทุกคนกลบทับทุกสิ่งทุกอย่าง ปลุกทั้งค่ำคืนให้ตื่นขึ้น
ภายในห้องแต่งหน้า โทรศัพท์มือถือของหลินซีเหวินดังขึ้นเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน
หลังจากนั้นหนึ่งนาที โทรศัพท์ตัดสายไปโดยอัตโนมัติ บนหน้าจอกระพริบ “สายที่ไม่ได้รับ หม่ามี๊”
วิลล่าโรมัน
คุณนายหลินเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือที่ถูกเธอโทรจนร้อนทิ้งด้วยความโมโหร้อนรน “ซีเหวินไปไหนแล้ว? ตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนนี้ ฉันโทรไปหลายร้อยสาย คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่รับสักสาย！”
หลินเหว่ยเย่ก็เห็นท่าไม่ดีเช่นเดียวกัน เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่หนักอึ้ง “โรงพยาบาลทางนั้นถามหรือยัง? มีเรื่องฉุกเฉินหรือเปล่า? หรือว่าอยู่ที่ห้องผ่าตัด?”
คุณนายหลินกลอกตามองบนใส่เขา “คุณนึกว่าฉันคือไอ้โง่หรอคะ? แน่นอนว่าถามแล้ว！ก็ถามทางโรงพยาบาลฝั่งนั้นบอกว่าเธอไม่ได้เข้าเวรมาหลายวัน ฉันถึงรู้สึกแปลก！ซีเหวินวันนี้ก็ไม่ได้ทำงานด้วยซ้ำ ตอนเช้าออกจากบ้านยังหลอกฉันบอกว่าต้องไปโรงพยาบาล”
คุณนายหลินกอดอกพิงไปบนพนักโซฟาด้วยท่าทีโมโหเป็นอย่างมาก ทั้งยังมองนาฬิกาแขวนแวบหนึ่ง
สามทุ่มแล้ว
หลินเหว่ยเย่ใช้มือข้างหนึ่งลูบคาง ความคิดที่ไม่ค่อยดีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัวของเขา “คุณคิดว่าซีเหวินกับหลงจื๋อตัดขาดการติดต่อกันหรือยัง?”
ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งของคุณนายหลินตรวจสอบเครื่องเรือนในระยะที่มองเห็นได้อย่างละเอียด ราวกับสามารถดูเบาะแสอะไรออกจากบนเครื่องกระเบื้องลายคราม แจกันดอกไม้ “ไม่ใช่ไม่มีความเป็นไปได้！ช่วงนี้ซีเหวินซื่อสัตย์เชื่อฟังมากจนเกินไป ไม่เหมือนกับสไตล์ของเธอเลยแม้แต่น้อย！”
“เธอคงจะหน้าไหว้หลังหลอกกับพวกเรา ลับหลังยังมีการติดต่อกับหลงจื๋อ ไม่ได้ ตอนนี้ผมก็จะโทรไปหาหลงจื๋อ！ไอ้เด็กเวรยังกล้ามีความคิดกับซีเหวิน ฉันไม่ยินยอมอย่างเด็ดขาด！” หลินเหว่ยเย่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหาเบอร์โทรศัพท์เจอ โทรออกไปในทันทีโดยไม่หยุดรอ
เสียงรอสายดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งทางนั้นสะท้อนเสียงผู้หญิงของระบบดังออกมา “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
“โทรศัพท์มือถือของหลงจื๋อก็ไม่มีคนรับเช่นเดียวกัน”
คุณนายหลินกัดฟัน “นังลูกบ้า！ไม่รู้ว่าทำอะไรลับหลังพวกเรากัน！คุณโทรศัพท์หาหลงถิง ถามเขาดูรู้หรือเปล่าว่าหลงจื๋ออยู่ที่ไหน”
หลินเหว่ยเย่ลังเลเล็กน้อย “คุณไม่ใช่ไม่ให้ผมคบค้าสมาคมกับหลงถิงแล้ว?”
พูดตามตรง คนที่หลินเหว่ยเย่ไม่อยากติดต่อมากที่สุดในตอนนี้ก็คือหลงถิง
“เวลาไหนแล้วยังโต้เถียงกับฉันเรื่องนี้? โทร หากหลงจื๋อกล้าทำอะไรกับลูกสาวของเรา ฉันบุกเข้าบ้านตระกูลหลงก็ต้องพาลูกสาวกลับมาให้ได้” คุณนายหลินตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
หลินเหว่ยเย่ลูบไล้หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่แสงสว่างดับลง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมไปหาหลงถิงด้วยตัวเอง พูดกันอย่างชัดเจนต่อหน้าจะดีกว่า”
“แล้วแต่คุณ ขอแค่สามารถพาลูกกลับมาได้ ฉันไม่อาจให้ลูกสาวแต่งกับคนที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเป็นผู้สืบทอดไม่ได้โดยเด็ดขาด！” นิ้วมือของคุณนายหลินโค้งงอออกแรงนวดคลึงไปบนเส้นขมับ
…
งานแต่งงานที่ครึกครื้นเสียงดังต่อเนื่องไปจนถึงห้าทุ่ม หวังเค่ยและเกาหยิ่งจือพาเด็กๆกลับไปก่อน
สาวสวยหนุ่มหล่อที่ร้อนแรงเสนอให้คืนนี้เปิดอีกกระดาน ไปผับไม่เมาไม่กลับ เพิ่งจะมีคนพูดข้อเสนอออกมา ด้านล่างก็มีกลุ่มใหญ่เห็นด้วย ร้องเสียงสูงว่าสนุกสนานเต็มที่ตลอดทั้งคืน！
เกาจิ่งอานจงใจดึงกู้เยนเซินเอาไว้อย่างต่ำตมและหน้าไม่อายมาก “ประธานกู้ ไปด้วยกันสิ”
ไป๋เวยคือหญิงตั้งครรภ์ ไม่สามารถดื่มเหล้าได้ และก็ไม่เหมาะสมที่จะโต้รุ่งเช่นเดียวกัน กู้เยนเซินต้องดูแลเธอ
ด้านหนึ่งคือเพื่อนๆที่ไม่ได้ดื่มเหล้าด้วยกันอย่างสนุกสนานครื้นเครงมาเป็นเวลานาน อีกด้านหนึ่งคือภรรยาและลูกที่รัก ลำบากใจจริงๆ！
“ภรรยาของฉันไม่สะดวก พวกแกไปเถอะ” ผ่านการต่อสู้ภายในจิตใจ กู้เยนเซินเลือกที่จะเห็นภรรยาดีกว่าเพื่อน
เกาจิ่งอานและเพื่อนผู้ชายสองสามคนที่ปกติค่อนข้างสนิทสนมกันมากจุ๊ปากแขวะกู้เยนเซิน “ยังไม่แต่งงานก็ภรรยาคุมเข้ม
คุณชายกู้นะคุณชายกู้ อย่าขายหน้าผู้ชาย”
“คุณชายกู้ กระดานในก่อนหน้านี้แปดเก้าเต็มสิบต่างก็เป็นแกที่เปิด แกคือเสาหลักของพวกเรานะ แกไม่ไปสนุกไม่ออก ช่วงเวลาสำคัญอย่าแสร้งทำเป็นจริงจังกับพวกเรา”
“คุณชายกู้ สาวๆที่แต่ก่อนแกเรียกบ่อยๆกำลังคิดถึงแกอยู่นะ ได้เวลาพลิกไพ่แล้ว ทิ้งสาวไว้จนหงอยเหงาไม่ดีมั้ง?”
กู้เยนเซินแอบกัดฟันกรอด แม่งเอ๊ย ไอ้พวกเพื่อนเลวอะไรกัน！
“ฉันตัดขาดจากความมืดเข้าสู่ทางสว่างแล้ว ต่อไปอย่าเอ่ยถึงเรื่องบ้าๆที่ผ่านมาต่อหน้าฉันอีก ใครเอ่ยฉันก็จะเดือดร้อนกับคนนั้น”
เกาจิ่งอานหัวเราะอย่างประชดประชันออกมาทางจมูก “ประธานกู้ ไป๋เวยไม่อยู่ที่นี่ ไม่ได้ยินคำพูดอันไพเราะทรงพลังของคุณ คุณเลิกแสดงความจงรักภักดีเถอะ”
หลงจื๋อก็ตามมาประสมโรงด้วยเช่นเดียวกัน “คุณชายกู้ ไปด้วยกันเถอะ ผมแต่งงาน คุณไม่เห็นแก่หน้า?”
โจวโร่หลินแอบหัวเราะ ประธานกู้วันนี้ปีนี้ดวงตกสินะ ถูกกลุ่มเพื่อนล้อมโจมตีแล้ว “ประธานกู้ ฉันสามารถอธิบายกับประธานไป๋ได้นะคะ ว่าคุณไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง”
กู้เยนเซินคือปรมาจารย์เรื่องผู้หญิง หลังจากที่กลับใจแล้วก็ไม่แตะต้องดอกไม้ริมทางอีก ถูกคนทั้งกลุ่มยั่วยุขนาดนี้ หัวใจก็เริ่มคันยุบยิบขึ้นมาเช่นเดียวกัน “ไปๆๆ หุบปากไปแม่งให้หมด！บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไป！”
ลั่วหานพยักพเยิดหน้า “ไป๋เวย กู้เยนเซินที่จริงแล้วไม่เลวนะ เขาสามารถแก้นิสัยเสียทิ้งได้ไม่ง่ายเลยจริงๆ”
รู้ว่าไป๋เวยยังคงกำลังพิจารณากู้เยนเซินอยู่ ลั่วหานช่วยเสริมกำลังสักรอบ
ไป๋เวยเก็บรอยยิ้มลง “คำพังเพยกล่าวว่า สุนัขไม่อาจเลิกกินอุจจาระได้ ใครจะรู้ว่าเขาจะมีชีวิตกลับไปอย่างหนักหน่วงขึ้นหรือเปล่า?”
ลั่วหานเดาะลิ้น “คุณมองความดีของเขาหน่อยได้หรือเปล่า?”
ไป๋เวยมีวิกฤตศรัทธาต่อผู้ชาย แม้ว่าคำพูดการกระทำของกู้เยนเซินต่างก็เชื่อถือได้เป็นอย่างมาก
“ที่รัก คนกลุ่มนี้กากเกินจริงๆ พวกเรากลับบ้าน”
กู้เยนเซินปลีกตัวออกมาจากในกลุ่มที่สร้างความวุ่นวาย โอบเอวไป๋เวยเอาไว้อย่างเด็ดขาด ภาพลักษณ์อันรุ่งโรจน์ของชายหนุ่มผู้แสนดีโดดขึ้นมาภายในชั่วพริบตา
ไป๋เวยตกใจเล็กน้อย “ทำไมไม่ไปคะ? ฉันยินยอมนะ”
ลั่วหานขมวดคิ้ว หลุมนี้…ใหญ่มาก！
กู้เยนเซินตกตะลึง “คุณยินยอม?”
ไป๋เวยพยักหน้าอย่างพูดง่ายมาก “ใช่สิคะ โอกาสหายาก ไปเที่ยว ดึกมากเกินไม่กลับบ้านก็ได้”
นี่…ระดับแรงจูงใจใหญ่มาก！
ตาชั่งในใจของกู้เยนเซินกลิ้งเอียงไปอีกทางแล้ว…
ไป๋เวยดูเหมือนไม่ใส่ใจ ภายในใจกลับกำลังตื่นเต้นกระวนกระวาย
เขาจะกลับไปทำผิดซ้ำๆแบบเดิมหรือเปล่า? เขาจะคุ้มค่ากับที่เธอมอบทั้งชีวิตออกไปไหมนะ?
เขาจะเป็นคนที่ใช่คนนั้นหรือเปล่า?
เธอนำสิ่งที่มีค่าทั้งหมดฝากไว้กับเขา ถูกหรือผิดแน่?
ลมหายใจกำลังถี่ สติการรับรู้กำลังบีบตัวเข้าหากัน นิ้วมือที่เรียวยาวแอบม้วนขึ้นอย่างเงียบๆ…
“ไม่ไป！บอกไม่ไปก็ไม่ไป ผู้ชายของคุณก็คือมีความกล้าหาญขนาดนี้！”
กู้เยนเซินหยิบกระเป๋าถือของไป๋เวยไปอย่างกะทันหัน เหน็บไว้ที่ข้อพับแขนของตัวเองอย่างหล่อเหลา โอบไหล่ของไป๋เวยเอาไว้ แหวกวงล้อมออกไปยังถนนใหญ่ที่ขาวสะอาดอย่างไม่ลังเล
ความตึงเครียดของลั่วหานในที่สุดก็คลายลง！ในที่สุดกู้เยนเซินก็สอบได้คะแนนเต็มในแบบทดสอบของไป๋เวย ไม่ง่ายเลยจริงๆ！
พระเจ้า…เมื่อครู่นี้หากกู้เยนเซินพูดว่าไป เธอสงสัยจริงๆว่าไป๋เวยจะไปแผนกสูตินรีเวชอีกครั้งหนึ่ง
ไป๋เวยหันศีรษะกลับไป ยิ้มกลับให้คนทั้งกลุ่มที่อยู่ทางด้านหลัง “ทุกท่านคะ เที่ยวให้สนุก！พวกเราสามคนฝันดีล่วงหน้าค่ะ
