ตอนที่975 เงินที่มากเกินพอ
เช้าเวลา10โมงครึ่ง ณ สนามบินนานาชาติเกียวโต
จี้ตงหมิงกับหลงเซียวลงจากรถ เดินไปที่ช่องVIPเพื่อขึ้นเครื่อง เครื่องบินเตรียมตัวจะออกแล้ว
“เจ้านาย ทางลอนดอนเตรียมการเรียบร้อยแล้ว พวกเราบินไปถึงจะมีคนมารับ” จี้ตงหมิงถือกระเป๋าเอกสาร สาวเท้าตามหลงเซียว
หลงเซียวในเสื้อโค้ตสีดำสยายลม ก้าวย่างอย่างมั่นคง ดูไม่รีบไม่ร้อนแต่กลับเร็วมาก “ดีมาก ให้อาหย่งคอยจับตาที่อิตาลีไว้อย่าหละหลวม สร้างภาพลวงให้กับไมค์ ให้เขาคลายความระวังตัว แล้วงานที่ฉันสั่งให้นายไปทำทำเสร็จแล้วยัง?”
จี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เสร็จแล้วครับ เอาพาสปอร์ตของเจ้านายไปออกตั๋วบินสิงคโปร์ด้วย ต่อให้พวกเขาสืบ ก็สืบไม่รู้เป้าหมายที่แท้จริงของเจ้านาย”
“ดี”
พอขึ้นเครื่อง หลงเซียวกับจี้ตงหมิงนั่งในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาส มีแค่พวกเขาสองคน บนพื้นที่ความเป็นส่วนตัว
พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเตือนผู้โดยสารให้ปิดโทรศัพท์มือถือ รัดเข็มขัดนิรภัย จี้ตงหมิงปิดเครื่องอย่างคล่องแคล่ว เอามือถือเก็บใส่กระเป๋า
หลงเซียวเอามือถือออกมา เปิดหน้าจอส่งข้อความถึงลั่วหาน “ที่รัก เครื่องออกแล้วนะ”
จี้ตงหมิงเห็นเจ้านายส่งข้อความพอดี แล้วก็เห็นข้อความเข้า ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่เหมือนกินถูกอาหารสุนัข แต่เป็นความตื่นเต้น!
“เจ้านาย เจ้านายไม่ได้บอกกำหนดการให้คุณนายน้อยรู้ใช่ไหม?”
อันตรายมากเลยนะ!
หลงเซียวส่งข้อความเสร็จถึงปิดเครื่อง “เธอไม่รู้ปลายทางที่แท้จริงของฉัน”
จี้ตงหมิงถอนใจออกมายาวๆ “ผมตกใจหมด ผมนึกว่าเจ้านายบอกเธอ”
เครื่องบินออกจากลานแท็กซี่ เทคออฟ ขึ้นสู่ท้องฟ้าที่สูง หลงเซียวมองดูเมืองที่ถูกเครื่องบินทิ้งตัวอยู่ข้างล่าง “เราจะไม่ให้เธอรู้”
เขารู้จักนิสัยของลั่วหานเป็นอย่างดี ถ้าเธอรู้ว่าเขามีภัย ต้องหาทางช่วยเขากำจัดภัยทุกวิถีทางแน่ คราวก่อนที่เขาถูกลูกกระสุนก็ทำเธอใจหายแล้ว แล้วยังเป็นเหตุให้เขาพลาดอยู่ห้องคลอด เขาจะไม่ให้เรื่องอย่างเดียวกันเกิดขึ้นซ้ำอีกแน่
จี้ตงหมิงก็พูดตามขึ้นมา “ผมก็ไม่ได้บอกแอนดี้ แอนดี้เป็นคนแข็งกร้าว ถ้ารู้เรื่องในอดีตของผม คิดว่าต้องเอาปืนไปฆ่าคนแน่”
หลงเซียวหมุนแหวนแต่งงานหัวเราะขึ้น “พวกนายยังไม่เตรียมแต่งงานกันอีกเหรอ?”
“ที่จริงก็เตรียมจะแต่งแล้ว แต่ผมอยากจะจัดการเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อยก่อนค่อยแต่ง เกิดผมเป็นอะไรไป เขาจะทำอย่างไร?”
แฟนตาย กับสามีตาย ความหมายมันต่างกัน
หลงเซียวเอียงตามองจี้ตงหมิง “งั้นก็เตรียมการป้องกันให้เต็มที่ อย่าให้เกิดเรื่องไม่คาดฝัน!”
ณ วิลล่าโรมัน
หลินซีเหวินไม่ได้นอนทั้งคืน เช้ามามีรอยคล้ำรอบดวงตาสองข้าง ตอนแปรงฟันก็บีบโฟมล้างหน้าลงบนแปรงสีฟัน ยื่นเข้าไปในปากแล้วถึงเพิ่งรู้ว่าไม่ถูก ถุยๆ รีบบ้วนออกมา จากนั้นก็ทิ้งแปรงสีฟันลงอ่างล้างหน้าอย่างรำคาญ
ตายไปพ้นๆ เลยนายหลงจื๋อ!
จัญไร!
ไม่มากินข้าวยังพอว่า แต่นี่แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่โทร!
หลินซีเหวินเดินลากแตะครั้งที่ร้อยหยิบมือถือขึ้นมา เงียบกริบอย่างกับตายไปแล้ว ไม่มีสายเข้าข้อความอะไรเลย!
ปึง!
โมโหจนโยนมือถือลงบนเตียง มือกุมหน้าทำหน้าเซ็ง
พอคุณนายหลินกับหลินเหว่ยเย่ตื่นมาไม่เจอลูกสาว สองคนส่งสายตากัน รวมหัวฉวยโอกาสคิดสร้างความคิดให้ลูกสาว
เป็นโอกาสที่ดี ที่จะปล่อยหลงจื๋อ!
“นายท่าน คุณนาย คุณชายรองหลงมาแล้ว อยู่ข้างนอกค่ะ”
หลินเหว่ยเย่ยังไม่ทันขึ้นบันได สาวใช้ก็รีบวิ่งมารายงาน
คุณนายหลินทำหน้าเย็นชาสีหน้าไม่ดี “มาเวลานี้ทำไมกัน? ให้เขากลับไป!”
สาวใช้อึกอักตอบว่า “แต่คุณชายรองบอกว่า เขาต้องเข้ามาให้ได้ ไม่งั้นจะรออยู่อย่างนั้น”
คุณนายหลินกัดฟันเชอะ “งั้นก็รอไป! ดูสิว่าจะรอถึงเมื่อไหร่!”
สาวใช้ไม่กล้าขัด “ค่ะ คุณนาย”
สาวใช้แจ้งหลงจื๋อตามนั้น พูดด้วยความเห็นใจว่า “คุณชายรอง อย่างไรคุณกลับไปเสียเถอะ เมื่อคืนคุณไม่มา คุณนายว่าคุณหนูไปยกใหญ่ ยังโมโหไม่หายเลย”
หลงจื๋อโค้งขอบคุณอย่างสุภาพ “ขอบคุณ แต่วันนี้ผมต้องพบพ่อตาแม่ยายให้ได้ แล้วก็ซีเหวิน”
สาวใช้เม้มปาก “คุณชายรอง ข้างนอกหนาวมาก คุณ……”
ทั้งตัวใส่แค่สูทจะบางเกินไปแล้ว!
“ไม่เป็นไร รบกวนคุณช่วยบอกแม่ยายผมที ว่าผมมาขอโทษ ไม่ว่าดึกแค่ไหน ผมก็ยินดีรอ” ท่าทางหลงจื่ออ่อนน้อม มีความสุภาพ
สาวใช้ประทับใจในตัวหลงจื๋อ เห็นใจในตัวเขา แต่การเป็นแค่สาวใช้เลยพูดอะไรมากไม่ได้ “งั้น……ฉันจะไปบอกคุณหนูใหญ่! บางทีเธออาจจะมีทาง!”
หลินเหว่ยเย่เคาะประตู “ซีเหวิน ลูกตื่นแล้วยัง?”
หลินซีเหวินเหลือบตาไปที่ประตู “มีอะไร? เมื่อวานยังด่าไม่หนำใจ วันนี้จะด่าต่อเหรอ? พวกพ่อด่าไม่เหนื่อย แต่หนูฟังแล้วเหนื่อย”
กำเส้นผมเอาไว้ด้วยท่าทางเซ็งๆ ผมที่ยุ่งอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่
หลินเหว่ยเย่ปรึกษาด้วยน้ำเสียงและอารมณ์เรียบๆ “พูดเหลวไหลอะไร? ใครด่าลูกกัน? พ่อกับแม่ของลูกน่ะหวังดีต่อลูก ห่วงใยลูกต่างหาก”
“อ้อ งั้นหนูคงหูหนวกตาบอด ไม่รู้ว่าเป็นความห่วงใย” หลินซีเหวินเดินลากแตะเดินไปที่เตียงนอน กอดตุ๊กตาชกไปสุดแรง
ตายไปพ้นๆ เลยนายหลงจื๋อ!
คนชั่วช้า!
อัดให้ตาย! อัดให้ตาย! อัดให้ตาย!
สาวใช้ตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง “คุณนาย นายท่าน คุณชายรองไม่ยอมไป! ยืนรออยู่ข้างนอกค่ะ!”
หลินซีเหวินสะดุ้งเฮือก!
หลงจื๋อ! หลงจื๋อมาแล้ว!
ทิ้งตุ๊กตาลงวิ่งไปที่หน้าต่าง มองเห็นหลงจื๋อสวมชุดสูทยืนอยู่หน้าบ้านไม่ขยับ ประตูเหล็กปิดสนิท แต่สายตาเขาลับแน่วแน่!
ไม่นึกว่าเขาจะมา!
หลินซีเหวินอารมณ์ดีทั้งที่โมโห แต่ความโมโหทั้งหมดก็ปิดรอยยิ้มที่มุมปากของเธอไม่อยู่
หลินซีเหวินคลายโมโหผลักประตูออก ท่าทางเธอเร็วมาก หลินเหว่ยเย่ถูกผละออก จนตัวเซ “ซีเหวิน ลูกไม่โกรธแล้วเหรอ?”
“โกรธ! แต่ผู้ชายของฉันมาแล้ว!”
คุณนายหลินจ้องสาวใช้ตาเขม็ง “บอกแล้วไงว่าให้ไล่เขาไป! เธอทำงานยังไง!”
สาวใช้ไม่กล้าเงยหน้า และก็ไม่กล้าเถียง
หลินซีเหวินยิ้มเยาะ “หม่ามี๊ ถ้าโมโหก็มาลงที่หนู จะไปลงที่ป้าเฉินทำไม หลงจื๋อมาแล้ว หนูจะไปหาเขา”
คุณนายหลินดึงข้อมือเธอเอาไว้ “ลูกหยุดนะ!”
“หนูไม่หยุด! หนูจะไปถามหลงจื๋อว่าทำไมไม่มา เขาต้องมีสาเหตุแน่! พ่อเขานอนอยู่ในโรงพยาบาล อาจจะเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นก็ได้? แม่อย่าคิดคนอื่นในแง่ร้ายโดยไม่แยกแยะ! สิ”
หลินเหว่ยเย่ก็ดึงหลินซีเหวินไว้ หัวเราะแล้วพูดว่า “ซีเหวิน แด๊ดดี้เข้าใจความรู้สึกของลูก แต่ลูกเป็นคนหูเบา ตอนนี้ไม่เหมาะจะพบเขา เขาพูดแค่สสามคำก็หลอกลูกได้แล้ว”
“หนูไม่ได้หูเบา! เมื่อคืนถูกพวกพ่อทำจนหูดขึ้นแล้ว!” หลินซีเหวินสะบัดมือ แต่สะบัดไม่ออก!
“ซีเหวิน อย่าขยับ แม่จะให้เขาเข้ามา แล้วจะพูดให้ชัดเจน ส่วนลูก……” คุณนายหลินเห็นเสื้อที่ไม่เรียบร้อยของลูกสาว “กลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย”
……
ลมภายนอกแรงมาก อากาศหนาวเย็น
หลงจื๋อยืนอยู่20นาทีถูกลมพัดจนทะลวง หนาวจนขาทั้งสองข้างเป็นตะคริว ริมฝีปากแข็งจนเขียว
ดีที่ ความจริงใจของเขาแลกมาด้วยการที่ถูกอนุญาตให้เข้าประตู
หลินเหว่ยเย่กับคุณนายนั่งอยู่บนโซฟา มองดูหลงจื๋อราวกับสอบสวนนักโทษ
หลงจื๋อยืนแบบไม่กล้านั่ง “พ่อตา แม่ยาย เมื่อคืนผมมีธุระกะทันหัน มาไม่ได้ ขอโทษด้วย วันนี้ผมตั้งใจมาขอโทษ หวังว่าพวกคุณจะอภัย”
หลินเหว่ยเย่ทำหน้าดำคร่ำเครียด “ขอโทษแล้วช่วยอะไรได้เหรอ? พฤติกรรมเธออย่างนี้ พวกเราไม่ไว้ใจยกลูกสาวให้หรอก”
หลงจื๋อยิ้มตอบด้วยอารมณ์ราบเรียบ “นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย ผมรับรอง!”
“ไม่ต้องแล้ว เรื่องที่เธอแอบแต่งงานกับซีเหวินฉันไม่เอาเรื่องก็ได้……” คุณนายหลินพูดถึงแค่ครึ่งเดียว หัวใจของหลงจื๋อลุกเป็นไฟ กำลังจะอ้าปากขอบคุณ
แต่เธอพูดต่อไป “ขอแค่เธอหย่าในทันที”
หลินซีเหวินกัดฟัด!
หลงจื๋อยืนกรานปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้ เรื่องอื่นผมรับปากได้ แต่เรื่องหย่าเป็นไปไม่ได้! ผมยอมรับแต่ซีเหวิน ชั่วชีวิตนี้จะไม่ปล่อยมือ!”
หลินซีเหวินแนบลำตัวอยู่กับประตู พยักหน้าอย่างพอใจ “หึ ถือว่าคุณรู้จักพูด”
หลินเหว่ยเย่กะพริบเปลือกตา “หลงจื๋อ ฉันไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเธอเลย เธอก็รู้”
หลงจื๋อพยักหน้า “ผมรู้ ผมเลยอยากพิสูจน์ตัวเอง”
“ฉันไม่รู้สึกเลย และก็ไม่เห็นความจริงใจของเธอ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เธอหลอกซีเหวินให้แต่งกับเธอเงียบๆ อีกทั้งไม่มีการสู่ขออย่างถูกต้อง และไม่มีพิธีการแต่งงานใดๆ เลย ตระกูลหลินของฉันแม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่การแต่งลูกสาวก็เป็นเรื่องใหญ่! แอบลับล่อไปจดทะเบียนสมรส เธอเห็นตระกูลหลินเป็นอะไร?”
คุณนายหลินพูดด้วยเหตุและผล แต่ละประโยคเข้าทางของพวกเขา
หลินซีเหวินอยากผลักประตูออกไปจะแย่ แต่ก็กลัวจะทำเสียความจริงใจในการขอโทษของหลงจื๋อ
“ผมกับซีเหวินทำพิธีแต่งงานง่ายๆ กันแล้ว ถ้าพวกคุณตกลง ผมจะจัดงานแต่งอีกครั้ง เชิญเพื่อนทั้งหมดมาร่วมงาน จะให้ซีเหวินแต่งเข้าตระกูลหลงอย่างสมเกียรติ” หลงจื๋อให้คำมั่นอย่างหนักแน่น
ในเมื่อเรื่องราวเปิดเผยแล้ว เขาก็จะไม่ให้ซีเหวินต้องเสียใจ
หลินเหว่ยเย่กระแอมไอ “พิธีแต่งงานเป็นแค่พิธีกรรม พวกเราแค่อยากให้เธอมีความสุข แต่งงาน เป็นเรื่องของสองครอบครัว ตระกูลหลงกับตระกูลหลิน……ฉันพูดอย่างนี้กับเธอก็แล้วกัน สมบัติของฉันหลินเหว่ยเย่ต่อไปต้องมอบให้ซีเหวิน แล้วเธอให้อะไรหล่อนได้?”
คุณนายหลินแอบส่งสายตา
ในที่สุดหัวข้อก็เข้าประเด็น
หลงจื๋อเดาความหมายของเขาออก สิ่งที่หลินเหว่ยเย่ต้องการตอนนี้ที่สุดก็คือเงิน
“สิ่งที่ผมให้เธอ พ่อตาให้ไม่ได้หรอก แต่สิ่งที่พ่อตาให้เธอ ผมก็ให้ได้” หลงจื๋อยิ้มน้อยๆ ไม่ลนลาน
“เหอะ! พูดได้ดี!” หลินเหว่ยเย่ยกขาข้างหนึ่งขึ้น เหลือบตามองเขา
“ผมให้ความรักเธอได้ ให้ชีวิตแต่งงานเธอได้ แล้วก็ให้ลูกเธอได้ ผมจะทำหน้าที่สามีอย่างเต็มที่ ให้เธอกินอยู่อย่างไร้กังวล พ่อตา คุณเป็นพ่อของเธอ ปกป้องเธอทะนุถนอมเธอผมรู้ แต่ซีเหวินไม่ใช่เด็กอีกแล้ว เธอมีอิสระที่จะใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ สิ่งเหล่านี้ คุณให้ไม่ได้ ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้”
หลงจื๋อชัดถ้อยชัดคำ ไม่ใช้อารมณ์ หลังจากเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน แต่เขากลับไม่เหนื่อยล้าซีดเซียวกับเรื่องนี้ แต่กลับยิ่งหนักแน่นในสิ่งที่ตัวเองเลือก!
หลินซีเหวินลูบดวงตา นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะร้องไห้
หลินเหว่ยเย่ใส่อารมณ์ “เล่นลิ้นเก่งนัก! ฉันจะบอกให้ ฉันไม่ตกลงการแต่งงานของพวกเธอ ศาลจะตัดสินว่าการแต่งงานของพวกเธอเป็นโมฆะ!”
หลงจื๋อพยักหน้า “พ่อตา ถึงผมจะไม่ใช่ผู้สืบทอดMBK แต่สมบัติในมือผมไม่น้อยกว่าคุณชายอื่นในสังคมที่คุณรู้จักแน่ ทำไมคุณถึงไม่ตกลงให้พวกเราอยู่ด้วยกัน?”
พอพูดถึงตรงนี้ ความจริงที่ปิดบังไว้ทั้งหมดก็ถูกเปิดเผย โฉมหน้าที่แท้จริงภายใต้หน้ากากก็ไม่ต้องปลอมแปลงอีกต่อไป
หลินเหว่ยเย่หัวเราะเหอะๆ “เพราะอะไรเหรอ? เพราะสิ่งที่พวกเขาให้ เธอให้ไม่ได้!”
“พวกเขาให้อะไรคุณ?”
“เงินทุน เงินทุนมากพอที่จะให้ตระกูลหลินไต่ขึ้นไปอีกระดับ เธอมีไหม?”
ในที่สุดหลงจื๋อก็เข้าใจว่าทำไมซีเหวินให้เขาเซ็นข้อตกลงก่อนแต่งงาน เขาเข้าใจแล้ว!
เพื่อป้องกันการรีดไถของหลินเหว่ยเย่ ตบตาแบล็กเมล์!
หลินซีเหวินกุมมือจับประตูไว้ คำพูดที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุด นึกไม่ถึงว่าจะออกจากปากของพ่อแท้ๆ ของเธอ
ความรักดั่งภูผาของเธอที่มีต่อพ่อ ที่แท้ก็สามารถสร้างขึ้นด้วยการนำเงินมาแลก
ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่หลงจื๋อ จะแลกกับคนที่มีเงินคนไหนก็ได้ใช่ไหม?
ขอแค่พวกเขายอมให้เงินที่มากพอ?
เหอะๆ! ……เหอะๆ!
หลงจื๋อตอบด้วยความปวดใจ “ผมมี”
