ตอนที่ 974 ของหวานที่สามีทำหวานที่สุด
ดูท่าทาง พวกเขาอดใจรอที่จะลากเขาเข้าสู่เกมที่ซับซ้อนนี้แทบไม่ไหว
เช่นนั้น เขาคงต้องสนองให้ถึงที่สุด!
หลงเซียวอ่านอีเมลเสร็จ สายตาอันเย็นยะเยือกไร้ซึ่งไออุ่น มองไม่เห็นคลื่นกระหน่ำ และก็ไม่ได้ถูกความพิเรนทร์ของอีกฝ่ายส่งผลต่ออารมณ์ เขาไม่ตอบกลับอะไรเลย ปิดหน้าเว็บนั้นลง และก็ปิดคอมพิวเตอร์
เดินออกจากห้องครัว ภายนอกและภายในวิลล่าเป็นคืนดึกที่เงียบสงัดแล้ว คนรับใช้หลับกันหมดแล้ว ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างไฟผนังสีเหลืองนวลยังสว่างอยู่ ส่องไปที่รูปภาพบนกำแพงพอดี
เขากับลั่วหานอุ้มชูชูที่มีอายุครบหนึ่งร้อยวัน สามคนครอบครัวยิ้มอย่างมีความสุขต่อหน้าเลนส์กล้อง
แสงไฟสีสบายตา หลงเซียวไม่รู้ตัวว่ายืนอยู่หน้ารูปอย่างใจลอย ภรรยาของเขาสวยเก่งมีความสามารถ รอบรู้ไปทุกอย่าง เวลาคับขันก็สามารถช่วยเขาได้ เพราะเธอ เขาถึงได้มีครอบครัวที่มีความสุข มีลูกสาวที่แสนฉลาด
หลงเซียวมองรอยยิ้มบนใบหน้าของลั่วหาน ความพอใจทำให้เขาเผยรอยยิ้มออกมา
เริ่มตั้งแต่เมื่อ10ปีก่อน ทุกวันที่เขามีชีวิตอยู่ก็เพื่อหาเงิน เขาเงียบๆ เมินเฉยไม่สามารถมอบความจริงใจให้ใครได้ เป็นเธอที่มาเปลี่ยนแปลงเขา ทำให้ชีวิตเขามีความสมบูรณ์มากขึ้น
ตอนนี้ เขาไม่เหมือนในตอนนั้นแล้ว
เขาจะแข็งแกร่ง รอบคอบ เพื่อทุกคนที่เขารัก จะไม่ให้พวกเธอต้องถูกทำร้ายแม้แต่นิดเดียว
พอดูรูปเสร็จ หลงเซียวก็ค่อยๆ เปิดประตูห้องของทารกน้อย ชูชูน้อยหลับอย่างฝันหวาน ในความมืดสลัวสายตาที่ดีของหลงเซียวสามารถเห็นใบหน้าเล็กๆ ของลูกสาว ไม่รู้ว่าแม่หนูน้อยฝันหวานอะไรหรือว่าก่อนนอนได้ฟังนิทานอะไรที่สนุก ปากเล็กๆ เชิดขึ้นเป็นรูปหัวใจ
หัวใจที่อบอุ่นของทารกน้อยนี้ ทำให้จิตใจของหลงเซียวที่หนักอึ้งจากการเกิดเรื่องในคืนนี้ ผ่อนคลายลงสบายใจขึ้น
สุดท้าย หลงเซียวขึ้นไปชั้นบนกลับเข้าห้องนอน ลั่วหานนอนหลับไปแล้ว เสียงลมหายใจที่ยาวใกล้มาก ชิดมาก
หลงเซียวเอนตัวหอมลงที่หน้าผากของลั่วหาน อมยิ้มจ้องมองใบหน้าที่หลับสนิทของเธอ อดใจที่จะหอมลงอีกครั้งไม่ได้
สุดท้ายถึงได้ไปอาบน้ำ
เพราะได้รับการปกป้องและดูแลจากหลงเซียว ลั่วหานถึงได้หลับสบาย เป็นอีกคืนที่หลับสบายโดยไม่ฝันจนถึงเช้า ลั่วหานบิดขี้เกียจลุกขึ้น คนข้างเตียงไม่อยู่แล้ว
ลั่วหานสะลึมสะลือเอี้ยวตัวดูนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง เพิ่งจะ เจ็ด โมงเอง นี่หลงเซียวตื่นนอนลงไปแล้วเหรอ?
อาบน้ำลวกๆ เสร็จเปลี่ยนชุด ก็สวมรองเท้าแตะเดินลงมาชั้นล่าง อาเซียงกำลังทำความสะอาด ป้าหลานนั่งอยู่ตรงหน้าต่างตรงที่มีแสงสว่างป้อนนมให้ชูชู
เมื่อก่อนตรงนั้นตอนเช้ามักจะเป็นที่ของหลงเซียว นั่งดื่มกาแฟดูหนังสือพิมพ์บนโซฟาของเขาเป็นประจำ
“อาเซียง คุณชายใหญ่ล่ะ?”
เมื่อกี๊อาเซียงคิดเรื่องอื่นจนใจลอย ไม่เห็นลั่วหานลงมาจากชั้นบน พอได้ยินเสียงของเธอถึงได้เงยหน้าขึ้น ยิ้มแหยๆ ไปที่ห้องครัว “คุณชายใหญ่อยู่ที่ห้องครัวค่ะ!”
“เขากำลังทำกับข้าวเหรอ?” ลั่วหานฉงนใจ งานยุ่งขนาดนี้ยังเข้าครัวทำกับข้าวเองอีก? หลงเซียว……ไม่เป็นไรใช่ไหม?
อาเซียงปิดปากหัวเราะหึๆ “หึๆ จะบอกว่าทำกับข้าว ก็ไม่ใช่ เพราะในครัวทำมื้อเช้าไว้แล้ว แต่คุณชายใหญ่บอกว่าอยากทำของอร่อยกินเอง ง่วนอยู่ในครัวมาได้1ชั่วโมงแล้ว คิดว่าน่าจะใกล้เสร็จแล้ว!”
อาเซียงอยากหัวเราะ เพราะเมื่อเช้าเห็นหลงเซียวใส่ชุดอยู่บ้าน ทำอย่างกับมีเรื่องใหญ่เดินเข้าไปในครัว แล้วก็ตั้งใจเปิดipadดูวิธีทำอาหาร น่าสนุกจริงๆ!
ถ้าไม่เพราะงานเก็บกวาดยังไม่เสร็จ เธอต้องผสมโรงเข้าครัวไปดูทุกขั้นตอนด้วยแน่!
ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้น “ฉันจะไปดูหน่อย”
“ที่รัก ล้างมือทานข้าวได้แล้ว”
ลั่วหานยังไม่ทันเข้าไปถึงครัว เงาร่างยาวของหลงเซียวก็ออกมาจากห้องครัวแล้ว มือสองข้างสวมถุงมือหนาสีขาว ในมือประคองสิ่งที่เพิ่งทำเสร็จออกมาจากเตา ไม่รู้ว่าในนั้นใส่อะไรเอาไว้
เสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับถุงมือยาวถึงข้อศอก รูปทรงมีความหล่ออย่างคาดไม่ถึง!
“คุณทำของอร่อยอะไรเหรอคะ? หอมจัง!” ลั่วหานได้กลิ่นหอมหวานของการอบมาแต่ไกล กลิ่นเหมือนของที่อบมาใหม่ๆ เพิ่งออกจากเตาของร้านขนม
คิ้วของหลงเซียวเลิกขึ้นด้วยความปีติ วางภาชนะโลหะในมือลงบนโต๊ะ “ลองทายดู”
ลั่วหานยื่นมือออกไปจะเปิดฝาดู ถูกหลงเซียวที่ถอดถุงมือออกจับนิ้วเอาไว้ “ทายก่อน ให้โอกาสคุณ 3 ครั้ง”
ลั่วหานแกล้งทำเป็นโง่ “ฉันโง่อย่างนี้ ถ้าทายไม่ถูกก็ไม่ได้กินสิ?”
หลงเซียวยื่นถุงมือให้สาวใช้ เผยให้เห็นมือยาวที่ขาวทั้งคู่ “ทายไม่ถูกก็ให้คุณกินเหมือนเดิม”
ไม่คิดว่าเขาจะเข้าครัวทำของอบ? เหนือความคาดหมายของลั่วหานจริงๆ เมื่อก่อนตอนเช้าเขาเคยทำพวกออมเล็ต ค่อนข้างง่ายและรวดเร็ว แต่มีใครที่ไหนเขาตื่นมาอบขนมกันแต่เช้า? เสียแรงเสียเวลา อีกอย่างเมื่อคืนหลงเซียวงานยุ่งจนดึกกว่าจะได้นอน ลำบากมากไปแล้ว!
ลั่วหานซาบซึ้งใจแล้วก็สะเทือนใจ จึงตั้งใจทายมากขึ้น
“กลิ่นที่สัมผัสได้ค่อนไปทางหวาน น่าจะเป็นขนมเค้ก ซูเฟล่?”
ซูเฟล่เป็นของหวานสไตล์ฝรั่งเศส เมื่อก่อนตอนพวกเขาออกไปกินข้าวนอกบ้านเคยสั่ง เธอยังเคยบอกว่าร้านนั้นทำได้อร่อย ไว้ต่อไปจะมากินอีก
“ยังมีโอกาสอีก2 ครั้ง” หลงเซียวลากเก้าอี้ออก กดไหล่ลั่วหานให้นั่งลง
คนรับใช้ทยอยยกอาหารเช้าออกมาวางที่โต๊ะ อาหารเช้าเต็มโต๊ะสำหรับทั้งคู่วางเรียงรายอย่างเรียบร้อย
ลั่วหานเอามือเท้าคาง ตั้งใจสูดกลิ่น แอบชำเลืองดูอาเซียงที่อยู่ข้างๆ ใช้ปากถามข้อสอบ “อาเซียง มันคืออะไร?”
เหมือนหลงเซียงมีตาหลัง “อาเซียง ไปเอาจานใบเล็กมา2ใบ”
ที่จริงไม่ต้องใช้จานเล็กเลยก็ได้
อาเซียงเข้าใจความหมาย เดินไปด้วยสายที่มองออก
ลั่วหานเบะปาก เป้าหมายที่จะขอความช่วยเหลือหายไป ได้แต่ต้องเดาเอง ก็ได้ นึกถึงของขวานที่ทานเมื่อก่อนกันอีกที “เครปชาเขียว?”
เที่ยวนี้ถูกแน่นอนสินะ?!
แต่ลั่วหานเหมือนมองข้ามไปว่าชาเขียวต้องมีกลิ่นที่หอมแรง แต่ตรงนี้ไม่มี! เลยรีบกลับคำ “ไม่ถูกๆ ฉันขอเปลี่ยนเป็น……”
อาหารฝรั่งที่อยู่ในช้อนของหลงเซียวอยู่ที่ริมฝีปากของลั่วหาน อุดปากของเธอ “ไม่ได้ คำตอบที่หลุดออกมาจากปากแล้วถือว่านับ คุณยังมีโอกาสครั้งสุดท้ายอีกครั้ง คิดให้ดีแล้วค่อยพูด”
ลั่วหานปัดช้อนของเขาออก กะพริบตาปริบๆ “เชฟใหญ่ ช่วยใบ้หน่อยสิ”
หลงเซียวจิบกาแฟ “เป็นของที่คุณชอบกิน”
ลั่วหานไร้คำพูด
ของที่เธอชอบกิน มีตั้งเยอะโอเคไหม? ขอบเขตกว้างมาก บอกใบ้ก็เหมือนไม่ได้บอก
หลงเซียวหัวเราะอีกแล้ว เห็นสีหน้าของภรรยาที่เก่งเกินใครเผยว่าเจอข้อยากเข้าให้ ทำไมเขาถึงหัวเราะขนาดนั้นนะ?
“จะใบ้เพิ่มให้คุณอีกหน่อย สีสันหลากหลาย เอาล่ะ บอกใบ้ได้แค่นี้ รีบทายเถอะ เดี๋ยวข้าวเช้าจะเย็นแล้ว” หลงเซียวเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้มมองไปที่ลั่วหานที่กำลังตั้งใจคิด ไม่ต่างจากครูโรงเรียนเอกชนมองดูนักเรียนที่สะดุดกับข้อสอบที่ยาก
อีกทั้งแก้มของนักเรียนคนนี้กำลังอาบแสงอาทิตย์พอดี สวยเกินคำบรรยาย
ลั่วหานเชื่อมโยงคำสำคัญเข้าด้วยกัน อยู่ๆ ก็คิดถึงของสิ่งหนึ่งขึ้นมาฉับพลัน!
ถูกต้อง เที่ยวนี้ไม่ผิดแน่นอน!
“มาการอง หลงเซียวนึกไม่ถึงว่าคุณจะทำมาการองด้วยตัวเอง!”
ลั่วหานเกือบจะลูกขึ้นจากเก้าอี้นั่ง อดใจรอเปิดฝาภาชนะไว้ไม่อยู่ สองตาส่องเป็นประกาย
มือของหลงเซียวจับเธอไว้อย่างแม่นยำ มองเธอโดยมีโต๊ะอาหารอยู่คั่นกลาง “ไม่กลัวลวกถูกมือเหรอ? ตอนนี้อุณหภูมิยังอยู่ที่60-70องศา คุณจับตรงๆ อย่างนี้วันนี้ก็อย่าคิดว่าจะได้ไปผ่าตัดเลย”
ลั่วหานกะพริบตาปริบๆ อย่างไร้เหตุผล เขย่ามือของเขา “เร็วเข้า เปิดดูที่ว่าใช่หรือเปล่า? ถุงมือของคุณล่ะ? ใส่ซะแล้วเปิดดูเร็ว”
“ฮ่าๆ!” หลงเซียวหัวเราะดังๆ อย่างสะใจ เขกลงที่ศีรษะของลั่วหาน “โง่จริง ถาดน่ะร้อน ส่วนฝาเพิ่งเอามาครอบทีหลัง อุณหภูมิปกติ ตอนอบใครที่ไหนเขาอบพร้อมฝากัน?”
ลั่วหาน: “……”
เป็นมาการองสีสันสดใสจริงๆ ด้วย ทั้งหมด7ชิ้น 7สี แต่ละสีเป็นรสชาติของแต่ละอย่าง สตอเบอรี่ มะม่วง ช็อกโกแลต,ช็อกโกเลต……
ขนมน้อยน่ารักทำหัวใจของสาวน้อยอย่างลั่วหานละลาย “พระเจ้า! ที่รักอย่าบอกนะว่านี่คุณทำครั้งแรก! คุณเป็นอัจฉริยะหรือยังไง? ทำไมถึงทำได้เก่งเหมือนเชฟทำขนมเลย!”
สำเร็จทุกชิ้น ไร้ที่ติ ต่อไปควบอาชีพเชฟทำของหวานก็หาเงินได้
“เหอะๆ ……” หลงเซียวพูดเฉไฉไปอย่างอื่น “ลองชิมดู พอทำเสร็จผมยังไม่ได้ชิม น่าจะถูกปากคุณ”
ไม่เช่นนั้นชิ้นที่เสียหายที่ทิ้งลงถังขยะคงเสียเปล่า
“ได้! ฉันกินชิ้นหนึ่ง!”
ลั่วหานหยิบมาหนึ่งชิ้นกัดไปหนึ่งคำ ชั้นนอกที่กรอบละลายที่ปลายลิ้น รสชาติสตอเบอรี่ที่หวานอย่างกับมีปีกงอกบินเข้าไปในปาก ใส้ตรงกลางที่ละมุนอร่อยจนติดใจ
“อร่อย! อร่อยมากจริงๆ! ที่รักคุณไม่ต้องไปทำงานแล้ว ต่อไปเราเปิดร้านขนมกันดีกว่า!”
อร่อยมากจริงๆ อยากกินทุกวันเลย อยากให้ทั้งโลกรู้ว่าเธอมีสามีเก่งรอบด้าน!
หลงเซียวเห็นเธอกินอย่างมีความสุขขนาดนั้น ก็คุ้มกับความลำบากตลอดเช้าแล้ว “ว่าแต่อย่าดีกว่า ฝีมือทำอาหารของผมไม่เผยให้คนภายนอก เป็นเครื่องเสวยให้แต่คุณ อีกอย่างของหวานทานมากก็ไม่ดี ให้คุณได้พอหอมปากหอมคอ กินทุกวัน……อ้วนขึ้นน่ะไม่ได้ แต่ถ้ากระเพาะลำไส้ไม่สบายขึ้นมายุ่งยากแน่”
จะให้เธอตอบกลับอย่างไร?
คิดซะรอบคอบอย่างนั้น!
ความหวานของของหวานก็สู้คำรักของเขาไม่ได้ ลั่วหานประทับใจจนทำตัวไม่ถูก มีเพียงทางเดียว……กินให้หลายชิ้นหน่อย!
“ขอบคุณที่รัก ว่าแต่ ทำไมอยู่ๆ ถึงทำมาการองให้ฉันกิน?”
วันนี้เป็นวันที่ระลึกอะไรเหรอ? ทำไมเธอจำไม่ได้?
หรือเธอลืมอะไรไปเ?
คิดถี่ถ้วนแล้วก็ไม่มีนี่นา!
หลงเซียวกินมื้อเช้าอย่างละเมียด เพราะเขาไม่ชอบกินของหวาน อีกอย่างเมื่อครู่กินตัวทดลองไปเยอะมาก เลี่ยนจนไม่ไหวแล้ว ก็เลยตั้งใจกินแต่สเต๊ก “อีกสองวันผมต้องไปดูงานที่อื่น ประมาณ1สัปดาห์ถึงจะกลับ เลยทำของอร่อยสักมื้อให้คุณคิดถึง จะได้ไม่ลืมสามีของคุณ”
ลั่วหานกินรสช็อกโกแลต,ช็อกโกเลตอยู่ครึ่งหนึ่งก็หยุดลง “ทำไมคุณไม่บอกแต่แรก? คุณ……คุณไปตั้งหนึ่่งสัปดาห์เมื่อกี๊ก็ควรบอกฉัน ฉันจะได้กินวันละชิ้น กินหมดคุณก็กลับมาพอดี!”
ตอนนี้……ยังเหลืออีก2ชิ้น……
หลงเซียวถูกเธอแหย่ให้ยิ้มอีกแล้ว “ที่รัก ขนมอบแฮนด์เมดไม่ใส่สารกันบูดและสารเติมแต่ง เก็บรักษาได้ 48 ชั่วโมง เวลาที่ดีที่สุดในการกินคือ 8 ชั่วโมง คุณอยากเก็บ7วัน จนรากงากเหรอไง?”
ลั่วหาน: “……รากงอกฉันก็ยอม! เดี๋ยวก่อน คุณจะไปดูงานที่ไหน?”
หลงเซียวจิบกาแฟ พลางพูดว่า “ยุโรป บริษัทมีโปรเจ็คความร่วมมือ ผมต้องไปเจรจาด้วยตัวเอง ถ้าราบรื่นดีภายใน3วันก็เสร็จ แต่อีกฝ่ายเป็นนักธุรกิจคร่ำครึ คิดเอาแต่ได้ไม่ลงทุน ฉะนั้นอาจต้องยืดเยื้อสองสามวัน”
ลั่วหานไม่รู้เรื่องการเจรจาธุรกิจพวกนี้สักเท่าไหร่ ในเมื่อหลงเซียวรู้สึกว่าอีกฝ่ายเอาใจยาก เช่นนั้นเธอก็ได้แต่เข้าใจทุกอย่าง “ได้ คุณไปเถอะ ฉันจะรอคุณกลับมา แต่ฉันมีข้อแม้อย่าง ลงเครื่องแล้วส่งข้อความหาฉันด้วย เข้าโรงแรมก็ส่งข้อความหาฉันด้วย กลางคืนก็ต้องระวังตัว ก่อนจะกลับก็ต้องบอกฉันด้วย!”
เธอพูดไปก็ชูนิ้วไป นิ้วมือซ้าย5นิ้วถูกชูขึ้นมา4นิ้ว
“เมื่อกี๊บอกว่ามีข้อแม้แค่ข้อเดียว ตอนนี้เพิ่มมูลค่าขึ้นมาเป็นสี่เท่า ที่รัก งั้นคุณไปเจรจาแทนผมก็แล้วกัน” หลงเซียวหัวเราะอารมณ์ดี
“นี่คือสิ่งที่ต้องการ ไม่มีการเจรจาใดๆ ทั้งสิ้น”
ต้องโทษที่เขาคราวก่อนไปดูงานแล้วหายสาบสูญ ติดต่อไม่ได้เลย
หลงเซียวดึงนิ้วอีกนิ้วที่กำอยู่ออก กอดมือของเธอไว้ “เพิ่มเติมอีกข้อคือ ผมจะคิดถึงคุณ”
