ตอนที่ 977 ได้ภรรยาแสนดี
หลินเหว่ยเย่โมโหจนรูจมูกพ่นลม กระแทกถ้วยที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ “ซีเหวิน ลูกมองแดดดี้อย่างนี้ได้อย่างไร?”
ชั่วชีวิตนี้เขาเรื่องชั่วไม่น้อย เงินสกปรกในมือก็ไม่น้อย แต่ไม่ว่าสังคมจะประเมินเขาอย่างไร แต่ลูกสาวเขาจะทำอย่างนี้ไม่ได้!
หลินซีเหวินฉีกปาก เหมือนจะยิ้ม “แดดดี้ หนูจะมองอย่างไรสำคัญด้วยเหรอ? พ่อแคร์ด้วยเหรอ? ในเมื่อกล้าทำ ทำไมต้องกลัวหนูว่า? ต่อให้หนูไม่พูด พ่อจะอุดปากคนอื่นอยู่เหรอ?”
คุณนายหลินผลุนผลันลุกขึ้น เดินพุ่งเข้าไป ง้างมือขึ้น “เพียะ!” ไปหนึ่งฝ่ามือ!
ท่าทางของเธอรวดเร็วมาก ตั้งแต่ลุกขึ้นจนฝ่ามือตบลงไปที่ใบหน้าของหลินซีเหวินเพียงแค่พริบตา อีกอย่างทุกคนไม่คิดว่าเธอจะตบหลินซีเหวินได้!
เสียงตบหน้าดังสนั่น กะทันหันมาก หลินเหว่ยเย่ก็ตะลึงไปด้วย
ปฏิกิริยาแรกของหลงจื๋อ ปวดใจจนคิ้วชนเข้าหากัน “ซีเหวิน……”
หลินซีเหวินถูกตบจนหน้าหันเมื่อครู่ ความเจ็บที่เดือดพล่านทำเอาเธอมึน
นึกไม่ถึงว่าแม่แท้ๆ ของเธอจะตบเธออย่างรุนแรง!
หลินซีเหวินน้ำตาคลอเบ้า ไม่ใช่ความเจ็บ แต่เป็นความกล้ำกลืน ความเจ็บปวดใจ!
“หม่ามี๊ แม่ตบหนู? ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ตบหนู……เพื่อเงิน แม่ถึงกับตบหนูเหรอคะ?”
หลินซีเหวินกลืนน้ำตา น้ำตาสองข้างไหลตามแก้มลงมาที่มุมปาก น้ำตาที่เค็มซึมเข้าในปาก
คุณนายหลินวางมือลง ฝ่ามือถูกผลสะท้อนจนชา “ที่แม่ตบยังถือว่าเบาไป! แม่กับพ่อของลูกเลี้ยงลูกมาจนโต ไม่ใช่ให้ลูกเป็นคนเนรคุณ! แม่ให้ลูกเรียนธุรกิจ แต่กลับแอบไปเปลี่ยนเรียนหมอ ได้ แม่ให้ลูกเรียน แม่ไม่ว่า แต่ตอนนี้ลูกกลับพาคนนอกมาเล่นงานพวกเรา ยัยลูกไม่รักดี!”
ใบหน้าหลินซีเหวินแดงบวมขึ้นมา รอยตบประทับรอยแดงนูนขึ้น เธอยิ้มทั้งน้ำตา “หม่ามี๊ แม่เลี้ยงหนูมาจนโต เพื่อใช้หนูไว้แลกเงินใช่ไหม? หนูเป็นสินค้ารอขายเหรอคะ? หนูเป็นสินค้าในกล่องที่รอประมูลเหรอคะ?
เหอะๆๆ พวกพ่อคงไปงานประมูลมากเกินไป เลยอยากจะเอาหนูไปเรียกราคาบ้างล่ะสิ?”
คุณนายหลินถูกยั่วอารมณ์จนยกฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง ลำแขนชูสูงขึ้น หลินซีเหวินหลับตาลงด้วยความผิดหวังและด้วยหัวใจที่แตกสลาย
ความเจ็บปวดที่คาดเอาไว้กลับไม่มา
หลงจื๋อคว้าข้อมือของคุณนายหลินเอาไว้ ด้วยกำลังที่ไม่มากแต่ทำให้คุณนายหลินไม่สามารถขยับได้ “แม่ยาย ที่คุณตบลงไปไม่ใช่แค่เพียงลูกสาวคุณเอง เขายังเป็นภรรยาของผมอีกด้วย เมื่อก่อนคุณสั่งสอนเขาอย่างไรผมไม่สน แต่ต่อไปทุกสิ่งของเธอล้วนเกี่ยวข้องกับผม ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ แม้แต่พ่อแม่บังเกิดเกล้าของเธอก็ไม่ได้”
พอสิ้นเสียง เขาก็ลดมือคุณนายหลินลง แล้วถึงได้ปล่อยมือ
คุณนายหลินกลั้นอารมณ์เอาไว้ เนื้อบนใบหน้ากระตุก “พวก……พวกเธอ! พวกเธอจะทำอะไร?”
จากฉากการขอโทษ เผลอเดี๋ยวเดียวก็กลายเป็นความรุนแรงภายในครอบครัว ไม่มีใครคิดว่าจะกลายเป็นเช่นนี้
หลินซีเหวินดึงมือของหลงจื๋อ มองดูพ่อด้วยความสับสน มองดูแม่ มองดูการจัดวางของบ้านหลังนี้ “ในเมื่อเส้นทางของเราต่างกัน หนูก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ยั่วโมโหพวกพ่อที่นี่แล้ว——หลงจื๋อ เราไปกัน”
หลินซีเหวินจะไป ออกจากประตูบ้านตระกูลหลิน
การหันหลังครั้งนี้ อาจจะไม่มีโอกาสหันกลับมาแล้ว จนอาจต้องแตกหักกับพ่อแม่
หัวใจของหลงจื๋อเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงมีดกรีดออก เขาเพิ่งจะตัดสินใจครั้งใหญ่ตัดญาติส่งพ่อเข้าคุก ตอนนี้ซีเหวินมาแยกทางกับพ่อแม่ของเธอ พวกเขาสองสามีภรรยากำลังทำอะไรกัน?
หลงจื๋อออกกำลัง หยุดฝีเท้าของหลินซีเหวินถึงที่สุด “ซีเหวิน อย่างไรพวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของคุณ อย่าทำอย่างนี้”
เสียงห้ามปรามที่อ่อนโยน เพื่ออยากให้โอกาสพวกเขา
เส้นขมับของหลินเหว่ยเย่ตึงขึ้น “ซีเหวิน แด๊ดดี้ไม่ได้คิดจะเอาเงินเขา ลูกคิดดู ต่อไปบริษัทหลินซื่อก็เป็นของลูก พ่อจะได้อะไร? ช่วยบริษัทหลินซื่อออกจากสถานการณ์คับขัน ต่อหลินซื่อไม่ใช่ให้พวกเธอหรอกหรือ? ที่พ่อลำบากลำบนแบบบี้ ก็เพื่อใครกันนะ?”
หลินเหว่ยเย่เดินเงอะๆ งะๆ ออกมา เต็มไปด้วยท่าทางผู้สูงวัยที่น่าสงสาร
หลิวซีเหวินหันหน้าหนีไม่มอง “หนูไม่ต้องการบริษัทหลินซื่อ! กระเป๋าหนูเล็ก ใส่เงินมากขนาดนั้นไม่ลง และใจก็ไม่โลภขนาดนั้น ไม่อยากจะเป็นเศรษฐินี พ่อกับหม่ามี๊มีอิทธิฤทธิ์ สามารถแก้ปัญหาได้โดยไม่มีหลงจื๋อ พวกพ่อรู้จักคนเยอะ มีเงินก็แยะ แต่หนูมีสามีแค่คนเดียว”
เธอฉุดแขนเสื้อของหลงจื๋อแน่น “พวกเราไปกัน!”
หลงจื๋อฟังคำโมโหของเธอ แต่ทุกคำอยู่ในใจของเขา เขาเลือกคนไม่ผิดจริงๆ พวกเขามีเป้าหมายเหมือนกัน
ยังมีคำสุดท้ายของเธอ ที่ฝังเข้าไปในใจของเขาที่สุด ทำให้เขาซาบซึ้ง
หลงจื๋อจะเอาแต่ใจเหมือนเธอไม่ได้ หันหน้ามาโค้งหัวขออภัย “พ่อตา แม่ยาย วันนี้ซีเหวินอารมณ์ไม่ดี ผมขอพาเธอกลับบ้านไปก่อน ไว้วันอื่นเราจะมาใหม่”
……
พอขึ้นรถ หลินซีเหวินกับหลงจื๋อก็มองหน้ากัน
หลินซีเหวินปาดน้ำตา เช็ดน้ำมูกที่ไม่มี “มองอะไรของคุณ? ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?”
บนตัวเธอมีเสื้อสูทที่หลงจื๋อถอดออก คลุมอยู่ที่หัวไหล่ แต่กระดุมของชุดนอนต่ำไปหน่อย เวลาก้มดึงสายตาให้เห็นร่องอกสีขาวนวล
หลงจื๋อมองไปอย่างไม่รู้ตัว “เคยเห็นคนสวย แต่ที่พิเศษอย่างเมียผม นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ”
“ไปไป๊!”
หลินซีเหวินออกแรงใช้ศอกผลักเขา ยัดกระดาษที่เช็ดน้ำมูกลงในมือของเขา
หลงจื๋อไม่รังเกียจแม้แต่น้อย ทิ้งลงถังขยะ “คุณทะเลาะกับพ่อแม่ แล้วยังดุอย่างนี้? ต่อไปคงไม่ทำผมบ้านแตกหรอกนะ?”
หลินซีเหวินจ้องตาเขม็ง “บ้านแตกคุณสิ! ฉันไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย! ให้ตาย เจ็บมากเลย คุณดูหน้าฉันสิ เสียโฉมแล้ว”
หลงจื๋อช่วยเป่าแก้มปูดบนใบหน้าของเธอ “ไปโรงพยาบาลหาหมอกัน จะได้ลดความบวม เจ็บมากสินะ? ต้องโทษที่ผมชักช้า น่าจะขวางแทนคุณ”
หลินซีเหวินทำปากเบะ ทั้งโกรธทั้งอยากหัวเราะ “คุณโง่เหรอเปล่า? คุณบอกพ่อแม่ฉันว่าคุณมีเงิน พวกเขาต้องหาทางเอาจากคุณแน่ ช่องโหว่เงินทุนบริษัทหลินซื่อน่าจะมองไม่เห็นก้นหลุม คุณชดใช้ไปก็ไม่มีทางเต็ม”
เธอเป็นหมอเลยไม่ถามเรื่องบริษัทกับที่บ้าน แต่อย่างไรเธอก็เป็นคนตระกูลหลิน จะไม่ได้ยินกระแสได้อย่างไร?
อย่างนั้นคงโง่มาก!
หลงจื๋อไม่สนเรื่องเหล่านี้ สตาร์ทเครื่องยนต์ไปโรงพยาบาล “ลูกเขยคนหนึ่งเท่ากับลูกชายครึ่งหนึ่ง ช่วยเหลือครอบครัวคุณก็สมควรแล้ว”
“เหลวไหล! พ่อแม่ฉันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก คุณดูฉันก็รู้แล้ว ไอคิวพวกเขาสูงจะตายถึงได้มีลูกสาวที่เฉลียวฉลาดอย่างฉัน!”
หลินซีเหวินพูดอย่างลื่นไหล อย่างกับแขวนไว้ที่ปากอย่างนั้น
หลงจื๋อตะลึงทันที “คุณ……หลงตัวเองไปหน่อยเหรอเปล่า?”
“สรุปคือ คุณห้ามเอาเงินออกมา แม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้ ถ้าคุณให้ ก็จะหยุดไม่อยู่เลย พอประตูแห่งความปรารถนาเปิดออก ก็ไม่มีใครสามารถปิดได้ คุณเชื่อฉันนะ”
ผิวเผินเธอดูเหมือนงี่เง่าไม่รู้ความ แต่ความจริงเธอรู้ดีแก่ใจ
หลงจื๋อตะลึงงัน เขาแต่งสะใภ้แบบไหนมา?
เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ เฉลียวฉลาด!
“ได้ ผมเชื่อคุณ ต่อไปบ้านเราคุณเป็นใหญ่” หลงจื๋อมอบอำนาจให้ มีความหมายว่าคุณนายเป็นเบื้องบน ส่วนเขาเป็นเบื้องล่าง
หลินซีเหวินพ่นหัวเราะ “ท่าทางไม่เอาไหน! แต่ว่า……หลงจื๋อ ฉันออกจากบ้านมาแล้ว ต่อไป……”
หลงจื๋อยื่นมือข้างหนึ่งออกมา กุมมือของเธอไว้ อย่างเบาๆ อย่างแอบแฝง อย่างหนักแน่น “เหลวไหล บ้านของคุณยังไม่ถึง ต่อไปบ้านของพวกเราต่างหากคือบ้านของคุณ”
เบ้าตาร้อนขึ้นทันที หลินซีเหวินร้องไห้อีกแล้ว “คนโง่ ทำไมคุณถึงโง่อย่างนี้นะ”
“เฮ้อ…ก็จริงนะ ทำไมผมถึงโง่อย่างนี้ ทำไมถึงเขลาอย่างนี้ นอกจากได้เมียดี ก็ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ
