สมาชิกราชวงศ์?
Max?
ยังเป็นนักการเมือง?!
ลั่วหานสงสัยว่าเจ้าชายเจมส์จะมีอาการของโรคหลงผิด เขากำลังพูดไปเรื่อย ต้องเป็นเพราะเขาอยู่ในราชวงศ์มานาน จนทำให้สมองเขาแตกต่างจากคนปกติ
จะมีใครหล่อกว่าเบคแฮมอีก?
ทำไมไม่โม้ไปเลย!
ลั่วหานวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ด้านข้างแล้วกินฟัวกราต่อ “ช่วงนี้เจ้าชายเจมส์พูดบ้าๆบอๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่”
หลงเซียวหั่นสเต๊กความสุกกลางๆเป็นชิ้นบางๆ เขาจัดวางอย่างเรียบร้อยแล้วยกทั้งจานให้ลั่วหาน จากนั้นก็เอาสเต๊กที่ลั่วหานไม่ได้แตะไป “โอ้? เขาพูดว่าอะไรล่ะ?”
ลั่วหานจิ้มสเต๊กชิ้นหนึ่ง เนื้อสเต๊กย่างจนเนื้อนั้นชุ่มฉ่ำ เทคนิคการหั่นของหลงเซียวก็เป็นมืออาชีพ การหั่นตามพื้นผิวเนื้อจะไม่ได้ส่งผลต่อรสชาติของเนื้อ พอเอาเข้าปากแล้วเคี้ยว ความอร่อยก็แผ่ซ่านไปตามปลายลิ้นช่องปาก
“เขาบอกว่าในภาพวาดของแม่เรามีคฤหาสน์หลังเดียวกันปรากฏขึ้นสามครั้ง แล้วยังบอกว่าคฤหาสน์นั้นเคยเป็นที่ที่อดีตราชวงศ์เคยอาศัยอยู่ นายคิดว่าเขากำลังพูดเรื่องเหลวไหลอยู่รึเปล่า?”
ลั่วหานตั้งอกตั้งใจลิ้มรสสเต๊ก เธอหรี่ตาความพอใจ กำลังดื่มด่ำไปกับความอร่อยของรสชาติ
ดวงตาสีเข้มของหลงเซียวเลิกขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ “เหอะๆ ฟังดูเพ้อฝันไปหน่อยแล้วเขายังพูดอะไรอีก?”
นิ้วเรียวจับมีดกับส้อมสีเงินหั่นเนื้อวัวออกทีละชิ้นๆ เนื้อนุ่มก็เลื่อนลงไปตามใบมีด
เพียงแค่การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆก็สง่างามกว่าผู้ชายอังกฤษทุกคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นสุภาพบุรุษได้แล้ว!
ลั่วหานคิดเช่นนั้น เธออดภูมิใจในตัวเองไม่ได้”เขาบอกว่านักการเมืองคนนั้นแพ้ในการต่อสู้เพื่อสิทธิของราชวงศ์จึงถูกขับไล่ออกจากราชวงศ์ คฤหาสน์นั้นเป็นที่ที่เขาอาศัยอยู่ในเวลานั้น เหอะๆ เขายังบอกว่าชายคนนั้นตอนหนุ่มนั้นเขาเป็นชายหนุ่มรูปงาม ชื่อเสียงเขาไม่ด้อยไปกว่าเบ็คแฮม ใช่ เขาชื่อMAX เขาบอกว่ามีจมูกมีตา ฉันเกือบจะเชื่อแล้ว”
ลั่วหานมองมือของหลงเซียว ชื่นชมการทำงานที่สมบูรณ์ราวกับเป็นศิลปิน
หลงเซียวเอาวัวเข้าปากอย่างใจเย็นแล้วยิ้ม “อาจจะจริงก็ได้ วัฒนธรรมของอังกฤษมีความอดทนสูง ไม่มีเรื่องอะไรแปลก เหมือนกับคนฝรั่งเศสที่ไล่ล่าหาความโรแมนติกแบบสุดขั้วจนดูโรคจิต บางครั้งคนอังกฤษก็…โรคจิตเช่นกัน”
ชายรูปงามหรอ?
หลงเซียวนึกถึงใบหน้าชายในความมืด เขาสวมหมวกสักหลาดปีกแคบแบบคลาสสิกกับแว่นกันแดดสีดำทรงกว้าง ทั้งใบหน้าเห็นเพียงคางเท่านั้น เขาไม่มีเครา คางของเขาสะอาดมาก เขาถือไม้เท้าที่มีหัวของไม้เท้ามีสีงาช้างนูนขึ้นมาในมือเสมอเหมือนกับคนอังกฤษสมัยก่อน
แต่เขาก็รู้ดีเช่นกันว่าเบื้องหลังท่าทางที่สง่างามของเขานั้นมีแต่เลือดและความวิปริตอยู่เต็มไปหมด!
ลั่วหานยักไหล่ เพลิดเพลินกับอาหารกลางวันต่อ “แต่ดูเหมือนว่าแม่จะไม่มีเหตุผลที่จะไปสนใจสถานที่พังๆแบบนั้นนี่นา? ความสามารถทางศิลปะกับรสนิยมทางสุนทรียภาพของแม่สูงขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสนใจบ้านนักการเมือง”
“บางทีอาจเป็นเพราะบ้านมีลักษณะเฉพาะของตัว บางครั้งโลกของศิลปินก็ไม่สามารถใช้เหตุผลมาอธิบายได้นะ”
ลั่วหานคิดๆดูก็คิดว่าจริงจึงโน้มตัวเข้าใกล้เขา “สามีเราจะไปเที่ยวไหนกันต่อหลังกินข้าว?”
“เธออยากเที่ยวที่ไหน? ฉันจะไปกับเธอหมดเลย”
“เราไปดูบิ๊กเบนกันเถอะ ฉันเคยมาอังกฤษหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เคยไปดูจริงๆจังๆเลย ” ลั่วหานยู่ปาก
“แน่นอนว่าได้สิ ฉันพาเธอขึ้นไป การดูแม่น้ำเทมส์จากด้านบนมันดูน่าสนใจกว่า เธอจะต้องชอบแน่” หลงเซียวยิ้มด้วยความรัก
“ตกลง!”
กินข้าวเสร็จลั่วหานก็กวักมือเรียกบริกรมาแล้วหยิบบัตรธนาคารของตนออกมาเพื่อคิดเงิน
หลงเซียวยิ้มอย่างเงียบๆ
บริกรมองไปที่หลงเซียวด้วยสายตาแปลกๆ
พอเดินออกจากร้าน ลั่วหานก็หัวเราะเสียงดัง “พวกเขาเข้าใจผิดจริงๆ! แต่ก็เป็นเรื่องปกตินะ นายหล่อมากขนาดนี้เลยไปเข้าตาผู้หญิงรวย ดูไปก็ปกติดี!”
หลงเซียวช่วยพันผ้าพันคอให้เธอ ให้ผ้าพันคอปิดคอเธอมิด ทำให้เห็นเพียงจมูกและดวงตากลมโตที่สดใส “มีผู้หญิงรวยๆเยอะแยะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นผู้หญิงสวยอย่างเธอ ต่อไปฉันคงจะไม่มีวันเจออีกแล้ว”
ทิวทัศน์บนท้องถนนในลอนดอนนั้นดีมากๆ มีบรรยากาศดี คำพูดของเขาราวกับถูกชุบด้วยโรสโกลด์แวววาว
“นายมีคุณสมบัติเป็นหนุ่มหน้าขาวนี่ ปากหวานแต่ไม่ค่อยเชื่อฟัง!” ลั่วหานกับหลงเซียวเดินคล้องแขนกันก้าวสั้นก้าวยาวเดินไปด้วยเล่นกันไปด้วยบนทางเท้า
หลงเซียวลูบผมยาวของเธอพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แล้วยังเทคนิคที่ดี”
ลั่วหาน “…”
ดีมาก หัวข้อนี้จบลงได้แล้ว
ด้านล่างหอนาฬิกาบิ๊กเบนมีนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ส่วนใหญ่เป็นหนุ่มๆสาวๆหน้าตาเหมือนเป็นนักศึกษา
คู่รักที่หวานชื่นกอดกันแล้วใช้ไม้เซลฟี่ถ่ายรูป
ยังมีชายหนุ่มที่นอนถ่ายถ่ายรูปให้แฟนสาวเพื่อที่จะถ่ายออกมาให้แฟนสาวดูสวย พวกเขาเหล่านี้พยายามมากๆ
ลั่วหานนึกสนุกจึงกระตุ้นให้หลงเซียวถ่ายรูปให้ “ต้องถ่ายออกมาให้ดูขายาวผอมๆขาวๆแล้วให้หอนาฬิกาบิ๊กเบนอยู่ในเฟรมเดียวกับฉันด้วยนะ”
ที่มุมดีๆมีคนเข้าแถวอยู่จำนวนมาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอจนคนอื่นถ่ายเสร็จ เธอยืนอยู่ที่จุดตัดภาพเก้าช่องแล้วชูสองนิ้ว
หลงเซียวมองลั่วหานในโทรศัพท์ “ท่าทางนี้ดี แต่ว่า…เปลี่ยนท่าได้มั้ย?”
ท่าชูสองนิ้ว…ไม่เข้ากับนิสัยภรรยาเขา
“ท่าคลาสสิกไม่มีทางตกยุคหรอก ไม่สวยเหรอ?” ลั่วหานเห็นหญิงสาวเมื่อกี้ชี้นิ้วออกมาก็ดูน่ารักดี ดังนั้นเธอจึงอยากลองบ้าง
ในความทรงจำของเธอ เธอไม่เคยใช้ท่านี้ถ่ายรูปมาก่อน
ไม่สิ หลังจากวัยเด็กก็ไม่ได้โพสต์ท่าโง่ๆอีกต่อไปแล้ว?
ดังนั้นตอนนี้เธออยากทำสิ่งโง่ๆที่เธอไม่เคยทำมาทำให้หมด! ช่วงเวลาดีๆที่พลาดในรั้ววิทยาลัย เธอจะเอามาทำให้หมด!
หลงเซียวไม่คัดค้านอะไร ตราบใดที่ภรรยาของเขาชอบเขาก็โอเค เขามีหน้าที่ในการให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่!
พอเลือกมุมได้ ปรับรูรับแสง ปรับโฟกัสที่แม่นยำที่สุด ปรับคอนทราสต์ระหว่างแสงและความมืดตามอัตราส่วนที่สมบูรณ์แบบ ในขณะที่กดชัตเตอร์จู่ๆลั่วหานก็แลบลิ้นออกมา!
หลงเซียว “…”
“555 สวยมั้ย?”
ลั่วหานกระโดดเข้ามาดูรูป ภายใต้เลนส์ความละเอียดสูง ผลที่ออกมาไม่เป็นรองกล้องภาพรูปที่ถ่ายภาพเด็กสาวแสนสวยเลย เธอแลบลิ้นกะพริบตาชูนิ้ว ดูกลบภาพหญิงแกร่งที่เย็นชาไปเลย
เธอกลายเป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสา
“สามี เทคนิคของนายดีมาก! นายพูดถูกเทคนิคนี้ดีจริงๆ!” ลั่วหานชมภาพเสร็จก็ให้ประเมินให้อย่างสูง
หลงเซียวยิ้มอย่างขมขื่น “เทคนิค…เอาเถอะ”
“สามี เรามาเซลฟี่กันเถอะ”
ลั่วหานดึงหลงเซียวมายืนตรงที่เธอยืนอยู่เมื่อกี้ หญิงสาวคนหนึ่งก็อยากไปถ่ายรูปพอดี แต่กลับถูกลั่วหานชิงไปก่อน
หลงเซียวพยักหน้าให้หญิงสาว “ขอโทษครับ แฟนผมยังถ่ายไม่เสร็จ”
พอหญิงสาวเห็นใบหน้าหลงเซียวชัดเจนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอปิดปากร้องว้าว หล่อมาก! คุณพระช่วย! เข้าแถมก็ถึงแล้ว!
ลั่วหานยกมือขึ้นเหนือหัว “สามี ทำท่าหัวใจกับฉัน”
ปากของหลงเซียวกระตุกอย่างรุนแรง “?”
“เร็วเข้า แบบนี้ ดูคู่รักข้างๆสิ” ลั่วหานกัดริมฝีปากด้วยความอิจฉา
“เยี่ยม…”
นิ้วของพวกเขาชนกันทำรูปหัวใจเหนือหัว แขนของหลงเซียวยาว ทำให้บิ๊กเบนอยู่ในกรอบตรงกลางหัวใจพอดี
หลังจากถ่ายภาพหัวใจเสร็จ ลั่วหานก็เห็นคู่รักคู่หนึ่ง ชายหนุ่มให้หญิงสาวขี่หลัง หญิงสาวอ้าแขน ทั้งสองหัวเราะให้กล้องดูมีความสุขมาก แต่ก็ไม่รู้สึกเสียงดังแม้แต่นิดเดียว
ลั่วหานดึงที่แขนเสื้อของหลงเซียว “ที่รัก…”
หญิงสาวที่ต่อแถวอยู่ข้างๆเข้าใจความคิดของลั่วหาน เธอจึงยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันถ่ายให้ได้นะ! พ่อหนุ่มหล่อเอาแฟนขี่หลังไว้ เธอดูเหมือนจะชอบท่านี้นะ!”
ลั่วหานกัดริมฝีปากล่างแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ที่รัก…”
พอเธออ้อน หัวใจของหลงเซียวก็แทบละลาย “ได้ ถ่ายกัน”
หลงเซียวก้มหลังลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ “ขึ้นมา”
ลั่วหานกะพริบตาให้หญิงสาวแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังของหลงเซียว ขาของเธอถูกหลงเซียวกอดแน่น การขี่หลังเขามันทั้งสบายทั้งให้ความรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ
เธอเหยียดแขนออกอ้าปากหัวเราะให้กล้องโดนไม่สนใจภาพลักษณ์เผยให้เห็นฟันขาวแปดซี่
หญิงสาวกดชัตเตอร์ด้วยความอิจฉา “มีความสุขจังเลยน้า! สาวสวยคุณช่างมีความสุขจริงๆที่แฟนของคุณรักคุณมาก ทั้งดูหล่อแล้วยังเชื่อฟัง แฟนหนุ่มของคนอื่นต่างคิดว่าแฟนสาวของตนช่างเกาะแกะน่ารำคาญ ขี้หงุดหงิดมาก”
ลั่วหานยิ้มแล้วพูดว่า “จริงๆการที่จะทำให้แฟนหนุ่มดีต่อเธอน่ะง่ายมาก แค่ขี้อ้อนทำตัวแบ๊วให้เหมาะ เป็นสาวน้อยนุ่มนิ่มจะให้คนเอ็นดูง่าย”
หญิงสาวหัวเราะอย่างสะใจ “555 ก่อนอื่นคือฉันต้องมีแฟนก่อน”
“ต้องมีแน่ คุณน่ารักมากขนาดนี้!”
หลังจากถ่ายท่าขี่หลังเสร็จ หลงเซียวก็ออกตัวจะถ่ายท่าอุ้มเจ้าหญิง เขากอดเอวลั่วหานแล้วหมุนตัว!
ผมนุ่มสลวยของลั่วหานปลิวออกจากผ้าพันคอลงมาราวกับน้ำตกสีดำ
หญิงสาวที่อิจฉารีบกดชัตเตอร์โทรศัพท์รัวๆ ไม่ต้องเลือกมุมทั้งสองคนก็สวยสามร้อยหกสิบองศาไม่มีจุดบอดใดๆ ถ่ายส่งๆสักรูปก็ชนะรูปโฆษณาแล้ว!
แต่ว่า…
ถ่ายไปๆหญิงสาวก็รู้สึกว่าทั้งสองดูคุ้นตา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ผ้าพันคอของลั่วหานหลุดลงมาเพราะการเคลื่อนไหวทำให้เห็นทั้งใบหน้าของเธอ!
“เอ๊ะ! คุณคือ…คือคุณหมอที่ออกทีวีก่อนหน้านี้รึเปล่าคะ? ฉันเหมือนเห็นคุณ!” หญิงสาวกรีดร้องราวกับว่าเธอค้นพบแผ่นดินใหม่ ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
ใช่ๆๆ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือน!
แล้วยังชายหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ที่ดูเหมือนว่าจะเคยเจอที่ไหนมาก่อนอีก เพียงแต่หญิงสาวไม่ค่อยอ่านนิตยสารการเงิน จึงเห็นตามแผงขายนิตยสาร แต่ไม่ได้สังเกต
แต่เธอคิดออกแล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร!
“สามี คนจำเราได้แล้ว”
หลงเซียวรับโทรศัพท์จากหญิงสาวแล้วยิ้ม “คุณไม่ใช่คนแรกที่เข้าใจผิดหรอกครับ ดูเหมือนว่าเราจะหน้าเหมือนคนที่คุณพูดจริงๆ”
“เอ๋?”
หลงเซียวกับลั่วหานคล้องแขนกันเดินไปที่ทางเข้าของบิ๊กเบน หญิงสาวมองพวกเขาอย่างไม่เชื่อ
ในใจเธอรู้สึกสงสัย หญิงสาวจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาป้อนคีย์เวิร์ด จากนั้นรูปบัตรประจำตัวแพทย์ของลั่วหานก็ปรากฏขึ้น
“ใช่พวกเขาจริงๆด้วย! อ้าวๆๆ ฉันช่วยหลงเซียวกับหมอฉู่ถ่ายรูปจริงๆด้วย! พระเจ้าๆ ฉันอยากโพสต์ลงไทม์ไลน์ของฉัน! ฉันอยากทวีต!”
แต่หลังจากนั้นหญิงสาวถึงเพิ่งรู้ตัวว่าในโทรศัพท์ของเธอไม่มีรูปถ่ายของพวกเขาเลย!
ขณะที่เธออยากจะตามหาพวกเขาอีก พวกเขาก็หายไปแล้ว
ลิฟต์ของบิ๊กเบนปิด วันนี้ไม่อนุญาตให้ขึ้นไปได้ ช่วงนี้ไม่เปิด ถ้าอยากขึ้นไปต้องรออีกอย่างน้อยสามวัน
ลั่วหานจนปัญญา “ช่างเถอะ ดูเหมือนว่าเรามาที่นี่ไม่ประจวบเหมาะเลย”
อีกตั้งสามวันหลงเซียวคงไปแล้วและเธอคงจะไม่มีเวลามาแล้ว
หลงเซียวมองสายตาที่ผิดหวังของเธอแล้วยิ้ม “ใครบอกว่าไม่ประจวบเหมาะล่ะ? ให้เวลาฉันสัก 1 นาที”
“นายจะทำอะไร?”
หลงเซียวลูบผมเธอ “ยืนรอฉันตรงนี้แป๊บนึง ฉันจะรีบกลับมา”
ลั่วหาน “…”
หลงเซียวเดินไปที่หน้าต่างห้องทำงานของพนักงาน เขาพูดเสียงเบาสองสามประโยค ระหว่างนั้นมีการมองมาทางลั่วหาน
สีหน้าของเจ้าหน้าที่ดูประหลาดใจมาก จากนั้นก็พยักหน้าราวกับว่าพวกเขาบรรลุข้อตกลงกันแล้ว
หลงเซียวเดินกลับมาด้วยความมั่นใจเป็นพิเศษ เขาจับมือลั่วหาน”ได้แล้ว ลิฟต์กำลังจะเปิดแล้ว”
ลั่วหานมีสีหน้าราวกับเจอผี “เมื่อกี้นายบอกเขาว่าอะไร? เขาตอบตกลงได้ไง?”
หลงเซียวยิ้มไม่พูดอะไร ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก
พนักงานพยักหน้ายิ้มอย่างสุภาพ หลงเซียวก็ทำตอบ จากนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับลั่วหาน พอลิฟต์ขึ้นสูงขึ้น วิสัยทัศน์การมองของพวกเขาก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงชั้นบนสุด
ชั้นบนสุดมีเพียงแค่พวกเขาสองคน ระเบียงขนาดใหญ่เงียบสงบและสวยงาม ลมพัดพาความชื้นจากแม่น้ำ พัดผ่านผิวอย่างนุ่มนวล ไม่ได้รู้สึกว่าน้ำเย็น
“นายบอกอะไรเขากันแน่? เขายอมให้เราขึ้นมาได้ยังไง? ฉันเห็นข้อความแจ้งเตือนว่าช่วงนี้จะไม่เปิดให้คนภายนอกเข้า” ในใจลั่วหานแปลกใจ
หลงเซียวกอดลั่วหานจากด้านหลัง มองแม่น้ำไกลๆ ตึกที่อยู่ห่างออกไป เมฆบนท้องฟ้า สัมผัสสายลมทุกสาย “ฉันบอกเขาว่าเธอเป็นลูกสาวของนายกรัฐมนตรีแห่งคณะกรรมการจีน ร่ำรวยมาก ที่มาประเทศอังกฤษครั้งนี้ก็เพื่อศึกษาประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของอังกฤษเป็นพิเศษ หลังกลับประเทศต้องไปบอกพ่อของเธอ”
ลั่วหานแอบเปิดปาก “พระเจ้า นายกล้าพูดเหลวไหล! นายแต่งเรื่องเก่งกว่าเจ้าชายเจมส์เสียอีก!”
หลงเซียวจูบผมของเธอ “วิวสวยมากเลยเจ้าหญิง”
ลั่วหาน “…ฉัน…ไม่กล้าเป็นเจ้าหญิงหรอก ถ้ามีใครรู้ฉันก็ถูกจับเข้าคุก กินข้าวขาวทุกวันพอดี”
หลงเซียวเป่าลมร้อนเข้าหูเธอด้วยความรัก “เธอเป็นเจ้าหญิง เจ้าหญิงของฉัน”
จากนั้นทั้งสองก็เดินชมจุดชมวิวสุดคลาสสิกของอังกฤษสองสามแห่ง กินของว่างที่ขึ้นชื่อของท้องถิ่นมากมาย รสชาติของของว่างต่างประเทศรสชาติแปลกไปหน่อย แต่ก็ไม่ส่งผลให้อารมณ์ที่ดีอยู่เปลี่ยน
พอเที่ยวกับถึงหนึ่งทุ่มทั้งสองก็รับประทานอาหารอิตาเลียนสุดโรแมนติกในภัตคารแสงจันทร์
อาการหวัดของลั่วหานยังไม่หายสนิท ระหว่างทางกลับเธอจึงพิงไหล่หลงเซียวหลับไป
คนขับขับรถมาถึงที่ชั้นล่างของโรงแรม ลั่วหานยังคงนอนหลับสบายในอ้อมแขนหลงเซียว
หลงเซียวไม่อยากจะปลุกเธอ อยากให้เธอนอนหลับสบายๆสักพัก เขาจึงพูดกับคนขับรถว่า “ขับไปอีกรอบ”
คนขับพยักหน้าอย่างเข้าใจคู่รักเป็นอย่างดี “คุณดีกับภรรยาคุณจังครับ”
ตั้งแต่ลั่วหานหลับไป หลงเซียวก็ทำหน้าที่เป็นหมอนที่มีชีวิตไม่ได้ขยับเขยื้อน
หลังจากวนรถมานานกว่าสี่สิบนาทีในที่สุดลั่วหานก็ตื่นขึ้น
“ทำไมยังไม่ถึง?” ลั่วหานลืมตาขึ้นพบว่าโรงแรมยังอยู่ตรงหน้า
“อืม เมื่อกี้รถติด เธอตื่นพอดีเลย” หลงเซียวลูบผมที่ติดใบหน้าเธอลงมา
“ติดนานเท่าไร?” ลั่วหานหยิบข้อมือหลงเซียวขึ้นมาดูนาฬิกา “ติด 1 ชั่วโมงหรอ?”
“ใช่ คงเป็นช่วงเวลาที่พีค”
หลังจากเที่ยวมาทั้งวัน ลั่วหานก็เหนื่อยมาก พอกลับมาถึงโรงแรมเขาจึงเข้าไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน
พอเธอเข้าไปในห้องน้ำ หลงเซียวก็เดินไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
“MAXเป็นเจ้าของคฤหาสน์ สืบหาข้อมูลของMAXอย่างละเอียด เน้นไปที่เมื่อ 30 ปีที่แล้ว บทบาทของเขาในราชวงศ์ คู่ต่อสู้ทางการเมืองของเขาคือใคร? นอกจากนี้หาเจอรูปถ่ายสมัยวัยรุ่นของเขา หาข้อมูลของเขายิ่งละเอียดมากเท่าไรยิ่งดี”
