บทที่ 1006 4ยอดสิ่งประดิษฐ์ใหม่
เจมส์รู้สึกตื่นเต้นและสงสัยกับถนนสายเก่าของหางโจวอย่างมาก มองดูทางนี้ที มองดูทางนั้นที เขาหยิบผ้าไหมมา1ผืนจากร้านขายผ้าไหมแล้วพันไว้ที่คอของตนแล้วมองดูตัวเองในกระจก
“ศาสตราจารย์ส้ง คนจีนรวยจริงๆ นะ! ถ้าใช้ภาษาของพวกคุณจะพูดว่ายังไงนะ? นายทุนเจ้าถิ่น? ใช่ๆๆ นายทุนเจ้าถิ่น!”
ส้งชิงเซวี๋ยนทำหน้าราวกับคนไม่ใช่โลกคนเดียว เขายืนห่างจากเจมส์หลายเมตรอย่างกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกัน แม้ว่าเจมส์จะหน้าตาดี ใบหน้าของเอาเอาไปหลอกสาวๆ ได้ แต่เขาทำตัวเด็กเกินไป ไม่เหมือนกับเซียวเซียวของเขา
เจ้าเด็กนี่มันวุ่นวายเกินไป
“หื้ม? นายทุนเจ้าถิ่นน่ะมีเยอะ แต่ผมไม่ใช่”
ส้งชิงเซวี๋ยนปฏิเสธที่จะจ่ายตังให้เจมส์ เขามีหน้าที่แค่ทำให้เขาได้กินอิ่มเที่ยวให้สนุก แต่ไม่รวมกับซื้อของพื้นเมือง!
เจมส์เบะปาก และไม่ได้จะชมเขา เขาดูไม่เหมือนคนรวยสักเท่าไหร่
แต่เขาใช้มือเคาะไปที่ป้ายโฆษณาที่อยู่หน้าร้านของร้านผ้าไหม “ผ้าพันคอผ้าไหมชิ้นละหยวน! เงินหยวน! เงินไม่ถึง2ดอลล่าสามารถซื้อผ้าพันคอผ้าไหมได้1ตัวงั้นเหรอ! คนจีนนี่รวยจริงๆ เลย เอาผ้าไหมมาขายซะเหมือนผ้าเช็ดโต๊ะเลย ผมขอซื้อกลับไปสัก1หมื่นผืนได้ไหมครับ?”
ตาของส้งชิงเซวี๋ยนกระตุก เหมือนว่าเขาจะได้ยินมุขที่ตลกที่สุดในศตวรรษนี้แล้ว ไม่ แถมยังได้เจอคนที่โง่ที่สุดในศตวรรษนี้อีกด้วย
เขาทนไม่ไหวจริงๆ ก็เลยไปดึงที่ผ้าพันคอผ้าไหมที่เขาว่า “เจมส์ หวังว่าคุณจะมีความรู้พื้นฐานบ้างนะ คุณลองจับดูสิว่านี่ใช่ผ้าไหมรึเปล่า?”
เจมส์เองก็รู้สึกว่าความรู้สึกตอนสัมผัสมันแปลกๆ มันต่างจากผ้าไหมที่เขาใส่ปกติ เขาคิดว่านี่เป็นผ้าไหมที่มีเอกลักษณ์ของประเทศจีน เนื้อผ้าก็เลยค่อนข้างหยาบ ไม่ลื่นมือและสายหลุดง่าย
“อันนี้ไม่ใช่ผ้าไหมเหรอ? แต่ป้ายเขียนไว้ว่าเป็นผ้าไหมนะ”
เจมส์ไม่ค่อยเข้าใจวิธีการขายของของพ่อค้าชาวจีน และไม่เข้าใจวิธีหลอกลวงผู้บริโภคที่เห็นได้ปกติและทุกคนต่างยอมรับของประเทศจีน
ส้งชิงเซวี๋ยนไม่รู้จะทำยังไงกับเขาจริงๆ ทำได้แค่ดึงเขาออกจากร้านผ้าไหมมา และบอกกับเขาอย่างเคร่งขรึมว่า “ไอ้หนุ่ม ฉันจะบอกอะไรบางอย่างให้นะ นายต้องจำให้ขึ้นใจ!”
เจมส์ยังคงหันกลับไปมองที่ร้านขายผ้าไหมอย่างเสียดาย อีกอย่างทุกร้านเขียนคำโฆษณาแบบเดียวกันหมด ร้านทั้งสองแถบยาวๆ ที่ติดกันจะเป็นของปลอมทั้งหมดเลยงั้ยเหรอ?
“คุณพูดมาเถอะ” เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อส้งชิงเซวี๋ยน
ส้งชิงเซวี๋ยนพูดทีละคำ “นายจำไว้ว่า ไม่นอนที่พักที่ป้ายรถเมล์และท่าเรือ ไม่ซื้อของหน้าแหล่งท่องเที่ยว! มิเช่นนั้น นายจะโดนหลอกจนไม่เหลือชิ้นดีอย่างแน่นอน”
เจมส์ครุ่นคิดไปสักพัก “ไม่นอนที่พัก…..ที่ป้ายรถเมล์และท่าเรือ? เพราะว่าโรงแรมแถวนั้นไม่สะอาดใช่ไหม? ไม่มีโรงแรม5ดาว?”
ส้งชิงเซวี๋ยนเบะปาก “เอ่อ…..ถือว่าใช่มั้ง”
เจมส์สงสัยอีกแล้ว “แต่ว่าด้านหน้าแหล่งท่องเที่ยวก็เป็นที่ที่ไว้ซื้อของท้องถิ่นไม่ใช่หรือ? ไม่อย่างงั้นจะไปซื้อจากไหน?”
ส้งชิงเซวี๋ยนอยากจะเดินหนีไปเลย คุยกับคนต่างชาตินี่มันปวดหัวจริงๆ “ซื้อของท้องถิ่นอะไร? ของท้องถิ่นมันดีเหรอ? ถ้าอยากซื้อจริงๆ ฉันจะบอกแหล่งซื้อให้!”
“จริงเหรอ? ที่ไหนที่ไหน?”
พอเจมส์ได้ยินว่ามีทางซื้อ เขาก็เข้าไปกอดที่แขนของส้งชิงเซวี๋ยน
ส้งชิงเซวี๋ยนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดออก ชี้ไปที่แอพหนึ่งให้เขาดู “อันนี้ค่อนข้างดีเลยนะ หรือว่าอันนี้ อันนี้ อันนี้”
เจมส์ครุ่นคิด “เถาเป่า? จิงตง? Meituan? ช้อปปิ้งkaola?”
“ไม่เข้าใจเหรอ? 1ใน 4ยอดสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของประเทศจีนไงล่ะ การช้อปสินค้าออนไลน์!” ส้งชิงเซวี๋ยนเปิดแอพเถาเป่าของตัวเองออกมา แล้วเปิดหน้าตะกร้าสิ่งของให้เขาดู “อยู่ในนี้หมดเลย มีทุกอย่าง”
เจมส์ : “……….”
โปรดให้อภัยที่เขาเห็นกางเกงในของแบรนด์หนึ่งที่ส้งชิงเซวี๋ยนใส่ไว้ในตะกร้า
“4ยอดสิ่งประดิษฐ์ของประเทศจีนผมรู้จัก นวัตกรรมการทำกระดาษ นวัตกรรมการพิมพ์ …….เอ่อ………แต่4ยอดสิ่งประดิษฐ์ใหม่อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ ครับ”
ในการเดินทางประเทษจีนของเจมส์ เขาตั้งใจเรียนสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องจีนทุกวันเลย เป็นเด็กขี้สงสัยจริงๆ
ส้งชิงเซวี๋ยนแนะนำให้เขาฟังอย่างเป็นเรื่องเป็นราว “การช้อปสินค้าออนไลน์ การจ่ายเงินออนไลน์ แชร์เศรษฐกิจ และมีสิ่งที่เจ๋งที่สุดก็คือรถไฟฟ้าความเร็วสูง! เป็นยังไง 4ยอดสิ่งประดิษฐ์ใหม่ สุดยอดใช่ไหม?”
เขาไม่ต้องเพิ่งพ่อแม่อีกต่อไป ความภาพภูมิใจที่มีต่อชนชาติตัวเองของส้งชิงเซวี๋ยนเพิ่มขึ้นมาทันที เขายืนตรงอย่างมั่นใจ
เจมส์แสดงความเห็นด้วยพร้อมรู้สึกทึ่ง “ผมรู้ ผมรู้ พ่อของผมก็คงรู้เช่นกัน”
ถ้าเขาบอกกับพ่อของเขา ไม่แน่ทั้งสองประเทศอาจจะร่วมมือกันได้ และสร้างชัยชนะด้านการคมนาคมไปพร้อมกันทั้งคู่
แบบนี้ก็ถือว่าเขาได้มีการตอบแทนต่อประเทศจีนอีกด้วย
เดินเล่นไปสักพัก ส้งชิงเซวี๋ยนก็พอเจมส์เดินไปที่ร้านซาลาเปาซุป ให้เขาได้ลองชิมซาลาเปาซุป สูตรพิเศษ
แต่เจมส์ไม่เข้าใจ เขานั่งริมหน้าต่างแล้วมองดูผู้คนที่เดินไปมา “ศาสตราจารย์ส้งครับ ของกินพื้นบ้านด้านล่างนั้นดูเหมือนจะน่ากินกว่านะครับ เราเดินไปกินไปได้ไหม?”
ส้งชิงเซวี๋ยนยืนตะเกียบให้เขาพร้อมปฏิเสธโดยชิ้นเชิง “ไม่ได้ ถ้านายเดินเล่นอีกสักพัก ก็คงไม่ได้กินซาลาเปาแล้ว นายก็จะกลายเป็นซาลาเปาที่โดนคนอื่นกินแทน”
คำพูดนี้จริงมาก
แม้ว่าเจมส์จะใส่หมวกแกปไว้ แต่ส่วนสูงและบุคลิกของเขาดึงดูดสายตาของสาวๆ มาจำนวนมาก และยังมีคนหลายคนแอบถ่ายเขาด้วย คนที่ใจกล้ากว่านั้นหน่อยก็เดินมาข้างๆ เขาแล้วถ่ายรูปคู่กันเลย
เจมส์เบะปาก แล้วกำตะเกียบไว้อย่างไม่เต็มใจ
ไม่นาน ความสนใจของเขาก็ถูกอาหารจีนดึงดูดไป เขาจมอยู่กับซาลาเปาซุปที่มีน้ำซุปหอมหวาน “อร่อยจัง! อร่อยมากอร่อยมากๆ จริงๆ นะครับ ทำไมถึงมีซาลาเปาที่อร่อยขนาดนี้”
ส้งชิงเซวี๋ยนไขว้ขาขึ้นหนึ่งข้างอย่าภูมิใจ แล้วค่อยๆ ชิมอาหารของตัวเอง “ต้องอร่อยแน่นอนสิ อาหารจีนมีหลากหลายไพศาล เปลี่ยนกันกินทุกวัน กิน1เดือนก็ไม่ซ้ำกันหรอก ถ้าจะพูดถึงเรื่องกิน เฉิงตู ฉงชิ่งนี่สิเป็นสถานที่ที่อร่อยที่สุด โดยเฉพาะเฉิงตู…….ร้อน! ชา! เจ๋ง!”
เจมส์กินซาลาเปาไว้ในปาก แต่ใจลอยไปไกลแล้ว “จริงเหรอ? เราไปกันเถอะ! กินข้าวเสร็จก็ไปเลย”
ส้งชิงเซวี๋ยนกำลังเคี้ยวซาลาเปาซุป เขายิ้มและหรี่ตาลง “ไอ้หนุ่ม นายรู้ไหมว่าจากที่นี่ไปที่เฉิงตูมันไกลแค่ไหน? นั่งเครื่องยังต้องนั่งสองชั่วโมงเลย”
เจมส์ : “……..”
เขาคิดว่าขับรถสักพักก็ไปถึงแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าจะไกลขนาดนั้น
“พื้นที่ของประเทศจีนกว้างใหญ่ มี960กว่าตารางกิโลเมตรนะ! มันไม่เหมือนกับสถานที่ลูกกระสุนอย่างพวกนายนะ” ส้งชิงเซวี๋ยนพูดกินเก่งกว่าเดิม เขากินไปหลายอันอย่างไม่รู้ตัว
โชคที่เจมส์ไม่รู้ว่าสถานที่ลูกกระสุนคืออะไร มิเช่นนั้นเขาต้องตีกับส้งชิงเซวี๋ยนอย่างแน่นอน
: (สถานที่ลูกกระสุน: ใช้เปรียบเทียบว่าสถานที่นั้นเล็กมากเท่ากระสุนปืน)
แต่เฉิงตู……วันหน้าเขาจะไปอย่างแน่นอน!
หลังจากที่กินข้าวจนอิ่ม เจมส์จะไปซื้องานฝีมือสุดพิเศษให้ได้เลย “กว่าผมจะได้มาที่นี่มันยากนะครับ อย่างน้อยผมต้องซื้ออะไรที่มันสนุกๆ กลับไปหน่อย! อีกอย่าง ต้องซื้อของขวัญให้แอนน่า angel และพี่สาวของผมด้วย คุณพาผมไปซื้อหน่อยนะ”
ส้งชิงเซวี๋ยนเถียงเขาไม่ออก ก็เลยต้องยอมทั้งที่ไม่อยาก
พอเจมส์เดินเข้าร้านงานฝีมือไปเขาก็เหมือนปลดล็อก “ผมชอบทุกอย่างเลย อันนี้อันนี้อันนี้ ผมอยากได้ทั้งหมดเลย!”
ส้งชิงเซวี๋ยนยืนอยู่ข้างๆ แบบไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่ “ซื้อ”
เพราะเขาไม่จ่ายเงิน!
เจมส์ดูจนตาลายไปหมด เลือกจนเหนื่อยใจ เขาใช้มือทั้งสองข้างถือแล้วก็ยังไม่พอถือ “ยุ่งยากเกินไป ผมไม่ซื้อแล้ว”
ส้งชิงเซวี๋ยนคิดในใจว่าพ่อหนุ่มคนนี้ยังมีหวัง ยังไม่ได้โง่ขนาดนั้น “โอเค เราไปกันเถอะ”
แต่ใครจะไปรู้ว่าเจมส์ปัดหมวกไปด้านข้าง แล้วพยักหน้าลงอย่างจริงจัง “ผมจะซื้อร้านนี้”
“……..!” ส้งชิงเซวี๋ยนเซไปทั้งตัว!
“นายบ้าไปแล้วรึเปล่า? ซื้อมาทำอะไร?”
ป่วยรึเปล่า!
ป่วยหนักนะเนี่ย!
เจมส์ครุ่นคิดอย่างจริงจังแบบไม่แยแส “ให้แอนน่า เธอต้องชอบแน่ๆ เลย คุณรอผมสักครู่นะครับ ผมให้คนมาจัดการ”
ส้งชิงเซวี๋ยนกุมขมัยไว้อย่างหมดหวัง คิดในใจ เขาจะซื้อให้แอนน่า แล้วเขาก็สงบลง “หื้ม ซื้อสิ ข้างหน้านี้ยังมีอีกหลายร้านที่พอใช้ได้ ซื้อพร้อมกันเลย”
เสี่ยวลั่วลั่ว อาจารย์ช่วยหนูได้แค่นี้แล้วนะ
