บทที่ 1005 อย่าเดินตามรอยพ่อ
เมื่อย้อนคิดกลับมาถึงจุดนี้ หยวนชูเฟินใช้ผ้าคลุมห่อตัวเองไว้ด้วยความกลัวเล็กน้อย
“เซียวเอ๋อ 3ปีที่ผ่านมานี้ ฉันก็ยังคงไม่กล้าย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องวันนั้น”
หยวนชูเฟินเอามือกุมขมับไว้อย่างเหนื่อยล้า ความรู้สึกที่เกือบจะพังทลายลงมานั้นทำให้ขอบตาของเธอเปียกอีกรอบ
“MAX ให้พ่อของผมร่วมมือทำอะไรกับเขาครับ? เรื่องผิดกฎหมายหรือ?”
ที่แท้แล้วMAXเคยยุ่งเกี่ยวกับพ่อของตนตั้งแต่เมื่อ30ปีที่แล้ว เขาอยากให้คุณพ่อร่วมทีมไปเป็นลูกมือของเขา ช่วยเขาฟอกเงิน แล้วใช้ธุรกิจใหญ่หลวงปกปิดการค้าขายสีเทาของเขาไว้
MAXวางแผนเรื่องนี้มา30ปี!
แล้ววันนี้ เขาก็มาหวังที่ตน
หางตาของหยวนชูเฟินกระตุก ใช้นิ้วมือกดก็กดไม่อยู่ “สิ่งที่เขาจะทำไม่ใช่แค่การค้าขายผิดกฎหมายธรรมดาๆ เขาโลภและน่ากลัวกว่าที่นายคิด เขาถูกขับไล่ออกจากวงการการเมือง เขาอยากจะแก้แค้นก็เลยแต่งตั้งองค์กรมืดขึ้นมา เพื่อมาโจมตีเหล่าราชวงศ์และศัตรูทางการเมืองทุกคน”
หยวนชูเฟินรู้สึกว่าเสียงตัวเองกำลังลอย
หลงเซียวพยักหน้าเบาๆ “อาวุธสงคราม?”
“อืม อาวุธสงคราม………นักฆ่า ต้องมีอย่างอื่นด้วยแน่ๆ”
แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
หลงเซียวถอดหายใจออก มือใหญ่ๆ ของเขาตบไปที่ไหล่ของแม่เบาๆ “พ่อของผมไม่ยอมตกลง พวกเขา……..ทำอะไรกับเขาต่อ?”
ทำอะไรลงไป?
……………..
“ไม่!! ไม่นะ!”
หยวนชูเฟินกรีดร้องขึ้นมา เธอร้องกรี๊ดอย่างสุดแรง เสียงกรี๊ดดังก้องในห้อง แล้วกระทบกลับมาเข้าที่หูของตัวเอง
เธอตัวอ่อนไปทั้งตัว เธอยืนไม่อยู่แต่ก็ไม่ล้มลงไป แขนทั้งสองข้างของเธอถูกชายเสื้อดำจับไว้ บังคับให้เธอยืนให้อยู่
มู่เส้าเอินนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดไว้ด้านหลังของเก้าอี้ แว่นตาของเขาหายไปแล้ว และมีเลือดไหลออกที่ตาซ้ายของเขาจนทำให้ใบหน้าของเขาแดงเปี่ยมไปด้วยสีเลือด
ไม่รู้ว่าแผลของเขาอยู่ตรงไหน แต่ว่าเลือกของเขาไหลไม่หยุดราวกับว่าจะดูดเอาเลือดของเขาออกมาให้หมด
ตั้งแต่หัวจนถึงคาง แทบไม่เห็นเลยว่ามีตรงไหนยังไม่มีแผลบ้าง
MAXนั่งอยู่บนโซฟาที่ห่างอยู่ไม่ไกลนัก เขาถือไวน์แดงไว้ในมืออย่างสง่า แล้วค่อยๆ ริมรสมัน “มู่เส้าเอิน ผมจะให้โอกาสคุณอีกหนึ่งครั้ง อย่างบีบบังคับให้ฉันต้องลงมือกับผู้หญิง”
หยวนชูเฟินกรีดร้องเสียงดังว่า “อย่า!”
เธอไม่รู้ว่าคำว่าอย่าที่เธอตะโกนออกมา คืออย่าลงมือกับเขาหรืออย่ารับปาก
เห็นผู้ชายที่ตนรักถูกซ้อมจนเละขนาดนี้ หัวใจของหยวนชูเฟินก็แตกสลาย แต่ถ้าเธอพูดให้มู่เส้าเอินร่วมมือกับเขา ต่อไปนี้ก็คงจะต้องอยู่ภายใต้ความควบคุมของเขา
ทำยังไงดี? เลือกยังไงดี?
ไม่ว่าจะเลือกยังไงมันก็ผิดทั้งนั้น
หยวนชูเฟินร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง เสียงของเธอแหบมาก เธอเองก็รู้สึกกลัวเสียงร้องไห้ของตัวเองเช่นกัน
มู่เส้าเอินเงยหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาหลับตาลงเลือดถึงจะกระจายออกจากดวงตา “ปล่อยเธอไป ผมขอคุยกับคุณ ปล่อยเธอไป!”
MAXดื่มไวน์ต่อพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข “เป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่านายจะยอมรับข้อตกลงของฉัน”
……
มือที่กำแน่นของหลงเซียวขาวซีด กระดูกข้อมือที่นูนขึ้นมาราวกับว่ากำลังจะทะลุผิวหนังออกมา!
MAX!
MAX!
หยวนชูเฟินกอดไหล่ตัวเองไว้ “วันนั้น พ่อของนายสลบไปหลายรอบ เขาอาการสาหัส สุดท้ายก็ล้มลงไป กระดูกสะบักไหล่ขวาของเขาถูกกระทืบจนหัก แผลที่หน้าก็มีเยอะจนพูดไม่หมด”
ดวงตาของหลงเซียวบวกขึ้น ของเหลวที่ราวกับน้ำมันร้อนรุ่มกำลังจะไหลออกมาจากดวงตา
เขาจะต้องฆ่าเขาให้ได้!
ต้องฆ่าเขาให้ได้!
“จากนั้นมา ฉันและพ่อของนายก็ถูกกักขังไว้ที่นี่”
หยวนชูเฟินชี้ไปที่ภาพวาดหนึ่งในนั้น หน้าต่างบานหนึ่งของชั้นสองมองเห็นได้ชัดมาก ด้านนอกหน้าต่างเป็นท้องฟ้าที่สดใส แต่หน้าต่างบานนั้นกลับเล็กและมืดมนมาก เส้นเหล็กและแนวกั้นหน้าต่างเรียงตัวกันอย่างถี่ๆ ท้องห้าที่สดใสนั้นเหมือนถูกตัดออกเป็นหลายๆ ชิ้น
“100วันเต็มๆ ที่พวกเราถูกขังไว้ในห้องนี้ ฉันดูแลพ่อของนายทุกวัน และคิดหาวิธีหนีออกจากข้างในนั้นทุกวัน และกลัวทุกๆ วันว่า…….MAXจะมาอีกหรือเปล่า”
หลงเซียวมองไปที่จุดที่เธอชี้ไป เขาเจ็บใจมากราวกับว่ามีมีดสองคมที่กรีดไปมาอยู่ในหัวใจ
“วันเวลาช่วงนั้น มันทรมานและลำบากมาก แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาที่นานที่สุดที่ฉันได้อยู่กับพ่อของนาย วิลล่าหลังนี้มีความหลังที่ฉันไม่อยากจะนึกย้อนกลับไป แต่ก็มีความทรงจำดีๆ ซ่อนอยู่”
หลงเซียวเข้าใจ เขาเจ็บใจ โกรธแค้น แต่เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกที่ซับซ้อนของคุณแม่ได้
“หลังจากที่พ่อของนายหายดี MAXก็เข้ามาอีก1ครั้ง ครั้งนั้นเขาไม่ได้ทรมานพ่อของนาย แต่เขาเอาข่าวมาส่งให้พ่อของนาย”
หยวนชูเฟินสูดจมูกไปสองสามที
หลงเซียวยื่นกระดาษทิชชูให้เธอ
………..
ในมือของMAX ถือรูปอยู่สองสามใบ เขาทิ้งลงพื้นทั้งหมด มีอยู่สองสามรูปลอยไปอยู่ที่ขาของมู่เส้าเอินและหยวนชูเฟิน
“เหมือนว่าบริษัทของนายจะดำรงไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่นะ”
รูปนั้นเป็นภาพถ่ายหน้าตึกทำงานของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป มีคนมากมายถือป้ายไว้ แล้วประท้วงว่ามู่เส้าเอินเป็นคนหลอกลวง ให้เขารีบคืนเงินเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะทุบบริษัททิ้ง
มีสื่อออกข่าวว่าที่มู่เส้าเอินหายตัวไปเพราะว่าเขาเอาเงินแล้วหลบหนีไป เขาเป็นนักต้มตุ๋นในวงการธุรกิจ!
ข่าวทำนองนี้ดังไปทั้วเมือง ทั้งวอลสตรีทแบล็คลิสต์ชื่อของมู่เส้าเอินไปหมด และบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปที่เพิ่งจะรุ่งเรืองขึ้นก็ค่อยๆ จมดินลงไป
สินทรัพย์ของบริษัทถูกธนาคารล็อกไว้ ทุกอย่างมันวุ่นวายจนหมดสิ้น
เวลาเพียงแค่3เดือน ก็ทำลายทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นไปจนหมด
ทุกอย่างจบลงแล้ว
มู่เส้าเอินหลับตาลงไม่ดูรูปพวกนั้นอีกต่อไป
หยวนชูเฟินเจ็บใจอย่างมาก!
“MAX ไอ้คนเลว! นายทำอะไรกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกันแน่!”
บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเป็นน้ำพักน้ำแรงของมู่เส้าเอิน! เป็นความรู้ความฉลาดของเขา!
เขาลำบากเพื่อบริษัทนี้มาเยอะแค่ไหน เธอรู้ดี!
MAX ยิ้มมุมปากขึ้นมาเบาๆ “แค่ทำให้บริษัทเล็กๆ สักแห่งล้มละลาย สำหรับผมมันง่ายเกินไป ไม่เสียงแรงเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้แฟนของเธอเป็นแค่ผู้ชายจนๆ แม้ออกไปจากที่นี่ได้ ก็จะต้องถูกธนาคารตามหนี้ หึหึ ชีวิตแบบนี้มันไม่สุขสบายนะ”
มู่เส้าเอินหยุดลมหายใจ เขายังไม่ทันหายดีก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง “ใช้วิธีนี้บีบบังคับให้ผมร่วมงานกับคุณ ฝันไปเถอะ”
“ดีมาก มีศักดิ์ศรี แต่ว่าศักดิ์ศรีมันใช้แทนเงินได้ไหม? หรือว่ามันกินได้?”
………….
“ให้ตายยังไงพ่อของนายก็ไม่ยอมร่วมมือกับเขา ต่อมาบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปกำลังจะล้มละลาย พ่อของนายก็กำลังจะถูกไล่ออกจากวอลสตรีท ถึงขั้นที่ถูกไล่กลับประเทศ แต่สิ่งที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ ชื่อเสียงของพ่อของนายกำลังจะพังทลาย”
น้ำตาของหยวนชูเฟินไหลไม่หยุด เหมือนมีหนอนพิษพันหมื่นตัวกัดกินหัวใจของเธออยู่
หลงเซียวไม่ได้พูดอะไร แต่ความโกรธในใจนั้นลามไปทั่วร่างกายราวกับก้อนเมฆสีแดงที่ลามไปทั่วท้องฟ้า
“หลังจากนั้น…..จากนั้น…..ฉันเป็นคนบังคับพ่อของนาย…..บังคับให้เขาตอบตกลงร่วมมือกับMAX”
หยวนชูเฟินหลับตาลงแน่นๆ น้ำตาที่ร้อนรุ่นทำให้ผิวหน้าของเธอเป็นแผล
“ฉันใช้ชีวิตของตัวเองบังคับพ่อของนาย ให้พ่อของนายตกลงร่วมมือกับMAX เป็นเบื้องหลังให้กับเขา……..”
……….
หยวนชูเฟินถือมีดไว้ในมือ ใบมีดที่แหลมคมแนบชิดกับผิวคอที่ขาวสะอาดราวกับหิมะของเธอ เธอน้ำตาคลอ ร้องไห้ฟูมฟาย “เส้าเอิน ตกลงซะ ตกลงร่วมมือกับเขาเถอะ!”
มู่เส้าเอินผายมือออกมาทั้งสองข้าง แต่ไม่รู้ควรทำยังไงดี “อาเฟิน! วางมีดลง วางมีดลง!”
หยวนชูเฟินส่ายหัวอย่างสุดแรง “ไม่! เส้าเอิน คุณร่วมมือกับเขาเถอะ ไม่เช่นนั้นทุกอย่างของคุณจะพังทลายไปหมด คุณจะเสียทุกอย่างไปเลย!”
“ไม่หรอก! ผมสู้ใหม่ได้! ผมทำได้! คุณวางมีดลงก่อน วางลง!” มู่เส้าเอินค่อยๆ เดินเข้าหาหยวนชูเฟิน เขาอยากจะฉวยโอกาสแย่งมีดของเธอมา
แต่หยวนชูเฟินกำมีดไว้แน่น ปลายมีดกรีดไปที่ผิว เลือดสีแดงสดไหลตามมีดลงมาเต็มคอของเธอ “เส้าเอิน! ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเห็นคุณเสียทุกอย่างไป เส้าเอิน……”
“อาเฟิน! อย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนี้! …”
“รับปากฉันนะ ร่วมมือกับMAX รับปากฉัน…..ขอร้องล่ะ เส้าเอิน”
……….
“เพราะฉะนั้น สุดท้ายแล้วคุณพ่อตกลงร่วมมือกับMAX?”
ในห้องรับแขกที่เงียบงันมาก เสียงของหลงเซียวราวกับลมเย็นที่พัดเข้ามา
“อืม….ตกลงแล้ว”
หลงเซียวยืนขึ้นมาจากโซฟา เงาร่างที่สูงใหญ่นั้นเดินมาตรงหน้าต่าง แล้วมองออกไปที่ท้องฟ้าด้านนอก เงาหลังของเขาดูเดียวดายราวกับว่าเขาถูกโลกใบนี้บลูลี่
หยวนชูเฟินก้มหน้าลงเข้าไปในระหว่างหัวเข่า ร้องไห้ฮือฮืออย่างเสียใจ
“เรื่องที่ตระกูลมู่ถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในคืนเดียว มันเกี่ยวข้องกับMAXไหม?”
หยวนชูเฟินส่ายหัว แล้วพยักหน้า “หลังจากที่พ่อของนายร่วมมือกับMAX แล้ว ทางบริษัทก็ราบรื่นขึ้น จนเมื่อ……หลงถิงเข้ามาเกี่ยวข้อง”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ สุดท้ายหลงเซียวก็ได้ยินชื่อนี้
หลงถิง…….สุดท้ายแล้วการตายของพ่อก็มีหลงถิงเข้ามาเกี่ยวข้อง
“พ่อของนายฟอกเงินให้MAX และช่วยจัดการไปหลายเรื่อง……”
หลักๆ แล้วเรื่องอะไร เธอไม่บอก
ไม่บอก หลงถิงเองก็รู้
ทางที่เขาเคยเดินมันต่างอะไรจากทางนี้?
เสี้ยมจริงๆ เลย
หึหึ เสี้ยมมาก
วกไปวนมา เดินทางคดเคี้ยวมาตั้งเยอะ สุดท้ายเขาและพ่อก็เดินเข้าทางเดียวกัน แต่แค่พ่อถูกMAX ควบคุม ส่วนเขากลับมีแค้นที่ไม่สามารถแก้ไขได้กับกลุ่มมาเฟีย
“พ่อของนายไม่อยากร่วมมือกับMAX ต่อ เขาอยากจะหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา แต่นายต้องเข้าใจไว้ เริ่มขึ้นเขามันง่าย แต่ตอนลงมันยาก”
หยวนชูเฟินรู้สึกผิดในตอนนั้นมาก แต่เรื่องมันก็เป็นมาขนาดนี้แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ?
ข้อกระดูกของหลงเซียวดัง ครึก
ลงจากภูเขามันยาก……หลงจากภูเขามันยาก….
“พ่อของนายเชื่อใจหลงถิงมาก เขาบอกเรื่องบางอย่างให้หลงถิง ต่อหน้าหลงถิงทำเป็นว่าจะช่วยพ่อของนาย แต่หลับเขา เขากลับหักหลัง หลงถิงใช้วิธีมืดโยกย้ายสินทรัพย์ของบริษัท และยังใช้หลักฐานที่มืออยู่ข่มขู่พ่อของนาย
พ่อของนายเชื่อใจหลงถิงผิดไป แถมยังกลายเป็นหุ่นเชิดของเขา ฉันเคยบอกพ่อของนายว่า ให้MAXจัดการหลงถิงซะ แต่พ่อของนายบอกว่า ที่เขาทำงานให้MAX มันก็ผิดมามากแล้ว เขาจะฆ่าคนไม่ได้ ผิดไปมากกว่านี้ไม่ได้
ฉันเป็นคนทำลายพ่อของนายเอง ฉันทำให้เขาต้องหมดหนทาง แต่ตั้งแต่แรกเริ่มจนจบพ่อของนายก็ไม่เตะฆ่าใครเลย
แต่หลงถิงต่างกัน เขาโหดเหี้ยมอำมหิต สำหรับเขาแล้วการฆ่าคนมันแค่เรื่องเล็กน้อย”
หยวนชูเฟินยิ้มอย่างขมขื่น
หลายปีที่ผ่านมานี้ ผู้ชายที่นอนข้างๆ เธอเป็นคนยังไง เธอจะไม่รู้หรือ?
แม้ว่าตอนนั้นเธอรู้แค่บางเรื่องบางส่วน แต่จากที่หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอเองก็โตขึ้นแล้ว เข้าใจ และกระจ่างชัดแล้ว
ลมนอกหน้าต่างพัดแรงขึ้น พัดจนสวนไม้ไผ่เอียงซ้ายเอียงขวาไปมา ผิวน้ำของทะเลสาบตะวันตกก็มีคลื่นน้ำพัดขึ้น และแตกสลายออกไป แสงแดดที่ส่องจ้าก็แตกสลายบนผิวน้ำ
“หลงถิงเป็นคนร้ายที่ฆ่าพ่อของผมใช่ไหม?”
เขาต้องแน่ใจให้ได้
ทุกสิ่งที่หลงถิงทำ เขาจะทำให้เขาชดใช้คืนมาให้หมด ถ้าเกิดว่าฆ่าคน เขาจะให้เขาชดใช้ด้วยชีวิต ถ้าเกินว่าเป็นการหลอกเอาทรัพย์สินไป เขาจะทำให้เขาล้มละลายจนหมดสิ้น!
ความอับอายที่พ่อเคยเจอ ต้องให้เขาชดใช้คืนมาเป็นร้อยเท่าพันเท่า!
หลงถิง MAX ทุกๆ คนที่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจะจับตัวมันออกมาให้หมด
หยวนชูเฟินมองไปที่ภาพวาดภาพที่3 ภาพวาดนั้นเป็นภาพความทรงจำสุดท้ายของเธอที่มีต่อวิลล่า
เขาจับมือกับมู่เส้าเอินไว้แน่นแล้วมองกลับไปที่สิ่งก่อนสร้างที่ใหญ่โตนี้
พวกเขาอิสระแล้ว
แต่พวกเขาเองก็เสียความอิสระไปอย่างสมบูรณ์เช่นกัน
MAX ยืนมองพวกเขาอยู่ตรงหน้าต่างของชั้น2 ราวกับปีศาจที่กำลังรอล่าเหยื่อ
เธอลืมไม่ลง ทั้งชีวิตนี้เธอก็ไม่มีวันลืม
ความคิดเดียวสามารถบรรลุได้ ความคิดเดียวสามารถกลายเป็นปีศาจได้
แค่ผิดไปหนึ่งก้าว ก็จะไม่มีวันได้กลับตัวอีก
หยวนชูเฟินเก็บภาพวาดพวกนั้นไป แล้ววางลงอย่างดี
“ใช่ เขาเป็นคนฆาตกร”
เซียวเอ๋อ อย่าลืมเรื่องที่นายเคยรับปากกับแม่นะ อย่า……ทำผิดกฎหมาย นายอยากจะแก้แค้น สามารถแก้แค้นผ่านศาลได้ แต่ว่าอย่าทำสิ่งผิดกฎหมาย……อย่าเดินตามรอยของพ่อของนาย
อย่าอยู่ใต้การควบคุมของคนอื่น ฉันอยากให้นายได้อิสระ อิสระจริงๆ”
เธอกลัวแล้วจริงๆ กลัวความรู้สึกที่คอยกังวลที่ต้องท้าทายกฎหมาย
กลัวความรู้สึกที่หวาดกลัวจนนอนไม่หลับของทุกๆ คืน
กลัว……..ความรู้สึกที่ถูกบีบบังคับ
สายตาที่เยือกเย็นของหลงเซียวผสมผสานเข้ากับน้ำในอ่าวทะเลสาบตะวันตก มองไปที่สะพานครึ่งท่อน
ฟ้าเริ่มมืดลง ลมพัดรุนแรง ฟ้าเปลี่ยนสีไวเกินไปก็ทำให้สีของผิวน้ำอ่าวนี้กลายเป็นสีดำมืด
ขอโทษนะครับคุณแม่
ผมไม่สามารถรับปากคุณได้
