บทที่ 1012 จีบเธอเหรอ?
สุสานในตอนกลางคืนเงียบเหงาเป็นพิเศษ เงียบ ถึงขั้นสยอง
แม้ว่ารอบๆ จะมีไฟ แต่ยิ่งมองยิ่งทำให้หลังเย็น ไฟทุกดวงเหมือนเป็นดวงตาของวิญญาณ น่าสยดสยองจริงๆ!
หยังเซินรู้สึกกลัวจริงๆ แต่เขายังต้องสงบสติอารมณ์และยืนอยู่ข้างรถ
ผู้คนจะตื่นตัวมากเป็นพิเศษเมื่อหวาดกลัว เขานึกถึงฉากที่ขับรถพาหลงเซียวไปที่ร้านดอกไม้เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน
หลงเซียวยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ในชุดเสื้อคลุมสีดำ พนักงานขายดอกไม้รู้สึกเซอร์ไพรส์กับการปรากฏตัวของเขา บริการอย่างกระตือรือร้นเหมือนถูกรางวัลใหญ่
เด็กผู้หญิงคิดไปเองว่าเขาจะซื้อดอกกุหลาบ จึงอุ้มดอกกุหลาบช่อใหญ่มาวางไว้หน้าเขา “คุณผู้ชายคะ นี่คือดอกกุหลาบสีแดงของพระเจ้าหลุยส์ที่ สิบสี่ที่เพิ่งเดินทางมาทางอากาศจากฝรั่งเศส สวยมากๆ และสามารถอยู่ได้นาน ความหอมสามารถอยู่ได้ถึงห้าวันก็ไม่หายเลยนะคะ!”
เสื้อผ้าของหลงเซียวมองไม่เห็นแบรนด์ แต่ดูออกว่าเป็นยี่ห้อดัง พนักงานคิดว่าคืนนี้จะรวยแล้ว
ใครจะรู้ว่าหลงเซียวเพียงแค่มองช่อดอกไม้นั้นนิ่งๆ “ไม่แล้ว”
ไม่รอให้หลงเซียวพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ หญิงสาวอาสาถือช่อกุหลาบแชมเปญมาแนะนำ “อันนี้ล่ะคะ? ก็สวยนะคะ หากคุณผู้ชายจะให้แฟนสาว ความหมายของดอกกุหลาบแชมเปญก็ดีนะคะ……ความรักที่ไร้เดียงสาและมีค่า……”
คิ้วของหลงเซียวขมวด
ผู้หญิงตกใจกับสีหน้าของเขา ไม่กล้าพูดมั่วอีก “งั้น……คุณผู้ชายจะให้ใครเหรอคะ? ฉันช่วยคุณเลือก”
หลงเซียวพูดนิ่งๆ ค่อนไปทางเย็นชา “คนตาย”
ถึงตอนนี้หยังเซินยังจำสีหน้าตกตะลึงของผู้หญิงได้ ผ่านไปหลายวินาทีถึงจะตั้งสติได้ บรรจุดอกเบญจมาศสีขาวสดและดอกลิลลี่จำนวนมาก
ส่วนตอนนี้ หยังเซินเว้นระยะห่างเล็กน้อย มองหลงเซียวที่เงียบสงบ ในใจเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย
กลางคืนดึกๆ ……ลมพัดเย็นๆ ท่านประธานกลับมาสุสาน!
หลงเซียวก้มลงวางดอกไม้ลง ภายใต้คืนนี้ เขาสามารถมองเห็นโครงร่างของหลุมฝังศพ รอบๆ เงียบสงบสามารถได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง
หลงเซียวงอขาข้างหนึ่งแล้วย่อตัวลง สายตาเปลี่ยนเป็นเศร้าโศก นิ้วเรียวลูบหินหลุมฝังศพที่เย็นเฉียบ เหมือนกับว่าสามารถสัมผัสได้ถึงร่างของผู้ชายที่นอนหลับมาสามสิบปี
นั่น ผู้ชายที่เรียกว่าพ่อ
“ถ้าเป็นท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”
นิ่งสงบไปสักพัก หลงเซียวได้ยินเสียงของตัวเอง ต่ำและแหบพร่า
ลูกชายขอคำแนะนำจากพ่อ
และหลุมฝังศพยังคงเงียบ
หลงเซียวถอนหายใจ “ตอนนั้นMAXพยายามอย่างเต็มที่ที่จะชักชวนท่าน น่าจะเพราะความสามารถของท่านดึงดูดเขา เขาถึงขั้นให้เวลาท่านหนึ่งร้อยวันในการฟื้นตัว เขาไม่ได้ฆ่าท่านทันที อาจจะเพราะเขาไม่อยากเสียท่านไป”
ก็เหมือน Cresเคยมีโอกาสที่จะฆ่าเขา แต่ว่าเขาหลบกระสุนของCresได้
เรื่องบางเรื่อง มีแค่เขาสามารถทำได้ นี่คือเกราะป้องกันจากความตาย
หลุมศพยังคงไม่มีเสียง
มือข้างเดียวของหลงเซียวกดบนหัวเข่า ลมพัดเสื้อโค้ตยาว “พ่อครับ ให้เวลาผมหน่อย”
หลงเซียวอดไม่ได้ที่จะคิด หากพ่อยังมีชีวิต จะจัดการสถานการณ์ตอนนี้อย่างไร?
ด้วยความเมตตาของพ่อ น่าจะไม่ฆ่าหลงถิง
ด้วยความอ่อนโยนของพ่อ
คงให้อภัยคนที่ทำร้ายเขา
แต่เขาไม่ใช่พ่อ
“หากผมทำเรื่องที่ท่านไม่ชอบ โปรดอย่าโกรธ”
ใบหน้าที่สงบและหล่อเหลาของหลงเซียว มีคลื่นสูงขึ้นภายใต้แสงจันทร์สีขาว
หยังเซินขนลุกทั้งตัว หากหลงเซียวไม่อยู่ตรงนั้น เขาจะตกใจจนเป็นบ้าแล้ว
ในที่สุด หลงเซียวลุกขึ้น หมุนตัวเดินไปทางเขา
หยังเซินรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างเร็ว “ท่านประธาน กลับบ้านไหมครับ?”
“กลับไป”
หยังเซินตื่นเต้นจนอยากร้องไห้!
เป็นคนขับรถให้ท่านเซียวไม่ใช่ฝึกแค่ทักษะ ยังต้องฝึกความกล้า ลำบากมาก……มากมากมาก
—
ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียงหรูหราที่นุ่มสบาย ดวงอาทิตย์อบอุ่นของลอนดอนกำลังส่องแสงบนใบหน้าของเธอ ยืดเส้นยืดสายอย่างสบาย ในที่สุดก็ได้ชดเชยการนอนหลับที่ติดค้างกับตัวเอง!
ลั่วหานฟื้นคืนจิตวิญญาณ อาบน้ำอาบท่า เลือกเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวเรียบง่ายแต่เคร่งขรึมที่อยู่ในตู้ เครื่องทำความร้อนในวิลล่าดีมาก อากาศก็ดี ไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อฤดูหนาว และตามที่ลั่วหานคิด เธอน่าจะไม่มีโอกาสได้ออกไป
“ก๊อกๆ”
เพิ่งหวีผมตัวเองเสร็จ ประตูห้องถูกเคาะสองที
“come in”
แน่นอนว่าผู้มาเยือนคือแม่บ้านของวิลล่า เธอยังคงสีหน้านิ่งสงบ “หมอแอนน่า เชิญรับประทานอาหารเช้าค่ะ”
พูดว่าเชิญ แต่ท่าทางดูออกว่าแค่เตือน
ลั่วหานหายไม่พอใจกับการจัดการทุกอย่างของพวกเขา
เธอมาหารักษา ไม่ได้อยู่ในคุก!
“รู้แล้วค่ะ”
ลั่วหานคิด อาหารเช้าที่ว่า น่าจะเธอนั่งกินคนเดียวเงียบๆ อีกแล้ว พวกเขาก็ยืนดูเงียบๆ
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เธอคิดผิดแล้ว
Merrickกลับเชิญเธอไปรับประทานอาหารเช้าในห้องผู้ป่วยของตัวเอง
อ่อ……
ลั่วหานรักษามาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เจอ
ท่าทางของMerrickไม่เลว นั่งได้แล้ว จับมีดและส้อมด้วยตัวเอง
อาหารเช้าของลั่วหานอยู่บนโต๊ะกลมสไตล์บาร็อคข้างๆ อาหารตะวันตกที่สวยงามและหรูหรา ทำได้น่ากินมากๆ
มือของMerrickจับมีและส้อม “ไม่ได้จับช้อนส้อมและกินข้าวด้วยตัวเองนานมากแล้ว ขอบคุณมากนะ”
“คุณฟื้นตัวได้ดีมาก ผ่านไปสักพักอาจจะเดินได้ จับช้อนส้อมนับอะไร?” ลั่วหานหั่นขนมปังเล็กๆ ทาเนย
อาหารเช้าที่ดูเรียบง่าย แต่ใส่ใจมาก วัตถุดิบทุกชิ้นดีมาก เนยไม่เยิ้มและไม่เลี่ยน รสชาติดีมาก
“คุณเป็นหมอที่พิเศษมาก ไม่สิ เธอเป็นผู้หญิงที่พิเศษมาก” Merrickเจริญอาหารมาก ชมลั่วหานด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณ ฉันเข้าใจเป็นคุณกำลังชมฉัน”
“แน่นอน ฉันกำลังชมคุณ ฉันชื่นชมความสามารถของคุณมาก และชื่นชมนิสัยใจคอของคุณ ครั้งแรกที่เจอคุณ ฉันก็รู้สึกคุ้นเคย เหมือนเคยเจอที่ไหน”
ดวงตาสีฟ้าของMerrickเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ลั่วหานพูดในใจ ดีที่คนนี้เป็นคุณลุง มิฉะนั้นเธอต้องคิดว่าเขากำลังจีบเธอแน่ๆ
“มีคนพูดแบบนี้เยอะมาก ดูเหมือนจะจริงสินะ”
“ฮ่า……เธอพิเศษจริงๆ คนจีนถ่อมตัวที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ถ่อมตัวเป็นปานกลาง ฉันยอมรับคำชมที่ถูกต้อง อีกอย่าง ฉันสมควรได้รับมัน ไม่ใช่เหรอ?” ลั่วหานยักคิ้ว อารมณ์ดีทำให้เธอดูเป็นที่ปลื้ม
“ใช่ เธอเป็นคนจีนที่พิเศษ”
“ประเทศจีนมีคนแบบฉันเยอะมาก”
“ฉันชอบประเทศจีนมาก อยากลองไปเห็นเองกับตา เธอคิดว่าฉันมีโอกาสไหม?”
ดวงตาสีฟ้าที่อ่อนเพลียแต่แวววาวถามเธอ ถามจนลั่วหานไม่อยากให้เขาผิดหวัง
“มีสิ ฉันจะรอคุณที่ประเทศจีน ถ้าคุณยินดี ฉันสามารถเป็นไกด์ให้คุณได้” ลั่วหานกินอาหารเช้าช้าๆ Merrickก็กิน ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ
ลั่วหานรู้สึกได้ว่า จริงๆ แล้วในใจลึกๆ ของMerrickนั่นเงียบเหงามาก
วิลล่าใหญ่ขนาดนี้ นอกจากแม่บ้านและบอดี้การ์ด ญาติยังไม่เห็นแม้แต่คนเดียว Merrickไม่มีพ่อแม่ลูกสาวลูกชายเหรอ? พี่น้องก็ไม่มีเหรอ?
Merrickกินอาหารช้ามาก ทุกคำที่กินดูสง่า แพง ออร่าของชนชั้นสูงของเขาทำให้เขาโดดเด่นแม้ว่าเขาจะป่วยหนักก็ตาม
คิ้วของเขาขมวด
“เธออยากกลับประเทศจีน?”
ลั่วหานยกคิ้ว ยิ้ม “ใช่ สามีของฉันและลูกสาวอยู่ประเทศจีนรอฉันกลับบ้าน เพื่อเป้าหมายเดียวกันของพวกเรา ขอให้คุณสู้ๆ”
ครั้งนี้Merrickไม่ได้นำอาหารเข้าปาก แต่วางไว้บนจาน ดูเหมือนเขาจะไม่อยากกินแล้ว
“คุณMerrick คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
ลั่วหานรีบวางช้อนส้อม หยิบเครื่องฟังเสียง
“ไม่มีอะไร คิดถึงเรื่องบางเรื่อง”
ลั่วหานมองไปตามตาของเขาที่มองหน้าต่าง แสงอาทิตย์อบอุ่นมาก
ต้องเป็นเรื่องที่เสียใจสินะ?
“หมอแอนน่า ความสัมพันธ์ของเธอกับสามีดีมาก?”
“ค่ะ เขาเป็นคนที่ฉันรัก”
ความสัมพันธ์ต้องดีอยู่แล้ว
ดวงตาของMerrickมีแสงสีเข้มผ่าน ยังไม่ทันให้คนจับ “เธอออกไปเถอะ”
นี่ก็ให้คนออกไปแล้ว?
คุณลุงเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปแล้ว
เอาเถอะ เขาเป็นผู้ป่วย เธอไม่สามารถมีความรู้ได้เท่ากับผู้ป่วย
เดินออกจากห้องผู้ป่วย ลั่วหานยังคงสงสัย
Merrickกล่าวถึงครอบครัวราวกับว่าเขาจงใจหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่าง
อาจจะมีเรื่องราว?
เธอต้องสืบหาให้ชัดเจน!
