บทที่ 1016 พี่ใหญ่ พี่ต้องช่วยผมนะ!
เปิดที่ปิดเหล้าขาว ตู้หลิงเซวียนเทน้ำเหล้าลงในแก้วหนึ่งใบ น้ำเหล้าและแก้วกระทบกันส่งเสียงใสออกมา
หลงจื๋อกระตุกมุมปาก ดูการกระเซ็นของน้ำที่กระเซ็นในแก้ว พูดล้อเล่น “ฉันได้ยินมาว่านายคอแข็งมาก ยังไม่เคยเห็นกับตา เหล้าวันนี้ ไม่รู้ว่าพอไหม ถ้าไม่พอ ผสมน้ำหน่อยฉันก็ไม่ว่านะ”
ตู้หลิงเซวียนก็มองว่าเขาล้อเล่น ยิ้มเหมือนใบไม้ผลิ “ดื่มเหล้าก็ต้องดื่มรสดั้งเดิมของมัน รสชาติและคุณภาพของไวน์ที่ผสมกับน้ำจะลดลงอย่างมาก ไม่ก็ดื่มเหล้าที่มีแอลกอฮอล์ต่ำ ดื่มเยอะหน่อย ไม่ก็เหล้าดียี่ห้อนี้ของคุณชายรองหลง ไม่อยู่ที่ดื่มปริมาณเท่าไร แต่คือลิ้มรสรสชาติของมัน”
ในใจของหลงจื๋อหัวเราะเฮอะๆ ฉันแค่เถียงกับนาย นายอธิบายได้ชัดเจน แต่คุณชายฉันไม่สนใจว่ามีคุณภาพหรือไม่มี วันนี้ให้นายเมาคือเป้าหมายของฉัน!
ตู้หลิงเซวียนเทเหล้าลงในแก้วหนึ่งส่วนห้า กลิ่นที่กลมกล่อมและแรงลอยออกมา เห็นความแรงของเหล้า
หลงจื๋อกดมือของเขา “เทต่อสิ แค่นี้ยังไม่พอที่จะอุดฟันเลย”
ตู้หลิงเซวียนอารมณ์ดีและกดมือลงเทอีก “ได้ ในเมื่อนายมีรสนิยม วันนี้พวกเราก็ดื่มให้หมดขวด ดื่มกับคุณชายรองหลง ฉันไม่รังเกียจที่จะเมา”
หลงจื๋อไขว้ขา หลังพิงเก้าอี้ นิ้วมือเคาะแก้ว “ประธานตู้ ฉันสงสัยมาก ชายชาติอย่างคุณ มีสถานะที่ดีแล้ว นายยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก”
ตู้หลิงเซวียนเทเหล้าใส่แก้วใบที่สอง พื้นผิวที่ตัดผ่านกระจก สามารถเห็นความได้ใจเล็กๆ น้อยๆ ในดวงตาของเขาได้อย่างชัดเจน เขาเป็นคนฉลาดขนาดไหน จู่ๆ หลงจื๋อก็ชวนเขาดื่มเหล้า จะไม่มีเหตุผลได้ยังไง?
เหล้าขาวที่เขาเอามาด้วยยังมีแอลกอฮอล์ที่สูงมาก เขาอยากทำอะไร จริงๆ ตู้หลิงเซวียนก็สามารถเดาได้
“คุณชายรองหลงคิดแบบนั้นจริงๆ?”
“ไม่ใช่เหรอ? นายยังอายุน้อย พื้นฐานที่ดี เกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พ่อของนายยกมรดกให้นายตั้งนานแล้ว หน้าตาหล่อเหลา ความสามารถดี ทุกอย่าง……อ้อ ฉันพูดกลยุทธ์ นายก็เข้าใจ เป็นผู้ชนะในชีวิต!”
หลงจื๋อจ้องแก้วเหล้า มองว่าเขาจะเทให้ตัวเองเท่าไร
ผลลัพธ์ที่ได้ค่อนข้างคาดไม่ถึง เหล้าที่ตู้หลิงเซวียนรินให้ตัวเองมาถึงขอบแก้ว เกือบจะล้นออกมาแล้ว
—
เกาจิ่งอานดูนาฬิกาครั้งที่สาม เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว
ยี่สิบนาทีนี้เหมือนผ่านไปครึ่งปี เขารออย่างกังวล ถ้ารู้ว่าการรอมันลำบากขนาดนี้ เมื่อกี้คงขึ้นไปกับหลงจื๋อแล้ว จะเป็นอย่างไรถ้าเขาไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว?
หากสุนัขจิ้งจอกอย่างตู้หลิงเซวียนมองออกแล้วสวนกลับจะทำอย่างไร?
หากยาไม่ออกฤทธิ์ เขาสลบก่อนจะทำอย่างไร?
ยิ่งคิด ยิ่งกลัว
หัวใจของเกาจิ่งอานเต้นเร็ว มือจับพวงมาลัยแน่น
มองห้องของชั้นบนสุด เกาจิ่งอานกัดฟัน บ้าจริง เมื่อกี้เขาไม่มีสมองเหรอ ให้น้องชายไปคนเดียว!
พูดไว้แล้วว่าเป็นพี่รองของเขาล่ะ!
เขาเหลือแค่ “สอง” แล้ว ไม่มี ความเกี่ยวข้องกับพี่เลย
ใจของเกาจิ่งอานเต้นตุ้บตั้บ สายตาเคลื่อนจากนาฬิกาไปที่มือถือ แล้วเคลื่อนจากมือถือไปที่โรงแรม แผ่นหลังแน่นไปหมด ขนลุกไปทั้งแขน
ครืดๆ!
เสียงมือถือสั่นสะเทือนอย่างกะทันหันทำให้เกาจิ่งอานตกใจ เหงื่อท่วมออกมาทันที แผ่นหลังหนาวเย็น!
หัวใจหยุดเต้นกะทันหัน ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่จะฟื้นลมหายใจ ก้มหน้า มองเบอร์บนหน้าจอ ลมหายใจของเกาจิ่งอานจะหายไปอีกแล้ว
พี่ใหญ่!
อ๊า! ไม่ใช่มั้ง! เวลานี้พี่ใหญ่โทรมาทำไม? เขารู้อะไรเข้า?
เกาจิ่งอานกลืนน้ำลาย รับโทรศัพท์อย่างประหม่า “พี่ พี่ใหญ่ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนเหรอ?”
หลงเซียวนั่งอยู่ในห้องสมุด เหลือบไปมองเวลาบนคอมพิวเตอร์ “ดึกเหรอ?”
เกาจิ่งอาน “……” เมื่อกี้ปากและสมองเขากระตุก “ไม่ใช่ๆ ฉันล้อเล่น พี่พูดสิ”
คิ้วหนาของหลงเซียวขมวดลง “นายมีเรื่อง?”
ใจของเกาจิ่งอานกระตุก “ไม่มีนะ ผมจะมีเรื่องอะไร? ผมสบายดี”
“การเสนอราคาเป็นไปด้วยดีไหม?”
ระเบิดลงมา เกาจิ่งอานรู้สึกผิดจนอยากตบปาก ถุ้ย! เขาดีก็บ้าแล้ว!
หลงเซียวยิ้มอ่อนๆ “ฉันได้ยินมาแล้ว ตู้หลิงเซวียนได้รับการสนับสนุนจากเจิ้งเฉิงหลิน การเสนอราคาของนายถูกกดไปสองครั้ง”
เกาจิ่งอานเช็ดเหงื่อ ทำไมพี่ถึงรู้ทุกอย่างเนี่ย?
เขากลัวว่าพี่ใหญ่จะดูถูกเขา ยังไม่กล้าบอกพี่ใหญ่ และยังลากหลงจื๋อมา คิดไม่ถึง……เขายังคงประเมินพี่ใหญ่ต่ำไป
เกาจิ่งอานสะบัดผม “ครั้งนี้เจิ้งเฉิงหลินเทใจช่วยตู้หลิงเซวียน ใช้แค่ตายังมองออก”
แต่จริงๆ แล้วเกาจิ่งอานก็ต้องยอมรับ ตู้หลิงเซวียนมีความสามารถจริงๆ การเสนอราคาเขาทำได้ดี ต่อให้ตู้หลิงเซวียนไม่ช่วยเขา เขายังเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง
หลงเซียวไม่แปลกใจ “ตู้หลิงเซวียนบริหารบริษัทหลันเทียนเกือบสิบปี ความสามารถของเขา เครือข่าย วิธี มีความซับซ้อนมากกว่าที่นายคิด นายอยากชนะเขา ฉลาดอย่างเดียวไม่ได้ ต้องใช้ความสามารถ คุณภาพของราคาเสนอของนายเป็นยังไง?”
เขาไม่ถาม เกาจิ่งอานยังไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าตาของพี่ใหญ่ก็เหมือนแว่นขยาย เขาจะมองเห็นสิ่งต่างๆ เกาจิ่งอานรู้สึกผิดเล็กน้อย
เขาทนอยู่หลายคืน แก้ไขด้วยตัวเองหลายครั้ง แต่ว่าดีพอแล้วเหรอ?
“ฉัน……ฉันคิดว่าก็ได้อยู่ ไม่ถึงขั้นโดนสวนกลับสองครั้งมั้ง”
ความหมายของประโยคก็คือยังรู้สึกว่าตู้หลิงเซวียนใช้เส้น
หลงเซียวพูดไม่เร็วไม่ช้า “เอาหนังสือเสนอราคาให้ฉันดู”
เกาจิ่งอานเบิกตากว้าง
“พี่ใหญ่……พี่จะช่วยฉัน?”
เกาจิ่งอานกำหมัดอย่างดีใจ กระทืบเท้าลง ตัวรถดิ้นไปด้วย
หลงเซียว “……”
เสียงของฝั่งนั้นแปลกเล็กน้อย
“อืม ฉันให้นายเข้าร่วมโครงการของเมืองเจียงเฉิง แน่นอนว่าจะไม่ดูเฉยๆ ฉันเคยช่วยนาย อาจจะช่วยนายได้อีก” หลงเซียวอดไม่ได้ที่จะแซะเกาจิ่งอาน
“ได้สิๆ! พี่ใหญ่……พี่รอฉันแปปนึง ฉันจะให้พี่โดยเร็วที่สุด เดี๋ยวฉันส่งในอีเมล”
เกาจิ่งอานดีใจ!
พี่ใหญ่จะช่วย ชนะตู้หลิงเซวียนภายในไม่กี่นาทีเองไม่ใช่เหรอ?
“ได้”
“รออีเมลของฉันนะ! แป๊ปเดียวๆ!”
สุดท้าย เกาจิ่งอานพบว่าหน้าจอแสดงว่า “สิ้นสุดการโทร”
แต่รอยยิ้มมุมปากยิ่งอยู่ยิ่งกว้าง
วางสายโทรศัพท์ เกาจิ่งอานไม่เสียเวลา เปิดฐานข้อมูลไดรฟ์ เข้าสู่ระบบ ค้นหาโฟลเดอร์ลับ ส่งหนังสือเสนอราคาให้หลงเซียว
ดูแถบความคืบหน้าเป็น 100% เหมือนเกาจิ่งอานจะมาถึงจุดสูงสุดของชีวิตแล้ว!
ฮ่าๆๆ!
มีพี่ใหญ่ที่เก่งนี่ดีจริงๆ มีความสุขมาก!
ไม่ว่าดีใจไม่ถึงนาที เกาจิ่งอานก็รับรู้ถึงปัญหาใหม่!
ไดรฟ์!
เขามีฐานข้อมูลในไดรฟ์ ตู้หลิงเซวียนก็ต้องมีสิ!
ดังนั้นแม้ว่าหลงจื๋อจะสับเปลี่ยนหนังสือเสนอราคาของเขา ก็ไม่สามารถสับเปลี่ยนฐานข้อมูลของเขา!
แม่เอ๊ย! แม่เอ๊ย!
ทำไมเขาถึงลืมไปว่าการพัฒนาของเทคโนโลยีมีหน้าที่ในการป้องกันอัคคีภัยและการโจรกรรมอยู่แล้ว
หัวใจของเกาจิ่งอานหดลงทันที รีบหาเบอร์โทรศัพท์ของหลงจื๋อ นายอย่าลงมือเร็วขนาดนั้นนะ!
ครืดๆๆ
มือถือของหลงจื๋อสั่นหลายครั้ง
มองว่าเป็นเบอร์ของเกาจิ่งอาน หลงจื๋อไม่รับ แต่เหลือบมองตู้หลิงเซวียนที่ “เมาหลับ” บนโซฟา กระตุกมุมปากหล่อๆ
แฟ้มในมือแกว่งไปมาสองสามครั้ง ส่งเสียงครืดๆ ออกมา
หลังจากนั้น หลงจื๋อก้มลงผลักแขนของตู้หลิงเซวียน “ประธานตู้?”
คนบนโซฟาไม่ขยับแม้แต่นิด เมาจนไม่รู้เรื่องแล้ว
หลงจื๋อหมุนตัวเดินออกจากห้อง ล็อกประตูจากด้านใน
เสียงปิดประตูดังขึ้น ตู้หลิงเซวียนที่อยู่บนโซฟาค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองขวดเปล่าที่ไม่เหลือเหล้าแม้แต่หยดเดียว……
