บทที่ 1020 ผู้ชายที่ฉลาดมีเสน่ห์มาก
ฝุ่นบนกล่องหนามาก ปกปิดลายเส้นข้างบน ผสมผสานกับโต๊ะที่เต็มไปด้วยฝุ่น
ข้างมือไม่มีอุปกรณ์ ลั่วหานต้องห่อกล่องด้วยทิชชูแล้วหยิบมันขึ้นมา เช็ดมันสักหน่อย ในที่สุดก็เห็นการแกะสลักลวดลายบนกล่อง
นั่นคือกล่องใส่เครื่องประดับโบราณเก่าๆ บนกล่องเป็นรูปหงส์คู่หนึ่งที่คอของพวกมันยืดออกเป็นรูปหัวใจ หงส์แกะสลักเหมือนมีชีวิตจริง เหมือนสามารถบินออกมาได้
แม้ว่าจะไม่มีเครื่องหมายยี่ห้อ แต่ฝีมือไม่ใช่สิ่งที่เวิร์กช็อปขนาดเล็กธรรมดาทำได้อย่างแน่นอน
ลั่วหานเต็มไปด้วยความสงสัย เปิดวงแหวนโลหะที่ล็อกชั้นหนึ่งไว้ กล่องเครื่องประดับไม่ได้ล็อก และไม่มีรหัส
เปิดกล่องที่เต็มไปด้วยฝุ่น แต่ข้างในสะอาด บนฐานสีดำ มีแหวนเพชรส่องประกาย ดูแล้วขนาดของเพชรคือสามกะรัต เพชรแอฟริกาใต้เจียระไนด้านข้างหกสิบสี่เม็ด ไม่เพียงแต่เพชรเท่านั้นที่มีราคาแพง ฝีมือการทำยังนับได้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอกที่ไม่เหมือนใคร!
แหวนเพชรมีค่าขนาดนี้ กลับวางไว้บนหัวเตียงแบบนี้?
เจ้าของคือรวยเกินไปไม่สนใจเงิน หรือผู้หญิงที่รักจากไปแล้ว ท้อแท้และไม่ต้องการสิ่งนี้อีกต่อไป?
แต่ว่าหากไม่อยากได้ ทำไมต้องวางไว้ในที่ที่เด่นขนาดนี้กัน? ก่อนหลับทุกคืนต้องมองหนึ่งครั้ว เสียใจหนึ่งครั้ง การทำร้ายตัวเองเหรอ?
ลั่วหานบึนปากอย่างไม่เข้าใจ ดูเพชรอย่างละเอียดอีกสองสามครั้ง ปิดกล่องแล้ววางไว้ที่เดิม
ท่ามกลางฝุ่นละอองจำนวนมาก กล่องสะอาดดูเกะกะและสะดุดตา มันไม่เข้ากับห้องที่สกปรก
ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปกล่อง และเปิดปล่องอีกครั้ง ถ่ายรูปแหวน
ต่อมา เธอเปิดตู้เสื้อผ้าและตู้ในห้องนอน เสื้อผ้าทั้งหมดที่แขวนอยู่ในนั้นเป็นเสื้อผ้าผู้ชาย ตู้เสื้อผ้าเป็นเสื้อโค้ตทั้งหมด ต่อมาคือสีและรูปแบบต่างๆ ของเสื้อ กางเกง ในลิ้นชักซ้อนกันด้วยเนกไทต่างๆ กระดุม……
รสนิยมของMAXไม่ธรรมดา เสื้อผ้าล้วนเป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียงระดับโลกในขณะนั้น แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน ยังไม่รู้สึกล้าสมัย กลับตามสไตล์ย้อนยุคที่เป็นที่นิยมกันในช่วงนี้
MAX เป็นผู้ชายชาวอังกฤษทั่วไป ลั่วหานยืนยันเรื่องนี้ได้
ตอนนี้ลั่วหานสงสัยในตัวMAXยิ่งกว่าเดิม บนตัวเขายังมีความลับอีกเท่าไรกัน?
บอดี้การ์ดยังคงชักสีหน้า สายตาเหมือนไม่เห็นอะไร
เป็นบอดี้การ์ด เขาทำได้ดีมาก รับบทเป็นท่อนไม้อย่างเต็มที่
ลั่วหานก็ทำเหมือนเขาไม่อยู่ นอกจาก……เขาตาม เขาไม่สามารถติดต่อหลงเซียวได้
ไอ้Merrick! ไม่ให้มือถือเธอหมายความว่าอะไร? กลัวว่าเธอจะมีข่าวรั่วออกมา? ในฐานะแพทย์มืออาชีพ เธอจะบอกอาการป่วยของเขาเหรอ? คิดมากเกินไป
โกรธส่วนโกรธ ไม่โกรธส่วนไม่โกรธ เนื่องจากความกดดันของตัวตนของเขา ลั่วหานต้องทน
ดูห้องหลักเสร็จแล้ว ลั่วหานก็ดูห้องข้างๆ ข้างๆ คือห้องหนังสือ สถานที่ที่ผู้ชายซ่อนความลับมากที่สุด
MAXจัดห้องสมุดได้สบายสะอาด ตู้หนังสือด้านหลังเต็มไปด้วยหนังสือ ส่วนใหญ่เป็นผลงานชิ้นเอกของอังกฤษ นอกจากนี้ยังมีหนังสือบางเล่มเป็นภาษาฝรั่งเศสและสเปน ช่องข้างๆ เป็นหนังสือจีนที่ถูกแปลแล้วสามสี่เล่ม สี่ยอดวรรณกรรมจีน บทกวีถัง บทกวีซ่ง วรรณกรรมและประวัติศาสตร์เว่ยจิ้นราชวงศ์เหนือใต้
คิดไม่ถึงว่าMAXมีรสนิยมที่ดี ทำให้คนแปลกใจแล้ว
เช่นกัน บนโต๊ะทำงานก็มีฝุ่นหนา หนังสือและเอกสารที่วางไว้ก็มีฝุ่น หนังสือเล่มหนึ่งยังคงเปิดอยู่ มีปากกาหมึกซึมที่คลายเกลียวอยู่ตรงกลางของหนังสือที่เปิดไว้ หมึกที่ปลายปากกาแห้งแล้ว แข็งตัวอยู่ด้านบน
ถ้าไม่ใช่ฝุ่นหนา ลั่วหานจะนึกว่าเจ้าของแค่ออกไปข้างนอกพอดี
ผนังห้องหนังสือมีภาพวาดที่มีชื่อเสียงระดับโลกแขวนอยู่ ตามฐานะการเงินของMAX ที่แขวนไว้ต้องเป็นของแท้ทั้งหมดแน่นอน ภาพวาดโดยปรมาจารย์ด้านศิลปะชาวฝรั่งเศส และภาพวาดทิวทัศน์สมัยใหม่โดยจิตรกร การผสมผสานของผนังระหว่างแบบจีนและแบบตะวันตกตัดกับรูปแบบของบ้าน แต่ไม่ขัดแย้ง
มุมมองของห้องหนังสือดีมาก สามารถมองเห็นภูเขาที่อยู่ห่างไกลและสวนด้านนอก ทำงานที่นี่ อารมณ์น่าจะดีมาก
ลั่วหานดึงลิ้นชักออก ค้นไปค้นมา มีจดหมายและเอกสาร บุหรี่ ไฟแช็กและของเล็กน้อย
บอดี้การ์ดยังคงเงียบ มองลั่วหานที่ค้นของโดยไม่ผ่านการอนุญาตของเจ้าของอย่างเงียบๆ
ในลิ้นชักไม่ได้รับอะไรใหม่ ลั่วหานไปห้องข้างๆ อีก
ห้องนี้ใหญ่มาก เพียงแต่ว่าการตกแต่งธรรมดาเล็กน้อย เตียงที่มีผ้าห่มซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ โต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า
ลั่วหานกำลังมองไปที่ห้องในทิศทางตามเข็มนาฬิกา จู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นคราบบางอย่าง!
ฝุ่นหนามาก เธอไม่สามารถมั่นใจว่าบนพื้นคืออะไร แต่……ตามสัญชาตญาณของหมอ โดยพื้นฐานแล้วสามารถตัดสินได้ นั่นคือกองเลือด
ไม่สนใจว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังเปลี่ยนสีหน้าหรือยัง ลั่วหานเอียงตัวใช้มือไปจับฝุ่นบางๆ บนพื้น ใช่ นั่นคือกองเลือดที่แข็งตัวมานานแล้ว!
เลือดสีแดงออกดำเล็กน้อย เลือดพวกนี้นานเหมือนกับที่บ้านหลังนี้ที่ถูกผู้คนลืมมานาน
แต่ว่า นี่คือเลือดของใคร?
ของMAX?
เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นในหัวของลั่วหาน MAXเคยบาดเจ็บ? มองปริมาณเลือดบนพื้น ลั่วหานคิดอย่างน้องก็500ccแล้ว เสียเลือดเยอะขนาดนี้ ต้องบาดเจ็บหนัก ถึงขั้นบาดเจ็บสาหัส
แต่ว่า บาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลโดยตรง? หรือรีบให้หมอมาทำแผลที่นี่?
เกิดเรื่องกะทันหัน? ถูกศัตรูไล่ล่าไม่มีโอกาสออกไป?
คิ้วของลั่วหานขมวดแน่น เต็มไปด้วยตำถาม ทุกที่ของบ้านหลังนี้ซึมซับบรรยากาศแห่งความหวาดกลัว
เธอสงสัยถึงขั้น บ้านหลังนี้เคยมีคนตายเหลือเปล่า?
คิดแบบนี้แล้ว หลังก็เย็นวาบ ขนลุกไปทั้งตัว
“สุดหล่อ ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”
เธอรอไม่ไหวจะบอกข่าวให้หลงเซียว! ต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง!
บอดี้การ์ดหน้าตาสะลึมสะลือ “หมอแอนน่า หวังว่าคุณจะรักษาสัญญา”
แอนน่าเงยหน้ายิ้ม “มือข้างเดียวของนายก็บีบคอฉันหักได้ ยังกลัวฉันเล่นพิเรนทร์กับนาย? นายวางใจได้ ฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจ รอฉันสักครู่”
ไม่ให้เวลาบอดี้การ์ดตอบสนอง ลั่วหานหมุนตัวเดินไปที่ห้องน้ำของชั้นสอง ล็อกประตู
ห้องน้ำสะอาดและเป็นระเบียบมาก หากเพิกเฉยต่อฝุ่น
มีเครื่องใช้ในห้องน้ำให้บริการ และยังมีแปรงสีฟัน!
มีกี่คนที่อาศัยอยู่ที่นี่?
ลั่วหานสูดหายใจ หยิบมือถือของบอดี้การ์ดออกมา กดเบอร์โทรศัพท์ของหลงเซียวอย่างชำนาญ!
ประเทศจีนเป็นกลางคืน ดึกขนาดนี้ไม่รู้ว่าหลงเซียวหลับหรือยัง
ลั่วหานไม่สามารถบ่นเกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวได้ เธอเป็นแค่หมอ ทำเหมือนเป็นสายลับ เธอสาบานว่าจะไม่รับมันฝรั่งร้อนๆ แบบนี้อีก จะไม่ใจอ่อนหาเรื่องใส่ตัวเองอีก
จับมือถือ ลั่วหานตื่นเต้นจนกัดนิ้วของตัวเอง เท้าหมุนบนพื้น เหยียบฝุ่นปลิว ฝุ่นบางส่วนกลายเป็นอนุภาคเล็กๆ ในแสงแดด ค่อยๆ ตกลง
หลงเซียวที่อยู่ไกลถึงประเทศจีนยังช่วยเกาจิ่งอานดูเอกสารอยู่ ได้ยินเสียงสั่นของมือถือ เขาเงยหน้าเหลือบมอง
เบอร์ต่างประเทศที่แปลกหน้า
ตกใจ! การตอบสนองแรกคือลั่วลั่ว!
หลงเซียววางเอกสารทั้งหมดลง รีบหยิบมือถือ “hallo”
“ที่รัก ฉันเอง มีเวลาจำกัด ฉันพูดนายฟังไว้” ลั่วหานกดเสียงต่ำ กดจนไม่สามารถต่ำได้อีกแล้ว เสียงทั้งหมดดังมาจากส่วนลึกในลำคอ
โชคดีคือการได้ยินของหลงเซียวดีพอ “ได้”
ได้ยินเสียงของหลงเซียว ในใจของหลงเซียวดีขึ้นไม่น้อย อย่างน้อยบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เธอยังอยู่ดี
ลั่วหานจัดภาษาอย่างรวดเร็ว ชี้แจงประเด็นสำคัญ “ฉันอยู่ที่วิลล่าของMAX ไม่เคยมีใครย้ายเฟอร์นิเจอร์ของตกแต่งและทุกอย่างในวิลล่าของเขา
หลงเซียวเงียบและตั้งใจฟัง
ไม่เคยย้าย?
ถ้าอย่างงั้น ก่อนที่MAXจะจากไปไม่เคยคิดว่าจะได้ไป ไปแล้วไม่เคยคิดว่าจะไม่ได้กลับมาอีก
แต่เหตุผลที่เขาไป และเหตุผลที่ไม่กลับมาอีก ยังไม่รู้
ลั่วหานอธิบายต่อ “ที่น่าแปลกคือ ฉันเห็นภาพวาดบุคคลหลายคนในห้องโถงใหญ่ของวิลล่า ภาพพ่อแม่ของนายเมื่อพวกเขายังหนุ่มสาว ของMAX ยังมีหลงถิง อีกหลายคนฉันไม่รู้จัก ฉันถ่ายรูปไว้ เดี๋ยวส่งให้นาย”
ภาพวาด?
ไม่น่าแปลกใจที่วิลล่าของMAXมีภาพวาดของพ่อและแม่ แต่หลงถิง……เพราะอะไร?
เมื่อเทียบกับภาพบุคคลเหล่านี้ที่เขาแขวนไว้ เป็นการเตือนตัวเองอะไรหรือเปล่า?
ลั่วหานตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวนอกประตู เหมือนว่าบอดี้การ์ดไม่ได้มา “ยังมีอีก ฉันพบแหวนเพชรในห้องนอนของMAX ดูขนาดและรูปแบบเป็นแบบที่ใช้ในการขอแต่งงาน แต่ว่าไม่ได้ส่งมอบออกไป นายว่า เพราะMAXขอแต่งงานแล้วโดนปฏิเสธ? หรือคนที่เขาชอบแต่งงานแล้ว?”
แหวนแต่งงาน?
คิ้วแลมของหลงเซียวขมวดแน่น แม่ไม่ได้พูดถึงความสัมพันธ์ของMAX อาจจะเป็นเรื่องที่คุณแม่ก็ไม่รู้ แหวนอาจจะเป็นเบาะแสที่สำคัญ?
“ลั่วลั่ว……” หลงเซียวเปิดปากเรียกชื่อของเธอ อยากบอกเธอเรื่องที่เขารู้ทุกอย่าง พ่อแม่เคยถูกกักบริเวณในวิลล่าหลังนั้น พวกเขาเคย……เกี่ยวข้องกับอาชญากรรมของ MAX
แต่หลงเซียวกลัวลั่วหานรับไม่ได้จัดการไม่ได้ ไม่อยากกดดันเธอ
ลั่วหานตัดบทเขา จับมือถือด้วยท่าทางตื่นเต้น “แล้วก็ ฉันพบเลือดกองหนึ่งในห้องหนึ่งของชั้นสอง ต้องมีคนเคยบาดเจ็บแน่นอน คนคนนั้นบาดเจ็บหนัก นายคิดว่าจะเป็นMAXหรือเปล่า?”
คิ้วของหลงเซียวขมวดแน่นกว่าเดิม ดวงตาฝังลึกใต้คิ้ว ริมฝีปากคล้ายใบมีดเม้มแน่น
หรือว่าเกี่ยวข้องกับการเสียโฉมของMAX? เขาซ่อนตัวอยู่ข้างในหลังจากเสียโฉม?
“ลั่วลั่ว ฉันเข้าใจแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้ เธอต้องฟังฉันพูด ใจเย็นๆ นิ่ง อย่ามีอารมณ์ร่วม และอย่าถามมาก บอกเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับปีนั้นให้เธอ” น้ำเสียงของหลงเซียวสงบและราบรื่น ทำให้ลั่วหานรู้สึกปลอดภัย
“อืม นายพูด”
ลั่วหานดูเวลาที่โทร จริงๆ เวลาผ่านไปแค่สองนาที แต่เธอรู้สึกเหมือนผ่านไปนานถึงครึ่งชั่วโมง
“พ่อกับแม่เคยถูกMAX กักบริเวณที่วิลล่า ฉันคิดว่าห้องเปื้อนเลือดที่เธอเห็นเมื่อกี้ เป็นห้องที่พวกเขาเคยอยู่ และเลือดพวกนั้น น่าจะเป็นของMAX เขาเคยเสียโฉมในกองไฟ บนตัวอาจจะมีแผลอื่นอีก MAXเป็นคนที่ทำงานด้านมืด เธออย่างยุ่งเรื่องนี่จะดีที่สุด รีบออกจากวิลล่า ต่อจากนี้อย่าไปอีก”
ลั่วหาน “……”
บ้าจริง!
หลงเซียวยังคงสงบลงอย่างต่อเนื่อง “ลั่วลั่ว ฉันมีความขัดแย้งกับ MAXเล็กน้อย ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามายุ่งเกี่ยว เธอต้องเชื่อฟัง”
ลั่วหานได้ยินเขาพูดว่าเธอต้องเชื่อฟัง ในใจอบอุ่น แม้แต่ความน่ากลัวที่เห็นคราบเลือดก็จางหายไปกว่าครึ่ง แต่ลั่วหานยิ้มอย่างภูมิใจ “นายคิดว่าทันเหรอที่รัก? ฉันเข้ามาแล้วนะ”
หลงเซียว “……”
ตรงกันข้ามลั่วหานกลับรู้สึกผ่อนคลาย ดูเหมือนเธอจะอยู่ในแวดวงเดียวกับหลงเซียวโดยไม่ได้ตั้งใจ!
จู่ๆ มีความตื่นเต้นที่คู่รักทำงานร่วมกันเพื่อสร้างรายได้!
“นายอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าคนไข้ของฉันคือใคร? ฉันบอกนายอย่างมั่นใจว่า คนนี้มีความเกี่ยวข้องกับMAX คนไข้ของฉันชื่อMerrick เป็นสมาชิกสภาของอังกฤษ ฉันยังบอกนายได้ MerrickเหมือนMAXมาก ฉันสงสัยว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน
แต่ทำไมไม่มีการสื่อสารระหว่างพี่น้อง ทำไม MAX ถึงเปลี่ยนจากสมาชิกรัฐสภามาเป็นมาเฟีย ระหว่างนี้นายน่าจะคิดอะไรได้นะ?”
ลั่วหานยกคางอย่างได้ใจ แม้ว่าคนๆนั้นจะมองไม่เห็นดวงตาของเธอ แต่ว่าเธอดีใจมาก!
คิ้วของหลงเซียวค่อยๆ คลาย “ฉันคิดว่าฉันรู้แล้ว”
ลั่วหานชอบความฉลาดของเขา เพียงแค่ให้ข่าวเล็กน้อยเขาก็เข้าใจทั้งหมด!
ผู้ชายที่ฉลาด มีเสน่ห์มาก!
“ฉันจะยังคงเอาชนะจากด้านข้าง หากนายจะตรวจสอบก็ตรวจสอบไปเลย ถ้าสามารถผ่านด่านนี้ไปได้ บางทีมันอาจจะช่วยความจริงของตอนนั้นได้ และก็ การพิจารณาคดีครั้งที่สองของหลงถิงกำลังจะเริ่มขึ้น นายสู้ๆ นะ!”
ลั่วหานยิ่งพูดยิ่งผ่อนคลาย มีความสดใสที่จะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นหลังจากความเศร้าโศกเสียใจ
หลงเซียวก็สดใสขึ้นเยอะมาก “ลั่วลั่ว เธอต้องระวังปกป้องตัวเอง อย่าเสี่ยงเกินไป เรื่องอื่นฉันจัดการเอง หน้าที่ของเธอคือกลับมาอย่างปลอดภัย เรื่องอย่างอื่นไม่ใช่หน้าที่ของเธอ เธอไม่เป็นอะไร ฉันถึงจะสบายใจ รู้ไหม?”
ลั่วหานตกลงอย่างเต็มปากเต็มคำ “ได้ได้ ฉันเชื่อฟังนาย!”
เธอรู้ เขาเป็นห่วงเธอ แต่ว่าเขาอาจจะไม่รู้ เธอไม่อยากหลบข้างหลังเขา เธออยากเผชิญหน้าทุกอย่างกับเขามากกว่า
อีกอย่าง……
เธออยู่ไกลถึงอังกฤษ เขาจัดการได้เหรอ?
เขาลงมือจากMerrickต่อ พยายามช่วยเขาแบ่งเบาภาระ
ไม่ได้ออดอ้อน ลั่วหานพูดประเด็นสำคัญจบก็วางสายลบประวัติการโทร
ส่งรูปให้หลงเซียว รอส่งรูปให้หมด รอรูปถ่ายส่งสำเร็จ ลบประวัติข้อความ
หลังทำเสร็จ ลั่วหานเดินกร่างออกจากห้องน้ำอย่าง ทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอบคุณมากๆ นะสุดหล่อ คืนมือถือให้คุณ รูปช่วยฉันเก็บไว้ กลับแล้วส่งมาให้ฉัน ขอบคุณนะ”
ลั่วหานยัดมือถือคืนให้บอดี้การ์ดอย่างเท่ๆ สีหน้าอีกคนเต็มไปด้วยความมึนงง
ที่ลั่วหานไม่รู้คือ ตั้งแต่เธอก้าวแรกที่เธอเดินเข้าวิลล่า การกระทำทั้งหมดอยู่ภายใต้การสอดส่องของสายตาคู่หนึ่ง
ภายในปราสาทแห่งหนึ่งในลอนดอน MAXถือแก้ววอดก้า นั่งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ครึ่งตัวจมอยู่บนโซฟา ง้างขาข้างเดียวสบาย ๆ ค่อยๆ ชื่นชม ทุกการเคลื่อนไหวของลั่วหานในวิลล่า รวมถึงการสนทนาระหว่างเธอกับหลงเซียว
ผู้ช่วยผานมือหลังจากเล่นวิดีโอแล้ว โค้งตัวพูด “เจ้านายครับ ต้องนำตัวเธอมาไหมครับ?”
“ไม่จำเป็น” MAXกระตุกมุมปากอย่างเยือกเย็น ดูเหมือนจะสนุกกับเรื่องตลก
“แต่ว่า ตอนนี้เธอรู้เยอะเกินไปแล้ว ไม่ดีต่อพวกเรา หากเธอสืบไปเรื่อยๆ แล้วรู้มากกว่านี้……” ลูกน้องพูดแล้วหยุด
MAXโบกมืออย่างไม่รีบ “รู้แล้วทำอะไรได้? เก็บเธอไว้ เธอยังใช้ได้ ไปสืบดู เธอเข้าไปได้ยังไง? แล้วก็……เป้าหมายที่เธอมาอังกฤษ”
“รับทราบครับ BOSS”
ลูกน้องรับคำสั่ง การฝึกฝนมากอย่างดีดำเนินการทันที
ข้างหน้าของหน้าจอ เหลือเพียงMAXคนเดียว
MAXถอดหมวกสีดำออก ใบหน้าครึ่งซีกที่ถูกปิดค่อยๆ ปรากฏขึ้นภายใต้แสงไฟ……
หน้าที่ถูกไฟไหม้เหมือนรากไม้เหี่ยวๆ ขยายจากแก้มด้านบนไปที่มุมตา ผิวขาวราวกับหิมะเป็นสีดำในหลายจุด ผิวหนังที่เหี่ยวย่นตั้งแต่จมูกถึงหูสองข้างนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า นอกจากคางมีผิวที่สมบูรณ์ ทั้งใบหน้าได้สูญเสียรูปลักษณ์เดิมไป
ผิวหนังเหี่ยวย่นล้อมรอบดวงตาสีน้ำเงินเข้มสองข้าง มืดเหมือนปล่อยกระแสไฟฟ้า เจาะเข้าไปในหน้าจอ ตรงเข้าที่ใบหน้าสวยที่ถูกหยุด
รอยยิ้มที่สวยงามของลั่วหาน ตราตรึงตรงกลางหน้าจอ
