บทที่ 1023 สุภาพบุรุษมาก หล่อมาก!
สนามบินที่มีคนเข้าๆออกๆเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สถานที่ที่ดีสำหรับฝั่งตรงข้ามที่จะลงมือ หลงเซียวเอามือวางไว้อยู่ในกระเป๋าของเสื้อคลุมโดยปริยาย เงากายที่เรียวยาวไม่ได้รีบขึ้นรถ แต่คือเดินไปยังข้างๆหยิบมือถือขึ้นมา
สถานที่มืดบางแห่ง หรือว่าด้านสว่าง มีคนกำลังจ้องเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเขา วิเคราะห์สถานที่ในก้าวต่อไปที่เขาจะไปอยู่ หาโอกาสการลงมือที่ดีที่สุด
หลงเซียวไม่รีบไม่ร้อนกดเบอร์โทรออก เสียงโทรออกดังแค่หนึ่งทีก็ถูกจี้ตงหมิงรับแล้ว
“เถ้าแก่ ท่านมาถึงเมืองเจียงเฉิงหรือยัง?”
“เพิ่งลงจากเครื่องบิน ไม่ต่างกันมากกว่าที่ผมคาดเดาไว้” เสียงของหลงเซียวสงบเข้มต่ำ
ฝั่งนี้ของจี้ตงหมิงกลับไม่ใจเย็นแล้ว “เถ้าแก่ ท่านจัดเตรียมตัวให้พร้อม คนของพวกเราจัดเตรียมพร้อมแล้ว เพียงแค่ท่านไม่เป็นอะไร อย่างอื่นพวกเราสามารถวางมือไปทำ”
หลงเซียวยกมุมปากยกแล้วยกอีก อุณหภูมิของเมืองหลวงสูงกว่าเมืองเจียงเฉิง คุณภาพอากาศของเมืองชายฝั่งก็ดีกว่าด้วย เวลาลมหายใจเข้าออกล้วนรู้สึกอุ่นๆ
นอกจากอาวุธที่แข็งในมือแล้ว เหมือนดั่งทุกอย่างล้วนงดงามมาก
“บอกกับทุกคน จับคนเป็น”
เขาต้องการพยานบุคคล จะงัดปากของคนเหล่านี้ให้เปิดออก!
ดังนั้นจะต้องเก็บชีวิตไว้
“ใช่ ผมพูดกับพวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่บุ่มบ่าม” จี้ตงหมิงฝั่งนี้ติดต่อคนที่ดักซุ่มเสร็จแล้ว เล่าความหมายของเถ้าแก่ใหม่อีกครั้ง
โทรศัพท์เสร็จ หลงเซียวเอามือถือวางกลับไปในกระเป๋า ดั่งเป็นคนที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม เดินกลับไปข้างรถอย่างเงียบสงบสบาย
ที่ไม่ไกล มีนักแม่นปืนคนหนึ่งหมอบอยู่ในกระจกรถที่เป็นกระจกด้านเดียว ปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือเล็งตรงหลงเซียวที่อยู่ข้างนอกหนึ่งร้อยกว่าเมตร ตรงกลางของวงเล็งตรงหัวใจของหลงเซียว นิ้วมือค่อยๆกดลงไปอย่างเบาๆ
ในฉับพลันที่กำลังจะยิงกระสุนออก หลงเซียวหมุนตัวขึ้นรถเลย
นักแม่นปืนกัดฟัน!
บนรถ หลงเซียวที่อยู่ภายใต้การควบคุมและคอยสังเกตของฝั่งตรงข้ามมานาน นั่งอยู่หลังรถอย่างเงียบสงบ หลับตาพักผ่อนอย่างสบาย
นักแม่นปืนอีกคันหนึ่งจัดวางปืนไรเฟิลในมือให้เรียบ ปากปืนที่มืดดำเล็งบนหัวของหลงเซียวไว้ เพียงแค่กระสุนลูกหนึ่ง ก็สามารถยิงหัวหลงเซียวแตก
“เถ้าแก่ พวกเราออกเดินทางแล้ว”
“อืม”
คนขับรถสตาร์ทรถ พยายามทำให้ตนเองเยือกเย็นลง แกล้งทำเป็นไม่มีอันตรายอะไรอยู่ข้างกายด้วย โชคดีหลงเซียวใจเย็นพอ ก็ชักนำอารมณ์ของคนขับรถไปด้วย ไม่งั้นอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่รู้ว่ามีนักฆ่า คาดว่าแม้แต่พวงมาลัยเขาล้วนจะคุ้มไม่อยู่แล้ว
ทำตามเส้นทางที่กำหนดไว้ตั้งแต่เดิม รถไม่วิ่งทางหลัก แต่เลือกทางเล็กที่แทบจะไม่มีรถผ่านคนน้อย คนของพวกเขาก็อยู่ในระหว่างทางนั้น
เหมือนอย่างที่คิด หลังจากรถที่มีหลงเซียวนั่งอยู่ขับออกไปแล้ว รถอเนกประสงค์สีดำคันหนึ่งก็ตามไปยังทิศทางเดียวกัน ต่อไปคันที่สองก็ตามไปด้วย
รถสองคัน นักฆ่าสองคน
น่าจะยังไม่ใช่แค่นี้
หลงเซียวหลับตา นิ้วมือดั่งหอมต้นเดี่ยวหยกขาวค่อยๆหมุนแหวนแต่งงานทีละรอบ ทีละรอบ การสัมผัสที่อบอุ่นทำให้แหวนอุ่นร้อนขึ้นมาเลย
รถออกจากทางหลักอย่างรวดเร็วมาก ทางข้างหน้าลงไปก็เป็นทางเล็กที่ถูกเหยียบจนเป็นหลุม เป็นหลุม ทั้งเส้น ที่นี่มอเตอร์ไซต์น้อยมาก พื้นถนนกำลังซ่อมแซม คนทั่วไปล้วนไม่ยอมทรมานรถของตนเองขนาดนี้
รถขับไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร รัศมีในการสั่นสะเทือนยิ่งรุนแรงขึ้น คนขับรถ “ถือโอกาส” ลดความเร็วให้ช้าลง
รถอเนกประสงค์สีดำลงจากทาง รักษาระยะห่างประมาณห้าร้อยเมตรกับรถของพวกเขาไว้ เขาช้า รถข้างหลังก็ลดความเร็วอย่างเหมาะสมด้วย รถสองคันข้างหลังก็เพิ่มความเร็วตามมาด้วย เส้นทางมีทางโค้งหลายแห่ง หัวโค้งของโค้งหักศอกหลายแห่งถูกพงหญ้าที่แห้งปิดสายตาไว้ จะต้องเลี้ยวผ่านไปจึงสามารถมองเห็นทางข้างหน้า
คนขับรถควบคุมพวงมาลัยอย่างชำนาญ สำรวจรถข้างหลังผ่านกระจกมองหลัง “เถ้าแก่ พวกเขาอยู่ข้างหลัง ข้างหน้าคาดว่าจะลงมือแล้ว”
หลงเซียวหยุดการกระทำที่เล่นแหวน “ผ่านโค้งไป จอดรถไว้”
“ได้ครับ”
คนขับรถฟังคำสั่งจากหลงเซียว ผ่านพงต้นกกที่อุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง จอดรถไว้ที่พื้นที่ตาบอดของทางโค้ง
“เจ้านาย พวกเขาใกล้มาแล้ว” คนขับรถสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที ในใจคิดว่าเถ้าแก่ใหญ่กล้าหาญเกินไปแล้วมั้ง!
เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ถึงระดับนี้ เจอกับสถานการณ์ที่จัดการยากหวาดกลัวเหมือนเดิม มือที่จับพวงมาลัยอย่างแน่นเหงื่อเต็มไปหมด
หลงเซียวกลับมีลำดับไม่สับสนถอดเสื้อโค้ตที่อยู่บนกายออกอย่างมีประสิทธิภาพ ดึงที่พิงหลังจากบนเก้าอี้ออกมาอันหนึ่ง คลุมเสื้อโค้ตอยู่บนที่พิงหลังและเอาหมวกขอบแคบสีดำอันหนึ่งจากข้างหลังวางไว้อยู่ข้างบนอีก
จากนั้นผลักประตูรถออกลงจากรถ หันข้างนั่งยองๆอยู่นอกหน้าต่างรถ
คนขับรถก็ไม่กล้าล่าช้าด้วย เลือนแบบวิธีทำของหลงเซียวทำ “คนปลอม” คนหนึ่งอยู่บนที่นั่งคนขับรถ ลงจากรถหลบอยู่ข้างยางรถ
หลงเซียวหยิบปืนที่เมื่อกี้ยังไม่ได้ใช้ออกมาจากกระเป๋าของเสื้อคลุม ฝีมือแคล่วคล่อง ฉึบฉับ ดึงที่ป้องกันออก
ปืนที่หนักอึ้งใส่กระสุนเต็ม ทั้งหมดมีกระสุนสิบนัด นัยน์ตาที่มืดดำดั่งยามค่ำคืนดึก จ้องมองปากปืน
หูตามเสียงลมตรวจสอบแยกแยะเสียงยางรถที่เสียดสีพื้นถนน คำนวณระยะห่างที่รถเข้าใกล้
ใกล้แล้ว………
สามร้อยเมตร สองร้อยเมตร หนึ่งร้อยเมตร………
ฝั่งตรงข้ามขับรถระมัดระวังอย่างมาก สามารถแยกแยะได้ชัดว่าไม่ใช่มือใหม่
คนเหล่านี้กล้าเอาเงินจะเอาชีวิตเขา คิดว่าล้วนเป็นผู้ที่ลี้ภัยสุดขอบฟ้า
ห้าสิบเมตร!
สี่สิบเมตร!
สามสิบเมตร!
เอี๊ยด เสียงหนึ่ง ยางหน้ารถเสียดสีพื้นดินอย่างรุนแรง หัวรถโค้งหักศอก พวกเขามาแล้ว
มือหนึ่งของหลงเซียวพยุงก้นปืนไว้ ตาดำที่ซ่อนเร้นอยู่ข้างหลังรถปล่อยไอเย็นที่เย็นชาออกมา
“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!”
ในฉับพลันที่รถของฝั่งตรงข้ามมองเห็นรถของหลงเซียว ปืนไรเฟิลยิงกระสุนสามนัดออกมาต่อกัน ทุกนัดล้วนยิงถูกเสื้อคลุมที่อยู่หลังรถ
“คนล่ะ!”
กระสุนยิงทะลุที่พิงหลัง พวกเขาจึงรู้สึกถึงว่าหลงเซียวไม่ได้อยู่บนรถเลย
“หาคน!”
ตามด้วยเสียงร้องตะโกนหนึ่งที คนที่อยู่ข้างหลังรถก็กระโดดลงมาด้วย ทั้งหมดมีสี่คน ปืนสี่กระบอก ทุกคนล้วนแต่งตัวเต็มยศ เห็นลักษณะก็รู้ว่าเป็นทหารรับจ้าง
หลงเซียวยิ้มเย็นชา เครือข่ายความสัมพันธ์ของหลงถิงเหมือนอย่างที่คิดไม่ง่ายจริงๆ เพื่อที่จะฆ่าเขา แม้แต่ทหารรับจ้างล้วนเชิญมาแล้ว
“ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”
ปืนของหลงเซียวยังไม่ได้ยิง เสียงกระสุนต่อกันยิงออกมาจากข้างหลังตัวเขา!
คนที่ดักซุ่มอยู่ในนี้มานานเกิดการโต้กลับ ทำการยิงรบกันอย่างรุนแรงกับนักฆ่าสี่คนขึ้นมา!
ทางเล็กๆที่กว้างขวางทันทีนั้นเสียงปืนดังลั่นอย่างรุนแรง พื้นถนนที่เป็นหลุมฝุ่นฟุ้งกระจาย ประกายไฟที่กระสุนเสียดสีอยู่ในควันหนาเผา ฟู่ ฟู่ ฟู่ อย่างกำเริบเสิบสาน
ในมือพวกนักฆ่าปืนจริงกระสุนจริง คนของหลงเซียวไม่เลวเช่นกัน!
เวลาเหมือนถูกกดหยุดไว้อยู่ในท่ามกลางเสียงเคลื่อนไปมาของกระสุน รอบๆเหลือแต่แรงอาฆาตที่เย็นชากับกลิ่นอายของความตาย
ท่ามกลางฝุ่นละออง หลงเซียวขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก เม้มริมฝีปากที่ขูดรีดอย่างแน่น!
การลงมือของหลงถิงโหดเหี้ยมกว่าที่เขาคิด!
คนคนนี้ เขาเก็บไว้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด มืออ่อนอีกไม่ได้แล้ว!
ปั้ง ปั้ง!
กระสุนยิงทะลุผ่านหน้าต่างรถ กระจกแตกกระจาย ตามด้วยเสียงชนที่ ปั้ง ปั้ง ยังมีเสียงร้องที่เศร้าโศกกับกรีดร้อง
“อ่า!!”
“อ่า!!”
เสียงที่ร้องดังอยู่ข้างหูทำให้หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างแน่น!
หลงเซียวโผล่หัวออกไปจากข้างหลังรถ มีพละกำลังกล้าหาญไล่จับนักฆ่าที่กำลังถือปืนเดินไปยังเขาคนหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว ในทันทีนั้น ตาที่มืดดำกลายเป็นมีดคม!
ปืนที่อยู่ในมือเล็งตรงต้นขาของคนเสื้อดำในระยะใกล้——
“ปั้ง——พู่!!”
กระสุนแม่นยำเจาะเข้าไปในเลือดเนื้อของนักฆ่า
“อ่า!!”
เสียงร้องทรมานเสียงหนึ่งฉีกท้องฟ้ายาวขาด เลือดที่แดงฉานไหลออกจากขาของผู้ชายอย่างรวดเร็ว เปื้อนกางเกงกับมือที่เขาปิดบาดแผลไว้เป็นสีแดง
ผู้ชายโมโหจ้องมองเป้าหมายคือบุคคลที่อยู่รถฝั่งโน้น ภายใต้การรีบร้อนยกปืนขึ้นมาชี้ไปยังหลงเซียวก็จะยิงกระสุนไปอีก!
ปั้ง!
