บทที่ 1017 เสี่ยวจื๋อหึงแล้ว
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปทุกอย่างจบลงพอดี หลงจื๋อเดินออกจากประตูโรงแรมด้วยความมั่นใจ ขายาวเดินไปที่จอดรถของเกาจิ่งอาน มองดูเกาจิ่งอานยืนอยู่นอกรถที่ถูกแช่แข็งเหมือนหมา
“ยังออกมายินดีฉัน? ขอบคุณนะ” หลงจื๋อยื่นแฟ้มให้เกาจิ่งอานด้วยท่าทางหล่อๆ
เขาไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเกาจิ่งอานเปลี่ยนไป สีหน้าของเกาจิ่งอานดูไม่ดีถึงขั้นเป็นก้นกระทะได้แล้ว
“น้องสาม……”
หลงจื๋อหยิบมือถือที่ห่อด้วยกระดาษ “ของตู้หลิงเซวียน นายปลดล็อกรหัส ส่งข้อความให้ซุนปิงเหวิน ให้เขามา”
แผนของหลงจื๋อง่ายมาก และคิดไปเองว่าเก่งมาก เขาจะโอนความผิดในการขโมยเอกสารให้ซุนปิงเหวิน ให้ซุนปิงเหวินเป็นแพะรับบาป ยังไงเอกสารของเขาก็ถูกสับเปลี่ยนแล้ว ต้องมีคนได้รับผิดชอบอยู่แล้ว
และจนถึงขณะนี้ คนที่เข้าห้องของตู้หลิงเซวียนมีแค่เขา เขาต้องการขยายขอบเขตผู้ต้องสงสัย
ไม่ต้องสงสัย ซุนปิงเหวินเหมาะที่จะเป็นแพะรับบาปที่สุด
แต่ว่าเกาจิ่งอานกลับไม่ใช่แบบนั้น “น้องสาม ฉันต้องบอกนาย นายดีใจเร็วไปแล้ว ต่อให้นายสับเปลี่ยนเอกสารของตู้หลิงเซวียน ฐานข้อมูลในไดรฟ์ของเขานายก็สับเปลี่ยนไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าเอกสารเปลี่ยนไป ก็จะถ่ายเอกสารใหม่ ดังนั้น ทุกสิ่งที่นายทำในคืนนี้……อืม โดยพื้นฐานแล้วมันไม่มีประโยชน์เลย”
เกาจิ่งอานกอดไหล่ของหลงจื๋ออย่างเห็นใจ ใช้มือที่มีแรงตบบ่าเขา ให้เขาอย่าร้องไห้
ปากของหลงจื๋อกระตุก “…….ทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้?”
เกาจิ่งอานก็มึนแล้ว “ฉันก็อยากบอกให้นายเร็วกว่านี้ แต่ผ่านไปสักพักฉันก็ลืม ฉันคิดว่าวิธีการที่นายคิดจะต้องไร้ที่ติ ใครจะรู้ว่าหลังจากที่พี่ใหญ่ยกประเด็นขึ้นมา พบว่าวิธีของนายมันกากมาก”
หลงจื๋อกัดปากแน่น “……พี่ฉัน? นายบอกพี่ฉันแล้ว? นายบอกเขายังไง? นายพูดอะไร? พี่ฉันพูดอะไร? เขารู้ว่าฉันเข้าใกล้ตู้หลิงเซวียนแล้ว?”
วินาทีเดียวหลงจื๋อจักรพรรดิคำราม กอดไหล่เกาจิ่งอานแล้วเขย่าอย่างเอาเป็นเอาตาย เขย่าจนสมองและหัวของเกาจิ่งอานจะแยกจากกัน
“หยุด! นายหยุดก่อน! นายทำแบบนี้ฉันจะพูดยังไง?” สมองกับเส้นประสาทจะขาดแล้ว!
หลงจื๋อไม่เขย่าแล้ว มือยังคงจับไหล่เขาแน่น เตรียมทำอีกครั้งตลอดเวลา ดวงตาเบิกกว้าง จ้องเขม็งปากของเกาจิ่งอาน
“อย่าตื่นเต้น ฉันไม่ได้พูดอะไร พี่ใหญ่ยังไม่รู้อะไร” ดวงตาของเกาจิ่งอานเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ความหมายก็คือพี่ดีกับนายมากใช่ไหม? ซาบซึ้งไหม? ดีใจไหม? อยากร้องไห้หรือเปล่า?
“จริงเหรอ?”
“ไร้สาระ เป็นพี่รองของนาย ฉันจะหักหลังนายได้ยังไง?”
จริงๆ คือไม่มีเวลาพูดความจริงให้พี่ใหญ่ ถ้าพี่ใหญ่ถามขึ้นมา เขาก็ไม่สามารถสัญญาได้ว่าจะบอกไหม
หลงจื๋อบีบจมูก จู่ๆ ก็รู้สึกแฟ้มเล่มนั้นรกตา “ตอนนี้ทำไงดี? ฉันเปลี่ยนกลับคืนอีกเหรอ?”
เกาจิ่งอานกระแอม ในใจเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ “น่าจะ……มีแต่แบบนี้แล้ว”
หลงจื๋อมองบน “นายไป”
“ฉัน?” เกาจิ่งอานชี้ที่จมูกของตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“พูดไร้สาระ ฉันดื่มเหล้าขวดนั้นกับเขาจนหมด ตอนนี้ตู้หลิงเซวียนเมาจนไม่รู้เรื่อง ต่อให้นายขายเขาทิ้งเขาก็ไม่รู้” หลงจื๋อตบบ่าเขาอย่างชอบธรรม แล้วเปิดประตูรถอย่างเก๋ไก๋
เกาจิ่งอาน “……”
เหมือนจะถูกหลอก
“เดี๋ยว นั่นคืออะไร?”
สายตาของเกาจิ่งอานจ้องไปที่รถBMWสีดำ จับแขนเสื้อของหลงจื๋อ
“อะไร?”
มองตามเขา
ซุนปิงเหวิน
เขามาทำไม?
เกาจิ่งอานยิ้มอย่างเยือกเย็น มือใหญ่พาดคอหลงจื๋อ เคาะไหปลาร้าของเขา “ซุนปิงเหวินพวกเขามาเมืองเจียงเฉิง เหมือนว่าเพื่อที่จะมาหาตู้หลิงเซวียนนะ”
สถานที่ที่ของหลงจื๋อและเกาจิ่งอานอยู่นั้นห่างไกล ในจุดอับแสงไฟสลัว ดังนั้นคนข้างนอกจึงมองฝั่งนี้ได้ไม่ชัดเจน แต่ว่าพวกเขาสามารถมองเห็นข้างนอก
หลงจื๋อก็จ้องเช่นกัน “ซุนปิงเหวิน……โม่หรูเฟย……เจิ้งซิน……ตู้หลิงเซวียน โอ้ พวกเขาทั้งสี่คนล้วนเป็นศัตรูของพี่ใหญ่ คู่แข่ง ศัตร ศัตรูตัวฉกาจ สี่คนนี้รวมกัน ต้องไม่มีเรื่องดี!”
เกาจิ่งอานพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ถูก ซุนปิงเหวินน่าจะมาเพื่อร่วมมือกับตู้หลิงเซวียน เขาต้องการใช้ ตู้หลิงเซวียนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา หรืออาจจะยอมเป็นหมาให้ตู้หลิงเซวียน แต่เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือพี่ใหญ่ของพวกเรา”
ดวงตาสวยงามของหลงเจ๋อหรี่ลงเป็นเส้น ทำไมเขาถึงดื้อรั้นที่เกาจิ่งอานพูด “พี่ใหญ่ของพวกเรา” ล่ะ!
“ไม่ได้ ฉันจะไปดู”
“นายรอก่อน นายจะดูอะไร? ตอนนี้ตู้หลิงเซวียนหลับไม่ตื่น ซุนปิงเหวินไปแล้วก็ต้องออกมา อย่าเพิ่งขยับ”
เกาจิ่งอานดึงหลงจื๋อไว้ ให้เขารอด้วยกัน
เร็วมาก ซุนปิงเหวินถูกคนขับรถเข็นเข้าไปในโรงแรม ฝั่งนี้เหลือเพียงรถของเขา
ต่อมา มีความคิดหนึ่งโดดเข้ามาในหัวของเกาจิ่งอาน
“ใช่แล้ว! ฉันคิดได้วิธีหนึ่ง”
หลงจื๋อมองเขา มองรถคันนั้น แล้วมองมือถือและแฟ้ม เข้าใจความเป็นไปได้ด้วย “เป็นวิธีที่ดี!”
เกาจิ่งอานลูบจมูก “ปลดล็อกรถง่ายกว่าปลดล็อกรหัสมือถือมากๆ ให้นายดูฝีมือของพี่ชาย”
สองนาทีต่อมา หลงจื๋อรู้แล้วว่าฝีมืออะไร
ก็เป็นแค่การงัดรถนี่!
ฝีมือของเกาจิ่งอานไม่ได้หลอก ลวดหนึ่งเส้น งอเป็นตัวL หมุนสองสามครั้งในรูกุญแจ ประตูรถเปิดออกแล้วจริงๆ
หลงจื๋อเบิกตาโตตั้งแต่ต้นจนจบ ในที่สุดหลงจื๋อก็ไม่อยู่นิ่ง
“นาย……นายเป็นขโมยมืออาชีพเหรอ! โอ้! อย่างนี้นายยังเป็น!” หลงจื๋อมองเกาจิ่งอานใหม่แล้ว ไม่ใช่มังกรที่กินดื่มเล่นการพนันเท่านั้น หัวหน้าการลักพาตัว รีเฟรชมุมมองทั้งสามของเขา!
เกาจิ่งอานใส่ของเข้าไป ปิดประตูใหม่ ปรบมือแปะๆ “ฮิๆ! พี่ใหญ่ของพวกเราขอให้ฉันเรียนกังฟูจากหวังเทียนซิงแห่งกองทัพนกอินทรีพิเศษ และได้เรียนรู้ทักษะอื่นๆ ของกองกำลังพิเศษ กำลังกังวลไม่มีที่ไหนที่จะใช้มัน”
ใบหน้าของหลงจื๋อกระตุก “กองทัพนกอินทรีพิเศษ?”
“ใช่ ที่นายกล่าวสุนทรพจน์เมื่อครั้งที่แล้ว หลงแย่เฉินที่สวมชุดทหารเป็นลูกพี่ของกองทัพนกอินทรีพิเศษ หวังเทียนซิงเป็นลูกน้องของเขา แต่ก็เก่งเหมือนกัน! พี่ใหญ่ให้ฉันเรียนกังฟูจากเขาโดยเฉพาะ”
เกาจิ่งอานแสดงออกว่าดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมสนใจสีหน้าหึงของหลงจื๋อ
หลงจื๋อหึงมาก หงุดหงิดมาก น้อยใจมาก!
ทำไมพี่ใหญ่ไม่ให้เขาเรียนด้วย?
เขาก็จะเรียน!
“ไปแล้ว!”
หลงจื๋อหมุนตัวเดินไปอย่างไม่สบอารมณ์
เกาจิ่งอานเชิดหน้ายืดอก ว่าแล้ว เหมือนว่าพี่ใหญ่จะลำเอียงเขา
ฮ่าๆ! ดีใจมาก!
ชั้นบน
รถเข็นของซุนปิงเหวินหยุดที่นอกห้องของตู้หลิงเซวียน เคาะประตู
ข้างในไม่มีคนตอบ
เขามั่นใจมากว่านี่คือห้องของตู้หลิงเซวียนจริงๆ ไม่มีคนเหรอ?
ซุนปิงเหวินเคาะอีกสองครั้ง “ประธานตู้ คุณอยู่ไหม?”
รอสามสี่วินาที ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ซุนปิงเหวินสับสน
“ท่านประธานครับ ประธานตู้หลับแล้วหรือเปล่า?” คนขับรถเดาอย่างไม่แน่ใจ
ซุนปิงเหวินคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ครั้งนี้ซุนปิงเหวินมีภารกิจใหญ่ ทำไมถึงนอนเร็ว?
ดังนั้นจึงจะเคาะประตูต่อ แต่ขณะที่เขายกมือ ประตูถูกเปิดจากด้านใน
ประตูเปิดออก แสงสว่างกระทบใบหน้าของซุนปิงเหวิน แสงสีขาวทำให้เขาหรี่ตา
รอการปรับโฟกัสใหม่ เงยหน้ามองเห็นใบหน้าที่ย้อนแสง ดวงตาที่ลึกล้ำกำลังมองมาที่เขา
“ประธานตู้……ฉันคือซุนปิงเหวิน พวกเราเคยเจอกันในงานเลี้ยง คุณยังจำฉันได้ไหม?” ซุนปิงเหวินยื่นมือขึ้นเอง ยิ้มด้วยท่าทางเป็นมิตร
แน่นอนว่าตู้หลิงเซวียนรู้จักเขา และรู้จักดีด้วย
ความไม่พอใจเล็กน้อยระหว่างเขากับหลงเซียว เขาก็รู้ดี
แต่ท่าทางของตู้หลิงเซวียนกลับตระหนักได้ในทันที “ลุงซุนนี่เอง สวัสดีครับ”
ตู้หลิงเซวียนจับมือเขา ท่าทางเป็นมิตรมาก บรรยากาศที่โอ่อ่าและสง่างามทำให้ผู้คนอยากจะเข้าใกล้อย่างต่อเนื่อง
ซุนปิงเหวินรู้สึกผ่อนคลายทันที “สวัสดีครับประธานตู้ มาหาดึกๆ ไม่รบกวนคุณพักผ่อนใช่ไหม?”
ขณะนี้ถึงจะรู้สึกได้ กลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวตู้หลิงเซวียน เข้มมาก และยังเป็นเหล้าขาวที่แรง
“ไม่รบกวน เชิญครับลุงซุน” ตู้หลิงเซวียนเปิดประตูห้อง ต้อนรับอย่างกระตือรือร้น
ซุนปิงเหวินมั่นใจในการคาดเดาของเขามากขึ้นว่าบุคคลนี้สามารถสร้างพันธมิตรได้
“ขอบคุณมากครับประธานตู้!”
“ลุงซุนเกรงใจ พวกเรานับได้ว่าเป็นเพื่อนกัน คุณไม่ต้องเคารพฉันขนาดนั้น” ตู้หลิงเซวียนเทชาให้เขาเองกับมือ
ขณะเดียวกัน ขวดเหล้าในห้องได้ถูกเก็บกวาดแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ช่วยขจัดแอลกอฮอล์
เมื่อกี้เขาไม่เปิดประตูทันที เพราะพวกนี้
ตอนนี้ในห้อง สะอาดสะอ้าน เหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นอกจาก แก้วเหล้าหนึ่งใบบนโต๊ะ ข้างในยังมีเหล้าเล็กน้อย
ทั้งหมดตู้หลิงเซวียน
“ประธานตู้กำลังดื่มเหล้า?”
ตู้หลิงเซวียนลูบหน้าผากของเขาอย่างช่วยไม่ได้และยิ้มอย่างขมขื่น “ใช่ ช่วงนี้มีเรื่องให้เครียดไม่น้อย ทำได้แค่บรรเทาความทุกข์ได้ด้วยการดื่มเหล้าคนเดียว”
“อ้อ? เครียดเรื่องอะไรครับ?” ซุนปิงเหวินลองถามอย่างระมัดระวัง
“เฮอะๆ ก็ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องงาน”
ซุนปิงเหวินเดาอย่างใจกล้า “เกี่ยวกับหลงเซียวหรือเปล่า?”
