บทที่ 1021 พ่อผมจะฆ่าคน
ศาลเปิดพิจารณาคดีครั้งที่สองมาถึงตามกำหนด
ภายใต้การคาดการณ์ คดีของหลงถิงกับหลงเซียว การเคลื่อนไหวเล็กๆใดๆล้วนจะดึงดูดความสนใจของวงการในสังคม โดยเฉพาะวงการสื่อมวลชนกับการเงิน นักข่าวสื่อมวลชนสำนักใหญ่ทั้งหลายล้อมรอบประตูศาลแน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้ตั้งแต่เช้า
อุปกรณ์การถ่ายทำสามร้อยหกสิบองศาตามหาเงากายของหลงถิงกับหลงเซียว อยากจะรายงานข่าวเด่นในช่วงแรกเพียงเจ้าเดียว!
แต่เหมือนกับในครั้งก่อน พวกนักข่าวรอจนนานมาก ที่รอได้เพียงแค่ทนายความผู้รับมอบอํานาจของทั้งสองฝ่ายออกมา ครั้งนี้ไม่มีคนทั้งสองเหมือนเดิม
“ศาลเปิดพิจารณาคดีครั้งที่สองแล้ว พวกเขายังไม่ไปขึ้นศาล หรือว่าครั้งนี้จะเป็นการตื่นตกใจไปเองอีกหรือ?”
“ไม่ตรงกับรูปแบบลักษณะการทำงานของคนทั้งสองนะ! ท่านเซียวทำงานพอยกมือก็ล้วนลงมีดเด็ดขาดเป็นพิเศษมาโดยตลอด ตอนนี้ทำไมไม่สะใจสักนิดเลยล่ะ?”
“ไม่ใช่ไม่เด็ดขาด คือไม่สามารถเด็ดขาด คดีเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนแล้ว ทั้งสองฝ่ายล้วนมีหลักฐาน คนหนึ่งบอกว่ามีความผิด อีกคนหนึ่งบอกว่าไม่มี ศาลก็ยากที่จะสรุปผลอย่างมากเช่นกัน”
พวกนักข่าวต่างคนต่างแย่งกันพูดถกกันอยู่ ศาลเปิดพิจารณาคดีข้างในเริ่มแล้ว
ลานจอดรถที่นอกศาล
หลงจื๋อนั่งอยู่เก้าอี้ด้านหลังของรถ มองฝูงชนที่มืดฟ้ามัวดินอยู่นอกศาลผ่านกระจกรถ ตาหงส์ที่แคบยาวไม่กะพริบตาสักนิด
เขาจ้องมองอยู่นานประมาณสิบนาที พวกนักข่าวก็ยังล้อมรอบอยู่ข้างนอก ไม่มีสักคนออกนอกพื้นที่ อีกทั้งยังเพิ่มขึ้นอีกไม่น้อย นักข่าวดั่งสัตว์กระหายเลือดฝูงหนึ่ง กำลังใช้นาสิกประสาทที่ฉลาดหลักแหลมไล่จับข้อปลีกย่อยที่ไม่สำคัญ
คนขับรถเห็นหลงจื๋อไม่ได้บอกว่าจะออกไปมาโดยตลอด หันหลังกลับพูดเสียงเบาว่า “ท่านประธาน ยังจะรอต่อไปอีกหรือ?”
หลงจื๋อจ้องมองนาฬิกาหนึ่งที ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ครึ่งแรกคงจะจบไปแล้วล่ะ? แต่เขาไม่เห็นพยานบุคคล ยิ่งไม่มีพี่ชายใหญ่กับบิดา เพียงแค่พวกเขาทั้งสองไม่ออกมาก็พอ สิ่งที่เขากลัวก็คือทั้งสองคนเจอกันแล้วจะก่อให้เกิดความขัดแย้งที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อีก นี่จึงมานั่งเฝ้าอยู่ที่นี่ล่วงหน้า
“ไม่รอแล้ว กลับบริษัท”
รถขับออกจากอาคาร MBK มือถือของหลงจื๋อดังขึ้นแล้ว
“คุณพ่อ” สองตัวอักษรนี้แสดงอยู่บนหน้าจอHD
หลงจื๋อปวดหัวจนนวดขมับหลายที “คุณพ่อ มีเรื่องอะไรหรือ?”
“แกอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ระหว่างทาง ตอนนี้ผมกำลังจะไปบริษัท คุณพ่อมีอะไรหรือ?” หลงจื๋ออดไม่ไหวหันหลังกลับไปมองศาลอีกหนึ่งที ในใจเขาไม่มีความมั่นใจ เดาไม่ออกว่าวันนี้ผลลัพธ์จะเป็นอะไร
“ผมอยู่ในออฟฟิศของแก”
หลงจื๋อ “…….”
ผ่านไปสิบนาที หลงจื๋อมาถึงบริษัท
หลงถิงเห็นได้ชัดว่ารอไปได้สักพักใหญ่แล้ว น้ำชาแก้วหนึ่งดื่มไปครึ่งแก้ว ไอร้อนแทบจะไม่มีแล้ว ตาที่ลึกเงียบมืดครึ้มจ้องมองหลงจื๋อจากข้างหลังโต๊ะทำงาน ไม่มีอุณหภูมิ ไม่มีสีหน้า ยิ่งไม่มีความผูกพันทางสายเลือด
หลงจื๋อถูกเขาจ้องมองจนในใจหวาดกลัว “คุณพ่อ ท่านมาหาผมมีเรื่องอะไรหรือ? พูดอยู่ในโทรศัพท์ก็พอแล้วล่ะ? ร่างกายท่านไม่ดี ไม่ต้องตั้งใจเข้ามา”
ในเวลาเดียวกันหลงจื๋อก็กังวลอยู่เช่นกัน วันนี้ศาลเปิดพิจารณาคดี พี่ชายใหญ่กับบิดาล้วนอยู่ในบริษัท ถ้าหากพบปะกันจะอึดอัดใจขนาดไหนหรือ?
โอเค เขาอาจจะคิดมากเกินไปแล้ว พี่ชายกับบิดาล้วนเป็นผู้ชายที่ทำให้เขาเทียบกันไม่ติด จะอึดอัดใจได้ยังไงล่ะ?
“ผมให้แกเข้าควบคุมกิจการด้านการเงิน ความคืบหน้าของแกไปถึงไหนแล้วล่ะ? เมื่อกี้ผมอ่านเอกสารไปแล้วหลายชุด ล้วนคือแกเป็นคนสลักหลังเช็คหรือ?” หลงถิงไม่คลุมเครือ
“อืม เป็นผมสลักหลังเช็ค การเงินไม่ใช่จุดแข็งของผม ผมกำลังพยายามฝึกฝนอยู่ โครงการใหญ่หลายอย่างยังต้องเป็นพี่ชายใหญ่เห็นด้วยจึงจะได้” กังวลว่าบิดาจะลงมือเล่นงานกับพี่ชายใหญ่ หลงจื๋อรีบเสริมพูดอีกว่า “พี่ชายใหญ่เป็นประธานกรรมการ แม้ว่ากิจการการเงินเป็นผมบริหารอยู่ แต่ก็สำหรับกิจการภายในของบริษัท จะต้องผ่านมือของเขา พ่อก็รู้อยู่แล้ว”
หลงถิง ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่งอย่างไม่อยากได้ยินอีกต่อไป ต่อกับชื่อของหลงเซียว ความเหยียดหยามกับเย็นชาของเขาแจ่มชัด “ผมให้แกบริหารการเงิน ก็คือหวังว่าวันหลังแกจะสามารถรับกิจการทั้งหมดด้วยตัวของตนเอง คุณอาของแกหลายท่านล้วนจะช่วยแก”
ช้าเร็วสักวันหนึ่ง กิจการการเงินจะกลายเป็นสาขาที่แยกออกจากบริษัทMBKเป็นตัวของตัวเอง!
ในเวลาเดียวกัน! รับบุคลากรเทคโนโลยีที่เป็นแกนนำที่สุดของบริษัทMBK! และกองทุนหมุนเวียนของบริษัทMBK! จุดประสงค์ของเขาก็คือขุดกลวงทั้งหมดของบริษัทMBK ทั้งหมดล้วนเก็บเข้าไปในกระเป๋าของตนเอง!
ธุรกิจที่เขาวางแผนจัดการบริหารอย่างเหนื่อยยากลำบากมาหลายปี จะมอบให้คนนอกได้ยังไง!
หลงจื๋อฉลาดหลักแหลมสังเกตถึงวัตถุประสงค์ที่พิเศษของบิดา “พ่อ การเงินผมจะตั้งใจทำ”
“อย่างงั้นก็ดี ผมก็ไม่มีเรื่องอื่นเช่นกัน แกไปทำงานเถอะ”
หลงถิงจับแขนเก้าอี้ลุกขึ้นมา ดูแล้วไม่ต่างกันกับคนปกติ แต่ตอนที่ใช้แรงเส้นเลือดเขียวที่โผล่ขึ้นก็ยัง
ต่อสภาพความเป็นจริงของเขาเลย
หลงจื๋อตาไวมือไวไปพยุงเขา “พ่อ……..”
หลงถิงใช้ส้นเท้ายืนให้มั่น หอบหลายเสียงอย่างรุนแรง แกะมือของหลงจื๋อออก
เสียงสั่นของมือถือ อืด อืด อืด ขจัดช่วงตอนเล็กๆน้อยๆ ของเมื่อกี้อย่างสบาย
หลงถิงหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา เห็นชื่ออยู่บนหน้าจอ หางตากวาดผ่านจากบนใบหน้าของหลงจื๋ออย่างไม่ได้ตั้งใจ “ผมกลับบ้านก่อนล่ะ”
หลงจื๋อพยักหน้า ในใจกลับมีความงุนงงสงสัยเล็กน้อย อยู่ตอนที่หลงถิงออกจากประตู ติดตามไปอย่างเบาๆด้วยระยะห่างหลายเมตร
ไปถึงมุมเลี้ยวบันได หลงถิงจึงเนิ่นช้ารับสายที่สั่นไม่หยุดอย่างต่อเนื่อง
“ความคืบหน้าเป็นยังไงแล้วล่ะ?”
หลงจื๋อขมวดคิ้ว พูดถึงคดีหรือ?
“เขาลงมือโหดเหี้ยมมากพอ”
โหดเหี้ยมมากพออะไรหรือ? พี่ชายใหญ่หรือ?
พี่ชายใหญ่ทำอะไรไปแล้วหรือ?
หลงจื๋อแสดงให้เห็นว่าไม่เข้าใจ
“ผมให้เวลาคุณสามวัน หลังจากสามวันแล้วผมจะให้เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดหายไปจากสายตาของคนทั้งหลาย” น้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้ใครพูดตัด เห็นได้ชัดว่ากำลังออกคำสั่งอะไรอยู่
พ่อกำลังออกคำสั่งกับใครหรือ? สามวันคือกำลังจะทำอะไรหรือ?
ต่อจากนี้ หลงจื๋อได้ยินคำพูดที่ทำให้เขากระดูกสันหลังเย็นวูบ
“สิ่งที่สมควรทำก็ต้องทำ สิ่งที่สมควรทำร้ายก็ต้องทำร้าย ไม่จำเป็นต้องปรึกษาหารือกับผม”
ทำหรือ? ทำร้ายหรือ?
สรุปง่ายมากที่จะนึกถึงสองตัวอักษร——ฆ่าคน!
พ่อน่าจะไม่ได้ปรึกษาหารืออะไรกับคนที่จะฆ่าคนอยู่มั้ง?!
หลงถิงเก็บมือถือเข้าไป เอามือปิดปากไอไปแล้วหลายเสียง หลงจื๋อหดหัวเข้าไป เอาหลังติดอยู่บนกำแพงอย่างแนบแน่น หลบพ้นตาที่สืบเสาะของหลงถิงหันหลังกลับ
หัวใจ ตึก ตึก เต้นอย่างบ้าคลั่ง!
ฝ่ามือของหลงจื๋อเปียกไปด้วยเหงื่อทั้งหมดอยู่ภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วินาทีแล้ว
เขาคิดก็ไม่ได้คิด ไม่ทันรอลิฟต์ขึ้นมา เดินขึ้นบันไดไปจนถึงชั้นบนสุดโดยตรง
หลงเซียวเพิ่งจบจากการประชุมระดับสูง กำลังเดินไปยังออฟฟิศพูดอะไรกับจี้ตงหมิงอยู่ หลงจื๋อเดินก้าวใหญ่ขึ้นไปข้างหน้า ใบหน้าซีดเผือดอยู่ “พี่ชายใหญ่……..”
มองเห็นสีหน้าของเขา หลงเซียวขมวดคิ้วจนเป็นร่องลึก “เป็นอะไรแล้วล่ะ?”
“พี่ชายใหญ่ ผมมีเรื่องอยากบอกกับคุณ”
หลงเซียวโบกมือให้จี้ตงหมิงกับผู้นำหลายคนออกไปก่อน พาหลงจื๋อเข้าไปในออฟฟิศ
“เป็นอะไรแล้วหรือ? สีหน้าดูแย่ขนาดนี้ล่ะ?”
ขาวดั่งเห็นผีแล้ว
หลงจื๋อกลืนน้ำลายหลายคำอย่างฝืนๆ จึงพูดคำพูดที่อมไว้อยู่ตรงปลายลิ้นออกมา “พี่ชายใหญ่ ผม…….ผมก็ไม่กล้าแน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ด้วย แต่……แต่อาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นเรื่องจริง.”
“เรื่องจริงอะไรหรือ?” หลงเซียววางเอกสารลง คลายเนกไท คลายแล้วคลายอีก
“ผม…….เมื่อกี้ผมได้ยินพ่อผมคุยโทรศัพท์กับใคร เขา…….ดูเหมือน…….อาจจะฆ่าคน” หลงจื๋อ กึกๆ กลืนน้ำลายอีกหนึ่งที ตาทั้งสองเบิกตาโพลงกลมมาก โผล่ตาขาวออกมาอย่างมาก
นิ้วที่คลายเนกไทของหลงเซียว หยุดชะงักแล้วหยุดชะงักอีก “ฆ่าใครล่ะ?”
“ผมไม่รู้ล่ะ แต่ว่าวันนี้ศาลเปิดพิจารณาคดีครั้งที่สอง คุณคิดว่าเขาจะฆ่าใครล่ะ? ทนายหลินหรือ? หรือว่าเป็นคุณ พี่ชายใหญ่ล่ะ?”
นิ้วยาวดั่งหอมต้นเดี่ยวของหลงเซียวลูบตามเนกไทลูบแล้วลูบอีก ไม่ได้ถูกข่าวที่ได้ยินยับยั้งไว้เลย แต่เป็นปฏิกิริยาราบเรียบ “ในที่สุดเขาก็รอไม่ไหวแล้ว”
——
ผลสรุปของศาลที่เปิดพิจารณาคดีครั้งที่สองส่งมาถึงโต๊ะทำงานของหลงเซียวอย่างรวดเร็ว
หลินเค่อเฟยแก้หน้าให้กับตนเอง “คดีรอบนี้ ผมใกล้จะทุบป้ายของตนเองแล้ว”
หลงเซียวเปิดเอกสาร เปิดแล้วเปิดอีก แท้ที่จริงแล้วผลสรุปล้วนอยู่ในภายใต้การคาดการณ์ “ไม่ ยังไม่ถึงเวลาพลิกกลับ”
มือทั้งคู่ของหลินเค่อเฟยสลับไขว้กัน ก้มตัวเข้าใกล้กับหลงเซียวหน่อยหนึ่ง “อยู่ภายใต้เงื่อนไขข้อแรกที่ไม่เกี่ยวถึงฐานะเบื้องหลังของคน อยากจะชนะคดีไม่ง่าย เท่ากับสวมใส่โซ่ตรวนเต้นรำ”
หลงเซียวกลับอารมณ์ดียิ้มแล้วยิ้มอีก “สวมใส่โซ่ตรวน ทั้งเต้นทั้งเล่นดนตรีคลอการแสดงให้กับตนเอง ก็เป็นการลองดูที่ไม่เลวอย่างหนึ่งนะ”
หลินเค่อเฟยยอมรับนับถือความเยือกเย็นของเขาอย่างมาก ล้วนถึงเวลานี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าเขายังยิ้มออกได้ คุณสมบัติทางใจเข้มแข็งอย่างมากจริงๆ!
“ตอนนี้มีโอกาสที่ดีมากอย่างหนึ่ง สามารถทำให้หลงถิงเปิดโปงความจริงได้”
หลงเซียววางเอกสารลง มีพละกำลังกล้าหาญแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่แคร์ไม่สนใจ
หลินเค่อเฟยมองเห็นสายตาของเขา ถูกทำให้สะเทือนใจโดยไม่รู้สาเหตุ “โอกาสอะไรหรือ?”
“หลงถิงอยากฆ่าผม ช่วงนี้ก็จะลงมือ ผมจะสร้างโอกาสลอบสังหารให้กับเขา” น้ำเสียงที่โอหังอวดดีอย่างบ้าระห่ำของหลงเซียวทำให้ทั้งตัวเขาล้วนเผยให้เห็นความโหดเหี้ยมโดยกำเนิดออกมา
