บทที่ 1025 หมุนพลิก!
เกาจิ่งอานลุกขึ้นจากที่นั่งของตนเอง ใช้มือเดียวติดกระดุมเม็ดหนึ่งของชุดสูท พยักหน้าไปยังทิศทางหลายแห่งแสดงความมีมารยาท
บังเอิญมาก ตอนที่เขาก้มหัวลงพอดีมองเห็นตู้หลิงเซวียนก็มองมายังทิศทางของเขานี้ด้วย สายตาของคนทั้งสองสบตากันแป๊บเดียวในกลางอากาศ การดูถูกของเกาจิ่งอานเทียบกับเมฆบางลมเบาของตู้หลิงเซวียนเห็นได้ชัดกว่า
พ่อมึงเอ่ย!
คิดว่าตนเองเก่งมากหรือไง?
ในใจเกาจิ่งอานไม่พอใจ ไม่ได้แสดงออกมาอยู่บนใบหน้า แต่การรังเกียจในสายตามองให้ละเอียดก็สามารถแยกแยะออกได้
ตู้หลิงเซวียนไม่ใช่คนเลอะเลือน เกาจิ่งอานเป็นคู่แข่งอันดับแรกของเขา เบื้องหลังเป็นใครช่วยแนะนำให้ทำ เขารู้แก่ใจอยู่แล้ว
เพียงแค่…….
เขางงเล็กน้อย ในเมื่อหลงเซียวจะพุ่งเป้าไปยังเขา แย่งธุรกิจในเมืองเจียงเฉิงกับเขา ทำไมไม่ทำแผนอันหนึ่งที่ยิ่งมีโอกาสชนะมากกว่าล่ะ? จนถึงตอนนี้ การแสดงของเกาจิ่งอานล้วนไม่มีความประหลาดใจที่รุนแรงกว่าให้เขา
ตู้หลิงเซวียนนึกถึงตรงนี้ นิ้วมือที่เรียวยาววางไว้อยู่บนหลังเก้าอี้อย่างตามใจ นิ่งสงบรอเกาจิ่งอานลงสนามในวันนี้
เขาอยากรู้อยากเห็นมาก หลังจากเกาจิ่งอานกับหลงจื๋อร่วมมือกันแล้ว จะมีความประหลาดใจอะไรให้กับเขา
ในเวลาเดียวกัน มือถือในกระเป๋าของตู้หลิงเซวียนสั่นหนึ่งที
เขาหยิบมือถือออกมา มองเห็นข้อความที่เจิ้งซินส่งมา
“ดีมาก ขอแสดงความยินดีกับคุณล่วงหน้า”
ตู้หลิงเซวียนค่อยเงยหน้าขึ้น มองไปยังทิศทางหลังเวทีผ่านกำแพงแห่งหนึ่ง เขาดูเหมือนคาดเดาได้ถึงสีหน้าของเจิ้งซิน มุมปากใช้รัศมีที่เล็กมากขยับแล้วขยับอีก เอามือถือวางกลับไป กลับไม่ได้ตอบกลับเลย
สำหรับผู้หญิงที่เข้าใกล้โดยอัตโนมัติ แสดงออกมาโดยอัตโนมัติเกินไป อบอุ่นเกินไปไม่ได้ จะต้องเย็นชาสักหน่อยอย่างเหมาะสม ไม่อย่างงั้นผู้หญิงจะคิดว่าตนเองเป็นสิ่งของที่ขาดไม่ได้
เกาจิ่งอานย่างก้าวออกไป อารมณ์ทั้งสับสนและหนักอึ้ง เขาสามารถคาดเดามองเห็นว่าถ้าหากตามแผนในตอนนี้ของเขา เขาย่อมแพ้ตู้หลิงเซวียนอย่างแน่นอน
และคนที่อยู่ในงานก็ยอมรับว่าตู้หลิงเซวียนเป็นฝ่ายชนะโดยปริยายในท้ายที่สุดแล้ว สำหรับการแสดงของเกาจิ่งอานไม่ฝากความหวังอะไรไว้เลย เพียงแค่การปรบมือที่เป็นพิธีเท่านั้นเอง ส่วนมากล้วนเป็นความหมายที่ขอไปที และที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติฝั่งโน้น มีคนอวยพรตู้หลิงเซวียนด้วยเสียงอันเบาอยู่แล้ว
เสียงไม่ดัง ก็พยายามทำตัวค้อมต่ำ แต่ว่าเกาจิ่งอานยืนอยู่บนเวที มองเห็นทั้งหมดที่อยู่ข้างล่างอย่างชัดเจน
โดยเฉพาะการมองเห็นสีหน้าที่ได้รับผลประโยชน์ยังแกล้งซื่อของตู้หลิงเซวียน เกาจิ่งอานก็โมโหจนเส้นเลือดพองบวม เส้นเลือดเขียวบนหน้าผากเต้นตุกๆ!
“คุณเกา ท่านสามารถเริ่มได้แล้ว” พิธีกรเห็นเกาจิ่งอานหลังจากขึ้นเวทีแล้วไม่ได้เข้าสู่สถานการณ์ทันที เตือนด้วยความหวังดีสักหน่อย
มือถือของเกาจิ่งอานเชื่อมต่อกับโปรเจคเตอร์ ไอเย็นที่อัดแน่นระบายไม่ออกอยู่ในอกคลายออกคำใหญ่หนึ่งที รอจนแสงสีฟ้าสว่างขึ้นบนหน้าจอ เปื้อนหน้าเขากลายเป็นสีฟ้า ในที่สุดเขาก็ยอมรับโชคชะตาหลับตาแล้วหลับตาอีก
พี่ชายใหญ่อ่า…….น้องสองขอโทษคุณ คุณให้ผมแข่งขันกับตู้หลิงเซวียน ผมจะแพ้แล้ว
ขอโทษ!
คำขอโทษหนึ่งพันคำ หนึ่งหมื่นคำ หนึ่งล้านคำ!
ตอนนี้ในใจของเกาจิ่งอานขอโทษต่อพี่ชายใหญ่อยู่ จากนั้นฝืนใจเริ่มทำการอธิบายของตนเอง
“ผู้นำทั้งหลาย คนในวงการเดียวกันทุกท่าน สวัสดีทุกคน ผมคือเกาจิ่งอานประธานกรรมการของบริษัทอึนเคอ ต่อไปนี้…….”
เกาจิ่งอานหันหลังกลับไปมองlogoบริษัทอึนเคอที่มีขนาดใหญ่อยู่บนหน้าจอ “ให้ผมมาแนะนำแผนการในการย้ายรื้อทิ้งในเมืองเจียงเฉิงของบริษัทอึนเคอ ”
นิ้วมือของเกาจิ่งอานกำแน่นนิดๆ ไม่มีคนเห็นเหงื่อในฝ่ามือของเขา
ตู้หลิงเซวียนเอ้อระเหยความรู้ลุ่มลึกไม่ปรากฏสีหน้านั่งอยู่ข้างล่าง ภายนอกดูเหมือนตั้งใจฟังเสียงของเกาจิ่งอาน แท้ที่จริงแล้วในใจเต็มเปี่ยมด้วยความเยาะเย้ยที่มีต่อเขา ผ่านการล้มเหลวในสองครั้งก่อน ความก้าวหน้าของเขาไม่มากเลย
ดูแล้ว ความประหลาดใจที่เขาอยากจะได้คงไม่มีแล้ว
ประธานกรรมการของบริษัทสากลหลานไห่ที่นั่งอยู่ข้างตู้หลิงเซวียนก้มหัวเอียงไปยังเขา “ประธานตู้ขอแสดงความยินดีล่วงหน้ากับท่านแล้ว โครงการใหญ่นี้ เป็นของในกระเป๋าของท่านล่ะ บริษัทหลันเทียนคู่ควรแล้ว ผมยอมแพ้จนเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ เหอะๆ!”
ประธานกรรมการข้างหลังก็รีบเข้ามาประจบเช่นกัน “บริษัทหลันเทียนเข้าร่วมการพัฒนาของบริษัทจุนหลินในเมืองหลวง อสังหาริมทรัพย์เพิ่งสร้างรากฐานก็พลิกขึ้นมาเท่าตัวแล้ว สถานการณ์รุนแรงมากนะ ได้ยินว่าขายหมดแล้ว การพัฒนาในครั้งนี้ของเมืองเจียงเฉิง บริษัทอึนเคอย่อมสามารถก้าวรุดหน้าไปอย่างกล้าหาญโดยไม่กลัวอุปสรรคใดๆอย่างแน่นอน!”
ตู้หลิงเซวียนทั้งสุภาพและถ่อมตัวยิ้มพูดว่า “ขอบคุณการยอมรับของอาวุโสทั้งสอง ผมเพียงแค่โชคดีเท่านั้น ยังมีการบ้านมากมายจะต้องเรียนรู้กับพวกท่าน ทั้งสองคนล้วนเป็นนักวิชาการ อย่าตัดอายุขัยผมเลย เหอะๆ”
“ที่ไหนล่ะ ที่ไหนล่ะ ยังเป็นคนหนุ่มที่มีพลังน่าเคารพเลื่อมใสต่างหาก พวกเราอายุมากแล้ว เทียบกับวัยรุ่นอย่างพวกคุณสู้ไม่ไหวแล้ว”
หลายคนพูดคุยหัวเราะกัน ไปๆมาๆจากคู่ต่อสู้กลายเป็นเพื่อนร่วมงาน กระตือรือร้นเหมือนดั่งรู้จักกันตั้งแต่สิบปีก่อน
ตู้หลิงเซวียนยิ้มเยาะเย้ย วงการธุรกิจ จริงๆเท็จๆ จริงเท็จยากที่จะแยกออก ส่วนมากล้วนแสดงละครตามเหตุการณ์ต่างๆ
เทียบกับใต้เวทีที่สบายสง่างาม เกาจิ่งอานที่อยู่บนเวทีจากตื่นเต้นกลายเป็นโมโหแล้ว เขาเกลียดตู้หลิงเซวียนคางคกขึ้นวอ!
เขาอยากจะชนะเขา!
อยากทำให้เขาพ่ายแพ้!
แพ้ก็ต้องแพ้แล้ว แต่ว่าเขาไม่ยอม! ไม่สมัครใจ!
เพียงแค้นตนเองฝีมือเทียบไม่เท่าคน!
พรึ่บ!
ในตอนที่อยู่ในงานเต็มเปี่ยมด้วยเสียงทุกชนิด โปรเจ็คเตอร์ที่อยู่บนเวทีอยู่ดีๆก็ดับไปเลย ในฉับพลันนั้นPPTของเกาจิ่งอานกลายเป็นสีดำไปหมด
“เกิดเรื่องอะไรหรือ?”
“โปรเจ็คเตอร์พังแล้วหรือ?”
“ปลั๊กเสียบหลวมหรือเปล่า? รีบเสียบให้ดี”
พนักงานกับแขกผู้มีเกียรติในงานตกเข้าสู่ความวุ่นวายเล็กน้อย เกาจิ่งอานมีความอึดอัดใจเล็กน้อยยืนอยู่บนเวที ยิ้มกับคนข้างล่าง “ล้วนพูดว่าเรื่องดีย่อมมีอุปสรรคเยอะ ดูแล้ววันนี้โชคของผมไม่เลว”
คนที่อยู่ข้างล่างกลับไม่เชื่อฟัง อะไรโชคดีไม่โชคดี ความสามารถของเขาก็คือเทียบกับตู้หลิงเซวียนแล้วสู้ไม่ได้ ยังไม่รีบไสหัวลงมาจากบนเวทีหรือ?
ผู้นำหลายคนของสำนักพัฒนา สำนักการบริหารที่ดินและทรัพยากร สำนักก่อสร้างเมืองในเมืองเจียงเฉิงก็ยอมรับแผนของตู้หลิงเซวียนโดยปริยายด้วย สำหรับการแสดงของเกาจิ่งอานไม่ค่อยสนใจมาก โดยเฉพาะเจิ้งเฉิงหลิน ยิ้มเบิกบานพูดกับเฉินว่านเหนียนที่นั่งอยู่ข้างๆว่า “เฉินว่านเหนียน แผนของบริษัทอึนเคอใช้ได้ที่สุดแล้ว ผมไม่มีความเห็นอะไร”
เฉินว่านเหนียนไม่รีบไม่ร้อนยกแก้วน้ำชาขึ้น ใช้ฝาแก้วลูบแก้วน้ำชาลูบแล้วลูบอีก ดื่มชาคำหนึ่งจึงพูดว่า “ไม่ถึงท้ายสุดอย่าสรุปผลง่ายเกินไปเลย? เขายังไม่ได้พูดถึงจุดสำคัญ รอเดี๋ยว”
เจิ้งเฉิงหลินยิ้มพูดว่า “ผมเห็นว่าไม่จำเป็นขนาดนั้นแล้ว แล้วพวกเราค่อยดูแผนกันส่วนตัว เทียบกันดูก็ไม่ใช่ได้แล้วหรือ?”
“ในเมื่อเป็นการเปิดประมูลอย่างเปิดเผย ก็ต้องดูเท่าเทียมกัน รอเดี๋ยวเถอะ”
เฉินว่านเหนียนเป็นคนที่ซื่อตรงทื่อๆที่สุด เป็นผู้นำทั้งหมดในนั้นที่กระดูกแข็งแทะยากที่สุด เจิ้งเฉิงหลินก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ด้วย
ในมือของเขาไม่มีจุดอ่อนของเฉินว่านเหนียน ไม่สามารถดึงเขาลงมาด้วย ได้เพียงแค่กัดฟันยิ้มไว้
เกาจิ่งอานมึนแล้ว เป็นโชคร้ายมากขนาดไหน แม้แต่ประสบการณ์วิเศษมากที่มีเปอร์เซ็นต์เล็กน้อยขนาดนี้ล้วนพบเจอแล้ว แพ้ก็แพ้เถอะ ยังทำให้อึดอัดใจขนาดนี้อีก
“คุณเกา โปรเจ็คเตอร์เกิดการขัดข้องเล็กน้อย เรียนเชิญท่านพักผ่อนสักหน่อย พวกเราจะรีบซ่อมแซม” พิธีกรขึ้นเวทีคลี่คลายความอึดอัดแล้ว
เกาจิ่งอานยักไหล่ “ได้ ทุกคนลำบากแล้ว”
ตอนที่จะเดินลงจากเวที เกาจิ่งอานเงยหน้ามองเห็นหลงเซียวที่เดินเข้ามาจากข้างนอก!
พี่ชายใหญ่!
นึกไม่ถึงว่าเป็นพี่ชายใหญ่!
เกาจิ่งอานตื่นเต้นขึ้นมา เกือบเหยียบพลาดตกบันได บนใบหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความดีใจอย่างรวดเร็ว สามก้าวรวมเป็นสองก้าวบินอย่างรวดเร็วเดินตรงไปยังหน้าประตูใหญ่
หลงเซียวบุคลิกกระฉับกระเฉงงามพริ้งเบิกบานยืนอยู่ที่นั่น คิ้วตาล้วนสุขุมถึงแรงพลังที่พลิกฟ้า
“พี่ชายใหญ่ คุณมาแล้ว!”
หลงเซียวพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ส่งของมาให้แก”
“ของอะไรหรือ?”
อยู่ดีๆเส้นประสาทของเกาจิ่งอานเสียไปแล้ว
หลงเซียวยื่นมือถือของตนเองให้กับเกาจิ่งอาน “เอกสารการประมูลราคาอยู่ข้างใน อีกสักครู่พูดตามฉบับนี้ แกทำความคุ้นเคยก่อน”
เกาจิ่งอาน ฮักๆ เบิกตาโพลง!
นึกไม่ถึงว่าพี่ชายใหญ่ช่วยแก้ให้เขาแล้วจริงๆ!
แก้แล้วจริงๆนะ!!!!อ๋าว อ๋าว!!
กอดมือถือดั่งฟางข้าวที่ช่วยชีวิตไว้ อยู่ดีๆเกาจิ่งอานอยากร้องไห้มาก ตื่นเต้นจนเกาะไล่ของหลงเซียว ฮือ ฮือ ฮือ ออดอ้อน “พี่ชายใหญ่คุณดีมากจริงๆเลย! ผมรักคุณเหลือเกิน!”
มุมปากของหลงเซียวกระตุกแล้วกระตุกอีก ตบไหล่ของเขาสองที “โปรเจ็คเตอร์น่าจะสามารถซ่อมเสร็จอย่างรวดเร็วได้ ไม่รีบอ่านเนื้อหาหรือ?”
“ใช่ ใช่ ใช่! พี่ชายใหญ่คุณนั่งลง นั่งลง ผมอ่านตอนนี้ล่ะ!”
เกาจิ่งอานเช็ดเก้าอี้แถวสุดท้ายตัวหนึ่งให้กับหลงเซียวเช็ดแล้วเช็ดอีก แถวสุดท้ายไม่มีคน คนข้างหน้าก็ไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของข้างหลังด้วย ด้วยเหตุนี้ยังไม่มีคนสังเกตถึงการมาหลงเซียวเป็นการชั่วคราว
เกาจิ่งอานกอดมือถือติวดั่งได้รับของมีค่าเสริมให้ตนเอง อ่านไปอ่านมา ตื่นเต้นจนจะร้อง อ๋าว อ๋าว อีก
ถูกฝ่ามือของหลงเซียวกดคอไว้ควบคุมแล้ว
“พรึบ!”
โปรเจ็คเตอร์ทำงานตามปกติ ข้างหน้าสว่างซีดเผือดไปหมด
เกาจิ่งอานอ่านเนื้อหาไปหนึ่งรอบพอดี เพราะว่าเส้นประสาทอยู่ในสภาพที่ตื่นเต้นอย่างสูงและรวบรวมสมาธิอยู่ในจุดเดียว เขาพบเห็นอย่างคาดไม่ถึง ไม่นึกเลยว่าตนเองล้วนจำจุดสำคัญที่พี่ชายใหญ่เน้นไว้หมดเลย!
วิเศษมาก!
หลงเซียวยกมุมปากขึ้นพูดกับเขา “วางใจได้ไปพูดเถอะ ไม่สำเร็จมาคิดบัญชีผม”
เกาจิ่งอานดีใจจนอยากจะร้องไห้
ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ!
พี่ชายใหญ่คุณดีขนาดนี้ได้ยังไงหรือ?
เกาจิ่งอานที่มีความมั่นใจกลับคืนมาใหม่คราวนี้กระดูกสันหลังตรง ล้วนดูมีชีวิตชีวามีพลังแล้วทั้งตัว!
มีพี่ชายใหญ่ดีมากจริงๆนะ!
ไม่เกินความคาดเดาของหลงเซียว พลังซ่อนเร้นของเกาจิ่งอานแรงมาก ชี้แนะเล็กน้อยก็เข้าใจแล้ว สิ่งที่เขาขาดก็คือคนเปิดทางที่ดีคนหนึ่ง
ในครั้งนี้ เกาจิ่งอานทำตามความคิดที่หลงเซียวให้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
เวลาผ่านไปทีละนาที ทีละวินาที เขายิ่งพูดยิ่งราบรื่น พูดถึงเมืองเจียงเฉิงว่าสามารถพัฒนาต่อกันร่วมกับธุรกิจ ที่อยู่อาศัยที่อยู่รอบตัว สร้างชุมชนระดับไฮเอนด์อัจฉริยะแบบอเนกประสงค์แบบดิจิทัล เกาจิ่งอานพูดจนร่าเริงสว่างไสว
คนใต้เวทีต่างคนต่างก็ตื่นตะลึงเช่นกัน!
ชุมชนแบบอัจฉริยะหรือ!
ทฤษฎีใหม่หมดนี้ทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจ อดใจไว้ไม่ได้ตามความคิดของเกาจิ่งอานทีละก้าวๆเดินไปเรื่อยๆ ถูกเขาพาเข้าไปในอาณาจักรใหม่ที่หนึ่งโดยไม่รู้ตัวทั้งหมด
บวกกับภาพประกอบแผน รูปภาพรูปแบบflash gif ของเขา ยิ่งเพิ่มรูปร่างมิติแสดงปาฏิหาร์ยทีละอย่างที่จะเกิดขึ้นในสถานที่เหล่านี้ พอที่จะทำให้อสังหาริมทรัพย์แบบโบราณเดือดพลุ่งพล่านตามนี้!
ตาของตู้หลิงเซวียนเบิกตาโพลงอย่างรวดเร็ว!
ริมฝีปากที่บางดั่งมีดเม้มกลายเป็นเส้นหนึ่ง!
สิ่งเหล่านี้จะเป็นของเกาจิ่งอานได้ยังไงหรือ?
เขาไม่มีความสามารถยกทฤษฎีระดับนี้ออกมา เขายิ่งไม่มีกำลังพูดคำพูดแบบนั้นออกมา!
หลงเซียวหรือ?!
หลงเซียวช่วยเขาอยู่จริงๆ!
หรือว่าโปรเจ็คเตอร์ที่พังเมื่อกี้ เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพวกเขาหรือ?
ให้ตายสิ!
ตาที่อยู่ภายใต้แว่นตาของตู้หลิงเซวียนค้นหาในงานอย่างรวดเร็ว เหมือนอย่างที่คิด เขามองเห็นหลงเซียวที่นิ่งสงบนั่งอยู่แถวสุดท้าย!
หลงเซียวเยือกเย็นดั่งสุภาพบุรุษนั่งอยู่ฝั่งโน้น นิ่งสงบจนไม่มีการแข่งขันกับโลกขนาดนั้น แม้แต่สีหน้าอยู่บนใบหน้าก็ล้วนสุขุมราบเรียบมาก แต่แม้ว่าเขาตั้งตัวอยู่นอกเรื่องไร้อันตรายโหดเหี้ยมโดยกำเนิดแบบนั้นก็ยังทำให้ในใจตู้หลิงเซวียนโมโหขึ้น!
เป็นเขาจริงๆ!
เป็นเขาจริงๆ!
นัยน์ตาดอกท้อทั้งคู่ของเกาจิ่งอานแฝงไว้ด้วยความมีน้ำใจ ต่อคนที่อยู่ที่นั่งประธานโค้งคำนับอย่างสุภาพมีมารยาท “อนาคต พวกเราจะร่วมมือเดินไปด้วยกัน สร้างเมืองเจียงเฉิงให้กลายเป็นเมืองอันดับหนึ่งระดับไฮเอนด์ อัจฉริยะ รีไซเคิลได้ ยั่งยืนได้ ผมยินดีทุ่มเทปัญญาทั้งหมดเพื่อการมาถึงของวันนั้น!”
