บทที่ 1044 ไม่ใช่มื้ออาหารอันอร่อยเหรอ
ถ้าหากลั่วลั่วของเขาได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว เขาจะหักกระดูกคนทำ เผาเป็นขี้เถ้าแน่นอน
ถ้าไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของเธอได้ ทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตราย เขาต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแน่ มากยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว เจ็บปวดกว่าครั้งที่แล้ว
ความเจ็บปวดในหัวใจร้อยครั้งพันครั้ง บินขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมเครื่องบิน
——
“คุณตื่นแล้ว?”
เสียงผู้ชายแปลกหน้าปลูกลั่วหานตื่นจากอาการสลบ เปลือกตาหนักและเมื่อยจนลืมไม่ขึ้น ลองอยู่หลายครั้งถึงลืมขึ้นได้นิดหน่อย ค่อยๆ ถึงรวบความสติและมองเห็นได้ชัดขึ้น
ลั่วหานถึงมองคนพูดได้ชัดขึ้น
ไม่ ถ้าให้ถูกไม่ใช่คนหนึ่งคน แต่ต้องเป็นหลังของคนที่พูด ผู้ชายคนหนึ่งที่หันหลังให้เธอมองออกไปนอกหน้าต่างในชุดดำ แสงจากหน้าต่างส่องเข้ามาบดบังร่างเขา ผู้ชายร่างสูง อย่างน้อยก็ร้อยแปดสิบ
เขาร่างสูงหุ่นดี ในมือถืออะไรบางอย่าง มือทั้งสองข้างอยู่ข้างหน้า ท่าทางน่าจะเหมือนจับไม้เท้า
ลั่วหานไม่ค่อยแน่ใจ แล้วก็ไม่มีแรงคิดมาก สมองหมุน รู้สึกเพียงหน้ามืดตาลาย หัวโดนกระแทกอย่างหนักยังมีอาการเจ็บอยู่
ลั่วหานยื่นมือไปจับ พบว่ามีผ้าพันอยู่
“คุณเป็นใคร?”
ลั่วหานฝืนตัวเองลุกขึ้นนั่ง พยายามอยู่หลายครั้งถึงทำให้ตัวเองนั่งขึ้นได้ มือข้างหนึ่งรับน้ำหนักตัวเองไว้ ลืมตามองรายละเอียดในห้องและคนในห้อง
ห้องนี้กว้างขวางมาก ใหญ่มาก หรูหรา อลังการ
เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างในห้องล้วนเป็นสีดำ แสงก็ดูมืด มีความรู้สึกกดดันและหรูหรา
เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ความจำสุดท้ายของเธอคือคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องน้ำศูนย์การค้ากับหลงเซียว แต่ระหว่างนั้นมีคนทุบจนสลบ จากนั้นเธอจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเธอไม่รู้เลย เธอยังใส่เสื้อก่อนเกิดเหตุ ไม่มีอะไรผิดปกติ มีเพียงหัวเท่านั้นที่รู้สึกเจ็บ ไม่ได้รู้สึกผิดปกติตรงไหนอีก
นักฆ่าเปลี่ยนใจตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ได้จะเอาชีวิตเธอจริง?
ไม้เท้าในมือผู้ชายเคาะลงไปบนพื้น ยังคงหันหลังให้เธอ พูดด้วยภาษาอังกฤษ “คุณคงสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงมานอนอยู่ที่นี่”
ลั่วหานเปิดผ้าห่มออก พบว่าข้างล่างไม่มีรองเท้าของเธอ มีเพียงร้องเท่าแตะผู้หญิงหนึ่งคู่ เธอใส่รองเท้าแตะ แล้วพยายามลุกขึ้น “คุณเป็นใครกันแน่? พาฉันพาที่นี่ต้องการอะไร?”
เธอมีรางไม่ค่อยดีเกิดขึ้นในสมองของเธอ ลั่วหานคิดถึงบางอย่าง “ตัวประกัน” จับตัวเธอแล้วไม่ได้ทำอะไร เป้าหมายของคนนี้อาจจะเป็นหลงเซียว ใช้เธอเป็นตัวประกันเพื่อจะขู่หลงเซียว
ให้ตายซิ
ทำไมเธอถึงไม่ระวังเลย
ผู้ชายเหมือนจะเดาใจลั่วหานออก หัวเราะออกมา “คุณเหมือนกำลังตื่นเต้นมาก? คุณดู คุณก็ปลอดภัยดีไม่ใช่เหรอ? ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณ?”
ลั่วหานก้าวขึ้นไปข้างหน้า ยื่นมือไปหยิบโคมไฟเหล็กบนโต๊ะ น้ำหนักไม่เบา อย่างน้อยก็ประมาณสองพันกรัม “คุณจับฉันมาต้องการอะไร? คุณเป็นใคร? พาฉันมาที่นี่ทำไม?”
ผู้ชายาหัวเราะ เสมือนมองทุกอย่างออก “คุณนายหลง ร่างกายคุณยังไม่หายดี ถือของหนักขนาดนี้ไม่เหนื่อยเหรอ? ผมพาคุณมาที่นี่ได้ คุณคิดว่าโคมไฟอันเดียวทำอะไรผมได้”
น้ำเสียงของผู้ชายมีความเหยียดหยามและมั่นใจ
ลั่วหานไม่วางแน่นอน นี่เป็นของชิ้นเดียวที่เธอใช้ป้องกันตัวได้ หนักก็ต้องถือไว้ “ตอบคำถามฉัน ฉันสามารถต่อสู้กับคุณด้วยอาวุธได้ คุณคิดว่าคุณทำอะไรฉันได้?”
เลียนแบบน้ำเสียงของเขา ลั่วหานตอบกลับไป
ใกล้กันมาก ลั่วหานได้กลิ่นบุหรี่จากตัวผู้ชาย แล้วก็กลิ่นน้ำหอมเล็กน้อย เพียงแค่กลิ่นก็ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนสะอาด สบาย เรียบหรู
นี่มัน……ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่จะฆ่าใครได้
เวลานี้ ผู้ชายในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา ในมือถือหมวดสีดำ ก้มตัวยื่นให้ผู้ชาย ผู้ชายหยิบหมดมาใส่ แล้วกดหมวดลง
มั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายค่อยๆหันกลับมา “คุณฉลาดมาก คุณนายหลง คุณฉลาดจนทำให้คนอดไม่ได้ที่จะเลี้ยงข้าวคุณ”
ลั่วหานหรี่ตา ที่น่าเสียดายคือ เธอเห็นเพียงผู้ชายที่กดหมวกลงต่ำ แล้วก็แว่นกันแดดสีดำใต้หมวกนั่น ทำให้มองไม่เห็นหน้าของผู้ชาย หน้าโครงหน้าที่ชัดเจนและคาง รูปทรงสวยงาม ทำไม……
ดูแล้วช่างคุ้นตา?
“คุณเป็นใครกันแน่? เราเห็นเจอกันใช่ไหม?”
ลั่วหานจับโคมไฟแน่นอย่างระวังตัว ความเย็นของโลหะทำให้มือเธอเย็น แล้วก็หนักมาก
MAXทำท่าเชิญอย่างสง่า “คุณแอนน่าที่สวยสง่า ผมหิวแล้ว ผมว่าเราทานข้าวไปด้วยคุยไปด้วย คุณว่ายังไง?”
มื้อเที่ยง?
ลั่วหานจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ในศูนย์การค้าเวลาประมาณสิบโมง ตอนนี้เป็นเวลากินข้าวเที่ยง มันผ่านไปแค่สองชั่วโมง ทำไมเธอรู้สึกว่าเธอสลบไปนานมาก?
MAXมองดวงตาอันแวววาวและริมฝีปากที่กัดแน่นของเธออย่างชื่นชม แล้วพูดชมว่า “คุณแอนน่า คำที่คนจีนมักพูดกันว่าสีสันน่ากิน ผมคิดว่าน่าจะหมายถึงสาวงามอย่างคุณ?”
ลั่วหานกัดฟันแน่น “พูดจาเกรงใจกันหน่อย ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันเป็นคุณนายหลง ก็ระวังคำพูดของคุณด้วย”
ทันใดนั้นMAXก็หัวเราะ “ฮาฮา” “ฟังคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมยิ่งอยากเห็นภาพหลงเซียวแล้ว คุณทายซิ ว่าเขาจะใช้เวลามาถึงที่นี่ประมาณกี่วัน? หนึ่งวัน? สองวัน? สามวัน?”
ลั่วหานรู้สึกใจหวิว นายนี่ต้องการทำอะไร? เขารู้จักหลงเซียว ? เขาอยากได้อะไรจากตัวหลงเซียว? เดี๋ยว เขา…..ทำไมยิ่งดูยิ่งคุ้นหน้า?
“ไม่ว่านานแค่ไหน พอเขารู้ว่าฉันหายตัวไป ต้องหาฉันเจอแน่นอน ไม่แค่เขา ยังมีคนอีกมากมายที่หาฉัน พอถึงเวลา เกรงว่าจะไม่ได้ง่ายแค่กินข้าวแล้ว”
MAXไม่ค่อยชื่นชมสีหน้าอารมณ์โกรธอีกแล้ว ผู้หญิงโกรธไม่น่ารักเลย “ก็ได้ เรารอดูกัน แต่ตอนนี้ผมหิวแล้ว คุณไม่หิว?”
สามนาทีผ่านไป ลั่วหานกับMAXนั่งบนโต๊ะอาหารยาวคนละฝั่ง ผ้าปูโต๊ะที่สะอาดเรียบไม่สีรอยยับแม้แต่น้อย สะอาดไร้ฝุ่นเกาะ มีแจกันดอกไม้สดวางบนโต๊ะ เป็นดอกกุหลาบ ดอกเดซี ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมาก
และที่ยิ่งทำให้ลั่วหานแปลกใจคือ อาหารเที่ยงของพวกเขาดูคุ้นตามาก
นี่……
อาหารพวกนี้เหมือนกันทุกอย่างกับที่เธอกับหลงเซียวเตรียมจะกินกันในลอนดอน แต่เธอได้รับโทรศัพท์ต้องจากไปก่อน ไม่ได้กินข้าวกับหลงเซียว
หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้อะไรเลย
แต่ว่าตอนนี้……เธอเหมือนจะเข้าใจแล้ว
“คุณเคยเจอหลงเซียว?” ลั่วหานเงยหน้าถามเขายังไม่รีบร้อน
MAXก็พูดอย่างหลีกเลี่ยง “อือหือ เคยเห็น เคยกินข้าวกันหนึ่งมื้อ รสชาติใช้ได้ แต่น่าเสียดายคุณไม่ได้กินด้วย เพื่อชดเชยความรู้สึกนี้ วันนี้ผมให้พ่อครัวเตรียมอาหารที่เหมือนกันทุกอย่าง เราสองคนค่อยๆกินกัน”
ลั่วหานเบ้ปากอย่างรู้สึกขยะแขยง
MAXก็ไม่ได้ใส่ใจ จับแก้วไวน์ขึ้นมา “ไวน์ที่สะสมนานสิบปีของChateau d’Yquem ไวน์หอมคู่สาวงาม”
ลั่วหานมองไปที่แก้วไวน์ “ใครจะไปรู้ว่าในไวน์นี่จะมียาพิษไหม ฉันไม่ดื่ม”
MAXขมวดคิ้ว แต่เพราะมีแว่นกันแดดบังไว้มองไม่เห็น “คุณก็คิดมากเกินไป แบบนี้ไม่น่ารักเลย ไม่สนุก ถ้าผมอยากทำอะไรคุณ ก็ทำตั้งแต่ตอนที่คุณสลบแล้ว ผมรู้สึกชื่นชมในความฉลาดของคุณ อย่างอื่น……อืม ไม่มี”
ลั่วหานไม่ได้โกรธกลับยิ้ม “ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ก็ไม่ได้มีความสนใจในตัวผู้หญิงที่นอนสลบอยู่ เพราะฉะนั้น ปกติแล้วก็ต้องการเหล้าสักแก้ว”
“ฮาฮา คุณนายหลงนี่ชั่งน่ารักจริงๆ”
