บทที่ 1047 ชอบเกมแมวกับหนู
ลอนดอน คฤหาสน์
อาหารหนึ่งมื้อ ลั่วหานกินอย่างใจไม่อยู่กับตัว ไม่รู้สึกว่าอาหารบนโต๊ะมีความดึงดูดเลยแม้แต่น้อย
MAXก็เป็นคนแปลกคนหนึ่ง ตอนแรกก็พูดจาลึกลับ พอกินข้าวก็ไม่พูดอะไรสักคำ ตามแบบกินไม่พูดนอนไม่พูดจริง
สุดท้าย อาหารกลางวันที่ต่างคนต่างคิด MAXเช็ดปากอย่างสง่า วางผ้าสีขาวบนจานเปล่า ถึงเงยหน้ามองลั่วหานด้วยความสนใจ
“เหมือนคุณมีอะไรจะพูด?”
ลั่วหานไม่ได้กินอะไรมาก เช็ดปากตัวเอง คิดในใจไร้สาระ ฉันก็ต้องมีอะไรจะพูดมากมายซิ
“ก่อนอื่น ทำไมคุณต้องติดตามฉัน?”
คำถามนี้ เธออยากถามตั้งแต่เมื่อกี้ แต่MAXกลับเปลี่ยนเรื่อง ความจริงMAXติดตามเธอเป็นจุดสำคัญของเรื่องทั้งหมด และเป็นจุดเริ่มต้น
MAXใช้มือจับไม้เท้าเล่น รูปเกาะสลักที่ฝังไว้บนไม้เท้าถูกเขาถูจนสว่าง “แน่นอนเพราะอยากเชิญคุณมาเป็นแขก แต่ไม่ใช่วิธีแบบวันนี้”
เหอะเหอะ ตลกแล้ว
“ทำไมไม่ซื่อสัตย์หน่อยละMAX? เป้าหมายของคุณก็คือจับตัวฉันเหมือนกัน แล้วข่มขู่สามีฉันเพื่อร่วมงาน ใช่ไหม?”
ลั่วหานเปิดโปงเขาอย่างไม่เกรงใจ พูดความลับของเขาออกมาอย่างง่ายดาย
MAXก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ความลับถูกพูดออกมา หัวเราะอย่างสบายใจพูดว่า “จะพูดแบบนี้ก็ได้ แต่ตอนนี้ขั้นตอนเหมือนจะไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญคือ คุณเป็นแขกของผมแล้ว”
ลั่วหานหัวเราะ “ข้อสอง คุณจับฉันไว้ เกี่ยวอะไรกับMerrickหรือเปล่า?”
ทั้งสองคนต่อสู้กันมาเป็นสามสิบปี เธอคิดว่า ทุกอย่างที่maxทำ เบื้องหลังต้องชี้เป้าไปทางMerrickแน่นอน
“เออ…..ทำยังไงดีละ เหมือนโดนคุณรู้ความจริงแล้ว” MAXพูดอย่างน่าสงสารทำปากห้อย
ลั่วหานไม่สะทกสะท้าน ดูแล้วMAXอยากได้ชีวิตของMerrick การกระทำของนายคนนี้ช่างน่ากลัว
ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว เล่นได้สนุกมาก
“สาม ฉันเคยไปคฤหาสน์ที่คุณเคยอยู่ คุณรู้ใช่ไหม?”
ลั่วหานมองหน้าเขาโดยมีแว่นกันแดดกั้นไว้ อยากมองทะลุแว่นกันแดดเพื่อดูสายตาเขา ไม่ได้สบตากัน ก็ไม่สามารถมองเห็นความรู้สึกในใจเขาได้ เธอมีพื้นฐานของจิตวิทยา แต่ถ้าไม่ได้ดูหน้าและดูสายตาอย่างละเอียด ก็ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดได้
ไม่ต้องสงสัย MAXเป็นคนระวังตัวและปลอมตัวเองได้ดีมาก
ภาพลักษณ์ของMAXก็เหมือน Vใน《List of dystopian films》เขาอยู่ศูนย์กลางความลับตลอดเวลา ถ้าไม่ปอกเปลือกทีละชั้นก็ไม่มีวันเห็นความลับเขาได้
“เอ่อ……” MAXก้าวขาไปครึ่งก้าว ไม้เท้ากระทบกับพื้นจนเกิดเสียงเป็นจังหวะ “ดูเหมือนคุณจะฉลาดกว่าที่ผมคิดนะ หมอแอนน่า”
เขาเปลี่ยนมาเรียกเธอว่าหมอแอนน่า แล้วพูดต่อ “ได้ยินว่าหมอฉลาดทุกคน อ่านใจคนได้ ไอคิวสูง สติมั่นคง คุณตรงทุกอย่าง”
ลั่วหานไม่ได้ยอมรับคำชมของเขา พูดต่อคำพูดเมื่อครู่ “ถ้าหากคุณรู้แล้วว่าฉันไปคฤหาสน์คุณ อย่างนั้น คุณก็ต้องรู้ ว่าฉันได้ดูทุกอย่างการตกแต่งภายในคฤหาสน์หมดแล้ว”
MAXเบ้ปาก ไม่ได้ปฏิเสธ และไม่ได้พูดอะไร
คนรับใช้ยื่นน้ำชาให้เขา เขาจีบชาไปคำหนึ่ง
ลั่วหานลุกจากโต๊ะอาหาร เดินไปยืนข้างเขา อาหารเจ็บบนหัวทำให้ลั่วหานรู้สึกไม่สบายจนขมวดคิ้ว มัน……เจ็บมาก
“ห้องรับแขกในคฤหาสน์ของคุณ รูปภาพที่แขวนอยู่มีความหมายพิเศษอะไรไหม? นอกจากพ่อแม่สามีฉันแล้ว คนอื่นมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณ?” ลั่วหานทิ้งคำถามออกไป และรอคำตอบอย่างใจเย็น
คนรับใช้ยื่นน้ำชาให้ ลั่วหานรับไว้ ไม่ได้ดื่ม ถืออยู่ในมือ
“โอ้……อันนี้เหรอ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับหยวนชูเฟินและมู่เส้าเอิน เราร่วมงานกัน เห็นชัดว่า มีแต่คนอื่น……” เขาดูดลิ้น ชาวันนี้รสชาติดีใช้ได้ “คุณเป็นหมอของMerrickน่าจะรู้ความสัมพันธ์ของเรา ผมคงไม่ต้องพูดหรอกนะ”
“แน่นอน แล้วคนอื่นละ?”
MAXใช้นิ้วเคาะแก้วชา แก้วชาเซรามิคชั้นดีเสียงใส น้ำในแก้วสั่นสะเทือน “หลงถิงเป็นคู่แข่งของผม คนอื่นเป็นคู่แข่งหมด ส่วนพวกเขาเป็นใคร เอ่อ……พูดแล้วเรื่องยาว แต่ผมไม่ชอบเล่านิทาน”
ลั่วหานกัดฟัน ไอ้คนประหลาด
“ยังมีอีก แหวนบนโต๊ะในห้องนอนคุณ หมายความว่าอะไร?”
ลั่วหานอยากรู้นิทานเกี่ยวกับแหวน น่าจะเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง ชอบสังเกตรายละเอียด
“แหวนเหรอ…..แหวนง่ายมาก เตรียมไว้สำหรับคุณ เป็นของขวัญการพบกันครั้งแรก” MAXหัวเราะอย่างล้อเล่น
“MAX ฉันอยู่ในมือคุณแล้ว ไม่ได้เป็นอันตรายต่อคุณ หวังว่าคุณจะพูดความจริง” ลั่วหานเกลียดความเจ้าเล่ห์ของเขามาก
“อยากรู้จริงเหรอ—งั้นก็ได้ ผมเล่าให้คุณฟัง”
MAXก้มตัว เปิดลิ้นชักโต๊ะหนังสือโบราณออก หยิบกล่องไม้สีดำชิ้นหนึ่งออกมา กล่องมีสะอาดมาก ข้างในมีแหวนผู้ชายหนึ่งวง เป็นแหวนคู่กับแหวนวงนั้น
“ดูอันนี้ สวยไหม?” MAXอวดแหวนในมือเหมือนเด็ก แหวนกลมที่แกะสลักอย่างประณีต ไม่มีอะไรตกแต่งแต่ดูเรียบหรู
ถ้าหากวางพร้อมกันกับแหวนผู้หญิงอีกวง ใส่ในมือแล้ววางคู่กัน คงจะดูสวยงามและโรแมนติกมาก
ลั่วหานคิดถึงบทในละครฝรั่งยุคทศวรรคก่อน
“สวยมาก แต่แหวนเอาไว้ใส่ ไม่ควรซ่อนไว้ในกล่อง”
ดูจากนิ้วของเขากับขนาดของแหวนแล้ว ไม่น่าจะเหมาะสมที่จะใส่ในนิ้วเขา ขนาดเหมือนจะเล็กไปหน่อย อาจจะเป็นเพราะเขาอายุเพิ่มขึ้นนิ้วอ้วนขึ้น
MAXถอนหายใจอย่างเสียใจ “คุณพูดถูก น่าเสียดาย คนสองคนนี้โชคไม่ดี”
“คนสองคนไหน?”
ไม่ใช่เขาเหรอ?
“แน่นอนนั่นคือพ่อแม่สามีคุณ พ่อแม่หลงเซียว” MAXพูดจบ ก็ใส่แหวนกลับเข้าไปในกล่องแล้วปิด แล้วเก็บมันเข้าไปในลิ้นชัก
ลั่วหาน “…..”
“ตอนแรกพวกเขาสองคนจะได้แต่งงานกันแล้ว ผมเตรียมแหวนไว้ให้พวกเขาโดยเฉพาะ ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น”
ความรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที น้ำเสียงของMAXฟังดูเศร้าโศกขึ้น คิดถึงเรื่องในอดีต ความเสียดายและเสียใจมากมาย ทำให้เขารู้สึกเสียใจ
ลั่วหานเชื่อคำพูดของเขา
เขายอมช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่ห่วงตัวเอง ดูออกว่าเขาชื่นชมในตัวมู่เส้าเอินแค่ไหน
แต่ทั้งสองคนไม่อาจเดินไปด้วยกันได้ ทำให้เขารู้สึกเสียใจ
ตงตง
ประตูห้องรับแขกถูกเคาะสองครั้ง
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองอย่างระวังตัว ความรู้สึกแรกก็นึกถึงหลงเซียว
และแล้ว……เป็นไปได้ยังไง ถึงเขาจะมีปีกก็ไม่เร็วขนาดนี้
“BOSS โทรศัพท์”
ผู้ชายท่าทางเหมือนพ่อบ้านพยักหน้าอย่างมีมารยาท เขาแต่งกายเรียบร้อยดูดี มีรอยยิ้มเวลาพูด
MAXเบ้ปากไม่ได้พูดอะไร “หมอแอนน่า มีความสุขที่ได้คุยกับคุณ แต่ผมยังมีเรื่องอื่นต้องทำ เชิญคุณตามสบาย”
ลั่วหานอยากตามไป “MAX ฉันขอเดินชมในนี้ได้ไหม?”
“ได้……แล้วก็ไม่ได้ รู้มากไปไม่ค่อยดีกับคุณ” MAX เดินไปทางบันไดโดยไม่ได้หันกลับมามอง เดินด้วยไม้เท้าอย่างมั่นคง
ดูไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียวว่าเป็นผู้ชายอายุห้าสิบ
ในใจลั่วหานคิดแต่โทรศัพท์สายนั้น ยืนในห้องรับแขกไม่ไปไหน สุดท้ายก็ตัดสินใจเสี่ยงดูสักครั้ง
ห้องหนังสือของMAXของขวามือห้องห้องรับแขกเดินไปสุดทาง เดินขึ้นไปจากบันได ห้องหนังสืออยู่ชั้นสาม มองจากข้างนอก ห้องหนังสือดูลึกลับมาก ป้องกันความปลอดภัยได้เป็นอย่างดี
ลั่วหานทำเป็นเดินชมการตกแต่งของคฤหาสน์ ดูมุมโน้น ดูมุมนี้ ดูไปดูมาก็ขึ้นไปถึงชั้นสาม
MAXหยิบโทรศัพท์ขึ้น เรียกชื่อของฝั่งตรงข้ามออกมาอย่างได้ต้องคิด “Merrick สุดท้ายก็เป็นนายที่แพ้”
“คิดไม่ถึงว่านายจะทำเรื่องแบบนี้” Merrickพูดด้วยน้ำเสียงอย่างคนเป็นพี่ มีทั้งโทษและเสียใจ ยิ่งกว่านั้นคือผิดหวัง
แต่Merrickเหรอจะใส่ใจ?
“เรื่องที่นายทำ ยิ่งกว่าที่ผมทำอีกไม่ใช่เหรอ? พี่ชาย”
Merrickพูดคำว่าพี่ชายออกด้วยน้ำเสียงเสียดสี มุมปากโค้งขึ้นด้วยความโกรธแค้น ดูเย็นชายิ่งนัก
“นายต้องการอะไร? ฆ่าฉันเหรอ?”
Merrickมือจับโทรศัพท์ หลังมือยังมีรอยช้ำจากเข็มฉีดยา
MAXเคาะโต๊ะทำงานหลายครั้ง บนโต๊ะมีรูปคู่ของทั้งสองคน หลายปีนี้มาเขาพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา ในรูปทั้งสองคนยังหนุ่มยังหล่อ เป็นคู่หูทางการเมืองที่ดีที่สุด พี่น้องที่ดีในสายตาคนอื่น ท่าทางนั้นดูรักกันมาก
แต่ว่า……
“แค่ฆ่านายเหรอ ไม่สนุกเลยพี่ชาย พี่รู้ดี ผมชอบเล่นเกมแมวจับหนู พี่ว่า พี่หนูแมว? หรือว่าเป็นหนูละ?”
