บทที่ 1050 คุณหลงมาเยือน
ไอ้ระยำ
“แล้ว?”
ลั่วหานมองหน้าเขาอย่างไม่แสดงอารมณ์ มองไปนอกหน้าต่างอย่างเฉื่อยชา
MAX ใช้นิ้วค้ำไว้ที่คาง ครุ่นคิดอย่างใจเย็น เหมือนกำลังเลือกอะไรอย่างลำบาก “หลงเซียวเหรอ หัวดื้อเหมือนพ่อเขา แต่ก็เหมือนพ่อเขา จุดอ่อนในชีวิตก็คือผู้หญิงของตัวเอง”
เขาคิดถึงภาพในอดีตตอนพูดโน้มน้าวมู่เส้าเอิน เหมือนวันนี้อย่างน่าตกใจ
เพราะฉะนั้นเขามีความมั่นใจพอสมควร หลงเซียวก็เหมือนพ่อของเขา ทำการเลือกเหมือนปีนั้น
ลั่วหานยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของเธอเบาและจางมาก เหมือนถูกคนจ้องมองแล้วจะลอยไป “ปกป้องผู้หญิงของตัวเองผิดตรงไหน ความดีขนาดนี้ กลับถูกคนเอามาเป็นจุดอ่อนหลอกใช้ นี่ต่างหากที่น่าขยะแขยง”
แต่ รอยยิ้มของเธอในเวลานี้มีความหมายไม่เหมือนกัน อย่างเช่นตอนนี้ มันดูเสียดสีและเหยียดหยาม
MAXไม่ได้ใส่ใจการเสียดสีของเธอเลยแม้แต่น้อย แต่พูดอย่างมั่นใจว่า “หมอแอนน่า ถ้าหลงเซียวเลือกคุณ คุณรู้ไหมว่าผลลัพธ์คืออะไร?”
ลั่วหานหัวเราะ จากรอยยิ้มจางๆเป็นหัวเราะขึ้นมา “คืออะไร? หรือคุณอยากให้พวกเราเหมือนคนที่ถูกคุณขังไว้เมื่อสามสิบปีก่อน ถูกขังไว้ในคฤหาสน์? คฤหาสน์นี้ดูเหมือนจะใหญ่กว่าทางโน้น ขังที่นี่กินดีอยู่ดีดูแลดี ฉันก็ไม่ถือสา”
MAXคิดไม่ถึง ว่าเธอจะกล้าขนาดนี้? ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย?
แต่ไม่เป็นไร ต้องมีอะไรสักอย่างที่เธอกลัว
สิ่งเดียวบนหน้า MAX ที่เห็นชัดคือปากโค้งขึ้น “ได้ยินว่าลูกสาวคุณน่ารักมาก เด็กน้อยกี่เดือนแล้ว? ยังพูดไม่ได้มั้ง?”
เมื่อกี้ลั่วหานยังแกล้งทำเป็นเฉยชา แต่พอได้ยินคำว่าลูกสาว เหมือนกระดูกสันหลังเธอตรงขึ้นทันที “คุณกล้าทำอะไรลูกสาวฉัน ฉันเอาคุณตายแน่”
ลั่วหานกัดริมฝีปาก พูดระบายถึงความโกรธของตัวเอง
เธอเชื่อว่าหลงเซียวต้องมีวิธีจัดการแน่นอน เธอเชื่อว่าโศกนาฏกรรมในอดีตจะไม่เกิดขึ้นอีก
แต่เธอลืมไป เธอกับหลงเซียวไม่เหมือน มู่เส้าเอินกับหยวนชูเฟินในอดีต พวกเขามีชูชู ชูชูเป็นจุดอ่อนของพวกเขา
MAXได้เอื้อมมือไปถึงประเทศจีนหรือยัง? ส่งคนไปเฝ้าดูบ้านพวกเขาหรือยัง?
ชื่นชมสีหน้าลั่วหานที่เปลี่ยนไปกะทันหัน ทำให้MAXรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา “ดูแล้ว คุณกับหลงเซียวก็ไม่ใช่ล้มไม่ได้ เพราะฉะนั้นเกมครั้งนี้ ผมชนะแน่นอน ใครจะหัวเราะถึงตอนจบ เรารอดูกัน”
นิ้วมือขาวสวยของลั่วหานกำหมัดแน่น กระดูกตามข้อนิ้วนูนขึ้นขาว ผิวหนังหลังฝ่ามือแน่นมาก
“ฉันขอเตือนคุณ ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว เพียงแค่นิดเดียว ฉันสาบานคุณได้ตายไร้ที่ฝังแน่”
MAXยังไหล่อย่างใจเย็น โน้มตัวไปข้างหน้าเข้าใกล้ลั่วหานอีกสิบเซนติเมตร ลมหายใจของทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก “หมอแอนน่า มีคนเคยบอกคุณไหม ถ้าคุณไม่เป็นหมอ คุณเป็นนักฆ่าได้ ความอาฆาตของคุณเมื่อครู่มีพลังมาก”
“มันไม่ใช่ความอาฆาต MAX ฉันเป็นแม่คนหนึ่ง”
ผู้หญิงอ่อนแอ แต่แม่แข็งแกร่ง
เหตุผลนี้ เกรงว่าชาตินี้MAXคงไม่ได้สัมผัสมัน
——
เกาจิ่งอานอยู่กับMerrickไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย
เขาคิดไม่ถึงว่าMerrickเสนอจะขอเจอMAXแต่กลับโดนปฏิเสธ นายคนนั้นไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งโอกาสในการยื่นข้อเสนอก็ไม่ให้ ทุกอย่างในตัวMerrickไม่มีอะไรดึงดูดเขาเลย
นอกจาก……
Merrickยอมเสียชื่อเสียง ยกตำแหน่งของให้เขา
แต่……
เกาจิ่งอานทั้งเห็นใจและโมโห มองMerrickที่นอนกลับไปบนเตียงและได้ฉีดยาระงับประสาทแล้ว “คุณทำอะไรไปในอดีต? เขาถึงได้เกลียดคุณขนาดนี้ คุณก็ไม่เบาเหมือนกัน”
Merrickรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ขมวดคิ้วและหลับตาแน่น “ผมคิดไม่ถึงว่าเขาจะร้ายขนาดนี้”
“ผมว่านะลุง คุณทำอะไรไปบ้าง เรื่องชั่วทำไปเท่าไหร่คงคิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้? ตอนทำความชั่วก็ต้องคิดถึงตัวเองบ้าง”
คนเล่นการเมืองสมองไวไม่ใช่เหรอ? ดูMerrick เหมือนคนสมองไวไหวพริบดีตรงไหน”
อืด อืด อืด
เกาจิ่งอานรู้สึกโมโหไม่มีที่ระบาย มือถือก็สั่น
เขาคิดในใจ ถ้าเป็นระดับบริหารในบริษัทโทรมา เขาจะรีบด่ากลับ
และแล้ว——
“พี่ใหญ่? พี่……อยู่ไหน?”
หลงเซียวขึ้นรถแล้ว เตรียมตัวจะไปหาMerrick “ระหว่างทาง อีกครึ่งชั่วโมงถึงบ้านMerrick มีอะไรคืบหน้าไหม?”
เกาจิ่งอานพูดไม่ออก “มัน……ผม……”
“รู้แล้ว เจอหน้ากันค่อยพูด”
เกาจิ่งอานจ้องมือถือที่ถูกตัดสายแล้ว อึ้งไปสักครู่ พี่ใหญ่รู้อะไรแล้ว? วางสายไปรวดเร็วแบบนี้?
ทางนี้ หลงเซียวลูบหน้าจอมือถือ หน้าจอเป็นรูปที่ถ่ายตอนเขากับลั่วหานพาชูชูไปปิกนิก ลูกสาวยิ้มจนตาโค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์ แก้มด้านซ้ายของลั่วหานมีแสงอบอุ่น ขนตายาวเป็นเงาบนแก้ม หัวพิงไปที่ไหล่เขาเล็กน้อย
เกาจิ่งอานไม่ได้ความคืบหน้าอะไรจากMerrickเลย
อืด อืด
ข้อความเข้า
“เถ้าแก่ สืบหาข้อมูลMerrickได้แล้ว เขาเคยแต่งงาน แต่พวกเขาหย่ากันเมื่อสิบห้าปีก่อน ภรรยาเขาพาลูกสาวที่เพิ่งอายุได้สองขวบครึ่งไปด้วย และห้ามไม่ให้Merrickเยี่ยมลูกสาว หลายปีนี้มาพวกเขาไม่เคยติดต่อกันเลย
หลังหย่ากันภรรยาเขาก็ย้ายไปอยู่ฝรั่งเศส อาศัยอยู่ที่เมืองปารีส ลูกสาวเพิ่งสอบเข้ามหาลัยปารีสปีนี้”
หวังเค่ยรับผิดชอบสืบหาข้อมูลMerrick สืบได้ข้อมูลแล้วก็รายงานหลงเซียวทันที
แล้วแนบรูปถ่ายของภรรยาMerrickกับลูกสาว ผู้หญิงสวยตาสีฟ้าผมสีทอง ดูสวยสง่ามั่นใจ
ลูกสาวของเขารูปร่างสูงหน้าตาจิ้มลิ้ม มือถือด้ามเทนนิส ยิ้มอย่างสดใส
ดูแล้ว หลายปีนี้พวกเธอสองแม่ลูกดูมีความสุขดี
“อีกอย่าง สาเหตุการหย่าไม่ได้พูด แต่สามารถเดาจากข้อมูล Merrickได้ น่าจะเป็นเพราะการกระทำของเขาในทางการเมือง ภรรยาเขารู้แล้วรับไม่ได้ ตอนหย่ากันขอเพียงสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกสาว ไม่ได้เอาเงินไปแม้แต่บาทเดียว”
สายตาหลงเซียวครุ่นคิด
ฝีมือMerrick คงโหดร้ายไม่ธรรมดา
ไม่นาน รถก็มาถึงคฤหาสน์ของMerrick
Bentley สีดำจอดอยู่หน้าประตู คนรับใช้ของMerrick มองดูหลงเซียวในชุดดำโดยมีประตูกันกลาง “คุณคือ……”
“ผมคือหลงเซียว แจ้งMerrickด้วย”
คนรับใช้ได้ยินชื่อหลงเซียว ตาสีฟ้าจะมองอย่างตะลึง คนตรงหน้านี้ก็คือหลงเซียว?
ตัวจริงน่ามองกว่าในนิตยสารกับทีวีอีก……
แต่เธอไม่มีเวลาบ้าผู้ชาย รีบพยักหน้า “สวัสดีคุณหลง Merrickอยู่ชั้นบน เพื่อนของคุณก็อยู่เช่นกัน”
“ขอบคุณ”
หลงเซียวพูดสั้นๆอย่างมารยาท ก้าวขาเดินเข้าไปในสวนคฤหาสน์ ร่างในชุดดำเดินอย่างรวดเร็วจนเกิดลม ต้นไม้ดอกไม้สองข้างทางปลิวขึ้น
“Merrick ผมว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าผมจะมา”
หลงเซียวผลักประตูออก ร่างสูงมาพร้อมสายลม เมื่อเขายืนอยู่กลางห้องนอน ห้องกว้างสว่างจากเดิม คับแคบและมืดไปทันที
อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้รู้สึกกดดัน ก็คือหัวของMerrick
เขาฝืนลืมตาขึ้นอย่างลำบาก สายตาที่ดูอ่อนล้าค่อยๆรวบรวมสายตามองไปตามเสียง คนตรงหน้านี้……
