บทที่ 1074ไม่จองเวรจองกรรมกันได้ไหม?
ณ ที่นั่งทานกาแฟของชั้น1 หาแกทั้งสองแก้วส่งกลิ่นหอยโชยมาเบาๆ
คนสองคนที่นั่งหันหน้าเข้าหากันตรงหน้าต่าง ลั่วหานยกแก้วกาแฟขึ้นมา แล้วใช้ช้อนคนนมที่อยู่ด้านในไปสองที “ทำไมไม่พูดล่ะ?”
ถังจิ้นเหยียนพาเขามาที่นี่5นาทีแล้ว แต่ถังจิ้นเหยียนเงียบอยู่ตลอดไม่พูดอะไรเลย และไม่คิดจะพูดอะไรด้วย กาแฟที่วางอยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่ได้แตะเลย เขาดูคล้ายกับหุ่นแกะสลัก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังจิ้นเหยียนก็ถอดหายใจออกเบาๆ “ลั่วหาน สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ คุณอาจจะโกรธมาก แต่ผมอยากขอให้คุณเชื่อผม ผมหวังดีกับคุณจริงๆ ผมอยากให้คุณมีความสุข”
สายตาของถังจิ้นเหยียนเร่าร้อน เขาอยากจะยื่นมือไปจับลั่วหานอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็อดทนไว้ได้
ลั่วหานจิบกาแฟไปเล็กน้อย ตอนที่เธอยกแก้วออกจากปากไป ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณเป็นอะไร? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเครียดจัง? ฉันทำผิดกฎอะไรรึเปล่า? อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันสารภาพเองแล้วลดโทษให้ฉัน”
ลั่วหานล้อเล่นกับเขา ไม่เช่นนั้นบรรยากาศมันจะตึงเครียดเกินไปจริงๆ ลั่วหานเองก็รู้สึกไม่สบายใจเนื่องจากสีหน้าของเขาที่ดูมีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่
ถังจิ้นเหยียนเตรียมตัวไปสักพัก แล้วกัดฟัน “ลั่วหาน ผมได้ข่าวว่าธุรกิจที่หลงเซียวทำมันไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ เบื้องหลังเขามีงานที่ผิดกฎหมายเยอะ แล้วยังมีความสัมพันธ์ที่สนิทเกินไปกับบางองค์กรด้วย คุณอยู่กับเขาสักวันคุณต้องลำบากแน่ๆ”
เหมือนว่าเขาใช้แรงไปเยอะมาก ถังจิ้นเหยียนค่อยๆ หายใจ “ลั่วหาน สภาพแวดล้อมการเป็นอยู่ของคุณธรรมดาและใสซื่อมาก ผมไม่อยากให้คุณต้องเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มันวุ่นวายเกินไปจริงๆ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดตอนนี้คุณอาจจะรับไม่ได้ อาจจะถึงขั้นที่เกลียดผมด้วยซ้ำ แต่ผมไม่อยากให้คุณได้รับอันตราย”
ลั่วหานมองไปที่เขาอย่างนิ่งสงบ แล้วรอจนกว่าเขาจะพูดคำสุดท้ายออกมาจนหมด
เธอวางแก้วกาแฟลง “คุณไปฟังใครพูดมาคะ?”
“ผม………” ถังจิ้นเหยียนไม่คิดว่าเธอจะโฟกัสมาที่เรื่องนี้
ลั่วหานไม่ได้พูดคลุมเครือ “จิ้นเหยียน ถ้าคุณหวังดีกับฉันจริงๆ ก็บอกฉันมา ว่าใครเป็นคนบอกคุณเรื่องนี้กันแน่?”
มีช่วงหนึ่งที่ถังจิ้นเหยียนเงียบไป “ลั่วหาน ตอนนี้คุณเห็นจุดจบของหลงถิงแล้ว และสิ่งที่ซุนปิงเหวินเจอในระยะเวลาแค่หนึ่งวัน ไม่คิดหรือว่าจะมีวันหนึ่งที่……”
ถังจิ้นเหยียนทนพูดต่อไปไม่ได้
ลั่วหานกลับยิ้มออกมา “มีวันหนึ่งที่ทำไมคะ? มีวันหนึ่งที่สามีของฉันจะเป็นแบบพวกเขาหรือ?”
ถังจิ้นเหยียนก้มหน้าก้มตาลงมองไปที่แก้วกาแฟ ไอร้อนของกาแฟหายไปเยอะแล้ว สามารถเห็นฟองเล็กๆ ละเอียดๆ ที่อยู่ในแก้วได้
“คุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด มีหลายสิ่งที่ถึงแม้ผมไม่พูดคุณเองก็คงเข้าใจ”
จุดจบของซุนปิงเหวิน สภาพที่ใกล้ตายของหลงถิงในตอนนี้ และพ่อของเขาที่จนตอนนี้ก็ยังลงจากเตียงคนไข้ไม่ได้ ทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างต่างก็ทำให้เขาเจ็บปวดเจ็บใจอย่างมาก และกลัวมากขึ้นกว่าเดิม
“คุณยังรู้อะไรอีก? บอกฉันมาให้หมด”
สายตาที่มองไปตรงๆ ของลั่วหานอยากจะมองผ่านทะลุในใจของถังจิ้นเหยียนให้ได้
ถังจิ้นเหยียนพูดจาคลุมเครือ “ลั่วหาน…….”
“บอกความจริงกับฉัน ถ้าคุณหวังดีกับฉัน ก็อย่าปล่อยให้เรื่องที่อันตรายต้องเกิด ไม่ว่าคุณไปฟังข่าวนี้มาจากไหน หรือว่าใครให้ข้อมูลด้านนี้กับคุณมา”
มีลางสังหรณ์บางอย่าง ถังจิ้นเหยียนมีความลับที่ไม่อยากให้เธอรู้ซ่อนอยู่ และความลับนี้เกี่ยวข้องกับหลงเซียว
“คำถามนี้ ผมเองก็อยากรู้เช่นกัน”
เสียงที่ทุ้มต่ำแทรกเข้ามาระหว่างการสนทนาของเขาสองคน กลิ่นกาแฟที่ลอยอยู่ในอากาศสู้กลิ่นอาวาเว่จางๆ ที่อยู่บนตัวเขาไม่ได้
ลั่วหานเกร็งขึ้นมา!
“คุณ………คุณกลับมาได้ยังไง?”
เธอเห็นมากับตาว่ารถของเขาขับออกไปแล้ว นี่กลับมาเร็วเกินไปรึเปล่า?!
เงาร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวยืนคั่นกลางระหว่างพวกเขา เขาใจเย็นจนแทบจะกลายเป็นความเย็นชา
“มาเอาเอกสารของโรงพยาบาล”
หลงเซียวไม่ได้พูดต่อหน้าถังจิ้นเหยียน ว่ามาที่นี่เพื่อเตรียมเรื่องการเข้ารับการรักษาของแม่
ลั่วหาน : “……”
มาเอาเอกสารต้องให้ท่านประธานมาเองเลยหรือ? คำโกหกนี้มันปลอมเกินไป
เมื่อตอบคำถามของลั่วหานจบ หลงเซียวมองจ้องไปที่ถังจิ้นเหยียน “คำถามเมื่อสักครู่นี้ของลั่วหาน คุณจะตอบว่ายังไง?”
ถังจิ้นเหยียนคาดไม่ถึง แต่คนโง่เองก็รู้ว่าหลงเซียวได้ยินบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้ของพวกเขาไปหมดแล้ว “หลงเซียว ผมหวังว่าลั่วหานจะปลอดภัย”
หลงเซียวยิ้มมุมปากเบาๆ “เธอเป็นภรรยาของผม เรื่องความปลอดภัยของเธอผมจะรับผิดชอบเอง แต่ว่าสิ่งที่คุณยังไม่ได้พูดออกมาเมื่อสักครู่นี้ ผมยินดีที่จะพูดแทนคุณนะครับ”
ม่านตาของถังจิ้นเหยียนหรี่ลง “คุณหมายความว่ายังไง?”
หลงเซียวหยิบเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่งแล้ววางข้างๆ ลั่วหาน “คนคนนี้คุณคงจะคุ้นเคยดี”
บนจอโทรศัพท์นั้นเป็นรูปของชายผมบลอนด์ตาสีเขียว เขาเป็นหนึ่งในนักฆ่าของกลุ่มมาเฟียที่หลงเซียวสืบมาได้ เป็นผู้ชายที่ถังจิ้นเหยียนให้ความช่วยเหลือไว้
สีหน้าของถังจิ้นเหยียนมืดลงทันที เขาเงยคางขึ้นอย่างงุนงง “คุณ……คุณรู้จักเขาหรือ?”
เขาคาดไม่ถึงจริงๆ!
เขาได้รับข่าวมาไม่ถึงครึ่งวันเอง หลงเซียวกลับมีรูปแล้ว
“1ในนักฆ่าของกลุ่มมาเฟีย เพราะว่าหักหลังองค์กร ก็เลยถูกไล่ล่า เขาขู่เอาเงินจากคุณไป1ก้อนเพื่อหนีเอาชีวิตรอด และคุณก็ให้เขาไปอย่างใจกว้าง”
หลงเซียวค่อยๆ พูดจากตื้นๆ จนเจาะลึก น้ำเสียงของเขาไม่เร็วและไม่ช้าเกินไป เขาจับจุดอ่อนของถังจิ้นเหยียนได้พอดี
ถังจิ้นเหยียนเสียวสันหลังขึ้นมาพอดี “กลุ่มมาเฟีย?”
ลั่วหานมองไปที่หลงเซียว แล้วมองไปที่ถังจิ้นเหยียน นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“ใช่แล้ว เขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพ หลายปีก่อน เขาฆ่าครอบครัวของเพื่อนของผมไป เพราะว่ามีการปกป้องมากลุ่มมาเฟีย เขาจึงลอยนวลอยู่นอกกฎหมายไปเกือบ10ปี ผมสงสัยมากว่า10ปีที่ผ่านมานี้ คุณไม่ทราบอะไรเลยหรือ?”
เห็นได้ชัดว่าถังจิ้นเหยียนตกตะลึงอย่างหนัก เขารู้แค่บางส่วนของเรื่องนี้ แต่ไม่ได้รู้ทั้งหมด เขาถูกครอบไว้ในกะลา!
“ผมบอกว่าผมไม่รู้ คุณเชื่อไหม?”
เขาเอามือกดไปที่ขมับอย่างแรงแบบจำนนต่อชีวิต ความตกตะลึงที่มากเกินไปทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบือนไป
“เขาอยู่ที่ไหน?”
หลงเซียวไม่ได้ตอบคำถามของเขาไปตรงๆ
ถังจิ้นเหยียนจำการพูดคุยครั้งล่าสุดของพวกเขาได้รางๆ เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน “ผมไม่รู้”
“อย่าบอกผมนะว่าคุณไม่มีช่องทางการติดต่อของเขา”
น้ำเสียงของหลงเซียวเยือกเย็นราวกับสายน้ำ
ลั่วหานที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นของเขา เธออดไม่ได้ที่จะดึงชายเสื้อของเขา
“ถ้าเขาเป็นนักฆ่าจริงๆ ผมจะไม่อยู่เฉยๆ และจะไม่ปล่อยเขาไป แต่พวกเรารู้จักกันมาหลายปี เขา……จะเป็นนักฆ่าได้อย่างไร?”
ถังจิ้นเหยียนย้อนกลับไปคิดเรื่องเก่าๆ ในอดีต แล้วจึงได้รู้ถึงเงื่อนงำที่ซ่อนอยู่
เช่น เขากำชับมาว่าถ้าติดต่อเขาต้องห้ามใช้สมาร์ตโฟน และห้ามในคนอื่นรู้เบอร์โทรของเขา อาชีพของเขาค่อนข้างพิเศษ แต่ว่าไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมายอย่างแน่นอน
พอมาคิดดูแล้ว เขาถึงจะรู้ตัวว่าตนถูกภายนอกที่ดูน่าสงสารและจริงใจของเขาหลอกลวงอย่างหนัก
“สิ่งที่คุณจะพูดแล้วหยุดไปในเมื่อสักครู่นี้ เขาเป็นคนบอกคุณใช่ไหม?”
สีหน้าของถังจิ้นเหยียนไม่เหมือนว่าเขากำลังเสแสร้ง ลั่วหานยอมเชื่อว่าเขาคือผู้เสียหาย โดนเพื่อนเลวๆ หลอก เธอไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของถังจิ้นเหยียนที่อยู่ในหัวนั้นแตกสลายไป เธอเลือกที่จะเชื่อเขาต่อ แม้ในตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ เธอก็ยอมที่จะออกมาปกป้องเขา
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าอย่างหนักหัว ความตกตะลึงภายในใจนั้นทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก
หลายนาทีผ่านไป
ถังจิ้นเหยียนยื่นโทรศัพท์สีดำที่ไม่ใช่สมาร์ตโฟนที่อยู่ในลิ้นชักให้หลงเซียว “ข้อมูลที่ผมมีในตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละครับ”
หลงเซียวรับโทรศัพท์ไป แล้วติดเครื่องติดตามขนาดเล็กลงไปในโทรศัพท์ “โทรหาเขา”
เมื่อประโยคนี้พูดออกมา ลั่วหานและถังจิ้นเหยียนต่างก็ตกใจ
โทรไปตอนนี้เลยเหรอ?
“……..” เขาครุ่นคิดไปครู่เดียว ถังจิ้นเหยียนเลือกที่จะทำตาม “โอเค”
หลงเซียวปลดล็อกโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วส่งข้อความไปให้จางหย่ง “รอปลากินเบ็ดได้เลย”
ไม่นาน เครื่องติดตามออนไลน์ของจางหย่งก็เริ่มทำงาน ส่งการติดตามไปตามสัญญาณของโทรศัพท์ไปทั่ว360องศา
โทรศัพท์ในมือของถังจิ้นเหยียนมีแต่เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น เวลาผ่านไปทีละวินาทีอย่างยาวนาน ลั่วหานจับมือซ้ายของหลงเซียวไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว
“ถัง?”
สำเนียงภาษาจีนแบบอเมริกันไปกระตุ้นเส้นประสาทของถังจิ้นเหยียน ทำให้เขาชะงักไปอย่างไม่รู้ตัว
“ยังอยู่ที่ต่างประเทศหรือ?”
มือข้างหนึ่งของถังจิ้นเหยียนสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อของเสื้อกาวน์สีขาว นิ้วมือของเขากำแน่นจนกลายเป็นกำปั้น ถึงได้ควบคุมเสียงให้ไม่สั่นได้
“ผมเคยบอกกับคุณแล้วไม่ใช่หรือ? ผมไม่สะดวกที่จำบอกตำแหน่งที่อยู่ของผมให้กับคุณ คุณให้เวลาผมอีกหน่อยละกันนะ รอให้ผมจัดการงานในมือให้เรียบร้อยแล้วผมจะติดต่อคุณไปนะครับ”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะวางโทรศัพท์ ถังจิ้นเหยียนก็พูดออกมาทันทีว่า “เงินที่ให้คุณไปเมื่อครั้งที่แล้วพอใช้ไหม? ผมจะโอนไปให้อีก1ก้อน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถัง คุณสมกับที่เป็นเพื่อนรักที่สนิทที่สุดของผมจริงๆ! เงินยังพอใช้อยู่ แค่นี้นะ ไว้ผมจะติดต่อกลับไป”
สัญญาณของจางหย่งไปทั่วครึ่งโลกในเวลาเพียงไม่กี่วินาที แล้วหยุดอยู่ที่จุดสีแดง จุดสีแดงนี้ส่องไฟสว่างไสว!
อิสซาอ้าปากค้าง “เจ๋งขนาดนี้เลยหรือ! จางหย่ง ฝีมือนายใช้ได้เลยนะเนี่ย!”
จางหย่งไม่มีกะจิตกะใจมาฟังคำชมของอิสซา ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดมองจ้องไปที่จุดสีแดงที่อยู่ตรงซอยของเมืองซิดนีย์ เขากัดฟันไว้!
นั่นเขา!
เขาจะฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง!
ทางนี้ อีกฝ่ายวางสายของถังจิ้นเหยียนไป
“มีประโยชน์ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ แค่การโทรไม่ถึง1นาที จะสืบอะไรได้บ้าง?
“มีประโยชน์ มันเพียงพอแล้ว”
หลงเซียวใส่โทรศัพท์เข้าไปในกางเกง หันหลังกำลังจะเดินจากไป
“รอเดี๋ยว”
ถังจิ้นเหยียนเดินเข้าไปห้ามหลงเซียวไว้ “เขาจะเป็นยังไง? พวกคุณจะทำอะไรกับเขา?”
ลั่วหานเม้มปากไว้ ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เธอแสดงความคิดเห็นอะไรออกมาไม่ได้
“ต้องเป็นยังไง ก็จะเป็นแบบนั้น ผมไม่สามารถบอกรายละเอียดกับคุณได้”
ถังจิ้นเหยียนรู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เขาจึงเสี่ยงที่จะลอง “ถ้าผมขอร้องให้คุณปล่อยเขาไป คุณจะปล่อยเขาไปไหม?”
ขาข้างขวาของหลงเซียวที่ก้าวออกไปแตะถึงพื้นพอดี และเขาไม่ขยับอีกเลย “คุณอยากจะปกป้องเขาหรือ?”
“เขาเคยช่วยชีวิตผมไว้”
ถังจิ้นเหยียนหลับตาลง ขนตาที่หนาและยาวนั้นสั่นขึ้นลง
“หื้ม?”
“พอมาคิดๆ ตอนนี้แล้ว เรื่องทั้งหมดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับพ่อของผม ผมเคยถูกไล่ฆ่า เขาเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ เป็นเรื่องเมื่อ10ปีก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นผมก็คงไม่ปกป้องเขาขนาดนี้”
10ปีที่แล้ว 10ปีที่แล้วอีกแล้ว
ลั่วหานอยากกลับไปที่10ปีที่แล้วจริงๆ ไปดูว่ามีเทพเจ้าจากดินแดนถิ่นไหนกันบ้าง!
หลงเซียวไม่ได้รู้สึกตกใจ “กลุ่มมาเฟียรู้ตัวตนที่แท้จริงของพ่อของคุณ”
หน้าผากของถังจิ้นเหยียนมีเส้นเลือดขึ้นมา “หลงเซียว พวกเราต่างก็เป็นผู้เสียหาย พ่อของผมเองก็ได้ชดใช้กับมันอย่างสาหัส ให้ทุกอย่างนี้มันจบแค่ตรงนี้ได้ไหม? เลิกจองเวรจองกรรมกัน?”
มือใหญ่ๆ ที่ลั่วหานจับไว้นั่น ขยับเบาๆ
“ขอโทษด้วยนะครับ คงทำแบบนั้นไม่ได้”
