บทที่ 1072 คุณหมอฉู่ ผมภูมิใจในตัวคุณ
ตู้หลิงเซวียนสูบบุหรี่เข้าไป ควันบุหรี่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา และเบลอระยะระหว่างเขากับคอมพิวเตอร์ไป
การแย่งซื้อหุ้นของบริษัทซุนซื่อ ไม่ใช่เพียงแค่ได้ครอบครองหางเสือเรือของบริษัทซุนซื่ออีกต่อไป แต่กลายเป็นการประลองกันระหว่างบริษัทหลันเทียนและMBK
ภูมิปัญญาของทีมทั้งสองฝ่ายในการประเมินสถานการณ์ ความเฉียบแหลมในจับจังหวะเวลา และความสามารถในการแบกรับความเสี่ยงเมื่อต้องเผชิญกับการลงทุนจำนวนมากมหาศาล
“ตู้หลิงเซวียน น้อยครั้งที่ผมจะเห็นคุณทำงานจริงจังขนาดนี้”
เจิ้งซินยืนอยู่หลังเขา กราฟที่ปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ทั้ง3เครื่องที่อยู่ตรงหน้าเขาเธอดูไม่ค่อยเป็น ด้านการเงินและหลักทรัพย์ไม่ใช่สิ่งที่เจิ้งซินถนัด ดูภาพเขียวๆ ลายๆ ตามากเกินไปจะเวียนหัวเอา
“คุณคิดว่าผมจะชนะไหม?”
ตู้หลิงเซวียนไม่ตอบแต่ถามเธอกลับ
เขาพ่นควันในปากออกมา แล้วถือบุหรี่ที่เหลือเพียงเศษ1ส่วน3ไว้ในมือ ควันบุหรี่ลอยไปมาอยู่รอบๆ นิ้วมือ
เจิ้งซินยิ้มๆ
“ทำไมเหรอ คุณคิดว่าผมจะแพ้เหรอ?”
ใบหน้าของตู้หลิงเซวียนยังคงสดใสและอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์เดือนมีนา แต่พายุฝนฟ้าเดือนมกราคมของเขาที่อยู่ภายในใจนั้นเกิดขึ้นแล้ว
เจิ้งซินนั่งพิงที่จับเก้าอี้ข้างซ้ายมือของเขา แล้วหยิบบุหรี่มาจากมือเขา แล้ววางไว้ที่ริมฝีปากและสูบ “คุณเก่งมาก ฉันเองก็หวังว่าคุณจะชนะ แต่คู่แข่งของครูคือหลงเซียว ……. ฉันพูดอะไรไม่ค่อยได้”
ตู้หลิงเซวียนยิ้มขึ้นมาด้วยริมฝีปากที่เย็นชา รอยยิ้มที่คลุมเครือนั้นดูไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกยังไงอยู่
ณ โรงพยาบาลหวาเซี่ย
มือที่เรียวยาวของลั่วหานจับมือใหญ่ๆ ของหลงเซียวไว้ แล้วม้วนนิ้วมือไว้ในฝ่ามือของเขา มือของเขาก็ห่อหุ้มมือของเธอไว้ข้างใน นิ้วมือของลั่วหานค่อยๆ งอเป็นกำปั้นนุ่ม ๆ แล้วม้วนเข้าสู่ฝ่ามืออุ่นๆ ของเขา
เมื่อสักครู่เขาบอกว่าฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต เธอเชื่อว่าเขาหาทางแก้ปัญหาได้แล้ว
แต่ถังจิ้นเหยียนที่ไม่ทราบข่าวอะไรเลยงงงันขึ้นมาทันที
หลงเซียวบ้าไปแล้วรึเปล่า! ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพูดคำพูดแบบนี้กับพวกคนที่ไม่มีสติ!
คณบดีเฉินเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ตอนนี้คงเหลือแค่ถอดรองเท้าฟาดคนที่ยังไม่ได้ทำ!
หลินซีเหวินเป็นคนปากจัด เธอกลัวว่าตัวเองจะหลุดด่าคำหยาบออกมา ก็เลยอดทนไว้ไม่ออกเสียง
คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็งุนงง ท่านเซียวหมายความว่ายังไง?
ไม่นาน พวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าหมายความว่ายังไง
“มีรายงานว่า ซุนปิงเหวินประธานบริษัทซุนซื่อซื้อตัวตัวแทนทางการแพทย์จากบริษัทผลิตยาฉู่ซื่อ และข่มขู่เขา … ”
ทันใดนั้น ก็มีข่าวปรากฏบนหน้าจอ LED ขนาดใหญ่ของโรงพยาบาลหวาเซี่ย โดยนักข่าวที่ประกาศข่าวเป็นนักข่าวชื่อดังประจำบริษัทเทียนเซี่ย เสียงเธอถูกปล่อยออกมาก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนไป
“วันนี้กรมตำรวจเมืองหลวงจับกุมตัวโม่หรูเฟยภรรยาของซุนปิงเหวินไป เธอถูกจับกุมในข้อหาฆาตกรรมและลักพาตัวคุณฉู่ลั่วหาน ขณะนี้เธอได้รับการกักบริเวณเพื่อสอบสวน เมื่อห้านาทีที่แล้วตำรวจได้รวบรวมหลักฐานการก่ออาชญากรรมของซุนปิงเหวิน……..”
ด้านหลังของนักข่าวเป็นตึกใหญ่ของบริษัทซุนซื่อ ตำรวจเข็นซุนปิงเหวินที่นั่งอยู่บนรถล้อเข็นออกมาจากทางประตูใหญ่
แสงไฟส่องเข้าที่ซุนปิงเหวินจนเขาต้องหลับตาหนี สภาพนั้นดูน่าสมเพชยิ่งนัก
เสียงของนักข่าวยังคงประกาศข่าวต่อ “…….ซุนปิงเหวินเป็นฆาตกรตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการตายของเฉินจุน ซุนปิงเหวินใช้วิธีการที่สกปรกซื้อคนกลาง จนเป็นเหตุทำให้ซุนจุน หยุดหายใจกะทันหันขณะที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล”
ทุกคนในเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึง
เหล่านักข่าวที่ถ่ายรูปและไลฟ์อย่างบ้าคลั่งเมื่อสักครู่นี้ต่างก็ตกตะลึงมาก พวกเขายังคงจมอยู่ในข่าว ออกมาไม่ได้
ฆาตกรคือซุนปิงเหวิน?
“นอกจากนี้ ตามรายงานจากผู้ที่ไม่เปิดเผยตัวตน กล่าวว่าซุนปิงเหวินได้ว่าจ้างนักแสดงชั่วคราวจำนวน 350 คนเพื่อสร้างปัญหาในโรงพยาบาลหวาเซี่ย ขณะเดียวกัน การรวมตัวสร้างปัญหาของผู้คนที่อยู่หน้าประตูของบริษัทผลิตยาฉู่ซื่อ ก็เป็นฝีมือของซุนปิงเหวินเช่นกัน …”
คราวนี้ผู้สื่อข่าวที่อยู่หน้าประตูโรงพยาบาลหวาเซี่ย ที่คิดว่าพวกเขาได้รับข่าวทองต่างก็ตกใจและกลัวมากขึ้นไปอีก!
พระเจ้า!
เมื่อสักครู่นี้พวกเขาพูดอะไรไปบ้าง? พวกเขาเขียนข่าวอะไรไปบ้าง?
เรียกกลับตอนนี้ทันไหม?
พวกเขาจะถูกท่าเซียวจัดออกไปจากวงการข่าวอย่างถาวรหรือไม่!
แววตาที่ยังตื่นเต้นไม่หายของถังจิ้นเหยียนมองไปที่หลงเซียว เขายังคงนิ่งๆราวกับนั่งอยู่บนชั้นตกปลา เรื่องทุกอย่างนั้นอยู่นอกกายทั้งนั้น เว้นแต่มือคู่นั้นที่เขาจับอยู่ ราวกับว่าทั้งโลกใบนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าสิ่งนี้แล้ว
หลงเซียว………
นี่เขายังมีด้านไหนอีกบ้างที่เขาไม่รู้?
หลินซีเหวินกลืนลมหายใจที่เยือกเย็นเข้าไป
เกมพลิกไวเกินไป!
รถไฟเหาะยังไม่เล่นขนาดนี้เลย!
เป่าเปาตกใจหมดเลย!
คณบดีเฉินเองก็รู้จักตื่นเต้นจนปาดเหงื่อเช่นกัน แม่เจ้า เรื่องนี้มัน
มีแค่ลั่วหานและหลงเซียวยืนอยู่ตรงบันได คนนึงมีอีกคนปรากฏอยู่บนใบหน้า อีกคนหนึ่งมองไปที่อีกฝ่าย และมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเช่นกัน
ไม่นาน ลั่วหานเดินก้าวเข้าไปข้างหน้า “ทุกคนคะ ตอนนี้ทุกคนก็ทราบความจริงกันหมดแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าลืมคำว่าฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิตที่พวกคุณเคยพูดนะคะ ดูรูปที่ปรากฏขึ้นบนจอให้ชัด ใบหน้านี้พวกคุณคุ้นเคยอย่างดี”
ใช่ พวกเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ศิลปินที่ดังไปทั่วโลก ในบ้านของพวกเขามีโปสเตอร์ของโม่หรูเฟยติดอยู่ด้วย บางทีก็จะเลื่อนดูละครเก่าๆ ที่เขาเคยแสดง
แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า โม่หรูเฟยจะทำเรื่องแบบนี้ออกมา!
จากเวทีที่มีแต่คนจ้องมองล้มลงไปในคุกที่มีแต่คนต่อว่า…….ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงเพราะความคิดเพียงครู่เดียวเท่านั้น
ผู้ขายที่ยืนอยู่ข้างๆ กำมือของลั่วหานไว้แน่น ราวกับว่าได้รับพลังแสนยิ่งใหญ่
“ฉันรู้จักกับโม่หรูเฟยมาเกือบ10ปี ฉันก็ชื่นชมผลงานและความงามของท่านเหมือนทุกๆ คน แต่หน้าตาของคนคนหนึ่งไม่สามารถปกปิดความร้ายกาจที่อยู่ภายในจิตใจของเธอได้”
เรื่องของวันนี้ ฉันเองก็รู้สึกโกรธและเสียดาย แต่ฉันเองก็เชื่อว่ากฎหมายจะมีความยุติธรรมเหมือนที่ทุกๆ คนเชื่อ”
“นอกจากนี้ ในฐานะที่เป็นผู้ถือหุ้นของโรงพยาบาลหวาเซี่ย ประธานของบริษัทผลิตยาฉู่ซื่อ ฉันจะขอรับปากทุกคนไว้ตรงนี้ว่า โรงพยาบาลหวาเซี่ยยังคงเอาคนไข้ไว้อันดับหนึ่งเหมือนเช่นเคย และมองว่าการช่วยเหลือผู้คนนั้นเป็นหน้าที่ของตน
นับตั้งแต่ที่โรงพยาบาลก่อตั้งจนถึงวันนี้ เรารักษาคนไข้โรคหัวใจอย่างไม่ต้องการคำตอบแทนมาแล้ว158ท่าน พวกเราใช้การกระทำในการพิสูจน์ว่าอะไรคือหมอที่มีจิตใจเมตตา พิสูจน์ว่าจรรยาบรรณของอาชีพหมอคืออะไร”
“สุดท้าย ฉันจะแถลงการณ์ในฐานะประธานของบริษัทผลิตยาฉู่ซื่อว่า บริษัทผลิตยาฉู่ซื่อจะผลิตยาที่ใกล้จะหมดสต๊อกหรือหายไปในราคาต่ำที่ไม่กินกำไร ซึ่งรวมแล้วมากกว่า 20 ชนิดรวมถึง AC PH (คอร์ติโคโทรฟินสำหรับฉีด) และTemplohinล้วนจะได้พบกับทุกคนในเร็ว ๆ นี้
โรงพยาบาลหวาเซี่ยและบริษัทผลิตยาฉู่ซื่อจะร่วมกันเพื่อสร้างระบบการแพทย์ที่คุ้มค่าที่สุด เพื่อให้ทุกคนมีกำลังพอในการรักษาโรค และกล้าที่จะรักษาโรค
ฉันฉู่ลั่วหานสามารถบอกผู้ป่วยทุกคนที่มารับการรักษาที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยได้ว่า ตราบใดที่คุณมั่นใจในตัวเองเราจะใช้ความพยายาม 100% เพื่อช่วยให้คุณฟื้นตัวได้ในที่สุด”
คำกล่าวที่จริงใจอย่างมากนั้นเหมือนกับไข่มุกที่หล่นลงไปอยู่ในจานหยก และกลายเป็นโน้ตดนตรีที่ไพเราะ
ลั่วหานพูดจบ ทุกคนด้านล่างก็เงียบลง
คนที่อยู่ด้านบนก็เงียบลงเช่นกัน
คณบดีเฉินเป็นคุณหมอเก่าแก่ของที่นี่ สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดคือการหายไปของยาช่วยชีวิตที่ราคาถูก เขาเคยเขียนใบเรียกร้องไปหลายครั้ง หวังว่าจะมีมาตรการบางอย่างออกมาเพื่อนรักษายาพวกนั้นไว้ แต่ว่าเหล่าธุรกิจหวังแต่กำไร ต่างก็ปฏิเสธที่จะผลิตยาราคาต่ำ
จนเป็นเหตุให้ผู้ป่วยต้องเสียเงิน100เท่าเพื่อซื้อยานำเข้า และไม่สามารถขอเงินชำระคืนจากประกันสุขภาพของประเทศเราได้ คนไข้มีโรคแต่ไม่มีเงินในการรักษา มีคนร้องไห้ให้กับค่ารักษาพยาบาลที่โรงพยาบาลเราทุกวัน
เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าลั่วหานจะยอมให้บริษัทผลิตยาฉู่ซื่อทุ่มเงินทุนมากขนาดนี้!
นี่…….นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องคำพูดเท่านั้นนะ! แต่ต้องลงทุนลงแรงและขาดทุน!
คิ้วและดวงตาที่อบอุ่นของถังจิ้นเหยียนเต็มไปด้วยแววตาแห่งความชื่นชม และหางตาของเขาเห็นหลินซีเหวินกำลังเช็ดน้ำตาอยู่
เกมนี้เขาเดาตอนเริ่มได้ แต่เขาเดาตอนจบไม่ถูก
นี่เป็นการจบที่ดีมากที่เขาไม่กล้าแม่แต่จะคิดเลย
คนที่อยู่ด้านล่างนั้นล้วนเป็นคนป่วยที่ยากจน ฉะนั้นพวกเขาจะไม่ยอมรับการล่อลวงของ
ซุนปิงเหวินอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วหานที่พูดเข้าไปถึงทรวงอกของทุกคนแล้ว มีคนค่อยๆ ก็วางกระดานไม้ในมือลงอย่างเงียบ ๆ และบางคนก็ก้มหน้าลงและไม่กล้ามองไปที่ลั่วหานอีก
และยังมีบางคนแอบหนีออกไปจากด้านหลัง
ลั่วหานเงยหน้ามองไปที่หลงเซียว มองไปตามทางของแสงที่ส่องแล้ว ชายคนนี้กำลังมองมาที่เธออย่างมากความรู้สึกเช่นกัน
แม้เราจะดูห่างกัน แต่เราก็เข้าใจกันโดยมิต้องเอ่ยปากพูดคำใด
เธอรู้ว่าเขาสนับสนุนเธออยู่แล้ว
“คุณหมอฉู่ครับ ผมภูมิใจในตัวคุณนะ” หลงเซียวจับมือเธอไว้ เสียงของเขาที่ทุ้มต่ำและไพเราะนั้นราวกับไวน์แดงที่เพิ่งตื่นในยามเที่ยงวัน นุ่มลื่นและหวานชื่น
ลั่วหานยิ้มออกมา และตอบกลับไปอย่างเก๋ไก๋ “คุณเองก็เป็นความภูมิใจของฉันเช่นกันค่ะ คุณหลง
