บทที่ 1076 ชูชูของเราชอบเทศกาลคริสต์มาสนะ
“ตู้หลิงเซวียนจะมาเจรจากับผมเอง เรื่องนี้ไว้แค่นี้ก่อน จบการประชุมครับ”
หลงเซียวจบการประชุมไปอย่างง่ายดาย แล้วสั่งให้หยังเซินไปเตรียมรถเดินทางไปที่โรงพยาบาล
“ท่านประธานครับ ผมเคยเห็นเล่ห์กลที่ตู้หลิงเซวียนใช้ในวงการธุรกิจ ท่านต้องระวังนะครับ”
หลังจากจบการประชุม มีผู้ถือหุ้นคนหนึ่งเข้ามาหาหลงเซียว
“ตู้หลิงเซวียนเคยสะดุดล้มที่ผม แน่นอนว่าเขาไม่หยุดง่ายๆ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้เขาทำสำเร็จ ผมจะจัดการเองครับ” หลงเซียวพยักหน้า ถือว่าเป็นการขอบคุณ
ผู้ถือหุ้นได้รับกำลังใจจากหลงเซียว กล่าวต่อว่า “ท่านประธานครับ ประสบการณ์ที่ผ่านมาของตู้หลิงเซวียนคล้ายๆกับคุณ ตอนที่เกิดวิกฤตทางการเงินบริษัทหลันเทียนเองก็ได้รับผลกระทบอย่างมาก บริษัทประเภทเดียวกันล้มละลายไปหลายแห่ง แต่หลันเทียนกลับเดินต่อมาได้อย่างไม่เป็นอะไร เหตุผลที่เป็นเช่นนี้ ยากที่จะทำให้เราอดคิดมากไม่ได้”
ผู้ถือหุ้นไม่ได้บอกกับหลงเซียวอย่างกระจ่าง แต่การเตือนแบบนี้ก็มากพอที่จะทำให้หลงเซียวได้ครุ่นคิด
“ผมทราบแล้ว คุณกลับไปทำงานเถอะ”
“ครับ ท่านประธาน”
เขามองดูหลงเซียวเดินจากไปไกล มีผู้ถือหุ้นหลานคนพูดคุยกับเบาๆ
“ตู้หลิงเซวียนไม่ใช่คนที่ยอมเสียเปรียบง่ายๆ ผมว่ามันเป็นศึกหนักนะ”
“ได้ข่าวว่าตู้หลิงเซวียนจะแต่งงานกับลูกสาวของเจิ้งเฉิงหลิน ต่อไปนี้เขาทำอะไรก็คงใจกล้ามากขึ้น”
“ตู้หลิงเซวียนนี่…….ใครก็ตามที่เคยอยู่อเมริกาต่างก็ทราบกันดี ภาพนอกเขาดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่เล่ห์เหลี่ยมนั้นร้ายกาจมาก!”
“หวังว่าท่านประธานจะควบคุมเขาไว้ได้”
………
ก่อนที่หลงเซียวจะมาถึงหวาเซี่ย ลั่วหานก็เตรียมตัวที่แผนกศัลยกรรมทรวงอกเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้รับตัวส้งหวั่นยวี่มาก็พาตัวเธอเข้าไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ
ส้งหวั่นยวี่ผอมลงเยอะมาก ตอนนี้ฉีดน้ำเกลือไม่ต้องเสียเวลาหาเส้นเลือกที่อยู่หลังมือของเธอเลย เส้นเลือดของเธอปูดขึ้นมาเป็นเส้นๆ จากผิวหนังที่หลวมๆ เธอผอมจนเหลือแต่กระดูก
ลั่วหานรู้สึกสงสารจนไม่กล้าและไม่อยากที่จะดู
“ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมกลับมา?” ส้งชิงเซวี๋ยนเองก็หม่นหมองลงเยอะพอสมควร เขาถือบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดไว้ในมือ ดูเหม่อลอยไม่มีชีวิตชีวา
ลั่วหานอยากกลั้นน้ำตาไว้ไม่ร้องไห้ออกมา แต่พอก้มหน้าลงน้ำตาก็ร่วงลงมา “ฉันอยากช่วยเขา ฉันไร้ประโยชน์จริงๆ สุดท้ายแล้วกลับช่วยคนในครอบครัวตัวเองไม่ได้”
ส้งชิงเซวี๋ยนกอดไหล่ลั่วหานไว้ ตอนนี้ลั่วหานก็เหมือนลูกของเขา “เจ้าเด็กบื้อ หนูเป็นหมอ ไม่ใช่เซียน อย่ากดดันตัวเองเลยแล้วอย่าบีบบังคับตัวเองด้วย”
ลั่วหานไม่สามารถยอมรับตัวเองได้
ตอนนั้นพ่อของเธอเสียชีวิตที่โรงพยาบาล เธอก็สาบานว่าจะเป็นหมอที่เก่งและสาบานว่าจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
แต่ทุกอย่างในวันนี้ เหมือนกับตบที่แรงมากๆ ตบเข้าไปที่หน้าของเธอ
“คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอก่อน ฉันขออนุญาตกลับบ้านสักครู่”
ผ่านไปอยู่นาน ลั่วหานสงบสติอารมณ์ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ฟูมฟายต่อไป
“ก็ดีนะ กลับไปพักผ่อนสัก1คืน ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ เธอตื่นมาก็คงไม่อยากให้พวกคุณเห็นเธอในสภาพแบบนี้หรอก”
ลั่วหานสังเกตเห็นว่าส้งชิงเซวี๋ยนแก่ลงเยอะมาก เมื่อก่อนไม่ว่าจะเจอเรื่องใหญ่แค่ไหนเขาก็สามารถสงบอารมณ์ได้ เหมือนเซียนที่อยู่นอกโลก
ก็คงเหมือนประโยคที่ว่า : คนบางคนคบไปคบมาก็หายจากกันไป เรื่องบางเรื่อง เจอไปเจอมาก็เปลี่ยนไป
ฟังแล้วรู้สึกเศร้าจัง จริงไหม?
“ฉันจะพาชูชูมา แม่ชอบชูชูที่สุดแล้ว บางทีถ้าเด็กมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธออาจจะมีความสุขมากขึ้นก็ได้”
โดยเฉพาะตอนนี้ชูชูเรียกแม่ได้แล้ว ให้หยวนชูเฟินได้ยินเองกับหู ก็คงจะมีความสุขน่าดูจริงไหม?
“ให้เธอมาที่โรงพยาบาลหรือ? ไม่ได้ไม่ได้ ที่โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะเกินไป ภูมิต้านทานของเด็กอ่อนเกินไป!” ยังไงส้งชิงเซวี๋ยนก็ไม่ยอม เสี่ยวชูชูเป็นยอดดวงใจของเราทุกคนนะ เธอจะป่วยไม่ได้
“ตอนนี้เป็นถึงแบบนี้แล้วยังสนใจเรื่องพวกนี้อยู่อีกหรือ? ฉันตัดสินใจแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะพาลูกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ทุกวัน”
ลั่วหานเป็นคนที่คำไหนคำนั้น ถ้าเธอตัดสินใจแล้ว ส้งชิงเซวี๋ยนเองก็เปลี่ยนการตัดสินใจของเธอไม่ได้
ลั่วหานเพิ่งกลับบ้านไป หลงเซียวก็มาถึงพอดี
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มอย่างขมขื่น “นายกับเสี่ยวลั่วลั่วนัดกันไว้ใช่ไหม? เธอไปแล้ว นายก็มาทันที พวกนายทะเลาะกันหรือ?”
หลงเซียวไม่เห็นรถของลั่วหานขับออกไป เธอคงจะไปทางที่จอดรถใต้ดิน “ไม่ได้ทะเลาะกันครับ แม่ผมล่ะ?”
“นอนอยู่ด้านใน ร่างกายของเธออ่อนแอมาก กำลังนอนอยู่ นายเดินเข้าไปเบาๆ หน่อยนะ”
“อืม”
ลั่วหานกลับบ้านไว้มาก เพิ่งถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงเพลงที่ไพเราะจากกล่องดนตรีดีมาจากห้องรับแขก
“we wish you a merry christmas! we wish you a merry christmas! and a happy new year,good tidings you bring……” (พวกเราขออวยพรให้คุณมีเทศกาลคริสต์มาสและวันปีใหม่ที่มีความสุข)
โลกของเด็กน้อยดีจัง ง่ายดายราวกับเป็นนางฟ้าตัวน้อย
“หม๊า…..มี๊”
เมื่อเห็นลั่วหานเข้าบ้านมา เสี่ยวชูชูก็ตื่นเต้นจนถือกล่องดนตรีไว้แล้วเต้นไปมา หิมะที่อยู่ภายในลูกแก้วเล็กๆ นั้นล่องลอยไปมา จนทำให้หมวกแดงของซานตาคลอสกลายเป็นสีขาว
“baby น่ารักที่สุด มาหม่ามี๊อุ้ม”
สักพัก เพลงของกล่องดนตรีก็เปลี่ยนไปเป็นอีกเพลงหนึ่ง “พุ่งไปบนกองหิมะ บนรถเลื่อนที่ม้าลากไป ……..กระดิ่งดังกรุ้งกริ้งดังกรุ้งกริ้งไปตลอดทางเลย…..”
เสียงเด็กร้องเพลงที่น่ารักร้องไปถึงท่อนที่ร้องว่ากระดิ่งดังกรุ้งกริ้ง เสี่ยวชูชูก็จะโบกแขนตาม และส่งเสียงยียียายาที่อยากจะร้องตาม
“เสี่ยวชูชูฟังเพลงเด็กอยู่บ้านมาครึ่งวันแล้ว ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงสองเพลงนี้จะมีความสุขมากเป็นพิเศษ ฉันก็เลยเลือกสองเพลงนี้ให้เธอโดยเฉพาะค่ะ” ป้าหลันฟังเพลงคริสต์มาสพร้อมเสี่ยวชูชูมาทั้งวันแล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าได้ฉลองเทศกาลคริสต์มาสอีกรอบ
ไม่สิ เมื่อก่อนตอนฉลองเทศกาลคริสต์มาสก็ไม่ได้สนุกสนานเท่านี้
“จริงเหรอคะ? ชูชูของเราอยากฉลองเทศกาลคริสต์มาสใช่ไหม? วันคริสต์มาสของปีหน้าพวกเราทำต้นคริสต์มาสต้ยใหญ่ๆ ไว้ที่บ้านดีไหมคะ?”
ลั่วหานเห็นใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวแล้ว เรื่องต่างๆ ที่ไม่มีความสุขก็หายไปทันที เด็กก็เหมือนกับไม้กายสิทธิ์สุดวิเศษ มีพลังมหาศาล
ความเจ็บปวดในการคลอดลูก เมื่อเทียบกับความสุขที่เกิดขึ้นหลังมีลูกของตัวเองแล้ว มันเทียบไม่ได้เลยจริงๆ
เสี่ยวชูชูจิบแก้มลั่วหานอย่างน่ารัก ทิ้งรอยจุ๊บจางๆ ไว้บนแก้มเธอ เจ้าเด็กน้อยมีความสุขมากกว่าเดิม
“เจ้าเด็กน้อย เดี๋ยวนี้แอบหอมแก้มหม่ามี๊เป็นแล้วนะ ป้าหลันคะ หยิบเสื้อขนเป็ดตัวเล็กๆ ของชูชูให้ฉันหน่อย ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก” ลั่วหานอุ้มชูชูขึ้นแล้วเตรียมใส่เสื้อหนาๆ ให้เธอ
“ค่ะป้าไปเอามาให้”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ หยิบตัวสีแดงมาดีกว่า ที่ด้านหน้ามีซานตาคลอสค่ะ”
ป้าหลันยิ้ม “ค่ะคุณหญิง”
……..
หลงเซียวฟังส้งชิงเซวี๋ยน บอกอาการของคุณแม่อย่างละเอียด
นานมากเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
“เซียวเซียว แม่ของนายไม่มีอะไรติดใจแล้ว สิ่งที่เธอปรารถนาที่สุดคือพลิกคดีของพ่อของนาย ให้ฆาตกรได้รับการลงโทษจากกฎหมาย ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
นายเองก็แต่งงานมีลูกแล้ว ภารกิจของเธอสำเร็จแล้ว”
บุหรีที่อยู่ในมือของส้งชิงเซวี๋ยนค่อยๆ จุดไปเรื่อยๆ กลิ่นของนิโคตินแล้วควันสีขาววนออกมาเป็นวงกลม
หลงเซียวหยิบบุหรี่จากกล่องบุหรี่ที่เขาวางไว้ตรงบันได
ส้งชิงเซวี๋ยนอึ้ง “นายสูบบุหรี่ด้วยหรือ?”
หลงเซียวไม่ได้ตอบ แต่หยิบไฟเช็ก จุดบุหรี่แล้วใส่เข้าไปในปากและสูบอย่างแรง เขาสูบไปเศษ1ส่วน2ของบุหรี่ม้วนนี้
ส้งชิงเซวี๋ยน : “……..”
หลงเซียวสูบบุหรี่ม้วนนี้จนหมดไปอย่างเงียบๆ เขากดบุหรี่ให้ดับ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไปเพียง1นาที
ส้งชิงเซวี๋ยน “…………”
นี่มัน……
“ผมไปดูก่อนว่าลั่วลั่วมาหรือยัง”
หลงเซียวยืนตัวตรง ราวกับว่าเมื่อสักครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินจากไปแบบนี้เลย
ส้งชิงเซวี๋ยนยังยืนงงอยู่ที่เดิม มองดูก้นบุหรี่แล้วเหม่อลอย
หลงเซียวเดินไปถึงหน้าประตูห้องคนไข้ของหยวนชูเฟิน เขาได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากข้างในตั้งแต่ไกล เพลงคริสต์มาสที่สนุกสนานและไพเราะเหมือนกับเหล่านางฟ้าน้อยๆ ที่บนวนอยู่รอบๆ หู
ในห้องผู้ป่วย ตรงกลางห้องที่มีกำแพงสีขาวทั้งสี่ด้าน เสี่ยวชูชูใส่เสื้อกันหนาวสีแดงสีสดราวกับเป็นกองไฟเล็กๆ
“แม่คะ ชูชูพูดเป็นแล้วนะคะ เธอเรียกแม่ได้แล้ว” ลั่วหานพูดกล่อมชูชู “baby เรียกหม่ามี๊สิ หม่า…….มี๊”
เสี่ยวชูชูอ้าแขนแล้วดิ้นไปทางหยวนชูเฟิน “อุ้ม……อุ้ม”
“โอ๊ย……พูดเป็นอีก1คำแล้ว พูดขอให้คนอื่นกอดเป็นแล้ว! แม่ดูนี่สิ หลายสาวของแม่ฉลาดมากเลยนะคะ!”
ดวงตาที่เหนื่อยล้าของหยวนชูเฟินหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา “พระเจ้า เด็กคนนี้ฉลาดกว่าหลงเซียวตอนเด็กๆ อีก มานี่มา babyให้คุณย่าอุ้มหน่อย”
ร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวเดินไปที่ลั่วหานแล้วยื่นมือ และเรียกร้องอย่างไม่เต็มใจ “แม่ครับ ตอนผมเด็กๆ ผมน่าจะไม่โง่ใช่ไหมครับ?”
ลั่วหานหันไปมองเขา เธอได้กลิ่นบุหรี่บนตัวเขาแบบจางๆ
เขาคงไปสูบบุหรี่มา ถึงมีกำลังใจเดินเข้ามา “ฉันพาชูชูมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ค่ะ”
หยวนชูเฟินเบะปาก “เสี่ยวชูชูของย่าฉลาดที่สุดแล้ว ฉลาดกว่านายตอนเด็ก ตอนนี้นายตัวเท่านี้ ยังเป็นเด็กเงียบๆอยู่ พูดอะไรไม่เป็นเลย”
หลงเซียวทำหน้าเศร้า
ลั่วหานหัวเราะออกมา “ไม่ใช่แค่เป็นเด็กไม่พูด แถมยังเป็นเด็กชอบฉี่รดที่นอนอีกด้วย!”
หลงเซียวงงยิ่งกว่าเดิม “คุณภรรยาครับ คุณหักหน้าผมเหรอ”
หยวนชูเฟินนอนพิงหัวเตียง แล้วอุ้มชูชูไว้ในอ้อมกอด สีหน้าของเธอดีขึ้นเล็กน้อย “ลั่วหานพูดถูก ฉันจำได้ว่านาย2ขวบแล้วยังฉี่รดกางเกงอยู่เลย”
หลงเซียว “…………”
ดีมาก แม่แท้ๆ เองเปลี่ยนข้างแล้ว
ลั่วหานหัวเราะจนแทบจะช้ำใน “แม่คะ ถ้าแม่พูดต่ออีก เขาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้วนะคะ น่าอายชะมัดเลยเนี่ย!”
เสี่ยวชูชูนอนขดอยู่ในอ้อมแขนของหยวนชูเฟิน ยียียายาฝึกพูด “อาย…….อาย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ชูชูแด๊ดดี๊อายแล้วเนี่ย!”
ดวงตาที่ใสสะอาดของชูชูโค้งงอราวกับเสี้ยวพระจันทร์ “ป๊า….ป๊า”
“ชูชูเรียกปะป๊าเป็นแล้ว! คุณสามีคะ คุณได้ยินไหม? ลูกสาวเรียกคุณอยู่น่ะ!”
ลั่วหายดีใจจนดึงชายเสื้อของหลงเซียวไว้แล้วกระตุกไป1ที
ปากของหลงเซียวกระตุก “ชูชู ไหนเรียกอีกรอบสิ ปะป๊า….”
เขาว่ากันว่าเวลาผู้ชายได้ยินลูกเรียกพ่อครั้งแรกจะดีใจจนทำอะไรไม่ถูก เป็นเรื่องที่จริงมากๆ เลย!
ชูชูก็เรียกอีกรอบด้วยความภูมิใจและเสียงที่อ่อนโยน “ปะ……..ป๊า…..”
หลงเซียวดีใจมาก หัวใจของเขาสั่น “น่ารักมาก! baby ของพ่อเก่งที่สุดเลย! พ่อรักลูกนะ! มาให้พ่ออุ้ม…….”
เสี่ยวชูชูอ้าแขนออกยอมให้หลงเซียวอุ้มเธอ ใบหน้าของเธอดูจริงใจมาก
แต่เมื่อหลงเซียวอุ้มลูกสาวขึ้นมา เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป “คุณภรรยาครับ คุณไม่ได้ใส่ผ้าอ้อมให้ลูกเหรอ?”
“หื้ม? ไม่นะคะ เธอใส่เสื้อหนา ใส่ผ้าอ้อมแล้วไม่ค่อยสบายตัว ฉันก็เลย……..” พูดไปได้แค่ครึ่งเดียว ลั่วหานก็หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าบอกนะว่าชูชูฉี่รดกางเกง?”
สีหน้าของหลงเซียวเขียวไปหมด “ไม่ใช่ฉี่ แต่เธออุจจาระ…….ออกมา
