บทที่ 1078 แพะรับบาปมืออาชีพมากว่า20ปี
“นาย!”
เจิ้งซินไม่คาดคิดเลยว่า หลงจื๋อจะทำตัวเหมือนเด็กเอาเรื่องแค่นี้ไปฟ้องหลงเซียว
ปัญญาอ่อน ไม่ใช่แค่ปัญญาอ่อน แต่ไร้ยางอายด้วย
หลงเซียวมองไปที่เจิ้งซิน เหมือนว่าสายตาของเขานั้นไม่ได้โฟกัสที่เธอด้วยซ้ำ แล้วละสายตาไป “เสี่ยวจื๋อ ทำไม่ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้?”
ความโกรธแค้นของเจิ้งซินเมื่อสักครู่นี้เมื่อได้ยินคำพูดที่หลงเซียวเข้าข้างตัวเองแล้ว ก็หายไปทันที หาไม่เจอเลยแม้แต่น้อย
หลงจื๋อคิดว่าพี่ชายใหญ่กำลังตำหนิในความโผงผางของตน เขาก้มหน้าลงแล้วทำเสียงหึเบาๆ “ครับ พี่ชายใหญ่”
เจิ้งซินใช้โอกาสนี้ “พูดเข้าข้าง” หลงจื๋อ “โอ๊ย หลงจื๋อยังเด็กอยู่ ฉันคิดเสียว่าเขานิสัยเป็นเด็ก ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือสา”
หลงเซียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา “คุณเจิ้งกำลังจะแต่งงานกับประธานตู้ ฉันก็ขออวยพรทั้งคู่ล่วงหน้านะครับ คืนนี้ผมเป็นเจ้าภาพเอง”
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมา แต่ลางสังหรณ์ของเขาบอกเขาว่า หลงเซียวทำอะไรจะไม่ตรงและง่ายเหมือนที่เห็นในภายนอกอย่างแน่นอน “ในเมื่อคุณจะเป็นเจ้าภาพ ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็ขอรบกวนด้วยนะครับ เมื่อสักครู่นี้เป็นแค่การหยอกเล่นกันเฉยๆ ครับ คุณอย่าไปโทษคุณชายรองเลย”
หลงเซียวทำหน้าเครียด “เสี่ยวจื๋อ นายก็มาด้วยกัน ในเมื่อนายทำไม่ดีกับคุณเจิ้งไว้ ก็ต้องขอโทษเธอ เดี๋ยวนายยกแก้วขอโทษคุณเจิ้งสักแก้ว”
เมื่อพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว หลงจื๋อก็กระจ่างในสิ่งที่พี่ชายใหญ่ต้องการสื่อสักที จุดหมายของพี่ใหญ่คือเอาเขาที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้เข้ามาร่วมทานข้าวด้วยกัน และกล่าวขอโทษที่ว่านั้นเป็นแค่ข้ออ้าง
แต่ว่าเมื่อกินข้าวแล้วเขาต้องทำอย่างไร แสดงเป็นบทบาทไหนนั้น เขาต้องใช้ไหวพริบในการตัดสินใจ
“ครับพี่ชายใหญ่” หลงจื๋อแสร้งทำเป็นตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ ในสภาพที่ตนนั้นทุกข์มาก
เจิ้งซินอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สถานการณ์มันมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็พูดอะไรไม่ออก
และแล้วการทานข้าวกันแบบสองคนต่อสองคนก็เริ่มขึ้น
หลงเซียวเป็นเจ้าภาพ แน่นอนว่าต้องใช้ห้องที่หรูที่สุดของ Club.HT โคมไฟระย้าคริสตัล สวารอฟสกี้ ทุกสีสามารถสะท้อนเงาของกันและกัน และสาดแสงไฟบนพื้นหินอ่อนสะท้อนเป็นสีหรูหราและมีพระจันทร์เสี้ยวประกอบอยู่นอกหน้าต่าง
ฉากทิวทัศน์กลางคืนที่คึกคักเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
ปั๊ง!
บริกรเปิดขวดแชมเปญอย่างชำนาญและเติมไวน์ลงในแก้วแชมเปญสี่แก้ว กลิ่นหอมกรุ่นของไวน์เข้ากันกับอาหารบนโต๊ะได้พอดี
มองแวบแรกดูเหมือนอาหารมื้อค่ำที่ฟุ่มเฟือย
ตู้หลิงเซวียนและหลงเซียวหันหน้าเข้าหากันทั้งคู่ ขาของทั้งคู่ไขว้กัน ต่างก็ครอบครองพื้นที่ของตนอย่างสบาย หลงจื๋อที่อยู่ข้างๆ หลงเซียวไม่ค่อยตั้งใจนัก สายตาของเขาก็มองไปรอบ ๆ ในขณะที่เจิ้งซินแอบมองไปที่หลงเซียวบ่อยครั้งโดยเจตนาบ้างหรือไม่รู้ตัวบ้าง
หลงจื๋อดูเงื่อนงำออกตั้งแต่แรก เขาเผลอยิ้มเยาะเย้ยอยู่ครั้งคราว
ยังคิดถึงพี่ใหญ่ของเขาอยู่อีกหรือ ไม่ดูเลยนะว่าตัวเองคู่ควรหรือไม่!
บริกรออกจากห้องไปอย่างรู้งาน หลงเซียวถือแก้วไวน์ขึ้นมาก่อน “ประธานตู้ครับ”
ท่าทีของเจ้าภาพของหลงเซียวสยบบรรยากาศลงได้อย่างง่ายดาย ตู้หลิงเซวียนกลับสู่ตำแหน่งแขกอย่างเป็นธรรมชาติ แค่เริ่มเกมก็ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายตามแล้ว
ตู้หลิงเซวียนยกแก้วไวน์ตัวเองขึ้นมาอย่างธรรมชาติ “ขอบคุณท่านเซียวที่เป็นเจ้าภาพในมื้อนี้ครับ”
เจิ้งซินและหลงจื๋อต่างก็ยกแก้วไวน์ขึ้น พวกเขาทั้ง4จิบไวน์ไปพร้อมเล่ห์เหลี่ยมที่อยู่ในใจ
สีหน้าของหลงเซียวเปลี่ยนไปทันที “เสี่ยวจื๋อ!”
เขาเรียกเร็วและเสียงดังเกินไป หลงจื๋อตกใจจนมือสั่น “มี…มีอะไรครับพี่ใหญ่?”
พี่ชายเอ๊ย พี่ไม่รู้เหรอว่าถ้าคนหลอกคน คนจะตายเอา?
แก้วไวน์ของหลงเซียวเคาะไปที่โต๊ะ “ลืมแล้วเหรอว่าฉันพูดอะไรกับนายไว้?”
หลงจื๋อกลอกตา “ใช่ๆๆ! ผมนึกออกแล้วครับ คือว่า…..คุณเจิ้งครับ เมื่อสักครู่นี้ผมเผลอลืมตัวแล้วพูดความจริงออกมา เอ่อ ไม่ใช้ ผมหมายความว่า ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอดื่มเพื่อเป็นการขอโทษนะครับ”
พูดจบยังไม่ทันได้รอเจิ้งซินตอบกลับ หลงจื๋อก็ดื่มจนหมดแล้ว!
เมื่อดื่มไวน์หมดไป หลงจื๋อก็เรอออกมาอย่างเสียงดัง
เขาไม่รู้สึกเก้อกระดาก แล้ววางแก้วลงจ้องไปที่เจิ้งซิน
รอยยิ้มของเจิ้งซินแข็งอยู่บนใบหน้า “หึหึ คุณชายรองก็เกร็งใจกันมากเกินไป เรื่องแค่เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง”
เกริ่นเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้การพูดคุยเริ่มเข้าสู้เรื่องสำคัญ
“ความขัดแย้งของเหล่าเด็กๆ ได้รับการแก้ไขแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือปัญหาในการทำงานระหว่างผมกับประธานตู้ ประธานตู้คุณมีอะไรอยากจะพูดไหม? ” หลงเซียวเอนหลังพิงพนักโซฟาที่นั่งเดี่ยวขนาดใหญ่ไว้ แล้วประสานมือไว้บนหัวเข่า ขาข้างหนึ่งห้อยอยู่ รองเท้าหนังมันวาวสะท้อนแสงแวววาว.
ตู้หลิงเซวียนเป็นคนที่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ “หุ้นของบริษัทซุนซื่อ คุณและผมเราได้ในสัดส่วนที่เท่ากัน การประชุมของผู้ถือหุ้นของบริษัทซุนซื่อในวันพรุ่งนี้ ดูเหมือนว่าเราสองคนจะต้องไปด้วยกัน”
เสียงทุ้มต่ำของหลงเซียวพูดอย่างสบาย ๆ “ประธานตู้ดูเหมือนจะเป็นใส่ในกับบริษัทซุนซื่อมากเลยนะครับ? คุณต้องได้นั่งเก้าอี้ประธานของบริษัทซุนซื่อให้ได้เลยใช่หรือไม่?”
ตู้หลิงเซวียนวางมือข้างหนึ่งไว้บนที่วางแขน แล้วเอามือซ้ายเท้าคางไว้ “ฮ่าฮ่า หรือว่าคุณไม่ใช่? ”
ขนาดนี้แล้วยังจะพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีก?
แต่หลงเซียวพูดอย่างสบายๆ “แน่นอน … ว่าผมไม่ใช่ ผมไม่สนใจบริษัทซุนซื่อ สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น คือเงิน”
“หึหึ ได้บริษัทซุนซื่อมาเท่ากับว่าได้ควบคุมตลาดผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ครึ่งหนึ่งของประเทศ ยังต้องกลัวว่าจะไม่มีเงินอีกหรือ?”
แน่นอนว่าตู้หลิงเซวียนไม่เชื่อคำพูดของหลงเซียว
“เงินทำเงินและสิ่งของสร้างรายได้ มันมีจุดแยกกันด้วยขั้นตอนต่างๆ หากดำเนินการขึ้นมามีความซับซ้อนอยู่มาก ผมชอบที่จะเล่นกับการหมุนเงินทุนโดยตรงมากกว่า” นิ้วมือของหลงเซียวเคาะที่แหวนแต่งงานเบา ๆ อารมณ์ของเขาเบาสบายมาก
“อ๋อ? คุณหมายความว่าคุณไม่ต้องการบริษัทซุนซื่องั้นเหรอ?”
หลงเซียวยิ้มขึ้นมาทันที “ฮิฮิ! แน่นอนว่าถ้าหากผมใหญ่เพียงคนเดียว และได้ขึ้นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทซุนซื่อโดยตรงล่ะก็ ผมจะยินดีมาก แต่เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ และผมไม่สนใจที่จะแย่งชิงตำแหน่งนี้กับประธานตู้”
หลงจื๋อเองก็ตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่ชายใหญ่พูด และรอเวลาที่ตนจะลงมือ
เจิ้งซินเองก็ตั้งใจฟังเช่นกัน รอจุดสำคัญของหลงเซียว
“เพราะฉะนั้น?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “เพราะฉะนั้น ผมอยากซื้อหุ้นของบริษัทซุนซื่อจากมือคุณอีก10เปอร์เซ็นต์”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ตู้หลิงเซวียนหัวเราะเสียงดัง “หลงเซียว คุณล้อเล่นเก่งจัง คุณคิดว่าผมจะขายหรือ?”
หลงเซียวปล่อยมือมาหนึ่งข้างแล้วนวดไปที่ระหว่างคิ้ว “แน่นอนว่าคุณไม่ยอมขายหรอก แต่ว่า……..ไม่บังเอิญเลยที่ น้องชายที่ไม่รู้เรื่องของผมซื้อหุ้นของบริษัทหลันเทียนไปจำนวนหนึ่งขณะที่ผมซื้อหุ้นของบริษัทซุนซื่อ อีกอย่าง……..”
ได้ถึงตาเขาพูดแล้ว
หลงจื๋อรับช่วงต่อทันที “และที่ต้องขออภัยไปมากกว่านั้นก็คือ ผมกำลังเตรียมจะขายหุ้นที่ผมซื้อมาให้กับบริษัทบริษัทหวาน่า คู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดของคุณในอเมริกา ถ้าผมจำไม่ผิด บริษัทหวาน่าต้องเล่นกลวิธีด้านกรรมสิทธิ์มากๆ เลยนะครับ อีกอย่างพกวเขาแอบซื้อหุ้นของบริษัทหลันเทียนไปไม่น้อยแล้วนะ
คุณคิดว่า ถ้าผมให้ของขวัญเขาชิ้นใหญ่ๆ สักชิ้น เขาจะยินดีร่วมมือกับMBKต่อไปเรื่อยๆ รึเปล่านะ พอถึงตอนนั้น……..โอ๊ย! คู่แข่งของคุณก็จะยิ่งไม่ธรรมดาแล้วสิท่า!”
ใบหน้าที่สุภาพของตู้หลิงเซวียนในที่สุดก็มีจุดอ่อนเกินขึ้น “หลงเซียว เรื่องแบบนี้คุณก็ทำออกมาได้หรือ ทำให้ผมตาสว่างๆ จริงๆ”
“อย่าสิ นี่ไม่เกี่ยวกับพี่ชายของผมนะ ผมแค่รู้สึกว่ามันสนุกดี พี่ชายใหญ่ตู้เข้าใจใช่มะ ผมยังเด็ก ไม่รู้เรื่องไง ไม่อย่างงั้นผมก็ดื่มเพื่อเป็นการขอโทษคุณเหมือนเมื่อสักครู่ได้ไหม?”
ตู้หลิงเซวียนและเจิ้งซินกระจ่างขึ้นมาทันที
แม่งเอ๊ย!
หลงจื๋อและหลงเซียวขุดหลุมไว้ใหญ่ขนาดนี้ ที่แท้ก็รอใช้วิธีนี้นี่เอง
ไร้ยางอาย!
แต่หลงจื๋อรินไวน์มาเต็มแก้วแล้วดื่มลงไปจนหมด เขาคว่ำแก้วแล้วแกว่งไปมา ไม่เหลือแม้แต่1หยด “พี่ใหญ่ตู้ครับ ขอโทษด้วยนะครับ อย่าโกรธกันนะ อย่าโกรธกันนะครับ เรามาเจรจากันต่อ”
เจรจาอะไรกันอีก!
หลงเซียวขุดหลุมไว้ใหญ่สักขนาดนี้ ไม่ว่าเดินยังไงสุดท้ายเขาก็ต้องตกลงไปอยู่ดี
“ประธานตู้ครับ เสี่ยวจื๋อขี้เล่น ผมเองก็ไม่สามารถจับตาดูเขาตลอดเวลาได้ อาจจะมีการทำผิดบ้างบางคราวก็เป็นเรื่องปกติ แต่ในฐานะที่ผมเป็นพี่ชายของเขา มีหน้าที่รับผิดชอบแทนความผิดที่เขาก่อ
เอาแบบนี้ไหมครับ หุ้นของบริษัทหลันเทียนผมคืนให้ตามจำนวน หุ้นของบริษัทซุนซื่อในมือของคุณก็ให้ผมมาทั้งหมด”
ครั้งนี้ตู้หลิงเซวียนจะอ้วกออกมาเป็นเลือดจริงๆ เขาเสียเวลาเสียพลังมาเยอะขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะเอาบริษัทซุนซื่อมาฟื้นตัว
แต่หลงเซียวกับใช้กลยุทธ์แก้ปัญหาที่ต้นตอ
“หลงเซียว ธุรกิจเขาไม่ทำกันแบบนี้ คุณปิดทางทั้งหมดของผมไว้ มันไม่ได้ส่งผลดีกับคุณเลย”
นี่เป็นความสุภาพและความอดทนสูงสุดของเขาแล้ว
หลงเซียวหัวเราะเหอะเหอะ “แสดงว่าประธานตู้อยากได้บริษัทซุนซื่อไปจริงๆ เลยนะครับ ถ้าอย่างงั้นยังมีวิธีที่สอง ผมจะขายหุ้นของบริษัทซุนซื่อทั้งหมดในมือของผมให้คุณ แต่ว่าหุ้นของบริษัทหลันเทียน หึหึ กว่าเสี่ยวจื๋อจะได้มามันเหนื่อยนะ ถ้าคุณอยากได้กลับไป ก็ต้องชดใช้อะไรบางอย่างจริงไหม?”
หลงจือ “……..”
ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?
เจิ้งซินทนไม่ไหวแล้ว “หลงเซียว นายหมายความว่ายังไง? ปล้นเงินกันเหรอ?”
สายตาที่ตรงดิ่งของหลงเซียวแค่มองก็ทำให้เจิ้งซินกลับไปนั่งที่เดิมได้ “เลือกยังไงอยู่ที่ประธานตู้ หรือหลังจากที่คุณเจิ้งเข้าไปอยู่ในตระกูลตู้แล้ว ประธานตู้จะเชื่อฟังคำสั่งของภรรยาครับ?”
นี่กำลังบอกว่าตู้หลิงเซวียนกลัวเมียหรือ?
ตู้หลิงเซวียนเก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้
เขาเคยคิดความเป็นไปได้หลายแบบ แต่หลงเซียวเอาหวาน่ามาขู่เขา เขาคิดไม่ถึงเลย
การเป็นอยู่ของเจิ้งซินกลับทำให้เขาไม่เก้อไม่เขิน สถานการณ์ตอนนี้เกินกว่าที่เขาคาดไว้ไปมาก
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
“ฮ่าๆๆ พี่ชายใหญ่ครับ สีหน้าตอนที่ตู้หลิงเซวียนเซ็นสัญญามันน่าจดจำเกินไป ผมชอบมากเลยครับ!! เอิ๊กร์ร์……..”
รอบนี้หลงจื๋อกลั้นหายใจไว้ แต่กลั้นไม่ไหวจริงๆ
หลงเซียวตบไปที่หลังของเขา “เมื่อสักครู่นี้ไม่โกรธพี่ใช่ไหม?”
เขาจับหลงจื๋อมาเป็นแพะรับบาปอย่างกะทันหัน อันที่จริงท่านเซียวเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
“ไม่ๆๆๆ ครับ ไม่เลยครับ ขอแค่พี่ต้องการ จะรับบาปอะไรผมก็ไหวทั้งนั้นครับ! เอิ๊กร์!”
หลงจื๋อทั้งพูดทั้งทำท่าทาง ฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อสักครู่นี้ตีขึ้นมา ทำให้เขาตื่นเต้นกว่าเดิม
แพะรับบาปมืออาชีพ แถมยังรับบาปแทนจะติดใจแล้วเสียด้วย
หลงเซียวยิ้มๆ “อยากได้อะไร พี่ใหญ่จะชดเชยให้”
“จริงเหรอครับ!?”
หลงจื๋อดีใจมาก
หลงเซียวหลับตาลง “อืม”
“ถ้าอย่างงั้น……พี่ชายใหญ่ะพาผมไปค้างที่บ้านพี่หนึ่งคืนดีกว่า วันนี้ซีเหวินเข้ากะดึก ผมอยู่คนเดียวนอนไม่หลับ ผมไปบ้านพี่ไปเยี่ยมหลานสาวของผม!”
หลงเซียว “…….”
ดีมาก เจ้าเด็กนี่เริ่มเล่นกลยุทธ์เป็นแล้ว
ระหว่างทางกลับไปที่รีสอร์ตหยีจิ่ง
“พี่ชายใหญ่ครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจ พี่อ้อมไปตั้งไกล ซื้อหุ้นของบริษัทซุนซื่อกับบริษัทหลันเทียน แล้วให้ตู้หลิงเซวียนซื้อกลับไป เพื่ออะไรครับ?”
หลงจื๋อเบะปากอย่างไม่พอใจ อันที่จริงเขาอยากจะเข้าบริษัทซุนซื่อพร้อมตู้หลินเซียน จะได้กดขี่เขาได้ทุกเมื่อ!
“ตอนนี้MBKซื้อหุ้นของบริษัทซุนซื่อ ราคาหุ้นของบริษัทดอลลาร์ซื่อร่วงลงไปถึงจุดวิกฤติ ราคาต่ำมาก ตอนนี้ราคาตามมาเท่ากันแล้ว ราคาต่างระหว่างนี้ก็หนึ่งพันล้านแล้ว
ส่วนบริษัทหลันเทียน ตอนที่พวกเราซื้อเข้าราคาหุ้นละ14ดอลลาร์ วันนี้เขาซื้อกลับไปในราคา20ดอลลาร์ เราได้กำไลแปดเก้าสิบล้าน วันเดียวเราได้กำไลมา2พันล้านมันก็โอเคอยู่นะ”
แต่สิ่งที่พี่ใหญ่พูดก็ถูก เงินหาเงินมันเร็วกว่า แรงกว่า สะใจกว่า
“แต่ว่า…..แต่ว่าเอาบริษัทซุนซื่อให้ตู้หลิงเซวียนไปแบบนี้เลย ผมไม่ยอม!”
หลงเซียวตบไปที่หัวเขาเบาๆ อย่างอารมณ์ดี “รีบอะไร พรุ่งนี้ตอนตลาดหุ้นเปิดนายก็รู้แล้วว่าเพราะอะไร
