บทที่ 1077 พี่ใหญ่ ในที่สุดนายก็มาสักที!
ดวงตาสีน้ำตาลที่ไร้เดียงสาของเสี่ยวชูชูมองไปที่แด๊ดดี๊สุดที่รัก ปากของเธอเม้มเข้าหากันอย่างน่ารัก ภาพนั้นน่ารักจนแทบจะละลาย
หลงเซียวถูกเจ้าปีศาจน้อยในอ้อมแขนแกล้งอย่างหนัก มีกลิ่นแปลกๆ ปะปนอยู่บนชุดสูทที่มีระดับ มือทั้งสองข้างของเขาอุ้มลูกไว้กลัวว่าจะไปแตะโดนตัวเธอ
“ชูชู แด๊ดดี๊ไม่รู้จะทำยังไงกับหนูแล้วเนี่ย เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย”
ลั่วหานช่วยชูชูทำความสะอาดสถานที่ก่อเหตุ และไม่ลืมที่จะแซวพ่อว่า “นี่แค่ไม่เท่าไหร่เอง ถ้าลูกสาวโตแล้วปวดหัวยิ่งกว่านี้อีก โดยเฉพาะชอบทำให้พ่อปวดหัว เตรียมใจไว้ให้ดีนะ! ฮ่าๆ”
หลงเซียวก้มหน้าลงแล้วหอมแก้วน้อยๆ ของbaby อย่างเต็มไปด้วยความเอ็นดู “ครับ แด๊ดดี๊เตรียมใจไว้แล้ว ตอนนี้รอแค่เจ้าหญิงน้อยขอพ่อโตขึ้น แม้ว่าหนูอยากได้ดาวและพระจันทร์บนฟ้า แด๊ดดี๊ก็จะหาทางเอาลงมาให้ได้”
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้ชูชูเรียบร้อยแล้ว babyก็อ้าแขนออกอย่างสบายใจ จะขอให้หลงเซียวอุ้ม เมื่อสักครู่นี้เผลอทำไม่ดีกับพ่อคนสุดหล่อไป แน่นอนว่าต้องเอาใจหัวใจที่ได้รับผลกระทบของเขาสักหน่อย
หลงเซียวอุ้มลูกสาวไว้อย่างมีความสุข แขนข้างหนึ่งพยุงก้นของbabyไว้ อีกข้างหนึ่งพยุงท้ายทอยเธอไว้ เจ้าตัวเล็กที่น่ารักและเชื่อฟังก็ส่งยิ้มขณะอยู่ในอ้อมกอดอย่างรู้งาน
หยวนชูเฟินเห็นครอบครัวนี้อยู่กันอย่างมีความสุขและอบอุ่น เธอเองก็รู้สึกอุ่นใจไปด้วย “เซียวเอ๋อ พวกเธอจะเตรียมมีลูกคนที่สองเมื่อไหร่ล่ะ? คลอดอีกหนึ่งคนสิ ดูชูชูน่ารักขนาดนี้ ถ้าคลอดอีกคนก็คงเป็นเด็กที่น่ารักและฉลาดเหมือนกัน IQของเธอสองคนก็สูง ต่อไปลูกได้รับกรรมพันธุ์จากพวกเธอ มาดูแลบริษัทหรือว่าเป็นหมออีกคนก็ดีนะ จริงไหม?”
ลั่วหาน “……..”
หลงเซียว “…………”
ข้อเสนอของหยวนชูเฟินกะทันหันเกินไป พวกเขายังไม่ได้คิดเรื่องมีลูกคนที่สองเลย ถึงยังไงตอนนี้ชูชูยังเด็กอยู่ ถ้าคลอดอีก1คน ก็คงยังไม่ใช่เร็วๆ นี้
หลงเซียวและลั่วหานต่างก็ชอบเด็กมาก แต่หลงเซียวไม่อยากให้ลั่วหานต้องทรมานอีกรอบ “แม่ครับ พวกเรามีชูชูก็พอแล้วครับ รอเธอโตขึ้นเธออยากทำอะไรพวกเราจะสนับสนุนเต็มที่ครับ”
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่หลงเซียวและยิ้มออกมา “แม่คะ พวกเราจะมีลูกอีกคนค่ะ รอพวกเราคลอดน้องสาวหรือน้องชายให้ชูชูแล้ว แม่ตั้งชื่อให้เขาดีไหม?”
ใจของหลงเซียวสั่นขึ้นมา แววตาแห่งความสงสัยปรากฏขึ้นเต็มดวงตา เมื่อสักครู่นี้ลั่วหานว่ายังไงนะ?
“หนูเนี่ยพูดเอาใจแม่เก่งจริงๆ เลย”
หยวนชูเฟินบ่นลั่วหาน แต่ในใจของเธอมีความเศร้าที่พูดไม่ออก เธอจะมีเวลาถึงวันนั้นได้อย่างไร?
แม้ว่าลั่วหานอยากมีลูกอีก1คน แต่เธอเองก็ไม่มีบุญที่จะได้เห็นแล้ว
“ลั่วลั่วไม่ได้พูดเอาใจคุณแม่นะครับ พวกเราคิดจะมีลูกคนที่สองจริงๆ ช่วงนี้กำลังพยายามอยู่ครับ” การตอบกลับของหลงเซียวนั้นไม่มีจุดบกพร่อง แต่กลับทำให้ลั่วหานรู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้า หลังจากที่เยี่ยมหยวนชูเฟินเรียบร้อยแล้ว ลั่วหานและหลงเซียวพาชูชูกลับบ้านไป
babyหลับตั้งแต่อยู่บนรถ เธออยู่ให้อ้อมกอดของหลงเซียวไม่ยอมออกมา หลังจากที่ทำการใหญ่กับเสื้อของคุณพ่อแล้วเนี่ย เธอก็ติดหลงเซียวมากขึ้นกว่าเดิม
“คุณสามีคะ ฉันเห็นข่าวแล้ว หุ้นของบริษัทซุนซื่อ คุณและตู้หลิงเซวียนถือไว้เท่าเท่ากัน คุณคงไม่แบ่งครึ่งๆ กับเขาจริงๆ ใช่ไหม?” ลั่วหานจับมือbabyไว้ในมือ ผิวของเด็กทารกที่นิ่มๆ ให้ความสัมผัสที่ดีจริงๆ
“แน่นอนว่าไม่สิ ตู้หลิงเซวียนอยู่ที่เมืองหลวง คืนนี้พวกเรานัดคุยกัน” หลงเซียวลูบไปที่หน้าผากของเสี่ยวชูชู ภาพตอน baby หลับมันน่ารักเกินไป babyที่เชื่อฟังกันขนาดนี้ อย่าว่าแต่ลูกคนที่สองเลย เขาอยากได้เป็นทีมเลย
“ตู้หลิงเซวียนและเจิ้งซินจะแต่งงานกัน เรื่องนี้คุณรู้ไหม?” ลั่วหานเป็นห่วงว่าเจิ้งซินและพ่อของเธอจะร่วมมือช่วยตู้หลิงเซวียน ถึงตอนนั้นอำนาจของตู้หลิงเซวียนเพิ่มมากขึ้น มันอาจจะควบคุมMBK ได้
“รู้ครับ เจิ้งซินไม่กล้าที่จะแข็งข้อกับผมอย่างโจ่งแจ้ง เธอมีอำนาจแค่ไหนเธอรู้ตัวเองดี”
ลั่วหานเอียงหัวแล้วยิ้ม “มั่นใจขนาดนี้เลยหรือ?”
“แน่นอนว่ามั่นใจอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นเราจะมีลูกคนที่สองได้ยังไง?” มือของหลงเซียวห่อหุ้มนิ้วมือของลั่วหานไว้ แล้วบีบเบาๆ
“อย่ามาพูดจาส่งเดชกับฉันนะ!” ลั่วหานรีบมองไปที่หยังเซินที่กำลังขับรถอยู่ โชคดีที่หยังเซินเป็นคนขับรถที่ดี ช่วงเวลาที่สมควรเขาจะกลายเป็นคนหูหนวกและคนใบ้อย่างอัตโนมัติ
หลงเซียวก็ยิ่งได้ใจกว่าเดิม “ผมไม่ได้พูดส่งเดช ผมจะทำจริงๆ”
ดีมาก ตอนนี้ลั่วหานเริ่มเห็นถึงความร้ายกาจของใครบางคนแล้ว
รถโรลส์รอยซ์สีดำขับเข้าประตูของรีสอร์ตหยีจิ่งไป โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของหลงเซียวสั่น เสียงสั่นทำให้ชูชูตื่นขึ้นมา babyเบะปากแล้วร้องฮือฮือ ลั่วหานอุ้มเด็กเข้าที่อ้อมกอดของตน
หลงเซียวทำอะไรไม่ได้จึงขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์ออกมา
ลั่วหานเผลอไปเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เธอแกล้งทำเหมือนว่าไม่เห็นแล้วตบไปที่ลูกเบาๆ เพื่อกล่อมเธอให้หลับ
หลงเซียวลงรถไป แต่ไม่ได้เข้าบ้านเลย เขารับโทรศัพท์ตรงสวนหน้าบ้าน
“MAX”
ณ ห้องทำงานรัฐสภาแห่งกรุงลอนดอน MAXนั่งอยู่บนเก้าอี้ของพระเจ้าหลุยส์ที่16 มือข้างหนึ่งของเขาถือโทรศัพท์ไว้ อีกข้างหนึ่งถือไม้เท้าไว้แล้วเคาะที่พื้นไม้
“หลงเซียว สบายดีไหม”
หลงเซียวสอดมือข้างหนึ่งเข้าในกางเกง แล้วยิ้มมุมปาก “มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”
ระหว่างพวกเขานั้นไม่จำเป็นต้องเกร็งใจกันไปมา
“เกมของผมและ keirsเริ่มแล้ว ยินดีต้อนรับคุณเข้าร่วมด้วย คุณต้องสนใจมันอย่างแน่นอน ฮื้ม ไม่สิ สิ่งที่คุณสนใจที่สุดก็คงเป็นการที่คุณได้หักคอเขาทิ้งด้วยมือของตัวเอง”
น้ำเสียงที่มั่นใจในตัวเองเกินไปของMAX ทำให้หลงเซียวหงุดหงิดอย่างมาก
“จริงที่ผมสนใจอยากที่จะหักคอเขาด้วยมือของตัวเอง แต่ผมไม่สนใจที่จะเป็นหมากของคุณ”
ลมพัดเข้าที่ผมของหลงเซียว มีผมส่วนหนึ่งโบกสะบัดไปมาอยู่บนหน้าผาก เมื่อมองออกไปจากหน้าต่างพาโนราม่า ก็จะเห็นบุคลิกสุดพิเศษของเขาพอดี
ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะดูหลายๆ รอบ
แต่ใจ กลับถูกคนที่อยู่อีกฝั่งของสายดึงกระฉูดไว้ไม่สามารถผ่อนคลายได้
MAX ไอ้คนเลว!
เหมือนว่าMAXจะรู้มาก่อนว่าผลจะเป็นยังไง “ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าผมจำไม่ผิด คุณอยากร่วมมือกับผมใช่ไหม อืม……ผมได้ในสิ่งที่ผมต้องการแล้ว ตอนนี้ผมจะช่วยให้คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการ สุภาษิตของคนจีนคือความสัมพันธ์แบบซึ่งกันและกัน”
ร่วมมือกัน? แสดงว่าจุดประสงค์ของMAXได้เปลี่ยนไปแล้ว
“หลังจากพ่อคุณมา คุณเป็นผู้ชายคนที่สองที่ทำให้ผมชื่นชม โอกาสนี้ผมจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ คุณรู้วิธีการทำงานของผมดี โอกาสไม่ได้มีทุกวันนะ”
น้ำเสียงของMAX ที่ฟังดูสบายๆ ไม่เหมือนว่ากำลังคุยเรื่องใหญ่โตเลย
คิ้วข้างซ้ายของหลงเซียวเลิกขึ้นอย่างสูง “คนจีนมีสุภาษิตอีกหนึ่งอันว่า คนที่รู้ความเป็นมาและความน่าจะเป็นของอดีตนั้นถือว่าเป็นสุดยอดของผู้รู้ Max ยินดีที่ได้ร่วมงาน”
“ยินดีที่ได้ร่วมงาน เพื่อเป็นการฉลองการร่วมงานครั้งนี้ของพวกเรา ผมเตรียมของขวัญชิ้นหนึ่งให้กับคุณ คุณต้องชอบแน่ๆ”
ลั่วหานกลับมาถึงบ้าน เห็นมีกล่องไปรษณีย์สี่เหลี่ยมระหว่างประเทศวางอยู่บนโต๊ะ เป็นพัสดุต่างประเทศที่บริษัทขนส่งเหลียนบังส่งมา
“อาเซียง นี่คืออะไร?”
อาเซียงที่เป็นคนรับพัสดุก็ได้ตรวจเช็กดูแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าด้านในนั้นคืออะไร “วันนี้ไปรษณีย์มาส่ง และยังเตือนฉันอย่างมีเลศนัยว่า ต้องค่อยๆ วางลง เขาบอกว่ามันสำคัญมาก แต่ฉันไม่รู้ว่าด้านในคืออะไร และไม่มีเขียนบอก ภาษาอังกฤษบนนั้น……..ฉันเองก็อ่านไม่ออก……”
ลั่วหาน “…….”
เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง
พัสดุส่งมาจากลอนดอน คนรับพัสดุคือหลงเซียว ที่อยู่และข้อมูลของคนรับเขียนไว้อย่างชัดเจน แต่ตรงคนส่งกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย
ความคิดแรกของลั่วหานคือMAX เขาไม่มีทางทำอะไรดีๆ ออกมาแน่นอน!
“คุณหญิงคะ ฉันมาช่วยคุณหญิงแกะดีกว่าค่ะ”
ในมืออาเซียงถือกรรไกรไว้หนึ่งเล่ม เตรียมตัดเทปออกทีละชั้น
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งขยับ”
ของขวัญที่MAXส่งมา มีโอกาสที่จะเป็นพวกระเบิดสูงมาก ไม่มีทางเป็นของดีๆ อย่างแน่นอน
ลั่วหานตะโกนไปแบบนี้แล้ว ทำให้อาเซียงตกใจจนไม่กล้าขยับ
“มีอะไรหรือ?”
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ หลงเซียวกลับมาที่ห้องรับแขกแล้วเห็นอาเซียงในภาพนิ่งและลั่วหานที่สีหน้าดูเกร็ง
ลั่วหานชี้ไปที่กล่อง “คุณสามีคะ อาจจะเป็นของที่MAXส่งมา พวกเราหานักกู้ระเบิดมาเปิดไหม?”
นักกู้ระเบิด?
หลงเซียวหยิบกรรไกรจากมืออาเซียงมากพร้อมหัวเราะ “ไม่ต้องเชิญผู้เชี่ยวชาญมาหรอก ผมจัดการเอง”
ลั่วหานดึงแขนเขาไว้ทันที “อย่าดีกว่า ถ้าเกิดว่ามันเธอระเบิดจริงๆ ล่ะ MAXเป็นโรคจิต คุณอย่าประมาทนะ”
หลงเซียวตบไปที่หลังมือของลั่วหาน “ผมระวังมากๆ ผมไม่เอาชีวิตของเรามาล้อเล่นหรอกครับ ดูเถอะว่าสามีของคุณจะกู้ระเบิดยังไง”
ลั่วหานยอมที่ไหนล่ะ “ไม่ๆๆๆ ฉันจริงจังนะ ……โอ๊ย”
เธอกำลังตำหนิเขาอยู่เลย เขาก็ตัดเทปออกแล้ว
ลั่วหานพุ่งเข้าไปกอดเอวของหลงเซียวไว้ด้วยสัญชาตญาณ …..แล้วเอาตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของหลงเซียว
ครั้งนี้ภาพนั้นนิ่งลงจริงๆ
อาเซียงและป้าหลันมองไปที่หัวหน้าที่แกะพัสดุราวกับจะเกิดวันสิ้นโลกอย่างมึนงง พวกเธอรู้สึกใจไม่ดี
หลงเซียวอดไม่ได้ก็หัวเราะออกมา “หึหึ ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ไม่ระเบิดหรอก”
ลั่วหานเก้อเขิน เธอจัดผมตัวเอง “ฉันก็แค่…..เมื่อสักครู่หนาวไปนิดหน่อย ก็เลยกอดคุณ”
อาเซียง “………”
ป้าหลัน “……….”
เห็นๆ กันอยู่ว่าพุ่งเข้าไปปกป้องผู้ชายของตน ถ้าเกิดว่าด้านในนั้นเป็นระเบิดจริงๆ ลั่วหานคงตายแทนหลงเซียวไปแล้ว
หลงเซียวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในอ้อมกอด เอวของเขาเกร็งไว้อย่างแน่น “ขอบคุณนะครับ คุณภรรยา”
“แกะเถอะ”
เธออยากให้ภาพที่เก้อเขินนี้จบลงเร็วๆ
ของที่อยู่ด้านในพัสดุนั้นไม่ใช่ระเบิด แต่เป็นกล่องสีแดง ในกล่องนั้นมีแหวนสองวงวางไว้ด้วยกัน
เป็นแหวนที่ลั่วหานและหลงเซียวเห็นที่วิลล่า
“นี่…….” ลั่วหานหยิบแหวนผู้หญิงในนั้นขึ้นมาแล้วมองดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า “MAXหมายความว่ายังไง?”
หลงเซียวรู้ดี ที่แท้แล้วของขวัญที่MAXพูดถึงคือแหวนนี่เอง “ตอนนั้นMAXอยากให้เป็นของขวัญให้กับพ่อแม่ของเรา ตอนนี้เขาทำได้แล้ว”
“ดูไม่ออกนะเนี่ยว่า MAXมีใจขนาดนี้ แต่ว่าเพราะอะไรล่ะ?” ลั่วหานกระตุกแหวนแล้วถามอย่างไม่หยุดยั้ง
หลงเซียวแกล้งเธอ “คุณคิดว่ายังไง?”
ลั่วหานยิ้มแต่ไม่ตอบ
คุณหลง คุณกับMAXตกลงอะไรกันไว้ ฉันไม่รู้จะดีกว่า
หลงเซียวเองก็ยิ้มแต่ไม่พูด พวกเขารู้ในใจก็พอแล้ว
………..
เรื่องเป็นไปอย่างที่หลงเซียวคิดไว้ คืนนั้น ตู้หลิงเซวียนนัดเขาไปคุยรายละเอียดจริงๆ
เวลาสองทุ่มของคืนวันนี้ ณ Club.HTที่อยู่ใต้บริษัทMBK
ตู้หลิงเซวียนและเจิ้งซินขึ้นลิฟต์ไป แล้วกดเลยชั้นบนสุด
การเจรจากันของหลงจื๋อและหุ้นส่วนก็อยู่ที่ Club.HTเช่นกัน ขณะที่ตู้หลิงเซวียนออกจากลิฟต์มา บังเอิญเจอกับหลงจื๋อ พวกเขาสองคนปะทะกัน
“ประธานตู้ ยินดีที่ได้พบกันนะครับ”
หลงจื๋อยื่นเอกสารในมือให้ไป๋เวย แล้วสอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในกางเกง แล้วมองดูตู้หลิงเซวียนแบบกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม
ตู้หลิงเซวียนยิ้มอย่างสุภาพ “ยินดีที่ได้พบกันครับ คุณชายรอง”
หลงจื๋อเบาะปาก “ประธานตู้มาที่คลับของพี่ชายใหญ่ของผม คงไม่มีกินฟรีๆ ใช่ไหม?”
เจิ้งซินกัดฟันไว้ “คุณชายรองครับ อย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้เลยครับ”
หลงจื๋อไม่ได้สนใจ “ประธานตู้อยากกินของฟรีก็ได้นะ เพราะช่วงนี้ผมได้ข่าวว่าประธานตู้แพ้ศึกตลอดเลย คงหมดตัวจนต้องให้ผู้หญิงเลี้ยงแล้ว ใช่ไหมครับคุณเจิ้งซิน?”
“หลงจื๋อ! นายหมายความว่ายังไง!”
เจิ้งซินทนกับการโจมตีทางคำพูดของหลงจื๋อไม่ได้ เธอย่ำรองเท้าส้นสูงกับพื้นไปสองสามที แล้วเดินไปตรงหน้าหลงจื๋อเกือบจะลงมือกับเขา
หลงจื๋อเงยหน้าใส่เธอ “คุณเจิ้งครับ โกรธอะไรครับ? ฮื้ม หรือว่าผมเดาถูก ก็เลยโกรธและขายหน้าขึ้นมา?”
ไป๋เวยดูอยู่ข้างๆ อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่ได้หัวเราะออกมา
เจิ้งซินกัดฟันจนเสียงดังอี๊ดแอ๊ด “หลงจื๋อ ถ้านายกล้าพูดมาอีก1คำ ฉันจะฉีกปากนายซะ”
พวกเขากำลังคุยกัน หลงจื๋อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเงาที่สูงใหญ่ที่คุ้นเคย คนที่เดินมาจากไกลๆ พร้อมแสงไฟระย้านั่นก็คือพี่ชายใหญ่สุดเท่ของเขา
หลงจื๋อทำหน้าน่าสงสารแล้วตะโกนไปอย่างน่าสงสารว่า “พี่ชายใหญ่ ในที่สุดพี่ก็มาสักที มีคนจะฉีกปากผมครับ!”
