ห้องฉุกเฉินเริ่มเกิดความโกลาหล มีเสียงเด็กร้องไห้ เสียงผู้ปกครองร้องตะโกน เสียงร้องของผู้ป่วย เสียงร่ำไห้อ้อนวอนคุณหมอของผู้ปกครอง เป็นฉากที่มีเสียงดังและวุ่นวาย
หลินซีเหวินเปิดคอและตะโกน “ต้นขาหัก ส่งไปแผนกศัลยกรรมกระดูก คนจากแผนกศัลยกรรมกระดูกล่ะ?”
เธอร้องเรียกอยู่นานกว่าศัลยแพทย์จากแผนกกระดูกจะเข้ามา “คุณหมอหลิน เตรียมที่แผนกศัลยกรรมกระดูกเต็มแล้ว มีคนไข้กระดูกหักเข้ามา27รายในหนึ่งวัน แม่ง!”
“เพิ่มเตียง ทางนี้ยังมีอีกหก” หลินซีเหวินปาดเหงื่อ ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอยุ่งจนหมดรูป
“ผู้ป่วยเป็นมากเกินไป ง่ายต่อการติดเชื้อในโรงพยาบาล รองคณบดีกำลังหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือกับคณบดี ไม่มีเตียงในแผนกศัลยกรรมกระดูก และเตียงในหอผู้ป่วยทั่วไปเต็มแล้ว นอกจาก…VIP”
หลินซีเหวินเช็ดเหงื่อจากหน้าผากและเลียริมฝีปากของเธอ “VIP? พวกเขาจะรับไหวเหรอ?”
ศัลยกรรมกระดูกกลืนน้ำลาย “งั้นจะทำยังไง? ไม่มีเตียงแล้ว หรือว่าจะให้อยู่ที่โถงทางเดิน?”
“โรงพยาบาลอื่น ๆ จะเพิ่มเตียงเสริมในทางเดินในช่วงเวลาพิเศษ แต่ของเราไม่มี เคสพวกนั้น มันเกรดต่ำไปรึเปล่า?” หลินซีเหวินไม่สามารถตัดสินใจได้ชั่วขณะ
พวกเขาสองคนส่งสัญญาณความช่วยเหลือไปยังลั่วหาน
ลั่วหานเพิ่งจัดการผู้ป่วยที่มีเลือดออกภายใน “ว่าไง?”
หลินซีเหวินเล่าถึงเหตุการณ์แบบง่าย ๆ “สถานการณ์ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ทำยังไงดี? เพิ่มเตียงไหมคะ?”
หลั่วหานดีดหน้าผาก “ตามหลังแล้วห้อง VIP ไม่สามารถเปิดใช้ได้ตามใจ…คณบดีว่าไง?”
ในช่วงเวลานี้ ลั่วหานไม่สามารถก้าวข้ามกฎได้ การตัดสินใจต้องได้รับคำสั่งจากคณบดี ไม่เช่นนั้นเธอจะหักหน้าคณบดี
ถ้าหากจำเป็น เธอเห็นด้วยกับเรื่องนี้
“คณบดียังประชุมอยู่” หลินซีเหวินยักไหล่
สมาชิกในครอบครัวหลายคนของผู้ป่วยหลั่งน้ำตาและบางคนก็จำลั่วหานได้ความเศร้าโศกของพวกเขาบดบังเหตุผลของพวกเขาและถึงกับร้องเสียงดัง “คุณยังทำโครงการการกุศลไม่ใช่เหรอ? สามีฉันเป็นขนาดนี้แล้ว คุณจะไม่ดูแลพวกฉันเหรอ?”
ครอบครัวที่สองก็เข้าร่วมเช่นกัน “คุณหมอฉู่ ใคร ๆ ก็บอกว่าคุณเปิดโรงพยาบาล เปิดบริษัทยา ก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้คนไข้ แล้วทำไมในช่วงเวลาแบบนี้ คุณยังจะคิดถึงแต่เงิน!”
“หมอก็คือหมอ ในสายตามีแต่เงิน”
หลินซีเหวินกำหมัดแน่น แม่ง พวกปากร้าย จะเข้าใจอะไร!
“นี่คุณ โรงพยาบาลไม่ใช่องค์กรการกุศล ทำเรื่องดีก็มีขอบเขต จะให้โรงพยาบาลขาดทุนทุกวัน มันก็เจ๊งไปนานแล้ว พวกคุณไปหาหมอที่ไหน? ไปหาหมอบนสวรรค์ให้เทพมาวินิจฉัยโรครึไงล่ะ!”
หลินซีเหวินไม่สามารถกลืนความเสียใจของเธอได้และปากของเธอเต็มไปด้วยคำสบถ
ญาติผู้ป่วยยิ่งมีอารมณ์ “ยายหนู อายุก็ยังน้อย ทำไมปากเสียแบบนี้!”
“คุณชื่ออะไร! ฉันจะฟ้องคุณ!”
หึ หึ หึ!
หลินซีเหวินหัวเราะเยาะแล้วหยิบป้ายชื่อขึ้นมา “ดูให้ชัด ๆ หลินซีเหวินแผนกหัวใจและหลอดเลือด ไปฟ้องเลย เชิญฟ้อง”
ญาติคนไข้ผู้หญิงกลั้น “เธออย่าคิดว่าพวกเราไม่กล้า!”
“กล้า พวกคุณกล้าแน่นอน ไปฟ้องเลย เพิกถอนอาชีพฉัน แล้วมาดูว่าใครจะรักษาผู้ชายของคุณ” หลินซีเหวินทิ้งเครื่องช่วยฟังแล้วกอดอกทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไรแล้ว!
“เธอ! !”
ลั่วหานเห็นอย่างนั้นก็ลูบหัวหลินซีเหวินและกระซิบ “เธอจะไปทะเลาะอะไรกับพวกเขา? ในหัวพวกเขาตอนนี้สับสนไปหมด อย่าโกรธเลย”
หลินซีเหวินโมโหมาก “พี่ลั่ว พวกเราเป็นหมอ ไม่ใช่แม่นม เหนื่อยจนแทบบ้ามีใครเห็นใจบ้างไหม? ทำไม่ดีก็โดนด่า ฉันทนกับคนพวกนี้มามากพอแล้ว!”
ลั่วหานยิ้ม “ดังนั้นจึงบอกว่าเธอยังเด็ก อีกไม่กี่ปีเธอก็ไม่มีอารมณ์แล้ว”
จะพูดไป สถานการณ์ปัจจุบันเป็นเรื่องยากมาก
ลั่วหานเห็นห้องฉุกเฉินที่กำลังวุ่นวาย กลัวว่าจะรอจนคณบดีประชุมเสร็จไม่ไหว “ฉันจะโทรหาคณบดี ให้เขาชี้แนะ ต้องรีบจัดการให้ผู้ป่วยสงบลงให้ได้”
หลินซีเหวินไม่อยากจะยุ่งกับพวกเขาอีกแล้ว อย่างไรเสียการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จหมดแล้ว อยากตายก็ตาย อยากอยู่ก็อยู่
ถ้าเก่งขนาดนั้น ก็รีบกลับบ้านไป
ลั่วหานเข้าใจอารมณ์ของเธอและลูบหัวเธออีกครั้ง
ยังไม่ทันที่จะโทร คณบดีเฉินกับถังจิ้นเหยียนและหัวหน้าโรงพยาบาลระดับสูงคนอื่น ๆ ม้วนคลื่นสีขาวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน คณบดีเฉินน้ำเสียงเคร่งขรึม “ยังมีคนไข้อีกกี่คนที่ยังจัดการไม่เสร็จ?”
หลินซีเหวินพูดขึ้น “ทั้งหมดสิบห้าค่ะ สำคัญคือแผนกศัลยกรรมกระดูก และหัวใจ ผ่าตัดตับ ศัลยกรรมประสาทหนึ่งคน ที่ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน คาดว่าส่งไป ICU แล้วค่ะ”
ถึงแม้ในใจจะโกรธ แต่นิสัยที่เป็นมืออาชีพของเธอยังคงทรยศต่อความห่วงใยของเธอที่มีต่อผู้ป่วย
ลั่วหานยิ้มทันที เด็กคนนี้นี่นะ
“อือ ผู้ป่วยหนักทั้งหมดถูกส่งไปยังหอผู้ป่วย VIP ห้องที่เดิมที่เป็นห้องเตียงเดี่ยวให้เพิ่มเตียง สามารถวางได้อย่างเหมาะสม” คณบดีเฉินออกคำสั่งและแพทย์ก็นิ่ง
ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน!
ครอบครัวของผู้ป่วยมีความวิตกกังวล “งั้น…ค่าใช้จ่ายล่ะ? ห้องคนไข้ VIP ใช้ประกันสุขภาพได้รึเปล่า?”
“ใช่ โรงพยาบาลหวาเซี่ยเดิมทีก็มีค่าใช้จ่ายสูงอยู่แล้ว ห้อง VIP คืนหนึ่งหลายพัน…”
คนไข้ทั่วไปไม่มีปัญญาจะพัก ไม่กล้าแม้แต่จะคิด
“ได้ ค่ารักษาตามมาตรฐาน รอจนห้องธรรมดาว่างแล้วค่อยย้ายเข้าไป” คณบดีคิดถึงปัญหานี้แล้ว ท้ายที่สุดมีความแตกต่างอย่างมากในมาตรฐานการชาร์จและเขาได้พูดคุยเกี่ยวกับการตัดสินใจนี้กับถังจิ้นเหยียนอยู่พักหนึ่ง
สรุปคือ: การช่วยเหลือคนเป็นอันดับหนึ่ง
เมื่อญาติได้ยินข่าวดีเช่นนี้ก็ต่างพากันดีใจ “ขอบคุณคณบดีเฉิน! ขอบคุณ!”
“คณบดีเฉิน คุณเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตของเราจริง ๆ!”
คณบดียิ้มอย่างใจดี “ถ้าจะขอบคุณ ก็ต้องขอบคุณผู้บริหารของหวาเซี่ยดีกว่า ถ้าหากทางสำนักงานใหญ่ของบริษัทไม่อนุมัติ ผมก็ไม่กล้าสั่ง”
ลั่วหานพูดขึ้น “ตอนนี้วางใจได้แล้วนะ”
เมื่อครู่คนที่ยังมองลั่วหานด้วยอคติ ตอนนี้ทั้งหมดเปลี่ยนความคิด ทั้งขอโทษและขอบคุณอย่างกระอักกระอ่วนใจ
ลั่วหานไม่มีปฏิกิริยาใดใด ได้แต่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “รีบพาคนไข้เข้าห้องพักก่อน เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยพูดกัน”
หลินซีเหวินพึมพำ “คนแบบไหนกัน! นกสองหัวยังเร็วไม่เท่าพวกเธอเลย”
หมอหวังกับหมอซุนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน “คุณหมอหลิน เนื้อแท้ของคุณน่ะ ต้องค่อย ๆ ขัดเกลา รอจนฝึกฝนจนเชี่ยวชาญ เทคนิคก็จะได้จริง ๆ”
หลินซีเหวินทำจมูกยื่น “ฝึกทั้งชาติก็ไม่ได้หรอกค่ะ”
หลังจากที่เร่งรรีบเพื่อจะช่วยผู้บาดเจ็บที่รอรับการรักษาในห้องฉุกเฉินให้ได้รับรักษาแล้ว แพทย์ที่เหนื่อยล้าหลายคนนั่งลงบนพื้นพิงผนังเอนกายบนโต๊ะและหันหลังพิงกัน
คณบดีเฉินยังพันผ้าพันแผลให้ผู้ป่วยสองสามคนด้วยตัวเอง เขายิ้มและพูด “เหนื่อยเลยสินะพวกคุณ?”
หมอหวังเงยคอขึ้นอย่างยากลำบาก “คณบดีครับ วันนี้ที่โรงอาหารมีไข่พะโล้เพิ่มไหม?”
หมอซุนกะพริบตา “คณบดี เพิ่มน่องไก่ได้ไหม?”
“ได้ ได้หมด วันนี้ที่โรงอาหารจะเพิ่มอาหาร ให้ทานฟรี อีกเดี๋ยวพวกคุณไปทานกันนะ” ทันทีที่เสียงของคณบดีเฉินดังออกมาก็มีเสียงปรบมือดังกึกก้อง
ลั่วหานเองก็ตบมือด้วย
หลินซีเหวินถูข้อศอกของเธอ “พี่ลั่ว คณบดีเฉินยืมดอกไม้ไปถวายพระนี่ ทรัพย์สินของโรงพยาบาลเป็นของครอบครัวพี่ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันคิดแบบเดียวกันกับคณบดี อาหารหนึ่งมื้อ พี่เลี้ยงไหว”
คณบดีเฉินยิ้ม โบกมือเพื่อยุติการปรบมือของทุกคน “ยังมีอีกหนึ่งข่าว นอกจากนี้ยังเป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักของทุกคนในปีที่ผ่านมา ฉันได้รับโทรศัพท์จาก สำนักงานใหญ่ MBK
โรงพยาบาลหวาเซี่ยถือเป็นกิ่งก้านใหญ่ของ MBK ปีนี้เราสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงประจำปีกับ MBK สำนักงานใหญ่ได้!”
“อ๊ะ! จริงเหรอ? จริงเหรอ?”
“งานเลี้ยงประจำปี MBK ที่สำนักงานใหญ่ มีแต่คนจากแผนกหลักสามารถไปที่นั่นได้ใช่ไหม?”
“พวกเราเป็นใคร?”
“คณบดี อย่าพูดเล่นดีกว่า? ฉันอยากกินข้าว”
ทุกคนรีบแสดงความตื่นเต้นและความสงสัยและใช้เวลาสักพักในการสงบสติอารมณ์และสังเกตเห็นลั่วหานที่เงียบไม่พูดอะไร
อันที่จริงลั่วหานก็คิดไม่ถึง MBK นั้นมีบริษัทในเครือมากมาย สถานที่จัดงานประจำปีมีจำกัด จึงไม่สามารถจะจุได้หมด โดยมากหน่วยงานย่อยแต่ละหน่วยจะแยกกันและสำนักงานใหญ่จะจัดสรรเงินให้
หลงเซียวไม่ได้บอกเธอเรื่องเชิญโรงพยาบาลหวาเซี่ยเข้าร่วมงาน
“คุณหมอฉู่ อิ ๆ ๆ เก็บความลับเก่งนะเนี่ย ข่าวดีขนาดนี้ไม่บอกกันบ้างเลย?”
“นั่นสิ อยู่ที่ห้องผ่าตัดทุกวัน สักคำก็ไม่มี คุณหมอฉู่ใจร้าย”
ถังจิ้นเหยียนเองก็เพิ่งรู้ เขาส่งสายตาขอการยืนยันจากลั่วหาน ราวกับเธอกำลังขอความรักกับหลงเซียว
หลินซีเหวินก็ดึงกระเป๋าของเธอ “พี่ลั่ว บอกหน่อยสิ?”
“พูดเพ้อเจ้อ ฉันไม่รู้อะไรเลย”
ลั่วหานแสดงออกว่าเธอไม่รู้ แต่ทุกคนก็เข้าใจ ถ้าไม่ใช่เพราะลั่วหานอยู่ที่หวาเซี่ย พวกเขาก็คงไม่มีโอกาส!
กลุ่มคนที่เหนื่อยล้าก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“งานเลี้ยงประจำปีต้องใส่ชุดราตรีไหม? คงจะไม่ได้ให้เราใส่เสื้อกาวน์ไปหรอกนะ?”
“ก็ต้องชุดราตรีสิ กระโปรงยาวรองเท้าส้นสูงใส่ไปเลย!”
“แต่หน้า! แต่งตัวสวย ๆ หน่อย”
“ฮ่า ๆ ๆ! ได้ข่าวว่าสำนักงานใหญ่มีหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีเพียบ ตกกลับบ้านสักคน!”
“ยิ่งกว่านั้นนะ แผนกการเงินกับไอทีของ MBK เป็นกลุ่มที่ทั้งหล่อทั้งรวย เรียกง่าย ๆ ว่าหล่อโคตร”
แพทย์และพยาบาลหญิงกำลังคุยกันและแพทย์ชายก็แสดงความไม่พอใจ
“มากไปแล้วเพื่อน ๆ ปกติใครซื้ออาหารเช้าให้พวกเธอ? ใครแลกเวรกับพวกเธอ?”
“วันนั้นของเดือนมันมาน้อยไปรึไงพวกเธอ?”
“เมื่อเกิดข้อพิพาทระหว่างแพทย์กับคนไข้ ใครมาก่อน?”
“แค่หน้าขาว ๆ พวกเธอก็ไปกับเขาแล้ว ต่อไปเข้ากะดึกอย่าขอให้ซื้อของกินให้นะ”
“เลิกคบ ๆ!”
ตามมาด้วยข่าวดี ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว
ลั่วหานพบว่าหลงเซียวได้ส่งข้อความหาเธอนานแล้ว แต่เธอก็เตรียมจะนั่งรถกลับบ้านแล้ว
หลินซีเหวินเปลี่ยนเป็นเสื้อแจ็คเก็ตและหาว “พี่ลั่ว ไปไหมคะ? ฉันขับรถมา”
ตอนนี้ลั่วหานและเธออยู่หมู่บ้านเดียวกัน สามารถกลับบ้านพร้อมกันได้ เธอนั่งรถของหลินซีเหวิน หลงเซียวจะโกรธไหม?
“เธอไม่ต้องขับแล้ว ไปกับฉันเถอะ”
ไม่กี่นาทีต่อมาหลินซีเหวินก็เข้าใจความหมายของการไปด้วยกัน
ที่นอกประตูคลินิก Rolls-Royce สีดำคันนั้นก็เหมือนกับเจ้าของ มันเข้ายึดครองพื้นที่ขนาดใหญ่ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว
หมายเลขป้ายทะเบียนที่หยิ่งผยองเป็นของหลงเซียว
เห็นลั่วหานออกมา หลงเซียวก็รีบก้าวเข้าไป “หนาวไหม?”
“ไม่หนาวค่ะ แต่หิวแล้ว” ลั่วหานอ้อน
หลงเซียวลูบท้องเธออย่างอ่อนโยน “กลับบ้านก็กินข้าวได้ นอกจากนี้ยังมีอาหารที่เตรียมไว้สำหรับคุณในรถ”
หลินซีเหวินโดนมองข้ามไปโดยสิ้นเชิง เธอกระแอมเพื่อบอกว่ายังอยู่ตรงนี้ “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ฉัน…ถ้างั้นฉันขับรถกลับเองดีกว่าเนอะ?”
ลั่วหานรั้งเธอไว้ “เข้าไปเลย”
หลงเซียวพยักหน้าเพื่อบอกว่าให้เธอขึ้นรถ
หลินซีเหวินนั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างรู้งาน หลงเซียวและลั่วหานนั่งข้างหลัง หยังเซินช่วยปิดประตูรถให้พวกเขา และสตาร์ทเครื่อง
หลงเซียวเปิดกล่องอาหาร ด้านในมีโจ๊กพุทราแดงเห็นหูหนูร้อน ๆ “ดื่มซุปร้อน ๆ ก่อน”
กลิ่นโจ๊กเหนียวนุ่มและหวานเต็มห้องโดยสารอร่อยและน่าลิ้มลอง
“กำลังอยากกินโจ๊กพอดี ขอบคุณนะคะที่รัก!” ลั่วหานหยิบช้อน และกินอย่างเอร็ดอร่อยไปหนึ่งคำ
หลินซีเหวินมองดูหิมะแผ่นใหญ่ที่นอกหน้าต่าง “พี่ใหญ่ พี่ลั่ว พวกพี่คิดไหมว่าโชว์ความรักแล้วไม่มีคนชื่นชมมันเหงา ตั้งใจลากฉันมาเป็นผู้ชม ฉันปวดใจนะคะ ในฉันเหน็บหนาวกว่าหิมะข้างนอกนั่นอีก”
ลั่วหานกินอย่างเอร็ดอร่อย “เธอจะกินไหม?”
“อย่าเลย ๆ ที่พี่กินน่ะปิ่นโตรัก ฉันกินข้าวหมา”
ตอนนี้หลินซีเหวินเข้าใจแล้ว เมื่อก่อนที่หลงจื๋อบอกว่าทุกครั้งที่พี่ใหญ่และพี่สะใภ้อยู่ด้วยกัน จะต้องเตรียมถูกเชือด
ฮือ ๆ ๆ ที่รักสิ่งที่คุณพูดมีเหตุผลมาก!
