บทที่1094 ขี้ขลาดจริง ๆ
จางหย่งเว้นช่องว่างให้กับเจิ้งซิ่วหยา เขาคิดว่าเจิ้งซิ่วหยาจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
แต่ก็เป็นเพียงแค่ความปรารถนาของเขาเท่านั้น
“เขาพูดรึยัง?”
อิสซาเพิ่งกลับมาและเห็นจางหย่งจึงรีบถาม
“คุณกลับมาได้ยังไง? ไม่เป็นไรนะ?”
ที่จางหย่งเป็นห่วงมากกว่าก็คืออิสซาที่จู่ ๆ เธอก็ถูกคนของพ่อเธอเรียกตัวไป นอกจากนี้ยังสั่งไม่ให้ใครตามไป จางหย่งกำลังหวั่นใจ
อิสซาผมยาวของเธออย่างเยือกเย็นและตบบ่าเขาอย่างใจเย็น “ฉันจะมีเรื่องอะไรได้? ฉันหมดหนทางกับเขาจริง ๆ เหมือนเดิมจริง ๆ!”
จางหย่งพินิจพิเคราะห์เธออย่างละเอียดหนึ่งรอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเป็นพิเศษ “พ่อคุณพูดอะไรกับคุณ?”
“ให้ฉันกลับประเทศ เจมส์ไม่รู้ทำอะไรอยู่ที่อังกฤษ ไม่ไปประเทศจีนและไม่กลับประเทศ ได้ข่าวว่าขลุกอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งทั้งวัน พ่อกับคุณอาของฉันได้ยินแล้วให้ฉันไปพาตัวเขากลับไป”
เดิมทีที่อิสซาได้ยินเรื่องนี้เธอก็ไม่เชื่อ เจมส์หลงฉู่ลั่วหานมากเสียจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วจะมาขลุกอยู่กับผู้หญิงเนี่ยนะ?
แน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหกที่พ่อของเธอบอกให้เธอกลับไป
จางหย่งไม่ค่อนเข้าใจเรื่องพวกนี้นัก เมื่อได้ยินว่าอิสซาไม่เป็นเขาจึงไม่คิดมากอีก “แล้วคุณล่ะ? คุณจะกลับไหม?”
“ฉันหิวแล้ว อยากกินข้าวก่อน” อิสซาเปลี่ยนเรื่องไม่อยากคุย
“คุณมีอะไรนอกจากเรื่องกินบ้าง? มีแต่เรื่องกิน” จางหย่งแขวะเธอแต่ก็คิดว่าจะกินอะไรดี
อิสซาโต้เถียงอย่างมีเหตุผล “เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับคนเรานะ กินไม่อิ่มแล้วจะมีแรงไปทำอย่างอื่นได้ยังไง?”
จางหย่งอารมณ์เสียอิสซากลับมาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกชัดเจนขึ้นมากและความอยากอาหารของเขาก็เพิ่มสูงขึ้น “ไป ไปกินข้าวกัน”
ทั้งสองคนมาที่ภัตตาคารใกล้ ๆ เป็นร้านอาหารอิตาลีบรรยากาศหรูหราและโรแมนติก ให้ความรู้สึกของคู่รักและมีเพลงบรรเลงเปียโน ช้า ๆ อย่างไพเราะ ในร้านอาหารมีแต่คู่รักที่มาเป็นคู่
แจกันแก้วใสวางอยู่ตรงกลางทแยงมุมของโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยม มีดอกกุหลาบสีแดงสดปักอยู่ตรงกลาง กลิ่นหอมของกลีบดอกไม้หอมอบอวล
ดวงอาทิตย์ส่องแสงและทำให้จิตใจของผู้คนสั่นไหว
อิสซาถอดเสื้อโค้ทของเธอและแขวนไว้ที่เก้าอี้ “ฉันสั่งอาหารนะ”
จางหย่งตะลึงและไม่ตอบ
อิสซาก้มลงมองเมนู ยังคงพึมพำว่าอาหารจานไหนอร่อย แววตาของจางหย่งจ้องมองตัวเธอและนิ่งไปชั่วขณะ
จากมุมมองของเขา ขนตาที่โค้งงอของเธอยาวและหนามาก ดวงตาที่สบลึกเต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่ โดยเฉพาะจมูกที่สวยงามนั้น…
ผิวขาวกระจ่างใส ริมฝีปากสีแดงเข้ม…
“เอาละ!”
อิสซาสั่งอาหารเสร็จแล้วและโยนเมนูทิ้งอย่างหรูหรา
พอเงยหน้า ทันใดนั้นก็มองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ทั้งสองคนสบตากัน
บางทีออาจเป็นเพราะเพลงที่เพราะและแสงอาทิตย์ที่สวยงาม หัวใจดวงน้อยของอิสซาดูเหมือนจะเร่งจังหวะอย่างไม่เชื่อฟัง
“นี่?”
“นี่?”
“ฉันสั่งเสร็จแล้ว”
“…โอ้!”
อิสซายิ้มเล็กน้อย “คิดอะไรอยู่ มีความรักรึไง?”
จางหย่งเล่นมีดกับส้อม “อะไรกับอะไร ไม่มี”
อิสซายักไหล่และเท้าคาง “จางหย่ง นายมีคนที่ชอบรึเปล่า?”
จางหย่งเคาะส้อมด้วยมีด “ทำไม?”
“ฉันมี” อิสซาไม่ปิดบัง
ทันใดนั้นจางหย่งก็หยุดการกระทำทุกอย่าง มันช่างน่าอึดอัด
อิสซายิ้ม ดวงตาสีฟ้าเข้มเบิกโพลงด้วยความอ่อนโยนดังกระแสน้ำ
“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าใคร?” อิสซาแกล้งเขา
จางหย่งก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม “ไม่อยากรู้!”
อิสซาตัดพ้อ
นายจะต้องเสียใจภายหลัง!
ตอนนั้นเอง อาหารก็ทยอยมาจนเต็มโต๊ะ อาหารหลายจานวางไว้บนโต๊ะจนต้องเกยกันไปมา
แก้วไวน์แดงถูกวางลงบนช่องว่างตรงกลางของจานอาหารค่ำ
จางหย่งตะลึง “เฮ้ย คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”
นี่มันราคาเท่าไหร่กัน?
แน่นอนว่าจางหย่งไม่อาจจะคิดถึงเรื่องที่ว่าจะสามารถกินหมดรึเปล่า แต่เขากับเป็นกังวลเพราะเขาไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นเพื่อจ่ายค่าอาหาร ท้ายที่สุดที่นี่ยังไม่สามารถชำระเงินผ่านมือถือได้
อิสซาคลี่ผ้าเช็ดปากออกอย่างสวยงามและสง่างามและเอามันเข้าไป เธอใช้มีดและส้อมอย่างชำนาญ “มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ขอบคุณที่คุณคอยดูแลฉัน อีกทั้งยังชดเชยที่ฉันเอาเปรียบคุณ”
“หมายความว่ายังไง?”
“ก็หมายความว่า ต่อไปฉันจะไม่แย่งคุณกินแย่งคุณอยู่แล้ว และจะไม่เอาแต่อยู่ที่ห้องคุณไม่ไปไหนอีก แล้วก็จะไม่มาแย่งคุณใช้ห้องน้ำ แย่งเสื้อผ้าคุณ คุณเป็นอิสระแล้ว” อิสซาหั่นเนื้อย่างชิ้นบางเข้าปาก
จางหย่งดูเหมือนจะยังคงติดอยู่ในความฝัน “…อ้อ…”
เป็นอิสระแล้ว?
ถ้างั้น จะบอกว่าอีกหน่อยตอนเช้าตื่นมา จะไปฉี่ได้อย่างสบายใจ ตอนกลางคืนจะเล่นเกมยังไงก็ได้ อยากกินอะไรก็กิน อยากใส่อะไรก็ใส่ หรือไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่
ดีจริง ๆ!
แต่ว่า ทำไมตรงนั้นมันถึงไม่รู้สึกสบายเลย?
“ดีใจใช่ไหมล่ะ? ในที่สุดก็ไม่มีใครคอยทำให้คุณรำคาญใจแล้ว” อิสซายกแก้วไวน์ “แด่อิสรภาพของคุณ เพื่ออิสรภาพของฉัน ชนแก้ว!”
จางหย่งเขย่าแก้วอย่างภาคภูมิใจ “ชนแก้ว ในที่สุดพี่ก็ได้ปลดปล่อยแล้ว! อย่างนี้ต้องฉลอง!”
อิสซาจิบไวน์เล็กน้อย แต่ไวน์แดงของ MORELLINO DI SCANSANO มีรสขม “คุณคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?”
จางหยงหัวเราะแหะ ๆ “ใช่ คุณคงไม่ได้คิดว่าผมจะไม่ยอมให้คุณไปใช่ไหม? พอเถอะ พวกเราไม่ได้แสดงละครเกาหลีนะ อย่าเพิ่มฉากให้ผมเลย”
อิสซายกมุมปากและอยากจะหัวเราะ แต่สุดท้ายเธอก็ได้แต่ขยับมุมปาก “งั้นก็ดี”
อย่างไรเสียเธอก็ต้องกลับประเทศแล้ว เรื่องราวมันก็ต้องจบตรงนี้
เธอจะต้องกลับไปอยู่ตำแหน่งเดิม ต่อให้เธอพยายามแทบตายที่จะหลีกหนีและขบถ แต่สุดท้ายเธอก็ยังต้องเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมและยอมรับการจัดเตรียมของครอบครัว
“งั้นก็ดี คุณอย่าเสียดายฉันเลย กิน กินเยอะ ๆ!”
จางหย่งหิวโหยดั่งเสือโหย เขาใช้มีดและส้อมคอยตัดอาหารป้อนมันเข้าปากเหมือนเครื่องจักรและรีบกลืนก่อนที่เขาจะเคี้ยวหลังจากดื่มไวน์แดงเต็มปากเต็มคำ
อิสซามองดูเขากินอย่างมีความสุขแบบนั้น “ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
จางหย่งมีอาหารอันโอชะเต็มปาก “ดีใจ!”
อิสซาไม่พูดอะไร เธอหั่นปลากะพงแดงเนื้อนุ่มละเอียดเข้าปาก แต่มันก็ยังขม
“ฉันจะบินไปอังกฤษคืนนี้” ในระหว่างที่จานชามกองเต็มโต๊ะ อิสซาพูดขึ้น
จางหย่งยังคงกินเหมือนเครื่องจักร “กี่โมง?”
“สองทุ่ม”
“อ้อ”
เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ อิสซาวางธนบัตรสกุลยูโรไว้หลายใบ สง่างามและใจกว้าง เธอดูเหมือนเจ้าหญิงที่น่าภาคภูมิใจของราชวงศ์
จางหย่งเช็ดปาก “ขอบคุณนะ”
เมื่อเดินออกจากร้านอาหารลมหนาวก็พัดมาที่ใบหน้า แม้ว่าแสงแดดจะอบอุ่น แต่ก็ไม่สามารถหยุดอุณหภูมิที่ลดลงอย่างกะทันหันได้
“แล้ววางแผนต่อจากนี้ไว้ยังไงบ้าง?” อิสซาเตะก้อนหินก้อนเล็กบนถนน
“แค้นยังไม่ชำระ ก็ต้องสู้ต่อ” จางหย่งรู้สึกถึงความเป็นวีรบุรุษในตัว
“ดีมาก”
“ใช่”
ทั้งสองคุยกันเรื่อยเปื่อยและเดินผ่านทั้งซอยโดยไม่รู้ตัว ไม่ไกลจากพวกเขามีบอดีการ์ดชุดดำหลายคนคอยติดตามอยู่ตลอด
“คุณไปทำธุระของคุณเถอะ ฉันต้องกลับไปเก็บของ ป่านนี้ห้องฉันคงขนขึ้นแล้ว” อิสซาชี้ไปทางโรงแรม
จางหย่งอยากจะพูดว่าผมไปส่งนะ แต่เมื่อเห็นบอดีการ์ดพวกนั้นก็ได้แต่หัวเราะในใจ “ได้ อย่าลืมโอนเงินที่ติดผมไว้มาด้วยนะ คุณพูดแล้ว จะคืนผมหลายเท่า”
“คุณพอใจแน่”
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของอิสซาจากไป จางหย่งก็แตะจมูกของเขา หนาว เย็น มันช่างเหน็บหนาว
“แม่งเอ้ย อากาศหนาวจัง”
อิสซากลับถึงโรงแรม ห้องพักยังเป็นเหมือนเดิมก่อนเธอหนีไปไม่มีใครขยับสิ่งของใด ๆ
“คุณหนูใหญ่ ไฟล์ทของคุณจะบินภายในหนึ่งชั่วโมง พวกเราไปกันเถอะ” บอดีการ์ดชุดดำพูดเตือนขึ้น
อิสซาเก็บของอย่างลวก ๆ และมีเพียงกระเป๋าเป้เพียงใบเดียว ของที่เหลือไม่จำเป็นต้องเอาไปด้วย
“อือ”
อิสซาสวมแว่นตากันแดดแล้วเดินออกจากห้อง และออกไปจากโรงแรมโดยไม่พูดอะไร สุดท้ายหันหลังกลับมามองหนึ่งครั้ง
แล้วจากไปทั้งอย่างนั้น
“คุณหนูใหญ่ คุณจางคนนั้น…”
“โอนเงินเข้าบัญชีเขา”
“ครับ”
เธอโกหกเรื่องเวลาบินเพราะเธอไม่อยากเจอเขาตอนออกเดินทางและเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับการพรากจากกัน
อิสซาเอ๊ยอิสซา ความกล้าของเธอก่อนหน้านี้ล่ะ? จู่ ๆ ก็เกิดกลัวผู้ชายแค่คนเดียว
ขี้ขลาดจริง ๆ!
รถสีดำกำลังเร่งความเร็วเมืองยิ่งไกลขึ้นเรื่อย ๆ สนามบินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เส้นแยกยาวขึ้นเรื่อย ๆ
อิสชาเอนกายพิงพนักเก้าอี้เปิดกระเป๋าและเมื่อเธอแตะแว่นกันแดดเธอก็เจอวัตถุแข็งทรงกลมขนาดเล็กและเธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุด
พอหยิบออกมาจึงได้เห็นว่ามันคือลูกอมลูกหนึ่ง
ลูกอมนี้…
ครั้งแรกที่เธอพบกับจางหย่งที่จุดรับสัมภาระท่าอากาศยานเมืองหลวง จางหย่งทำโทรศัพท์มือถือของเธอเสีย เขาจึงได้มันกับเธอ…
เรื่องราวย้อนกลับมาเหมือนชั้นเมฆ อิสซายิ้มอย่างขมขื่นและย้อนดูฉากต่าง ๆ
คิดไม่ถึงว่าจะผ่านไปนานถึงเพียงนั้นแล้ว
เธอแกะกระดาษออกแล้วหยิบลูกเอาเข้าปาก ลูกอมรสส้มแสนหวาน สดชื่น
เวลาที่เขาอมลูกอม ก็รู้สึกเช่นนี้สินะ?
……
“ได้เรื่องไหมเจ้าหน้าที่เจิ้ง?” จางหย่งกอดอกและมองเจิ้งซิ่วหยาจากมุมสูง
เจิ้งซิ่วหยามุ่ยปาก “ฉันออกโรง มีเหรอจะไม่ได้เรื่อง?”
“แล้ว?”
เจิ้งซิ่วหยาตบมือ “ข้าวฉันล่ะ?”
“…เอาเรื่องงานก่อนได้ไหมล่ะ?” จางหย่งเพิ่งกินมาเยอะมาก พูดถึงข้าวก็อยากจะอ้วกแล้ว
เจิ้งซิ่วหยากลอกตาอย่างดูถูก “เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ เอาเถอะ พูดเรื่องของCresกับคุณก่อนก็ได้”
สิบนาทีผ่านไป…
“แม่งเอ้ย! ไอ้กากนี่! สุดท้ายมันวางแผนไว้คนเดียว! ฉันจะฆ่ามัน!”
ผลคือไม่ต่างกับที่เขาคิดไว้เท่าใดนัก เพียงแต่รายละเอียดนั้นเหนือจินตนาการ
Cres เป็นพวกกากเดินมนุษย์จริง ๆ!
เจิ้งซิ่วหยาหัวเราะหึ ๆ อย่างเย็นชา “ฆ่าเขา? พึ่งคุณ?”
“ไม่ใช่ว่ายังมีคุณเหรอ? คุณตำรวจ” จางหย่งประชด
“เอาเถอะ ไม่ต้องชมฉัน ฉันมาที่อิตาลีไม่ใช่เพราะเขา ฉันมาทำคดีของตู้หลิงเซวียน บังเอิญ ทุกคนต่างก็เกี่ยวข้องกัน สนุกสนาน!” เจิ้งซิ่วหยาหิวแล้วจริง ๆ หลังจากแสดงอารมณ์แล้วโบกมือให้จางหย่ง
จางหย่ง: “…”
ตู้หลิงเซวียน? !
“เดี๋ยวก่อน! คุณจะไปไหน?” จางหย่งรีบเดินเข้าไป
เจิ้งซิ่วหยามุ่ยปาก “กินข้าวไง พี่หิวแล้ว”
“ผมไปด้วย”
“คุณกินแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ใครบอกว่ากินแล้วกินอีกไม่ได้?” เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมถึงมีตู้หลิงเซวียนเข้ามาเกี่ยว ตู้หลิงเซวียนทำอะไร?
ให้ตายยังไงก็ต้องรู้ให้ได้!
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์มือถือของจางหย่งดังขึ้น
เป็นข้อความจากธนาคาร
“บัญชีของท่านที่ลงท้ายด้วยหมายเลข002มีจำนวนเงินฝากจำนวนหนึ่งล้าน จำนวน…”
หนึ่งล้าน? !
ลูกตาของจางหย่งแทบจะทะลักออกมา
อิสซาบ้าไปแล้วรึไง? ให้เงินเขาหนึ่งล้าน? เขาไม่ได้หมายความแบบนั้นเสียหน่อย? เขาไม่มีทางต้องการเงินของเธอหรอก?
จางหย่งออกจากกล่องข้อความและกดโทรหาอิสซา
แต่ที่ปลายสายกลับมีเสียงผู้หญิงแสนเย็นชา: “Sorry！The subscriber you dialed cannot be connected for the moment…”
ติดต่อไม่ได้?
