บทที่ 1112 เอาเพื่อนผมคืนมา
รกถูกขับออกมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว หยุดลงตรงหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง
คฤหาสน์หลังใหญ่ ทั้งหมดมีสามหลังเชื่อมต่อกัน ไม่มีบริเวณซ้ายขวาสองฝั่ง อยู่ถัดจากอาคารหลังตรงกลาง ติดกับกำแพง สองตึกนั้นใช้ผนังด้านเดียว ตึกใหญ่ตรงกลางสูงสี่ชั้น ทั้งสองด้านของประตูใหญ่ เป็นเสาโรมันหินอ่อนสีขาวขนาดใหญ่สี่เสา อาคารสูง เป็นรูปแบบที่งดงาม
ด้านหน้าเสาโรมันทุกเสาต่างก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสวมแว่นดำยืนอยู่ มีปืนและกระสุนเตรียมพร้อม
อาคารใหญ่มาก ด้านซ้ายเป็นสนามกอล์ฟส่วนตัวขนาดใหญ่ ด้านขวาเป็นสระว่ายน้ำ
ในฤดูนี้ น้ำในสระยังคงเต็มเปี่ยม และน้ำยังคงขยับอยู่ แม้ว่าอุณหภูมิจะติดลบแล้วก็ตามน้ำกลับไม่เป็นน้ำแข็ง
ที่นั่งข้างสระมีหญิงสาวสองคนกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่
หญิงสาวผมบลอนด์ สวมเสื้อคลุมทับ ขาเรียวยาวลงมา ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงคู่สวย ร่างอวบส่วนบนดูแตกต่างจากขาเรียวยาวท่อนล่างเป็นอย่างมาก
บนสนามกอล์ฟ คนหนึ่งที่ดูท่าทางเหมือนจะเป็นโค้ช กำลังสอนเด็กอายุราวเจ็ดแปดขวบตีลูกให้ลงหลุม
ถ้าหากไม่รู้มาก่อนว่าวัตถุประสงค์ที่มาคืออะไร ที่นี่ดูเหมือนเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของคนรวย
เกาจิ่งอานมองสังเกตสีหน้าของหลงเซียว ใบหน้าของเขาเยือกเย็น เรียบนิ่ง
จี้ตงหมิงสะกิดเกาจิ่งอานเบาๆ บอกเขาไม่ต้องกลัว
ในเมื่อเจ้านายมาแล้ว แน่นอนว่ามีวิธีรับมือแล้ว เพียงแต่รอดูว่าจะดำเนินการยังไง
เกาจิ่งอานเติบโตและเผชิญความเป็นความตายมากับหลงเซียว ไม่ถึงกับหวาดกลัว เพียงแต่ เมื่อลงจากรถแล้ว ลมเย็นพัดเข้ามากระทบร่างกาย รู้สึกถึงความโหดร้าย
คนขับรถพยักหน้าบอก “คุณหลง เชิญด้านในครับ”
หลงเซียวในชุดเครื่องแบบ ยืดตัวตรง สาวเท้าก้าวเดินด้วยท่าทีมั่นคง ทั้งสองที่เดินตามเขาก็ยังได้รับอิทธิพลไปตามๆกัน ความกลัวในใจเริ่มสลายหายไป
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า วันนี้กลิ่นอายของคุณชายเซียวช่างรุนแรงเสียเหลือเกิน
คนขับรถพาทั้งสามขึ้นไปชั้นสอง เท้าเหยียบลงบนบันไดไม้ ทำให้ทั้งคฤหาสน์ดูครึกครื้นขึ้น
“คุณหลง เชิญครับ”
คนขับรถผายมือ หันไปยังห้องหนังสือของCres
ประตูไม้ใหญ่สีแดงเข้มถูกเปิดออกทั้งสองบาน ด้านในเป็นห้องส่วนตัวของCres
เกาจิ่งอานเอ่ยเสียงเบา “พี่ใหญ่ Cresจะเตรียมกับดักไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าครับ”
เขากังวล ยังไงซะCresก็ไม่ใช่คนซื่อสัตย์ แม้กระทั่งระเบิดยังกล้าส่งให้
หลงเซียวพยักหน้า “อาจจะมี”
ครั้งนี้ เกาจิ่งอานทำอะไรไม่ถูก เขายังแอบคิดว่าพี่ใหญ่จะบอกว่า ไม่หรอก
หลงเซียวผลักประตูเข้าไปด้วยมือเดียว ดวงตาเรียบสงบมองเห็นCresที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
ใบหน้าเขาของเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข ดูอิสระ
“หลงเซียว ในที่สุดเราก็ได้เจอกันแล้ว”
น้ำเสียงของCresดูเปล่าเปลี่ยว เมื่อเทียบกับอายุจริงของเขา น้ำเสียงของเขาดูแหบเล็กน้อย คล้ายมีอายุไปหลายปี
Cresที่อายุกว่าหกสิบ ใบหน้าอ่อนเยาว์ ท่าทางมีความสุข ไม่ว่าจะมองยังไง ก็เหมือนผู้กุมชัยชนะ
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวล้วงอยู่ในกระเป๋า เผยให้เห็นนาฬิกาข้อมือที่หน้าปัดแตกละเอียด เห็นได้อย่างเด่นชัด
เชื่อว่า Cresคงจะมองเห็น
“ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ Cres”
หลงเซียวไม่อ่อนข้อหรือต่อต้าน ไม่ยินดียินร้าย ดวงตาคมลึกราวกับจะดูดกลืนทุกอย่างเอาไว้
Cresยักไหล่ “พาเพื่อนใหม่มาด้วยเหรอ ยินดีต้อนรับ”
เกาจิ่งอานสันหลังเย็นวูบ ฟังคำพูดของCres รู้สึกหนาวเย็นเป็นบ้า
อาคารหลังนี้ให้ความรู้สึกอึมครึม ไม่มีกลิ่นอายของพลังชีวิต โดยเฉพาะเมื่อก้าวเข้าประตูมา กระดูกในร่างกายราวกับกำลังสั่นเทา
“อ้อ ผมเองก็หวังว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ และไม่ใช่ศัตรูคนใหม่” น้ำเสียงหลงเซียวเย็นเยือก มีแววเย้ยหยัน
“เป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูนั้น มันขึ้นอยู่กับคุณ คุณเป็นคนฉลาด ผมเชื่อว่าคุณจะตัดสินใจได้อย่างมีสติ” นิ้วมือของCresลูบวนอยู่กับแหวนในมือ ดวงตาอันตราย
“คนล่ะ”
หลงเซียวไม่สนใจเขา เขาต้องการช่วยคน
Cresแสดงสีหน้าไม่พอใจ “เข้ามาก็ถามถึงคน ไม่อธิบายหน่อยเหรอว่าทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ โน้มน้าวผมยาก”
หลงเซียวยิ้มเย็น “ผมจำได้ เกมนี้ คุณกำหนดมันด้วยมือคุณเอง ระหว่างคุณกับMAX มันควรจะมีสงครามนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ควรขังคนของผม”
สายตาของเขาเคร่งขรึม ท่าทางต่อต้านถึงที่สุด
Cresยังคงนิ่ง “MAX…เขาทำอะไรไม่สนเรื่องความภักดี ทิ้งคนของคุณ หนีไปคนเดียว หนีเอาตัวรอดอย่างรวดเร็ว”
จนถึงตอนนี้หลงเซียวก็ยังติดต่อMAXยังไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้น แต่เขารู้จักMAXดี เขาไม่มีทางทิ้งจางหย่งให้ต้องเผชิญอันตรายแน่
“ขั้นตอนไม่สำคัญ สิ่งที่ผมต้องการก็คือคน”
หลงเซียวไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเขา ยิ่งไม่อยากเล่นเกมอะไรทั้งนั้น เขาต้องพาพวกจางหย่งออกไป
“คนของคุณ…”
พลั๊วะ
ตอนนั้นเอง ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามา จากนั้นมีคนกลิ้งเข้ามา
โจวจั่นถูกผลักเข้ามา ล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นถูกเตะเข้ามาอีกหนึ่งครั้ง ร่างทั้งร่างกลิ้งเข้ามาในห้องทำงาน
เขากลิ้งมาหยุดอยู่แทบเท้าของหลงเซียวได้อย่างพอเหมาะ ยังไม่ทันได้เงยหน้า มองเห็นชุดเครื่องแบบของหลงเซียวก่อนเป็นอันดับแรก มองตามขึ้นไปเรื่อยๆ ใช้กำลังอย่างมากกว่าจะเห็นปลายคางของหลงเซียว…
มุมปากมีเลือดซึม ทั้งแผลเก่าแผลใหม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยคราบเลือด การเงยหน้าทำให้เขาเจ็บไปถึงด้านใน ทว่าหัวใจกลับสว่างวาบขึ้นมา
หลงเซียว…
เขาไม่กล้าแม้แต่จะฝัน ว่าจะเจอหลงเซียวในที่แบบนี้
งั้น…พวกเขาก็มีทางรอดแล้ว
“คุณหลง…”
โจวจั่นกอดขาหลงเซียวแน่น แต่ว่ามือทั้งสองข้างของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือด ไม่กล้าทำให้ชุดของหลงเซียวต้องเปื้อน เอ่ยเสียงเบา “คุณหลง ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยครับ”
หลงเซียวจำเขาได้ ตำรวจผู้ติดตามของเจิ้งซิ่วหยา
Cresลงมือโหดร้ายจริงๆ
“ไม่อธิบายหน่อยเหรอ”
ใบหน้าหล่อเหลาของหลงเซียว เกิดเมฆปกคลุม
Cresแยกผายมือออก “เรื่องในเส้นทางนี้ ก็ใช้วิธีของเส้นทางนี้ในการจัดการ ต้องอธิบายอะไรอีก”
มือในกระเป๋ากางเกงหลงเซียวกำแน่น “แบบนี้ดูเหมือนว่า เราคงไม่จำเป็นต้องคุยแล้วล่ะ”
เมื่อเอ่ยจบ หลงเซียวก้าวเดินตรงไปข้างหน้า สองมือค้ำอยู่ที่โต๊ะ “Cres คุณไม่มีเมตตา อย่าหาว่าผมใจร้าย”
Cresยังคงท่าทางกุมชัยชนะ หัวเราะเย้ยหยันหลงเซียว “หลงเซียว คุณไม่มีทางให้ถอยแล้ว ถ้าอยากให้พวกเขามีชีวิตรอด คุณก็ต้องยอมรับข้อเสนอของผม ทำสัญญากับผม แล้วก็…”
มือเขาอยากแตะต้องชุดเครื่องแบบหลงเซียว ทว่าถูกหลงเซียวปัดออก “อย่าลืมสถานะตัวเองสิ คุณเป็นคนใน ชุดนี้ คุณสวมเมื่อก่อน ก็น่าจะรู้ ว่าไม่มีวันจะถอดมันออกได้”
ตอนนั้นเหรอ
เขาทำเพื่อช่วยMBKกลับคืน จึงตกลงทำสัญญากับCres อีกอย่างคือ เข้าร่วมกับกองทัพท้องถิ่น ช่วยให้เขาเชื่อมโยงกับระดับสูง เพื่อไม่มีข้อกีดกั้นในการส่งสินค้า
ความสามารถในการเจรจา cresชื่นชมมาก ดังนั้นจึงมีความเชื่อมั่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ต่อมา หลงเซียวได้ช่วยเขาซื้อเจ้าหน้าที่ของศุลกากร ตำรวจ สำนักภาษี เมื่อทำผลงานต่างๆได้ดีแล้ว เขาก็เริ่มออกห่าง
แต่เหล่านี้ กลับเป็นสิ่งที่Cresนำมาควบคุมเขา
เกาจิ่งอานไม่รู้เรื่อง ทว่าจี้ตงหมิงกลับเข้าใจชัดเจน
ดังนั้นเขาจึงไม่สงบ กลัวว่าCresจะเปิดเผยเจ้านายออกไปจริงๆ งั้น…หลงเซียวไม่เพียงแต่ต้องแบกรับความผิดทุกอย่าง อาจจะโดนผู้นำบางกลุ่มของอิตาลีตามฆ่า ถ้าเป็นแบบนั้น นั่นคือศัตรูจริงๆ
แต่…
พวกเขาล้วนคิดผิดแล้ว
“งั้น พนันกันหน่อยไหมครับ” หลงเซียวยกขายาวขึ้นมา นั่งลงใกล้ๆ เอนหลังสบายๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ยิ้มอย่างเกียจคร้าน
เกาจิ่งอานและจี้ตงหมิงรีบเดินไปหยุดอยู่หลังเก้าอี้ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“พนัน คุณมีสิทธิ์มาพนันกับผมเหรอ”
Cresมองหลงเซียวด้วยสายตาดูถูก แทบอยากจะตบเข้าแรงๆที่หลังของเขา เตือนเขาให้กลับมาเชื่อฟังคำสั่งของตน
มีข้างหนึ่งของหลงเซียวเท้ากับพนักเก้าอี้ ร่องรอยแตกร้าวของหน้าปัดนาฬิกาเกิดการหักเหของแสง “ผมให้คุณสามนาที ปล่อยคนออกมา จำเอาไว้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ”
Cres “ฮ่าๆ” หัวเราะออกมาเสียงดัง “ให้ผมสามสิบนาที ผมก็ไม่ปล่อย”
หลงเซียวยกยิ้ม
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของCresดังขึ้นกะทันหัน เสียงเรียกเข้าที่จืดชืดกลับดึงความสนใจของทุกคนไปจนหมด
โจวจั่นกะพริบตาปริบ หลายครั้งก่อนจะดูให้ชัด ดวงตาถูกเหงื่อและเลือดปกคลุมเลือนราง
“ว่าไงนะ”
ภาษาอังกฤษของcresฟังแทบไม่ได้ศัพท์ เพราะเขาเอ่ยออกมาด้วยความโกรธและรัวเร็ว
หลงเซียวยังคงใบหน้าเรียบนิ่ง นั่งดูเรื่องสนุก
“อยู่ที่ไหน”
Cresจ้องมองหลงเซียวด้วยความโกรธ หยิบปากกาขึ้นมาและกำมันเอาไว้แน่น
เกาจิ่งอานกำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น ทว่าพี่ใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นไม่เอ่ยอะไรเลยสักนิด เขาเองก็เอ่ยปากก่อนไม่ได้
“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”
Cresวางโทรศัพท์ มือเสียการควบคุม ต้องกดวางสายถึงสองครั้งกว่าจะกดได้
หลงเซียวมองเห็นสีหน้าของเขา ก็เดาได้แล้วว่าสิ่งที่เขาคาดการณ์ได้เกิดขึ้นแล้ว “ดูเหมือนว่าคุณจะมีแขก”
Cresกัดฟันแน่น “คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับเจ้าชายประเทศM”
เจ้าชายประเทศMเหรอ
ตอนนี้เกาจิ่งอานเข้าใจแล้ว
พี่ใหญ่ให้เจมส์ออกหน้า ดังนั้น เจมส์จึงใช้สถานะเจ้าชายมากดดันCres โฮ๊ะ โฮ๊ะ ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงนะ
“ความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ” หลงเซียวตั้งใจแสดงท่าทางขมวดคิ้วลึกลับ
Cresส่งสายตาข่มขู่หลงเซียว “คุณอย่าลืมล่ะ สถานะของคุณมันโดนแสงไม่ได้”
หลงเซียวยักไหล่ “งั้นเหรอ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
Cresเปิดประตูออกไปอย่างรุนแรง เหลือไว้เพียงเงาของเขา
ปัง…
เกาจิ่งอานถอนหายใจทันที ความเครียดความกดดันเมื่อสักครู่ ในที่สุด ในที่สุดก็โล่งแล้ว
“พี่ใหญ่ พี่ให้เจมส์มาเหรอครับ”
หลงเซียวยิ้ม “เพื่อนคนสำคัญอย่างเจมส์ ถึงเวลาสำคัญ ก็ต้องส่งลงสนาม”
จี้ตงหมิง “…”
เจ้านาย คุณเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อก่อนไม่มีทางรบกวนคนอื่นแน่
แต่ว่า วันนี้เจ้านายตั้งใจสวมมาหล่อขนาดนี้ เพื่ออะไร
ด้านล่าง ห้องโถงใหญ่
เจมส์มือขัดหลัง เดินวนไปมาอยู่ในห้องรับแขก เครื่องแต่งกายของราชวงศ์อันสูงส่งแห่งประเทศM ทำให้เขาดูน่าเกรงขาม
Cresเดินเข้ามา ค้อมศีรษะให้ “เจ้าชายเจมส์ สวัสดีครับ”
เจมส์เบ้ปากท่าทางราวกับเด็กน้อย ส่ายหน้าไม่พอใจ “คุณCres ผมไม่ชอบเลยครับ”
Cresเงียบ “ไม่ทราบว่าเจ้าชายมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”
เจมส์ลูบปลายคาง “เพื่อนผมถูกคุณรังแก แน่นอนว่าผมไม่พอใจ”
Cresคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าหลงเซียวจะสนิทกับเชื้อพระวงศ์แห่งประเทศM เขาคาดไม่ถึงในเรื่องนี้จริงๆ
“เพื่อนของคุณ…” Cresแกล้งโง่ แต่ขำพูดของเขากลับถูกเจมส์เอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว
“ใช่ครับ เพื่อนของผม คือสองคนที่ถูกคุณขังเอาไว้ในโคลอสเซียม และอีกสามคนอยู่ในห้องทำงานของคุณ”
