บทที่ 1106 ในที่สุดก็เล่นโกง
ตอนนี้จี้ตงหมิงร้องไห้ออกมาไม่เป็นศัพท์ ผู้ชายร่างกายกำยำร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่สูญเสียลูกกวาดไป เขาร้องไห้ร้องห่มน้ำตาน้ำมูกไหลย้อย
“เจ้านาย…… คุณ…… ทำไมคุณ…… อยู่ที่นี่？”
หลงเซียวก้มลงไป ใช้มือข้างหนึ่งกดไปที่ไหล่ของจี้ตงหมิง “ผมไม่เป็นไร”
จี้ตงหมิงไม่อยากจะเชื่อ เขามองดูหลงเซียวตั้งแต่หัวจรดเท้า และได้แต่ตกตะลึง “คุณ…… ทำไมคุณ…… หนีออกมาได้ยังไง？”
ร่างกายของหลงเซียวนั้นไม่ได้รับอันตรายใดๆทั้งสิ้น อีกทั้งไม่มีร่องรอยใดๆ แม้แต่ทรงผมก็ไม่เปลี่ยนไป ชุดสูทของเขายังคงสวมใส่ไม่ยับเยิน เนกไทก็ไม่ขยับเขยื้อน สภาพของเขาตอนนี้ดูไม่เหมือนกับคนที่พึ่งหนีจากความตายมาเมื่อสักครู่
แต่ว่า……
ราวกับพึ่งออกมาจากการประชุมนานาชาติ
“ลุกขึ้นมาก่อน” หลงเซียวใช้แรงดึงและพยุงจี้ตงหมิงให้ลุกขึ้นมา
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตกตะลึง “เมื่อกี้…… เมื่อกี้รถระเบิดไปแล้วไม่ใช่เหรอ？”
หลงเซียวพยักหน้า “ถูกต้อง ระเบิดนั้นทำงานแล้ว รถก็ระเบิดตามไปด้วย”
“แต่ว่าคุณ…..”. จี้ตงหมิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาเพื่อแสดงความประหลาดใจที่มีอยู่ตอนนี้ได้
แน่นอนว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่หลงเซียวก็ไม่อยากจะรำลึกถึงมันอีก
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
หลงเซียวขับรถขึ้นไปบนสะพาน ล้อรถนั้นหมุนราวกับอยู่ท่ามกลางอากาศ ความเร็วของรถสูงมาก หากจะลดความเร็วลงมันเป็นไปไม่ได้เลย
แต่ถ้าเขาจะขับรถเข้าไปชนกับขอบสะพาน รถก็จะบุบและเขาก็จะตาย
ดังนั้นหลงเซียวจึงตัดสินใจปล่อยพวงมาลัย ในขณะที่รถกำลังจะพุ่งชนขอบสะพานเขาก็กระโดดออกมาจากรถ
คนที่ผ่านไปผ่านมาไม่มีใครเห็นว่าเขากระโดดลงมา หลงเซียวเอามือกุมใบหน้าเอาไว้แล้วกลิ้งหลายตลบ ออกไป สิบกว่าเมตร
เขาใช้มือและขาเป็นโครงยึด ลงน้ำหนักไปที่ขา ดังนั้นจึงสามารถหลบเลี่ยงการได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นแม้เขาจะกลิ้งไปเป็นสิบเมตรแต่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย
“เรื่องในวันนี้จะให้คุณหญิงรู้ไม่ได้”
หลงเซียวกำชับจี้ตงหมิง
จี้ตงหมิงนั้นยังคงตกอยู่ในความตะลึงที่เจ้านายสามารถหนีตายออกมาได้ เขารีบพยักหน้าราวกับท่อนไม้ “ครับ…… ผมจะไม่บอกใครทั้งนั้น”
เจ้านายทำได้อย่างไร？ กระโดดลงมาจากรถที่ขับด้วยความเร็วสูงขนาดนั้น อีกทั้งกระทบกับถนนแข็งทื่อ แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว？
เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆว่าเจ้านายทำท่าทางอย่างนั้นออกมาได้อย่างไร และไม่กล้าจะจินตนาการว่าเจ้านาย ทำท่าทางแบบไหนตอนที่ออกมา
ต่อให้เขาบอกก็คงไม่มีใครเชื่อ ถ้าเป็นเขาคงทำไม่ได้แน่
บรื๋อ……
จี้ตงหมิงขนลุกซู่ เขาไม่กล้าคิดเลยว่าถ้าตนเป็นคนขับรถ ป่านนี้คงจะไปเยี่ยมยมบาลแล้ว
หลงเซียวจัดแจงชุดสูทให้เรียบร้อย เขาก้มมองดูเวลาซึ่งพบว่าตอนที่เขากระทบลงสู่พื้นนั้น ทำให้หน้าปัดนาฬิกาแตกร้าว ยังดีที่เสียงสุดอันสู้รุ่น มีคุณภาพดี เข็มนาฬิกายังคงเดินอยู่
“งานเลี้ยงบริษัทน่าจะเข้าสู่ช่วงที่สองแล้ว”
“ครับ？”
จี้ตงหมิงถามกลับอย่างงุนงง เมื่อเขาได้สติขึ้นมาจึงพูดว่า “อ๋อครับ น่าจะเข้าสู่ช่วงที่สองแล้ว ในช่วงแรกแขกผู้มีเกียรติขึ้นสู่เวทีจับฉลากคือคุณชายรอง ช่วงที่สองเป็นช่วงของการแสดง แล้วก็มีชุดการแสดงของฝ่ายการตลาดและฝ่ายวิศวกรรม”
เจ้านายเขายังมีกะจิตกะใจมาห่วงงานเลี้ยงบริษัทอยู่อีกเหรอ？เขาตกใจจนบ้าไปแล้วหรือไง？
หลงเซียวพยักหน้าเล็กน้อยแล้วมองไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก “คุณขับมาเหรอ？”
“ครับ？” “ครับ ผมเข้าไปขวางมาจากข้างทาง ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าของรถเป็นใคร เอาไว้ค่อยขอโทษทีหลังแล้วกัน” เพียงแค่จี้ตงหมิงนึกถึงภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเขาก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวอีกครั้ง
มันช่าง…… น่ากลัวจริงๆ
“ขับรถได้หรือเปล่า？”
หลงเซียวมองดูมือของเขาที่ยังสั่นด้วยความกังวล จากนั้นหัวเราะขึ้น
จี้ตงหมิงพยายามรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “ได้ครับ”
“ผมขับเอง”
จี้ตงหมิงมองไปยังใบหน้าของหลงเซียว ความนิ่งเงียบสงบของเขานั้นมองไม่ออกเลยจริงๆว่าเขา ได้เผชิญกับอะไรมาเมื่อสักครู่
กลับเป็นตัวเขาเองที่ตอนนี้หัวใจหายหล่นไปที่ตาตุ่มจนแทบจะคุกเข่าลงไป …… “ครับ”
เมื่อขึ้นรถแล้วจี้ตงหมิงก็รัดเข็มขัดนิรภัย มือยึดเอาไว้ตรงที่จับ “เจ้านายครับ การกระทำของCresมันช่างโหดร้ายจริงๆ เขาต้องการจะระเบิดพนักงานในบริษัท MBK ตั้งหลายพันคน！”
หลงเซียวบิดกุญแจรถแล้วสตาร์ทเครื่อง รถธรรมดาๆแบบนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยขับมาก่อน “อืมดูจากตอนนี้แล้ว จุดประสงค์ของเขาก็คือสิ่งนี้”
จุดประสงค์ของCresก็คือต้องการจะระเบิดชีวิตพนักงาน MBK หลายพันคนนั้นทิ้ง จิตใจอันโหดเหี้ยมอำมหิตของเขานั้น การฆ่าหลงเซียวแค่คนเดียวไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้ ท้ายที่สุดแล้วเขาปรารถนาที่จะทำให้ MBK เละไม่เป็นท่า ต้องการทำให้การค้าของหลงเซียวราบเป็นหน้ากลอง
ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ！
“เจ้านายครับทางด้านอิตาลี…… อาหย่งพวกเขารับมือได้หรือเปล่า？”
ในขณะที่จี้ตงหมิงนั่งอยู่ในรถเขาก็ยังคงตื่นตระหนกกับเรื่องเมื่อสักครู่ ตอนนี้เขารู้สึกแย่กับการขับรถมาก
ขากลับนั้น ความเร็วของรถไม่ได้เร็วมากเท่าไหร่ ท่าทางของหลงเซียวก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย มือของเขาเคาะไปที่พวงมาลัยเบาๆ “เกรงว่าจะเป็นการต่อสู้อย่างดุเดือดเหมือนกัน”
จี้ตงหมิงหลับตาลง จากนั้นลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เรื่องในวันนี้มองดูแล้วความพยาบาทที่จะแก้แค้นของCresได้ถูกเปิดออกมาจนหมด ดังนั้น…… ที่สนามรบของเขา คงจะดุเดือดมากกว่านี้
หวังว่าอาหย่งและจะซิ่วหยาจะกลับมาโดยปลอดภัย และหวังว่าวันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบการตายของCres！
ในไม่ช้าก็เดินทางมาถึงสถานที่จัดงาน หลงเซียวและจี้ตงหมิงลงจากรถตามกันมา ยังไม่ทันได้เข้าไปด้านในก็ได้ยินเสียงปรบมือดังสนั่นออกมาถึงด้านนอก
จี้ตงหมิงพยายามทำให้จิตใจอันตื่นตระหนกของเขาสงบลง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้งติดต่อกัน ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ศีรษะและลำคอให้แห้ง
หลังจากที่ทำจิตใจให้สงบนิ่งลงได้เขาจึงได้รู้ตัวว่าเสื้อของเขานั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ มันแนบสนิทไปกับเนื้อ ตอนนี้เหงื่อยังซึมไปทั่วยังเปียกไม่หาย ทำให้แผ่นหลังของเก่ารู้สึกเหนอะหนะไม่สบายตัว
เขามองไปที่หลงเซียวด้วยความสงสัย เจ้านายเองก็คงจะเหงื่อออกไปทั่วสินะ
“เจ้านายครับ รางวัลใหญ่ในรอบแรกน่าจะออกแล้ว เมื่อสักครู่ผมได้ยินพิธีกรประกาศว่ารางวัลที่หนึ่ง”
ลำดับในการจับฉลากนั้นนับตั้งแต่ 3 ขึ้นไป แต่ละระดับมีทั้งหมดห้าคน ลดน้อยลงไปเรื่อยๆจนกระทั่งรางวัลที่หนึ่งมีเพียงหนึ่งคน
ใครเป็นผู้โชคดีกันนะ？
“อืม เข้าไปกันเถอะ”
หลังจากจับฉลากรางวัลที่หนึ่งเรียบร้อยแล้วก็เป็นการแสดงสองชุด ห่างจากลำดับที่หลงเซียวต้องขึ้นแสดงอยู่อีกยี่สิบนาที
แต่ก่อนหน้านั้นเขาจะต้องพูดคุยกับทางอาหย่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ อีกทั้งหาวิธีการจัดการรับมือกับแผนอันชั่วร้ายของCres
ด้านหลังเวที ประตูของห้องแต่งตัวถูกเปิดออก จี้ตงหมิงรีบเข้าไปเปิดคอมพิวเตอร์ด้วยท่าทางว่องไว ภาพบนจอปรากฏทั้งสองฝ่ายยืนแข็งทื่อ
“เจ้านายครับพวกอาหย่งได้ทำการเริ่มเจรจากับ Case แล้ว แต่ว่า…… สีหน้าของ MAXมองดูแล้วไม่พอใจเท่าไหร่”
อย่าว่าแต่ที่ไม่รู้สึกพอใจ ดูเหมือนกับว่าCresจะไม่สนใจในการเจรจาเท่าไหร่นัก ในโลกของCresกับMAXนั้น คำว่าจัดการโดยสันติภาพไม่เคยอยู่ในหัวของพวกเขา ต่อให้ตายทั้งสองก็ไม่ยอมจับมือเจรจากัน
ภายในห้องโถงอันใหญ่โต ตำแหน่งที่นั่งของCresอยู่ตรงกลาง ในฐานะแขกไปเยือน MAXนั่งอยู่ที่ทางด้านขวา รอบๆเต็มไปด้วยคนของCres ส่วนพรรคพวกของMAXนั้นรวมตัวอยู่ที่ด้านหลังของเขา
ดูจากกล้องที่ติดตามของอาหย่งแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีต่อMAXสักเท่าไหร่
ทางด้านCresนั้นเตรียมตัวมาก่อนหน้านี้แล้ว วัตถุประสงค์ของเขาก็คือล่อเสือออกจากถ้ำ ตอนนี้MAXออกมาด้วยตัวเอง แต่คนรอบข้างเขามีจำนวนจำกัด เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของCres
หัวใจของจี้ตงหมิงตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่ก็ถูกดึงขึ้นมาอย่างสะบักสะบอม
ให้ตายสินี่มันไม่ถูกต้อง！
หลงเซียวนำมือข้างหนึ่งเข้าลูบคางแล้วกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “MAXไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ต้องไปกังวลขนาดนั้นหรอก”
เขาได้บอกกับเจมส์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าให้เข้าช่วยเหลือMAXในเวลาคับขัน ทีนี้ก็ต้องมาดูการลงมือของเจมส์แล้ว
“อาหย่ง คุณไม่ต้องพูดอะไรฟังอย่างเดียว……”
เมื่อเขาเปิดระบบเสียง น้ำเสียงอันชัดเจนของหลงเซียวก็ส่งผ่านไปยังหูของจางหย่ง ตัวเขาแข็งขึ้นมาทันใด
เจ้านาย！
“Cresไม่ยอมรับการเจรจาในครั้งนี้แน่ พยายามหาวิธีบอกMAXว่า ตอนนี้คนของCresประกาศการต่อสู้แล้ว ชีวิตของผมและอาหมิงเพิ่งจะพ้นขีดตายมาเมื่อสักครู่……”
หลงเซียวอธิบายขั้นตอนการจัดการของCresให้กับอาหย่งฟัง จากภาพในตัวสัญญาณติดตามของเขามองเห็นได้ว่าสีหน้าของจางหย่งเป็นกังวลและดวงตาเบิกกว้าง
จางหย่งคิดไม่ถึงจริงๆว่าCresจะกล้าลงมือในประเทศจีน
แม่งเอ้ย！！！
“ฟังนะ ถ้าจะฆ่าCresจะทำอย่างเปิดเผยไม่ได้ เขามีพรรคพวกมากเกินไป สงครามยืดเยื้อไม่เหมาะสมสำหรับพวกคุณ ฟังผมนะ……”
จางหย่งกำหมัดทั้งสองข้างแนบแน่นกับลำตัว เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวแต่ใช้แววตาอันมั่นคงตอบรับ
“Cresเป็นนักฆ่ามืออาชีพมาก่อน การโจมตีของเขาไม่แพ้ไปกว่าคุณ อย่าทำตัวกล้าหาญเกินไป MAXและเขานั้นเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน ให้MAXเป็นฝ่ายเริ่ม ส่วนคุณติดตามไปด้านหลัง ไม่จำเป็นต้องพยายามมากแต่ก็อย่าให้ถูกกระทำ”
“รอให้ถึงโอกาสที่เหมาะแก่การโจมตี จำเอาไว้ว่า จะฆ่าศัตรูต้องฆ่าผู้นำมันก่อน ไม่ว่าจะฆ่าCresได้สำเร็จหรือไม่ แต่ชีวิตของคุณสำคัญเป็นอันดับแรก”
หลังจากจางหย่งฟังคำสั่งเหล่านั้นเสร็จสิ้นเขาก็หลับตาลงแสดงว่าเข้าใจ
จี้ตงหมิงพูดขึ้นว่า “อาหย่ง อย่าให้ความแค้นเข้ามาครอบงำสติปัญญา คุณต้องการจะแก้แค้นนั้นผมเข้าใจดี แต่การแก้แค้นไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตเข้าแลกกับอีกชีวิตหนึ่ง หากเหลือป่าไม้เอาไว้ไม่ต้องกลัวว่าจะหมดฟืน”
ตอนนี้ไม่รู้ว่าMAXกำลังวางแผนอะไรอยู่ ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน เอ่ยถึงเรื่องที่ผ่านมาต่างๆนานา ราวว่าจะโจมตีกันไปมาด้วยคำพูด
หลงเซียวหัวเราะขึ้น “MAXกำลังยืดเวลา”
เขาจำเป็นต้องยืดเวลาไปให้ยาวที่สุด อย่างน้อยก็ต้องรอให้ทีมสนับสนุนของเจมส์ไปถึง
มองออกว่าMAXนั้นเป็นคนที่เก็บอารมณ์ได้ดี ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยวนของCresแต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ
เพียงแต่ว่า……
การที่เขาพยายามอดทนทุกอย่างในตอนนี้เมื่อถึงเวลาแล้วจะคืนสู่Cresเป็นทวีคูณแน่
ครืด ครืด！
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะของหลงเซียวดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
บนหน้าจอปรากฏเพียงไม่กี่ตัวอักษรว่า “ภรรยา”
“ลั่วลั่ว！”
“ที่รักคะ คุณอยู่ที่ไหน？คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม คุณอยู่ในงานหรือเปล่า ทำไมฉันมองไม่หาคุณไม่เจอเลย？”
เมื่อได้ยินเสียงของหลงเซียว ลั่วหานก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามออกไปมากมาย
โชคช่วย ในที่สุดเขาก็รับโทรศัพท์เธอแล้ว
หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปลอบใจเธอว่า “เมื่อสักครู่ผมไปจัดการธุระนิดหน่อย ตอนนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว อีกไม่ช้าคุณจะได้เห็นผม”
ลั่วหานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ คุณไม่เป็นไรก็พอ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน？”
“อยู่ด้านหลังเวทีครับ คืนนี้มีการแสดงของผม คุณอย่าเพิ่งไปไหนนะ” น้ำเสียงอันหล่อเท่ของหลงเซียว หลังจากเผชิญหน้ากับความเป็นความตายมาแล้วทำให้เขาอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม
ลั่วหานจึงได้คลายมือที่กำเสื้อไว้ “ค่ะ ฉันจะรอ”
ที่จริงตอนนี้การแสดงไม่สำคัญแล้ว สิ่งเดียวที่เธอหวังก็คือให้เขาปลอดภัยไม่เป็นอะไรก็พอ
