บทที่ 1113 พวกคุณปลอดภัยแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่Cfresไม่อยากได้ยินมากที่สุด แต่ เรื่องราวก็เหมือนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว มันย่ำแย่ลงไปเรื่อยๆ
Cresยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำราวกับว่าตัวเองเป็นเพียงผู้ชม “เจ้าชายเจมส์ คำพูดของคุณ…ผมไม่รู้ว่าต้องเข้าใจยังไงครับ”
เขาแสดงท่าทางไร้เดียงสาออกมา ทำให้เจมส์นึกถึงคำพูดที่หลงเซียวบอกผ่านทางโทรศัพท์
ตอนนั้นเจมส์ยังอยู่ที่อังกฤษ เขาแปลกใจที่หลงเซียวโทรหา เขาไม่คิดว่าสิ่งที่หลงเซียวบอกผ่านทางโทรศัพท์จะน่าตกใจขนาดนี้
ดังนั้น เขาจึงจำได้ทุกคำ
“เจมส์ มีเรื่องหนึ่ง ต้องการให้คุณช่วย” แม้น้ำเสียงของหลงเซียวจะเป็นการขอร้องให้เขาช่วย แต่กลับฟังไม่ออกถึงน้ำเสียงของการขอร้อง
แต่กลับเป็นเจมส์ ที่ต้องชะงักการทานอาหาร ตั้งใจฟัง “เรื่องอะไร คงไม่ได้เกี่ยวกับราชวงศ์อีกใช่ไหม ผมไม่ต้องการรับมือกับคนอังกฤษอีกแล้ว วุ่นวายเป็นบ้า”
“ไม่ใช่คนอังกฤษ เป็นคนอิตาลี แก๊งมาเฟีย คุณรู้จังไหม”
ท่าทางของเจมส์เหมือนการกลืนมัสตาร์ดลงไปคำใหญ่ “ห๊ะ มะ…มาเฟียเหรอ คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า”
น้ำเสียงของหลงเซียวไร้ซึ่งแววการล้อเล่น เจมส์เองก็รู้ ความสัมพันธ์ของเขากับหลงเซียวยังไม่ดีถึงขึ้นจะมาล้อเล่นได้
“ไม่ได้ล้อเล่น คุณฟังนะ…”
หลงเซียวเล่าถึงการเดินทางของจางหย่งในอิตาลี ให้เจมส์ส่งคนกลุ่มหนึ่งไปก่อนเพื่อช่วยเหลือเร่งด่วนยามจำเป็น
ต่อจากนั้น หลงเซียวขยายหัวข้อออกไปอีก “คนของผมอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของCres ดังนั้น คุณต้องไปอิตาลีด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น คุณไปคุยกับCres”
เจมส์หัวเราะอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ผมเหรอ”
“ใช่…ถึงเวลานั้น คุณต้องโจมตีก่อน ทวงคนจากเขา แต่แน่นอนว่าCresจะต้องยืนยันว่าตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง คุณรู้ไหมต้องพูดยังไง”
เมื่อนึกย้อนมาถึงตรงนี้ เจมส์คิดนับถือหลงเซียวจริงๆ เป็นตามที่เขาคาดการณ์จริงๆ
ดังนั้น เจมส์จึงยืดหลังตรง เอ่ยถามที่หลงเซียวเคยบอก ผมไม่ต้องการคำอธิบายจากคุณ แค่คุณคืนคนของผมมา”
Cresยักไหล่ “ผมไม่ได้จับคนของคุณมา เราไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมผมต้องจับคนของคุณมาด้วย”
ประโยคนี้ก็ถูกหลงเซียวคาดเดาเอาไว้แล้วด้วย
เจมส์แสยะยิ้ม “คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม ต้องขอโทษด้วยนะCres ผมคนนี้นี่ดีทุกอย่าง เพียงแต่นิสัยไม่ดี และผมชินแล้ว เพียงแค่ทนไม่ไหว อะไรที่ผมอยากทำ ยังต้องมีเหตุผลอยู่ไหม”
ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นผู้สืบทอดเพียงหนึ่งเดียวของประเทศM อยู่ในสายตาผู้คนมากมาย ใครๆต่างก็มอบความรักให้ เป็นเด็กเอาแต่ใจ”
เขาไม่ปฏิบัติตามลู่ทาง Cresคงได้ทึ่งแน่
“ฮ่าๆ…เจ้าชายเจมส์นี่เป็นดังที่เขาร่ำลือจริงๆ”
“อย่าพูดมาก ผมต้องรีบไปทานข้าว ปล่อยคนออกมา”
เจมส์เสียงแข็ง ไม่เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ
แต่Cresก็ไม่โง่ จะให้ปล่อยเป็ดที่ตกมาถึงปากแล้วงั้นเหรอ
“เจ้าชายเจมส์ เรื่องภายในของเรา คงไม่ต้องให้คุณยื่นมือเข้ามายุ่ง รอผมจัดการเรื่องวุ่นวายในมือให้เรียบร้อยก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกัน ได้ไหมครับ” Cres ไม่ยอมอ่อนข้อให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนแบบนี้หรอก
ด้านบน
เกาจิ่งอานถามอย่างระมัดระวัง “พี่ใหญ่ เจมส์จะเอาCresอยู่หรือเปล่า ไม่ใช่ตำแหน่งใหญ่”
จี้ตงหมิงเองก็กังวล เจมส์ยังเป็นเด็ก โอกาสเสี่ยงเกินไป เกิดถูกCresเกลี้ยกล่อมแล้วทำยังไง
มีเพียงหลงเซียวคนเดียวที่ยังคงนิ่ง “เจมส์จิตใจดี ยึดมั่นในหลักการ ให้ความสำคัญกับคุณธรรม เขาจะสำเร็จ”
เห็นหลงเซียวมองศัตรูตัวน้อยของตัวเองแบบนี้ ทั้งสองต่างก็ตกใจ
แน่นอน เจมส์เองก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
หลังจากการโต้เถียงอยู่ชั่วครู่ เจมส์ก็แสดงออกถึงความไม่พอใจอีกครั้ง “คุณCres ผมจำได้ว่าหลงเซียวเป็นสมาชิกในกลุ่มสำคัญกลุ่มหนึ่ง บังเอิญจังเลยนะครับ ผมกลับรู้จักกับคนสำคัญของกลุ่มซะด้วย เขาเคยร่วมการฝึกที่ประเทศM เราคุยกันถูกคอ ครั้งนี้ผมมาที่อิตาลี ยังนัดทานข้าวกับเขาด้วย คุณว่า คุณว่าผมควรจะเล่าเรื่องที่คุณกักขังหลงเซียวให้เขาฟังไหม อ้อ ถ้าเขารู้ว่าคุณใช้หลงเซียวเพื่อซื้อเขา ได้กำไรมหาศาลจากส่วนกลาง แถมยังปิดบังเขา ไม่ได้ส่งเงินให้เขาตามสัดส่วนที่ควรจะเป็น อืม เข้าจะโกรธไหมนะ”
เมื่อCresฟังจบ ดวงตาทะมึนหดลง หลงเซียวบอกเรื่องพวกนี้กับเขางั้นเหรอ
เขาบ้าไปแล้ว หรือว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองดีจนถึงขั้นไม่มีอะไรต้องปกปิดกันแล้ว
“อีกอย่าง ผมจะเตือนคุณไว้ก่อน เมื่อไหร่ที่ผมคุยกับเขาแล้ว คุณจะสามารถได้รับความช่วยเหลือจากเขาต่ออีกไหมนี่ก็อีกเรื่อง คุณลองคิดดูสิ หากไม่มีเจ้าหน้าที่คอยช่วยเหลือแล้ว ธุรกิจของคุณยังจะไปต่อได้อีกไหม แม้น้ำมันมะกอกจะทำกำไรได้ แต่มันคงจะไม่เพียงพอมั้ง”
ทำไมเขาถึงรู้ทุกอย่าง
ตอนนี้Cresแทบอยากฆ่าเจมส์ให้ตาย
“เจ้าชายเจมส์ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมกับหลงเซียวเราร่วมมือกัน ไม่ได้คิดร้ายอย่างที่คุณคิด” Cresเริ่มกังวล เขาไม่คิดว่าไพ่ในมือหลงเซียวจะใหญ่ขนาดนี้
เจมส์มองท่าทางของCres รู้สึกดีอยู่ในใจ “จะไม่ปล่อยใช่ไหมครับ อ้อจริงสิ โคลอสเซียม ผมจะไปดูหน่อย คุณเตรียมการแสดงน่าชมสักรายการหน่อยสิ”
Cresหรี่ตาลง “เจ้าชายเจมส์…”
เจมส์โบกมือ ไม่อยากฟังเขาพูดไร้สาระ “คุณขังเพื่อนผมไว้ในกรง ตากลมมาทั้งคืน ผมปวดใจมาก เอาแบบนี้ไหม คุณหาสักสองคน ต่อสู้กันอยู่ในนั้น ถ้าสามารถหาเสือหาสิงโตสู้กับพวกเขาได้ก็ยิ่งดีเลย”
Cresใบหน้าตึงขึ้น “สมัยนี้แล้ว ไม่มีใครสู้กับสัตว์แล้ว”
เขายิ่งรู้สึกว่า คำพูดของเจมส์เมื่อสักครู่นี้ คล้ายใครบางคนมาก คล้ายมาก
คล้าย…หลงเซียวสอนมา
“ไม่ใช่มั้ง ผมเห็นลูกน้องของคุณดูแลสิงโตอยู่ตัวหนึ่ง ไม่สนแล้ว เมื่อก่อนเป็นยังไงไม่เกี่ยวกับผม วันนี้ผมต้องได้เห็นสิงโตกัดคน คุณไปเตรียมได้แล้ว”
เอ่ยจบ ขายาวของเจมส์ ก้าวลงบันไดวนเป็นเวลากว่าสิบกว่านาที
และCresยังคงยืนอยู่แบบนั้น ใบหน้าทะมึน
“พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
เจมส์เปิดประตูใหญ่ออก เห็นพวกหลงเซียวจริงๆ
เกาจิ่งอาน “…”
จี้ตงหมิง “…”
โจวจั่นที่นั่งหายใจติดขัดอยู่บนเก้าอี้ “…”
ว้าว เด็กคนนี้ทำได้จริงๆ
หลงเซียวพยักหน้า ยิ้ม ไม่มีการประจบสอพลอเลยสักนิด “ขอบคุณ”
เจมส์เผยรอยยิ้มเห็นฟันอย่างไร้เดียงสา “ไม่เป็นไรครับ รอผมไปจีน คุณให้แอนน่าทำกับข้าวให้ผม อืม ผมจะกินสามวัน”
“เรื่องนี้ ผมต้องถามความยินยอมจากเธอก่อน รับปากแทนเธอไม่ได้”
รสชาติไม่เลว จะกินต่อกันสามวันเลย เขาไม่ยอมให้ลั่วหานเข้าครัวหรอก ครั้งเดียวก็ไม่ยอม
เจมส์มองหลงเจ๋อ จากนั้นจึงยิ้ม
หลงเซียวทำอะไรต้องมีความหมายอยู่เสมอ
“หลงเซียว ชุดคุณสวยมาก ใช้ผมลองใส่หน่อยได้ไหม” เจมส์สังเกตเห็นชุดของหลงเซียว ยิ่งเชื่อถือกับสิ่งที่เขาบอกเล่าทางโทรศัพท์
แม้ตอนที่ได้ยินเขาแทบกระอักเลือด
“ลองสวมชั่วคราวพอได้ แต่อาหารจีน เกรงว่า…”
ความหมายของเขา คือให้เจมส์เลือกหนึ่งในสอง
“ช่างเถอะ ผมไม่สวมแล้ว”
ก็แค่ชุด กลับไปเขาสั่งให้คนตัดให้ก็ได้ แต่ฝีมือการทำอาหารของแอนน่า ไม่มีใครเลียนแบบได้
เกาจิ่งอาน “…”
ไม่เข้าใจจริงๆ เด็กไม่รู้ความแบบนี้ เอาชนะCresได้ยังไง
โจวจั่นถูกพาไปรักษาอย่างรวดเร็ว ยังดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก ล้วนแต่เป็นบาดแผลภายนอกเท่านั้น ทำแผลสักหน่อยก็หายแล้ว
ต่อมา พวกเขาจึงนั่งรถที่Cresเตรียมเอาไว้ มุ่งหน้าไปยังโคลอสเซียม
เจมส์โอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ “เดี๋ยวอีกหน่อยCresจะเตรียมการรายการแสดงไว้ให้เรา พวกคุณอาจจะชอบ”
รายการอะไร
หลงเซียวไม่มีอารมณ์ดู ตอนนี้เขาอยากรีบกำจัดcresให้สาบสูญไปในที่สุด
เจิ้งซิ่วหยาและจางหย่งถูกปล่อยออกมา ชายในชุดสูทสีน้ำเงินคลุมเสื้อคลุมตัวหนาให้กับพวกเขา แถมยังเตรียมน้ำร้อนและอาหารให้
ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องอย่างมึนงง สัมผัสอากาศอุ่นๆและดื่มน้ำร้อนดวงตาสองคู่สบกัน
เกิดอะไรขึ้น
โดยทั่วไป ควรจะเป็นหลงเซียวถือปืนมายิงต่อสู้กับพวกเขาไม่ใช่เหรอ
นี่ไม่ต้องเกิดสงครามอะไรแล้วปล่อยพวกเขาเลยงั้นเหรอ
จางหย่งดื่มน้ำอึกใหญ่ สะกิดแขนเจิ้งซิ่วหยา “ทำไมผมรู้สึกว่ามันไม่ปกติล่ะ”
พวกเขาทั้งสองพูดคุยและคลายหนาวด้วยกันเป็นเวลาหลายชั่วโมง จากคนแปลกหน้ากลายเป็นมิตรภาพไปแล้ว
“คงไม่ใช่หลงเซียวยอมประนีประนอมตอบรับเซ็นสัญญาไม่ยุติธรรมอะไรหรอกใช่ไหม ไม่งั้นไอ้บ้าCresจะปล่อยเราง่ายๆแบบนี้เหรอ”
“เจ้านายผมไม่มีวันยอมหรอก”
เขาปกป้องเจ้านายสุดชีวิต เขาไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดหลักการอย่างแน่นอน
เจิ้งซิ่วหยาเบ้ปาก
ทั้งสองซุบซิบพูดคุย ร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามา ร่างสูงใหญ่บดบังสายตาของพวกเขา กดดันทุกลมหายใจเข้าออก
เจิ้งซิ่วหยาเงยหน้า มองเห็นหลงเซียวในชุดเครื่องแบบ
จากนั้น เธอยังไม่ทันได้กลืนน้ำอึกนั้นลงไปก็ต้องพ่นมันออกมา สำลักจนน้ำตาไหล “แค่กๆ แค่ก คุณ คุณ คุณ…คุณ…”
คุณมาตั้งนาน เธอก็ยังไม่สามารถเอ่ยประโยคที่สมบูรณ์ได้สำเร็จ
จางหย่งเห็นเจ้านายสวมชุดเครื่องแบบของแก๊งอีกครั้ง จึงรีบถามขึ้นมา “เจ้านาย คุณยอมประนีประนอมเหรอครับ”
ไม่งั้นทำไมถึงสวมชุดนี้ ฮือ ไม่นะเจ้านาย
เกาจิ่งอานถูจมูก ไม่ยอมให้ตัวเองหัวเราะออกมา
ฉากสงครามสายลับอยู่ดีๆ ก็ถูกจางหย่งเป็นให้เป็นละครตลกซะงั้น เยี่ยม
ใบหน้าหล่อเหลาของหลงเซียวบอก “พวกคุณปลอดภัยแล้ว”
ห๊ะ
