บทที่ 1121 แด๊ดดี้ มีคนเรียกแด๊ดดี้
น้ำเสียงของลูกสาวมักมีพลังวิเศษเสมอ ทุกครั้งที่ได้ยิน ทำให้ใจของเขารู้สึกอบอุ่น
หลงเซียวงอเข่าลดระดับความสูง ขาข้างหนึ่งทำมุมเก้าสิบองศา อีกข้างหนึ่งงอต่ำลง พยายามให้สายตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับลูกสาว เขาใช้มือขวาลูบแก้มเธอด้วยความรัก “Angelรอจนร้อนใจแล้วหรอครับ?”
ตอนนั้นเองชูชูกลับมามีอารมณ์ เธอไม่ได้ยกโทษให้พ่อได้ง่ายๆ เธอมีอารมณ์โกรธ
มือเล็กๆทั้งสองอยู่ข้างหลังกดกระเป๋านักเรียนใบเล็ก เธอ ยืนตัวตรงเชิดหน้าแล้วส่งเสียง”เฮอะ!”
หลังจากส่งเสียงเฮอะศีรษะน้อยก็เชิดหน้าสูงขึ้น ยังไงก็จะไม่ยอมสนใจแด๊ดดี้
ท่าทางนี้ของเธอเกือบทำให้หลงเซียวขำ เขาเกลี้ยกล่อมเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างอดทน “แด๊ดดี้ก็มาแล้วไม่ใช่หรอครับ? Angelยังไม่พอใจเหรอ?”
ชูชูเม้มปากไม่สนใจแด๊ดดี้ต่อไป
หลงเซียวพูดเสียงอ่อนเกลี้ยกล่อมต่ออีกว่า”แด๊ดดี้ผิดไปแล้ว แด๊ดดี้ขอโทษนะครับ ครั้งหน้าแด็ดดี้จะมารับหนูให้ไว ให้หนูเห็นแด๊ดดี้ทันทีเลยดีมั้ย?”
ที่ชูชูโกรธประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย
“แด๊ดดี้ไม่ได้ผิดอะไร แด๊ดดี้ไม่จำเป็นต้องขอโทษ”
ชูชูยู่ปากอย่างไม่มีความสุข บนแก้มเล็กๆเหมือนมีคำว่าหดหู่เขียนไว้
“แด๊ดดี้ขอโทษแทนหม่ามี๊ด้วยนะครับ ที่โรงพยาบาลหม่ามี๊ยุ่งมาก ชูชูลืมแล้วหรอ? ว่าหม่ามี๊เป็นอะไร?” หลงเซียวลืมตาโตเหมือนเป็นเรื่องใหญ่เตือนชูชู
ชูชูตอบรับ “หม่ามี๊เป็นวีรสตรีต้องปราบปีศาจแล้วช่วยชีวิตลุงป้าน้าอาน้องสาวปู่ย่าตายายกลับมาค่ะ!”
ชูชูพูดพลางยืดหลังตรง แววตาฉายแววแน่วแน่และภาคภูมิใจ
เมื่อก่อนลั่วหานยุ่งมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยและฮาร์วาร์ดได้ร่วมกันพัฒนายาหัวใจล้มเหลวชนิดใหม่ เธอต้องอยู่ในศูนย์วิจัยครึ่งเดือน ตอนนั้นเพื่อที่จะบอกให้ชูชูเชื่อฟังจึงบอกว่าตัวเองเป็นวีรสตรีเหมือนพวกอุลตร้าแมน ซูเปอร์แมนที่ต้องต่อสู้กับปีศาจสิ่งชั่วร้าย
ชูชูที่ไร้เดียงสาเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
หลงเซียวพยักหน้าด้วยความพอใจ “อืม! ลูกพ่อฉลาดจริงๆ แล้วตอนนี้ยังโกรธอยู่มั้ยครับ?”
ชูชูครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่สองสามวินาที “…ยังโกรธอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่หนูยกโทษให้หม่ามี๊แล้ว!”
หลงเซียวรู้สึกทึ่งกับความน่ารักไร้เดียงสาของลูกสาว
“แด๊ดดี้ขอบคุณหนูแทนหม่ามี๊ด้วยนะครับ มา จุ๊บแด๊ดดี้หน่อย” หลงเซียวยื่นครึ่งใบหน้าไป
ชูชูจับใบหน้าแด๊ดดี้แล้วเอาปากเล็กๆเข้าไปกดริมฝีปากนุ่ม มันเหมือนความร้อนในฤดูร้อนได้สลายไป
หลงเซียวหยิบของเล่นที่เตรียมไว้ออกมาจากด้านหลังแล้ว เขย่าตุ๊กตาบาร์บี้ที่สวยงาม “เพื่อที่จะแสดงความขอโทษอย่างจริงใจ แด๊ดดี้ได้เตรียมของขวัญให้เจ้าหญิงตัวน้อยด้วย รับมั้ยครับ?”
ชูชูลังเลอยู่ครึ่งวินาที “น้าแอนดี้เป็นคนซื้อรึเปล่าคะ?”
คิดไม่ถึงว่าจะถูกดูออกภายในเวลาไม่นาน
“น้าแอนดี้เป็นคนซื้อ แต่แด๊ดดี้เลือกเองเลยนะ ชอบมั้ยคะ?”
ชูชูสูดหายใจเข้าลึกๆราวกับผู้ใหญ่ “ก็ได้ค่ะ หนูฝากแด๊ดดี้ขอบคุณน้าแอนดี้แทนหนูด้วย แต่คราวหน้าแด๊ดดี้ให้ของเล่นอย่างอื่นหนูได้มั้ยคะ?”
ของเล่นในบ้านกองรวมกันเป็นภูเขาแล้ว หากเอาของเล่นของเธอกับน้องชายมารวมกันก็สามารถเปิดเมืองของเล่นได้แล้ว
“ได้สิ หนูอยากได้อะไรล่ะครับ?”
“อืม…หนูอยากกินKFC แด๊ดดี้พาหนูไปได้มั้ยคะ?”
KFC?
เพราะเป็นห่วงว่าการกินอาหารทอดและผัดมากเกินไปจะไม่ดีต่อเด็กๆ ลั่วหานกับหลงเซียวจึงไม่เคยให้ชูชูกินฟาสต์ฟู้ด
หลงเซียวแสร้งขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ “ได้สิ แต่พวกเราต้องไม่ให้หม่ามี๊รู้นะว่าแด๊ดดี้แอบพาหนูไป”
“ได้ค่ะ! แด๊ดดี้เกี่ยวก้อย!”
ชูชูเกี่ยวนิ้วก้อยน้อยๆกับนิ้วก้อยของหลงเซียวพลางร้องอย่างจริงจังว่า “เกี่ยวก้อยสัญญา อีกร้อยปีก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ถ้าผิดสัญญา…แด๊ดดี้จะเป็น…เป็น…หมีโง่ตัวใหญ่!”
หลงเซียวยิ้ม “โอเค แด๊ดดี้จะไม่เปลี่ยน”
ชูชูกอดของเล่น เจอกระต่ายและเพื่อนๆ “แด๊ดดี้รอหนูด้วย”
“ได้สิครับ เจ้าหญิงของแด๊ดดี้”
ชูชูกอดของเล่นแล้วก้าวเท้าเล็กเข้าไป “กระต่าย มะม่วง”
เพื่อนทั้งสองเพิ่งเจอหม่ามี๊ จึงกำลังโอ้อวดความสุขของตน พอเห็นชูชูเดินเข้ามา ทั้งสองคนฟ้องผู้ใหญ่อย่างพร้อมเพรียงกันว่า “หม่ามี๊! เธอเป็นคนขี้โกหกในห้องเรา!”
ชูชูเม้มปากแน่นเงยหน้าขึ้นมองหน้าหญิงสาวโดยไม่พูดอะไร
ผู้หญิงคนนี้แต่งหน้าจัด ปากสีแดงสด ผมยาวหยักศก สวมชุดกระโปรงแสนสวย และแว่นกันแดดขนาดใหญ่บนใบหน้า
“ฉันไม่ได้คนขี้โกหก ขอโทษเลยนะ!”
สายตาชูชูมองเพื่อนร่วมชั้นทั้งสองไม่ขยับ ทวงความยุติธรรมให้ตนเองอย่างตั้งใจ ไม่ยอมรับอย่างอื่นนอกจากคำขอโทษ
กระต่ายรีบโผเข้าไปในอ้อมแขนหม่ามี๊แล้วร้องไห้ว่า “หม่ามี๊ เธอรังแกหนู ฮือๆๆๆๆ”
มะม่วงก็เลียนแบบกระต่าย โดยดึงชายกระโปรงหม่ามี๊ “หม่ามี๊ หม่ามี๊…”
เพื่อให้ชูชูคบกับเด็กคนอื่นๆได้อย่างปกติ เพื่อปกป้องความเป็นส่วนตัวของลูก ลั่วหานกับหลงเซียวจึงไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเธอต่อสาธารณะ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศของชูชู
ผู้หญิงทั้งสองคนไม่รู้ว่าชูชูเป็นใคร แต่เมื่อเห็นว่าออร่าของเธอแผ่ออกมากตั้งแต่อายุยังน้อย จึงตัดสินใจว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ในโรงเรียน
ไม่แน่ว่าลูกๆมักถูกเธอรังแก
แม่กระต่ายหน้าเครียด “นี่เด็กน้อย เธอรังแกกระต่ายไปรึเปล่า? พูดมาสิว่าได้ไปตีเธอมั้ย?”
จู่ๆหม่ามี๊ของมะม่วงก็ลุกขึ้นมาอย่างเดือดดาล “โอ้พระเจ้า! ฉันเห็นในข่าวบอกว่าเด็กบางคนฉลาดทันคนตั้งแต่ยังเด็ก รู้เท่าทันคนมากกว่าผู้ใหญ่ ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่ เด็กแบบนี้ลูกโอ๋จนเอาแต่ใจทั้งนั้น เธอจะต้องทำเรื่องเลวร้ายไว้ไม่น้อยแน่ๆ”
แม่กระต่ายยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นจึงดึงลูกสาวตรวจดูร่างกายขึ้นๆลงๆต้องการหาร่องรอยของการถูกตี ในที่สุดเธอก็เห็นรอยยุงกัดสีแดงบนแขนของกระต่ายที่ยังไม่หาย “มีเรื่องแบบนี้จริงๆด้วย! เด็กคนนี้ลงมือได้โหดเหี้ยมจริง!”
“ว๊ายๆๆ บาดเจ็บสาหัสอะไรขนาดนั้น ผิวของลูกบอบบางมาก อย่าทิ้งรอยแผลเป็นไว้เลยนะ”
ชูชูยังคงมองผู้ใหญ่กับเด็กอย่างตั้งใจ “หนูไม่ได้ตีพวกเขานะคะ แต่พวกเขาด่าหนู ดังนั้นตอนนี้พวกเขาต้องขอโทษหนู”
“ว๊าย ขู่ใครเนี่ย เด็กน้อย มาพร่ำบอกให้พวกเราขอโทษ อย่าหาว่าฉันไม่สอนเธอเลยนะ น้าสองคนน่ะมีแฟนคลับสองล้านคน ไม่ได้จะรังแกกันได้ง่ายๆนะ”
แม่กระต่ายยิ่งหยิ่งผยอง “เธอจะไปรู้อะไร? พอแล้ว เราอย่าไปเสียเวลาเลย ใครเป็นผู้ปกครองกัน? ให้ผู้ปกครองเธอออกมาเถอะ”
ชูชูถามกลับอย่างจริงจัง “คุณน้าแน่ใจหรอคะว่าอยากพบผู้ปกครองหนู”
แม่กระต่ายหัวเราะพักใหญ่ “ทำไมล่ะ? ผู้ปกครองเธอกินคนได้หรอ?”
“คงทำผิดแล้วไม่กล้าให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องแน่ ลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ ผู้ปกครองก็คงไม่ใช่บุคคลที่มีคุณภาพสูงอะไร ไม่รู้จริงๆว่าโรงเรียนอนุบาลเลือกนักเรียนมายังไง พวกเถ้าแก่ถ่านหิน ผู้รับเหมาก็ปล่อยเข้ามา”
มะม่วงถามอย่างไร้เดียงสา “หม่ามี๊ ผู้รับเหมาคืออะไร?”
แม่มะม่วงตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ก็พวกที่ชอบหลอกคนไง! หลอกลวง แล้วก็โกงเงิน!”
จู่ๆมะม่วงก็รู้สึกตื่นเต้น “หม่ามี๊ เธอเป็นคนหลอกลวง แด๊ดดี้ก็ต้องเป็นผู้รับเหมา!”
ชูชูยักไหล่ไม่พูดอะไร “พวกคุณรอก่อนนะ หนูจะไปเรียกแด๊ดดี้”
ตึกๆๆๆ ชูชูวิ่งไปที่ร่มเงาของต้นไม้ ท่าทางของชูชูยิ่งดูลำบากใจ “แด๊ดดี้ มีคนเรียกแด๊ดดี้ค่ะ”
ผู้หญิงทั้งสองคนมองไปยังทิศทางวิ่งของชูชูก็เห็นร่างสีดำยืนอยู่ที่นั่นจากไกลๆ ดูแล้วชายคนนี้จะสูงมากกว่า 1.8 เมตร ตัวสูงโปร่ง ดูไม่ธรรมดา
นี่…ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆนะ?
หลงเซียวฟังที่เธอพูดมาคร่าวๆ เข้าใจความหมายที่ลูกสาวสื่อ “โอเค แด๊ดดี้จะไปบอกพวกเขาเองตอนนี้ว่าแด๊ดดี้ไม่ใช่ผู้รับเหมา”
หลงเซียวอุ้มชูชูด้วยแขนข้างเดียวให้ชูชูนั่งอยู่ในข้อพับแขนของตน ร่างของเขายกขึ้น ขาสองข้างของชูชูห้อยอยู่บนหน้าอกของเขา เท้าของเขาเดินสลับไปมา
หลงเซียวเดินใกล้เข้ามาใกล้ในขณะที่หญิงสาวมองอย่างตะลึงอยู่อย่างงั้น
