บทที่ 1127 รางวัลชิ้นแรกจะตัดใจให้คนอื่นลงได้ยังไง
ผู้อำนวยการโรงเรียนยังคงยิ้มอย่างสุภาพ เล่าถึงเหล่าผู้ปกครองที่อยู่ที่นั่นสั้นๆว่าคนไหนอ่อนโยน คนไหนเรื่องเยอะ คนไหนที่สื่อสารด้วยง่าย คนไหนพูดจารุนแรง
หลงเซียวกับลั่วหานเข้าใจสถานการณ์ทั่วไปอย่างรวดเร็ว
“นี่เป็นครั้งแรกที่พวกคุณเข้าร่วมกิจกรรม ไม่ต้องกังวลนะครับ ผู้ปกครองส่วนใหญ่ของเราใจดีมากและค่อนข้างเป็นมิตรครับ” ผู้อำนวยการโรงเรียนให้ความมั่นใจ
ใจลั่วหานเต้นรัว “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ผู้อำนวยการโรงเรียนจากไป หลงเซียวกับลั่วหานก็เดินจับมือกันไปยังบริเวณที่บรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองอยู่
พอเหล่าพ่อๆเห็นหลงเซียวก็ต่างอยากจะลองทักทาย พวกเขาถูฝ่ามือไปมา รวบรวมความกล้า แต่ก็ยังไม่กล้าเริ่มเข้าไปหาก่อน
ลั่วหานหัวเราะเสียงเบาใส่เขา “สามี นายทำให้พวกเขากลัว”
สีหน้าของหลงเซียวเย็นชาเล็กน้อย “แสดงอำนาจ”
ในนั้นมีหลายคนที่คุ้นหน้ากัน บางคนก็เคยพบกันในงานธุรกิจ เพียงแต่ทุกคนต่างพยักหน้าให้กันเท่านั้น ไม่เคยได้ร่วมงานกันมาก่อน
ถ้าเคยร่วมงานกันในเชิงลึกมีเพียงคนเดียว หลงเซียวชื่นชมรูปแบบการทำงานของอีกฝ่ายแต่ไม่เคยคุยกันเป็นการส่วนตัว แน่นอนว่าเขาไม่อยากเปลี่ยนกิจกรรมของลูกสาวให้เป็นการประชุมทางธุรกิจที่แข็งทื่อ
ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ “สามี ฉันตื่นเต้น”
ข้างหน้าเป็นสถานที่สำหรับให้ผู้ปกครองสำหรับดื่มชาสนทนากัน อาหารกลางวันถูกจัดเตรียมไว้อย่างเป็นระเบียบ อาหารหลัก ขนมอบ ของขบเขี้ยว ผลไม้ ทุกอย่างต้องมีถูกจัดเตรียมไว้พร้อม ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่หลงเซียวให้เลขาเตรียมไว้ล่วงหน้า
“สะสวัสดีคุณหลง ผมหวังซาวจากบริษัทเซิ่งคางครับ”
ชายที่มีพุงถูกกลุ่มคนผลักออกมารับภาระภารกิจทำลายน้ำแข็งเข้ามาทักทายหลงเซียวตัวสั่นๆ
หลงเซียวพยักหน้า “สวัสดีครับ ผมหลงเซียวเป็นพ่อของAngel ส่วนนี่ภรรยาผมครับ”
ฝ่ายชายพยักหน้าอย่างสุภาพ “สวัสดีครับหมอฉู่ ผมได้ยินชื่อคุณมานาน ในที่สุดวันนี้ก็เจอตัวจริงแล้ว ตัวจริงดูสวยและเด็กกว่าในทีวีอีกนะครับ”
ภรรยาของหวังซาวที่อยู่ด้านหลังจ้องสามีเขม็งพลางกัดฟันพูดว่า “ไม่อยากมีอนาคตแล้วงั้นสิ!”
ลั่วหานยิ้ม “สวัสดีค่ะคุณหวัง พวกเราทุกคนเป็นแค่พ่อแม่ของเด็กๆเท่านั้น อย่าพูดถึงอาชีพเลยค่ะ”
หวังซาวเข้าใจสิ่งที่เธอพูดทันทีจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ใช่ๆๆ ผมเป็นพ่อของเจี๋ยรุ่ย เด็กอ้วนหน่อยๆตรงนั้นแหละครับลูกชายผม”
ลั่วหานมองไปเพื่อให้มั่นใจว่าเป็นเด็กที่อ้วนหน่อยๆจริงมั้ย แน่นอนว่าเป็น…เด็กที่อ้วนอย่างค่อนข้างเห็นได้ชัด
เมื่อมีคนเปิดคนแรก พ่อแม่คนอื่นๆก็ทยอยเข้ามาทักทาย ทุกคนล้วนมีรอยยิ้มที่สุภาพหรือแม้กระทั่งรอยยิ้มที่เอาใจ ล้วนยกย่องลั่วหานกับหลงเซียวไว้บนปลายฟ้า
ลั่วหานยิ้มอย่างอึดอัด ในใจคิดว่านี่เป็นงานครอบครัวหรืองานอวดความมั่งคั่งของตน? หรือเป็นเวทีที่จะแย่งชิงการทำสัญญาความร่วมมือ?
ผู้หญิงเกือบทั้งหมดล้วนสวมเครื่องประดับเพชรราคาไม่น้อย ที่ข้อมือก็สวมกำไลทองคำขาวฝังเหลี่ยมอย่างน้อยสองชั้น ที่คอก็ต้องห้อยอัญมณีเม็ดโต ที่หูก็ต้องสวมต่างหูแวววาว
เมื่ออยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ก็ระยิบระยับเสียจนลายตา
ส่วนผู้ชายกลับสวมนาฬิกายี่ห้อดังที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งล้าน สิบล้าน หัวเข็มขัดต่างแขวนไปด้วยกุญแจรถหรู
เต็มไปด้วยการเปรียบเทียบที่รุนแรงมาก
ถูกครอบงำด้วยเขตคฤหาสน์หรู เด็กๆที่เข้าโรงเรียนอนุบาลล้วนเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมีเกียรติ แต่ก็มีส่วนทำให้พวกเขาเกิดการแข่งขันกันในใจ
ผู้อำนวยการโรงเรียนเห็นว่าเหล่าผู้ปกครองคุยกันได้สักพักแล้วจึงผิวปาก “วี๊ด——”
“พ่อแม่ผู้ปกครองครับ เรามาเริ่มการแข่งขันแบบตัวต่อตัวของวันนี้กันดีกว่า รายการแรกคือการแข่งวิ่งสามขา คนที่ไปถึงเสาธงตรงนั้นแล้วกลับไปที่จุดเริ่มต้นด้วยเวลาที่เร็วที่สุดก่อนก็ชนะไปเลยครับ!”
วิ่งสามขาโดยมีลูกอยู่ตรงกลาง น่องเล็กทั้งสองถูกผูกติดกับพ่อแม่ ไม่สามารถถูกผู้ใหญ่อุ้มขึ้นได้จะต้องเหยียบพื้นเดินไปทีละก้าวๆ
ในฐานะเด็กที่มีทักษะการประสานงานด้านร่างกายที่น่าทึ่ง ชูชูจึงไม่กังวลเลยสักนิด!
“แด๊ดดี้ หม่ามี๊! รีบมัดเร็วค่ะ มัดให้แน่นหน่อยนะคะ!”
ชูชูเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเมื่อเจอกับสิ่งใหม่ๆ เธอมีความกระตือรือร้นมากกว่าเด็กคนอื่นๆ
หลงเซียวกับลั่วหานพาชูชูได้เปรียบไปอย่างไม่ต้องกังวลใด
รอบที่สองคือเกมคือเดาคำ
แม่ถือคำถาม ลูกใช้ภาษากายบอกความหมายของคำ พ่อรับหน้าที่เดาคำศัพท์
เกมนี้ทำให้รู้สัญญาณลับและใช้ไอคิว
ชูชูใช้ภาษากายที่ดูเกินจริงอย่างคล่องแคล่วในการใบ้คำศัพท์มากกว่า 20 คำเช่น ตำรวจจราจร มารุโกะจัง หมีแพนด้า ซุนหงอคง หมาป่าใจร้าย ทรานส์ฟอร์มเมอร์ส เป็นต้น ทำให้แซงหน้าครอบครัวอื่นๆ
ในการแข่งขันชนะสองในสามเกม ครอบครัวของหลงเซียวทั้งสามคนก็ตัดสินผลการแข่งขันในเกมที่สองได้โดยตรงทันที
พ่อแม่คนอื่นตะลึง “…”
พวกเขาเหมือนกำลังขับความน่าอิจฉาให้เด่น เอาชนะคนอื่นไม่เหลือ
“แด๊ดดี้! หม่ามี๊! แปะมือ!”
ชูชูได้รับรางวัลใหญ่ บนคอมีเหรียญทองที่สะท้อนแสงระยับคล้องคอ เด็กตัวน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
หลงเซียวย่อตัวลงจูบที่หน้าผากของลูกสาว “ลูกของแด๊ดดี้เจ๋งมาก!”
ลั่วหานก็ยกนิ้วให้ลูกสาวจากใจ”ชูชูเก่งที่สุดในใจของหม่ามี๊ตลอดกาล! มา หม่ามี๊หอมทีหนึ่ง!”
ชูชูยู่ปาก “งั้น…คราวหน้าเข้าร่วมกิจกรรมโรงเรียนอีกได้ไหม?”
ลั่วหานกับหลงเซียวได้ยินดังนั้นก็ส่งสายตาหากัน ที่แท้ลูกสาวกลัวว่าถ้าทำตัวไม่ดีแล้วพวกเขาจะไม่เข้าร่วมกิจกรรมอีกต่อไปแล้ว
ปวดหัวใจสุดๆ
“แด๊ดดี้กับหม่ามี๊สัญญากับหนูว่าต่อไปจะเข้าร่วมกิจกรรมด้วย และแด๊ดดี้หม่ามี๊ก็จะร่วมมือกับชูชูต่อเพื่อเอาที่หนึ่งอีก!” ลั่วหานสัญญากับลูกสาวอย่างหนักแน่น
อีกหน่อยเธอต้องพยายามสมดุลเวลางานกับครอบครัว
“ว้าว!!”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะเสียงร้องไห้ของเด็กก็ดังแทรกเข้ามา
ก้นลูกชายของหวังซาวนั่งติดกับพื้น ขาก็ถูไปมาบนสนามหญ้าร้องไห้เสียงดัง “ผมก็จะเอาเหรียญ! ฮือๆ ผมจะเอาเหรียญ!”
หวังซาวและภรรยาปลอบลูกชายทุกวิถีทาง ทั้งสัญญาว่าจะซื้อของเล่นทุกอย่างให้ แต่เด็กชายก็ไม่ยอมฟัง ดึงดันจะเอาเหรียญทองบนคอชูชูอย่างเดียว
“ฮือๆๆๆ ผมไม่เอาของเล่น ไม่เอารถ จะเอาอันนั้น!”
ไม่นานพ่อแม่และเด็กๆก็ถูกเสียงร้องไห้ดึงดูด จึงเข้ามาปลอบ “หนูจ๊ะ เหรียญนั้นไม่ใช่ทอง เป็นแค่ของปลอมเท่านั้นเอง”
“เดี๋ยวให้พ่อหนูซื้ออันที่ใหญ่กว่านี้ดีมั้ย?”
หวังซาวปาดเหงื่ออย่างทำอะไรไม่ถูก “ลูก ลุกขึ้นมาเร็ว ถ้าไม่ลุกขึ้นอีกพ่อจะตีนะ”
พูดพลางหวังซาวก็ยกมือขึ้นจะตีลูกต่อหน้าผู้ปกครอง สถานการณ์ที่น่ามันงงและน่าอับอายทำให้เขาลงจากหลังเสือยาก
คุณหญิงหวังเบิกตากว้างจ้องตาของสามีเขม็งด้วยความโกรธ “คุณกล้าหรอ! ก็ลองกล้าขยับนิ้วตีลูกชายดูสิ!”
ในตอนนี้เขารู้สึกอับอายอึดอัดมากกว่าเดิม
ลั่วหานขมวดคิ้วก้มตัวบีบแก้มลูกสาว “ชูชูเอาอันนี้ให้เขาได้มั้ย?”
อย่าให้ความขัดแย้งเกิดขึ้นในครอบครัวเกิดเพียงเพราะเหรียญรางวัลเลย กิจกรรมครอบครัวในวันนี้จะได้รับผลกระทบแน่ๆ
ชูชูกอดเหรียญแล้วกระซิบว่า “ไม่เอา…”
วันนี้เธอออกแรงไปเยอะขนาดนั้น หลักๆเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาทำกิจกรรมร่วมกับพ่อแม่ เธออยากให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เห็นด้านที่ดีที่สุดของเธอและภูมิใจในตัวเธอ
ตอนนี้…มาให้ยกเหรียญให้ แน่นอนว่าเธอไม่ยอม
ลั่วหานพูดอย่างนุ่มนวลว่า”ลูกรัก พวกเราได้ที่หนึ่งแล้ว ลุงๆป้าๆก็เห็นกันหมดแล้ว ดังนั้นเหรียญจึงไม่สำคัญอะไรจริงมั้ยคะ?”
ชูชูกอดเหรียญไว้แน่นก้มหน้าพูดเบาๆว่า “นี่เป็นเหรียญที่หนูกับแด๊ดดี้หม่ามี๊ที่ได้จากการชนะครั้งแรก หนูไม่ให้คนอื่น…ถ้าคราวหน้าชนะอีกค่อยให้ได้มั้ยคะ?”
ใจลั่วหานกระตุก พูดอะไรไม่ออก
ชูชูยังเด็ก นิสัยของเด็ก ถ้าเป็นเด็กคนอื่นก็คงไม่ค่อยอยากจะเอาลูกอมในมือให้คนอื่น นับประสาอะไรกับรางวัลกว่าจะเอาชนะมาได้อย่างยากลำบาก?
หลงเซียวย่อตัวลงเงยหน้ามองลูกสาว “ชูชูคะ เรามาเล่นเกมกันดีไหม?”
ชูชูปกป้องเหรียญบนหน้าอก ดวงตากลมโตมองมาเขาอย่างระแวง “เกมอะไรคะ?”
“เกมง่ายมาก แต่มีข้อแม้เดียว ถ้าแด๊ดดี้ชนะ หนูต้องยกเหรียญให้เพื่อนนะครับ” หลงเซียวหลอกล่อ
ชูชูเม้มปาก ทำไมเธอต้องให้เหรียญด้วย?
เธอชนะมันมาด้วยตัวเอง
อีกฝั่งหนึ่งหวังซาวกับคุณหญิงหวังอึดอัดมากเพราะไม่สามารถเกลี้ยกล่อมลูกได้
เพี๊ยะ!
ทันใดนั้นเสียงฝ่ามือก็หยุดเสียงทั้งหมดในที่เกิดเหตุ
