บทที่ 1145 ปลุกคนในฝัน
เธอโง่จริงๆ!
ควรถามให้แน่ใจค่อยโกรธ ไม่รู้เรื่องจริงๆ ไม่รู้จักเข้าใจเขาเลย
แต่ว่า……ถ้าออกไปตอนนี้ ก็ขายหน้าเกินไปหรือเปล่า? เมื่อกี้ดุเดือดมาก จู่ๆ ก็เก็บแบบนี้ ดูไม่ดีเกินไปแล้ว
ทำยังไงดี? ต้องหาวิธีถึงจะดีหรือเปล่า?
เกาจิ่งอานวางปากกาลง เงยหน้ามองประตูที่ปิดสนิท สูดหายใจเข้าลึกๆ
เขาเดินไปที่ห้องหนังสือ จัดการนู่นนี่ ถอดแป้นพิมพ์ออก
เมื่อกี้เคยได้ยินว่าคุกเข่าลงกับแป้นพิมพ์ วันนี้เขาได้ทำจริงๆ
เข่าของเกาจิ่งอานงอลง คุกเข่าอยู่หน้าห้องนอน คุกเข่าบนแป้นพิมพ์โดยไม่ใส่อะไร เจ็บมากๆ มีของหนักกดลงบนแป้นพิมพ์ การยื่นออกมาและการยุบลงบางส่วนเป็นการทรมานเนื้อ เจ็บจนเขาขมวดคิ้วแน่น
“หลินหลิน ฉันผิดไปแล้ว เธอเปิดประตูให้ฉันเถอะ ไม่อย่างงั้นฉันจะคุกเข่าตลอดไม่ลุกขึ้น”
มือของโจวโร่หลินวางอยู่บนลูกบิดพอดี ขาดแค่ความกล้าที่จะกดลงไป ได้ยินเสียงข้างนอก ร่างของเธอชะงัก ทำไมเขายังอยู่?
คุกเข่าตลอดหมายความว่าอะไร?
เกาจิ่งอานยอมเสียหน้าและทิ้งศักดิ์ศรีแล้ว อยู่ในโหมดไร้ยางอาย “หลินหลิน ไม่ว่าเธอโกรธเพราะอะไร ต้องเป็นความผิดของฉันแน่นอน ฉันขอโทษ ฉันสำนึกผิดจริงๆ ฉันถอดแป้นพิมพ์ของบ้านเราออก……ถ้าเธอสงสารแป้นพิมพ์ เธอก็เปิดประตูเถอะ”
“……” โจวโร่หลินไม่เข้าใจกว่าเดิม เกี่ยวอะไรกับแป้นพิมพ์?
เกาจิ่งอานหายใจเข้าลึกๆ จะสู้ให้ถึงที่สุด “หลินหลิน รอยลิปสติกเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่มีความคิดที่จะติดต่อเธอ ก็แค่ล้อเล่น มีเธอ ฉันไม่สนใจผู้หญิงคนอื่น ฉันสาบาน!”
โจวโร่หลินเบะปากอยู่ข้างใน แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คนโง่!
“ยังมีเรื่องอื่น ตอนนี้ฉันคิดไม่ออกแล้ว เป็นความผิดของฉันทั้งหมด เธออย่าเอาความผิดของฉันมาทรมานตัวเอง ถ้าเธอไม่สบาย ฉันจะเจ็บใจตายได้นะ”
เกาจิ่งอานแนบประตูฟังเสียง เหมือนจะไม่มีการตอบสนอง นอนหลับแล้วเหรอ?
งั้นการสารภาพของเขาทำไปเปล่าๆ เหรอ?
โจวโร่หลินลูบจมูก น้ำตาหยดลงบนหลังมือ
“นายทำอะไร……”
โจวโร่หลินเปิดประตู ก้มหัวมองเกาจิ่งอาน เขาคุกเข่าบนแป้นพิมพ์!
เกาจิ่งอานดีใจ อ้าแขนกว้าง กอดเอวของโจวโร่หลินแน่น ใบหน้าแนบกับชุดนอนเธอไม่อยากผละออก “ฉันผิดไปแล้ว! เธอด่าฉันตีฉันก็ได้ แต่อย่าเมินฉัน!”
โจวโร่หลินทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “นายลุกขึ้นก่อนค่อยพูด”
“ไม่ เธอไม่ให้อภัยฉัน ฉันจะไม่ลุก”
ความไร้ยางอายของเกาจิ่งอานนี่เยี่ยมจริงๆ ……
“นายไม่ลุกขึ้นฉันก็จะไม่ให้อภัยนาย
โจวโร่หลินยิ้ม ทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ
เกาจิ่งอานบึนปาก ทำท่าน่าสงสาร “ที่รัก ขาฉันชา เหมือนว่าจะลุกไม่ขึ้นแล้ว
อุ๊บ!
ครั้งนี้โจวโร่หลินหลุดขำแล้ว “สมน้ำหน้า!”
เธอพูดว่าสมน้ำหน้า แต่ตัวกลับล้มเข้าหาอ้อมกอดของเขา โดนเขากอดแน่น
หลังจากผ่านอะไรหลายๆ อย่าง หลังของเธอก็แนบอยู่บนเตียงแล้ว บนตัวมีอกแกร่งของเขากดทับ
เกาจิ่งอานมองดวงตาและปากแดงๆ ของโจวโร่หลิน จูบจมูกของเธออย่างรักใคร่ “โกรธอะไร? ตอนนี้บอกได้หรือยัง?”
โจวโร่หลินตั้งใจหันหน้าหนี ยังคงทำเป็นโกรธไม่สนใจเขา
“รีบบอกสิเพราะอะไร ไม่อย่างงั้นฉัน……” มือหน้าของเกาจิ่งอานกำลังจะทำมิดีมิร้าย
“นายจะทำอะไร? นายกล้า!”
โจวโร่หลินดันอกแกร่ง ดุเขากลับ ไม่เชื่อว่าในสถานการณ์แบบนี้เขากล้าทำ?
เฮอะ!
เกาจิ่งอานทำหน้ายิ้ม ยอมลดมือลงโดยดี ขอโทษอย่างจริงจัง “ไม่ๆๆ ฉันล้อเล่น ฉันจะทำอะไรได้? ฉันก็ฟังเธอไม่ใช่เหรอ?”
เขายิ้มให้โจวโร่หลินแบบนี้ ความโกรธหายไปครึ่งหนึ่ง “นายไปโรงแรม? กับใคร?”
“……”
ครั้งนี้เกาจิ่งอานร่าเริงขึ้นแล้ว ที่แท้ต้นเหตุของการสูญเสียการควบคุมครั้งสุดท้ายของโจวโร่หลินคือใบเสร็จของโรงแรม!
บ้าจริง!
เกือบตายเพราะถังจิ้นเหยียน
เป็นคนดีแบบลวกๆ ไม่ได้ ทำได้ไม่เหมาะสมเกือบจะไม่มีภรรยาแล้ว
“ทำไม? อธิบายไม่ได้? มีความผิด?” โจวโร่หลินอยู่ในอ้อมกอดเขา จากมุมมองเชิงกลยุทธ์ ไม่ได้เปรียบแม้แต่นิด แต่น้ำเสียงและคำถามของเธอมีความไม่พอใจ
เกาจิ่งอานหัวเราะและง้อเธอ “ไม่ใช่ฉัน ถังจิ้นเหยียนต่างหาก เขานอนอยู่ที่โรงแรม เรื่องนี้ต้องอธิบายกับเธอให้ชัดเจน ฉันโดนกล่าวหา!”
……
แสงอาทิตย์ในยามเช้าเปล่งประกาย ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงทะลุเข้ามาที่หน้าจอหน้าต่าง เปล่งมาที่ร่างกาย
เสียงเรียกของโทรศัพท์มือถือรบกวนถังจิ้นเหยียน
หลังจากเมาค้างมาทั้งคืน ถังจิ้นเหยียนปวดหัวมาก ดวงตาสองข้างหนักอึ้ง หัวหนักขาเบาไม่มีแรง
ได้ยินเสียงเรียกเข้า ถังจิ้นเหยียนออกแรงนวดขมับ ในที่สุดก็ลืมตาออกมา
บนหน้าจอเขียนว่า ลั่วหาน
“จิ้นเหยียน นายอยู่ที่ไหน?”
ถังจิ้นเหยียนมองดูเวลา ถึงจะรู้ว่าสิบโมงเช้าแล้ว!
ไม่แปลกที่แสงอาทิตย์ข้างนอกแรงขนาดนี้
“ฉันอยู่ที่……” ถังจิ้นเหยียนไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน “เป็นอะไร? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ลั่วหานอยู่ที่โรงพยาบาล เธอคิดวิธีที่จะช่วยถังจงรุ่ยออกแล้ว ตอนนี้ต้องคุยเรื่องกระบวนการเบื้องต้นกับเขา
ใครจะรู้ไปหาเขาที่ห้องทำงานสองครั้งก็ไม่อยู่ โทรหาห้ารอบถึงจะรับ
“ที่นายถามฉันเมื่อวาน ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าควรทำยังไง นายสะดวกไหม มาเจอกันหน่อย”
ถังจิ้นเหยียนหาแว่นบนหัวเตียงเจอแล้ว หลังจากที่สวมแว่นแล้วโลกชัดเจนขึ้นมาทันที “ได้สิ ฉันไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”
ลั่วหานไม่ได้รอนานเกินไป
ถังจิ้นเหยียนจัดการตัวเองเสร็จก็ไปที่โรงพยาบาลทันที ไปห้องทำงานของลั่วหาน เธออยู่ที่นั่นพอดี
“ลั่วหาน เธอคิดอะไรออก?”
ลั่วหานไม่พูดก็เห็นเสื้อผ้าและเนกไทของถังจิ้นเหยียน เหมือนของเมื่อวาน และสีหน้าของเขาซีด ดวงตาแดง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้พักผ่อนดี “นาย……”
“ฉันไม่เป็นไร เธอพูดเลย”
พูดว่ากลางคืนไปเมา ถังจิ้นเหยียนรู้สึกอับอาย
ลั่วหานยักไหล่ “OK งั้นฉันไม่ถามแล้ว แบบนี้นะ ฉันไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญของอเมริกา พวกเขายืนยันว่าการรักษาทางการแพทย์แบบดั้งเดิมจะทำลายอวัยวะภายในของม้ามและกระเพาะอาหาร แต่อย่างไรก็ตามที่นั่นคืออเมริกา”
ถังจิ้นเหยียนนั่งลง ตั้งใจฟังเธออธิบาย “ดังนั้นล่ะ? เธอคิดว่าพ่อของฉันควรกลับมารักษาในประเทศเหรอ?’
ลั่วหานพยักหน้า และส่ายหน้า “ไม่จำเป็นต้องเป็นประเทศจีน แต่ก็สามารถรักษาได้ด้วยการแพทย์แผนจีน ยาจีนรักษาราก และยาจีนมีฤทธิ์ระคายเคืองน้อย ผลข้างเคียงค่อนข้างน้อย หากเรานำการแพทย์แผนจีนมาใช้ บางทีตอนจบอาจแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”
ถังจิ้นเหยียนนิ่งไปหลายสิบวินาที “การแพทย์แผนจีน…… พ่อของฉันอยู่ที่อเมริการักษาโดยแพทย์แผนตะวันตกตลอด จู่ๆ ก็เปลี่ยน……”
ลั่วหานมองเขาด้วยความคิด “จิ้นเหยียน นายอย่าลืมว่าลูกสาวของหวังเค่ยฟื้นตัวได้อย่างไร”
เถียนเถียน? เธอเคยเข้ารับการรักษาแบบแพทย์แผนตะวันตกในอเมริกา ต่อมาก็ย้ายมาที่จีน แล้ว……
เขาลืมคนนั้นไปได้ยังไง?
ประโยคเดียวทำให้คนตื่นจากฝัน ในหัวของถังจิ้นเหยียนมีร่างของคนคนหนึ่งโผล่ออกมา
ชุดยาว หนวดเคราสีขาว ร่างผอมบาง
คนนั้น……
“ศาสตราจารย์ส้ง!
