บทที่ 1146 ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอยู่ไม่นาน
“อื้ม”
ลั่วหานคิดด้วย ที่ถังจิ้นเหยียนพูดเมื่อกี้ตรงกับที่เธอคิด
ในที่สุดถังจิ้นเหยียนก็มองเห็นแสงแห่งความหวังในหมอกควัน ถามอย่างไม่รอช้า “เธอรู้ไหมว่าศาสตราจารย์ส้งอยู่ที่ไหน?”
นับได้ก็เกือบสองปีแล้ว ศาสตราจารย์ส้งเหมือนโดนโลกระเหยไป ไม่มีข่าวสารแม้แต่นิด โทรศัพท์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง โลกโซเชียลที่เมื่อก่อนเขาเล่นอย่างบ้าคลั่งก็ไม่เคยอัปเดต ข้อความล่าสุดก็โพสต์เมื่อสองปีก่อน
หยวนชิวเฟินเสียชีวิตได้สามวัน เพราะเป็นช่วงเวลาพิเศษ ทุกคนจำมันได้โดยปริยาย แต่ไม่มีใครพูดอะไร
ส้งชิงเซวี๋ยนเขียนข้อความนี้ “ล่องลอยเหมือนฝัน”
ภาพด้านล่างคือหิมะสีขาว หิมะปกคลุมถนนในเมืองหลวง มองออกไปว่าไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดในเขตชานเมือง เหมือนถูกทาด้วยสีขาว สีขาวที่ว่างเปล่าทำให้คนรู้สึกหดหู่และหนาวเย็น
ยังจำหิมะตกหนักที่ไม่ได้เห็นมาหลายปีในเมืองหลวงในตอนนั้น ความเย็นสุดๆ กินเวลาตลอดทั้งสัปดาห์ ข้างถนนเต็มไปด้วยหิมะที่แข็งตัว อุบัติเหตุทางรถยนต์ต่อเนื่องกัน……
“ไม่รู้ เขาไม่ทิ้งข้อความไว้แม้แต่นิด บอกแค่ว่าอยากออกไปพักผ่อน แต่ว่าเขาบอกว่าต้องใช้เวลาสองปี ดูเหมือนว่าจะกลับมาเร็วๆ นี้”
วันนั้นหลงเซียวเคยบอกลั่วหาน ลุงส้งรับไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงไปชั่วขณะ อยากออกจากเมืองหลวงไปพักผ่อน เขาให้เวลาตัวเองสองปี หลังจากวันนั้น ส้งชิงเซวี๋ยนเหมือนกับลม ออกจากเมืองหลวงไปอย่างเงียบๆ
เจ็ดร้อยกว่าวัน สามารถรักษาความเจ็บปวดในหัวใจของเขาได้หรือเปล่า?
พูดว่าความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอยู่ไม่นาน ตอนนี้ดูเหมือนว่า ในบรรดาคนทั้งหมด ส้งชิงเซวี๋ยนอาจจะเป็นคนที่รักใคร่ที่สุด อยู่คนเดียวมาหลายสิบปี เพื่อปกป้องคนคนหนึ่งอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงดังไม่รบกวน เวลาที่เธอมีความสุข เขามองอยู่ไกลๆ ไม่รบกวน เวลาที่เธอไม่มีความสุข เขาดูแลทุกอย่าง
รักขนาดนี้ แต่ไม่ได้สิ่งที่ต้องการ พระเจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ถังจิ้นเหยียนไม่รู้จักส้งชิงเซวี๋ยนอย่างลึกซึ้ง แต่เขาชื่นชมทักษะทางการแพทย์และบุคลิกภาพของ ส้งชิงเซวี๋ยนจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ถูกจำกัดและอิสระ
เพียงแต่ว่า เขาและส้งชิงเซวี๋ยนมีเทือกเขากั้นอยู่
“หากศาสตราจารย์ส้งยินดีรักษาให้พ่อของฉัน แน่นอนว่าดีมาก……แต่ว่าลั่วหาน เธออย่าลืม พ่อของฉันเป็นคนฆ่าทางอ้อมของโศกนาฏกรรมตระกูลมู่ ศาสตราจารย์โกรธแค้นหลงถิง กับพ่อของฉันก็ไม่ต่างกัน เขาน่าจะไม่ช่วย”
พิจารณาความคับข้องใจของคนรุ่นก่อน ถังจิ้นเหยียนไม่มีความมั่นใจ
“นายต้องมั่นใจในตัวเอง มั่นใจในตัวศาสตราจารย์ส้ง ความเมตตากรุณาของศาสตราจารย์ส้ง จะไม่ทิ้งพ่อของนายเพราะความแค้นในอดีต”
คิดถึงอดีต ลั่วหานเชื่อว่าส้งชิงเซวี๋ยนต้องช่วยสุดกำลัง
ปัญหาคือ เขาอยู่ที่ไหน?
พูดถึงหัวข้อนี้ ในที่สุดลั่วหานมีเวลาศึกษาร่างกายของถังจิ้นเหยียน “เมื่อคืนนายไม่ได้กลับบ้าน?”
อีกอย่าง บนเสื้อยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ
ถังจิ้นเหยียนหันไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่างอย่างเขินอาย “เมื่อคืน……ฉันไปดื่มเหล้าข้างนอก ไม่ได้กลับบ้าน”
ลั่วหานกอดอก ดวงตาที่สุขุมตรงไปตรงมา “นายใช้แอลกอฮอล์เพื่อบรรเทาความโศกเศร้าเพราะอาการของพ่อใช่ไหม?”
ถูกมองออก ถังจิ้นเหยียนยิ่งอาย “ฉัน……ใช่”
ลั่วหานประทับใจมากกับทัศนคติที่ซื่อสัตย์ของเขา ทำได้เพียงหัวเราะ “วันนี้ฉันไม่มีเคสผ่าตัด ของนายเดี๋ยวฉันไปเอง นายกลับบ้านไปพักผ่อน พักผ่อนเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกผิดกว่าเดิม “ไม่ได้ๆๆ ฉันทำได้ งานเสร็จแล้วฉันค่อยกลับบ้าน”
“ท่าทางของนายฉันไม่ไว้ใจ เดี๋ยวฉันไปเอง ถ้านายรู้สึกผิด ค่อยไปปรับตารางเวรของซีเหวิน ช่วงนี้เธอมีตารางงานมากมายในคลินิกผู้ป่วยนอก”
ลั่วหานดูตารางงานของหลินซีเหวิน วันจันทร์ถึงวันศุกร์ ไม่มีวันหยุด ไม่มีเหตุผลโดยสิ้นเชิง
ถังจิ้นเหยียนพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “เยอะเหรอ? ตั้งแต่เธอตั้งครรภ์ ฉันปรับให้เธอโดยเฉพาะ สุดสัปดาห์เธอมีวันหยุดสองวัน ไม่มีอะไรจะส่งผลกระทบต่อเธอ เวลานั่งตรวจยังคงเป็นไปตามปกติ แปดโมงเช้าถึงสิบเอ็ดโมงครึ่ง บ่ายสองโมงถึงห้าโมงครึ่ง”
“หืม?”
ลั่วหานงงแล้ว “นายดูเอง”
ส่งตารางงานในคอมพิวเตอร์ให้ถังจิ้นเหยียนดู อีกคนดูแล้วไม่เข้าใจ “เป็นไปไม่ได้ ที่ฉันจัดไม่ใช่แบบนี้ เธอแป๊บหนึ่ง ฉันโทรศัพท์ถามให้แน่ใจเดี๋ยวนี้เลย”
ถังจิ้นเหยียนต่อติดได้เร็วมาก ผู้รับผิดชอบห้องปฏิบัติหน้าที่ตรวจสอบรายละเอียด
“หมอหลินเป็นคนขอให้เพิ่มครับ”
ถังจิ้นเหยียนเครียด เมื่อก่อนถ้ามีโอกาส หลินซีเหวินก็จะถามเขาว่าขอเวลาพักผ่อนเพิ่มได้ไหม ตอนนี้ตั้งครรภ์แต่จะทำงานหนัก ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่?
ลั่วหานคิดสักพัก ทันใดนั้นก็นึกถึงความเป็นไปได้ “ฉันเข้าใจแล้วเกิดอะไรขึ้น เอาแบบนี้ นายกลับบ้านพักผ่อนก่อน เรื่องที่โรงพยาบาลให้ฉันจัดการเอง”
“เธอเข้าใจอะไร? ช่วงนี้หมอหลินมีเรื่องในใจใช่ไหม? ทุกวันไม่แช่อยู่ที่ห้องอยู่เวรก็ไปขึ้นวอร์ด ไม่พักผ่อนเลย”
ก่อนหน้านี้ ถังจิ้นเหยียนไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่าหลินซีเหวินยังสาว มีพลัง แต่พอนึกย้อนถึงรู้ มีพลังก็ไม่น่าขนาดนี้
ลั่วหานถอนหายใจ “เธอ……โง่จริงๆ”
หลินซีเหวินเพิ่มงานให้ตัวเอง ให้ตัวเองยุ่งจนไม่ได้พัก อาจจะเพื่อบรรเทาความรู้สึกผิดในใจ ใช้วิธีของตัวเองใช้หนี้ให้พ่อ
หลินเหว่ยเย่ทำเรื่องร้ายแรง เธอรักษาคนสุดชีวิต หวังว่าช่วยคนจะสามารถทดแทนความผิดของพ่อได้
ยัยโง่แบบนี้ ยิ่งทำให้ ลั่วหานเจ็บใจ
ขณะนี้โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนดังขึ้น
“ประธานเกา? มีเรื่องอะไรเหรอ?”
เกาจิ่งอานที่อยู่อีกฝั่งเพิ่งประชุมเสร็จ กลับเข้าห้องทำงาน สิ่งแรกที่ทำคือระบายอารมณ์ “หมอถัง เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม?”
ถังจิ้นเหยียนนึกถึงบุญคุณที่ติดไว้เมื่อคืน ยิ้มอย่างมีมารยาท “เมื่อคืนลำบากนาย ขอบคุณมากที่ช่วย”
เกาจิ่งอานเบะปาก บ่นอย่างน่าสงสาร “จะขอบคุณฉันก็ต้องช่วยฉัน อย่าเอาแต่พูด เมื่อคืนเพื่อช่วยนาย ฉันเกือบจะไม่มีภรรยาแล้ว นายคิดเถอะว่าจะตอบแทนบุญคุณยังไง”
ถังจิ้นเหยียนมองลั่วหาน ดูเหมือนว่าอีกคนไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพื่อหลีกเลี่ยง ถังจิ้นเหยียนรับโทรศัพท์และเดินออกจากห้องทำงานของลั่วหาน
ก้าวขาใหญ่ๆ ไปที่ระเบียง “เกิดเรื่องอะไร?”
“นายฟังไว้นะ เรื่องใหญ่โตมาก หัวใจเล็กๆ ของฉันเกือบจะสลาย”
……
ลั่วหานตัดสินใจเข้าเคสผ่าตัดแทนถังจิ้นเหยียน ไปที่วอร์ดเพื่อสื่อสารกับผู้ป่วย
หลินซีเหวินก็อยู่ที่วอร์ดของหัวใจนอกพอดี
“หมอหลิน คุณเป็นหมอที่ดีมากเลย ฟังคุณพูดแล้วฉันสบายใจขึ้นเยอะมาก” ผู้ป่วยอายุมากยิ้มและจับมือหลินซีเหวินไว้ สรรเสริญไม่หยุดหย่อน
หลินซีเหวินลูบหลังมือของเธอ ปลอบอย่างใจเย็น “คุณน้า คุณฟื้นตัวได้ดี เพียงแค่ทำตามที่หมอสั่ง ครึ่งเดือนก็จะได้ออกโรงพยาบาลแล้ว”
“งั้นก็ดีสิ! ฉันยังอยากรีบกลับไปดูหลาย เด็กน้อยงอแงอยากให้ฉันรีบกลับบ้านทุกวันเลย ฮ่าๆ”
“ได้สิ รอคุณฟื้นตัว สามารถวางใจและเล่นกับหลานได้ เด็กสมัยนี้ดื้อมาก คุณต้องระวังและพักผ่อน อย่าให้เหนื่อยเกินไป”
“จำไว้แล้วๆ ฉันจะฟังเธอ”
ลั่วหานมองดูภาพที่งดงามโดยมีประตูกั้นไว้ มุมปากค่อยๆ ยิ้ม
“หมอฉู่”
หมอผู้ชายยังหนุ่มที่เดินผ่านทักทาย ทำให้สายตาของลั่วหานหันกลับมา
หมอผู้ชายดูเหมือนยังยี่สิบต้นๆ บนหน้าผากยังมีสิวที่เห็นได้ชัด ผิวสีขาวสะอาด ใบหน้างดงาม บนจมูกมีแว่นสายตา
เขาค่อนข้างสูง วัดจากสายตาน่าจะประมาณ185เซนติเมตร ขาสองข้างผอนและตรงเหยียดออกจากใต้ชุดกาวน์ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว มีออร่าของศิลปินชายเกาหลี
“หืม? ทำไมเหรอ?”
