บทที่ 1143 ไสหัวไปนอนที่ห้องรับแขก
เกาจิ่งอานใช้เวลานาน เหนื่อยมาก ขึ้นรถ บอกที่อยู่ให้กับคนขับรถ ก็หลับแล้ว
ตื่นมาก็ถึงประตูของชุมชน เกาจิ่งอานก้าวขาใหญ่ๆ ขึ้นบันได รูดการ์ด ขึ้นลิฟต์
ดำเนินการในครั้งเดียว
ดึกขนาดนี้แล้ว โร่หลินต้องนอนแล้วแน่ๆ
คิดถึงโจวโร่หลิน เกาจิ่งอานก็เลียริมฝีปากอย่างภูมิใจ นี่ก็คือการวางตัวของผู้ชนะ!
ที่ไม่คาดคิดคือ โจวโร่หลินยังไม่ได้นอน เปิดประตูบ้าน ไฟของห้องรับแขกยังสว่าง ไฟของห้องนอนก็สว่าง
สิบเอ็ดโมงกลางคืนแล้ว โดยปกติเวลาโจวโร่หลินต้องนอนแล้ว
เกาจิ่งอานเปลี่ยนรองเท้าแตะเบาๆ เดินไปทางห้องนอน
โจวโร่หลินรู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามา กระโดดลงเตียงอย่างตื่นเต้น วิ่งออกมาอย่างเร็ว “นายกลับมาแล้ว!”
วันนี้เธอตั้งใจสวมชุดนอนสายเดี่ยว ชุดนอนสีขาวทำให้ผิวของเธอดูดีกว่าเดิม เส้นโค้งมีความสง่างามและนุ่มนวล ตั้งแต่หัวจรดเท้า กลายเป็นดอกกุหลาบสีแดงสวยงามในยามค่ำคืน
ทำให้หัวใจจั๊กจี้
เกาจิ่งอานต่อต้านการล่อลวงของผู้หญิงทุกประเภทในบาร์ แต่กลับถึงบ้านเห็นคนนี้ ดวงตาเป็นประกาย
“หลินหลิน เธอ……”
เขาอยากชมเธอ แต่คำพูดที่คิดได้ยังไม่ทันพูดออกมา ประตูห้องนอนถูกปิดลง!
เสียงกระแทกประตูหนักและแรง สามารถเอามาวัดประสิทธิภาพของประตู
จมูกของเกาจิ่งอานเกือบจะแนบบนประตู ตกใจมาก
“หลินหลิน? เธอเปิดประตูสิ ปิดทำไม?”
โจวโร่หลินเอาแขนพิงประตู กัดฟันแน่น!
“ไม่เปิด!”
เกาจิ่งอานสับสน เขาทำอะไรเธอ? เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย?
“เกิดอะไรขึ้น? โกรธเหรอ?”
ไม่ใช่สิ เมื่อกี้เธอยังอารมณ์ดีไม่ใช่เหรอ? เปลี่ยนสีหน้าเร็วเกินไปหรือเปล่า?
โจวโร่หลินโกรธมาก ไม่อยากพูดกับเขาแม้แต่คำเดียว แต่กลั้นไว้ไม่พูดก็โกรธกว่าเดิม “นายรู้ตัวเอง!”
เกาจิ่งอานเอ๋อกว่าเดิม รู้? เขารู้อะไร?
“ฉันไม่รู้จริงๆ เธอเปิดประตูบอกให้ฉัน”
เกาจิ่งอานเกาหัว วันนี้เป็นวันครบรอบเหรอ? วันเกิด? วันที่อยู่ด้วยกัน? วันวาเลนไทน์? บ๊ะจ่างไหว้พระจันทร์วันเด็กวันชาติ?
ไม่ใช่วันอะไรนี่
โจวโร่หลินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เขาไม่รู้? ไม่รู้!!!
“คิดเอง! คิดดีๆ คิดไม่ออกก็นอนข้างนอก!”
โจวโร่หลินวิ่งขึ้นบนเตียง ห่มผ้าทั้งตัว
แย่ที่สุด! แย่ที่สุด! แย่ที่สุด!
สันดอนขุดง่ายสันดานแก้ยาก!
เกาจิ่งอานลืมทิศทางทันที ถามตัวเอง เขาปฏิบัติตามวิธีของสามี กลับบ้านตรงเวลา เงินก็ให้เธอใช้ตามใจ ยังมีอะไรไม่ถูกอีกเหรอ?
โจวโร่หลินเตะเตียงอย่างแรง ไอ้สารเลว! สารเลว! เกาจิ่งอาน ฉันรู้จักนายดีแล้ว!
ผู้ชายไม่มีดี จริงๆด้วยซะ!
เกาจิ่งอานเคาะประตูอีกครั้ง “หลินหลิน เธอบอกเหตุผลที่โกรธฉันหน่อย ไม่อย่างงั้น……”
“ไสหัวไปนอนที่ห้องรับแขก! นอนคนเดียวไปเลย!”
เกาจิ่งอานกล่าวว่า ใจเขาได้ทรุดลงแล้ว
“ฉันไม่นอนห้องรับแขก ให้ฉันเข้าไป โกรธแล้วไม่ดีต่อสุขภาพ เธออย่าหลับด้วยความโกรธสิ”
“หลินหลิน?”
“สะใภ้?”
“ที่รัก?”
จบแล้ว ไม่ว่าเขาพูดอะไร ด้านในก็ไม่มีเสียง
เขาไปทำให้ใครไม่พอใจ? ทำไมเจ้าตัวถึงไม่รู้เลย?
เกาจิ่งอานกำลังเครียดเรื่องง้อภรรยา คิดไม่ออกจริงๆ ว่าส่วนไหนที่ทำให้เธอโกรธ เดินไปไตร่ตรองที่ห้องรับแขก
เขาถอดเสื้อกันหนาวทิ้ง สายตาเหลือบไปเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่เขียนด้วยลิปสติก
ตายแล้ว!
เขาลืมสิ่งนี้ไปได้อย่างไร! หลินหลินโกรธเพราะผู้หญิงคนอื่นทำรอยบนเสื้อของเขา
เขาต้องเป็นหมูแน่ๆ หมู!
ในที่สุดก็รู้สาเหตุ เกาจิ่งอานดีใจ
ดังนั้น หลินหลินกำลังหึง? หึงแปลว่าอะไร? เธอแคร์ไง เธอรักเขาไง เธอรู้สึกประหม่าเกี่ยวกับเขา!
ไม่น่าละ เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักหึง อารมณ์ไม่ได้ดีธรรมดา อย่างน้อยที่สุดนี่คือความรู้สึกของเกาจิ่งอาน
เมื่อกี้โจวโร่หลินไม่ได้ยินการตอบสนองของด้านนอก ตั้งใจฟัง ใครจะรู้ว่าเกาจิ่งอานไปแล้วจริงๆ จู่ๆ ก็โกรธอีก ไอ้บ้านี่ ไม่มีความจริงใจเลย เจอปัญหาเล็กน้อยก็ถอยหลัง!
โจวโร่หลินกัดริมฝีปาก จ้องไปที่ประตู ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
เกาจิ่งอานแนบประตูฟัง ไม่ได้ยินเสียง นอนแล้วเหรอ?
ไม่สิ ได้ยินมาว่าถ้าผู้หญิงโกรธ ทั้งโลกก็เป็นศัตรูของเธอ เธอจะนอนหลับได้ยังไง?
เกาจิ่งอานยืดอก เดินไปอย่างมั่นใจ ลองเคาะประตูอีกครั้ง “หลินหลิน เธอเปิดประตู ฉันอธิบายให้เธอได้”
โจวโร่หลินดีใจ นับว่าเขายังมีความจริงใจเล็กน้อย แต่เธอไม่ให้อภัยเขาง่ายขนาดนี้ ต้องให้เขาได้เห็นว่าอะไรเรียกว่าฉันก็มีนิสัย!
ต้องรอให้เขาพูดคำพูดที่จะทำให้เธออารมณ์ดี ให้เขารู้ถึงความผิดของตัวเอง
ใช่ ทำแบบนี้
เกาจิ่งอานเห็นว่ากลยุทธ์ธรรมดาใช้ไม่ได้ คิดได้
“โอ๊ย!”
ทันใดนั้นเขาก็ทำเสียงฮึม ต่อมาก็นั่งลงอย่างแรง
ใจของโจวโร่หลินแน่นตาม มือเผลอไปจับลูกบิดประตู แต่ว่า……
เกาจิ่งอานเจ้าเล่ห์เกินไป เธอไม่หลงกลเร็วขนาดนี้ จะดูเหมือนเธอหลอกง่ายเกินไป
“หลินหลิน ฉัน……วันนี้ฉันเดินเพื่อนร่วมงานมอมเหล้าไม่น้อย เจ็บกระเพาะ……เธอ……รีบเปิดประตู เอายากระเพาะให้ฉัน” เกาจิ่งอานร้องครวญคราง ฟังดูเจ็บมาก
โจวโร่หลินกัดฟัน “เจ็บให้ตายเลย สมน้ำหน้า! ฉันไม่สนหรอก!”
เกาจิ่งอานกลับยิ้ม ปากอย่างใจอย่าง
“เจ็บ ไม่ไหวแล้ว โรคกระเพาะกำเริบแล้ว โอ๊ย……อาจจะเพราะเลือดออกในกระเพาะอาหาร”
ตอนนี้เกาจิ่งอานดูแลเกาหยิ่งจือที่โรงพยาบาล เคยเห็นผู้ป่วยเลือดออกในกระเพาะอาหาร ความเจ็บปวดนั้นแสดงยากมาก แต่ดูแล้วเจ็บใจง่าย
โจวโร่หลินลังเล
เกาจิ่งอานแปดสิบเปอร์เซ็นต์กำลังแสดงละคร แต่ว่าท่าทางอ่อนๆ นี้เขาก็นำมาใช้แล้ว ถ้าเธอยังไม่ให้โอกาสเขาพูด มันจะไปทางตันต่อไปหรือไม่?
แต่ว่ารอยลิปสติกบนเสื้อของเขา……น่าโมโห!
เสียงแกร๊ก ประตูห้องนอนถูกเปิดออก
เกาจิ่งอานนั่งอยู่บนพรม กุมท้องด้วยท่าทางเจ็บปวด “หลินหลิน……ยา……เอายาให้ฉันหน่อย”
โจวโร่หลินกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย “เกาจิ่งอาน นายแสดงได้ดีนะ”
เกาจิ่งอานหายใจเข้า “ฉันเหมือนแสดงเหรอ? เจ็บจะตายแล้ว รีบโทรศัพท์หาพี่สะใภ้ ช่วยฉัน”
โจวโร่หลินสะบัดกระโปรง ย่อตัวลง มือเคลื่อนไปที่คางแล้วเชยขึ้น “แสดงอีก?”
ตามที่คาด จู่ๆ แขนของเกาจิ่งอานก็รวบเอวเธอ อุ้มท่าเจ้าสาว อุ้มตัวเธอขึ้น โอบเธอไว้ในอ้อมกอด
“เกาจิ่งอาน นายโกหก!”
โจวโร่หลินทุบเขา เกาจิ่งอานกลับไม่สะทกสะท้าน “ไม่โกหกเธอ จะดอกเธอได้ยังไง?
“ปล่อย! ปล่อย! ฉันไม่เชื่อนายอีกแล้ว!”
อื้อ!
ปากของเขา เป้าหมายตรงไปปิดปากของเธอ กลบไฟโกรธของเธอ
เวลาผ่านไปนาน ริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยลมหายใจของเธอ ผู้หญิงในอ้อมกอดได้เหลวเป็นน้ำ “หลินหลิน เธอกำลังหึง ใช่ไหม?”
โจวโร่หลินโดนเขาจูบจนปากชา “ไม่ใช่!”
เกาจิ่งอานอารมณ์ดี “เบอร์โทรศัพท์บนแขนเสื้อฉัน ไม่ใช่แบบที่เธอคิด เดี๋ยวฉันอธิบายให้เธอฟังได้”
โจวโร่หลินหันไปไม่มองเขา โกรธและปิดปากแน่น “เฮอะ!”
“ผู้หญิงคนหนึ่งที่บาร์เขียน ฉันไม่ได้สนใจแม้แต่นิด จริงๆ นะ!”
“นายไปบาร์?!”
เอ่อ……
“คุยงานเฉยๆ อีกฝ่ายขอให้เจอที่บาร์ ฉันไม่มีทางเลือก คบค้าสมาคมวุ่นวายมากๆ จริงๆ ฉันอยากกลับมาเร็วกว่านี้เพื่ออยู่กับเธอ แค่เห็นเธอ ไม่ใช่แค่รักษาโรค ยังทำให้ร่างกายแข็งแรง”
“แหวะ!”
โจวโร่หลินไม่ใช่ผู้หญิงที่ดื้อรั้น เขาคุยงานเพื่อคบค้าสมาคม เธอเข้าใจ แต่ว่าเสียหน้าไม่ได้ อย่างไรก็ตามคนที่เริ่มเป็นเธอ
“อย่าโกรธแล้ว วันหลังฉันจะไม่คุยกับผู้หญิงคนอื่น มองพวกเขาเป็นสิงโตตัวเมีย ดีไหม?”
เกาจิ่งอานยังคงง้อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
โจวโร่หลินฟืดฟาด แต่ความโกรธในใจหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ยังไม่รีบไปอาบน้ำอีก? ทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหล้า เหม็นจริงๆ!”
เกาจิ่งอานเห็นว่าเธอไม่โกรธแล้ว รีบทำตามคำสั่ง “ได้ครับ! ไปอาบน้ำทันที! รับรองว่าอาบให้สะอาด! รับการสอบสวนอย่างเข้มงวดจากภรรยา!”
“แหวะ! ใครจะสอบสวนนาย!”
เกาจิ่งอานวางโจวโร่หลินลง รีบถอดกางเกงขายาว จะสดชื่นเร็วๆ นี้แล้ว
หุ่นของเขาดีมาก หลังตรง ไม่ว่ามองเมื่อไร ล้วนมีผลกระทบต่อสายตา
จมูกของโจวโร่หลินร้อนๆ
เพื่อไม่ให้เลือดกำเดาไหล โจวโร่หลินก้มลงเก็บเสื้อผ้าให้เขา พรุ่งนี้ซักพร้อมกัน
ก่อนซักเสื้อผ้า เธอจะตรวจสอบกระเป๋าของเขา หลีกเลี่ยงซักโดนโทรศัพท์มือถือ บัตรเครดิตและเงิน
นิ้วมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มือของโจวโร่หลินจับโดนกระดาษ
ไม่ใช่เงิน แต่บางอย่างเช่นใบเสร็จ
โจวโร่หลินเปิดกระดาษออกด้วยความสงสัย กวาดสายตามองตัวหนังสือข้างบน
โรงแรมฮิลตัน……
“เกาจิ่งอาน!”
ทั้งตัวของเกาจิ่งอานสดชื่น กำลังคิดจะแช่น้ำกับเธอ ความคิดในสมองหายไปด้วยเสียงเรียกของโจวโร่หลิน
“อยู่นี่ อยู่นี่ ทำไมเหรอ? ทำไมเหรอ?”
โจวโร่หลินทิ้งใบเสร็จ มือสองข้างผลักเกาจิ่งอานแรงๆ “ไสหัวออกไปเลยนะ! ไสหัวออกไป!”
เกาจิ่งอานยังไม่ทันตั้งตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ประตูห้องนอนถูกปิดลงอีกครั้ง
เกาจิ่งอาน “……”
พระเจ้า ฉันทำอะไรให้เธออีกแล้ว?
“ที่รัก ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย! เอาเสื้อผ้าให้ฉันก่อนสิ!”
“ที่รัก?”
“หลินหลิน?”
ครั้งนี้ ต่อให้เขาร้องจนเสียงหาย โจวโร่หลินก็ไม่มีทางเปิดประตูให้เขาแล้ว!
