บทที่ 1150 ตอนพิเศษสำหรับวันวาเลนไทน์
เวลา:วันที่13 เดือนกุมภาพันธ์ เวลา 20:30
สถานที่: วิลล่าหมายเลข6 รีสอร์ทหยีจิ่ง บ้านของหลงจื๋อ
ตัวละคร: หลงจื๋อ หลินซีเหวิน หลงเซียว เกาจิ่งอาน……โทรศัพท์มือถือ
รับประทานอาหารค่ำเสร็จ หลินซีเหวินไปอาบน้ำก่อน หลงจื๋อนั่งกินผลไม้อยู่บนโซฟาห้องรับแขก เล่นโทรศัพท์มือถือ
บนปฏิทินเขียนไว้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันพิเศษนี้ เขาต้องให้ความสำคัญสิ!
ระยะนี้ ภรรยาเคยแสดงออกหลายครั้ง ชีวิตหลังแต่งงานความรักก็ค่อยๆ จางลง จับมือของเขาไม่ต่างกับนำมือขวาและมือซ้ายประกบกัน
ถึงขั้นยื่นข้อเสนอที่เกินจริง ทั้งสองลองแยกกันอยู่สักสามสี่วัน ทดลองประสบการณ์อยู่ห่างกันช่วงสั้นเพื่อพบกันอีก จะยิ่งรักกันมากกว่าเพิ่งแต่งงาน
สำหรับสิ่งนี้ หลงจื๋อได้ปฏิเสธแล้ว!
อะไรคือมือซ้ายจับมือขวา?
ทุกครั้งที่เขาจับมือเล็กๆ ของหลินซีเหวิน เห็นได้ชัดว่าหัวใจยังเต้นแรง ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย เขายังไม่รู้สึกเบื่อ ผู้หญิงกลับรู้สึกถึงวิกฤตหลังแต่งงานก่อน น่ากลัวเกินไปแล้ว!
เพื่อตัดสัญญาณที่ไม่ดีออก หลงจื๋อตัดสินใจทำเรื่องอลังการ!
เฮอะๆๆ ……
ในเมื่อจะทำเรื่องใหญ่โต แน่นอนว่าต้องมีทีมที่เทพ!
เขาไม่เชื่อ พวกเขาจะไม่พบเจอปัญหาที่เขากำลังเผชิญ
ฮ่าๆๆ!
ดังนั้น หลงจื๋อผู้มีไหวพริบรูปหล่อแม้แต่ดวงจันทร์ยังต้องเขินอายและเป็นที่นิยมในหมู่เด็กสาวหลายพันคน ตั้งกลุ่มวีแชททันที
ครุ่นคิดเป็นเวลาสิบวินาที หลงจื๋อตั้งชื่อกลุ่มที่ยิ่งใหญ่อลังการ (คิดไปเอง)
“พันธมิตรป้องกันการแต่งงาน”
จริงๆ แล้ว ชื่อนี้……
สร้างกลุ่มแล้ว ต่อมาก็พิจารณาว่าจะเอาเพื่อนร่วมทีมแบบไหน
ดึงใครเข้ากลุ่มดี?
อันดับแรก เกาจิ่งอานที่ตอบสนองเชิงบวกต่อกิจกรรมต่างๆ
แม้ว่า เขายังคงตอบสนองในใจเป็นครั้งคราว แต่ต้องยอมรับ เพียงแค่เกาจิ่งอานอยู่ เขาไม่เคยได้แสดงคนเดียว ทุกครั้งเกาจิ่งอานจะทำงานอย่างหนักเพื่อร่วมมือกับการแสดงของเขา บทบาทของพี่รองในช่วงเวลาวิกฤตนั้นแสดงได้อย่างเฉียบคมและเต็มตา
เพื่อให้แน่ใจกิจกรรมของกลุ่ม หลงจื๋อเชิญเกาจิ่งอาน ไม่จำเป็นต้องรอเขาเห็นด้วย รูปโปรไฟล์ของเกาจิ่งอานก็ปรากฏบนกลุ่มแล้ว
ต่อมา ก็คือพี่ใหญ่ไง!
เดี๋ยวก่อน! แย่แล้วๆ! ควรดึงพี่ใหญ่เข้ามาก่อน เรียงผิดพลาดได้ยังไง หรือลบกลุ่มแล้วสร้างใหม่?
ใครจะรู้ หลงจื๋อยังไม่ได้ดำเนินการ เกาจิ่งอานก็เริ่มสนทนาแล้ว
เกาจิ่งอาน: “น้องสาม นี่คือกลุ่มอะไร?”
หลงจื๋อ: “อ่านชื่อกลุ่ม”
เกาจิ่งอาน: “รสชาติเข้มข้นของชนบท ฉันไม่กล้าดึงพี่ใหญ่เข้ามาเลย แต่ว่า……ก็ต้องดึงเข้ามา”
หลงจื๋อ: “เดี๋ยวก่อน นาย……”
เขายังพิมพ์ไม่เสร็จ ในกลุ่มแสดงออกมาว่า “เพื่อนของคุณ หลงเซียว ได้เข้าร่วมกลุ่มสนทนา”
สองเท้าของหลงจื๋อกระทืบโซฟา คร่ำครวญกรีดร้อง เกาจิ่งอานนายมันเป็นหมู!
หลงเซียวเข้ากลุ่มแล้วแต่ไม่ได้สนทนา หลงจื๋อและเกาจิ่งอานสังเกตไปหนึ่งนาที ยอมรับในท่าทีเย็นชาของพี่ใหญ่
เกาจิ่งอาน: “น้องสาม น้องสะใภ้จะหย่ากับนายเหรอ? นายจำเป็นต้องรักษาชีวิตแต่งงานของนายในช่วงวิกฤตหเหรอ? พี่รองช่วยนายหาวิธี รับประกันว่าจะรักษาความสดใหม่ของการแต่งงาน เหมือนกำลังฮันนีมูนทุกวัน”
หลงจื๋อถอนหายใจ: “นายจัดการตัวเองก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าครั้งก่อนใครถูกขังไว้ที่ห้องรับแขก ร้องไห้โวยวาย ยังคุกเข่าบนแป้นพิมพ์”
เกาจิ่งอาน: “……”
บ้าจริง!
เรื่องแบบนี้ แพร่กระจายออกไปแล้ว?
หลงจื๋อคิดสักพัก ตัดสินดึงกู้เยนเซินเข้ามา
กู้เยนเซิน: (อีโมจิคำถาม)
เกาจิ่งอาน: (อีโมจิยิ้มร้าย)
หลงจื๋อ: (อีโมจิมองบน)
ทั้งสามถือว่าทักทายกันแล้ว
กู้เยนเซิน: “ (อีโมจิแคะจมูก) เกิดอะไรขึ้น? ใครจะหย่ากัน?”
เกาจิ่งอาน: “ดูเถอะ ฉันไม่ได้คิดคนเดียว น้องสาม นายรีบเปลี่ยนชื่อกลุ่มเถอะ”
หลงจื๋อไม่สนใจเขา แล้วเพิ่มถังจิ้นเหยียน จี้ตงหมิง หวังเค่ย
ในที่สุดก็มีกลุ่มขนาดเล็กแล้ว
หลงจื๋อ: “สหายทั้หลาย ยินดีต้อนรับเข้ากลุ่ม จงใจสร้างกลุ่มนี้ในวันนี้ ก็เพื่อวันพิเศษหนึ่งวัน”
กู้เยนเซิน: (อีโมจิชาวบ้านกินแตง)
กู้เยนเซิน: (สติกเกอร์คนที่หล่อที่สุดอยู่ที่นี่)
กู้เยนเซิน: (สติกเกอร์ตคุยเรื่องจริงจัง)
เกาจิ่งอาน: “ประธานกู้ นายกำลังอวดสติกเกอร์ที่นายสะสมเหรอ?”
กู้เยนเซิน: “อธิบายที กลุ่มอะไร? คุณชายรอง นายจะหย่าเหรอ? นายต้องการทนายความด้านการหย่าร้างไหม? การแบ่งทรัพย์สินอะไรแบบนี้ทำได้ดีนะ!”
หลงจื๋อ: “คุณชายกู้ ช่วงนี้บริษัทฉู่ซื่อกำลังจะเปิดโครงการใหม่ นายรู้จักชุ้งโจวใช่ไหม? ฉันกำลังคิดว่าต้องให้ประธานไป๋ไปกำกับดูแล……”
ระบบแจ้งเตือน: กู้เยนเซินยกเลิกข้อความ
ระบบแจ้งเตือน: กู้เยนเซินยกเลิกข้อความ
ระบบแจ้งเตือน: กู้เยนเซินยกเลิกข้อความ
ดีมาก ในที่สุดหน้าจอก็สะอาด
หลงจื๋อ: “รู้ไหมว่าพรุ่งนี้วันอะไร?”
ถังจิ้นเหยียน:” ?”
จี้ตงหมิง: “คุณชายรอง พรุ่งนี้MBK จะมีพิธีตัดริบบิ้น เริ่มเวลา 09:30”
หวังเค่ย: “ความปลอดภัยภายในอาคารหยวนชิวอัปเกรดระบบ”
หลงจื๋อคร่ำครวญกรีดร้องอีกครั้ง พวกผู้ชายที่ตรงไปตรงมาในสายวิทยาศาสตร์และวิศวกรรม! มีแต่ความคิดอะไรเนี่ย! คนแบบนี้ควรอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ยังสามารถหาสะใภ้ได้ด้วย!
เฮ้อ! ต้องให้คนพูดให้เข้าใจกว่านี้อีกเหรอ?
หลงจื๋อโมโหกัดแอปเปิลคำใหญ่ๆ ไม่สามารถสนทนาได้อีกต่อไป
เกาจิ่งอาน: (รูปบันทึกหน้าจอ) โอ้ๆๆ! ดูรูปๆ!”
หลงจื๋อห้อยเท้าเปล่า ในที่สุดก็มีคนรู้เรื่อง ดึงเขาเข้ากลุ่มเป็นการตัดสินใจฉลาดจริงๆ! ฮึๆๆ
กู้เยนเซิน: “วันวาเลนไทน์ไง ฉันรู้ วันสำคัญแบบนี้ ผู้ชายจะลืมได้ยังไง? พวกนายไม่รู้เหรอ? กำลังทำเป็นใสซื่อเหรอ?”
หวังเค่ย: “ประธานกู้ ปกติฉันไม่มีความคิดเกี่ยวกับวันวาเลนไทน์……”
กู้เยนเซิน: “ฉันให้อภัยนาย แล้ว ชีวิตหลังแต่งงานกับหมอเกาเป็นยังไงบ้าง? น้องชายภรรยาได้แกล้งนายหรือเปล่า?”
เกาจิ่งอาน: “ประธานกู้ ฉันยังอยู่ในกลุ่ม (มองบน) ”
กู้เยนเซิน: “ดังนั้น ฉันตัดสินใจให้นายเอง นายข้องใจอะไรก็บอกได้ กล้าโกรธไม่กล้าพูดทำให้ป่วยได้นะ”
หลงจื๋อ: “เรื่องพวกนี้นายคุยในส่วนตัวก็พอแล้ว อย่ารบกวนพวกเราคุยเรื่องสำคัญได้ไหม? รีบคิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร”
กู้เยนเซิน: “โว๊ะ กลุ่มชายที่แต่งงานแล้วคุยเรื่องวันวาเลนไทน์มีความหมายอะไร? หรือพรุ่งนี้ไปหา? (ยิ้มร้าย) ด้วยกัน”
หลงจื๋อคิดผิดที่ดึงกู้เยนเซินเข้ากลุ่ม แค่เขาพูดตึกก็ถล่มแล้ว
ระบบแจ้งเตือน: จางหย่งเข้าร่วมกลุ่มสนทนา
ระบบแจ้งเตือน: เจมส์เข้าร่วมกลุ่มสนทนา
ระบบแจ้งเตือน: เจมส์ถูกลบออกจากลุ่มสนทนา
ในปากของหลงจื๋ออมลูกสตรอว์เบอร์รี กะพริบตาปริบๆ : “อะไรเนี่ย? ใครดึงเจมส์? ทำไมถึงลบออก?”
กู้เยนเซิน: “ภูมิหลังการเติบโตของเขาไม่เหมาะสมกับเงื่อนไขพื้นฐานของจีน คุยไม่รู้เรื่อง และภาษาจีนของเขา……ฮ่าๆๆ”
จางหย่ง: “ผมเข้าผิดที่หรือเปล่า? ผมยังไม่แต่งงานเลย”
ระบบแจ้งเตือน: เกาจิ่งอานได้เปลี่ยนชื่อกลุ่มสนทนาเป็น “ทีมAce วันวาเลนไทน์”
หลงจื๋อ: “เอ่อ……เอาเถอะ อย่าสนใจรายละเอียดพวกนี้เลย ตอนนี้เริ่มพูดคุยอย่างเป็นทางการ พรุ่งนี้พวกนายคิดจะทำอะไร? มีความคิดสร้างสรรค์อะไรไหม?”
กู้เยนเซิน: “ความคิด……สร้างสรรค์? ที่สำคัญคือข้างหน้าหรือข้างหลัง? ถ้าข้างหน้าMBKจะชำนาญกว่า ส่วนข้างหลัง ต้องดูความสามารถของตัวเอง”
เกาจิ่งอาน: “ประธานกู้ ประธานไป๋อาจจะกำลังแอบดูหน้าจอ”
หวังเค่ย: “หลงจื๋อไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ เขาต้องการขอคำแนะนำ”
จางหย่ง: “ผมไม่เข้าใจอะไรเลย”
หลงจื๋อ: “ไสหัวไป!”
เกาจิ่งอาน: “+1”
จางหย่ง: “เอาเถอะ ผู้ชายที่แต่งงานแล้วใหญ่กว่าจริงๆ พวกคุณต่อเลย”
กู้เยนเซิน: “ทำเป็นซื่อ! ไม่ชอบคนแบบพวกนาย ใครไม่เคยแตะตัวผู้หญิงยกมือ ถ้ามีหนึ่งคน เขียนชื่อของฉันกลับด้านเลย!”
จางหย่ง: “ผม ยอมรับการตรวจสอบ”
ระบบแจ้งเตือน: กู้เยนเซินยกเลิกข้อความ
จางหย่ง: “ (รูปภาพบทสนทนา) ”
เกาจิ่งอาน: “ฮ่าๆๆๆๆๆ! ดูเหมือนฉันจะตกหลุมรักโปรแกรมเมอร์แล้ว! ทำได้ดี @จางหย่ง ฉันให้พี่ใหญ่ฉันเพิ่มเงินเดือนให้นาย”
กู้เยนเซิน: “เชอะ!”
ในกลุ่มยังสนทนากันอย่างสนุก เวลาเดียวกัน วิลล่าหมายเลข8ข้างๆ
ครืดๆ ครืดๆ ครืดๆ
โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวมีข้อความเข้าตลอด สั่นไปหลายครั้งแล้ว
ลั่วหานเหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือของเขา “ที่รัก มีเรื่องสำคัญหรือเปล่า? นายอ่านข้อความดู”
หลงเซียวกำลังเล่านิทานก่อนนอนให้ชูชูและหยางหยาง “ไม่รีบ เดี๋ยวค่อยดู”
ดวงตากลมโตของชูชูมองแด๊ดดี้สุดที่รักด้วยตาแป๋ว “แด๊ดดี้ หนูไม่อยากให้เจ้าหญิงนางเงือกกลายเป็นมนุษย์ หนูอยากให้นางเงือกใช้ชีวิตอยู่ในทะเลอย่างมีความสุขตลอดไป”
หยางหยางเริ่มง่วงแล้ว เขาไม่สนใจเรื่องราวของนางเงือก “แต่ว่านางเงือกตกหลุมรักเจ้านาย”
ชูชูมองหยางหยาง “แต่ว่า……ทำไมเธอไม่ได้อยู่กับเจ้าชาย? เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ยังได้อยู่กับเจ้าชาย เจ้าหญิงถั่วลันเตาก็ได้อยู่กับเจ้าชาย ซินเดอเรลล่าก็ได้อยู่กับเจ้าชาย”
หลงเซียวยิ้มรอฟังคำตอบของลูกชาย
หยางหยางพูดโดยไม่คิด “เจ้าชายว่ายน้ำไม่เป็น”
หลงเซียวเกือบจะหัวเราะออกเสียง
ชูชูเบะปากอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่สักหน่อย! ทำไมเจ้าชายจะว่ายน้ำไม่เป็น เจ้าชายทำได้ทุกอย่าง”
ลั่วหานได้ข้อพิพาทข้างใน เข้าไปในห้องเด็กแงะนั่งลงบนของบเตียง “ไม่ใช่เจ้าชายทุกคนที่คู่ควรกับนางเงือก ถ้ารักนางเงือกจริงๆ จะไม่ใช่เจ้านายก็ได้”
ชูชูเหมือนจะเข้าใจและไม่เข้าใจ “แล้ว……แด๊ดดี้เป็นเจ้าชายไหม?”
ดวงตาใสของหยางหยางมองไปที่แด๊ดดี้และหม่ามี๊ ในสายตาเขา แด๊ดดี้หม่ามี๊ก็คือเจ้าชายเจ้าหญิง
ลั่วหานลูบผมของลูกสาว ห่มผ้าให้เธอดีๆ “แด๊ดดี้ไม่ใช่เจ้าชาย แด๊ดดี้เป็นซูเปอร์แมนของเรา”
หลงเซียวปิดหนังสือนิทาน วางไว้บนชั้นข้างๆ “แด๊ดดี้ไม่ใช่เจ้าชาย แต่หม่ามี๊ของพวกเธอเป็นเจ้าหญิงของแด๊ดดี้”
หยางหยางเม้มปากเล็ก ตั้งใจคิดสักพัก จากนั้นเอนหลังลงบนเตียงและเข้านอน
……
หลงจื๋อ: “ฉันตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะพาภรรยาของฉันไปล่องเรือ ลอยบนทะเลแล้วรับประทานอาหารใต้แสงเทียน”
กู้เยนเซิน: “ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ฉันเคยทำแล้ว ฉันตัดสินใจพาสะใภ้ไปสวนสนุกเพื่อระลึกถึงวัยเด็ก ให้เธอกลายเป็นสาว”
จี้ตงหมิง: “ประธานกู้ ฉันไม่คิดว่าประธานไป๋จะชอบสวนสนุก อีกอย่าง ประธานไป๋ก็น่าจะไม่ชอบระลึกถึงวัยเด็ก”
กู้เยนเซินคิด โอ้ ก็จริง
พ่อแม่ของไป๋เวยเสียชีวิตทั้งคู่ ทิ้งบาดแผลไว้ เธอต้องไม่อยากนึกถึงความเศร้าโศกในอดีต
จางหย่ง: “ผมขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?”
หลงจื๋อ: “เอาสิ”
จางหย่ง: “พวกคุณไม่คิดว่ามันผิดปกติไหมที่เจ้านายจะไม่ออกมาสักที? ความคิดเห็นของเขามีค่าที่สุด”
เกาจิ่งอาน: “ฉันไปแหย่เขาในแชทส่วนตัวแล้ว แต่ก็ไม่ตอบ น่าจะกำลังกล่อมลูกนอน พี่ใหญ่อยู่บ้านก็จะเล่านิทานให้ชูชูและหยางหยาง”
หวังเค่ย: “ (เยี่ยม) ”
จางหย่ง: “ (เจ้านายเยี่ยมจริงๆ) ”
จี้ตงหมิง: “ (เจ้านายหล่อที่สุด) ”
กู้เยนเซิน: “พวกชอบประจบ (สายตาดูหมิ่น) ”
ถังจิ้นเหยียน: “อย่าลืมเตือนให้เขาพาเด็กไปฉีดวัคซีน”
หลงจื๋อ: “หมอถัง นายขี้โกงเหรอ? ทั้งวันไม่พูดอะไรเลย พรุ่งนี้นายจะฉลองยังไง?”
ถังจิ้นเหยียน: “พวกนี้ต้องเข้าเวร ทิ้งไม่ได้ เลิกงานตอนกลางคืนกลับบ้านทำอาหารมั้ง”
หลงจื๋อ: “ฉัน……เฮ้อ! ยอมนายจริงๆ ตรุษจีนโรงพยาบาลไม่หยุดเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียน: “หยุด แต่ว่าฉันเข้าเวร”
เกาจิ่งอาน: “น้องสาม น้องสะใภ้เข้าเวรไหม? @หมอถัง หมอหลินเข้าเวรไหม?”
หลงจื๋อ: “นายกล้าให้ภรรยาฉันเข้าเวรฉันฆ่านายแน่!”
ถังจิ้นเหยียน: “หลังตรุษจีนแผนกของเราจะประเมิน ดังนั้นวันส่งท้ายปีเก่าจีนถึงจะหยุด ก็คือ……วันมะรืน”
หลงจื๋อ: “เฮ้อๆๆๆๆ! ทำไมนายไม่บอกให้เร็วกว่านี้!”
ถังจิ้นเหยียน: “พวกนายไม่ถามนี่นา”
หลงจื๋อ: “นายรอก่อน นายรอไว้เลย! ฉันจำไว้แล้ว!”
กู้เยนเซิน: “@หลงเซียว คุณชายใหญ่หลง เกิดสงครามโลกแล้วนายยังไม่ออกมาจัดการอีกเหรอ?”
ระบบแจ้งเตือน: เจมส์เข้าร่วมกลุ่มสนทนา
เจมส์: “ทำไมไม่ให้ฉันเข้ากลุ่ม! (อีโมจิสิงโตหรูโวยวาย) ”
กู้เยนเซิน: “เจ้าชายมาแล้ว ยินดีต้อนรับเจ้าชาย เจ้าชายแจกอั่งเปา!”
เกาจิ่งอาน: “ยินดีต้อนรับเจ้านาย! ขออั่งเปา!”
จางหย่ง: “ขอให้ร่ำรวย อั่งเปามาให้ด้วยนะครับ (สายตาจริงใจ) ”
จี้ตงหมิง: “เจ้าชายโชคดี ขออั่งเปาเล็กๆ”
หวังเค่ย: “ (เจ้าถิ่นแจกอั่งเปาหน่อยจุ๊บๆ) ”
เจมส์: “……exe me”
เจมส์: “ (ขอให้ร่ำรวย ค้าขายได้กำไร) ”
ระบบแจ้งเตือน: จางหย่งรับอั่งเปาของคุณ อั่งเปาของคุณถูกเก็บหมดแล้ว
เกาจิ่งอาน: “อะไรเนี่ย! ทำไมหมดแล้ว!”
จางหย่ง: “เพราะว่าเขาแจกแค่อันเดียว”
เกาจิ่งอาน: นายโง่หรือเปล่า? แจกอั่งเปาแค่อันเดียวหมายความว่าอะไร? เจมส์ แจกใหม่!”
เจมส์: “ (ขอให้ร่ำรวย ค้าขายได้กำไร) ”
ระบบแจ้งเตือน: อั่งเปาของคุณถูกเก็บภายในห้าวินาที ผู้โชคดี จางหย่ง 200
กู้เยนเซิน: “โห 2.3 นายกำลังล้อฉันเล่นเหรอ?”
จี้ตงหมิง: “188 โชคดี ไม่ต้องอธิบาย”
หวังเค่ย: “179 ขอบคุณเจ้าชาย”
ถังจิ้นเหยียน: “ขอบคุณเจ้านาย”
หลงจื๋อ: “ผิดพันล้าน นายไม่แจกเยอะๆ ไม่เป็นเหรอ?”
เจมส์: “ (ขอให้ร่ำรวย ค้าขายได้กำไร) ”
จางหย่ง: “200 ไม่ต้องอธิบาย”
หวังเค่ย: “190 ไม่ต้องอธิบาย”
ถังจิ้นเหยียน: “0.25?”
หลงจื๋อ: “1.34!!!!”
จี้ตงหมิง: “1.11??”
เกาจิ่งอาน: “2.33?! เจ้าชาย นายแจกกี่อัน?”
เจมส์: “อั่งเปาหนึ่งอันแจกได้มากสุดหนึ่งร้อยคน พวกนายให้ฉันแจกเยอะๆ ถึงขีดจำกัดแล้ว”
หลงจื๋อ: “พวกนายให้เขาไปเถอะ เขาไม่เหมาะกับการอยู่ที่นี่”
ถังจิ้นเหยียน: “ (ขอให้ร่ำรวย ค้าขายได้กำไร) ”
ถังจิ้นเหยียน: “ไม่คุยต่อแล้วเหรอ? พรุ่งนี้ทำยังไง? โรงพยาบาลของเราต้องเข้าเวรจริงๆ ฉันก็ช่วยไม่ได้”
หลงจื๋อ: “ (ฉันไม่ฟัง) ”
เกาจิ่งอาน: “เราไปที่โอเชี่ยนปาร์ค โร่หลินชอบปลา แล้วเซอร์ไพรส์เธอ รับประทานอาหารใต้แสงเทียน และชมการแสดงพลุ กลางคืนพาเธอไปแช่ออนเซ็นดอกกุหลาบ”
กู้เยนเซิน: “ข้างหน้าไม่สำคัญ จากนั้นล่ะ?”
จางหย่ง: “ประธานเกาแนะนำออนเซ็นหน่อย ผมก็อยากไป”
หวังเค่ย: “อาหย่ง นายกล้าไปออนเซ็น? อิสซากำลังถือมีดมา”
จางหย่ง: “ออนเซ็นทำไมเหรอ?”
เกาจิ่งอาน: “นายไม่เคยไปศูนย์อาบน้ำ? ไม่เคยใช้บริการ?”
จางหย่ง: “การนวดกดจุดนับหรือไหม?”
กู้เยนเซิน: “ลูกเจี๊ยบอย่างเขานายคิดว่าเคยทำอะไร?”
จางหย่ง: “ (รูปภาพบทสนทนา) รูปครั้งที่แล้ว”
กู้เยนเซิน: “โว๊ะ! ไม่จบสักที!”
หลินซีเหวินอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วออกมา เห็นหลงจื๋อนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือบนโซฟา เช็ดผมเปียกเดินมา “ทำไมยังไม่นอน”
หลงจื๋อปิดหน้าจอโทรศัพท์ “ที่รักเธออาบเสร็จแล้ว? ฉันยังไม่ง่วง พรุ่งนี้ไม่ทำงาน ฉันเล่นอีกแป๊บนึง”
หลินซีเหวินสงสัย “พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน ไปเป่าผมแล้วนอนก่อนแล้วนะ”
“ได้เลยที่รัก จุ๊บๆ!”
เปิดโทรศัพท์ออกมา เห็นข้อความใหม่ยี่สิบกว่าข้อความแล้ว
คนพวกนี้……
หวังเค่ย: “เมื่อกี้เกาหยิ่งจือถามฉันว่าพรุ่งนี้จะพาเด็กๆ ไปเล่นที่สวนสาธารณะไหม ฉันควรตอบยังไง?”
หลงจื๋อ: “แน่นอนว่าพาเด็กๆ ไปด้วยไม่ได้! พรุ่งนี้เป็นโลกของพวกนายสองคน ให้พี่เลี้ยงดูแลเด็กแทน!”
เกาจิ่งอาน: “เห็นได้ชัดว่าตอนนี้พี่สาวของฉันให้ความสำคัญกับเด็กมากกว่า นายคิดดูก่อน”
หวังเค่ย: “……”
กู้เยนเซิน: “หวังเค่ย นายยังกล้าพูดว่าน้องชายภรรยานายไม่ได้รังแกนาย! ฉันยังทนดูไม่ไหวแล้ว!”
หวังเค่ย: “หยิ่งจือรักเด็ก ก็รักฉันด้วย รักบ้านเผื่อแผ่ไปถึงอีกา ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ พรุ่งนี้พาเด็กๆ ไปสวนสาธารณะ”
กู้เยนเซิน: “นายทำแบบนี้จะเสียฉันไป”
เกาจิ่งอาน: “พี่สาวฉันชอบกินกุ้งหยกของร้านอาหารหรงเหยียน”
หวังเค่ย: “ได้สิ พรุ่งนี้พาเธอไปกิน ขอบคุณจิ่งอาน”
กู้เยนเซิน: “นายแกสิ”
เจมส์: “น้องชายภรรยาหมายความว่าอะไร? แปลยังไง?”
จางหย่ง: “ลูกชายโง่ของเจ้าของบ้านออกอีกแล้ว นายไปถามแอปพลิเคชันดิกชันนารีเถอะ เป็นเด็กดี อย่าออกมาเลย”
เจมส์: “เจ้าของบ้านคือบ้านของใคร?”
จางหย่ง: “บ้านนาย”
เจมส์: “บ้านฉันเป็นพระราชวัง”
หลงจื๋อ: “อุ๊บ!!”
ถังจิ้นเหยียน: “เมื่อกี้ฉันดูตารางเข้าเวรแล้ว หมอหลินเลิกงานห้าโมงเย็น ฉันกับลั่วหานเข้าเวรถึงสิบโมงครึ่งกลางคืน”
หลงเซียว: “อ้อ?”
หลงจื๋อ: “พี่ใหญ่! พี่ใหญ่! โอ้ๆ! ในที่สุดนายก็มา!”
เกาจิ่งอาน: “พี่ใหญ่!”
จี้ตงหมิง: “เจ้านาย พวกเรากำลังรอคุณ”
จางหย่ง: “เจ้านาย ผมได้จัดระเบียบบันทึกการสนทนาแล้ว ส่วนที่สำคัญวาดด้วยเส้นสีแดง คุณตรวจสอบดู”
หวังเค่ย: “ท่านประธาน สวัสดีตอนกลางคืน”
เจมส์: “(สติกเกอร์หรูกะพริบตาปริบๆ) ”
หลงเซียว: “ถังจิ้นเหยียน พูด”
หน้าจอเงียบไปสามสิบวินาที
ถังจิ้นเหยียน: “ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ตารางเวรเป็นของสัปดาห์ที่แล้ว”
หลงเซียว: “ดังนั้น?”
หลงจื๋อดื่มน้ำอึกใหญ่ให้หายกลัว
ถังจิ้นเหยียนจะเข้าเวรกับพี่สะใภ้ และอยู่ถึงสิบโมงครึ่ง เท่ากับว่าพรุ่งนี้ทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน
ช่วยนายไม่ได้แล้ว!
ถังจิ้นเหยียน: “แน่นอน เธอสามารถเปลี่ยนเวรกับหมอคนอื่นได้ แต่ว่าหมอคนอื่นได้บอกไว้แล้ว ขณะนี้มีเพียงหมอหลินเท่านั้นที่มีเวลายืดหยุ่นมากขึ้น”
น้ำที่หลงจื๋อดื่มเข้าไปสำลักออกมา แค่กๆๆ เรื่องถึงโยนความเจ็บปวดแบบนี้ให้สะใภ้ของเขา!
หลงเซียว: “เฮอะ”
หลงจื๋อ: “หมอถัง นายเป็นคณบดีจนเบื่อแล้วมั้ง? นายดูตารางเข้าเวรอีกที นายดูผิดแน่ๆ”
ถังจิ้นเหยียน: “เรามีคนไข้ที่เพิ่งผ่าตัด จะต้องได้รับการเฝ้าระวังเป็นเวลา 48 ชั่วโมง หากมีเหตุฉุกเฉิน มีแค่ฉันและลั่วหานจัดการ พวกเราต้องรับผิดชอบต่อคนไข้”
คำอธิบายนี้ถือว่ามีเหตุผล
แต่ว่าท่านเซียวรจะได้รับได้?
หลงเซียว: “อาหย่ง พรุ่งนี้ไปหวาเซี่ย”
จางหย่งที่ถูกเรียกชื่ออย่างกะทันหันตะลึงเล็กน้อย: “เจ้านาย ไปทำอะไรที่หัวเซี่ยครับ?”
หลงเซียว: “ฉลอง”
คนรอกินเผือก: “……”
ถังจิ้นเหยียน: “นายจะมาฉลองวันวาเลนไทน์ที่โรงพยาบาลเหรอ?”
เกาจิ่งอาน: “พี่ใหญ่ นายจะฉลองยังไง? โรงพยาบาลดูเหมือนจะไม่สะดวกหรือเปล่า?”
เจมส์: “เครื่องแบบ……ล่อ?”
หลงเซียว: “งั้นก็ทำให้สะดวก”
หลงจื๋อ: “พี่ใหญ่……ฉันไปกับนายได้ไหม?”
หลงเซียว: “บอกว่าโลกของคนสองคนไม่ใช่เหรอ?”
ถังจิ้นเหยียน: “หลงเซียว โรงพยาบาลมีคนไข้เยอะ และยังมีเจ้าหน้าที่”
หลงเซียว: “เกี่ยวอะไรกับฉัน?”
หลงจื๋อค่อยๆ กลืนน้ำลาย อยากชูนิ้วโป้งให้พี่ชาย!
ถังจิ้นเหยียน: “……”
จางหย่ง: “เจ้านาย ผมจัดการได้! คำแนะนำเฉพาะสามารถส่งให้ผมแบบส่วนตัว นั่งรอ”
เจมส์: “ฉันก็จะไป! พรุ่งนี้ฉันไปตรวจใหม่!”
ระบบแจ้งเตือน: เจ้าของกลุ่มได้ยุบกลุ่ม
หลงจื๋อทุบอกตัวเองด้วยความกลัว “เฮ้อ เกือบจะมีเรื่องใหญ่!”
รีบไปนอนเถอะ
วุ่นวายกันแบบนี้ ถึงเวลาสิบเอ็ดโมงห้าสิบกลางคืนแล้ว
หลงจื๋อเดินเข้าห้องนอนเบาๆ สังเกตเห็นว่าประตูเปิดไว้เล็กๆ ดูเหมือนว่าซีเหวินนอนหลับแล้ว
เปิดผ้าห่ม ให้ตัวเองซุกลงไป แตะโดนเอวอุ่นๆ ของซีเหวิน เขาขยับเข้าใกล้ หลินซีเหวินหมุนตัว ชิดกับอ้อมอกเขาพอดี
“ที่รัก……” เห็นได้ชัดว่าหลับแล้ว เสียงงัวเงียเบาๆ
หลงจื๋อลูบมือของเธอ “รีบนอน รีบนอน”
“กี่โมงแล้ว?” หลินซีเหวินขยับหัว ผมยาวสยายออก
หลงจื๋อโน้มตัวไปข้างหน้าดูนาฬิกาดิจิตอล อีกสองนาทีเที่ยงคืน “ที่รัก สำหรับฉันแล้ว พวกเราอยู่ด้วยกันในทุกๆ วัน ก็สดใหม่ตลอด เธออย่ารังเกียจฉันนะ”
“พูดบ้าอะไร ถ้าฉันรังเกียจนาย นายยังนอนที่นี่ได้เหรอ?”
หลงจื๋อยิ้มบื้อๆ “อือๆๆ ที่รักเรานอนกันเถอะ
