บทที่ 1151 ขอไปทำธุระส่วนตัวสักครู่
“นายอยู่ที่ไหน?”
เมื่อจางหย่งกำลังจะเริ่มภารกิจ หลงเซียวก็พูดอีกประโยคหนึ่ง โทรศัพท์มือถือในมือถูกย้ายมาข้างหู
ทำไมจู่ๆ เจ้านายก็นึกถามอย่างกะทันหัน เขาอยู่ที่ไหน?
เมื่อก่อนเขาไม่เคยถาม หรือเพราะเขาออกมานานเกิน เจ้านายให้ความสำคัญกับเขา?
ดังนั้นเจ้านายรักเขาจริงๆ!
จางหย่งรู้สึกปลื้มใจ พูดด้วยรอยยิ้ม “ผมอยู่ที่เมืองsครับ”
เมืองsตั้งอยู่ที่แอฟริกา ติดกับประเทศM จากที่นี่ไปเมืองหลวงของประเทศMใช้เวลาบินแค่หนึ่งชั่วโมง หากขั้นตอนต่างๆ ครบถ้วน แค่กี่นาทีก็ไปได้เลย
ได้ยินจางหย่งพูดตำแหน่งที่อยู่ หลงเซียวพูดอย่างไม่ทิ้งร่องรอย “เป็นที่ที่ดี ไปทางทิศอีกนิดหนึ่งจะดีกว่า”
พูดความจริง จางหย่งเพิ่งได้ยินก็ไม่เข้าใจความหมาย เขาคิดสักพัก ไปทางทิศใต้อีกนิดหนึ่ง?
ก็คือประเทศMไม่ใช่เหรอ?
“เจ้านาย ผม……ไม่ได้อยาก……นั่น……”
“อะไร?”
หลงเซียวถามกลับ
จางหย่งที่ถูกถามเกาหัวอย่างเขินอาย “เจ้านาย ท่านรู้เรื่องผมกับอิสซาได้ยังไงครับ?”
“นายกับอิสซามีเรื่องอะไร?”
หลงเซียวถามอย่างไม่ถึงร่องรอยอีกครั้ง เหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องนี้แม้แต่นิด
ความทำตัวไม่ถูกของจาหย่งเมื่อกี้หายไปครึ่งหนึ่งทันที “ฮ่าๆ เปล่าครับ เปล่าครับ ก็แค่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ นายก็แวะไปหาเธอที่ประเทศMได้นะ เพียงแค่อย่าให้การดำเนินงานล่าช้าก็พอ”
ผ่านไปสองปี หลงเซียวได้ยินการเคลื่อนไหวของอิสซาไม่มากก็น้อย ในฐานะที่อิสซาเป็นสมาชิกของราชวงศ์ หลายสิ่งหลายอย่างตัดสินใจเองไม่ได้ ช่วงนี้ได้ยินมาว่า อิสซาจะรับราชโองการให้แต่งงานกับเจ้าชายของหยางหยาง
ดูเหมือนว่าเจ้าชายนั่นไม่ได้มีอะไรดี
ประเทศMติดกับเมืองTronzaสองประเภทมีข้อพิพาททางการเมืองที่ใหญ่ แต่ทรัพยากรของทั้งสองประเทศเกิดขึ้นเพื่อเสริมซึ่งกันและกัน ดังนั้นราชวงศ์จึงนึกถึงวิธีที่เก่าแก่แบบนี้
พูดออกมาก็ไม่กลัวทั้งโลกหัวเราะ
ส่วนข่าวสารนี้ แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่เจมส์แขวะให้ลั่วหานฟัง ลั่วหานบอกหลงเซียวอีกที
มือของจางหย่งจับผม พูดบื้อๆ “เจ้านายครับ อิสซาเป็นเจ้าหญิงของราชวงศ์ ถ้าเป็นผม ก็ไม่เจอเธอตัวเป็นๆ มั้งครับ? ประตูใหญ่ของพระราชวัง สามัญชนแบบมีผมมีสิทธิ์เจอด้วยเหรอครับ?”
เขาไม่ได้ไปประเทศMทันที และกำลังใช้ข้ออ้างนี้เป็นเกราะกำบัง ในใจเต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่กล้าเผชิญความจริง
สองปีกับการจากลาที่ไม่มีการบอกล่วงหน้า สองปีที่ไม่มีข่าวสาร มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่สามารถตรวจสอบได้ อิสซาไม่แคร์เขาแม้แต่นิด ไม่นับเขาเป็นเพื่อน อย่าพูดถึงสิ่งอื่นเลย
ทุกครั้งที่คิดถึงส่วนนี้ ใจของจางหย่งเย็นไปหมด
“เจมส์อยู่ที่ประเทศM พวกนายเจอกันได้ นายติดต่อเขาโดยตรง ฉันบอกล่วงหน้าแล้ว”
เพื่อดูแลศักดิ์ศรีของจางหย่ง หลงเซียวพูดอย่างมีชั้นเชิง
“เจมส์……ครับ ขอบคุณเจ้านายมากครับ”
“อาหย่ง ก่อนจะตัดสินใจ ฟังความคิดเห็นที่แท้จริงของตัวเอง อย่าหนี” หลงเซียวพูดเสริมอีกหนึ่งคำ
นอกหน้าต่าง แสงแดดแผดจ้าของพื้นดินในประเทศเขตร้อน ป่าใบกว้างเขียวชอุ่มตลอดปีประดับประดาทัศนียภาพในมุมมอง
ท้องฟ้าสีครามกับดวงอาทิตย์ที่แสบตา มองไปโดยตรงดวงตาก็รับไม่ไหว ทำได้เพียงใช้มือกัน บรรเทาความร้อนแรงจากแสงแดดโดยตรง
จางหย่งนั่งอยู่ในห้องของโรงแรม กระดกเบียร์คำใหญ่ เบียร์ไหลลงสู่ท้อง ในที่สุดก็คลายความร้อนได้ส่วนหนึ่ง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พักผ่อนสายตาสามวินาที
ถ้าไม่ใช่เพราะสายจากเจ้านาย เขาอาจจะยังดิ้นรนต่อไป แต่ว่าตอนนี้ เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไปประเทศM
ในเมื่อถึงที่นี่แล้ว ถ้าไม่สำเร็จแล้วกลับไป เขาจะต้องผิดหวังมากๆ
เมื่อตัดสินใจแล้ว จางหย่งทำการเช็คเอ้าท์ทันที
ประเทศM ปราสาทของราชวงศ์
ปราสาทที่สร้างขึ้นบนเนินเขาเปรียบเสมือนเพชรเม็ดใหญ่ที่ฝังอยู่บนมงกุฎ เป็นสัญลักษณ์ของผู้มีอำนาจอย่างแท้จริงของราชวงศ์
กระเบื้องเคลือบมีประกายแวววาว รังสีดวงอาทิตย์ที่หักเหทำให้ของตกแต่งทุกชิ้นกลายเป็นสีเหลืองทอง
เจมส์ในชุดเครื่องแบบยืนพิงประตูห้องนอนชั้นสอง แผงประตูทองสูงเด่นเป็นสง่า ผสมผสานกับสถาปัตยกรรมของปราสาท ก่อตัวเป็นโมเมนตัมที่งดงาม
เขาเคาะประตูทอง แผงประตูส่งเสียงสะท้อนน่าเบื่อ
“พี่สาว เธอเปิดประตูหน่อย”
เจมส์รอนอกประตูเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ข้างในไม่มีการตอบสนอง
“พี่สาว อย่างน้อยเธอก็เจอฉันหน่อยสิ? อย่างน้อยก็กินอะไรหน่อยสิ? ฉันให้เชฟชาวจีนทำอาหารกลางวันให้คุณเป็นพิเศษ รสชาติดีมาก เหมือนที่เรากินที่ประเทศจีน”
ข้างในยังคงไม่มีการตอบสนอง
เจมส์แนบประตูและตั้งใจฟัง ไม่ได้ยินเสียงทุบของแล้ว เสียงโวยวายก็ไม่ได้ยินแล้ว ครั้งนี้เงียบจนทำให้คนกลัวกว่าเดิม
ให้เธอโวยวายยังดีกว่าอีก
“พี่สาว พี่สาว เธออดอาหารก็ไม่ได้ผลหรอก เธอเปิดประตู เรามาคุยเรื่องมาตรการรับมือกันดีไหม? ถ้าเธอไม่อยากตกลง ฉันพาเธอออกไป! พวกเราหนีกัน!”
อิสซาที่อยู่ข้างใน ขานั่งอยู่บนพื้น แขนสองข้างวางไว้บนหัวเข่า หันหลังใส่ประตู มองท้องฟ้านอกหน้าต่าง
ในบางครั้งมีนกสองสามตัวบินผ่านนอกหน้าต่าง หายไปในสายตา
แม้แต่นกยังอิสระกว่าเธอ
มีหนังสืองานแต่งงานของหยางหยางอยู่บนโต๊ะ เขียนเวลาจัดเลี้ยงงานแต่งงานให้ชัดเจน อีกแค่สามวันแล้ว
สามวันต่อมา เธอต้องเดินบนพรมแดง กลายเป็นเจ้าสาวของคนอื่น จากนี้เป็นต้นไป……
ให้ตายเถอะ!
คำพูดของเจมส์ทำให้อิสซาขมวดคิ้ว เจ้าหมอนี่ โตแล้วยังพูดเหมือนเด็ก หนี!
คิดว่าตัวเองเป็นใคร? หนีไปที่ไหน?
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยลอง สุดท้ายก็ต้องกลับมาดีๆ ไม่ใช่เหรอ?
“พี่สาว เธอเปิดประตูเถอะ ฉันไล่สาวใช้ไปหมดแล้ว ตอนนี้ด้านนอกมีแค่ฉัน เธอให้ฉันเข้าไปคุยว่าควรทำอย่างไรต่อดีไหม?”
เจมส์เคาะประตูอย่างไม่ลดละ คำพูดดีพูดไปหมด พูดจนปากแห้งหมด
อิสซาขยับขา ตำหนิอย่างหงุดหงิด “ไม่มีอะไรก็ไปช่วยพ่อนายดูเอกสาร อย่ามายุ่งกับฉัน”
ได้ยินอิสซาพูด เจมส์ก็ตื่นเต้นแล้ว รีบเคาะประตูแรงกว่าเดิม “พี่สาว! พี่สาว! ฉันไม่อยากเจอแด๊ดดี้ ฉันอยากเจอเธอ เธอรีบเปิดประตู ฉันหาของกินอร่อยๆ มาให้ แล้วก็ของสนุกๆ! พวกเราไปยิงเป้าดีไหม?”
อิสซาหลับตาไม่สนใจเขา
เจมส์ขยี้หัว ดูเหมือนว่าครั้งนี้พี่สาวจะหมดหวังแล้วจริงๆ เฮ้อ ทั้งโลกก็ช่วยเธอไม่ได้
ครืดๆๆ
โทรศัพท์มือถือของเจมส์ดังขึ้น
น่าเบื่อ เวลานี้ใครมารบกวนเขา
บนหน้าคือเบอร์แปลกหน้าจากประเทศจีน เจมส์ตะลึง เพื่อนฝั่งประเทศจีน? แต่ว่าเพื่อนที่เขารู้จักเขาได้บันทึกชื่อไว้แล้ว ในความจำไม่มีเบอร์นี้
“who?”
จางหย่งได้ยินเสียงของเจมส์ หัวใจที่แขวนอยู่ร่วงหล่นลงสู่พื้น “เจ้าชายเจมส์ ฉันเอง จางหย่ง”
จางหย่ง?
ถึงเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
“นายใช่จางหย่งที่ฉันรู้จักไหม?”
“ใช่ ฉันเอง ฉันเพิ่งถึงประเทศM ตอนนี้อยู่ที่สนามบิน ฉันจะถึงปราสาทภายในหนึ่งชั่วโมง อยากถามว่าคุณสะดวก……”
“สะดวก! นายมาโดยตรง ฉันรอนายที่นี่”
ใบหน้าของเจมส์เต็มไปด้วยความดีใจ พระเจ้า ในเวลานี้มีผู้มาเยือนจากแดนไกลเป็นเรื่องที่ดี เรื่องดีที่มาก! พี่สาวไม่ต้องอดอาหารแล้ว!
จางหย่งตะลึง ทำไมเจมส์กระตือรือร้นขนาดนี้? ทำเอาเขางงเล็กน้อย
“ได้สิ สร้างความลำบากให้เจ้าชายแล้ว”
“ไม่ลำบาก! ไม่ลำบากสักนิด!”
เอ่อ……ความกระตือรือร้นของเจ้าชาย ทำให้ทำตัวไม่ถูกจริงๆ
เจมส์วางโทรศัพท์มือถือลงอย่างดีใจ แล้วเคาะประตูอีก “พี่สาว เธอพักผ่อนข้างในแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวฉันให้เธอดูของดีอย่างหนึ่ง รอฉันนะ!”
คิ้วของอิสซาขมวด เจ้าเด็กนี่!
ปราสาทของสมาชิกราชวงศ์ไม่เหมือนกับพระราชวังต้องห้ามในจีน ที่นั่นคือสถานที่ท่องเที่ยว ไม่มีผู้มีอำนาจอาศัยอยู่ภายใน
แต่นี่มีสมาชิกราชวงศ์ผู้มีอำนาจอาศัยอยู่ อิทธิพลระหว่างประเทศเทียบเท่ากับจงหนานไห่ของจีน อย่าว่าแต่คนทั่วไปเข้าไปแล้ว รัศมีหลายสิบกิโลยังไม่ให้ใกล้เลย
แค่เข้าใกล้ พลซุ่มยิงสามารถสังหารได้ทันที
จางหย่งกลืนน้ำลายเบาๆ ยืนอยู่บนวงล้อมห่างจากปราสาทสองพันเมตร สำรวจบรรยากาศรอบข้างเงียบๆ
สามขั้นตอนหนึ่งโพสต์ห้าขั้นตอนหนึ่งโพสต์ รปภ. แน่นมาก
ในเวลานี้ยามที่ถือปืนกำลังมองเขาด้วยสายตาของสัตว์ประหลาด ดูเหมือนว่าดวงตาของพวกเขาจะมีความสามารถในการสแกนด้วยเลเซอร์ สามารถแยกแยะบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเขาได้
จางหย่งถูกมองจนทำตัวไม่ถูก “สวัสดี ฉันหา……”
บ้าจริง พูดตรงๆ ว่ามาหาเจ้าชายเจมส์ จะโดนมองว่าเป็นคนบ้าแล้วลากไปสังหารไหม?
ขณะที่กำลังลำบากใจ รถออฟโรดสีดำติดธงประเทศM ขับออกมา รถขับไปเรื่อยๆ จนถึงด้านข้างของวงล้อม หยุดลงข้างหน้าของจางหย่ง
จางหย่งหรี่ตา โอ้……ไม่รู้ทำไม ปฏิกิริยาแรกคือผู้นำรัฐตรวจสอบกองทัพ
ในอีกสักครู่ ประตูถูกเปิดออก ทหารในเครื่องแบบสีน้ำเงินกรมท่าเดินลงมาจากด้านใน สีหน้าของเขาจริงจัง พิถีพิถัน เครื่องแบบทหารดูเหมือนจะถูกรีดอีกครั้งหลังจากใส่มัน
“สวัสดีครับ คุณจาง”
ทหารยกแขนขึ้น คำนับให้จางหย่งแบบทหาร
อีกคนยิ้มแห้ง ตกใจนิดหน่อย
พูดยังไงดี เขาเคยเจอกับทหารที่จริงจัง และเคยเห็นท่านเซียวในชุดเครื่องแบบที่หล่อเหลา แต่จู่ๆ ก็มีใบหน้าแปลกๆ จ้องมาที่ตัวเอง ความกดดันนั้นไม่น้อยเลย
“สวัส……ดี”
“เจ้าชายรอคุณอยู่ที่ปราสาท เชิญคุณขึ้นรถกับผม”
ทหารวางแขนลง ทำท่าทางเชิญชวน
ทั้งตัวของจางหย่งไม่ดีมากแล้ว “ได้ ได้”
รถขับเงียบตลอดทาง แต่ว่าเขาตื่นเต้นมาก ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย นอกจากเสียงหัวใจของตัวเอง
รออย่างความทรมาน รอหยุดลงแล้ว
จางหย่งไม่เคยมาสถานที่ของสมาชิกราชวงศ์ เมื่อลงจากรถก็ตะลึงกับสิ่งก่อสร้างอันงดงามที่อยู่ตรงหน้า
ปราสาทของสมาชิกราชวงศ์……เงยหน้ามองดู จับจ้องไปที่ของประดับระยิบระยับบนยอดแหลม จางหย่งรู้สึกมึน ข้างหน้าเต็มไปด้วยดาวที่กำลังหมุน
“เชิญครับ คุณจาง”
ทหารยามนับสิบพร้อมกระสุนจริงยืนอยู่ทั้งสองด้านของปราสาท บันไดสูงเชื่อมต่อห้องโถงใหญ่ ขึ้นไปทีละก้าว เช่นเดียวกับการเหยียบปลายมีด
จางหย่งรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองจะหยุดเต้นแล้ว
เดินถึงขั้นบันไดขั้นสุดท้าย ในที่สุดก็เข้าห้องโถงใหญ่ จางหย่งอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นๆ
โอ้……
หัวใจยังอยู่ในท้องไหม?
“จางหย่ง ยินดีต้อนรับนายมาประเทศM!”
เจมส์ลงจากบันไดวนที่ชั้นสอง ลักษณะใบหน้าที่ลึกซึ้ง เต็มไปด้วยแสงอ่อนๆ
เขาสูงกว่าสองปีที่แล้ว ใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ยังคงหล่อเหลา
จางหย่งกลืนน้ำลาย “สวัสดี เจมส์”
แม่เอ๊ย ทั้งๆ ที่เป็นคนเดียวกัน ทำไมตอนที่เขาอยู่จีน เขาสามารถหยอกเล่นกับเขาได้ ตอนนี้กลับพูดเหมือนเป็นใบ้
เจมส์ยังคงสวมชุดลำลองของราชวงศ์ ออร่าอันสูงส่งเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ ไม่ทำอะไรก็มีความเป็นผู้ที่มีอำนาจในราชวงศ์
เขาพยายามดึงระยะห่างของทั้งสองให้ใกล้กัน ยิ้มแล้วพูด “เมื่อก่อนนายไม่ได้เป็นแบบนี้ ตื่นเต้นอะไร? ฉันไม่ฆ่านายหรอก”
เฮอะๆ ……
จางหย่งอยากยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก “เอ่อ เจ้าชาย ห้องสุขาอยู่ที่ไหน? ฉันอยากไป……ทำธุระส่วนตัวสักครู่”
