บทที่ 1152 ตอนพิเศษตรุษจีน ปีจอเฮงๆๆ
ตรุษจีน ลั่วหานเตรียมชุดครอบครัวให้ทั้งสี่คนล่วงหน้า สีแดงทั้งหมด เสื้อสเวตเตอร์สีแดงคนละตัว กลางอกมีสุนัขน่ารักปักไว้ เป็นสัญลักษณ์ของปีจอเฮงๆๆ
บนเสื้อของหลงเซียวและลั่วหานเป็นสุนัขตัวใหญ่ กำลังดึงหู ตาสดใส เหมาะกับบนเสื้อมาก
ชูชูเปียผมสองข้าง ติดโบสองอัน ข้างล่างของเสื้อสเวตเตอร์เป็นกระโปรงสั้น สวมรองเท้าหนังสีแดง บวกกับแก้มนุ่มๆ ขาวๆ ของเธอ เหมือนเจ้าหญิงน้อยมากๆ
หยางหยางยังเล็ก ใบหน้าเล็กยังมีแก้มอ้วน ในเสื้อสเวตเตอร์ แก้มกลมๆ และตาที่ใหญ่เท่าองุ่น น่ารักจนทำให้หัวใจของคนละลายได้!
ลั่วหานและชูชูเป็นเสื้อสเวตเตอร์และกระโปรง หลงเซียวและหยางหยางเป็นเสื้อสเวตเตอร์และกางเกง ทั้งสี่คนนั่งอยู่บนโซฟา เป็นภาพครอบครัวที่สวย ไม่ว่าองศาไหนก็สามารถนำมาเป็นของสะสมได้
กลางคืนเด็กๆ เข้านอนเร็ว ลั่วหานไม่ได้ให้พวกเขานอนดึกเพื่อดูทีวี เธอและหลงเซียวก็ไม่ได้ดูรายการตรุษจีน ดังนั้นตอนเช้าจึงอยู่ที่บ้านดูรายการทีวีย้อนหลัง
บนทีวีกำลังแสดงละคร ชูชูหัวเราะจนเซไปมา หัวเราะฮ่าๆๆ เป็นระยะ
หลงเซียวให้ความร่วมมืออธิบายรายละเอียดให้เธอ เป็นสารานุกรมสำหรับเธอ
หยางหยางไม่ค่อยสนใจรายการ ส่วนมากก็เล่นส่วนของตัวเอง
กริ๊งๆ ……
ได้ยินเสียงกริ่งประตู ชูชูร้องเจื้อยแจ้วและกระโดดเหมือนนกกระจอกตัวน้อย “อารองและอาสะใภ้มาแล้ว! อารองและอาสะใภ้แล้ว!”
หยางหยางนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือโมเดลรถ เงยหน้าดูทีวีเป็นบางเวลา ไม่รู้ว่าพี่สาวหัวเราะได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าการแสดงละครเกร็งมาก
“ชูชู! ว้าว วันนี้สวยมาก! น่ารักจริงๆ!”
หลงจื๋อและหลินซีเหวินถือตะกร้าผลไม้และของขวัญ บนมือเต็มไปด้วยของขวัญ เข้ามาก็ส่งของขวัญให้สาวใช้ แล้วอุ้มชูชูขึ้น
ชูชูโอบคอของหลงจื๋อ หอมแก้มเขาหนึ่งที “สุขสันต์วันตรุษจีนคุณอารอง!”
พูดจบก็หอมแก้มหลินซีเหวิน “สุขสันต์วันตรุษจีนคุณอาสะใภ้! ขอให้สวยขึ้นทุกวัน!”
หลินซีเหวินดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้ “ฮ่าๆ ชูชูของเราพูดเก่งจัง วันนี้กินลูกอมไปเท่าไรแล้ว?”
ชูชูมองด้วยดวงตากลมโต “คุณอาสะใภ้ หม่ามี๊ไม่ให้หนูและน้องชายกินลูกอม”
“ฮ่าๆๆ ก็ถูก ชูชูและหยางหยางของเราหวานมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องกินลูกอมเนาะ!” หลินซีเหวินชอบพวกเขาสองคนมากจริงๆ จิ้มจมูกของชูชู แตะหน้าผากเล็กๆ ของเธอ
อวยพรเสร็จ หลินซีเหวินหยิบอั่งเปาใหญ่ในกระเป๋าออกมา ยัดให้ชูชูหนึ่งอัน “หลานรัก นี่คืออั่งเปาที่อาสะใภ้และอาชายให้ อย่าให้แด๊ดดี้และหม่ามี๊นะ”
ดวงตากลมโตของชูชูกะพริบ “อืมๆๆ! หนูจะซ่อนไว้ ไม่ให้หม่ามี๊และแด๊ดดี้หาเจอ”
ลั่วหานส่ายหน้าจากโซฟา “ซีเหวิน เธอตามใจชูชูมากไปแล้ว รู้จักซ่อนเงินตั้งแต่เด็ก”
หลินซีเหวินพูดอย่างชอบธรรม “เลี้ยงสาวต้องใช้เงินเยอะ ต้องเก็บเงินให้เป็นตั้งแต่เด็ก แบบนี้โตไปจะได้ไม่โดนหลอก”
พูดจบ เธอยัดอั่งเปาที่เหมือนกันให้หยางหยาง “หยางหยาง อั่งเปาของนายก็ต้องเก็บให้ดีนะ อย่าให้แด๊ดดี้และหม่ามี๊”
หยางหยางพยักหน้า “ขอบคุณคุณอาสะใภ้”
“เด็กดีๆ! วันนี้นายน่ารักมากจริงๆ อาสะใภ้ไม่สามารถต้านทานได้ ฮ่าๆๆ มาๆๆ ให้อาจุ๊บหน่อย!”
ไม่สนว่าหยางหยางยินยอมไหม ปากของหลินซีเหวินก็จุ๊บลงไปแล้ว ริมฝีปากแนบอยู่บนแก้มนุ่มนิ่มของหยางหยาง สัมผัสที่ยอดเยี่ยม!
ลั่วหานเฮอๆๆ “ซีเหวิน ชูชูต้องรวย แล้วหยางหยางล่ะ?”
หลินซีเหวินพูดอย่างชอบธรรม “ผู้ชายก็ต้องรู้จักเก็บเงิน ในมือไม่มีเงินอนาคตจะหาแฟนได้ยังไง? จะซื้อของขวัญเลี้ยงอาหารยังไง? ผู้ชายห้ามขี้งกนะ!”
ลั่วหานหัวเราะ “เธอพูดแบบนี้ เลี้ยงสองคนนี้ให้โต งบประมาณจะต้องเพิ่มขึ้นนะ”
หลงจื๋อหัวเราะ “พี่สะใภ้ ถ้าเธอไม่อยากเลี้ยง ให้พวกเราได้นะ! พวกเรายินดีมาก! จริงๆ!”
หลงเซียวมองมา “แน่ใจ?”
เอ่อ……
หลงจื๋ออุ้มชูชู นั่งลงบนโซฟาตรงข้าม “ฉันคิดดูแล้วก็ช่างเถอะ—เดี๋ยวก่อนๆ พี่ใหญ่ วันนี้เสื้อของพวกคุณเด่นเกินไปแล้ว! การผสมผสานที่สวยงามแบบนี้ ต้องโพสต์ลงWeibo เป็นสวัสดิการให้แฟนคลับ!”
แตะ
ชิ้นส่วนรถชิ้นหนึ่งในมือของหยางหยางตกลงบนพื้น หลงเซียวก้มลงเก็บให้เขา เห็นว่าโมเดลรถของลูกชายประกอบเสร็จแล้ว ความสามารถของลูกชายนั้น เขาปลื้มมากๆ
“ฉันไม่เคยโพสต์รูปลงโซเชียล นายรู้”
คำนี้ก็จริง ดังนั้นหลงจื๋อก็แค่พูดเฉยๆ
แต่ว่าหน้าตาของบ้านพี่ชายนั้นดีมากๆๆๆ ไม่ให้คนทั้งประเทศชื่นชม น่าเสียดายจริงๆ! เฮ้อ! เจ็บใจแทนคนทั้งประเทศ
ลั่วหานพูด “แจกอั่งเปาหน่อยเถอะ”
หลินซีเหวินแกะลำไยให้ชูชู “แจกอั่งเปา?”
หลงจื๋อจิ๊ปาก “แจกอั่งเปาทำไม? มีที่ไหนใช้เงินดูถูกคน ตอนนี้ทุกคนอยู่ในสังคมกินดีอยู่ดี ใรรยังแคร์เงินแค่นั้น พูดอีกอย่าง เมื่อก่อนพี่ฉันเคยบอกว่า ให้เงินโดยตรงไม่จริงใจเลย”
ลั่วหานลูบผมเบาๆ “งั้น เสี่ยวจื๋อ นายเอาเงินให้ฉันเลย ฉันไม่กลัวโดนดูถูกเรื่องเงิน”
หลินซีเหวินหัวเราะ “พี่ลั่วลั่ว เธออย่าล้อเล่นแล้ว เธอไม่ขาดเงินสักหน่อย”
หลงจื๋อสำลัก “พี่สะใภ้ เธออย่าหลอกฉัน ทรัพย์สินทั้งหมดของฉันให้เธอ ก็ไม่ถึงขั้นดูถูก”
กริ๊ง
ขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของลั่วหานดังขึ้น
เป็นข้อความจากWechat
ระบบแจ้งเตือน: (สุขสันต์วันตรุษจีนที่รัก)
หลงเซียวแจกอั่งเป่าให้เธอ?
……เอ่อ……เธองงแล้ว
ลั่วหานเหลือบมองหลงเซียวที่วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ กดเปิดด้วยความงงงวย
เอ่อ……
13.14?
อั่งเปาสิบสามหยวน?
ไม่……ไม่ได้เข้าใจใช่ไหม?
ดี ดีมาก ดูถูกเธอแล้ว!
หลงเซียว นายเก่งจริงๆ!
ชูชูปรบมือให้คนในรายการทีวีอย่างอารมณ์ดี “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ คุณลุงที่แสดงผาดโผนนั้นเก่งมาก หนูโตแล้วก็อยากเก่งแบบนั้น!”
หลงเซียวบีบคางเล็กๆ ของลูกสาวนิ่งๆ พูดเสียงอ่อนโยน “ชูชูโตแล้วจะเก่งกว่าพวกเขา”
ชูชูถามอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมเหรอแด๊ดดี้?”
หลงจื๋อชิงตอบ “หลานรัก ถ้าเธอโตขึ้นเธอจะได้เป็นผู้บริหารขอMBK หรืออาจจะเป็นประธาน เธออยากดูการแสดงของใคร แค่ไม่กี่นาทีก็เชิญมาได้เลย เก่งกว่าพวกเขาอยู่แล้ว!”
หลินซีเหวินเสริม “ใช่แล้วหลานรักของเรา บนโลกใบนี้ คนที่สามารถให้แด๊ดดี้ของเธอเป็นม้า ก็มีแค่เธอกับน้องชายของเธอแล้ว!”
ชูชูหัวเราะดีใจ “ว้าว หนูกับน้องชายเก่งที่สุด! แด๊ดดี้เป็นม้าของหนูและน้องชาย แด๊ดดี้ยังเป็นซูเปอร์แมนของพวกเรา!”
หยางหยางไม่เห็นด้วยกับสิ่งนี้ “ผมเปล่า”
เขาไม่เคยขี่ม้า นั่นเป็นเกมที่เด็กผู้หญิงชอบเล่น เขาไม่เอาด้วยหรอก
ชูชูถามอีก “คุณอารอง ท่านก็เป็นประธาน หนูโตแล้วจะเหมือนท่านไหม?”
หลงจื๋อคิด ใช่แล้ว รอชูชูพวกเขาโต ผู้บริหารของบริษัทก็ต้องส่งต่อให้เด็กๆ “เธออยากเหมือนอารองไหม?”
“ไม่อยาก!” ชูชูตอบทันทีไม่แม้แต่จะคิด “หนูอยากเหมือนหม่ามี๊!”
หลงเซียว: “……”
ลั่วหาน: “……”
หลินซีเหวิน: “…….”
พระเจ้า เด็กน้อยเธอตั้งใจจริงๆ หรือ?
แด๊ดดี้ของเธอฝึกเธอในทิศทางของผู้จัดการบริษัทนะ
ลั่วหานพูด “ลูกรัก เมื่อกี้หนูพูดว่าโตมาอยากเป็นอะไรนะ?”
ชูชูกะพริบตาอย่างจริงจัง “หนูอยากเป็นหมอ หมอที่เก่งเหมือนหม่ามี๊ แล้วก็แบบคุณอาสะใภ้ หนูจะช่วยคนเยอะๆ”
ลั่วหานหัวเราะไม่ออก “ลูกรัก เป็นหมอเหนื่อยมากนะ”
เธอได้รับประสบการณ์ ดังนั้นจึงไม่อยากให้ลูกสาวลำบากขนาดนั้น
ชูชูส่ายหน้า “หนูจะเป็นหมอ แบบนี้ถ้าอนาคตแด๊ดดี้ หม่ามี๊ คุณอารอง คุณอาสะใภ้และน้องชายไม่สบาย หนูก็จะรักษาพวกท่านให้หาย!”
เด็กน้อย กล่าวความปรารถนาของตัวเองด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าว ทำให้หัวใจของคนอบอุ่นขึ้นมาง่ายๆ
ทันใดนั้น เหมือนว่าลั่วหานจะคิดถึงเมื่อก่อน ตัวเองมีความคิดนี้เหมือนกัน
หรือว่าหลายสิ่งหลายอย่าง สืบทอดมาจากเลือดเนื้อเชื้อไขจริงเหรอ?
หลงเซียวไม่อยากให้ลูกสาวผิดหวัง พูดปลอบใจ “ดี ชูชูอยากเป็นอะไรแด๊ดดี้ก็สนับสนุน ชูชูมีความสุขก็พอ”
ชูชูพยักหน้าเร็วๆ “แด๊ดดี้และหม่ามี๊มีความสุข ชูชูก็มีความสุขที่สุด!”
นี่……
ปากของเด็กคนนี้ฝึกจากใครกัน?
หลงจื๋อและหลินซีเหวินสบตากัน
“ที่รัก ตอนนี้ฉันยังไม่แต่งงาน โดนพี่ชายและพี่สะใภ้แจกอาหารหมาทุกวัน ตอนนี้แต่งงานแล้ว ทำไมยังรู้สึกว่าฉันยังได้กินอาหารหมากันนะ?”
หลินซีเหวินเห็นด้วยอย่างมาก “และยังเป็นแบบครอบครัว!”
ใจร้ายจริงๆ!
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
ฟู้กุ้ยเข้ามาจากข้างนอกอย่างสบายๆ บนตัวฟู้กุ้ยสวมเสื้อสัตว์เลี้ยง เป็นสีแดงเช่นกัน บนรอสวมกระดิ่ง เวลาเดินกระดิ่งก็จะส่งเสียง ท่าทางแบบนี้ตลกมาก
ฟู้กุ้ยเข้ามาอ้อนที่ขาชูชู นอนลงข้างๆ เธอ เหล่มองหลงเซียวอย่างเกียจคร้าน
หลงเซียวหยิบลูกบอลขนปุย โยนไปที่ข้างบันได ฟู้กุ้ยยืนขึ้นส่ายหัว วิ่งไปคาบลูกบอลกลับมา คืนให้หลงเซียว
“บ้าจริง! พี่ใหญ่ ฟู้กุ้ยเป็นสิงโตนะ ไม่ใช่หมา! นายกลับให้มันเก็บบอล!!” หลงจื๋อไม่สามารถนิ่งได้ มันน่ากลัวมาก พระเจ้า!
ชูชูโยนลูกบอลออกไปข้างนอก ฟู้กุ้ยก็วิ่งออกไปเก็บบอลอีกครั้ง
หลงจื๋อกะพริบตาปริบๆ “ชูชู ถ้าเจ้าชายเจมส์รู้ว่าเธอทำแบบนี้กับฟู้กุ้ย เขาต้องร้องไห้แน่นอน”
ชูชูพูดอย่างน่ารัก อาเจมส์ยกฟู้กุ้ยให้หนูแล้วนี่นา”
กริ๊งๆ
จู่ๆ Wechatของลั่วหานก็ส่งคำขอวิดีโอคอลมา
ดวงตาหลายคู่จ้องมาที่ลั่วหาน
ลั่วหานพูด “คำขอวิดีโอคอลจากเจมส์
หลงจื๋อหัวเราะ “พี่ใหญ่ นายลองทำท่าทางเมื่อกี้ต่อหน้าเจมส์อีกครั้งสิ ฉันรับรองว่าเขาจะมาสวัสดีปีใหม่กับนายถึงประเทศจีน”
หลงเซียวยิ้ม “งั้นก็ลองดู”
ลั่วหานกดรับ และเปิดลำโพง
ในวิดีโอ เจมส์ส่วมชุดเครื่องแบบสีแดง เช่นเดียวกับสีหลักของบ้านลั่วหาน “สุขสันต์วันตรุษจีน! แอนน่า! สุขสันต์วันตรุษจีนAngel! สุขสันต์วันตรุษจีนหยางหยาง! สุขสันต์วันตรุษจีนทุกคน!”
ชูชูเห็นเจมส์ ลงจากอ้อมกอดของหลงจื๋ออย่างรวดเร็ว “อาเจมส์! หนูคิดถึงท่าน เมื่อไรท่านจะมาหาหนูที่ประเทศจีน?”
เจมส์ไม่สามารถต้านทานชูชูได้ “อ๊าๆ วันนี้เจ้าหญิงน้อยน่ารักมากเลย ให้อากอดหน่อย!”
ชูชูให้ความร่วมมือในการอ้าแขนสองข้าง “กอดๆ อาเจมส์!”
ฟู้กุ้ยได้ยินเสียงของเจมส์ คาบลูกบอลเดินแกว่งไปแกว่งมาทางเจมส์ หัวใหญ่หันมาทางกล้อง
เจมส์คิดว่าตัวเองมองผิด “เฮ้ย! เฮ้ยๆๆ! ฟู้กุ้ยเจ้ากำลังทำอะไร? ทิ้งลูกบอล! ทิ้ง!”
ฟู้กุ้ยมองชูชูอย่างว่างเปล่า แล้วมองหลงเซียว ต่อมามองลั่วหาน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
เจมส์โวยวายอีกครั้ง “ฟู้กุ้ย เจ้าไม่ทิ้งลูกบอลฉันจะทิ้งเจ้า! เจ้าเป็นสิงโตนะ สิงโต!”
หลงเซียวพูดนิ่งๆ “เจมส์ ฟู้กุ้ยพอใจกับบทไหมมาก”
“ไม่ได้ๆ! ฉันจะบ้าแล้ว ฟู้กุ้ย ถ้าเจ้าทำแบบนี้อีกฉันจะพาเข้ากลับ!” เจมส์โวยวาย ถ้าฟู้กุ้ยไม่เชื่อฟัง เขาอาจจะปีนออกมาจากหน้าจอได้
ชูชูลูบหัวใหญ่ๆ ของฟู้กุ้ย “ฟู้กุ้ย เอาบนให้ฉัน”
ต่อมา ฟู้กุ้ยส่งลูกบอลให้ชูชูจริงๆ และยังกระดิกหางอย่างเชื่อฟัง
เจมส์: “……”
อย่ายุ่งฉัน ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เชื่อในความรักแล้ว
ต่อมา ชูชูก็โยนลูกบอลไปที่ที่ไกลกว่าเดิม ชี้ฟู้กุ้ย
เจมส์ร้องไห้ไม่มีน้ำตา “ชูชู เธออย่าทำแบบนี้ แบบนี้เธอจะเสียฉันไป”
ฟู้กุ้ยสังเกตสีหน้า เพื่อดูแลท่าทางของเจมส์ ไม่ได้ไปเก็บทันที
หลงเซียวลูบขนบนหัวของฟู้กุ้ย “ฟู้กุ้ย……”
ฟู้กุ้ยวิ่งออกไปด้วยความเร็ว ความเร็วนั้นเร็วกว่าเสือที่หิวโหยหาอาหาร
“ฉันไม่อยากอยู่แล้ว! อย่าห้ามฉัน!” เจมส์เป็นบ้าไปอย่างสมบูรณ์แล้ว
นายคืนเจ้าป่าของฉัน คือฟู้กุ้ยของฉัน!
ลั่วหานปลอบใจ “เจมส์ ประเทศของเราวันตรุษจีนมีวัฒนธรรม วันที่หนึ่งนี้ ไม่ว่าเรื่องไม่มีความสุขขนาดไหน ก็ห้ามโกรธ ห้ามโมโห แบบนี้ก็จะเป็นไปด้วยดีตลอดทั้งไป”
สีหน้าของเจมส์……เกร็งมาก
หลินซีเหวินก็พูด “ใช่แล้วเจมส์ ประเทศจีนก็มีกฎของประเทศจีน มิฉะนั้นจะโชคร้ายนะ”
เจมส์ถูกบังคับล้างสมอง อารมณ์โกรธถูกกดลงด้วยตัวเอง กระแอมเบาๆ แล้วพูด “ใครโกรธ? ฉันอารมณ์ดีมาก! ฟู้กุ้ยเก่งขนาดนี้ ฉันดีใจมากๆๆๆ”
เจ็บใจมาก……
จบการสนทนากับเจมส์ อีกสักพักก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว
กริ๊งๆ
กริ่งของบ้านดังขึ้นอีกครั้ง
เกาจิ่งอานและเกาหยิ่งจือมาสวัสดีปีใหม่แล้ว
“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ สุขสันต์วันตรุษจีนจีน!”
เกาหยิ่งจือและโจวโร่หลินแจกอั่งเปาให้เด็กๆ ลั่วหานก็แจกอั่งเปาที่เตรียมไว้ให้เถียนเถียนและอานอาน เด็กสี่คนอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องพูดถึงความครึกครื้นแล้ว
เสียงเจี๊ยวจ๊าวเอะอะโวยวาย แต่ว่า เด็กเยอะก็มีข้อดี เวลาเล่นด้วยกันก็จะไม่รบกวนผู้ใหญ่
ดังนั้น เด็กๆ เล่นกันอยู่ที่พื้นที่เล่น ผู้ใหญ่นั่งดื่มชาคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก
หลงเซียวนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ทีวียังฉายรายการที่น่าเบื่อ
เกาจิ่งอานฟังไม่ไหวแล้ว “พี่ใหญ่ พวกเราปิดทีวีก่อนได้ไหม?”
ลั่วหานพูด “เปิดไว้เถอะ มีบรรยากาศตรุษจีน”
เกาหยิ่งจือก็พูด “ใช่แล้ว รายการตรุษจีน ทุกคนไม่ได้ดูเพราะสนุก แต่เพราะฟังเป็นเพลงพื้นหลัง”
โจวโร่หลินก็เห็นด้วย “นั่นสิ เมื่อวานฉันดูกับจิ่งอาน สุดท้ายแค่ครึ่งชั่วโมงเขาก็หลับแล้ว”
หลินซีเหวินยืดเส้นยืดสาย “ถ้าไม่ใช่เพราะในท้องฉันยังไม่ยอมออกมา ปีนี้ฉันกับหลงจื๋อจะไปที่ฝรั่งเศส ตอนนี้ตรุษจีนของประเทศจีนยังไม่เข้มข้นเท่าของต่างประเทศเลย”
เกาหยิ่งจือพูด “งั้นพวกเราไปแช่ออนเซ็น เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปแช่ออนเซ็น กลางคืนพาเด็กๆ ล่องเรือชมการแสดงดอกไม้ไฟ”
หลินซีเหวินพูด “ได้นะ ให้พี่ใหญ่บรรเลงเพลงให้พวกเรา ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนพี่ใหญ่เล่นเปียโนให้พี่สะใภ้บนเรือสำราญมาก่อน น่าอิจฉาจริงๆ!”
ลั่วหานทำเป็นไม่ได้ยิน “ล่องเรือไม่มีปัญหานะ โทรศัพท์หาท่าเรือให้เตรียมตัวก็ได้แล้ว”
“งั้นวันนี้ก็ไปกินข้าวบนเรือเถอะ พาเชฟไปด้วย ยังไงก็ทันเวลาอยู่แล้ว” หลงจื๋อชอบความครึกครื้น ตรุษจีนยิ่งยากเล่นอย่างสนุก
หลงเซียวไม่ปฏิเสธ กว่าจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน สนุกด้วยกันก็ดี
ประมาณสิบเอ็ดโมงเช้า คนกลุ่มหนึ่งเดินทางมาถึงท่าเรือเมืองจินโดยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวขนาดเล็กของหลงเซียว ขึ้นเรือสำราญที่หลงเซียววางไว้ที่ท่าเรืออย่างราบรื่น
เรือสำราญได้รับการทำความสะอาดและบำรุงรักษาอย่างสม่ำเสมอ สามารถใช้งานได้ตลอดเวลา สิ่งอำนวยความสะดวกข้างในมีให้ครบ จานผลไม้และดอกไม้เตรียมไว้ล่วงหน้า
เรือสำราญออกจากท่าเรือ ขี่สายลมแล่นเข้าอ่าว
ลั่วหานไม่ได้นั่งเรือนานมาก รับลมทะเล อากาศสดชื่นขึ้นมา
ผู้คนที่อยู่ข้างในมีชีวิตชีวากำลังเล่นโป๊กเกอร์ กินของว่าง รอกินข้าว
ลั่วหานนั่งรับลมอยู่บนดาดฟ้าเรือ
หลงเซียวมองร่างลั่วหาน เดินเข้าไป กอดเอวเธอจากด้านหลัง
“ทำไมอยู่ที่คนเดียว?”
รับรู้ถึงความอบอุ่นของผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง ลั่วหานยิ้มอย่างอ่อนโยน “รอนายมา”
หลงเซียวยิ้ม “ผมมาแล้ว มีอะไรให้รับใช่ไหมครับคุณผู้หญิง?”
ลั่วหานมองไปที่ทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ใจมีปีกงอกออกมา บินสูงและไกลกว่าเดิม “หลงเซียว เมื่อกี้มองดูลูกๆ ของเรา จู่ๆ ฉันก็นึกถึงประโยคหนึ่ง”
หลงเซียววาคางไว้บนหัวของเธอ เสียงต่ำเซ็กซี่มาก “ประโยคไหน”
“รักเดียวใจเดียว ลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคน ชั่วนิรันดร์”
หลงเซียวหันกลับไปมองภาพสนุกสนานข้างใน ในใจอบอุ่น “แต่ว่า จู่ๆ ฉันก็อยากหนีไปกับเธอ”
ลั่วหานหัวเราะ “นายไม่เสียดายลูกของเราเหรอ?”
หลงเซียวคิด “หากไม่เสียดายลูก ก็ไม่ได้หม่ามี๊ของลูก”
“พูดไร้สาระ!”
ขณะที่สองคนกำลังสวีทกัน เกาจิ่งอานก็มาขัดจังหวะ “เอ่อ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ฉันต้องขัดพวกเธอ เมื่อกี้อานอานสาดน้ำโดนบนตัวของหยางหยาง หยางหยางน่าจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ฮะ? ฉันไปดูก่อน”
ลั่วหานผละแขนของหลงเซียวออกอย่างไม่ลังเล วิ่งเข้าไป
หลงเซียว “……”
เกาจิ่งอานยิ้มเจื่อน “พี่ใหญ่……เอ่อ ฉัน……เข้าไปก่อน! นายต่อเลย ต่อ”
หลงเซียว “……”
ดังนั้น เขาอยากพาภรรยาหนีไปจริงๆ!
อาหารกลางวันแสนอร่อยพร้อมแล้ว อาหารมากกว่าสามสิบรายการวางอยู่บนโต๊ะ สี่ครอบครัวรวมตัวกัน กินพื้นที่เต็มโต๊ะอาหารฝรั่งตัวใหญ่
เกาจิ่งอานเสนอ “ตรุษจีนแบบนี้ พวกเราพูดสิ่งปรารถนากันเถอะ”
หลงจื๋อ “พรปีใหม่ของฉันคือให้ลูกคลอดออกมาอย่างราบรื่น”
ของหลินซีเหวินก็เหมือนกัน “ตั้งครรภ์ลำบากมาก แค่ต้องการคลอดออกมาโดยเร็ว แล้วก็หวังว่าลูกของเราปลอดภัยร่างกายแข็งแรง!”
ชีวิตหลังแต่งงานของเกาหยิ่งจือและหวังเค่ยก็หวานพอตัว เพียงแต่ว่าเธอยังไม่มีลูกเป็นของตัวเอง ต่อหน้าหวังเค่ยและเด็กๆ เธอก็ไม่สามารถบอกความปรารถนาของตัวเองได้ “ส่วนฉัน ก็หวังว่าเถียนเถียนและอานอานเติบโตอย่างดี ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”
หวังเค่ยพยักหน้า “ฉันก็หวังอย่างนั้น อีกอย่าง หวังว่าหยิ่งจือก็สบายดี นี่คือความปรารถนาของฉัน”
เกาจิ่งอานหมุนแก้วไวน์ “พวกนายอย่าอะไรก็เด็กๆ ได้ไหม? แล้วความหลงใหลของพวกนายล่ะ? ความเร่าร้อนของพวกนายล่ะ?”
หลงจื๋อถามอย่างดูถูก “แล้วนายล่ะ?”
เกาจิ่งอานกระแอม “ฉัน……ฉันรู้สึกว่า จริงๆ แล้วฉันกับโร่หลินก็มีลูกได้แล้ว”
“โว๊ะ! นายก็เหมือนกัน! หุบปากแล้วกินข้าวเถอะ”
เกาจิ่งอานไม่พอใจ “พี่สะใภ้ เธอล่ะ? เธออย่าบอกนะว่าหวังว่าเด็กๆ สบายดีแล้ว?”
ความปรารถนาของลั่วหาน……
ลั่วหานคิด “ความปรารถนาของฉันเป็นจริงแล้ว ตอนนี้มีความสุขมาก และพอใจมาก”
ท่าทางมีความสุขนี้ มากพอที่จะทำให้คนอิจฉาแล้ว
เกาจิ่งอานถามหลงเซียว “พี่ใหญ่ นายล่ะ? ความปรารถนาของนาย?”
ข้างๆ หลงเซียวมีชูชูนั่งอยู่ เด็กน้อยก็ใช้ดวงตากลมโตจ้องมองแด๊ดดี้ “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ หนูบอกของหนูก่อนได้ไหม?”
“ได้สิ ชูชูพูดเลย”
ชูชูพูด “ความปรารถนาของหนูก็คือ แด๊ดดี้และหม่ามี๊อยู่ด้วยกันตลอดไป!”
พ่อแม่ของพื่อนๆ ในโรงเรียนส่วนใหญ่จะหย่ากัน ชูชูหวังว่าแด๊ดดี้หม่ามี๊ของเธออยู่ด้วยกันตลอดไป!
หลงเซียวหอมแก้มเล็กของลูกสาว “ได้ ความปรารถนาของชูชูแด๊ดดี้และหม่ามี๊จะช่วยให้หนูสมหวังแน่นอน”
หลงจื๋อพูดสะเปะสะปะ “ชูชู เธอเปลี่ยนความปรารถนาเถอะ แด๊ดดี้และหม่ามี๊เธอต้องอยูด้วยกันตลอดไปแน่นอน เธออย่าเปลืองความปรารถนาเลย พูดอีกอันเถอะ”
ชูชูคิด “งั้น……หนูหวังว่าแด๊ดดี้และหม่ามี๊คลอดน้องสาวอีกหนึ่งคนให้หนูกับน้องชาย”
ลั่วหานตกใจจนน้ำพุ่ง “ชูชู หม่ามี๊ช่วยหนูไม่ได้ บ้านเรามีหนูกับน้องชายก็พอแล้ว เป็นเด็กดีนะ เด็กดี!”
เพื่อไม่ให้ลูกสาวพูดประโยคที่ตกใจอีก ลั่วหานถามลูกชาย “หยางหยาง ความปรารถนาของนายล่ะ?”
หยางหยางคิดก็ไม่คิด “เป็นพี่ชาย”
อุ๊บ
ฮ่าๆๆ!
เกาจิ่งอานหัวเราะเสียงดัง “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ เป็นที่ทราบกันดี หรือว่าพวกเธอคลอดอีกคน?”
หลงเซียวพูด “หยางหยาง ลูกที่อาสะใภ้ของนายคลอดออกมาก็เรียกนายว่าพี่ชาย”
โจวโร่หลินพูด “ใช่แล้ว หยางหยาง วันหลังฉันก็คลอดน้องชายหรือน้องสาวให้นายนะ”
หยางหยางยักไหล่ บอกว่าก็ได้ พวกท่านมีความสุขก็พอ
หลงจื๋อวนกลับมาอีกครั้ง “พี่ใหญ่ นายยังไม่ได้พูดความปรารถนาของนายเลย รีบพูดสิ”
หลงเซียวเหรอ……
ลั่วหานก็อยากรู้ว่าความปรารถนาของเขาคืออะไร
ใครจะรู้ หลงเซียวพูดนิ่งๆ “ปีหน้าอย่ามาบ้านเราแล้ว ให้พวกเราอยู่อย่างสงบ”
“ไม่ได้!”
“ไม่!”
“ไม่มีทาง!”
“no!”
เอาเถอะ ถูกปฏิเสธแล้ว
ลั่วหานยกแก้วไวน์ “ความปรารถนาพูดหมดแล้ว ชนแก้ว! ปีใหม่ สมหวังในทุกๆ เรื่อง ร่างกายแข็งแรง มีความสุข! ปีหน้าพวกเราก็ฉลองด้วยกันอีกนะ!”
เกาจิ่งอานก็ยกแก้วไวน์ “สวัสดีปีใหม่คนทั้งประเทศ! สวัสดีปีใหม่ สวัสดีปีใหม่!”
“ปีใหม่ขอให้ราบรื่น พบเจอแต่เรื่องดีๆ!”
“เฮงๆ รวยๆ สมหวังดั่งปรารถนา!”
“สวยวันสวยคืน สละโสด!”
“ปีจอเฮงๆๆ!”
“ปีหน้าก็จะฉลองด้วยกันอีก ไม่เจอไม่กลับ!”
“ไม่เจอไม่กลับ!”
ปีใหม่มาถึงแล้ว ให้เราเริ่มต้นใหม่ด้วยความหวัง พบเจอตัวเองที่ดีกว่านี้ พบเจอโลกที่ใหญ่กว่า!
