บทที่ 1155 กลับมายังเป็นวัยรุ่น
หลงเซียวยืนอยู่ที่นั่น ไม่จำเป็นต้องพูดสักประโยค สายตาที่เคร่งขรึมก็เพียงพอที่จะทำให้ลั่วหานแสดงความโปรดปรานอย่างเชื่อฟัง
“ที่รัก ทำไมนายถึงเร็วจัง?”
หลงเซียวพยักหน้า เลื่อนมือไปโอบไหล่ลั่วหาน ทำให้ร่างเล็กของเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้วพูด “ที่เธอบอกว่ามีธุระ คือเขาเหรอ?”
มือสองข้างของถังจิ้นเหยียนซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง เว้นระยะห่างกับลั่วหานอย่างเหมาะสม “หลงเซียว ถึงตอนนี้นายยังใจแคบอยู่เหรอ?”
หลงเซียวเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “สุขุมรอบคอบจึงกุมเรือหมื่นปีได้ นายว่าไง?”
ถังจิ้นเหยียนรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร จึงเห็นด้วยและยิ้ม “ใช่ ฉันไปรับซิ่วหยาเลิกงาน”
ลั่วหานได้กลิ่นของสงครามเงียบระหว่างทั้งสองแล้ว “จิ้นเหยียน นายรีบไปรับซิ่วหยา ตำรวจหญิงที่สวยขนาดนั้น อยู่ในวัดพระที่มีพระมากเนื้อน้อยทั้งวัน อย่าว่าแต่นาย ฉันยังไม่วางใจ”
ถังจิ้นเหยียนรู้ว่าเธอกำลังช่วยเขา ซาบซึ้งและส่งยิ้มให้ “ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ฉันไปแล้วนะ”
พูดจบ ถังจิ้นเหยียนเพิ่มความเร็วของฝีเท้าแล้วจากไปอย่างเร็ว
สองสามีภรรยาเดินลงตามขั้นบันไดอย่างไม่เร่งรีบ มือของลั่วหานควงแขนหลงเซียวไว้ สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาดูจริงจังเล็กน้อย จึงตั้งใจเขย่ามือ “คิดอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้หึง?”
“ฉันไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้นมั้ง?” หลงเซียวยิ้มบางๆ
ลั่วหานพยักหน้ารัวๆ แต่ปากกลับให้หน้าเขาอย่างมาก “แน่นอนว่าไม่ นายใจกว้างที่สุด แต่ว่าฉันต้องอธิบาย ฉันกับถังจิ้นเหยียนกำลังคุยเรื่องการรักษาของพ่อเขา ฉันอยากให้ลุงส้งกลับมา”
พูดถึงตรงนี้ เหมือนว่าแขนที่กำลังควงอยู่แข็ง “เธอติดต่อเขาได้แล้ว?”
ลั่วหานยักคิ้ว ทะเยอทะยาน “ยังติดต่อไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าเขาต้องกลับมาแน่นอน”
ทั้งสองทานอาหารเย็นร่วมกัน หลงเซียวให้ร้านอาหารเตรียมล่วงหน้า ถึงหน้าร้าน บริกรรออยู่แล้วด้วยความเคารพ
“คืนนี้เรากินอาหารญี่ปุ่น ได้ยินมาว่าร้านนี้ไม่เลว เธอลองชิม
หลงเซียวจับมือของลั่วหานอย่างสุภาพบุรุษ เดินเข้าไปในร้านอาหารพร้อมกับเธอ
ล็อบบี้ตกแต่งด้วยสไตล์ญี่ปุ่นแท้ๆ เสียงเพลงป๊อปญี่ปุ่นยุค 80 ที่ไพเราะและนุ่มนวลสะท้อนอยู่ในร้านอาหาร เหมือนเดินทางผ่านกาลเวลาและกลับไปสู่วัยเด็ก
เหนือความคาดหมายแต่ก็สมเหตุสมผล ร้านอาหารนอกจากพนักงานบริการแล้วก็ไม่เห็นแขกแม้แต่คนเดียว ท่านเซียวเหมาร้านอีกแล้ว
พื้นที่รับประทานอาหารสำหรับพวกเขาโดยเฉพาะ มีโต๊ะรับประทานอาหารทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสำหรับสองคน เทชาอู่หลงไว้เรียบร้อย มีดอกซากุระสดอยู่ด้านใน ทั้งสองฝั่งมีเสื่อธูปฤๅษีนุ่มๆ ด้านหลังคือพื้นหลังสไตล์ญี่ปุ่นทรงสูง ข้างบนภูเขาไฟฟูจิและดอกซากุระปักอยู่
อยู่ในนั้น เหมือนอยู่ที่ญี่ปุ่นจริงๆ
ลั่วหานนั่งลง เท้าคางมองหลงเซียว ไม่รู้ว่าเพราะช่วงนี้ยุ่งเกินไปไม่มีเวลาแลกเปลี่ยนความรู้สึกกับเขา ดูเหมือนว่าสามีของเขาหล่อขึ้น
“ที่รัก”
เธอเรียก ผู้ชายฝั่งตรงข้ามก็เงยหน้ามองเธอทันที “ทำไมเหรอ?”
“เปล่า ก็แค่อยากเรียกนาย ที่รัก”
แววตาของหลงเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และยังตอบสนองเป็นอย่างดี “หืม?”
เวลาที่เขาหืม น้ำเสียงยิ่งต่ำและเซ็กซี่ น่าฟังจนแทบจะบ้า
“วันนี้มีแค่เราสองคนกินข้าวใช่ไหม?” เหมือนหัวใจของลั่วหานมีมดน้อยกำลังปีนป่าย คันๆ
นิ้วเคลื่อนขึ้นไปบนโต๊ะอย่างไม่ได้ตั้งใจ เกี่ยวมือหลงเซียวที่วางบนโต๊ะ นิ้วเรียวแตะบนหลังมือของเขา
“อืม แค่เราสองคน ไม่ได้กินข้าวด้วยกันเงียบๆ แบบนี้มานานแล้ว ชอบไหม?” หลงเซียวก็ไม่ขยับ ให้มือของเธอทำตามอำเภอใจ
“ชอบ! เมื่อก่อนฉันไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่น แต่ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันต้องชอบแน่นอน”
ลั่วหานรับพวกซาซิมิ หอยนางรมไม่ค่อยได้ กินอาหารญี่ปุ่นน้อยมาก แต่หลังจากหลงเซียวกรอง ให้เธอกินปาท่องโก๋ทอดเธอก็สามารถกินเหมือนอยู่ในงานเลี้ยงจิ้นซื่อ
“ถ้าเธอชอบกิน วันหลังหนึ่งสัปดาห์เรามากินหนึ่งครั้งก็ได้ กินพอแล้วก็เปลี่ยนร้าน เมืองหลวงกินเบื่อแล้ว เราก็ไปเมืองปิง เมืองหนิงไห่ ประเทศจีนกินเบื่อแล้ว พวกเราก็ไปเกาหลี ญี่ปุ่น ฝรั่งเศส”
ตาของเขาพูดได้ เสียงของปากบวกกับสายตา ดูเหมือนจะไม่สำคัญว่าพูดอะไร แค่คนคนนี้ก็ทำให้ลั่วหานหลงใหลมากแล้ว
“ตามใจนายเลย!”
ทั้งสองคุยว่าอนาคตจะไปกินทั่วโลก อาหารก็ค่อยๆ มาเสิร์ฟบนโต๊ะ
ปูมัตสึบะ มะเขือพวงมิโสะทะเล ฮอกไกโดซาซิมิ เทมปุระผัดหอยทากหยก ซูชิแซลมอน น้ำซุปเนื้อปู
อาหารเย็นสำหรับสองคน หลงเซียวเตรียมอาหารหกอย่างและซุปหนึ่งอย่างไว้ล่วงหน้า จานอาหารญี่ปุ่นมีขนาดใหญ่มาก วางเต็มโต๊ะ อาหารทุกจานมีความละเอียดอ่อนและหรูหรา สดใสและน่าสนใจ น้ำซุปกำลังพอดี อาหารทุกจานเหมือนงานศิลปะ
ลั่วหานมองก็หิวแล้ว
“ดูน่ากินมาก ฉันเริ่มแล้วนะ!”
หยิกตะเกียบไม้สีขาวบริสุทธิ์ คีบซาซิมิหนึ่งแผ่น จิ้มวาซาบิเล็กน้อย กลิ่นหอมของอาหารโชยไปทั่ว ปลาช่วยลดกลิ่นฉุนของวาซาบิ วาซาบิทำให้เนื้อปลาโชยกลิ่นสด
ยังไม่กินก็อยากยกนิ้วให้เขา
ครืดๆ!
ลั่วหานยังไม่ได้กินคำแรก จู่ๆ โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็สั่น
อาหารอยู่ข้างปาก กินหรือไม่กิน?
หลงเซียวมองสีหน้าครุ่นคิดของเธอ อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ไม่รีบ กินแล้วค่อยรับ ให้เขารอ”
แต่ลั่วหานยังรู้สึกว่ารับโทรศัพท์สำคัญกว่า ถ้าเป็นกรณีฉุกเฉินในโรงพยาบาลเธออาจต้องจัดการกับมัน
จริงๆ แล้วหลงเซียวไม่หวังให้เธอรับโทรศัพท์ รับโทรศัพท์บนโต๊ะอาหาร แปดเก้าไม่ห่างสิบ อาหารมื้อดีอาจจะไม่ได้กินดีๆ แล้ว
ลั่วหานเปิดโทรศัพท์มือถือ มองเห็นชื่อที่อยู่บนหน้าจอ เกือบจะสำลัก!
“ที่รัก!”
ลั่วหานยื่นโทรศัพท์มือถือให้หลงเซียว ให้เขาดูชื่อบนหน้าจอ เห็นได้ชัดว่าอีกคนก็ตกใจ
เห็นได้ชัดว่าคุณภาพทางจิตใจของหลงเซียวนั้นดีกว่าลั่วหานมาก ตกใจเพียงครู่เดียวก็กลับคืนสู่สภาพปกติ “ดูเหมือนว่าวิธีของเธอได้ผลแล้ว ฟังดูเขาพูดอะไร”
ลั่วหานรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง มือกำลังสั่น
“ฮัลโหล”
ดูเหมือนว่าสองปีที่ผ่านมาเป็นเพียงเมฆล่องลอย พวกเขาแค่ไม่ได้เจอกันในช่วงสุดสัปดาห์ หรือเขาแค่ไปรับลมที่ทะเลสองวัน
“ฮัลโหล”
ส้งชิงเซวี๋ยนตอบสนองชั่ววินาที ทักทายลั่วหานด้วยน้ำเสียงเดียวกัน
แต่อีกฝั่งมองไม่เห็น ลั่วหานได้ยินเขาพูดฮัลโหล น้ำตายังคลอเบ้าตาอย่างช่วยไม่ได้
คนคนนี้……คนคนนี้ ทำไมน่าโมโหจริงๆ!
หลงเซียวเห็นลั่วหานร้องไห้ เดินอ้อมโต๊ะ กอดไหลเธอไว้ ปลอบเบาๆ
ลั่วหานบีบจมูกตัวเอง ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกเสียง “ตาเฒ่าน้อย กินข้าวหรือยัง?”
“รอเธอเลี้ยงข้าวฉันอยู่ เตรียมของอะไรอร่อยไว้ ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เป็นของอร่อยทั้งหมดเลย รีบมา ดึกเกินพวกเราไม่รอคุณแล้วนะ จะกินให้หมดเลย” ลั่วหานขู่เขาเหมือนเด็กกำลังอ้อนผู้ใหญ่
“เดี๋ยวฉันก็ถึงแล้ว! เหลือให้ฉันด้วย!”
ส้งชิงเซวี๋ยนเร็วกว่าที่คิดไว้ ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที
ลั่วหานและหลงเซียวนั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน ตรงข้ามวางเสื่อธูปฤๅษีไว้เรียบร้อย ทั้งสองมองทางเข้าอย่างไม่กะพริบตา ตั้งแต่ได้ยินเสียงฝีเท้า ก็ไม่เคลื่อนสายตาไปไหน
ส้งชิงเซวี๋ยนเพิ่มความกล้า ให้เวลาจัดการอารมณ์ตัวเองหนึ่งนาที
มือของลั่วหาน ดึงนิ้วของหลงเซียว จับไว้แน่นๆ
ยังคงเป็นร่างที่คุ้นเคย เช่นเดียวกับชุดของส้งชิงเซวี๋ยนเมื่อเขามาถึงโรงพยาบาลหวาเซี่ยครั้งแรก เขาสวมชุดฤดูร้อน ผมสีเทา ไว้เคราสีเทา สวมแว่นสายตา มือสองข้างวางไว้ด้านหลัง เหมือนคนเก่งที่ไม่ธรรมดา
มองเห็นส้งชิงเซวี๋ยน ลั่วหานกัดริมฝีปาก โบกมือให้เขาแล้วพูด “นี่ ตาแก่ อาหารเย็นหมดแล้ว รีบมากิน”
ขณะนั้น จู่ๆ เธอก็นึกถึงประโยคหนึ่ง: ให้คุณหนีไปครึ่งชีวิต กลับมายังเป็นวัยรุ่น
