บทที่ 1180 (ตอนจบ11) เคยใช้ทั้งชีวิตเพื่อความรัก
หลงเจ๋อพยุงไหล่เธอเอาไว้ กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน “ซีเหวิน ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ไม่กลัว ไม่กลัวนะ”
หลินซีเหวินหลับตาลง น้ำตาหลั่งริน ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา สองมือของเธอสั่นเทา เท้าที่บวมหลังจากตั้งครรภ์แทบยืนไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะมีหลงเจ๋อกอดเอาไว้ เธอคงล้มลงไปกองกับพื้น
“แดดดี๊…”
น้ำเสียงแห้งผากเปล่งออกมาเบาๆ
หลงเจ๋อเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ ทว่าไม่ว่าจะเช็ดยังไงมันก็ไม่แห้ง “ซีเหวิน เราเข้าไปกันเถอะ”
คุณนายหลินกลับไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรมาก เธอสูดหายใจเข้าลึกไม่กี่ครั้ง ดวงตาเปียกชื้น แต่ไม่ได้ร้องไห้หนักอะไร เธอสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ หรือบางทีเธออาจจะไม่ได้เจ็บปวดอะไรขนาดนั้น
ครอบครัวเข้าไปบอกลา คนนอกนั้นได้แต่เฝ้ารออยู่ด้านนอก ไม่เข้าไปรบกวน
ส้งชิงเซวี๋ยนถอนหายใจ “ชาตินี้เป็นแบบนี้ ใครจะไปคิด”
ถังจงรุ่ยยกมือขึ้นสัมผัสดวงตา มือเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เขาสูดน้ำมูก น้ำเสียงขึ้นจมูก “เดิมชีวิตก็เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ใครก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะไปตายอยู่ที่ไหน ตายยังไง แต่ยังไงก็หลีกหนีไม่พ้น”
ส้งชิงเซวี๋ยนตบไหล่เพื่อนเก่า หยอกล้อ “ไม่คิดเลย สุดท้ายจะเหลือคนแก่อย่างเราแค่สองคน คนแก่อย่างเราสองคน ต่อไปนี้มาพึ่งพาอาศัยกันเถอะ”
ถังจงรุ่ยเอ่ย “ฉันเหรอ ฉันไม่รู้ว่าชีวิตฉันจะอยู่ถึงวันนั้นหรือเปล่า”
“มีฉันอยู่ นายไม่ตายง่ายๆ หรอก ถ้านายตาย คนแก่อย่างฉันจะไปดื่มชากับใคร เรื่องราวเก่าก่อนของเรา จะไปคุยกับใครได้” ส้งชิงเซวี๋ยนกดไหล่ของเขา ไม่ยอมปล่อย
ลั่วหานยื่นฟังอยู่ข้างๆ ขอบตาแดงขึ้นมา น้ำตาอุ่นไหลออกมา
ส้งชิงเซวี๋ยนพูดถูก หากไม่มีใครมาคุยถึงอดีตที่ผ่านมาด้วยกันได้ แบบนั้นคงเหงาไม่น้อย
คนหนึ่งตายไปแล้ว ยังมีเรื่องให้คนข้างหลังได้เอ่ยถึง มีชื่อและเรื่องราวให้ได้กล่าวถึงเป็นครั้งคราว แต่ถ้าคนที่รู้เรื่องราว กลับจากไปหมด เหลือไว้เพียงคนเดียว คงน่าสงสารมากใช่ไหม
ตอนที่หลงเซียวรีบมาถึงโรงพยาบาลก็เป็นเวลาตีสองกว่าๆ เข้าไปแล้ว ความเป็นตายของหลินเหว่ยเย่ หลงเซียวราวกับไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ
ลั่วหานมองเห็นหลงเซียว คว้ามือของเขาเอาไว้ด้วยความเหนื่อยล้า หัวเราะขมขื่น “คุณมาแล้ว ถ้าคุณไม่มา ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องทำยังไงต่อไปแล้ว”
เดิมทีก็เป็นเวรปกติ ลงเวรแล้วจะได้กลับบ้าน แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
หลงเซียวเป็นห่วงเธอ ยิ่งโทษตัวเอง “ขอโทษนะ ผมพึ่งรู้ข่าว มาสายแล้ว”
“ไม่สายหรอกค่ะ คุณมาแล้วดีกว่าอะไรทั้งนั้น จริงสิ เมื่อสักครู่ลุงส้งกับลุงถังมา พึ่งกลับไปค่ะ”
ลั่วหานเป็นแพทย์ของหลินเหว่ยเย่ ยังไปไหนไม่ได้
คิดแล้วก็น่าสงสาร เธอกลายมาเป็นหมอรักษาหลินเหว่ยเย่
หลงเซียวเชยคางเธอขึ้น มองเห็นความเหนื่อยล้าในดวงตาของเธอยิ่งทำให้เขาเป็นทุกข์ “ไม่ต้องคิดอะไรมาก เขาก็แค่คนไข้รายหนึ่ง คุณก็แค่หมอทั่วไป ไม่ต้องรู้สึกอะไรอย่างอื่น”
ลั่วหานเบ้ปาก “เป็นไปได้ยังไงคะ คุณดูสิ เสี่ยวเจ๋อกับซีเหวินเป็นแบบนั้นแล้ว”
“แบบนั้นแล้วยังไง เรื่องอื่น มันไม่ได้สำคัญเท่าคุณ ไม่ต้องดูแล้ว”
หลงเซียวใช้อำนาจบังคับสายตาของลั่วหานให้หันมาหยุดอยู่ที่เขา ออกคำสั่ง “ผมอยู่ตรงนี้ คุณยังมีเวลาไปมองคนอื่นอีกเหรอ หืม”
ลั่วหานจะร้องไห้ก็ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก วิธีการปลอบคนอื่นของหลงเซียวนี่หลากหลายเหลือเกิน แต่มันได้ผล
คุณนายหลิน หลินซีเหวินและหลงเจ๋อยังคงอยู่ด้านใน เกือบหกโมงเช้าหลินเหว่ยเย่ก็สิ้นใจแล้ว
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับภรรยาและลูกสาว
ความเสียดายและเสียใจได้ฝังลึกไปกับหลุมศพ ไม่มีใครรู้ว่าเขากลับใจได้หรือไม่ และไม่มีใครรู้ว่าตอนที่เขาฆ่าตัวตายนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่
แน่นอน หลงเซียวเองก็ไม่เคยได้ยินเขาบอกว่าขอโทษด้วยตัวเขาเองเลยสักครั้ง
บางที รอจนถึงชาติหน้า ถ้าพวกเขาได้เจอกันอีก คงจะได้มานั่งคุยกันจริงๆ จังๆ หรือเปล่า
เจ็ดโมงเช้า ร่างของหลินเหว่ยเย่ถูกเข็นเข้าห้องดับจิต หลงเจ๋อดูแลหลินซีเหวิน เรื่องหลังจากนั้นของหลินเหว่ยเย่มีหลงเซียวเป็นคนจัดการ
ยุ่งจนถึงแปดโมง เวรดึกของลั่วหานจบแล้ว โรงพยาบาลค่อยๆ สงบลง
นั่งอยู่บนรถของหลงเซียว ลั่วหานพิงเบาะด้วยความเหนื่อยล้า หลับตาลง “หลงเซียว คุณว่า คนจะมีชาติหน้าไหมคะ”
หลงเซียวตั้งใจขับรถ ไม่ได้นอนมาทั้งคืน สติเขายังดีอยู่ แต่ก็ไม่กล้าประมาท โดยเฉพาะตอนเช้ามีรถจำนวนมาก “หืม ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”
ลั่วหานยกมือพาดไปที่เอวเขา ขยับเข้าใกล้ สูดกลิ่นหอมบนตัวของเขา เอ่ยเสียงเบา “ฉันกำลังคิดว่า อาจจะมีสักวันที่เราต้องบอกลากันแบบนั้น แบบนั้น เราจะได้เจอกันอีกไหม”
การจากไปหลายพันลี้ หลังจากจากกันไปแล้วล่ะ คนคนนี้ก็จะกลายเป็นอดีตไปแล้วงั้นเหรอ
จะมีคนจำได้ไหม
ยังมีคนคิดถึงไหม
ชื่อนี้จะไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้วหรือเปล่า
หลายปีหลังจากนั้น ใครจะจำได้บ้างว่าเคยมีผู้หญิงที่ชื่อฉู่ลั่วหาน ผู้ชายที่ชื่อหลงเซียว
หลงเซียวรู้ว่าวันนี้เธอถูกกระตุ้นความรู้สึกหลายอย่าง จึงได้โศกเศร้าเป็นพิเศษ จึงจูบลงไปบนเส้นผมของเธอ “ถึงคนอื่นจะจำไม่ได้ ผมจำได้แน่นอน ถึงแม้ผมจะแก่จนเลอะเลือนจำอะไรไม่ค่อยได้ อย่างน้อยเราก็เคยมีกันและกัน นี่สำคัญกว่าสิ่งอื่นได้ทั้งนั้น”
ใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักใครสักคน จะตราตรึงอยู่ในใจไม่จางหาย ถึงตายก็จะมีเธอตลอดไป
เพียงแค่เรียกเบาๆ แม้นอนอยู่ในหลุมฝังศพ วิญญาณก็จะตื่นขึ้นมา
ลั่วหานยิ้มออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ส่ายหน้า สูบเอาความอบอุ่นอ่อนโยนจากเขา “ดังนั้น ตอนที่อยู่ด้วยกันก็ต้องมีความสุข ไม่ทำร้าย ไม่เข้าใจผิด”
“ครับ ผมสัญญา”
รักคุณจริงจัง ด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ของผม ทั้งหมดที่ผมมี
สัญญากับคุณ
รถขับออกไปอย่างนุ่มนวล ลั่วหานพิงพนักเบาะเข้าสู่ห้วงนิทรา
โทรศัพท์ของหลงเซียวสั่นขึ้น เขาเปิดหูฟังบลูทูธ รับสาย “ว่า”
ฝั่งนั้นมีเสียงตื่นเต้นของเจมส์ส่งมา “หลงเซียว คนที่คุณต้องการผมพามาแล้ว อีกสิบชั่วโมงเราจะไปถึงสนามบินนานาชาติจิงตู บอกคุณไว้ก่อน ครั้งนี้ผมลงแรงไปเยอะมากจริงๆ คุณต้องดีกับผมหน่อยนะ”
น้ำเสียงทวงบุญคุณนั้นยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
หลงเซียวขมวดคิ้วมุ่น “นายต้องการให้ฉันดีกับนายยังไง”
เจมส์ถูกถามกลับจนงง แต่สมองพลันนึกอะไรดีๆ ออก “หลงเซียว Leoยังไม่มีพ่อบุญธรรมใช่ไหม ผมอยากเป็นพ่อบุญธรรมของLeo”
“อย่าแม้แต่จะคิด”
ข้อเสนออะไรบ้าๆ เขาไม่ตกลงแน่นอน ให้เขาเป็นพ่อบุญธรรมของLeoงั้นเหรอ คิดได้ยังไง
เจมส์เบ้ปาก “ผมไม่ดีตรงไหน ผมรักเด็กมาก ผมเป็นพ่อบุญธรรมที่ดีได้”
หลงเซียวย่นจมูก “นายลองเป็นพ่อแท้ๆ ที่ดีก่อน ความรักจริงๆ ก็ยังไม่เคยมีสักครั้ง ยังจะอยากเป็นพ่อบุญธรรมอีก”
“เหอะ ใครบอกกัน ผมจะหาให้ดู”
หลงเซียวไม่ได้ใส่ใจกับชีวิตของเขา กดวางสายทันที
โฉหวั่นชิงจะกลับประเทศแล้ว อย่างน้อยหลงถิงก็มีผู้หญิงที่รักเขาจริงๆ อยู่เคียงข้าง เพียงแต่รู้ว่าตอนนี้โฉหวั่นชิงรู้สึกยังไง
หญิงสาวข้างๆ นั้นหลับสนิท เธอคงจะเหนื่อยมากจริงๆ
นอนเถอะ นอนหลับให้สบาย ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อไหร่ โลกก็จะสะอาดแล้ว
