บทที่ 1183 [ตอนจบ14] ทารกคลอดก่อนกำหนด
“ฉันเป็นพ่อของนาย ฉันไม่ไปใครไป” ตู้เฉิงเย่พูดยิ้มๆ
เหมือนตู้หลิงเซวียนโดนตบหน้า “ขอโทษครับ”
“ถ้ารู้สึกผิดจริงๆ ก็รีบหาย ฉันแค่กลับไปดูสถานการณ์ ไม่กลับไปบริหารจริงๆ ฉันว่างจนชินแล้ว ไม่อยากคิดมากแม้แต่นิด” แม้ปากเขาจะพูดแบบนี้ จริงๆ แล้วตู้หลิงเซวียนเข้าใจได้ เขาไม่เคยทิ้งบริษัทจริงๆ
“ขอบคุณครับแด๊ดดี้ ผมสัญญา”
“แล้วก็ ฝั่งเจิ้งซิน ความคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
เจิ้งซินตั้งครรภ์ ตู้หลิงเซวียนประกันตัวให้เธอ ตอนนี้กำลังดำเนินการ
“สองวันนี้ ผมกำลังติดต่อกับทางตำรวจ”
ทำตามขั้นตอนปกติ น่าจะเป็นพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ ทนายความของตู้หลิงเซวียนเป็นตัวแทนอย่างเต็มที่ ถ้ามีความคืบหน้าจะบอกเขาทันที
“ดี ลูกของตระกูลตู้ จะต้องได้รับความเท่าเทียม แล้วก็ ไม่ว่ายังไงนายกับเจิ้งซินก็เป็นสามีภรรยากัน ควรทำยังไงนายรู้”
ความหมายนั้นกำลังบอกตู้หลิงเซวียนว่า ในเมื่อนายแต่งงานกับเธอ ไม่ว่าตอนนั้นเพื่ออะไร ตอนนี้ก็ต้องรับผิดชอบ รับผิดชอบเหมือนผู้ชายคนหนึ่ง!
“ครับ แด๊ดดี้ ผมรู้ว่าควรทำอย่างไร”
ตู้เฉิงเย่เดินออกจากห้องทำงาน ผู้ช่วยตามออกไป “ท่านจะกลับอเมริกาตอนนี้เหรอครับ?”
“จองตั๋วเครื่องบินรอบห้าโมงเย็น เตรียมรถ ฉันไปMBKสักครู่”
ผู้ช่วยชะงัก แล้วดึงสติกลับมา “ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้เลย”
ท่านประธานจะร่วมมือกับMBK เขาต้องรักษาหน้าไม่คุยกับหลงเซียว ท่านปู่ไปเจอหลงเซียวแทนเขา ช่วยรักษาหน้าของท่านประธาน ยังสามารถช่วยให้บริษัทฟื้นตัวจากความสูญเสียได้
สมแล้วที่ท่านปู่เป็นมือเก่า!
……
โทรศัพท์มือถือของตู้หลิงเซวียนดังขึ้น พยาบาลส่งมือถือให้เขา เผลอเห็นชื่อที่บันทึกไว้ มาจากทางตำรวจ
พยาบาลออกจากห้องอย่างรู้ตัวเอง แต่ในสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“สวัสดีครับ คุณตำรวจเจิ้ง”
ตัวเจิ้งซิ่วหยาอยู่ที่เรือนจำ ตรงข้ามมีทนายความของตู้หลิงเซวียนนั่งอยู่
“คุณตู้ คุณมีความคิดที่จะหย่ากับคุณเจิ้งใช่ไหม?”
เรื่องนี้สำคัญมาก เธอต้องถามให้แน่ใจก่อนที่เจิ้งซินจะออกไป
ตู้หลิงเซวียนขมวดคิ้ว “ทำไมคุณตำรวจเจิ้งถึงถามแบบนี้?”
“เพื่อรับรองผลประโยชน์ของเจิ้งซิน เราจำเป็นต้องพิจารณาว่าคุณจะรักษาความสัมพันธ์สามีภรรยาไว้ได้หรือไม่ในขณะที่เธออยู่ระหว่างการประกันตัว”
หากความสัมพันธ์สามีภรรยาขาดหายไประหว่างคนทั้งสอง ทางตำรวจไม่สะดวกในการดำเนินการ
ความสัมพันธ์สามีภรรยา……
เขาเคยคิดจะหย่า แต่ตอนนี้……
“เธอเป็นภรรยาของผม อดีต ปัจจุบัน อนาคต ก็เป็น ระหว่างเราจะไม่มีการหย่า อย่างน้อยในระหว่างที่เธอถูกตัดสินความสัมพันธ์สามีภรรยาของเราจะไม่พังทลาย” ตู้หลิงเซวียนตอบอย่างแน่นอน
“งั้นก็ดี งั้นข้อตกลงการหย่าร้างที่คุณมอบหมายให้ทนายความของคุณจัดทำขึ้น ถือเป็นโมฆะใช่ไหม?”
ฝั่งเจิ้งซิ่วหยาตรวจสอบได้ละเอียดมาก ขุดลึกลงไปในก้นเก่าจำนวนมาก
ตู้หลิงเซวียนยิ้มอย่างลำบาก “ตำรวจของจีนเก่งกว่าที่ผมคิดไว้ แบบนี้ยังตรวจสอบพบ คุณบอกทนายของผมโดยตรง ข้อตกลงการหย่าร้างถือเป็นโมฆะ นอกจากนี้สามารถทำสัญญาใหม่ ผมจะไม่มีวันฟ้องหย่า”
เจิ้งซิ่วหยายิ้มแล้วพูด “คุณฟ้องหย่าระหว่างเธอตั้งครรภ์ก็ไม่มีผล แต่เขียนสัญญาข้อตกลงไว้จะดีที่สุด รอจนกว่าข้อตกลงของคุณจะถูกร่างขึ้น ฝั่งฉันก็ปล่อยทันที ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
ตู้หลิงเซวียนสังเกตถึง เจิ้งซิ่วหยาได้ก้าวข้ามขอบเขตการทำงานของตำรวจ เธอกำลังตั้งคำถามกับเขา
“ไม่มีปัญหา”
เจิ้งซิ่วหยาเก็บโทรศัพท์ จับมือกับทนายความ “ขอบคุณความร่วมมือของคุณ!”
ตาของทนายความกระตุก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณตำรวจเจิ้งเป็นตัวละครที่เก่งมาก ขนาดผมยังตกหลุมของคุณ แต่ว่าผมก็ต้องขอบคุณคุณ คุณใส่ใจและคิดแทนคุณนายตู้มาก ทำงานสุดความสามารถ!”
เจิ้งซิ่วหยายิ้ม “ไม่เป็นไร”
ส่งทนายความเสร็จ เจิ้งซิ่วหยาดื่มน้ำหนึ่งแก้วใหญ่ ปล่อยวางสมองให้โล่ง แล้วไปเยี่ยมเจิ้งซินที่เรือนจำ
เจิ้งซินนั่งอยู่บนขอบเตียง ไม่รู้กำลังคิดอะไร แววตาว่างเปล่าเล็กน้อย
“เธอยังดีไหม?”
ได้ยิน เจิ้งซินเงยหน้า แล้วมองไปที่อื่น “ถ้าเธอมาเพื่อเยาะเย้ยฉัน งั้นก็ไม่ต้องแล้ว ฉันมาถึงจุดนี้ ฉันสมน้ำหน้าตัวเอง”
เจิ้งซิ่วหยากระตุกมุมปาก กอดอก “พูดตามตรง ฉันไม่อยากยอมรับจริงๆ ว่าเธอมีสายเลือดเดียวกับฉัน”
เจิ้งซินเฮอะ เสียงเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน “หลายปีมานี้ การกระทำของเธอก็พิสูจน์แล้วไม่ใช่เหรอ? แม้แต่ประตูของตระกูลเจิ้งเธอยังไม่เคยเข้า ไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อ”
เจิ้งซิ่วหยายิ้มเย็น เจ็บใจเล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้เล็กน้อย “ถ้าเลือกได้ นามสกุลนี้ฉันยังไม่อยากได้ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นแม่ฉันสับสน คิดว่าพ่อเธอจะพาพวกเรากลับไป ก็ไม่ให้ฉันนามสกุลเดียวกับเขา!”
เจิ้งซินเงยหน้า สบตากับเธอ “เฮอะๆ ต่อมาแม่ของเธอก็แต่งงานและมีชีวิตที่มีความสุขไม่ใช่เหรอ? แล้วก็ เธอกล้าพูดว่าเธอไม่เคยใช้เงินของพ่อฉัน?”
เจิ้งซิ่วหยายักไหล่ “พูดตรงๆ หลังจากที่ฉันรู้ว่าเขาทุจริต ฉันอยากเอาเงินของเขาเปลี่ยนเป็นเหล็กแล้วโยนกลับไป! แต่ว่า ต้องขอบคุณที่เขาให้เงินฉัน ให้ฉันได้ไปเรียนต่างประเทศ ยังได้เป็นตำรวจ ฉะนั้น……ฉันถึงมีโอกาสนำเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม”
เจิ้งซินไม่พูด
“โชคดี ฉันไม่ได้โตตามพ่อที่ดีของเธอ ไม่งั้นอาจกลายเป็นผีได้ แม่ฉันเลี้ยงฉันได้ดี ชอบธรรมและเที่ยงธรรม!”
ดวงตาของเจิ้งซินลุกเป็นไฟ แต่ไม่ดับก็ไม่ได้ เธอพูดถูก
“เอาเถอะ ฉันได้ขอสัญญาจากตู้หลิงเซวียนว่าจะไม่หย่ากับเธอแทนเธอแล้ว หลังจากออกไปก็เป็นคนดี อ้อ ใช่ เธอจะกลับมาอีก งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ คลอดลูก ส่วนพ่อของเธอ ชีวิตนี้ก็ออกไปไม่ได้แล้ว”
อารมณ์ของเจิ้งซิ่วหยาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่นิด
คนตรงหน้า นอกจากมีพ่อเดียวกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรอีกเลย
ส่วนพ่อของพวกเธอ เฮอะๆ ……เธอมองว่าเขาตายตั้งนานแล้ว
เจิ้งซินกลับรู้สึกตกใจ “เธอช่วยฉัน……”
“อย่ารีบขอบคุณฉัน ฉันไม่หวังให้เธอขอบคุณ หลังจากนี้ ทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าต่อ ระหว่างเราเป็นแค่นักโทษกับตำรวจทั่วไป ไม่มีมากกว่านี้!”
พูดจบ เจิ้งซิ่วหยาเดินออกจากเรือนจำโดยไม่แม้แต่หันมา
ถ้าไม่ใช่เพราะเจิ้งซินเดินมาถึงจุดนี้ เธอไม่มีทางมาให้หล่อนก่อนแน่นอน และจะไม่ช่วยหล่อนต่อสู้เพื่อสิทธิ์ใดๆ!
ถ้าได้ ความลับบางเรื่องฝังไว้ในใจดีที่สุด แต่ใครจะรู้ ก็เพราะมีเรื่องบางเรื่อง ทำให้เธอต้องเผชิญกับมันอย่างน่าขยะแขยง
แต่ก็ไม่สำคัญแล้ว ชีวิตคือถนนทางเดียว ไม่มีทางย้อนกลับได้!
ออกจากเรือนจำ เจิ้งซิ่วหยามองแดงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ โทรศัพท์หาถังจิ้นเหยียน เธออยากอ้อน ดีที่สุดคืออยู่ในอ้อมกอดเขา เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
“ที่รัก ฉันหิวแล้ว อยากกินข้าวอบหม้อดินที่ถนนเฟิ่งหมิง เราไปกินด้วยกันเถอะ!”
อีกฝั่ง เสียงนุ่มนวลเหมือนอ้อมกอด “เธออยู่ที่ไหน? ฉันไปรับเธอ”
ทันใดนั้น ขอบตาของเจิ้งซิ่วหยาเปียกร้อน “ฉันอยู่ที่ที่ไม่ค่อยโชคดี รอฉันไปหานาย!”
……
งานศพของหลินเหว่ยเย่ธรรมดามาก คนที่มามีเพียงคนที่สนิท คนที่เมื่อก่อนหลินเหว่ยเย่เคยร่วมงานด้วยมาเพียงสักครู่เท่านั้น
คุณนายหลินถือร่มสีดำด้วยมือข้างหนึ่ง สวมแว่นสีดำ ชุดกระโปรงสีดำง่ายๆ ข้างๆ เธอมีหลินซีเหวินที่สวมชุดสีดำเหมือนกัน
หลงจื๋อกางร่มให้หลินซีเหวิน ทั้งสามคนยืนอยู่หน้าสุดหลุมศพ
สายลมในฤดูร้อน พัดผมยาวและกระโปรง สุสานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยความหดหู่และความเศร้า
คุณนายหลินกล่าวอย่างโศกเศร้า “คนไป ชาก็เย็น”
ขอบตาของหลินซีเหวินเจ็บแผล็บ ตั้งครรภ์ ต้องห้ามร้องไห้ แต่พ่อจากไป เธอไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดที่แผดเผาได้ ทนแล้วทนอีก กลั้นแล้วกลั้นอีก ยังคงซ่อนความเศร้าในใจไม่ได้
ชีวิตก็เหมือนกับเมฆที่มองผ่าน เมฆเปลี่ยน เก็บอะไรไว้ไม่ได้
“แม้ว่าเขาจะทำผิดเยอะมาก แต่เขาเป็นพ่อที่ดี” คุณนายหลินนิ่งไปสักครู่ มองลูกสาวแล้วพูด
หลินซีเหวินร้องไห้เหมือนฝนตกทันที ร้องจนไม่มีเสียง
เธอรู้ เขาเป็นพ่อที่ดี ไม่ว่าข้างนอกจะมีลมฝนและความมืดแค่ไหน เขาก็เหลือแสงแดดและความอบอุ่นเสมอ เริ่มต้นจากจุดนี้เพียงอย่างเดียว เธอไม่ควรโทษเขา ยิ่งไม่ควรโกรธเขา
หลงจื๋อโอบเธอ ดันหัวเธอพิงกับอกของเขา ลูบเบาๆ “พ่อเลือกจากไปด้วยวิธีแบบนี้ ก็เพื่อหวังไม่ให้พวกเธอทุกข์เพื่อเขา กับซีเหวิน เขาเป็นพ่อที่ดี กับแม่ เขาเป็นสามีที่ดี เพียงแค่เขาเดินผิดทาง ตอนนี้คนไปแล้ว เรื่องมากขนาดไหนก็ควรได้รับอภัย”
คุณนายหลินถอนหายใจ “ใช่ คนไม่อยู่แล้ว ยังคิดอะไร? ไม่พูดแล้ว”
ลั่วหานและหลงเซียวยืนอยู่ข้างนอก ท่าทางของทั้งสองตึงเครียด ไม่มีใครพูด
หลงเซียวจับมือของลั่วหาน ใช้ร่มสีดำบังหัวของเธอ ลั่วหานเอียงหัวมองเขา
สีหน้าของหลินซีเหวินซีดอย่างกะทันหัน นิ้วสั่นๆ ลูบท้องของตัวเอง ความเจ็บปวดจากการเจาะทะลุเข้าไปในช่องท้องส่วนล่างอย่างกะทันหัน
“อ๊า……”
หลงจื๋อและคุณนายหลินมองเขา “ซีเหวิน เป็นอะไร?”
คุณนายหลินทิ้งร่ม จับท้องใหญ่ของลูกสาว “จะคลอดแล้วหรือเปล่า? ซีเหวิน อย่ากลัว เธออย่ากลัว—เสี่ยวจื๋อ ขับรถ! น่าจะใกล้คลอดแล้ว!”
“ผม……ครับ!! ซีเหวิน อย่ากลัวๆ ฉันไปขับรถ พวกเราไปโรงพยาบาล!” หลงจื๋อหลงทิศไปชั่วขณะ ดีที่รู้ตัวถึงสถานการณ์ตอนนี้ ตะโกนบอกคนขับรถ “ขับรถ! เร็ว!”
หลินซีเหวินทนความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาสีเลือดภายในไม่กี่วินาที เธอหายใจคำใหญ่ๆ พยายามนึกถึงประสบการณ์ที่ได้รับทางสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา นิ้วมือจับแขนเสื้อสูทของหลงจื๋อแน่น “หลงจื๋อ……ฉัน……”
เจ็บมาก!
“ไม่ต้องพูด อย่าเพิ่งพูด เด็กดี พวกเราไปโรงพยาบาล!” หลงจื๋อเอียงตัวกอดหลินซีเหวินไว้ ก้าวใหญ่ๆ วิ่งไปที่จอดรถ
ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนถึงจะครบกำหนด หรือเพราะช่วงนี้ท่าทางของเธอแย่ ทำให้เด็กคลอดก่อนกำหนด
คุณนายหลินก็วิ่งตามไป นี่คือลูกคนแรกของลูกสาว ต้องกลัวและตื่นเต้นมากแน่ๆ คุณนายหลินไม่สามารถสนใจคนที่จากไปด้วยความเศร้าโศกได้ มีแต่จะดูแลลูกสาว
“ซีเหวิน ฟังหม่ามี๊นะ สูดหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนคลายตัวเอง ไม่กลัว พวกเราอยู่กับเธอ…….”
ลั่วหานได้ยินหลงจื๋อเรียกคน ยัดกระเป๋าใส่หลงเซียวแล้ววิ่งตามไป “จะคลอดแล้วใช่ไหม? ฉันขึ้นรถกับเธอ”
หลินซีเหวินกัดปากแน่น “พี่ลั่วลั่ว……ฉัน……กลัวมาก……”
ลั่วหานจับมือเธอแน่น นิ้วของเธอเย็น “ไม่ต้องกลัว! ฉันคลอดตั้งสองคน ไม่มีอะไรน่ากลัว เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว เชื่อฉัน!”
