บทที่ 1181 [ตอนจบ12] แด๊ดดี้ของหนูจนมาก
เที่ยวบินมาถึงสนามบินนานาชาติเมืองหลวง คนที่ต้อนรับโฉหวั่นชิงไม่ใช่หลงจื๋อ แต่เป็นผู้ช่วยของหลงจื๋อ
ผู้ช่วยมองเห็นโฉหวั่นชิง ต้อนรับอย่างระมัดระวัง ไม่ได้บอกเธอเรื่องที่หลินเหว่ยเย่เสียชีวิต
เรื่องที่ไม่ควรพูด เขาจะไม่พูดมากแม้แต่คำเดียว
โฉหวั่นชิงก็ไม่ได้ถาม บนท้องถนนเหมือนว่าจะได้ยิน จางหย่งและคนอื่นๆๆ พูดคุยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในประเทศจีน ดูเหมือนว่าจะพูดถึงการฆ่าตัวตายของหลินเหว่ยเย่ ดูเหมือนว่าหลงจื๋อกำลังยุ่งอยู่กับงานศพของหลินเหว่ยเย่
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหลินเหว่ยเย่จะฆ่าตัวตาย
เทียบกับพวกนี้ สิ่งที่โฉหวั่นชิงให้ความสำคัญคือ เธอเหยียบบนแผ่นดินของประเทศจีนอีกครั้ง กลับมาเมืองหลวงที่แสนจะคิดถึง แม้แต่เธอฝันยังอยากกลับมาที่นี่ กลับบ้าน
เร่ร่อนมาหลายสิบปี บ้านสำหรับเธอก็แค่ห้องเปล่า ตลอดหลายปีแห่งความเงียบเหงา กลัวว่าจะไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอรอดชีวิตจากค่ำคืนอันยาวนานนับไม่ถ้วนได้อย่างไร
หลงจื๋อไม่เข้าใจเธอ โทษเธอเห็นแก่ตัว โทษเธอใจร้าย แต่ในสภาพแวดล้อมของเธอ “ใจดี” คำสองคำฟุ่มเฟือยเกินไป อย่างน้อยเธอทำไม่ได้จริงๆ
ช่างเถอะ ตอนนี้ได้กลายเป็นอดีต หลังจากนี้จะไม่อยู่ในความกังวลใจอีกแล้ว
คิดถึงตรงนี้ โฉหวั่นชิงจัดการอารมณ์ เตรียมตัวไปพบลูกชาย แล้วก็……ผู้ชายที่เธอไม่เคยปล่อยวางมาตลอดหลายปีมานี้
จางหย่งและอิสซามีความสุขและผ่อนคลายมาก สองคนสนิทสนมกันเหมือนเด็กทารกที่ตัวติดกัน จับมือกันตลอดแค่หนึ่งนาทียังไม่อยากปล่อย
“ที่รัก เราอยู่ที่จีนสักสี่ห้าวันไหม? ยังไงบ้านของเจ้านายก็ใหญ่ พวกเราอยู่ได้!” จางหย่งอดกลั้นความคิดนี้มานานแล้ว เขาอยากไปอาศัยที่รีสอร์ทหยีจิ่ง สามารถเล่นกับชูชูและหยางหยางพอดี เด็กน้อยทั้งสองน่ารักเอามากๆ
อิสซาขมวดคิ้ว นิ้วมือจิ้มที่หน้าผากเขาแรงๆ “เจ้านายอะไร? สถานะของนายตอนนี้คือสามีของฉัน ฉันเป็นเจ้าหญิง ตามที่คนจีนพูด นายเป็นราชบุตรเขย พระประยูรญาติ! นายยังเรียกเขาว่าเจ้านาย?”
จางหย่งจับผม ยิ้มบื้อๆ “ญาติไม่สามารถนับแบบนั้นได้ เจ้านายมีพระคุณช่วยชีวิตฉัน เป็นเจ้านายหนึ่งวันเป็นเจ้านายตลอดไป จริงๆ เป็นแค่ชื่อเรียก ตอนนี้ฉันไม่ทำงานแทนเจ้านายแล้ว”
อิสซามองบน หมุนตัวแล้วเดินหนี “นายไปใช้ชีวิตกับเจ้านายเถอะ หาภรรยาไว้ทำไม!”
จางหย่งรีบวิ่งตามอิสซา แขนรวบเอวของเธอ ลมหายใจอุ่นๆ กระทบกับคอของเธอ กัดหูเธออย่างรักใคร่ “กลางคืนฉันค่อยบอกเธอ มีภรรยาไว้……ทำอะไร”
หูของอิสซาร้อน ทันใดนั้นข้อศอกก็ดันออกไป ข้อต่อข้อศอกที่แข็งที่สุดกระทบหน้าอกของจางหย่งโดยตรง “กลิ้งไปหาปู่นายเลย!”
จางหย่งกลับไม่ปล่อย “ไม่กลิ้งๆ กลิ้งไปหาปู่ทำอะไรได้ จะกลิ้งก็ต้องกลิ้งหาภรรยาสิ ใช่ไหม?”
เจมส์ฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ใช้นิ้วจิ้มหูแรงๆ “พวกเธอสองคนพอได้หรือยัง? เลี่ยนบนเครื่องบินก็พอแล้ว ที่นี่คือที่สาธารณะ พวกเธอเก็บภาพลักษณ์หน่อย แม้ว่าพวกเธอจะเป็นคู่บ่าวสาวใหม่ แต่ทำอะไรก็ควรดูเวลาดูสถานที่หน่อยหรือเปล่า?”
อิสซาอยากกระทืบคน “เจมส์ นายฝึกคำพูดพวกนี้มาจากไหน?”
เจมส์ยักไหล่ “บนอินเทอร์เน็ต ช่วงนี้ดูซีรีส์จีนแล้วฝึกมา”
พูดคุยกัน หลายคนขึ้นรถ ตรงไปที่รีสอร์ทหยีจิ่ง แยกไปสองทางกับโฉหวั่นชิงตรงสี่แยก
จางหย่งขึ้นรถ โทรศัพท์หาจี้ตงหมิง
อีกฝ่ายรับเร็วมาก “อาหย่ง พวกนายถึงแล้ว?”
“ถึงแล้ว กำลังจะไปบ้านของเจ้านาย นายอยู่ที่ไหน?”
ตอนนี้คือเวลาหกโมงครึ่ง บริษัทเลิกงานตั้งนานแล้ว น่าจะไม่ได้ทำงาน
ตัวจี้ตงหมิงอยู่ที่อาคารบริษัทหลินซื่อ หลังจากการเข้าซื้อกิจการเสร็จสิ้น ต้องมีการตรวจติดตามงานบางอย่าง เขาถูกดึงมาทำงานล่วงเวลาอย่างกะทันหัน แต่ว่าจะเสร็จแล้ว “นายไปบ้านของเจ้านาย?”
อ้อ ก็ถูก ตอนนี้สถานะของอาหย่งอัปเกรดแล้ว ไปบ้านเจ้านายก็ปกติ ยิ่งกว่านั้นเจ้านายยังต้องต้อนรับเจมส์และอิสซา
ทำยังไงดี อยากไปจัง คันมือ
“ใช่แล้ว ไปด้วยกันสิ กลางคืนต้องมีอาหารมื้อใหญ่แน่เลย มาสิ ฉันบอกเจ้านาย พวกเราก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว นับด้วยนายอีกคน งานในมือวางไว้ก่อน รีบไป”
จางหย่งคิดในใจ เขากลับมาทั้งที ช่วยจี้ตงหมิงโดดงานไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
รีสอร์ทหยีจิ่ง
เพื่อต้อนรับการมาของเจมส์ วิลล่าได้ทำการตกแต่ง เปลี่ยนดอกไม้ที่เจมส์ชอบ เตรียมผลไม้ที่เขาชอบกิน และยังให้ห้องครัวทำอาหารที่เขาชอบ
ลั่วหานสั่งกับสาวใช้แล้ว ครึ่งบ่าย ในที่สุดก็ได้รับผลที่ต้องการ
หลงเซียวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นและอ่านรายงานอย่างเคร่งเครียด สีหน้าแย่กว่าปกติ
ลั่วหานยุ่งเสร็จ กลับมาดื่มน้ำที่ห้องรับแขก “เป็นอะไร? บริษัทมีเรื่องอะไรเหรอ? สีหน้าของท่านเซียวของเราแย่ขนาดนี้?”
ลั่วหานนั่งใกล้เขา เหลือบไปมองรายงาน เธอไม่สามารถเข้าใจตัวเลขและกราฟที่หนาแน่น ตัวย่อภาษาอังกฤษเธอยิ่งอ่านไม่ออก
หลงเซียวนวดขมับ “เธอใส่ใจเจมส์ขนาดนี้ ไม่กลัวฉันหึงเหรอ?”
ลั่วหานตั้งใจมองหน้าเขา “อุ๊ย หึงจริงๆ เหรอ? มาๆๆ อธิบายให้ฉันหน่อยว่าหึงเป็นยังไง? กินขนมปังคลายปมหน่อยไหม?”
ลั่วหานกลั้นขำ ในตามีแต่อยากจะแกล้งเขา ไม่สนกว่าเขาจะโมโห ยังไงเขาก็จัดการเธอไม่ได้
หลงเซียววางเอกสารลง เคลื่อนมือไปโอบเอวบางของลั่วหาน “หมอฉู่ เธอคิดไว้แล้วใช่ไหมว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอ?”
ลั่วหานจิ้มขาของเขา สองนิ้วขยับขึ้นมา “ใช่ ฉันคิดไว้แล้ว ฉันถือคำว่านายดีกับฉัน เป็นไง?”
“……”
โดยพื้นฐานแล้วไม่มีวิธีใดที่จะหักล้างคำอธิบายนี้ได้ เขายอมรับ
ลั่วหานเห็นเขาหึง อารมณ์ดีมาก ตบบ่าของเขา เปลวไฟที่ดวงตาด้านล่างกำลังกระโดด “อย่าโมโหๆ ไว้จะชดเชยให้นาย! รีบอ่านเอกสารเถอะพ่อของลูก!”
ชูชูออกมาจากห้องนอนของตัวเอง วิ่งลงมา พุ่งเข้าหาอ้อมกอดของหลงเซียว ร่างเล็กๆ ชิดแด๊ดดี้สุดที่รัก “แด๊ดดี้ หม่ามี๊บอกว่าอาเจมส์จะมาที่บ้าน หนูไม่เจออาเจมส์นานแล้ว คิดถึงเขามาก!”
หลงเซียวอุ้มชูชูมาไว้บนตัก นิ้วเรียวยาวหยีผมเธอ “อาเจมส์มาวันนี้เลย เดี๋ยวพวกเรากินข้าวด้วยกัน”
ชูชูปรบมือดีใจเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง “ดีจังเลย ในที่สุดก็จะได้เจออาเจมส์แล้ว! อาเจมส์หล่อมาก! ร้องเพลงก็เพราะ!”
หลงเซียวหัวโตเล็กน้อย “ชูชูชอบอาเจมส์ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หล่อ?
ร้องเพลงเพราะ?
เขาไม่เคยได้ยินลูกสาวชมใครขนาดนี้ แล้ว ลูกสาวเคยได้ยินเจมส์ร้องเพลงตั้งแต่เมื่อไร?
ดวงตากลมโตของชูชูเปล่งประกาย “อื้ม ชอบสิ อาเจมส์ดีมากเลยนะ!”
หลงเซียวกุมขมับอย่างพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าตำแหน่งของเขาในครอบครัวได้รับการทดสอบอย่างรุนแรง
โชคดีที่เขามีลูกชายที่มีเป้าหมายและมีวิจารณญาณ “Leo มาหาแด๊ดดี้หน่อย”
Leoพยักหน้า ขาสั้นๆ วิ่งไปหา พิงโซฟา ในมือยังจับตัวต่อเลโก้รุ่นใหม่ล่าสุด จิตใจดูเหมือนจะไม่อยู่ที่แด๊ดดี้ แค่อยากจะรีบศึกษาของเล่นให้ถี่ถ้วน
แขนข้างซ้ายของหลงเซียวอุ้มลูกชายมาวางไว้บนตัก ลูกหนึ่งคนต่อขาหนึ่งข้าง
“Leo เดี๋ยวอาเจมส์และอาหย่งจะมาที่บ้าน นายรู้ไหม?”
Leoพยักหน้า “อืม”
ปฏิกิริยาของลูกชายไม่กระตือรือร้น เห็นได้ชัดว่าลูกชายไม่มีความรู้สึกพิเศษกับเจมส์ ดีมาก เขาไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพังแล้ว
……
“คุณอาเจมส์!”
เห็นเจมส์เดินเข้ามา ชูชูโดดลงจากตักของหลงเซียว วิ่งไปหาอย่างเร็ว อ้าแขนให้เขาอุ้ม
หลงเซียว “……”
การทรยศเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไปหรือเปล่า?
เจมส์ยิ้มตาหยี ก้มลงอุ้มชูชูขึ้น จูบหน้าผากเล็กของเธอ “angelสวยขึ้นอีกแล้วนะ อืม สวยกว่าหม่ามี๊ของเธออีก! เก่งจริง!”
ชูชูหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “คุณอาเจมส์ คุณไม่มานานแล้วนะ!”
“อาอยากมานะ แต่ว่าแด๊ดดี้ของเธอไม่ต้อนรับอา”
อิสซากอดอก “นายเข้าบ้านก็แย่งลูกสาวเขา ต้อนรับนายก็แปลกแล้ว!”
จางหย่งพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่! นายต้องเว้นระยะห่างกับชูชู บางทีอาจจะกินอาหารจีนต้นตำรับได้อีกสองมื้อ”
เจมส์ชั่งใจอย่างรวดเร็ว ก็ยังไม่อยากปล่อยชูชู เธอน่ารักเกินไปจริงๆ ไม่ใช่ความผิดของเขา “ฉันไม่! ฮึ!”
ลั่วหานออกมาจากห้องครัว เห็นว่าแขกมาถึงแล้ว “อิสซา อาหย่ง รีบเข้ามานั่ง เข้ามา”
จางหย่งเกรงใจเล็กน้อย “เอ่อ……พวกเรา……”
“พวกนายทำไม? อายเหรอ?”
“ไม่ๆๆ แน่นอนว่าไม่ใช่ ที่สำคัญคือ……มารบกวนพวกเธอหรือเปล่า?”
อิสซาก็พูดอย่างเกรงใจ “ทุกครั้งที่มาก็มากินข้าวที่บ้านพวกเธอ สะดวกจริงๆ เหรอ?”
ลั่วหานเชิญให้พวกเขาเข้าไปนั่ง “ไม่รบกวนแม้แต่นิด พวกเธอมาถึงจะสนุก ฉันบอกหลงเซียวแล้ว พวกเธอไม่ต้องไปโรงแรม อยู่ที่นี่ ทำเหมือนบ้านตัวเองก็พอ”
ตาของเจมส์เปร่งประกาย “ฉันอยู่ที่นี่ได้เหรอ? ดี! ดีมากเลย! ฉันสัญญาว่าจะทำเหมือนบ้านตัวเอง ไม่เกรงใจแม้แต่นิด”
หลงเซียว “……”
หมอนี่เอาความมั่นใจมาจากไหน?
ที่ห้องรับแขกคุยกันอย่างสนุกสนาน จี้ตงหมิงหิ้วกระเช้าผลไม้เข้ามา
“อยู่กันหมดเลยเหรอ……ฉันมาสายแล้ว”
สาวใช้รับกระเช้าผลไม้ในมือเขา ลั่วหานต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม “มาที่นี่ยังจะเอาของขวัญมาด้วย นายเกรงใจเกินไปแล้ว”
หลงเซียวพูด “เพราะบางคนไม่เกรงใจมากกว่า”
อาหย่งตีหน้าผากตัวเอง “ความผิดของผมเอง ควรเตรียมของขวัญมาด้วย ผลไม้ในประเทศเขตร้อนสดกว่า ครั้งหน้าผมเตรียมแน่นอน”
เจมส์ไม่สนใจความหมายอะไรของเขาหรอก “นายมีเงินขนาดนี้ ขาดของขวัญเหรอ?”
ชูชูเงยหน้ามองเจมส์ ในที่สุดก็ช่วยพ่อแท้ๆ พูดแล้ว “คุณอาเจมส์ แด๊ดดี้หนูไม่มีเงิน เมื่อวานแด๊ดดี้พาหนูไปซื้อไอศกรีม คุณปู่ให้แด๊ดดี้จ่ายเงิน แด๊ดดี้บอกว่าไม่มี”
ไอศกรีมหนึ่งอันยังไม่มีปัญญาซื้อ?
นายกำลังล้อเล่นเหรอ!
จี้ตงหมิงไม่เข้าใจสถานการณ์เล็กน้อย แต่เรื่องนี้เขารู้ เพราะว่าต่อมาเขาเป็นคนไปส่งเงิน “เจ้านายออกไปไหนไม่พกเงินสด ร้านขายของชำเล็กๆ ไม่รองรับการชำระเงินผ่านมือถือ และไม่สามารถรูดบัตรได้ ยังดีที่เจ้าของร้านดูออกว่าเจ้านายไม่ใช่คนธรรมดา จึงเอาไอศกรีมให้ชูชูก่อน”
ชูชูพยักหน้าแรงๆ “คุณอาเจมส์ แด๊ดดี้หนูจนขนาดไหนเหรอ? ไอศกรีมแค่ห้าหยวนยังต้องติดไว้”
อุ๊บ!!
รวมถึงเจมส์ ทั้งบ้านหัวเราะกันหมด
เจมส์คิด “แด๊ดดี้ของเธอจนมาก ดังนั้นเขาบอกอาว่า จะขายเธอให้ฉัน”
ชูชูเบิกตากว้าง “จริงเหรอ?”
ทั้งบ้านจ้องมาที่เจมส์ หมอนี่ล้อเล่นก็ไม่มองสีหน้า ไม่เห็นเหรอว่าสีหน้าของหลงเซียวจะกินคนแล้ว?
ล้อเล่นกับเจ้าหญิงน้อยสุดที่รักของเขา! อยากตายเหรอ!
เจมส์กำลังอยากตายจริงๆ “ใช่แล้ว จริงๆ แด๊ดดี้ของเธอบอก”
ชูชูเอียงคอแล้วคิด “แล้วคุณจะให้ค่าขนมหนูหรือเปล่า?”
“ให้สิ ให้เธอเยอะๆ เยอะมาก!” เจมส์คิดว่าเขาจับจุดของชูชูได้สำเร็จ
ชูชูปรบมืออย่างดีใจ “เย้! ดีจัง หนูจะเก็บเงินแล้วให้แด๊ดดี้ แบบนั้นแด๊ดดี้ก็จะมีเงินเยอะๆ แล้ว!”
เจมส์ “……”
การโดนตอกกลับแบบนี้มันอะไรกัน!
ไม่ควรดำเนินการแบบนี้นี่นา!
หลงเซียวยิ้มบางๆ อืม ลูกสาวแท้ๆ
