แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 1182 [ตอนจบ13] นายอิจฉาหลงเซียว
มีชูชู ห้องรับแขกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ชูชูเป็นเสียงหัวเราะของทุกคน
เจมส์จะละลายไปกับความน่ารักของเธอแล้ว “angel อาอยากพาเธอไปประเทศMจริงๆ ฮือๆๆ ทำไมเธอถึงน่ารักขนาดนี้!”
จางหย่งจับผมเขาอย่างเห็นใจ “พาไป? นายอย่าแม้แต่จะคิด เจ้านายรักชูชูเหมือนเป็นดวงตา เขาไม่สู้จนตายกับนายก็แปลกแล้ว”
เจมส์เกยคางด้วยความเศร้าโศก ดวงตาเปล่งประกาย “ใช่แล้ว! นายกับพี่สาวฉันก็มีลูกด้วยกันสิ รอพวกเธอคลอดลูกแล้วฉันก็สามารถเล่นกับเด็กๆ! พวกเธอต้องพยายาม—พี่สาว เธอได้ยินไหม?”
อิสซาไขว้ขานั่งกินผลไม้อยู่บนโซฟาตรงข้าม “นายคลอดเองสิ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที ถ้านายยังโสดต่อไป ประชาชนทั่วประเทศจะสงสัยรสนิยมทางเพศของนายแล้ว”
ฟู้กุ้ยเดินเข้ามาในห้องรับแขกอย่างสบาย หยุดลงที่ข้างๆ ขาของลั่วหาน ศีรษะใหญ่ถูกับขากางเกงของเธอ ออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ ลั่วหานลูบหัวของฟู้กุ้ย ฟู้กุ้ยหรี่ตาด้วยความเพลิดเพลิน คุกเข่าลงอย่างสบาย
เจมส์เห็นการกระทำของฟู้กุ้ย รู้สึกเจ็บอย่างกะทันหัน “ฟู้กุ้ย! แกไม่เห็นเหรอว่าฉันอยู่ที่ที่? นายรีบมานี่!”
ไม่เห็นเขาอยู่ในสายใจเลย!
ฟู้กุ้ยได้ยินเสียง เงยหน้ามองด้วยความเกียจคร้าน แล้วก้มลงไปต่อ อยู่ใกล้ๆ ลั่วหานเรียกร้องความสนใจต่อ
“ฟู้กุ้ย เจ้าทรยศ แกลืมฉันแล้วหรือเปล่า? ฉันเป็นเจ้านายของแกนะ แกเชื่อไหมว่าฉันจะไม่สนใจแกอีกแล้ว?” เจมส์โวยวายและข่มขู่
อย่างไรก็ตามฟู้กุ้ยยังคงไม่ขยับ นอนและทำเป็นไม่ได้ยิน ทำเหมือนเจมส์ไม่มีตัวตน
เจมส์พ่ายแพ้แล้วจริงๆ “แกมันทรยศ! ทรยศ! ไม่ชอบแกอีกแล้ว!”
เห็นเจมส์โมโห ชูชูดึงเสื้อของเขา ส่งยิ้มหวานๆ ให้เขา “คุณอาเจมส์ หม่ามี๊เป็นท่านราชินีของบ้านเรา ฟู้กุ้ยเชื่อฟังท่านที่สุดแล้ว”
อิสซาเช็ดน้ำผลไม้บนมือ ขยำเป็นก่อนแล้วโยนลงถังขยะอย่างแม่นยำ “ไม่ใช่แค่ฟู้กุ้ยที่เชื่อฟัง เธอกับแด๊ดดี้ก็เชื่อฟังหม่ามี๊ใช่ไหม?”
ชูชูคิด “หนูไม่บอกคุณหรอก”
เธอยิ่งพูดแบบนี้ ยิ่งเท่ากับยอมรับการเดาของอิสซา
ดังนั้นสายตาหลายคู่จ้องไปที่หลงเซียว อีกคนยังคงนั่งอยู่ที่นั่น แกะของเล่นกับLeo บทสนทนากล่าวถึงเขาแล้ว ไม่พูดก็คงไม่ได้
“มีอะไรไม่ถูกเหรอ?”
เชื่อฟังภรรยาผิดเหรอ? อยู่ที่บ้านเชื่อฟังภรรยานั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีอะไรแปลก
อึก
จางหย่งและจี้ตงหมิงกลืนน้ำลายพร้อมกัน เจ้านายเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจริงๆ กลายเป็นผัวที่ดี
คุณหญิงใช้วิธีอะไร ทำให้เจ้านายกลายเป็นแบบนี้?
ขณะที่กำลังคุยกัน โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวดังขึ้น
มองเห็นหมายเลข หลงเซียววางLeoไว้บนโซฟา ตัวเองเดินไปที่ระเบียงของห้องรับแขก
“เสี่ยวจื๋อ”
ฝั่งนั้น ตัวหลงจื๋ออยู่ที่โรงพยาบาล เพิ่งรับโฉหวั่นชิง
โฉหวั่นชิงอยู่ห้องผู้ป่วยของหลงถิง ตั้งแต่เข้าห้องเธอก็เริ่มร้องไห้ไม่หยุด อาจจะรับไม่ได้กับช่องว่างขนาดใหญ่ เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด ผู้ชายที่เธอคิดถึงมาตลอด จะกลายเป็นแบบนี้
ไม่มองประตูกระจก ทนไม่ไหวจริงๆ “พี่ใหญ่ ฉันรับแม่ฉันแล้ว เธออยู่ที่โรงพยาบาล”
นับดูเวลา ประมาณนี้แหละ หลงเซียวอืมไปคำหนึ่ง “เป็นยังไง? ยังดีไหม?”
หลงจื๋อกดเสียงต่ำแล้วถอนหายใจ พยายามไม่ให้พี่ใหญ่ได้ยิน “แม่ฉัน……น่าจะคิดไม่ถึงว่าพ่อฉันจะเป็นแบบนี้ จึงรับไม่ค่อยได้ แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง คนที่แม่ฉันรักที่สุดก็เป็นเขา”
ตอนที่เขาอยู่ดี ผลักเธอออกไปไกลๆ เพื่อไม่ให้เธอมากระทบต่อสถานะของเขา ยังสั่งให้เธอห้ามกลับประเทศ
ตอนนี้เขาไม่รู้เรื่อง ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขากลับเป็นเธอ
สำหรับโฉหวั่นชิง ช่างโหดร้ายจริงๆ
“ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม?”
“ไม่ต้อง พี่ใหญ่นายช่วยฉันเยอะมากแล้ว! ที่เหลือฉันจัดการได้ พี่ใหญ่ ขอบคุณนะ”
ได้ยินเสียงในโทรศัพท์ สามารถได้ยินเสียงหัวเราะ ฝั่งนั้นสนุกสนานมาก เหมือนจะมีคนไม่น้อย ภายในภาษาอังกฤษแบบผสมและการออกเสียงภาษาจีนที่ไม่ถูกต้อง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคือเจมส์และอิสซา ตอนนี้ที่บ้านของพี่ใหญ่ต้องมีความสุขมากแน่ๆ
“ยังเกรงใจกับฉันอีกเหรอ? หลายวันนี้ที่บริษัทส่งให้ไป๋เวยจัดการ นายจัดการงานศพของหลินเหว่ยเย่ให้เรียบร้อย ไม่อยากทำงานก็ออกไปเที่ยว จัดการให้เรียบร้อยค่อยกลับไปทำงาน”
ช่วงนี้เสี่ยวจื๋อมีแรงกดดันมาก หลงเซียวทนดูเขาเหนื่อยเกินไปไม่ไหว
“พี่ใหญ่วางใจเถอะ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ฝั่งงานศพแม่ของซีเหวินก็ช่วย แม้จะหย่ากันแล้ว แต่เธอก็ยังทำเต็มที่”
“งั้นก็ดี”
หลงจื๋อเก็บโทรศัพท์มือถือ สูดหายใจเข้าลึกๆ ผลักประตูเข้าไป
“แม่”
โฉหวั่นชิงร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งตัวกำลังสั่น “เสี่ยวจื๋อ พ่อนาย……ทำไมถึง……”
หลงจื๋อเอียงตัว กอดไหล่ของแม่ “ท่านพักผ่อนสักพักเถอะ”
โฉหวั่นชิงส่ายหัวแรงๆ เธอไม่กล้าเชื่อสิ่งที่เธอเห็นทั้งหมด “นี่มันชีวิตอะไรของฉัน? ชีวิตอะไร!”
หลงจื๋อกดไหล่ของเธอ “แม่ ท่านมีสติหน่อย ถ้าพ่อฉันไม่เป็นแบบนี้ ท่านจะกลับมาได้เหรอ? ท่านคิดเรื่องที่ท่านทำ แค่ท่านสามารถกลับมาได้ก็โชคดีแค่ไหนแล้วท่านรู้ไหม?”
ดวงตาของโฉหวั่นชิงแดงก่ำ ก้มหัวลง ฝังหน้าไว้บนมือ “ชีวิตนี้……ชีวิตนี้……ฉันลำบากมากี่ปี ทนมากี่ปี……”
เขารู้ เธอลำบากมาหลายปี โหยหาวันที่ดี แต่ใครก็คิดไม่ถึง นี่กลับเป็นการเริ่มต้นอีกแบบหนึ่ง
“แม่ ยังมีฉัน ท่านยังมีฉัน”
……
เช้าของวันต่อมา แสงแดดแรงส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ในไม่ช้าคลื่นความร้อนก็พัดไปทั่วดินแดนกลางฤดูร้อน
ในห้องผู้ป่วย ตู้หลิงเซวียนนอนอยู่บนเตียง ฝืนลืมตาที่ยังคงบวมแดง
ผู้ช่วยอยู่าอยู่ข้างๆ เปิดเอกสารให้เขา รายงานเสียงเบา “ท่านประธานครับ ราคาหุ้นของหลันเทียนลดลงอีกแล้ว บริษัทสี่แห่งที่ควรจะร่วมมือกับเราก็ยกเลิกอย่างกะทันหัน การร่วมมือที่ได้รับการยืนยันก็ประกาศยุติ ผมเช็กดูแล้ว บริษัทสี่แห่งนี้ได้ร่วมมือกับMBK”
“อ่อ?”
ผู้ช่วยยังคงรายงานต่อไป “ยังมีอีกครับ ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดเชิดชูหลงเซียวอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ได้ยินว่าMBKเป็นคู่แข่งกับหลันเทียน ก็ไม่ร่วมมือกับพวกเรา แม้แต่บริษัทท้องถิ่นเพียงไม่กี่แห่งในอเมริกาก็ยังมีท่าทีรอดู ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโน้มน้าวให้พวกเขาลงทุน”
หลังจากที่ตู้หลิงเซวียนเกิดเรื่อง หุ้นของหลันเทียนลดลงจนถึงขีดสุด ที่ประชุมผู้ถือหุ้นถึงขั้นจะร่วมกันถอดตู้หลิงเซวียนออกจากตำแหน่งประธาน โชคดีที่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่หลายรายให้การสนับสนุน มิฉะนั้นตู้หลิงเซวียนจะสูญเสียสิทธิ์ในการจัดการอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พวกเขาพยายามที่จะชนะทุนต่างชาติเพื่อกอบกู้ตลาดหุ้นของหลันเทียน คำตอบเกือบจะเหมือนกัน: ขออภัย เห็นใจแต่ไม่สามารถช่วยได้
พวกเขาต้องการพูดอะไรเกี่ยวกับการปฏิเสธ ในใจของพวกเขาชัดเจนที่สุด
นี่คือการสาธิต ท้าทาย
ตู้หลิงเซวียนขยับมุมปาก แยกไม่ออกว่ากำลังยิ้มหรือประชด “บอกพวกเขา ฉันตู้หลิงเซวียนอยู่หนึ่งวัน หุ้นของหลันเทียนจะเพิ่มขึ้น แล้วก็……”
เขาอยากนั่งลง แต่เห็นว่าทำไม่ได้ ทำได้เพียงขมวดคิ้วอย่างพ่ายแพ้
“แถลงการณ์ในนามของฉัน หลันเทียนจะเริ่มโครงการใหม่”
ผู้ช่วยมองอย่างประหลาดใจ “เวลาแบบนี้จะเริ่มโครงการอะไรครับ?”
ถ้าหุ้นของบริษัทยังตกอีกก็จะขาดทุนจนว่างเปล่าแล้ว คุยโครงการอะไรก็ไม่มีประโยชน์มั้ง!
“ฉันตัดสินใจร่วมมือกับหลงเซียว
เหมือนว่าตู้หลิงเซวียนใช้แรงเยอะมากในการพูดประโยคนี้ พูดจบก็หลับตาอย่างช่วยไม่ได้
ทำแบบนี้ ก็เป็นวิธีที่ช่วยไม่ได้ ในปัจจุบันมีเพียงหลงเซียวเท่านั้นที่สามารถทำให้หลันเทียนผ่านความยากลำบากได้ ถ้าหลงเซียวไม่เปิดทางให้หลันเทียน หลันเทียนก็มีแค่ตายทางเดียว
ฝ่ายMBKจะไม่ยอมรับการเชิญชวนของหลันเทียน หลันเทียนจะค่อยๆ สูญเสียกำลังสนับสนุน ถึงเวลานั้น จะไม่มีทางช่วยได้จริงๆ
ผู้ช่วยตะลึงแล้ว!
ร่วมมือกับหลงเซียว!
น่าอับอายเกินไปแล้ว!
ดูเหมือนว่าจะรู้เกี่ยวกับข้อสงสัยและความไม่พอใจของผู้ช่วย ตู้หลิงเซวียนยิ้มแล้วพูด “คนที่สามารถรับรู้สถานการณ์ปัจจุบันและตามทันคือคนที่โดดเด่น ตอนนี้หลงเซียวใหญ่ที่สุด ไม่อยากล้มเพราะเขา ก็มีเพียงร่วมมือกับเขา นายดูไม่ออกเหรอ ตอนนี้หลันเทียนไม่มีตัวเลือกที่สองแล้ว?”
ผู้ช่วยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ สถานการณ์เป็นแบบนี้ไม่ผิด แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่พอใจ ทั้งๆ ที่หลันเทียนเป็นบริษัทใหญ่ที่สามารถต่อกรกับMBKได้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
หลงเซียวเป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน?
“ได้แล้ว ทำตามที่ฉันพูด ไปเถอะ”
“ครับ ท่านประธาน ท่านพักผ่อนเยอะๆ เรื่องที่บริษัทท่านวางใจได้”
ทั้งสองกำลังจะคุยเสร็จเรียบร้อย ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก คนที่เข้ามาคือตู้เฉิงเย่
“แด๊ดดี้ ท่านมาได้ยังไง?”
ตู้หลิงเซวียนพยายามลุกขึ้น ถูกพ่อกดลง “อย่าขยับ นอนดีๆ”
ตู้หลิงเซวียนมองสีหน้าของเขา ขมวดคิ้วแล้วพูด “ที่พวกผมพูดเมื่อกี้ ท่านได้ยินแล้ว?”
“ได้ยินแล้ว นายยอมร่วมมือกับหลงเซียว ฉันดีใจมาก ในธุรกิจ ร่วมมือเป็นเส้นทางการพัฒนาที่ยาว จริงๆ นายควรมองเห็นจุดนี้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่สายไป”
“หลันเทียนมาถึงจุดนี้ เป็นความผิดของผม”
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเขาต้องการต่อสู้กับหลงเซียว หลันเทียนก็จะปลอดภัย ต่อมาเขาก็ทำผิดจังหวะเอง ตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่หลายครั้งติดต่อกัน
“นาย……” ตู้เฉิงเย่เทน้ำ ป้อนให้เขาดื่มด้วยตัวเอง “จริงๆ ในใจเชื่อมั่นหลงเซียวใช่ไหม?”
ตู้หลิงเซวียนดื่มหนึ่งคำ ไม่ดื่มแล้ว “หลงเซียวมีความสามารถจริงๆ”
“นายอิจฉาหลงเซียว อิจฉา เท่ากับว่านายยอมรับว่าตัวเองเก่งไม่เท่าเขา ในเมื่อรู้ว่าตัวเองเก่งไม่เท่าเขา นายควรเรียนรู้ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ไม่ใช่การหาวิธีล้มเขา”
ตู้เฉิงเย่วางแก้วน้ำลง เช็ดมุมปากให้ลูกชาย “เควิน เผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เก่ง นายไม่สามารถคิดแต่จะขยี้คู่ต่อสู้เสมอไป นายต้องคิด มีคนที่เก่งกว่านายเป็นเรื่องดี อย่างน้อยมันก็ทำให้นายมีสติ เป็นตัวอย่างที่นายสามารถเรียนรู้ได้ ถ้าคนที่นายรู้จักไม่เก่งกว่านาย นายจะพัฒนายังไง?”
คำพูดของพ่อจริงใจ มีเหตุมีผล นอกจากเห็นด้วยตู้หลิงเซวียนไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ
เห็นความน่าเชื่อถือในดวงตาของลูกชาย ตู้เฉิงเย่ตบบ่าของเขาอย่างพอใจ “ดีแล้ว นายนอนพักผ่อน ที่บริษัทเดี๋ยวฉันไปจัดการ ออกจากบริษัทหลายปีแล้ว แด๊ดดี้สงสัยมากว่าใจของคนพวกนั้นยังอยู่ที่หลันเทียนหรือไม่”
ตู้หลิงเซวียนเบิกตาโตอย่างตกใจ “แด๊ดดี้ ท่านจะกลับบริษัท?”
