บทที่ 1186 [ตอนพิเศษเซียวลั่ว] ทำอย่างไรให้เธอรักฉัน1
“ทำยังไงให้คุณพบฉัน ในเวลาที่ฉันสวยที่สุด…….”
เห็นตัวอักษรภาษาจีนบนป้ายดิจิตอลของโรงเรียน ยังคงเป็นบทกวีความรักที่สวยงาม ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกประหลาดมาก
อยู่ต่างประเทศมาหลายปี อย่าพูดว่าตัวอักษรจีน ภาษาจีนเธอยังพูดน้อย รอบตัวเต็มไปด้วยเพื่อนต่างชาติผมสีทองตาสีฟ้า แม้จะเจอคนเอเชียหลายคน ทุกคนก็พูดภาษาอังกฤษ เหมือนว่ามีแค่พูดภาษาอังกฤษ ถึงจะได้รับการยกย่องว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจริงๆ
ยักไหล่ ฉู่ลั่วหานเดินต่อไปเรื่อยๆ ในหัวคงคิดถึงตารางวิเคราะห์เคสที่ดูเมื่อเช้า ช่วงนี้เธอกำลังศึกษาการซ่อมวาล์ว mitral
เป็นปีที่สี่ของการศึกษาต่อเนื่อง ตารางเรียนไม่ว่าง ปกติไม่มีเวลามาเดินเล่นในโรงเรียนแบบนี้ แต่ว่าวันนี้อาจารย์มีธุระกะทันหัน ชั้นเรียนทดลองของพวกเธอถูกยกเลิก และยังให้พวกเธอหยุดครึ่งวัน
“ได้ยินหรือยัง? หนุ่มอัจฉริยะรูปงามจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดมาที่โรงเรียนของเราเพื่อบรรยาย เหมือนว่าโรงเรียนของเราเชิญมานานแล้วถึงจะมา ว้าว! ตื่นเต้นจัง! หัวใจจะออกมาแล้ว!”
ผู้หญิงหนึ่งคนวิ่งผ่านเธออย่างกรี๊ดกร๊าด คุยกับเพื่อนข้างๆ อย่างตื่นเต้น
อีกคนตื่นเต้นกว่าเธอ กรี๊ดหลายทีแล้วพูด “รู้ๆ! บุคคลตำนานทางการเงิน! ฟอรัมจะระเบิดแล้ว ตามที่บอกมา เขาหนุ่มมากหล่อมากอัจฉริยะมากสูงมาก อย่างไรก็คือมากๆๆๆๆ!”
“ไปแย่งที่นั่งสิ! สายไปก็ไม่ได้เจอเจ้าชายแล้ว!!”
“กรี๊ด! เร็วๆ!”
ผู้หญิงสองคนรีบวิ่งไปที่หอประชุมของโรงเรียน กระโปรงพัดขึ้น หลังจากนั้นไม่นานก็ได้กลิ่นของน้ำหอมchanelอยู่ในอากาศ
ฉู่ลั่วหานกลับส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ ไม่เข้าใจจริงๆ มีอะไรให้ดูเกี่ยวกับความสามารถที่ยิ่งใหญ่และหนุ่มหล่อ ส่วนใหญ่ถูกโน้มน้าวจากความคิดเห็น สื่อสารเชิงลึกจริงๆ ก็จะรู้ พวกเขาไม่มีความรู้ ไม่จริงเลยสักนิด
ส่วนเจ้าชายในใจของเธอ…….
ต้องฉลาด มีความคิด ไม่ใจร้อน
ก็เหมือน–
ชื่อมืออาชีพในหัว จู่ๆ ก็มีคำวิจารณ์ทางการเงินโดดออกมา การเขียนที่ฉลาดและมีความสามารถ มีอารมณ์ขันเล็กน้อย มีความคมเล็กน้อย ใช้คำพูดอย่างไม่ความปรานี คิดว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเงิน
เรียกได้ว่าเป็นกระแสในแวดวงการเงินอย่างชัดเจน
คนคนนั้น ถึงจะสมกับฉายาชายผู้มีพรสวรรค์
นึกถึงคนนั้น ลั่วหานเปิดโทรศัพท์มือถือ พบวอลสตรีทฟอรัมทางการเงิน โดยไม่คาดคิดพบว่าชายผู้มีพรสวรรค์ได้เผยแพร่โพสต์ล่าสุด
“บางครั้งวงการเงินก็คิดแวดวงบันเทิง ลักษณะของนกหวีดคือการปกปิดความว่างเปล่าภายใน ทุกคนบนเวทีที่เปล่งประกาย แต่มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่ารองเท้าที่สวมใส่เจ็บแค่ไหน Bitcoin เป็นรองเท้าส้นสูงที่เท้าของนักแสดง ยิ่งสูงยิ่งคมงดงามยิ่งเจ็บปวดทุกย่างก้าว”
ลั่วหานกดถูกใจให้เขา
แล้วเลื่อนอ่านคอมเมนต์ด้านล่าง
ชาวเน็ต: “เทพผู้ยิ่งใหญ่ เทพผู้ยิ่งใหญ่ ขอภาพถ่าย! ชื่นชมคุณมานานแล้ว ให้เราเห็นตัวจริงเถอะ!”
ชาวเน็ต: “เทพผู้ยิ่งใหญ่ รับหัวเข่าของฉัน! ความชื่นชมของฉันที่มีต่อคุณเหมือนสายน้ำที่ไหลเชี่ยว! แต่ว่าพระเจ้า คุณจะมาบรรยายที่โรงเรียนเราใช่ไหม?”
ชาวเน็ต: “คอมเมนต์ด้านบนคืออะไร? ขอคำอธิบาย!”
ชาวเน็ต: “ขอคำอธิบาย!”
ชาวเน็ต: “เพื่อนในมหาวิทยาลัยฮอปกินส์ยกมือ ข่าวที่เชื่อถือได้ เจ้าชายการเงินแห่งมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดจะบรรยายในหอประชุมของโรงเรียนของเราตั้งแต่เวลา 14 ถึง 15:30 น. ในบ่ายวันพุธนี้!”
ชาวเน็ต: “เจ้าชายแห่งฮาร์วาร์ดบ้าอะไร? พวกเราต้องการแค่เทพผู้ยิ่งใหญ่destiny! เทพผู้ยิ่งใหญ่ ขอให้เปลี่ยน!”
ฉู่ลั่วหานเลื่อนลงเรื่อยๆ ในคอมเมนต์เกิดสงคราม คนกลุ่มหนึ่งกล่าวว่าเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่จะไม่มีวันเป็นเจ้าชายแห่งมหาวิทยาลัยชาร์วาร์ด เทพผู้ยิ่งใหญ่ก็คือเทพผู้ยิ่งใหญ่ ต้องการกลไกเหล่านั้นเหรอ?
และมีคนพูด เจ้าชายวิลเลียมแห่งฮาร์วาร์ดมีคะแนนไอคิวสองเท่า คนที่ไม่เคยเจอจะไม่รู้!
ฉู่ลั่วหานเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า ไม่สนว่าเขาคะแนนสองเท่าหรือไม่ เธอไม่มีทางชอบอีกฝ่ายเพราะหน้าตาแน่นอน
ตอนบ่ายไม่มีธุระ สามารถกลับไปที่หอพักและเขียนวิทยานิพนธ์ต่อได้ รายงานพยาธิวิทยาที่ผู้สอนต้องการก็เป็นที่สิ้นสุด สัปดาห์หน้าก็สามารถเริ่มหัวข้อใหม่ได้แล้ว
กลับหอพักต้องผ่านหอประชุม เดินถึงนอกหอประชุมอย่างไม่รู้ตัว เพื่อต้อนรับการมาของชายผู้มีพรสวรรค์ นอกหอประชุมตั้งflag อวยเจ้าชายมาก พูดเหมือนมีเทพเจ้าลงมาบนโลกมนุษย์
มหาวิทยาลัย Watkinsเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่สอบยากที่สุดของอเมริกา สถานะเล็กๆ แบบนี้ เพื่อนักเรียนของฮาร์วาร์ดกลับต้องใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมากขนาดนี้? มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า?
ฉู่ลั่วหานไม่พอใจเล็กน้อย กวาดมองรอบเดียวก็เดินไป
ตึงตัง!
คนกลุ่มใหญ่ก็โผล่มาจากด้านหลังอย่างกะทันหัน นักเรียนหญิงบ้าๆ บอๆ ถือป้ายที่ทำด้วยตัวเอง ป้ายเรืองแสง หลายสิบคนรวมตัวเป็นกลุ่ม มองแวบแรกดูเหมือนกลุ่มตามดารา
ป้ายเขียนทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ “เจ้าชายวิลเลียม! พวกเรารักคุณ!” “เจ้าชายวิลเลียม! กรี๊ดให้คุณ!”
ก็แค่ปริญญาเอกของฮาร์วาร์ดไม่ใช่เหรอ? ต้องตามขนาดนี้เลยเหรอ? หรือมีสามหัวหกแขน?
“นักเรียน นักเรียน! เธอก็เป็นแฟนคลับของวิลเลียมเหรอ? อะ ป้ายนี้ให้เธอ!”
จู่ๆ ก็มีนักเรียนสาวที่สวมชุดแฟชั่นหายากกระโดดออกมา ยื่นป้ายในมือให้ฉู่ลั่วหาน ก็ไม่สนว่าเธอเอาหรือไม่ ยัดใส่แขนของเธอ
ฉู่ลั่วหานถือหนังสือ ไม้ของป้ายเสียงไว้ข้างในพอดี บังหน้าของเธอ
ดวงตาที่เย็นชาของฉู่ลั่วหานไม่ได้เปลี่ยนอารมณ์ใดๆ “ขอโทษ……”
“อย่ามัวแต่นิ่ง! รีบเข้าไปสิ! ถ้าไม่เข้าไปก็ไม่มีที่แล้ว!”
นักเรียนหญิงดึงแขนของลั่วหานขึ้นบันได ก้าวขารวดเร็ว แรงเยอะมาก แขนเรียวเล็กของลั่วหานโดนเธอดึงจนเจ็บ “นักเรียน นักเรียน ฉันไม่รู้จักเขา……”
เหมือนนักเรียนหญิงได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดของศตวรรษนี้ “พระเจ้า! เธอไม่รู้จักวิลเลียม! เธอไม่มีทวิตเตอร์? ไม่มีเฟสบุ๊ค? เธอเป็นคนยุคนี้หรือเปล่า? เธอไม่รู้จักBushได้ ไม่รู้จักเลขาธิการสหประชาชาติ แต่เธอไม่รู้จักวิลเลียมได้ยังไง!”
ดวงตาจองฉู่ลั่วหานเย็นเล็กน้อย คิ้วขมวด ทำไมเธอต้องรู้จักวิลเลียม?
ผลัดไปผลักมา ลั่วหานถูกบังคับเดินมาถึงทางเข้าหอประชุม ข้างในเต็มไปด้วยหัวสีเหลืองดำสลับกัน ที่นั่งชั้นสองเต็มแล้ว ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คน มีคนอย่างน้อยสามร้อยคนติดอยู่ที่ทางเข้าประตูไม่มีที่ที่จะวาง เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มหน้าประตู
นักเรียนหญิงสะบัดผม ในพื้นที่ขนาดเล็กที่ถูกบีบ หยิบตลับแป้งขนาดกะทัดรัดออกมาแล้วแต่งหน้า
ฉู่ลั่วหาน “…….”
คนที่คิดว่าตัวเองสวยเป็นที่รักของคนอื่น นักเรียนหญิงตบป้ายไฟในอกของฉู่ลั่วหาน “นักเรียน เดี๋ยวต้องชูสูงหน่อยนะ! ป้ายของเราสองคนต้องต่อกัน แบบนั้นตัวหนังสือก็จะติดกัน!”
ฉู่ลั่วหานอยากดูให้ชัดว่าบนป้ายเขียนอะไร แออัดแค่ไหน เธอไม่สามารถหันกลับมา ลองยกขึ้น แสงสะท้อนของป้ายสว่างเกินไป ตัวอักษรภาษาอังกฤษกลายเป็นวงกลมที่พร่ามัว
ฉู่ลั่วหานตกลงอย่างพูดไม่ออก
ระดับความสูงของเธอไม่เตี้ยในหมู่สาวๆ แต่ด้านหน้ามีกลุ่มชาวต่างชาติที่สูงกว่า180เซนติเมตรยืนอยู่ สิ่งที่เธอเห็นคือไหล่ของผู้ชายและด้านหลังศีรษะของเขา แม้แต่เวทีเป็นแบบไหนก็ไม่รู้
ช่างเถอะ ยังไงเธอก็ไม่ได้เป็นแฟนคลับของเจ้าชายวิลเลียมที่ว่ากัน ถือว่าตัวเองใจดีช่วยเขาถือป้ายแล้วกัน
“แปะๆๆๆ!!”
มีเสียงปรบมือเสียงดังจากฝูงชน ลั่วหานไม่ทันตั้งตัว หูตึงไปชั่วขณะ อยากจะปิดหูจริงๆ ช่วยไม่ได้มือหนึ่งข้างถือของ อีกมือหนึ่งชูป้าย
ความสูงของนักเรียนหญิงไม่เท่าฉู่ลั่วหาน เขย่งเท้าอย่างกินแรง “มองไม่เห็นอะไรเลย! ไม่ได้ฉันต้องเบียดเข้าไป!”
ด้านหน้าด้านหลังของฉู่ลั่วหานเต็มไปด้วยคน เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “เบียดเข้าไป?”
นักเรียนหญิงผอมจริงๆ แต่ไม่ได้ผอมเท่าความบางของกระดาษ เบียดเข้าไปเกรงว่าจะกลายเป็นพายเนื้อ
“ฉันไม่สน! ยังไงฉันก็จะเจอเจ้าชายให้ได้!”
ฉู่ลั่วหานยักไหล่ ทำสีหน้าตามใจให้เธอ
เหมือนว่านักเรียนหญิงจะเห็นคนรู้จักนั่งอยู่ด้านใน โบกมือรัวๆ ดูเหมือนว่าคนด้านในจะเห็นเธอ ทั้งสองโบกมือกัน นักเรียนก็เบียดเข้าไปอย่างแรง
“เฮ้ย ป้ายของเธอ!”
ในที่สุดนักเรียนหญิงก็เบียดเข้าไปข้างๆ ผู้ชายตรงหน้า ยังจะสนใจป้ายได้ที่ไหนกัน “เธอถือไว้เถอะ! ชูสูงหน่อยสิ ขอร้อง!”
ฉู่ลั่วหานหันหลังจะออกไป อย่างไรก็ตามทางเข้าถูกปิดแล้ว
ด้านหน้ามืดไปหมดก็พอแล้ว กลิ่นน้ำหอม กลิ่นเหงื่อ กลิ่นบนตัวของคนอเมริกา กลิ่นของไก่ของคนกินแฮมเบอร์เกอร์แล้วไม่บ้วนปาก ฉู่ลั่วหานลำบากแต่พูดไม่ได้
ในที่สุดเสียงปรบมือก็สุดลงก่อนที่หูของลั่วหานจะตึง ต่อมาก็ได้ยินเสียงภาษาอังกฤษที่คุ้นเคยผู้อำนวยการโรงเรียน
แขกของวันนี้ ผู้อำนวยการให้คำประเมินที่สูงมาก เกือบจะใช้คำและวลีที่น่าสนใจที่เขาเรียนรู้มาตลอดชีวิต ด้านล่างเวทีก็มีเสียงปรบมือดังกึกก้องอีกครั้ง
ลั่วหานชูป้ายอย่างน่าเบื่อ ในใจคิดว่าเจ้าชายวิลเลียมคนนี้น่าจะเป็นเศรษฐีรุ่นสอง บริจาคเงินไม่น้อยสินะ? แม้แต่ผู้อำนวยการยังอวยเขา
เสียงปรบมือเบาลง จู่ๆ ก็แข็งแกร่งขึ้นกระตือรือร้นขึ้นและบ้าคลั่งมากขึ้น ดูเหมือนว่าในไมโครโฟนจะมีเสียงหายใจอ่อนๆ ลั่วหานสงสัยว่าตัวเองหูอื้อแล้ว
เหมือนว่าคนที่ชื่อวิลเลียมได้ขึ้นเวทีแล้ว ผู้หญิงตะโกน “วิลเลียม!” “วิลเลียม!”
ภาษาอังกฤษและภาษาจีนสลับกัน เสียงเชียร์และเสียงตะโกน โดมของหอประชุมทนไม่ไหวเล็กน้อย โคมไฟระย้ากำลังสั่น
“I’ m William，Thank you for your enthusiasm.”
ในระบบเสียงสเตอริโอรอบทิศทาง ทันใดนั้นมีภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันเปล่งออก ในฤดูร้อน ในหอประชุมที่แออัด คำกล่าวเปิดที่เรียบง่ายและสุภาพ เหมือนน้ำพุใส เย็นและอ่อนเล็กน้อย
เสียงต่ำอย่างเป็นธรรมชาติ พูดเหมือนกำลังอ่านบทกวี
ดวงตาที่ขัดเจนของฉู่ลั่วหานหรี่ลง เสียงที่น่าฟัง
แค่เสียวของเขาก็แปดเก้าสิบคะแนนแล้ว
นิ้วมือเรียวยาวสะอาดของผู้ชายบนเวทีจับไมโครโฟน สปอตไลท์ส่องสว่างบนใบหน้าของเขา รูปร่างสมส่วน คิ้วชัดเจน ในสายตามีความสูงส่งตามธรรมชาติและเป็นของคนชั้นสูง
ชุดสูทสีดำ รองเท้าหนังสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่ได้ผูกเนกไท มีความสบายเล็กน้อยในความสง่างาม
เพียงแต่ว่า ฉู่ลั่วหานมองไม่เห็น
แนะนำตัวเสร็จ ต้อนรับเขาอีกครั้งด้วยเสียงปรบมือที่ดัง
สักพักเขาถึงจะพูดต่อ “The headmaster of your school asked me to tell you about my personal experience. (ผู้อำนวยการของโรงเรียนเชิญผมให้มาพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัวของผม)
But I think that it may not be necessarily suit you. (แต่ผมคิดว่าประสบการณ์ของผมไม่จำเป็นต้องเหมาะสำหรับทุกท่าน)
Because I am what you say (เพราะผมเป็นอย่างที่ทุกท่านพูด) a child born with a golden key. (เด็กที่เกิดออกมาพร้อมกับกุญแจสีทอง) ”
เขาพูดจบ ด้านล่างเวทีระเบิดทันที!
เสียงโห่ร้องและเสียงกรีดร้องของแฟนๆ ดังขึ้นสูงกว่าคลื่น บางคนถึงกับอยากจะฝ่าด่านรปภ.พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดเขา
ฉู่ลั่วหานหัวเราะเย็น จริงด้วย เศรษฐีรุ่นที่สองสมควรแก่ชื่อ แต่ที่หายากคือ ตรงไปตรงมา
เสียงบนเวทีหยุดลงหลายวินาที สายตาของผู้ชายหยุดอยู่ที่ประตูสักพักพลางมองไปรอบ ๆ
ภาษาอังกฤษบนป้าย
มุมปากของเขายกขึ้นในส่วนโค้งที่มองไม่เห็น ตามป้ายระยิบระยับ เห็นใบหน้าแบบตะวันออกที่ไม่มีการแสดงออก
