บทที่ 1185 [ตอนจบ16] จุดเริ่มต้นของความรัก
เสียงที่ห้องรับแขกดังมาก ลูกสองคนที่กว่าจะกล่อมให้หลับก็ตื่นแล้ว ชูชูที่สวมชุดนอนกระโปรงลายดอกผลักประตู ดวงตากลมโตน่ารักมองแด๊ดดี้ “หนูก็จะหาหม่ามี๊!”
หยางหยางเห็นพี่สาวออกไป ตามไป ยื่นหัวออกมา ความหมายก็คือ ผมก็จะไป
หลงเซียวหัวโตขึ้นมาสองเท่าทันที “angel พาน้องกลับไปนอน เดี๋ยวแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว”
ชูชูไม่ยอม “แด๊ดดี้ หม่ามี๊บอกว่าคุณอาคลอดลูก หนูก็อยากเห็นเด็กน้อย”
เจมส์ก็พูดขึ้น “โอ๊ย! หลงจื๋อเป็นแด๊ดดี้แล้ว! ฉันก็จะไปดู!”
อิสซาพูดประชด “เจมส์ ที่ไหนก็มีนาย! นายไปยุ่งอะไร?”
เจมส์เปลี่ยนรองเท้าเสร็จเรียบร้อย “ฉันชอบยุ่ง! angel Leo ไป เราไปด้วยกัน!”
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เด็กๆ ชอบความสนุกสนาน ถ้าบังคับไม่ให้พวกเขาไป เด็กน้อยสองคนต้องเสียใจแน่ๆ “ก็ได้ ไปเปลี่ยนเสื้อก่อน”
ชูชูและหยางหยางวิ่งตึงตังไปที่ห้องนอน หาเสื้อของใครของมัน ยื่นให้หลงเซียว “แด๊ดดี้!”
หลงเซียวรับเสื้อมา นั่งลงอย่างช่วยไม่ได้แต่ก็มีความสุข ถอดชุดกระโปรงให้ชูชูก่อน สวมกระโปรงให้เธอ “ชูชู พรุ่งนี้เธอยังต้องไปโรงเรียนอนุบาล ห้ามนอนดึก”
สวมชุดเสร็จ หลงเซียวใช้นิ้วมือลูบผมของเธอ เจ้าหญิงน้อยของเขาน่ารักมากจริงๆ
ชูชูสวมรองเท้าแตะและเดินไปที่โถงทางเดินเพื่อเปลี่ยนรองเท้า “หนูนอนบนรถ! แด๊ดดี้ห้ามฟ้องหม่ามี๊นะ”
เจมส์ช่วยชูชูติดกระดุมบนรองเท้าหนังเล็ก “angel ของเราฉลาดจริงๆ! สัญญาว่าไม่ให้หม่ามี๊รู้!”
หลงเซียว……
ต่อมาถอดชุดนอนให้หยางหยาง แล้วสวมเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้น อุ้มเขาไปเปลี่ยนรองเท้าที่โถงทางเดิน
ท่านเซียวในเวลานี้ รับรู้ความรู้สึกที่ว่าอะไรเรียกว่าเป็นทั้งพ่อทั้งแม่
Leo กอดคอแด๊ดดี้ ดวงตากลมโตเป็นประกาย ดวงดาวบนท้องฟ้าสว่างมาก เขาชอบดูท้องฟ้าที่สุดเลย
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ ดูสิ มีดาวตก!”
ชูชูตาดี ชี้ไปที่ด้านบนของศีรษะให้แด๊ดดี้ดู
หลงเซียวเงยหน้า เห็นดาวตกผ่านจริงๆ แสงสีขาวสว่างวาบ ท้องฟ้ายามค่ำคืนช่างงดงาม
หยางหยางเงยหน้า มองเห็นดาวตก ปากเล็กๆ เม้ม ดวงตาเปร่งประกาย
……
ชูชูและหยางหยางมาหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาลบ่อย จึงคุ้นเคยกับสถานที่ หลงเซียวมือข้างหนึ่งอุ้มLeo อีกข้างหนึ่งจูงมือเล็กๆ ของชูชู กลางคืนโรงพยาบาลเงียบมาก ไม่ค่อยมีคน
แต่ว่าเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในทางเดินยังคงตกใจกับภาพที่เห็น!
โอ้! พระเจ้า! พระเจ้า!
ท่านเซียวพาเจ้าหญิงน้อยกับเจ้าชายน้อยมาโรงพยาบาล!
พาลูกสองคนมาในเวลาเดียวกัน หล่อเกินต้านจริงๆ! พ่อสุดหล่ออยู่ยงคงกระพัน! อยากแอบถ่าย แต่ไม่กล้า
ชูชูรู้จักหมอหลายคน โบกมือทักทายพวกเขา “สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า”
ตอนนี้หมอและพยาบาลยิ่งตื่นเต้นและอยากจะกระโดด ชูชูหน้าตาน่ารักอยู่แล้ว แค่มองก็ดูดีมากๆ ฟังเธอพูดยิ่งน่ารักจนแทบบ้า
หลงเซียวไม่แสดงสีหน้า เว้นระยะห่างสามเมตรกับทุกคน ดังนั้นไม่มีใครกล้าไปกอดเด็กน้อย ทำได้แค่มอง
เจมส์สวมหน้ากากอนามัยเดินอยู่ข้างหลัง มือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีน ทักทายหมอและพยาบาลตามชูชู เกือบจะทำให้หมอผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานสลบ ไม่ต้องดูทั้งหน้า ความสูงและดวงตาสีฟ้าเข้มก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนนึกถึงละครของไอดอล
ไม่ไหวแล้วๆ จะสลบแล้ว!
ชูชูปล่อยมือแด๊ดดี้ วิ่งไปข้างหลังจูงมือของเจมส์ เงยหน้ามองเขา “คุณอาเจมส์ ห้องทำงานของหม่ามี๊อยู่ชั้นแปด นั่งลิฟต์ลงจากตรงจะถึงห้องทำงานของหม่ามี๊พอดีเลย”
“ชูชูเก่งมาก จำได้ชัดเจน” เจมส์เคยไปห้องทำงานของลั่วหาน จำทางได้
ชูชูยิ้มหวาน “ยังมีที่นี่ เวลาหม่ามี๊เข้าเวรจะอยู่ที่นั่น หนูเคยไป”
มองออกไปจากทางเดิน สามารถมองเห็นห้องผู้ป่วยนอกที่ชั้นแปด เป็นห้องผู้ป่วยนอกเฉพาะทางสำหรับการผ่าตัดหัวใจพอดี แต่ว่าตอนนี้ปิดประตูไว้
เจมส์ถูกชูชูจับมือหนึ่งนิ้ว มือเล็กๆ ของชูชูร้อนมาก นุ่มมาก สบายมากๆ “อนาคตถ้าชูชูโตขึ้น อยากเป็นหมอไหม?”
ชูชูคิดก็ไม่คิด “อื้ม! หนูอยาก! หนูจะเป็นหมอที่เก่งเหมือนหม่ามี๊! ถ้าคุณอาเจมส์ป่วยหนูก็รักษาให้ได้ หนูรับรองฉีดยาไม่เจ็บแม้แต่นิด จริงๆ!”
เด็กน้อย สัญญากับเขาอย่างจริงจัง กลัวเขาไม่เชื่อ ยังทำท่าฉีดยาบนแขนของตัวเอง เหมือนว่าอบบนั้นไม่เจ็บจริงๆ
ใจของเจมส์ จะเหลวเป็นน้ำแล้ว “อืมๆ ไม่เจ็บๆ คุณอาเชื่อชูชู!”
GOD! ถ้าชูชูฉีดยาให้เขาจริงๆ ต่อให้เจ็บก็ต้องกัดฟันพูดว่าไม่เจ็บ เด็กน้อยอบอุ่นและอ่อนโยนจริงๆ!
ตลอดทางชูชูไม่หยุดพูด เผยแพร่ความรู้ทางการแพทย์ให้เจมส์ เหมือนผู้เชี่ยวชาญตัวน้อย
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ ดูสิ รูปของหม่ามี๊”
พวกเขาเดินถึงห้องคลอดVIP จากทางเดินถึงข้างนอก ถึงห้องโถงใหญ่ของชั้นแปดพอดี ที่นั่นแขวนรูปของลั่วหานและถังจิ้นเหยียน ทั้งสองเป็นผู้เชี่ยวชาญการผ่าตัดหัวใจ เป็นที่เลื่องลือของหวาเซี่ย ดังนั้นจึงเด่นมาก
หลงเซียวมองไปตามทิศทาง บนรูปลั่วหานสวมเสื้อกาวน์ รูปถ่ายติดบัตรครึ่งหนึ่งกลับสดใสและอบอุ่นถึงหัวใจ มุมปากกระตุก “หม่ามี๊สวยมาก”
“คุณลุงถังก็ดูดี คุณลุงถังอยู่เวรไหม? หนูอยากไปเล่นกับคุณลุงถัง”
ชูชูสนิทกับทุกคนจริงๆ ไม่ว่าอยู่กับใคร จะกลายเป็นที่รักของคนอื่นอย่าวเร็ว ส่วนนี้ทำให้หลงเซียวหวงไม่น้อย
“วันนี้ลุงถังไม่อยู่เวร” หลงเซียวตอบ
ชูชูเม้มปาก “ก็ได้ งั้นครั้งหน้าหนูจะมาตอนบ่าย!”
ชูชูพูดตลอดทาง ในที่สุดสี่คนก็ถึงนอกห้องผู้ป่วย
ลั่วหานเปิดประตู เห็นภาพนี้ ตะลึงเล็กน้อย
ผู้ใหญ่สองเด็กสอง เล่นใหญ่เกินไปหรือเปล่า?
คุณนายหลินและโฉหวั่นชิงทักทายหลงเซียว คุยกันเล็กน้อย หลงเซียวพยักหน้า ตอบกลับสองสามประโยค
ชูชูผละออกจากมือของเจมส์ กอดขาของลั่วหาน “หม่ามี๊! หนูกับน้องชายจะดูเด็กน้อย”
ลั่วหานก้มลงอุ้มลูกขึ้น จิ้มจมูกเล็กๆ นุ่มๆ ของเธอ “งอแงให้แด๊ดดี้พาพวกเธอมาด้วยใช่ไหม? ไม่นอนหลับดีๆ”
ชูชูยิ้มแหะๆ เงยหน้าเห็นหลินซีเหวินและหลงจื๋อ เรียกอย่างตื่นเต้น “คุณอารอง! คุณอาสะใภ้!”
เด็กๆ มา บรรยากาศในห้องผู้ป่วยสดใสเร็วมาก หลงจื๋อโบกมือ “ชูชู รีบมาหาอารอง”
ชูชูวิ่งไปหาหลงจื๋ออย่างเร็ว ซุกเข้าอ้อมกอดของเขา นั่งมองหลินซีเหวินบนขาของเขา น่าจะตกใจท่าทางอ่อนเพลียของเธอ มือเล็กๆ ดึงมือของเธอ “คุณอาสะใภ้……”
หลินซีเหวินเห็นชูชูมา ยิ้มจนตาหยี “ชูชูเด็กดี”
ชูชูเห็นสายน้ำเกลือบนหลังมือของเธอ คิ้วขมวดทันที ก้มหัวชิดหลังมือของเธอ ปากเล็กๆ จูบมือเบาๆ “แด๊ดดี้บอกว่า แค่หนูจุ๊บทีหนึ่งก็ไม่เจ็บแล้ว! เดี๋ยวคุณอาสะใภ้ก็จะไม่เจ็บแล้ว!”
หลินซีเหวินเกือบจะร้องไห้ให้กับความอบอุ่นของเธอ พยักหน้ารัวๆ “ว้าว! วิเศษจริงๆ ไม่เจ็บแล้วจริงๆ! ขอบคุณชูชูที่รัก!”
ชูชูปรบมืออย่างดีใจ มองไปที่หลงเซียว “แด๊ดดี้ หนูรักษาคุณอาสะใภ้ให้หายแล้ว!”
ใบหน้าของหลงเซียวเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรัก “ชูชูเก่งจริงๆ”
ลั่วหานกำลังจะถูกพิชิตโดยคุณลักษณะที่อบอุ่นและน่ารักตามธรรมชาติของลูกสาว “เด็กฉลาด! ปลอบคนเก่งจริงๆ รีบลงมา อย่าให้อารองอุ้มไว้ อารองเหนื่อยมาก”
หลงจื๋อส่ายหัว อุ้มชูชูไม่เหนื่อยแม้แต่นิด “เธอเบาขนาดนี้ ไม่เหนื่อย”
ชูชูเชื่อฟังหม่ามี๊ หม่ามี๊พูดอะไร ทำต้องทำตามแน่นอน จึงปีนลงจากอ้อมกอดของหลงจื๋อ หมุนตา “คุณอารองต้องเก็บแรงไว้อุ้มเด็กน้อย!”
“ฮ่าๆ! เด็กคนนี้ พิชิตทั้งโลกแล้ว!” ฝั่งส้งชิงเซวี๋ยนตะลึงแล้วจริงๆ
ชูชูเอียงคอมองส้งชิงเซวี๋ยน “คุณปู่ ท่านจะอุ้มเด็กน้อยไหม?”
ส้งชิงเซวี๋ยนกระแอม “คุณปู่ไม่อุ้ม”
“งั้น……” ชูชูอ้าแขนเล็ก “คุณปู่อุ้มหนู!”
“ฮ่าๆๆ! ได้ๆๆ! คุณปู่อุ้มชูชู มา ให้คุณปู่วัดดูว่าเจ้าหญิงน้อยของพวกเราอ้วนขึ้นหรือเปล่า”
Leoเงียบตลอด ทุกคนชินแล้ว
แม้ว่าเขาไม่พูดอะไร แต่ยืนกับหลงเซียว เหมือนออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน ผู้ใหญ่เย็นชาหนึ่งคน เด็กเย็นชาหนึ่งคน แค่มองก็ดูดีมากแล้ว!
จู่ๆ ชูชูก็พูดขึ้น “หม่ามี๊ ระหว่างทางพวกเราเห็นดาวตกด้วย! Leoก็เห็น ใช่ไหมLeo?”
Leoถูกดึงเข้าบทสนทนา พยักหน้า “อืม ดาวตกม้าบิน”
ดวงตาหลินซีเหวินเปร่งประกาย “ว้าว มีดาวตก ดีจริงๆ!”
หลงจื๋อเห็นภรรยาตื่นเต้น “ทำไมเหรอ?”
“ชื่อของลูกชายไง! ชื่อซิงซ่านเป็นไง? ดวงดาวที่ส่องสว่าง ความรู้สึกเหมือนโอปป้าเกาหลี อนาคตอาจจะกลายเป็นซูเปอร์สตาร์ระดับอินเตอร์!”
หลงจื๋อมึน “หลงซิงซ่าน? นี่……”
พูดได้ไหม ก็ไม่ดูสูงขนาดนั้น?
แต่ว่า มีความรู้สึกเกาหลี
“ได้ ฟังเธอ ชื่อซิงซ่าน”
ภรรยาใหญ่ที่สุด ภรรยาพูดอะไรก็ชื่ออะไร เขาเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อแม้
หลินซีเหวินปีนขึ้นตามเสา จินตนาการต่อ “ชื่ออังกฤษชื่อ star! เป็นไง? ฮ่าๆ!”
หลงจื๋อ “……”
ลั่วหาน “……”
คุณนายหลินทนฟังต่อไปไม่ไหว “ซีเหวิน ชื่อของเด็กจะง่ายแบบนี้ได้ยังไง ต้องจริงจังหน่อย”
หลินซีเหวินกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ นับข้อดี “หม่ามี๊ ชื่อไม่ดีตรงไหน?”
คุณนายหลินพูดไม่ออกเล็กน้อย “ดีตรงไหน?”
หลินซีเหวินไม่ยอม “ที่รัก นายพูด”
หลงจื๋อ “……” ทำไมเขาต้องแบกรับสิ่งนี้?
“เธอพูดถูก เธอพูดอะไรก็มีเหตุผล ฉันเชื่อในความรู้สึกของเธอ ภรรยาว่าดี งั้นก็ต้องดีแน่นอน! เราก็เรียกแบบนี้!”
ลั่วหานกุมขมับ “เสี่ยวจื๋อ นาย……” ไม่มีจุดยืนเลย “ดีอยู่ ผู้ชายที่ดี”
หลงเซียวเห็นใจ “……”
เจมส์ที่เป็นเพื่อนนานาชาติได้มึนไปแล้ว “หลงจื๋อ star ในประเทศของเรา ก็เหมือนประเทศพวกนายตั้งชื่อให้ลูกว่าหลี่เฉียน หวังเหว่ย จ้าวกัง”
อุ๊บ!!!
ลั่วหานทนไม่ไหว หลุดขำแล้ว
นิ้วของหลงเซียวกดจมูก มุมปากกระตุก
โจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว! หลินซีเหวินทำตัวไม่ถูกแล้ว แต่บรรยากาศต้องรับให้ไหว “แล้วยังไง? ชื่อแย่เลี้ยงง่าย นายรู้อะไรไหม? ชาวต่างชาติอย่าแสดงความคิดเห็นมั่ว”
เจมส์ทำท่ายอม “ได้ๆๆ เธอถูกหมด”
มีแม่เอาแต่ใจขนาดนี้ ไม่รู้ว่าอนาคตลูกโตมาจะรู้สึกยังไง
ตัดสินใจชื่ออย่างมีความสุข ต่อมาหลงเซียวและลั่วหานพวกเขาไปดูเด็กที่ห้องทารก
ชูชูและหยางหยางมองเห็นเบบี๋นอนอยู่บนเตียงเด็ก ตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะชูชู อยากไปอุ้มเขา
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ คนนี้ใช่น้องชายไหม?”
หลงเซียวอุ้มเธอไว้ “อืม คนนี้ก็คือน้องชาย อนาคตถ้าโตขึ้น พวกเธอก็จะเล่นด้วยกันได้ ดีใจไหม?”
ชูชูพยักหน้าหงึกๆ “ดีใจ! เขาเล็กจัง”
ลั่วหานลูบผมลูกสาว “ใช่แล้ว ตอนนี้ยังเล็ก ตอนที่เธอเพิ่งคลอดก็เล็กเท่านี้ ตอนนี้ก็โตขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?
จู่ๆ ชูชูก็เต็มไปด้วยความรับผิดชอบ “แด๊ดดี้ หม่ามี๊ หนูเป็นพี่สาว หนูมีน้องชายสองคน อนาคตถ้าหนูโตขึ้นหนูจะปกป้องพวกเขา!”
ลั่วหานอุ่นใจมากที่ลูกสาวพูดแบบนี้ พูดให้กำลังใจ “ดีสิ รอชูชูโตขึ้นก็สามารถปกป้องน้องชาย น้องๆ ก็จะปกป้องเธอ”
เจมส์มองก้อนเล็กๆ โดยมีกระจกกั้น “วิเศษจริงๆ ฉันก็อยากได้หนึ่งคน”
ลั่วหานยักคิ้ว “ฉันดูต้นทางให้นาย ขโมยไปหนึ่งคนสิ”
หลงเซียว “……”
สอนชาวต่างชาติแบบนี้ไม่มีปัญหาใช่ไหม?
ดูเด็กน้อยเสร็จก็ดึกมากแล้ว ชูชูและหยางหยางหาวพร้อมกัน หลงเซียวอุ้มชูชู ชูชูอยู่ในอ้อมกอดเขา ตาโตหรี่ลง สักพักก็หลับแล้ว
ลั่วหานอุ้มหยางหยาง เจ้าตัวเล็กก็ง่วงแล้ว สักพักก็เข้าฝันในอ้อมกอดลั่วหาน
ระหว่างทางกลับไป เจมส์ขับรถ ลั่วหานและหลงเซียวอุ้มเด็กอยู่เบาข้างหลัง ลูกรักในอ้อมกอดหายใจเบาๆ ทำปากอย่างอ่อนหวาน
ลั่วหานมองลูกรัก ยิ้มทันที “ที่รัก รู้สึกวิเศษไหม?”
“เด็กๆ เป็นสัตว์ที่น่าทึ่งที่สุดในบรรดาสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม พวกเขาเต็มไปด้วยความรัก ความหวัง รอพวกเขาโตขึ้นอีกนิด พลังนี้จะชัดเจนมากขึ้น”
ใช่แล้ว เด็กๆ โตขึ้นทีละวัน พวกเขาก็จะแก่ลงทีละวัน
“จะปิดเทอมแล้ว นายจัดวันหยุดไหม พวกเราพาเด็กๆ ไปเที่ยว?” ลั่วหานไม่ได้พาเด็กๆ ออกไปเที่ยวนานแล้ว ช่วงนี้อยากพักผ่อนพอดี
ตอนนี้หลงเซียวก็ไม่มีโครงการอะไร หยวนชูอยู่ในการติดตาม หลายโครงการในเมืองหลวงเสร็จสมบูรณ์ทีละโครงการ “ได้สิ หยุดยาว พวกเราสี่คนไปเที่ยวรอบโลกกัน”
“หนึ่งเดือน? นายหยุดนานขนาดนั้นได้ไหม?” ลั่วหานไม่เชื่อ
หลงเซียวให้ความเชื่อมั่นและยิ้ม “หนึ่งเดือนเอง เรื่องใหญ่แค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าพวกเธอ บริษัทฉันจัดการได้ เธออยากไปไหนเป็นที่แรก?”
สำหรับเขา เงินไม่สำคัญเท่าครอบครัว เงินเป็นของนอกกาย มีเพียงครอบครัว เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ลั่วหานคิด คิดถึงสายลมในฤดูร้อนของปีนั้น ฉากถนนในต่างประเทศ ความรู้สึกของปีนั้นเข้ามาในใจ “ไปจุดเริ่มต้นของความรักของเรา!”
“ดี กลับไปที่จุดเริ่มต้นของความรัก เดินถนนแห่งความเยาว์วัยอีกครั้ง
