แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 1189 [ตอนพิเศษเซียวลั่ว] ทำอย่างไรให้เธอรักฉัน4
ใบหน้าเนียนที่หันกลับไป แน่นอย่างห้ามไม่ได้ นิ้วเรียวในกระเป๋าบีบแน่น แต่หันกลับมาด้วยใบหน้าเรียบๆ ที่ไม่สะทกสะท้านใด ๆ
“นายว่าไงนะ?”
ดอกกุหลาบสีแดงเปรียบเสมือนพระอาทิตย์ตกในช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดบนท้องฟ้า สวยงามจนน่าปวดใจ นอกจากนี้ผู้ชายที่ถือดอกกุหลาบก็ดูโดดเด่นมาก ในบรรดาชาวจีนที่ฉู่ลั่วหานรู้จัก เขาไม่มีคู่แข่งอย่างแน่นอน
ชายหนุ่มดูเหมือนจะคาดการณ์ปฏิกิริยาของเธอได้ จึงยกยิ้มอย่างสบาย “ประโยคนี้เธอเขียนให้ฉันไม่ใช่เหรอ? ลืมเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”
เขียนให้เขา?!
หรือจะเป็นป้ายไฟบ้าๆ นั่น!
แล้วเขาเป็นใคร? หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าชายแห่งฮาร์วาร์ดที่เรียกพายุหมุนในโรงเรียนในวันนี้?
เหมือนจะใช่…… ในที่สุดฉู่ลั่วหานก็ย้ายความคิดไปที่เสียงของเขา เงียบลงและแยกแยะ ไม่ยากที่จะฟังออกว่าเสียงของคนนี้เหมือนกับเสียของชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ในหอประชุม
ให้ตายเถอะ!
ทำไมเธอถึงไม่สังเกต?
ตระหนักถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดของทั้งสอง นิ้วมือของฉู่ลั่วหานค่อยๆ เย็นทีละนิ้ว เส้นเลือดบนข้อมือแน่นโดยไม่รู้ตัว กว่าจะสงบลงและความรู้สึกไม่สบายตัว
“ไม่ใช่ป้ายของฉัน”
เป็นคนธรรมะไปมั่วไม่ได้ เมื่อไม่ดีพอที่จะทำให้เกิดปัญหา
ชายหนุ่มไม่รีบแม้แต่นิด “เป็นของใคร?”
ฉู่ลั่วหานอ้าปาก อยากบอกใครสักคน แต่เธอพบว่าเธอไม่รู้จักชื่อของอีกฝ่าย จำหน้าตาของเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ “ของคนอื่น”
ชายหนุ่มถามต่อ “ชื่อ?”
ฉู่ลั่วหานสำลัก “ฉันไม่รู้”
เธอไม่รู้จริงๆ เพียงแค่พบกัน ใครจะสนใจว่าชื่ออะไร เธอไม่ได้ว่างขนาดนั้น
ชายหนุ่มยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่จับได้ว่าโกหก “ไม่รู้ชื่อ ข้อแก้ตัวนี้ไม่สามารถโน้มน้าวใจฉันได้จริงๆ OK ฉันเข้าใจว่าสาวจีนสงวนท่าที เธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แค่ฉันรู้คนเดียวก็พอ ประโยคนั้นของเธอฉันรับไว้แล้ว”
คิ้วของฉู่ลั่วหานขมวดอย่างไม่พอใจ “นายหมายความว่าอะไร?”
นิ้วเรียวของชายคนนั้นราวกับหยกขาวคลิกที่ประตูกระจก ทั้งสองใกล้กันมาก ใกล้พอที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบนใบหน้าของอีกฝ่าย
“แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันชื่อวิลเลียม ชื่อภาษาจีนคือหลงเซียว ดีใจที่ได้รู้จักเธอ”
เขาแนบมือไว้บนประตูกระจก กางนิ้วทั้งห้า ทุกนิ้วแนบอยู่บนกำแพง เผยกระดูกที่ละเอียดมากขึ้น
รอยยิ้มของเขาอยู่ข้างหน้า ใกล้แค่เอื้อม
ฉู่ลั่วหานชะงัก หลงเซียว? ชื่อนี้เหมือนเธอเคยได้ยินจากที่ไหน ในความจำมีชื่อนี้ เบื้องหลังมันคือตัวตนบางอย่าง ก่อนที่เธอจะเดินทางออกจากประเทศจีน เหมือนว่า……
หรือเขาก็คือหลงเซียวของบริษัทMBK? ลูกชายคนโตของหลงถิง ทายาทมาของMBK?
เฮอะๆ เรื่องตลกนี้มากเกินไปหรือเปล่า?
เห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าของฉู่ลั่วหานอย่างชัดเจน หลงเซียวยิ้มคนเดียว “ดูเหมือนว่าเธอรู้ตัวตนของฉัน งั้นอย่างอื่นฉันก็ไม่ต้องแนะนำแล้ว”
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ท่านเซียว เป็นเศรษฐีรุ่นที่สองจนเบื่อแล้ว อยากจีบสาวเพื่อแก้เบื่อเหรอ? ขออภัย ไม่ว่างอยู่ด้วย”
เศรษฐีรุ่นที่สองในจีนหลายคนใช้จ่ายเงินที่บ้าน สำหรับพ่อแม่ พวกเขาไปเรียนต่างประเทศจะมีความเชี่ยวชาญในทักษะที่น่าทึ่ง จริงๆ แล้วมีคนมากมายที่ว่างเปล่า กลับไปอย่างว่างเปล่า ใบรับรองการสำเร็จการศึกษามีความชื้นสูงเกินไป!
“บอกชื่อเธอให้ฉัน”
“ไม่มีอะไรน่าบอก”
พูดจบ ฉู่ลั่วหานหมุนตัวเดินขึ้นบันได ไม่หันกลับมามอง
ถ้าอีกฝ่ายเป็นนักเรียนจีนแลกเปลี่ยนธรรมดา เธออาจจะคิดสักพัก แต่ว่าอีกฝ่ายเป็นทายาทของMBK นั่นก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง คนแบบนี้เล่นได้ แต่เธอจ่ายไม่ได้
เพื่อไม่ให้ตัวเองมีปัญหา เธอตัดสินใจที่จะฆ่าความเป็นไปได้ที่เลวร้ายทั้งหมดในเปล!
หลงเซียวไม่คาดคิดว่าเขาสารภาพรักกับใครบางคนเป็นครั้งแรกก็ถูกปฏิเสธและปิดประตูใส่ แม้แต่ประตูหอพักของเธอยังไม่ได้เข้าไป สิ่งที่ทำให้เขางงงวยยิ่งกว่าคือ หัวใจของเขาเต้นเร็วมากจนผิดปกติในเวลาที่ถูกปฏิเสธ
สายตาที่เธอมองเขา เหมือนกับการปลูกพิษ ในใจของเขา
และยาพิษนี้ไม่มีหมอรักษา
หลงเซียวมองเธอขึ้นบันได รอถึงเธอเปิดประตูเข้าไป มั่นใจเลขห้องของเธอ
วางดอกกุหลาบไว้หน้าประตู หมุนตัวเดินจากไป
เขารู้สึกได้ ด้านหลังของเขามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองตาม
ฉู่ลั่วหานยืนอยู่หน้าหน้าต่าง มองแผ่นหลังของหลงเซียว มีความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นในใจ เปรี้ยวๆ จั๊กจี้ เหมือนมีขนนกกำลังเกา
ศึกษาหัวใจกันมานาน เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าหัวใจมีปฏิกิริยาเช่นนี้ได้อย่างไร
เพื่อนร่วมชั้นในห้องวิจัยพูดล้อเล่น “IQเธอสูงขนาดนี้ ถ้าแบ่งให้EQคงจะดีไม่น้อยเลยนะ!”
เธอไม่ปฏิเสธว่าEQของเธอไม่ได้สูงมาก เพราะเธอไม่ค่อยเข้าสังคม
คิดพวกนี้ทำไม?
ทิ้งอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงในหัว ฉู่ลั่วหานบังคับให้ตัวเองสงบสติและเขียนวิทยานิพนธ์ แต่ยิ่งเขียนก็ยิ่งหงุดหงิด สุดท้ายพบว่ามีคำสามคำเขียนอยู่บนกระดาษ “เพราะอะไร?”
บ้าแล้ว เธอบ้าแล้ว!
ที่บ้าที่สุดคือ เธอวิ่งลงไปชั้นล่างเหมือนผีอำ เห็นดอกกุหลาบแดงช่อนั้น ทุกดอกสดชื่นและเต็มไปด้วยความเร่าร้อน ทุกกลีบเต็มไปด้วยคำเชิญแห่งความรัก
ไม่มีใครอยู่รอบๆ ใบหน้าของฉู่ลั่วหานค่อยๆ แดง
หลายนาทีต่อมา ฉู่ลั่วหานมองไปที่ดอกกุหลาบในแจกันบนขอบหน้าต่าง
เธอเก็บมันมา! เก็บกลับมา!!
เช้าวันต่อมา ฉู่ลั่วหานต้องทำการวิจัยต่อ งานค่อนข้างใหญ่ เดินลงบันไดหอพัก เธอมองซ้ายมองขวา ถอนหานใจอย่างโล่งอก แต่ก็เสียดายเล็กน้อย
“เธอกำลังหาฉัน?”
ขณะที่กำลังสับสน ก็มีเสียงต่ำลอยเข้ามาในหู อบอุ่นและสบายเหมือนสายลมยามเช้า จากนั้นเธอก็ได้กลิ่นหอมของอากาเว่ลอยมาตามสายลม กลิ่นนั้นเป็นของแขกที่ไม่ได้รับเชิญในวันวาน
หลงเซียวสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างถือถุงกระดาษสำหรับอาหารเช้าบางยี่ห้อ
ฉู่ลั่วหานกอดหนังสือสองสามเล่ม มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “นายหลงตัวเองไม่น้อย”
หลงเซียวขยับเข้าใกล้เธอหนึ่งก้าว ยัดถุงกระดาษใส่เธอ “ยังไม่ได้กินอาหารเช้าใช่ไหม? หวังว่าถูกปากเธอ”
ฉู่ลั่วหานชอบอาหารเช้าของร้านนี้ เดี๋ยวผ่านก็เตรียมจะซื้อ “ไม่ถูกปาก”
“ไม่ถูกปากยังกินทุกวัน? คุณฉู่มีนิสัยชอบทำร้ายตัวเอง?” หลงเซียวยืนอยู่ข้างหน้าเขา บังทางเดินของเธอ เขาตัวสูงใหญ่ ห่อหุ้มเธอไว้ในเงา
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าอย่างตกใจ “นายรู้ได้ยังไง?”
หลงเซียวยักไหล่อย่างบริสุทธิ์ “เมื่อวานฉันถามเธอ เธอไม่ยอมบอก ฉันก็ไปสืบด้วยตัวเอง ฉู่ลั่วหาน นักศึกษาแพทย์แผนกหัวใจระดับบัณฑิตศึกษาต่อเนื่องระดับปริญญาโท สอบเข้าโรงเรียนแพทย์เมื่ออายุสิบหกปี ถูกเรียกว่าเป็นสาวอัจฉริยะ ปีนี้……อีกสี่เดือนจะอายุยี่สิบเอ็ด ส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร น้ำหนัก……”
“หลงเซียว นายอยากทำอะไร?” เขายิ่งพูด ฉู่ลั่วหานยิ่งกระวนกระวายใจ เศรษฐีรุ่นที่สองนี้มีเครือข่ายกว้างขวาง อำนาจสูง เมื่อกลายเป็นเหยื่อของพวกเขา แม้แต่บรรพบุรุษยังสืบออกมาได้
หลงเซียวหยิบหนังสือจากมือของเธอ “ฉันอยากให้เธอกินอาหารเช้าดีๆ หากข้ามมื้อเช้าก่อนเก้าโมงเช้ากรดในกระเพาะอาหารจะเผาผลาญลำไส้ หมอในอนาคตไม่รู้เหรอ?”
ถุงอาหารในมือยังร้อนอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งซื้อมา ฉู่ลั่วหานกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจับถุงระเบิด
“กินอาหารเช้าของนาย ต้องแลกกับอะไร?”
ถามได้ตรงไปไหม?
หลงเซียวเดินข้างๆ เธอ บนถนนมีนักเรียนไม่น้อยเดินผ่าน ทุกคนมองไปด้านข้างเพื่อชื่นชมคู่รักชาวจีนที่หน้าตาดีคู่นี้
“ฉันอยากให้เธอเป็นแฟนฉัน แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอไม่ยอม” หลงเซียวก็ตอบตามตรง
ฉู่ลั่วหานเปิดถุงกระดาษ ของข้างในตรงใจพอดี เธอหยิบเบอร์ริโตออกมา กัดหนึ่งคำ ยังไงเธอก็หิวแล้ว กินอิ่มค่อยว่ากัน “ใช่ ตอนนี้ไม่ยอม อนาคตก็ไม่ยอม ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าของนาย นี่คือเงิน ไม่ต้องทอน”
เธอหยิบเงินสี่สิบเหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยัดใส่กระเป๋าเขาโดยตรง
ก้าวขายาวๆ เดินออกไป
หลงเซียวยิ้มด้วยความสนใจ ตามเธอ “นักเรียนฉู่ลั่วหาน ฉันมีความมั่นใจที่จะทำให้เธอรักฉัน”
ในปากของฉู่ลั่วหานมีอาหาร ดังนั้นจึงมีสีหน้าน่ารักเล็กน้อย “ชื่นชมความมั่นใจของนาย แต่อย่าเลย สาวสวยบนถนนเต็มไปหมด เปลี่ยนเป้าหมายง่ายกว่า”
“บนถนนมีสาวสวยเหรอ? ทำไมฉันไม่เห็น?”
ฉู่ลั่วหานชี้ผู้หญิงผมทองตาฟ้าที่เดินไปเดินมา “ชอบคนไหน? ฉันช่วยขอช่องทางการติดต่อให้นาย”
หลงเซียวยื่นมือ “เธอชื่อฉู่ลั่วหาน”
“…….” จับกลเม็ดของเขาไม่ได้
ถึงอาคารวิจัยของโรงเรียนแพทย์แล้ว ลั่วหานทิ้งถุงอาหารเช้าที่กินหมดลงในถังขยะ เช็ดนิ้วมือ “ท่านเซียว ฉันถึงแล้ว เชิญนายกลับ”
“ช่องทางการติดต่อของเธอล่ะ?”
“ไม่มี”
เขาหาข้อมูลเยอะขนาดนั้น ไม่เจอเบอร์โทรศัพท์ของเธอเหรอ? เธอไม่เชื่อ!
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้เธอพร้อมกับหนังสือของเธอ “ตอนนี้มีแล้ว ทางลัดแรกก็สามารถหาฉันเจอ คาดหวังกับการพบเธอในครั้งหน้า
“นาย……”
“เธออย่าบอกว่าดูไม่ออกว่าฉันกำลังจีบเธอ” หลงเซียวมุ่งมั่นที่จะชนะทาง
“ฉัน……” ไม่รู้ว่าควรตอบยังไงจริงๆ ในด้านนี้ฉู่ลั่วหานเหมือนกระดาษเปล่า
“เธอไม่พูดก็ได้ ดวงตาของเธอซ่อนคำตอบไว้”
ใบหน้าของฉู่ลั่วหานเต็มไปด้วยความช่วยไม่ได้ แต่หลงเซียวพูดถึงนี่แล้วหมุนตัวเดินออกไป แผ่นหลังสูงและดูหล่อเป็นพิเศษ แม้แต่อากาศและแสงแดดโดยรอบยังรักเขามาก
บนหนังสือเป็นโทรศัพท์มือถือใหม่เอี่ยม สีขาวสะอาด ราคาแพงที่สุดที่มีอยู่ในปัจจุบัน
ทันใดนั้นก็ประหลาดใจ ในใจเหมือนกลายเป็นเหมือนทุ่งนาในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ
ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจไม่คิดถึงคนคนนี้อีก ก้าวขึ้นบันได
เธอเพิ่งเข้าห้องทดลอง โทรศัพท์มือถือสว่างขึ้น
เพื่อนร่วมชั้นในห้องทดลองตาแหลมคมเห็นโทรศัพท์มือถือของเธอ อิจฉาและเข้ามาคุยด้วยความอยากรู้อยากเห็น “สวยมากเลย! หนุ่มหล่อที่ส่งเธอมาให้เธอเหรอ?”
เพื่อนร่วมชั้นอีกคนกรี๊ดกร๊าด “คนนั้นคือวิลเลียมชายหนุ่มอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์ไม่ใช่เหรอ?!! เขาเป็นแฟนของเธอเหรอ? ทำไมเธอไม่บอกให้เร็วกว่านี้!!”
ฉู่ลั่วหานพูดเบาๆ “พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“ไม่ใช่เหรอ? แต่สายตาที่เขามองเธออบอุ่นมากเลย!”
อบอุ่น? สายตาแบบนั้นสามารถบรรยายว่าเป็นความอบอุ่นได้เหรอ?
บนหน้าจอ เป็นข้อความจากหลงเซียว
หลงเซียว: “เมื่อกี้เธอใจเต้นแรง หลอดเลือดขยาย จะอธิบายทางการแพทย์อย่างไร?”
ฉู่ลั่วหานงุนงง เขาอยากพูดอะไร?
ผ่านไปสักพัก ข้อความที่สองของเขามาแล้ว
หลงเซียว: “ฉันสามารถบอกเธอได้ นั่นก็คือใจเต้น
