บทที่ 1190 [ตอนพิเศษเซียวลั่ว] ทำอย่างไรให้เธอรักฉัน5
เธอใจเต้นกับเขา!
ทำไมคนคนนี้หน้าด้านขนาดนี้!
ยัดโทรศัพท์มือถือเข้าไปในกระเป๋า ไม่สนเรื่องไร้สาระที่เขาพูด
ดีที่ช่วงเช้ายุ่งจริงๆ การทดลองติดต่อกัน ต้องบันทึกไม่หยุด เขียนการวิเคราะห์ และรายงานการค้นพบล่าสุดต่อศาสตราจารย์ เพื่อเขียนวิทยานิพนธ์ที่ดี แม้แต่ตัวเลขที่ไม่สำคัญก็ต้องบันทึก
ยุ่งแบบนี้ ผ่านไปหลายชั่วโมง หยุดงานในมือก็เวลาบ่ายโมงตรง
เพื่อนร่วมชั้นในห้องทดลองบ่น “ถ้ายังทำแบบนี้อีก ฉันต้องแก่ก่อนวัยอันควรแน่ๆ! ปีนี้ฉันอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว วัยหนุ่มสาวที่สวยงามต้องสูญเสียไปในห้องทดลองอันหนาวเย็น โลกภายนอกสวยงามขนาดนี้ ฉันกลับออกไปดูไม่ได้”
เพื่อนร่วมชั้นชายชมลั่วหาน “ดูอัจฉริยะสุดสวยของเราสิ เพิ่งอายุยี่สิบ อายุงามเพริศพริ้ง ร่างทั้งร่างเปล่งลมหายใจของวัยหนุ่มสาว”
ฉู่ลั่วหานถอดเสื้อกาวน์ กดสบู่ล้างมือแล้วล้างมืออย่างละเอียด “อายุจิตของฉันคือสามสิบ มากกว่าพวกเธอ”
เธอพูดแบบนี้ เพื่อนร่วมชั้นผู้ชายพิงที่ขอบอ่างล้างมือ ตั้งใจมองสาวเย็นชาแต่กลับสวยงามในกระจก “น้องสาว เธอรู้หรือไม่ว่ามีคำที่เป็นที่นิยมมากที่เรียกว่าดึงความหมั่นไส้? เธอก็คือคนที่กำลังดึงความหมั่นไส้เลยนะรู้ไหม? ในรุ่นของเรา ไม่สิ ปริญญาโทที่อายุน้อยที่สุดของแผนกหัวใจ และยังมีหน้าตาที่ดี เธอต้องเผชิญหน้ากับข้อดีของตัวเอง อย่าดูถูกตัวเอง”
ลั่วหานล้างมือเสร็จ ดึงกระดาษมาเช็ดมือ มองตาสีน้ำเงินของเขา “ข้อดีของฉันคือเขียนวิทยานิพนธ์มากที่สุด ทดลองมากที่สุด ได้รับทุนมากที่สุด ไม่ใช่เหรอ?”
เพื่อนร่วมชั้นผมทองยกนิ้วให้เธออย่างยกย่อง ยอมแล้ว ครั้งนี้ยอมแล้วจริงๆ เลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ!
“เธอพูดความจริง ศาสตราจารย์จงใจให้เธอมาและกระตุ้นพวกเราใช่ไหม?”
ฉู่ลั่วหานยักไหล่ “มอบให้ฟรีๆ ไปกินข้าวแล้ว”
ไปไหนมาไหนคนเดียวชินแล้ว อีกหนึ่งความเคยชินก็คือกินข้าวคนเดียวเป็นประจำ เมื่อก่อนเธอกินข้าวคนเดียวเพราะไม่ต้องคุยกับใคร กินข้าวครึ่งชั่วโมงสามารถอ่านหนังสือได้สิบหน้า ต่อมา ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร แม้จะไม่อ่านหนังสือก็ยอมอยู่คนเดียว
อาหารเที่ยงง่ายมาก ผลไม้ สปาเกตตี ผัก
ช่วงบ่ายก็เป็นการทดลองที่ซับซ้อน กระบวนการทดลองที่น่าเบื่อ ในบางครั้งเพื่อนร่วมชั้นบางคนบ่นว่าไม่สามารถมีชีวิตรอดได้แล้ว แต่ฉู่ลั่วหานดูเหมือนจะมีความสามารถพิเศษ การอยู่กับเครื่องจักรและอุปกรณ์จะไม่รู้สึกทรมานเลย
จบการทดลองสุดท้าย เป็นเวลาแปดโมงกลางคืนพร้อมกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนอกหน้าต่าง
ฉู่ลั่วหานถูกเตือนด้วยความหิว มิฉะนั้นเธอสามารถอยู่ในห้องทดลองสองวัน
เมื่อก่อนก็มีประสบการณ์แบบนี้
รวบรวมข้อมูลการทดลองและนำกลับไปที่หอพักเพื่อเขียนวิทยานิพนธ์ต่อ แต่อันดับแรกต้องจัดการอาหารเย็นก่อน
เป็นหมอ การกินของฉู่ลั่วหานไม่ผ่านจริงๆ ซื้อแฮมเบอร์เกอร์และนมหนึ่งกล่องในร้านสะดวกซื้อ แบบนี้ก็เรียบร้อยแล้ว
กลับหอพักพร้อมถุงช้อปปิ้ง เดินขึ้นบันได ชายในชุดขาวและกางเกงขายาวสีดำยืนอยู่ใต้แสงไฟส่องสว่างของทางเดิน มือข้างหนึ่งสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งถือถุงช้อปปิ้งถุงใหญ่ มองมาด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
ฉู่ลั่วหานอ้าปากด้วยความตะลึง “so? นี่คืออะไร?”
หลงเซียวยกถุงอาหารในมือ “แม้แต่อาหารเย็นก็ควรมีโภชนาการสมดุล อาหารจานด่วนไม่ดีต่อสุขภาพ”
“แต่ฉันคิดว่าแบบนี้ก็มีโภชนาการ กลางคืนต้องกินน้อยๆ ไม่อย่างงั้นจะอ้วน” ฉู่ลั่วหานหากุญแจเจอ เสียบเข้าไป
“เธอกำลังโต แม้ร่างกายจะไม่โต ก็ต้องเสริมสมอง กินแล้วไม่อ้วน”
“ปากเก่งจัง” ฉู่ลั่วหานส่ายหน้า
หลงเซียวยังคงยืนอยู่ข้างตัวเธอ เว้นระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกล ไม่ก้าวก่าย แต่กลับเผด็จการและไม่สามารถต่อต้านได้
มือของฉู่ลั่วหานจับลูกบิดประตู “นายยังไม่ไป?”
หลงเซียวยืดแขนเรียวยาวออก ผลักประตูเบาๆ เดินเข้าไปต่อหน้าต่อตาฉู่ลั่วหาน
ฉู่ลั่วหาน “……”
เธอยอมใจคนคนนี้จริงๆ
พื้นที่ของห้องไม่ใหญ่ แต่กลับถูกเธอจัดอย่างระเบียบ ส่วนใหญ่เป็นสีขาว โต๊ะเขียนหนังสือหนึ่งตัว เตียงเดี่ยวหนึ่งเตียง บนผนังเป็นตู้หนังสือที่สมบูรณ์ บรรจุหนังสือทางการแพทย์อย่างเรียบร้อย บนพรมมีหนังสือทางการแพทย์ที่อ่านบ่อยๆ ด้วยกระดาษโน้ตหนีบอยู่
แบบอักษรที่สวยงามมีการผสมผสานระหว่างภาษาจีนและภาษาอังกฤษ ภาษาอังกฤษเป็นส่วนใหญ่ มองแวบแรกยุ่งเหยิง มองอย่างละเอียดกลับอ่านง่าย เขียนหนังสือได้สวยมาก สง่างามและหนักแน่น มองออกได้ว่าเธอเป็นหญิงแกร่งแต่ฉลาด
และยังมี ในแจกันที่มุมขวาบนของโต๊ะทำงาน ดอกกุหลาบสีแดงสด เพิ่มความสว่างให้กับห้องสีขาว ห้องธรรมดาก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที
ฉู่ลั่วหานตระหนักได้ว่าเขาเห็น รีบอธิบาย “นายอย่าเข้าใจผิด อันนี้ฉันซื้อเอง!”
หลงเซียวมองกลับ “ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เธอตื่นเต้นอะไร? หรืว่า……เธอกำลังปิดบัง?”
ฉู่ลั่วหานโกรธจนกัดลิ้นตัวเอง ทำไมไม่ทนไว้!
หลงเซียววางอาหารเย็น สำหรับสองคน เนื้อสัตว์และผักเข้ากัน และเป็นอาหารจีนแท้ๆ
กลิ่นอาหารจีนดึงดูดใจที่สุด เทคนิคการปรุงอาหารแต่ละจานสวยหรูมาก ไม่จำเป็นต้องกินก็รู้ว่ามันเป็นผลงานชิ้นเอกจากมืออาชีพ ปลาต้มน้ำ สันในหมูผัดเปรี้ยวหวาน หอยเชลล์นึ่ง ซุปหอย มันแกวผัดเห็ดโคน เนื้อแต้จิ๋ว มะเขือเทศเสฉวนเผ็ด ไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอส
เป็นอาหารทั่วไปในประเทศจีน เมื่อวางไว้ต่างประเทศก็รู้สึกอื่น ดีเป็นพิเศษ อบอุ่นเป็นพิเศษ ถึงขั้นทำให้คิดถึงบ้านเกิดที่ไกล สิ่งที่เรียกว่าอาการคิดถึงบ้านผุดขึ้นมา
“ไม่รู้ว่าเธอชอบแบบไหน ลองดูทั้งหมดไหม?” หลงเซียวยื่นตะเกียบให้เธออย่างเป็นมิตร กลับกันเหมือนทำให้เจ้าของกลายเป็นแขก
แน่นอน อาหารมื้อเย็นของเขาน่าลิ้มลองกว่าแฮมเบอร์เกอร์มาก ตอนนี้เธอยังไม่อยากมองแฮมเบอร์เกอร์แล้ว
“ได้สิ ในเมื่อนายกระตือรือร้นขนาดนี้ ฉันไม่เกรงใจแล้ว”
กินก็กิน ปฏิบัติอะไรไม่ดีก็ไม่สามารถปฏิบัติไม่ดีต่อกระเพาะของตัวเอง คีบเนื้อปลาหนึ่งชิ้นมาแล้วเคี้ยว เนื้อปลาไม่มีกลิ่นคาว เข้าปลาก็ละลายเลย หอมแต่ไม่เลี่ยน เคลื่อนตามปลายลิ้นลงไปถึงท้อง รสชาติตราตรึงใจยากที่จะลืมเลือน!
อร่อยมาก!
ปากเธอไม่พูด แต่สายตาและสีหน้าล้วนกำลังชื่นชม หลงเซียวดูออก แต่ก็ไม่พูด
ตะเกียบของลั่วหานคีบปลาบ่อยที่สุด
ดูเหมือนว่าเธอจะชอบกินปลา
“ชอบปลาอะไรที่สุด?” หลงเซียวถามอย่างกะทันหัน
“ปลาชิงเจียง ปลาดอร์ลี่” ลั่วหานตอบโดยไม่รู้ตัว ตอบเสร็จพบว่าตัวเองตกหลุมพรางแล้ว
หลงเซียวยิ้ม “รู้แล้ว ครั้งหน้าก็เอาปลามาเอาอีก ปลาชิงเจียงใช่ไหม ชอบกินเผ็ดหรือเปล่า? มองจากรสนิยมของเธอ……น่าจะกินเผ็ดได้ งั้นก็หม่าล่าปลาชิงเจียง”
ฉู่ลั่วหานไม่พูดอะไร เขากลับทายถูกหมดเลย
เอาเปรียบเขา ฉู่ลั่วหานเกรงใจเล็กน้อย เทน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว “ฉันไม่ดื่มน้ำอัดลม กลางคืนก็ไม่ดื่มกาแฟ น้ำเปล่าได้ไหม?”
หลงเซียวรับมาดื่มหนึ่งคำ “เธอดื่มน้ำอะไร? หวานมาก”
ฉู่ลั่วหานโมโหแต่ก็ยิ้ม “หลงเซียว ท่านเซียว นายว่างมากเหรอ? ไม่มีงานอะไรให้ทำ?”
เพื่อเป็นการแสดงความชอบของน้ำ หลงเซียวดื่มอีกหนึ่งคำ “ฉันไม่รู้สึกว่าจีบสาวไม่ใช่เรื่อง ชีวิตคนมีสามเรื่องใหญ่ที่สุด แต่งงาน มีลูก จัดตั้งธุรกิจ ฉันกำลังทำหนึ่งในนั้น”
ฉู่ลั่วหานไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว “ท่านเซียว ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ กินมื้อนี้เสร็จ หลังจากนี้ไม่ต้องมาหาฉันแล้ว ตรงนี้มีคุณหนูเศรษฐีรุ่นที่สองเยอะมาก เหมาะกับนาย คนก็สวย แนะนำให้นายฟรีๆ”
หลงเซียวชิมอาหารอย่างอร่อย อาหารเหล่านี้มักจะไม่เห็นบนโต๊ะของเขา เพื่อเตรียมอาหารที่ชาวจีนยอมรับได้ง่ายที่สุด เขาเชิญเชฟชาวจีนระดับห้าดาวมาโดยเฉพาะ
สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอไม่ยอมรับ
“ได้ ฉันบอกได้ไหมว่าฉันชอบผู้หญิงแบบไหน?”
ฉู่ลั่วหานกินมะเขือยา ไม่เลี่ยนเหมือนมะเขือยาวทั่วไป “ได้”
“ง่ายมาก ข้อที่หนึ่ง ผู้หญิง ข้อที่สอง เธอชื่อฉู่ลั่วหาน ข้อที่สาม เธอกำลังกินข้าวอยู่ตรงข้ามฉัน”
ฉู่ลั่วหาน “……”
ตัดสินใจไม่คุยกับเขาต่อ รู้ว่าเธอพูดไม่เก่ง แต่กลับกันเธอทุกประโยค
เงียบไปสักพัก หลงเซียวถาม “ฉันส่งข้อความให้เธอ เธอไม่เห็นเหรอ?”
“ยุ่ง ไม่ว่างดู”
“โทรศัพท์ก็ไม่ได้ยิน?”
“ไม่ ห้องทดลองไม่ให้รับโทรศัพท์”
เธอปิดเสียง
คำอธิบายที่มีข้อบกพร่อง พูดให้เขายอมยังไง?
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ฉู่ลั่วหานจัดการขยะ แยกขยะเสร็จเร็วมาก โต๊ะยังเหมือนกับก่อนอาหาร สะอาดเป็นระเบียบ ไม่มีฝุ่น
ความสะอาดของแพทย์สะท้อนให้เห็นเต็มตา
หลงเซียวพิงบนโซฟา หยิบหนังสือออกมาดู ไม่มีความหมายว่าจะไป
“ทำไมนายยังไม่กลับ?”
หลงเซียวพูดอย่างน้อยใจ “หมอฉู่ คืนนี้เธอไล่ฉันสองรอบแล้ว เธอไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลย?”
เขาพูดเหมือนน้อยใจและไร้เดียงสา ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดเล็กน้อย “ดังนั้น? นายจะอยู่ทำไม?”
หลงเซียวเก็บหนังสือ มองตาของเธออย่างตั้งใจ “มีคนเคยบอกเธอไหม เธอพูดแทงใจคนมาก ทุกคำแทงใจสุดๆ”
ฉู่ลั่วหานกระจายข้อมูล เปิดคอมพิวเตอร์ เตรียมเขียนวิทยานิพนธ์ “ในเมื่อรู้ ยังไม่ห่างฉันหน่อย? ระวังฉันแทงนายจนบาดเจ็บ”
หลงเซียวเดินมาด้านหลังของเธอ นำมือไว้ข้างหลัง “ให้เธอแทงฉัน บาดเจ็บแล้วให้เธอรักษา”
นิ้วมือของฉู่ลั่วหานสั่น ไม่ได้ เคาะตัวหนังสือ “ฉันจะเขียนวิทยานิพนธ์ นาย……”
“OK ฉันจะอยู่เงียบๆ ไม่รบกวนเธอทำงาน เธอเขียนวิทยานิพนธ์ ฉันอ่านหนังสือ ได้ไหม?” หลงเซียวตัดสินใจอยู่นานแล้ว เดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม
ฉู่ลั่วหานนวดขมับ “หลงเซียว มีคนเคยบอกไหม ว่านายหน้าด้านมาก?”
“มี เธอ เธอคือคนเดียว”
ฉู่ลั่วหานยิ้มออกมา “นายนี่มัน……นายให้ฉันพูดว่าอะไรดี?!”
“พูดว่าเธอชอบฉันก็พอ”
เสียงของหลงเซียวต่ำมาก ไหลเหมือนคลื่นนับไม่ถ้วน
ฉู่ลั่วหานไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ว่าอะไรคือการจีบสาว แต่การกระทำของหลงเซียวเหมือน……เหมือนกำลังจีบเธอ
“ขออภัย ฉันไม่ชอบนาย! แน่ชัดมาก ชัดเจนมาก” จู่ๆ ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่นิ่ง เธอกลัวตกหลุมพรางของคนคนนี้ กลัวการรักใครคนหนึ่ง
“ใช่เหรอ?”
จู่ๆ หลงเซียวก็เข้าใกล้เธอ แขนสองข้างกดที่เท้าแขนของเก้าอี้ ล้อมเธอไว้ในอ้อมแขน ทันใดนั้นก็ขยับเข้าใกล้ใบหน้าของเธอ ปลายจมูกแตะกัน ลมหายใจอุ่นๆ พัวพันระหว่างทั้งสอง
เขาค่อยๆ พูด “มองตาของฉัน พูดอีกครั้ง”
—
ติดความรักที่สวยงามของท่านเซียวและลั่วลั่วมาตลอด การพบเจอของทั้งสองในตอนพิเศษและต้นฉบับไม่เหมือนกัน ให้พวกเขาเจอกันในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย หวังให้เกิดความขัดแย้งน้อยลง เพิ่มความเรียบง่ายและสวยงามในสมัยนักเรียนมากขึ้น
จุดเริ่มต้นของการล่อลวงภรรยาเข้าสู่อ้อมแขนของเธอถือเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมมาก รักกันหลังแต่งงานสามปี ดังนั้นตอนพิเศษจึงต้องการที่จะตระหนักถึงความฝันอันแสนหวานของรักครั้งแรก คืนความสุขที่อยู่ในวัยนั้นให้พวกเขา
ต่อมาจะมีตอนพิเศษของตัวละครอื่นตามมา ให้คู่รักคู่นี้มีอาการติดรักแรกพบ ตอนพิเศษของตัวละครอื่นจะเขียนอีก
หากยากที่จะรับลั่วลั่วกับท่านเซียวแบบนี้ คิดว่ามันเป็นความฝันที่ลั่วลั่วมีเกี่ยวกับเธอและหลงเซียวรักกัน ท้ายที่สุดในวัยที่เธอสวยงามที่สุด ก็อยากเหมือนผู้หญิงทุกคน ดื่มด่ำกับกระบวนการถูกจีบ งมงาย ใจเต้น หน้าแดง ถูกจุด ถูกปลุก และรักษ
