บทที่ 1195 (ตอนพิเศษเซียวลั่ว) ถ้าหากไม่มีคุณ 5
แต่ในความจิตใต้สำนึกของลั่วหานกำลังสับสน ณ เวลานี้เขาเข้าใจแล้วว่าวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย
ไฟลท์บินถูกยกเลิกการเดินทางชั่วคราว เธอกำลังยืนเรียกรถอยู่ที่ทางเข้าหน้าโรงแรม เพลงเปียโนที่เธอชอบ การบริการที่อบอุ่นจากพนักงาน และกุหลาบในอ้อมกอด
ไม่นานเขาก็เตรียมการเสร็จเรียบร้อย รอแค่เธอกระโดดลงไปในหลุมพรางแสนอ่อนโยนที่เขาได้สร้างไว้
หลงเซียวอ่านความฉลาดที่เวียนอยู่ในดวงตาของเธอออก ดูออกว่าเธอเองก็รู้ขั้นตอนทุกอย่าง ดังนั้นจึงไม่ได้ปิดบัง “คืนนี้ ที่นี่เป็นของเราสองคน ชอบมันหรือเปล่า”
ฉู่ลั่วหานชี้มือไปยังห้องอาหารว่างเปล่าตรงนั้น “นี่คุณเหมาทั้งร้านเหรอ”
โอเค เขาคือคุณชายหลง เงินไม่ได้ขาดมืออะไรหนักหนา
หลงเซียวไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มออกมา “มานั่งเถอะ”
รับดอกกุหลาบจากลั่วหานมาวางไว้ข้างกาย หลงเซียวช่วยดึงลั่วหานมาข้าง ๆ ใกล้กับโต๊ะอาหาร เพื่อให้เธอนั่งลง
“คุณจะทำอะไร” ฉู่ลั่วหานนั่งลงอย่างประหม่า รู้สึกท่วมท้นไปกับบรรยากาศ
หลงเซียวยิ้ม พนักงานเสิร์ฟสองคนค่อย ๆ เคลื่อนรถอาหารออกมาจากครัว วางอาหารรสเลิศทุกอย่างวางลงบนโต๊ะ อาหารหลากรสที่เพิ่งเสร็จออกจากหม้อ ทุก ๆ นาทีล้วนส่งกลิ่นหอมน่ารับประทาน
“มาที่นี่ ก็ต้องมากินข้าวอยู่แล้ว” หลงเซียวตอบรับ
แต่ทว่าฉู่ลั่วหานถามขึ้นด้วยความสงสัย “ตอนนี้คุณต้องอยู่ที่สเปนไม่ใช่เหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นบอกฉันก่อน”
หลงเซียวกดที่ไหล่ของเธอ พาเธอชื่นชมรสชาติอาหาร “คุณถามฉันเยอะขนาดนี้ ฉันควรตอบคำถามไหนก่อนดี”
“ทำไมกลับมากะทันหันล่ะ”
อยากรู้ข้อนี้ที่สุด
“เพราะว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำในวันนี้” หลงเซียวใช้ริมฝีปาก แตะไปที่หูของเธออย่างเซ็กซี่และเย้ายวน
“เรื่องอะไร”
จริง ๆ แล้วนั้นเป็นเพียงการเซอร์ไพรส์เธอ เลี้ยงข้าวเธอเท่านั้นเองเหรอ
หลงเซียวจับมือของเธอมา เปิดอาหารจานสุดท้ายที่วางอยู่บนโต๊ะ ลั่วหานมองการกระทำของเขาอย่างสงสัย ตอนที่อาหารจานสุดท้ายกำลังจะถูกเปิด ดวงตาของลั่วหานเป็นประกายขึ้น แสงประกายแวววาวของเพชรที่ส่องมาอาหารเลิศรสมากมายบนโต๊ะก็ไม่สามารถเปรียบได้
นั่นคือเพชรเม็ดโตหลายกะรัต ฝังอยู่ในแหวนลักษณะพิเศษ
หลงเซียวหยิบแหวนขึ้นมา พร้อมกับคุกเข่าสง่างามราวกับเจ้าชาย ขาเหยียดตรง หลังตรงดูเป็นธรรมชาติ “ผู้หญิงทุกคนต่างก็ต้องการการขอแต่งงานที่พิเศษ ฉันเองก็รู้ว่าแฟนของฉัน ไม่ชอบอะไรที่ฉูดฉาด แต่ว่าสิ่งที่คนอื่นมี ฉันสามารถทำให้คุณได้”
หลังจากที่เขาพูดจบ ไม่รอช้าจับมือเรียวของเธอขึ้นมา “คืนนี้ยังมีเหตุผลอะไรมาปฏิเสธฉันอีกไหม คุณภรรยาหลง”
ฉู่ลั่วหานที่ถูกเขาเรียกว่า “ภรรยาหลง” เพียงแค่สามคำทำให้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงไปทั้งหน้า ลดเปลือกตาลงด้วยความเขินอาย
แหวนที่พอดีกับนิ้วนางถูกสวมเข้าไปบนนิ้วมือเย็น ช่วยขับผิวขาวราวกับหิมะของเธอ ทั้งขนาดการหยิบจับก็ดูไม่เลวที่เดียว การเจียระไนและลักษณะของแหวนก็เป็นรูปแบบที่เธอชื่นชอบเช่นกัน
เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก หัวใจเต้นเหมือนกับถูกกวางน้อยวิ่งชน “หลงเซียว คุณได้ไตร่ตรองล่วงหน้ามาดีแล้วใช่ไหม”
หลงเซียวสารภาพ “ใช่ ฉันคิดไตร่ตรองมาดีแล้ว ที่จะให้เธอเป็นภรรยาฉัน และเป็นแม่ของลูกฉัน ตลอดชีวิตนี้ชื่อของเธอ จะต้องอยู่ด้านขวาของชื่อฉัน ใครก็เปลี่ยนมันไม่ได้”
ฉู่ลั่วหานคิดว่าตัวเองจะร้องไห้เสียให้ได้ อย่างไรก็ตามเมื่อถึงตอนนี้ ท้ายที่สุดความรู้สึกตกใจ มีความสุขก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้หมด ได้แต่มองไปที่เขาอย่างว่างเปล่า นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองเปล่งออกมา
“ลั่วลั่ว เรียนจบแล้วกลับมาเถอะนะ หลังจากนี้ฉันจะเป็นญาติ ครอบครัว และคนที่รักเธอที่สุด”
เธอบอกว่าที่จีนเธอไม่มีญาติ แล้วตอนนี้ล่ะ เธอมีเขา เริ่มต้นใหม่ทุกสิ่ง ในแผ่นดินผืนนี้กลายเป็นความกังวลของเธอ
ประโยคนี้ สุดท้ายก็สะกิดกับต่อมน้ำตาของฉู่ลั่วหาน ความเศร้า ความลำบาก ความอดกลั้นมากมาย ถูกสื่อออกมาจากเขาเพียงประโยคเดียว
“หลงเซียว คุณบอกกับฉันได้ไหม ว่าทำไมถึงดีกับฉันมากขนาดนี้”
รอให้ถึงยุคที่แลกเปลี่ยน ความรักก็นับเป็นสิ่งที่ดูคู่ควร บนโลกใบนี้ที่ไหนจะมีคนที่รักคุณแบบไม่มีเหตุผลอย่างผม นั่นคือสิ่งที่นักกวีปรารถนา
ทว่าหลงเซียวพูดขึ้น “เพราะว่าฉันอยากมีเธออยู่”
หลังจากนั้นหลายปี ฉู่ลั่วหานและหลงเซียวก็เป็นพ่อกับแม่ของเด็กทั้งสองคนแล้ว ลูก ๆ ก็ค่อยๆ เติบโต เหมือนกับพวกเขาตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น
บางครั้งที่มองพวกเขา ก็เหมือนกับมองเห็นตัวเอกในตอนที่มีความรักครั้งแรก สามารถค้นหาความทรงจำมากมายจากพวกเขา แม้โดยไม่ได้ตั้งใจจะให้ความทรงจำมาทับซ้อนความเป็นจริง
แต่ความจริงกับความฝันนั้นแตกต่างกัน
——————
วันหนึ่ง ลั่วหานพูดกับหลงเซียว “คุณสามีคะ สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุด ก็คือฉันไม่เคยเป็นฝ่ายถูกคุณจีบมาก่อนเลย น่าเสียดายอ่ะ”
หลงเซียวผูกเนกไทของเขา และสวมนาฬิกาเรียบร้อย คนขับรถเองก็รออยู่ที่หน้าประตู “หืม ทำอยู่ ๆ ก็พูดเรื่องนี้ล่ะ”
ลั่วหานเองก็เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเช่นกัน เตรียมตัวที่ไปทำงานที่โรงพยาบาล เธอยิ้ม “ฉันฝันน่ะค่ะ ในฝัน คุณตั้งใจจีบฉันมาก ตอนนั้นฉันยังเรียนอยู่ที่อเมริกา คุณเองก็เรียนอยู่ที่นั่น ในฝันคุณโรแมนติกมาก เล้าโลมผู้หญิงเก่งมาก แล้วก็ทำเรื่องให้คนเซอร์ไพรส์เยอะมากๆ ”
นั่นคือฝันจริงๆ ที่ไม่ได้แต่งเสริมใดๆ เธอไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นแค่ความฝันด้วยซ้ำ เธอยอมเชื่อว่านั่นเป็นความจริงต่อไป
ความใกล้ชิดของเธอกับหลงเซียวเริ่มขึ้นในช่วงฤดูร้อนยามดอกไม้บานสะพรั่ง ผ่านประสบการณ์ช่วงใจเต้นแรง ความรักชอบ น้ำตา การแยกจากและพบกันใหม่
เธอกับเขาต่างเป็นพยานในปีที่ดีที่สุดของกันและกัน และเปลี่ยนเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตของกันและกัน
ความฝันเหรอ
หลงเซียวที่ติดกระดุมแขนเสื้ออยู่ หยุดการกระทำทุกอย่างและมองไปยังลั่วหานอย่างจริงจัง “ฉันก็ฝันเหมือนกันนะ อยากฟังไหม”
ลั่วหานหยิบโทรศัพท์ออกมา ได้รับข้อความจากหวาเทียน “คุณหมอฉู่ การตรวจก่อนการผ่าตัดเสร็จแล้ว คุณหมอจะเข้ามากี่โมงครับ”
ลั่วหานตอบกลับข้อความ “เก้าโมงครึ่งค่ะ”
หลังจากจัดการกับงานเสร็จ ลั่วหานค่อยมองดูหลงเซียว “แล้วฝันของคุณคืออะไร”
หลงเซียวจูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ เส้นทางไปทำงานของทั้งสองคนอยู่คนละทางกัน จึงต้องแยกรถกันนั่ง “ฝันของฉันคือผมเธอขาวไปทั้งหัว ฟันร่วงหายหมด ความจำเสื่อม ลืมฉันไปหมดแล้ว”
ฉู่ลั่วหานโกรธจนเหยียบลงบนเท้าของเขา “นี่เรียกว่าฝันเหรอ รีบ ๆ ลืมไปซะ”
หลงเซียววนอยู่กับแขนของเธอ และโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอก แต่งงานกันมายี่สิบปีแล้ว ทุกครั้งที่กอดเธอ ยังมีความรู้สึกใจเต้น ชอบเหมือนกับครั้งแรกอยู่เสมอ เหมือนกับว่าพวกเธอเพิ่งจะอยู่ด้วยกันแรก ๆ เลิกเรียนหลังจากที่เสียงออดดัง เธอออกจากห้องเรียน และเขาก็รออยู่ที่ประตูประมาณห้านาที
“ถ้าหากว่าวันหนึ่งเธอลืมฉันขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะจีบเธอใหม่อีกครั้ง จะว่าดอกกุหลาบไว้หน้าประตูทุกวัน พาเธอไปกินข้าว ดูหนัง อาบแดด ให้คนแก่อิจฉาเธอ”
ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ แสงแดดยามเช้ากำลังส่องแสงให้ทั้งคู่อย่างอบอุ่น แสนจะอบอุ่น เหมือนกับว่าโอบกอดมาจากฟากฟ้า ดูแลและปกป้องพวกเขา
ลั่วหานเขย่งปลายเท้าแตะที่ริมฝีปากของเขาเบา ๆ “ไปทำงานแล้ว ฉันเลิกงานห้าโมงครึ่ง คุณไปรับฉันนะ”
“ได้ ฉันไปรับเธอ ยี่สิบปีมานี้ฉันก็ไปรับเธอทุกวันไม่ใช่เหรอ ยังจะมาเตือนฉันอีก” หลงเซียวช่วยเธอปัดผมที่ตกลงมาตรงหน้าผาก แสงอาทิตย์บนหน้าของเธอสลักความทรงจำไว้ ดูน่ารักมากในตอนนี้
เขาชอบทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ แก่ไปด้วยกันกับเธอ และมีความสุขไปในทุก ๆ วัน
ลั่วหานจับไปที่มือใหญ่ของเขา สัมผัสไปยังแหวนที่ประดับบนมือของเขา “โอเค โอเค ฉันไปทำงานแล้วนะ”
ความรักที่เกริกก้องช่างผ่านไปเร็ว มักจะผ่านไปเร็ว ดังนั้น เธอไม่ต้องการความรักที่รุนแรงและรวดเร็วแบบนั้น เธอต้องการแค่ให้เขาอยู่เคียงข้างเธอเรื่อยๆ และอยู่เคียงข้างตลอดไป
“เจอกันตอนเลิกงาน”
เธอโบกมือบ๊ายบายก่อนจะขึ้นรถไป
“เลิกงานเจอกัน”
เขาช่วยปิดประตูให้เธอ เตือนให้เธอคาดเข็มขัดนิรภัย รอจนกว่าเธอจะออกรถไป เขาถึงได้กลับมาขึ้นรถ
ภรรยาของเขาฝันไว้ว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ แต่ในทุกวันของชีวิต เขาจะรักเธอให้เหมือนกับวันแรก อย่าให้อายุมาจำกัดความรัก และอย่าปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป
เขาคิดว่า การแต่งงานที่ดีที่สุดไม่ใช่ดอกกุหลาบหรือเพชร และคือการที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังเหมือนวันแรก รอรับคุณเลิกงาน
——
ท่านเซียวลั่วลั่ว ตอนพิเศษได้จบลงแล้ว พรุ่งนี้เป็นตอนพิเศษของตัวละของอื่น
