บทที่ 1202 [ตอนพิเศษ] เรื่องราวหลังจากนั้นของพวกเขา 7
Leo “……”
นวดขมับ
Leoไม่ชินกับการนอนกับคนอื่น แค่มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเขาก็ตื่นแล้ว เมื่อก่อนเขาอยู่ห้องเดียวกับพี่สาว โตขึ้นนิดหน่อยก็จะอยู่คนเดียวแล้ว
คำขอของซ่านซ่านไม่มากเกินไป แต่ว่า……
ชูชูกอดซ่านซ่าน “คืนนี้นอนกับพี่ดีไหม? ห้องนอนของพี่หอมหอมๆ นายชอบหรือเปล่า?”
ซ่านซ่านเบะปาก “ผมเป็นผู้ชาย ผมจะนอนกับผู้ชาย”
“อืม……จริงๆ แล้วพี่มีความลับอยากบอกนาย พี่ก็เป็นผู้ชายนะ!”
ซ่านซ่านมองเธอด้วยสายตาตกใจ “จริงเหรอ?”
Leo “……”
แบบนี้ก็สามารถโกหกได้?
ชูชูพยักหน้าอย่างจริงจัง “นายไม่เชื่อพี่เหรอ?”
ซ่านซ่านไม่กล้าไม่เชื่อเธอ เพราะในใจของซ่านซ่าน ชูชูก็คือนางฟ้าตัวน้อย ไม่เคยโกหกเขา มีแต่ปกป้องเขา ดูแลเขา ยืนอยู่ข้างเขาตลอด
และแล้ว ซ่านซ่านก็ตกลงอย่างอารมณ์ดี
สาวใช้อาบน้ำให้ซ่านซ่าน แปรงฟัน เปลี่ยนชุดนอน
ซ่านซ่านที่น่ารักนุ่มนิ่มไปที่ห้องนอนของชูชู นอนในห้องของพี่สาว เต็มไปด้วยกลิ่นหอมจริงๆ
“ซ่านซ่าน ตอนนี้เรามาเล่นเกมกัน ปิดตาและปาก ห้ามพูด ใครสามารถทนได้นานที่สุด พรุ่งนี้คนนั้นจะได้ของขวัญหนึ่งชิ้นนะ!”
ซ่านซ่านหลับตา “อืม!”
ชูชูหายใจอย่างโล่งอก ดีมากเลย ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้
……
หลงเซียวกลับถึงบ้านก็สิบเอ็ดโมงกลางคืนแล้ว ในบ้านเงียบไม่มีเสียง ห้องนอนของชูชูและหยางหยางปิดประตูไว้ ราวแขวนมีเสื้อผ้าของซ่านซ่านแขวนอยู่ เขาค้างที่นี่?
ลั่วหานไม่อยู่บ้าน หลงเซียวส่งข้อความให้เธอ
“ฉันถึงบ้านแล้ว เธอเลิกงานกี่โมง?”
ผ่านไปสักพัก ลั่วหานไม่ได้ตอบกลับ
เพิ่งนอน ได้ยินเสียงใครบางคนร้องไห้ หลงเซียวตื่นเพราะเสียงร้องไห้ เปิดไฟผนัง เวลาเที่ยงคืนห้านาที
“ผมจะหาหม่ามี๊! ผมจะเอาแด๊ดดี้!”
เปิดประตู เสียงร้องพุ่งเข้าหูทันที เสียงร้องที่ทำให้แผ่นดินแตกของซ่านซ่านดังออกมา อย่างแรงและหนักหน่วงขึ้น เหมือนหลังคาจะถูกยกออก
หลงเซียวสวมรองเท้าแตะรีบลงบันได เสียงร้องไห้มาจากห้องนอนของชูชู ในเสียงร้องไห้มีเสียงของชูชูปลอบ
“ซ่านซ่านไม่ร้อง ไม่ร้อง ฟ้าสว่างแล้วพี่พานายไปแด๊ดดี้และหม่ามี๊ ซ่านซ่านเด็กดี”
ถ้ากับคนแปลกหน้า ชูชูจะใช้กำปั้นก่อนแล้วค่อยพูดเหตุผลเสมอ แต่ว่ากับซ่านซ่าน เธอทำได้เพียงอดทนและปลอบ ในใจจะระเบิดแล้ว
แต่ซ่านซ่านไม่ฟังแม้แต่นิด กระทืบเท้าบนเตียงและร้องไห้ โวยวาย “ผมจะเอาหม่ามี๊!”
ซ่านซ่านตื่นมากลางดึก หาหม่ามี๊อย่างเคยชิน แต่พบว่าคนข้างๆ ที่นอนอยู่ไม่ใช่แด๊ดดี้และไม่ใช่หม่ามี๊ ตื่นตระหนกทันที
ร้องไห้อย่างหนัก
หลงเซียวผลักประตู ร่างสูงยืนตัวตรง สายตาเผยแววไม่รู้จะทำอย่างไร “ซ่านซ่าน”
ได้ยินเสียงของคุณลุง ซ่านซ่านใช้ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามองไป หยุดร้องไห้ไปเพียงหนึ่งวินาที ก็อ้าปากร้องไห้ต่อ
ชูชูกางมือ “แด๊ดดี้ ทำยังไงดี?”
หลงเซียวนั่งลงบนหัวเตียง มือใหญ่เช็ดน้ำตาของซ่านซ่าน เสียงต่ำอ่อนโยนและอดทน “ซ่านซ่าน คุณลุงเล่านิทานให้นาย ฟังไหม?”
ซ่านซ่านอยากรู้อยากเห็น “นิทานอะไร?”
ชูชูกระโดดลงจากเตียง หยิบหนังสือนิทานหลายเล่มให้แด๊ดดี้ช่วย
หลงเซียวเลือกนิทานก่อนนอนหนึ่งเล่มที่เมื่อก่อนเล่าให้ชูชูและหยางหยางฟัง Collection of Danish Classic Stories มีเรื่องราวที่แปลกประหลาดและมหัศจรรย์มากมายอยู่ในนั้น ชูชูและหยางหยางชอบมาก
“ลุงเล่านิทานเกี่ยวกับโจรสลัดและกวางซีกาให้นายฟัง”
ชูชูปรบมืออย่างให้ความร่วมมือ “ดี! ดี! ซ่านซ่าน นิทานเรื่องนี้ดีมากนะ นายต้องชอบแน่นอน!”
สุดท้าย หลงเซียวเพิ่งพูดไปสี่ห้าประโยค ซ่านซ่านร้องไห้อีกแล้ว “ผมจะเอาหม่ามี๊ ผมจะเอาแด๊ดดี้! ผมไม่ฟังนิทาน! ฮือๆๆ ฮือๆๆ!”
หน้าของหลงเซียวมืดแล้ว ไม่รู้ว่าปกติหลงจื๋อกับซีเหวินสอนลูกยังไง ตอนนี้กลายเป็นระเบิดเล็กๆ ถ้าไม่ตั้งตัวก็จะระเบิด
ชูชูก้มหน้าลง พูดเสียงต่ำ “แด๊ดดี้ หนูเป็นคนสัญญากับคุณอารองว่าวันนี้จะดูแลซ่านซ่าน……ดังนั้น……”
ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องให้ซ่านซ่านอยู่ถึงพรุ่งนี้เช้า
หลงเซียวหัวโต แต่ก็ทำได้เพียงอดทนและพูด “พวกเราเล่นเกมกัน”
ดวงตาของซ่านซ่านเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาเล็ก ๆ ที่เลือนรางจ้องมองไปที่ลุง ในใจกำลังพูด โกหก พวกคุณโกหก บอกจะเล่นกับผม สุดท้ายให้ผมเล่นคนเดียว พี่Leoโกหกผม พี่ชูชูโกหกผม คุณลุงก็โกหกผม!
ฮือๆๆ!
ซ่านซ่านร้องไห้หนักกว่าเดิม เสียใจกว่าเดิม ไหล่เล็กๆ สั่น ตัวเล็กๆ สั่นเหมือนตุ๊กตาล้มลุก ตาโตปิดแน่นอ้าปากอย่างเจ็บปวด หูได้ปิดกั้นเสียงภายนอกอย่างสมบูรณ์
ผมไม่ฟัง! ผมไม่ฟัง!
หลงเซียวหน้ามืด นิ้วมือนวดขมับ นั่งลงและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซ่านซ่าน คุณลุงเล่านิทานเกี่ยวกับกลุ่มดาวให้ฟัง นายอยากให้พี่Leoสอนนายไม่ใช่เหรอ?”
ชูชูง่วงจนตาจะปิด “เก่งจังเลยซ่านซ่าน! ตอนนี้สามารถฟังนิทานของกลุ่มดาวแล้ว!”
ในที่สุดซ่านซ่านก็ยอมลืมตา เม้มปาก ท่าทางไม่ยินยอม “งือ……”
มองเห็นความหวัง หลงเซียวอุ้มซ่านซ่านมาวางไว้บนตัก “วันนี้เราเล่าเรื่องกลุ่มดาวพิณ……”
สุดท้าย หลงเซียวพูดไปแค่ห้านาที ซ่านซ่านเสียการควบคุมอีกครั้ง หลังจากพักฟื้น เสียงร้องอึกทึกกว่าเดิม เสียงเหมือนมีการติดตั้งลำโพง พุ่งไปหลังคาและท้องฟ้า
หลงเซียว “……”
ลั่วหานยังไม่เข้าบ้านก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของด้านใน ไม่ถามก็รู้ว่าเป็นซ่านซ่านปิศาจน้อย
ที่น่าแปลกคือ ซ่านซ่านอยู่ที่ห้องนอนของพวกเขา และในเสียงร้องไห้มีเสียงปลอบโยนที่รู้สึกไม่ดีของหลงเซียว ซ่านซ่านจะยอมฟังที่ไหน
ลั่วหานกระแอมเบาๆ และเริ่มร้องเพลง “มีกลุ่มสเมิร์ฟอยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขาและทะเล พวกเขาร่าเริงและฉลาด พวกเขาซนและอ่อนไหว พวกเขาอยู่ในป่าใหญ่สีเขียวอย่างอิสระ พวกเขาใจดีและกล้าหาญและต่างก็ชื่นชมยินดีซึ่งกันและกัน Ou… สเมิร์ฟที่น่ารัก Ou… สเมิร์ฟที่น่ารัก……”
หลงเซียวที่ทำอะไรไม่ถูก “……”
ซ่านซ่านที่กำลังร้องไห้ไม่เรียกแม่ “……”
ทั้งสองหันไปพร้อมกัน ซ่านซ่านเห็นว่าเป็นคุณป้าที่รัก ตัวสั่น เสียงร้องไห้หยุดลงทันที ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามองไปที่ประตู ท่าทางถูกพิชิตอย่างสมบูรณ์
ลั่วหานปรบมือ ร้องเพลงต่อ “พวกเขาร่วมมือกันเพื่อเริ่มการต่อสู้ทางสมองและเอาชนะแม่มด พวกเขาร้องเพลงและเต้นรำอย่างมีความสุข พวกเขาร้องเพลงและเต้นรำอย่างมีความสุข……”
ซ่านซ่านตั้งใจฟังเธอร้องเพลง ผ่านไปสักพักในที่สุดก็ไม่ร้องไห้อีก ใช้มือเล็กๆ บีบจมูก นั่งอยู่บนตักของหลงเซียวอย่างเชื่อฟัง
ลั่วหานร้องเพลง (Twinkle Twinkle little star) (Little girl picking mushrooms) (Peppa Pig) ……ร้องถึงเพลง (Pleasant Goat) ในที่สุดซ่านซ่านก็หลับในอ้อมอกของหลงเซียวแล้ว
หลงเซียววางซ่านซ่านลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ที่รัก เธอช่วยเราทั้งบ้าน”
ลั่วหานลูบใบหน้าเล็กๆ ของซ่านซ่าน เด็กดื้อหลับแล้ว เงียบมากและดีมาก แก้มชมพูน่ารักทำให้คนชอบจริงๆ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่ร้องไห้โวยวายเมื่อกี้คือเขา
“ฝั่งเสี่ยวจื๋อไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมนำลูกชายมาไว้ที่บ้านเรา?”
หลงเซียวเปิดผ้าห่ม นอนลง “ช่วงนี้เสี่ยวจื๋อแผนการสร้างมนุษย์”
ลั่วหานยิ้มอย่างเข้าใจ หลังจากทำธุระเสร็จก็นอนลง ซ่านซ่านนอนตรงกลางทั้งสอง บึนปากเล็กๆ นอนแล้วก็ยังไม่อยู่นิ่งๆ ซุกเข้าหาอ้อมกอดของลั่วหาน สุดท้ายก็ครอบครองลั่วหานทั้งหมด
“ซีเหวินไม่ยอมไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ยอมแล้ว?” ลั่วหานกอดซ่านซ่าน ก็พบความรู้สึกเมื่อก่อนที่กอดชูชูและหยางหยางนอน แต่ว่าลูกทั้งสองของเธอเป็นเด็กดี ไม่ยากเท่าซ่านซ่าน
“เกรงว่าจะเพราะว่าเธอไม่ยอม หลงจื๋อจึงคิดวิธีนี้ออกมา”
ดึกมากแล้ว หลงเซียวนอนลงอย่างเหนื่อยล้า ข้างแขนคือหัวเล็กนุ่มๆ ของซ่านซ่าน เด็กที่นอนหลับเงียบและหวานเป็นพิเศษ
“หวังว่าเขาจะสำเร็จในครั้งเดียว! ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้บ้านเราจะมีสงครามโลกทุกวัน”
วันต่อมา สำนักงานความปลอดภัยสาธารณะเมืองหลวง
เจิ้งซิ่วหยาถือกาแฟเดินเข้าห้องทำงาน ถูกหัวหน้าเฉินเจาเรียกไว้
“เสี่ยวเจิ้ง เดี๋ยวไปที่เรือนจำกับฉัน”
เจิ้งซิ่วหยาได้ยิน กลืนกาแฟใยปากแล้วหันไปมอง “ออกหมายเรียก? ใครเหรอ?”
เฉินเจากดก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ พ่นควันสุดท้ายปากออก “ลืมเหรอ? พรุ่งนี้น้องสาวของซุนปิงเหวินได้รับการปล่อยตัว”
เจิ้งซิ่วหยายักคิ้ว พูดด้วยรอยยิ้ม “ปล่อยตัวหลังการรับโทษ เป็นวันที่ดี!
