บทที่ 1212 [บทส่งท้าย1] ส่งกันพันลี้ ยังต้องจากกัน
โฉหวั่นชิงตัดสินใจให้หลงถิงหยุดรักษาและจบชีวิตอย่างสงบ หลงจื๋อตกลงแล้ว
“แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่รู้เรื่อง คำอำลาบางอย่างยังคงต้องมี ติดต่อเพื่อนสนิทของพ่อของนายสักสองสามคน ให้พวกเขาอำลาพ่อของนาย” ลั่วหานตบบ่าของหลงจื๋อเบาๆ เสนอความคิดเห็น
หลงจื๋อพยักหน้า “อืม ให้ผู้ช่วยติดต่อแล้ว จริงๆ พ่อของฉันมีเพื่อนแท้ไม่กี่คนเอง เพื่อนที่เรียกอยู่นั้นสร้างขึ้นจากผลประโยชน์ที่เป็นเงิน ตั้งแต่เขาล้มลง ยังมีใครคบกับเขากัน”
คิดแล้ว หลงจื๋อพูด “ถ้าบอกว่ามี ผู้ช่วยเหลียงคนหนึ่ง”
อยู่กับเขาถึงสุดท้าย ดูเหมือนจะมีแค่เหลียงจ้งซุนคนเดียว
ลั่วหานจำเหลียงจ้งซุนได้ ในความทรงจำเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของหลงถิงเหมือนว่าเป็นคนดำเนินการ ความสัมพันธ์ของเหลียงจ้งซุนและหลงถิง ในแง่หนึ่งมันไม่ได้เป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาหรือคนเหนือกว่าอีกต่อไป
“งั้นก็เชิญเขามาเยี่ยมพ่อของนาย อำลา”
หลังจากนี้ถ้าเจอกัน ทำได้เพียงเผชิญหน้ากับหลุมฝังศพที่เย็นเฉียบได้เท่านั้น แค่คิดก็ปวดใจ
“อืม”
คนที่ได้รับการติดต่อนอกจากเหลียงจ้งซุนแล้วยังมีหลงเซิ่งและหลงยี่ แม้ว่าทั้งสองจากอยู่ต่างประเทศ และความสัมพันธ์กับหลงถิงก็ห่างเหินกันมานาน แต่ท้ายที่สุดก็เป็นญาติทางสายเลือด คนเราจะตาย ความคับแค้นใจมากเพียงใดก็ดูเหมือนจะได้รับการอภัย
หลงเซิ่งและหลงยี่กับหลงถิงความสัมพันธ์ถึงขั้นไม่มีอะไรให้คุยกัน ทั้งสองคนอยู่ในห้องผู้ป่วยไม่ถึงห้านาที พูดความจริงขณะที่หลงถิงมีอำนาจมากมาย พวกเขายอมเข้าใกล้ ตอนนี้เหรอ……
คนแก่ที่แท้แต่เข้าห้องน้ำยังไม่สามารถจัดการเองได้ ใครจะสนใจ?
หลงจื๋อกระตุกมุมปาก ที่เรียกว่าโลกเย็น ตอนนี้เห็นได้ชัดเจนจริงๆ
หลายปีนี้เหลียงจ้งซุนก็แก่ลงเยอะมาก ผมจะขาวหมดหัวแล้ว บนจมูกมีแว่นสายตา มีริ้วรอยเต็มใบหน้า สีหน้าของเขาตึงเครียด ชุดสูทสีดำเหมือนกับตอนที่เขาเป็นผู้ช่วยหลงถิง เข้มงวด ตั้งใจ พิถีพิถัน
เหมือนสุภาพบุรุษอังกฤษรุ่นเก่า
หลงจื๋อจับมือกับเหลียงจ้งซุน “คุณลุงเหลียง ไม่พบกันนาน”
เหลียงจ้งซุนพูดเบาๆ “ใช่แล้ว……ไม่พอกันนานเลย”
หลงจื๋อเตรียมเข้าไปกับเหลียงจ้งซุน ถูกหลงเซียวดึงแขนไว้ อีกคนส่ายหัวเบาๆ ห้ามเขาไว้
หลงจื๋อไม่เข้าใจ แต่ความหมายของพี่ใหญ่ เขายอมทำตาม
เหลียงจ้งซุนค่อยๆ เดิน หลังจากเข้าห้องก็เห็นชายชราอ่อนแอนอนอยู่บนเตียง เขาแก่แล้วจริงๆ ……ความโกรธของชีวิตกำลังดึงเขาออกไปด้วยความเร็วที่ปรากฏในสายตา ใบหน้านิ่งๆ ดวงตาที่ว่างเปล่า
ไม่มีอีกแล้วหัวหน้าทีมที่เขารับใช้ในอดีต
เหลียงจ้งซุนนั่งลงบนเก้าอี้ จ้องมองไปที่เจ้านายที่กำลังจะจากไป ความเสียใจในใจมีมากมาย
“ท่านประธาน คิดไม่ถึงว่าเราพบกันครั้งสุดท้ายจะเป็นที่แบบนี้
เขาถอนหายใจหนักๆ ยิ้มอย่างโศกเศร้า
หลงถิงไม่ขยับ ยังคงมองไปบนเพดาน จริงๆ เขาไม่มองอะไร
เหลียงจ้งซุนพูดต่อ “หลายปีมานี้ ผมหนุนหลังให้ท่าน ทำงานหลายอย่าง หลายสิ่งหลายอย่างตอนนี้มองย้อนกลับไปแล้วรู้สึกกลัว”
“ผมยังจำครั้งแรกที่ก้าวเข้าไปในอาคารMBKได้ ท่านยังอยู่ในห้องทำงานของประธาน ท่านบอกว่า เล่าเหลียง ก่อตั้งMBK ชีวิตของฉันเพิ่งจะเริ่มต้น หลังจากนี้นายพยายามกับฉัน MBKจะกลายเป็นตำนานในวงการอย่างแน่นอน”
เหลียงจ้งซุนนึกถึงเรื่องอดีต ตบมือของหลงถิงที่วางอยู่บนผ้าห่ม “ผ่านมาหลายปี MBKกลายเป็นตำนานจริงๆ แต่มือของเราเปื้อนเลือดจากผู้บริสุทธิ์มากเกินไป ช่วงนี้ผมมักจะฝัน ฝันถึงเรื่องที่ทำในอดีต คนที่ทำร้าย”
“ผมรู้วิธีการของท่านดีเกินไป คนที่ท่านจะฆ่า ไม่มีความเมตตาอย่างแน่นอน……จริงๆ แล้วผมต้องขอบคุณท่าน ขอบคุณที่ท่านไว้ชีวิตเหลียงหยู้คุน ผมเคยสัญญากับท่าน เพียงแค่ท่านไม่ฆ่าเขา ชีวิตของผมก็คือท่าน ผมทำได้แล้ว”
“แต่……ผมก็ทำร้ายเขา ให้เขาเดินบนเส้นทางที่ผิด” ดวงตาของเหลียงจ้งซุนขุ่นมัว “หลายวันก่อนผมเพิ่งรู้ เขาไปแล้ว ผมที่เป็นพี่ใหญ่ ไม่ได้พบเขาเป็นครั้งสุดท้าย นี่อาจจะเป็นกรรม”
“ตอนนั้น……ตอนนั้นถังจงรุ่ยถูกเขาขู่ให้ลงมือกับตระกูลฉู่การตายของพ่อของหมอฉู่ ตัดขาดกับพวกเราไม่ได้ ผมไม่มีหน้าเอาชีวิตรอดไปวันๆ จริงๆ”
“เอกสารผมเตรียมไว้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปมอบตัวที่สถานีตำรวจ หลายเรื่อง……หนีพ้นกฎหมาย หนีไม่พ้นความรู้สึกผิดชอบชั่วดี มือของผม……มือของผมทำร้ายคนไปเยอะมาก เหนื่อยแล้ว……ผมเหนื่อยแล้ว หลังจากนี้เป็นโลกของคนหนุ่มสาว คนเก่าอย่างพวกเราไม่ขัดแล้ว ไม่ขัดแล้ว”
“ความลับที่ไม่สามารถอธิบายได้ เพียงแค่ลงหลุมศพไปกับเราเถอะ แบบนี้ก็ดี จบแบบนี้เถอะ ท่านประธานครับ จบแบบนี้……ก็ดีนะครับ”
พิธีอำลาจบลง หลงจื๋อน้ำตาแตก “แม่ครับ ท่านจะไปดูอีกครั้งไหม?”
โฉหวั่นชิงส่ายหน้า “ไม่ดูแล้ว”
พูดจบ โฉหวั่นชิงเดินโซเซไปสุดทางเดิน เหลือเพียงแผ่นหลังที่อ่อนแอและเหี่ยวเฉาให้กับทุกคน
……
หลุมฝังศพของหลงถิงถูกวางไว้ในสุสานที่ดีที่สุดเมืองหลวง ล้อมรอบด้วยหลุมฝังศพหินอ่อน ส่วนใหญ่เรียงสองข้าง แต่ฝั่งหลงถิงมีเพียงหลุมเดียวที่โดดเดี่ยว
งานศพจัดอย่างเรียบง่าย มีเพียงคนใกล้ชิด
หลงจื๋อและหลินซีเหวินยืนอยู่หน้าหลุมศพ ยืนเงียบอยู่นาน
ลมในฤดูร้อนพัดมา ความร้อนพุ่งเข้ามาบนใบหน้า แต่หัวใจกลับเย็นยะเยือก
ร่องรอยแห่งความตายทุกหนทุกแห่ง ง่ายมากที่จะนึกถึงการจากลา
หลินซีเหวินจับมือของหลงจื๋อแน่น “ไปเถอะ”
คนที่จากไปไม่มีวันกลับมา คนที่มีชีวิตยังต้องเดินหน้าต่อ
ดวงตาของหลงจื๋อแห้ง กลับไม่มีน้ำตา บางทีมันอาจจะเป็นประสบการณ์หลายปีที่ทำให้หัวใจของเขาแข็งแรงมานานแล้ว ให้เขาเรียนรู้ความอดทน อาจจะเป็นทั้งความคับแค้นใจ ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ดังนั้นจึงโล่งใจแล้ว
“ซีเหวิน ขอบคุณนะ”
หลินซีเหวินประหลาดใจ “เป็นอะไร? จู่ๆ ก็ขอบคุณฉันทำไม?”
หลงจื๋อหยิบร่มสีดำในมือของหลินซีเหวิน กางร่มของตัวเองไว้บนหัวของหลินซีเหวิน มองเธออย่างอ่อนโยน “ฉันเคยคิดว่าแม่ของฉันรักพ่อของฉันมาก รักถึงขั้นสามารถทิ้งทุกอย่าง แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ คนที่เธอรักที่สุดจริงๆ แล้วคือตัวเอง”
หลินซีเหวิน “……”
“ฉันโชคดีกว่าพ่อของฉัน ดังนั้นจึงขอบคุณเธอ”
หลินซีเหวินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ก็ไม่แน่ อนาคตฉันอาจจะเปลี่ยนใจ ดังนั้นนายอย่าป่วยจะดีที่สุด”
“ฉันป่วยก็ไม่กลัว เธอเป็นหมอ เธอรักษาฉันได้”
หลินซีเหวินโอบเอวของเขา ซุกเข้ากับอกของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อืม ฉันทำแน่นอน”
หลงจื๋อและหลินซีเหวินออกจากสุสาน ขึ้นรถที่จะกลับบ้าน ซ่านซ่านที่อยู่บนรถถามอย่างไร้เดียงสา “แด๊ดดี้ คุณปู่ไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม?”
หลงจื๋อไม่อยากทิ้งภาพจำแห่งความตายไว้ในหัวใจดวงน้อยของลูกชายจึงพูด “คุณปู่ไปที่ที่ไกลๆ ไม่มีเครื่องบิน กลับมาไม่สะดวก”
ซ่านซ่านพยักหน้าอย่างงมงาย “คุณปู่ไปดาวอังคารเหรอ?”
หลินซีเหวินจับแก้มเล็กๆ ของลูกชายแล้วพูด “คุณปู่ไปดาวหาง”
ซ่านซ่านนึกถึงเรื่องดาวหางชนโลกที่หยางหยางพูด ตกใจจนเบิกตากว้าง “อ๊า!”
หลังจากงานศพจบไปสามวัน โฉหวั่นชิงเก็บสัมภาระทั้งหมดของตัวเอง จริงๆ มีแค่กระเป๋าเดินทางใบเดียว
ไม่ได้อำลาลูกชาย เธอเหลือเพียงจดหมายหนึ่งฉบับแล้วออกจากประเทศจีน
หลงจื๋อรู้ว่าแม่จะจากไป รีบไปที่สนามบิน แต่เที่ยวบินไปยังอิสราเอลได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าหลายพันไมล์
ยืนอยู่ในล็อบบี้สนามบินที่มีผู้คนพลุกพล่าน ในหัวของหลงจื๋อนึกถึงเนื้อหาจดหมายของแม่ ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลง……
“เสี่ยวจื๋อ แม่ไปแล้ว หลายปีนี้ แม่คิดแต่กับการกลับไปหาพ่อของนาย กลายเป็นผู้หญิงของเขา กลางเป็นคุณนายของตระกูลหลง เพื่อความหวังนี้ แม่พลาดไปมากมาย
ตอนนี้นึกถึง ชีวิตนี้แม่ไม่เคยได้รับความรักจากใคร แม่ลำบากมาหลายสิบปี สุดท้ายก็ว่างเปล่า
แม่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้รับความรัก อยากได้จนแทบจะบ้า จริงๆ แล้วแม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรักคนคนหนึ่งอย่างไร
วันนั้นลั่วหานบอกกับฉันว่า หากแม้แต่ตัวเองยังไม่รัก จะไปรักคนอื่นได้อย่างไร? ใช่แล้ว แม้กระทั่งตัวเองฉันยังไม่รัก ฉันไม่ทะนุถนอมตัวเอง
แม่โกหกนาย หลายปีที่ผ่านมา แม่ได้รับเงินทุนมาโดยตลอด ส่วนแบ่งเยอะมาก เพียงแต่มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวของแม่ ให้นายใช้ชีวิตลำบาก ฝึกฝนนาย ถึงจะสามารถสร้างแรงบันดาลใจในการแก้แค้นของนาย
แม่ผิดไปแล้ว
ลูก แม่เป็นคนไม่มีศาสนา ไม่มีความศรัทธาก็ไม่มีขีดจำกัด น่ากลัวมากๆ ดังนั้นแม่อยากไปอิสราเอล อนาคตอาจจะใช้ชีวิตที่เหลือที่นั่น
แม่ไม่อยากกลับประเทศจีนแล้ว นายก็ไม่ต้องหาฉัน เสี่ยวจื๋อ สัญญากับฉัน ต้องมีความสุข ต้องมีความสุขนะ
